Η δύναμη της ελληνικής πόλεως επί του λαού της βασίζεται στο γεγονός, ότι έχει εγκολπωθεί το ελληνικό πνεύμα στην ολότητά του. Έξω από την πόλιν δεν υπάρχει ζωή. Μόνον εντός αυτής  υφίσταται πνευματική ύπαρξη. Μόνον εντός αυτής  υπάρχει ελευθερία (η οποία για τους Έλληνες δεν είναι ποτέ ελευθερία από το κράτος, αλλά μάλλον πάντα ελευθερία έναντι του κράτους, ποτέ αστική ελευθερία, αλλά μάλλον πάντα πολιτική ελευθερία). Η πόλις είναι το πλέον μη αστικό  είδος κράτους, διότι αποτελεί το κράτος στην καθαρότερη ουσία του. Η παντοδυναμία,  με την οποία περιβάλλει τους κατοίκους της,  είναι απεριόριστη. Το ότι μπορεί να απαιτεί οποιαδήποτε θυσία στον πόλεμο θεωρείται δεδομένo, αφού με τον θάνατό του ο πολίτης της πόλεως απλώς επιστρέφει τα έξοδα της ανατροφής του. Αλλά η πόλις απαιτεί και λαμβάνει τον ίδιο βαθμό θυσίας και σε κάθε στιγμή ειρήνης. Δεν είναι μόνον κράτος, αλλά και εκκλησία. Δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό, συμπεριλαμβανομένης της φυγής στην  θρησκεία. Όλη η πνευματική δραστηριότητα, όλη η τέχνη και η επιστήμη, όλες οι ικανότητες και όλες οι αρετές πραγματοποιούνται εντός  και χάριν της πόλεως. Τα έργα ποιήσεως, ιστοριογραφίας, τέχνης, μουσικής δεν ανήκουν στη σφαίρα της ατομικής ικανοποίησης ή της ελεύθερης έρευνας - είναι μια υπηρεσία προς την πόλιν, η οποία εκτελείται για λογαριασμό της ή καθορίζεται από τους κανόνες της. Και η τόλμη, την οποία η αθηναϊκή δημοκρατία είναι ικανή να ανυψώσει τον Λαό σε μια κυρίαρχη θέση στο κράτος δικαιολογείται από αυτή την πεποίθηση: ότι ο άνθρωπος είναι ένα απολύτως πολιτικό όν, κυριαρχούμενο από το κράτος, και ότι ο νόμος του κράτους διαπερνά δυναμικά όλους τους  πολίτες του.

                                     Hans Freyer