Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός
Του Romano Vulpitta
Πηγή: www.counter-currents.com
Ο Romano Vulpitta (γεννηθείς το 1939) είναι Ιταλός πρώην διπλωμάτης και μελετητής της Ιαπωνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στην Ρώμη και απεφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου ενός Ρώμης. Εισήχθη στο Υπουργείο Εξωτερικών ενός Ιταλίας το 1964. Υπήρξε καθηγητής Σύγχρονης Ιαπωνικής Λογοτεχνίας στην Νάπολη από το 1972 έως το 1975. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Ιαπωνία και έγινε καθηγητής στο Kyoto Sangyo Πανεπιστήμιο με ειδίκευση ενός Ευρωπαϊκές Επιχειρηματικές Σπουδές και ενός Ιαπωνο-Ευρωπαϊκές Συγκριτικές Πολιτισμικές Σπουδές. Είναι συγγραφέας των έργων «Οι συνθήκες του Αήττητου: Yojuro Yasuda και Σκέψεις για τον κόσμο» και «Μουσολίνι: Η ιστορία ενός Ιταλού». Έχει συνταξιοδοτηθεί και διαμένει στην Ιαπωνία. Το κείμενο που ακολουθεί εκφωνήθηκε ως διάλεξη τον Οκτώβριο του 2012.
ΜΕΡΟΣ Α’
1. Η εκτίμηση για τον Mishima μεταξύ των Ιταλών Εθνικιστών
Το τρέχον έτος σηματοδοτεί την ενενηκοστή επέτειο της «Πορείας προς την Ρώμη» του Μουσολίνι. Το μεγάλο όνειρο που αγκάλιασε ο ιταλικός λαός – το όνειρο ενός ολόκληρου έθνους – το αγκάλιασε και ο Yukio Mishima, παρά τις διαφορές στην μορφή και την έκφραση.
Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου για το θέμα αυτό. Ο Mishima είναι δημοφιλής στους Ιταλούς Εθνικιστές. Πώς έγινε ο Mishima ήρωας για τους Εθνικιστές; Η Ιταλία αποτελεί την πρώτη ξένη χώρα, όπου τα λογοτεχνικά έργα του Mishima μεταφράζονται και εκδίδονται. Καινούργιες ή αναθεωρημένες εκδόσεις εξακολουθούν να κυκλοφορούν ακόμη μέχρι και σήμερα. Ομιλίες, διαλέξεις και ταινίες για τον Mishima και τα έργα του, όπερες βασισμένες στα έργα του, όπως και πλήθος άλλων εκδηλώσεων μνήμης πραγματοποιούνται συνεχώς στην Ιταλία.
Η ταινία «Πατριωτισμός» προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και ήμουν εκεί, για να δώσω μία διάλεξη με θέμα «ο Yukio Mishima και ο Ιαπωνικός Ρομαντισμός». Τον Μάρτιο του 2012 ένας άλλος συγγραφέας προγραμμάτισε μία παράσταση του έργου του Mishima «Φωνές των Ηρωικών Ψυχών» στην Ρώμη.
Μεταξύ των Ιταλών ΝεοΦασιστών, ειδικά των νεαρών, ο Mishima απολαμβάνει μίας μεγάλης δημοτικότητος. Τον προσεγγίζουν ως διανοητή και ως ηθοποιό , παρά ως λογοτέχνη. Τον λατρεύουν ως ήρωα, ο οποίος πέθανε για τις αξίες του παραδοσιακού πολιτισμού της Ιαπωνίας και τον θεωρούν ως μία ενσάρκωση της Ιαπωνίας, του έθνους των Σαμουράι και των Καμικάζι.
Το γεγονός ότι ο Mishima κατέστη μία ιδανική προσωπικότητα στα μάτια πολλών Ιταλών νεοφασιστών οφείλεται στο ότι διακρίνουν στον Mishima το δικό του αξιακό σύστημα. Στις επόμενες παραγράφους θα πραγματευθώ την σχέση μεταξύ Mishima και φασισμού και τα σημεία συμπτώσεως μεταξύ του φασισμού και των ιδεωδών, τα οποία αποτελούν μέρος της λογοτεχνίας του Mishima.
2. Η γνώμη του Mishima για τον Φασισμό
Οι Ιταλοί Φασίστες λατρεύουν την Ιαπωνία πρίν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι έχουν μία θετική άποψη για την Ιαπωνία ως έναν παλαιό σύμμαχο στον Πόλεμο.
Παρά το γεγονός ότι η ιταλική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Pietro Badoglio παρεδόθη στις συμμαχικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1943, υπήρχαν ακόμα πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα στο πλευρό του Άξονος. Αφότου ο Μουσολίνι διεσώθη από την Χιτλερική Γερμανία και έγινε ο επικεφαλής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (R.S.I.), αυτοί που συμμετείχαν στην Δημοκρατία συμπαθούσαν και εκτιμούσαν την Ιαπωνία, όπως σήμερα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Υπάρχει μία ισχυρή τάση τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ιαπωνία να θεωρείται ο Mishima ως ο εμβληματικός Ιάπωνας φασίστας. Η πρώτη φορά που σχετίσθηκε γραπτό του Mishima με τον Φασισμό ήταν όταν «Η Εμπροσθοφυλακή», το επίσημο περιοδικό του Ιαπωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, χαρακτήρισε το έργο του Mishima «Το όμορφο αστέρι» ως φασιστικό. «Το όμορφο αστέρι» περιέγραφε την ιστορία μερικών διανοουμένων, οι οποίοι πέφτουν πίσω στην πρωτόγονη και άγρια κατάσταση της ανθρωπότητος τιθέμενοι σε ακραίες συνθήκες πείνας στα όρια του θανάτου. Οι κριτικοί ισχυρίσθηκαν ότι η αντι-διανοουμενίστικη θέση του έργου και η σκληρότητά του ήσαν ενδεικτικά του Φασισμού ή του Ναζισμού.
Η συζήτηση πάνω στον φασίστα Mishima συνεχίσθηκε για ένα έτος περίπου και έκτοτε η ιδέα του φασίστα Mishima παρέμεινε και στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό. Η φερόμενη βάση του επιχειρήματος αυτού είναι ο πατριωτισμός του, ο φιλομοναρχισμός του, ο μιλιταρισμός, ο αντικομμουνισμός και η αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, η οποία ήταν ορατή, ακόμα και στα λογοτεχνικά έργα του, σύμφωνα με τους κριτικούς του.
Ποια είναι, λοιπόν, πραγματικά η σχέση μεταξύ Mishima και Φασισμού; Στα σχολικά του χρόνια ο Mishima είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον Μουσολίνι, πράγμα εμφανές στα ημερολόγιά του του 1940, όπου τον αναφέρει συχνά. Έπειτα το 1968 υπήρξε το «Ο φίλος μου ο Χίτλερ», το οποίο αποκαλύπτει εξίσου το ενδιαφέρον του Mishima για τον Χίτλερ. Τα γεγονότα αυτά, ωστόσο, δεν επαρκούν, για να αποκληθεί ο Mishima φασίστας.
Ο ίδιος θεωρώ ότι σημαντικότερο το γεγονός ότι ο λογοτέχνης Mishima λάτρευε τον Gabriele D’Annunzio, ο οποίος ως ποιητής συνέβαλε τα μέγιστα στον σχηματισμό της φασιστικής σκέψεως και αξιών. Το γεγονός ότι ο Mishima βρίσκει τόσες αντηχήσεις με τον D’Annunzio υποδηλώνει ότι, τουλάχιστον εμμέσως, ο Mishima ενδιαφερόταν για τις αξίες του Φασισμού και ότι είχε επηρεασθεί από αυτές.
3. Η κοινή γλώσσα που ελκύει τους Φασίστες
Όπως προανεφέρθη η δικαιολογητική βάση του χαρακτηρισμού του Mishima ως φασίστα είναι είναι ο πατριωτισμός του, ο φιλομαναρχισμός του και ο μιλιταρισμός του. Η θεωρία αυτή, όμως, είναι επιφανειακή και πηγάζει από την προκατάληψη που συνδέει τον Φασισμό ως πολιτική φιλοσοφία με μιλιταριστικές, αντιδραστικές και βίαιες εικόνες.
Η συζήτηση για τον Φασισμό υπό ένα πολιτικό πρίσμα πέφτει σε ένα τεράστιο εμπόδιο: δεν έχει δοθεί ακόμα ένας πλήρης ορισμός του Φασισμού. Με όρους πολιτικής επιστήμης και της ιστορίας των ιδεών η φύση του Φασισμού παραμένει ένα σημαντικό σημείο διαμάχης. Υπάρχουν τόσες πολλές ερμηνείες του Φασισμού όσοι και οι φασίστες, με καθέναν εξ αυτών να πιστεύει ότι είναι αυθεντικός φασίστας.
Όταν ομιλούμε για την λογοτεχνία και για τις φασιστικές αξίες του Mishima παρά για τον Φασισμό ως πολιτική φιλοσοφία, θα πρέπει να αναλύσουμε την αντίληψή του για τον κόσμο και την αντίληψή του για την ζωή και τις αξίες της. Παραδείγματος χάριν, όταν ανατρέχουμε σε διάφορα έργα του Mishima, τα «Εξομολογήσεις μίας μάσκας» και «Ο ναός του χρυσού » αποσπούν εκθειαστικούς επαίνους ακόμα και από την Αριστερά, παρά τις ιδεολογικές διαφορές. Κάποια, όμως, από τα υπόλοιπα έργα του, όπως τα «Πατριωτισμός», «Φωνές των ηρωικών ψυχών» και «Ήλιος και ατσάλι» μετά βίας εκτιμώνται έως και ξεκάθαρα απορρίπτονται από την ίδια ομάδα.
Έργα, ωστόσο, όπως το «Πατριωτισμός» δημιουργούν θόρυβο και εμπάθεια όχι μόνον στην Ιταλία, αλλά και στους εθνικιστές κάθε έθνους. Πιο συγκεκριμένα, οι νεοφασίστες στην Ιταλία ενστικτωδώς κατανοούν και εκτιμούν έργα όπως τα «Ο νεαρός σαμουράι» και «Χαγκακούρε: Το μονοπάτι του σαμουράι». Το γεγονός αυτό φανερώνει περισσότερα κοινά στην γλώσσα παρά στην ιδεολογία, καθώς αυτό που οι νεοφασίστες συμπαθούν είναι η γλώσσα του Mishima.
Νοήματα λέξεων-κλειδιών και τα συναισθήματα που περιέχονται στους όρους αυτούς διαφοροποιούνται ανά ξεχωριστά πρόσωπα. Για παράδειγμα, όροι όπως «πατρίδα», «έθνος», «θυσία», «ήρωας», «δράση», «ιστορία», «στρατός» προκαλούν διαφορετικές ερμηνείες και αποκρίσεις σύμφωνα με τον τρόπο σκέψεως του καθενός. Στην περίπτωση, όμως, του Mishima και των Ιταλών Φασιστών, τέτοιες λέξεις είναι απολύτως κατανοητές μεταξύ τους.
Γνώρισα τον Yojuro Yasuda[1] στα γεράματά του. Παρά τις διαφορές μας στην ηλικία και την κουλτούρα, κατενόησα τα λόγια του κατά την προαναφερθείσα έννοια. Υπάρχει ένα συναισθηματικό περιεχόμενο της γλώσσας, π.χ. οι ως αν λέξεις-κλειδιά, το ποίο εκφράζει τον τρόπον που κάποιος θεάται τον κόσμο, την ανθρωπότητα και την ζωή. Εάν υπάρχει μία κοινή γλώσσα, η κοσμοθεώρηση και οι αξίες εντός της κοινής αυτής γλώσσας είναι κοινές εξίσου.
4. Η κοσμοϊστορική «Πορεία προς την Ρώμη»
Στην εποχή μας ο Φασισμός έχει δαιμονοποιηθεί, γεγονός το οποίο σε μεγάλο ποσοστό αποτελεί ζήτημα λέξεων. Ο όρος «φασισμός» έχει αποκτήσει κακό περιεχόμενο και η ουσία του έχει κατ’ αυτόν τον τρόπο αλλάξει. Αυτό χρησιμεύει ως παράδειγμα για την διττότητα των γλωσσών. Το αρνητικό νόημα του όρου έχει καταστεί σταθερό σε ολόκληρο τον κόσμο. Το γεγονός αυτό αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της νίκης των αριστερών διανοουμένων και πολιτικών στον «πόλεμο των λέξεων». Πέραν του παραδείγματος του Φασισμού οι αριστεροί διανοούμενοι έχουν εξασφαλίσει ότι η διάλεκτός τους έχει διαχυθεί στα μέσα μαζικής επικινωνίας διαμορφώνοντας επιτυχώς την παγκόσμια γνώμη.
Για παράδειγμα, ενώ ο όρος «Δεξιά» συνεπιφέρει μία γενικά αρνητική υποδήλωση στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ο όρος «Αριστερά» είναι διαφορετικός. Ενώ η εικόνα του «συντηρητικού» είναι κάπως απρεπής, η εικόνα του «προοδευτικού» είναι ευχάριστη. Στην διαδρομή της επιμόνου προωθήσεως της δικής της γλώσσας στον κόσμο, η Αριστερά επιτυχώς προώθησε τις εικόνες που ενσωματώνονται σε μία τέτοια γλώσσα.
Ως αποτέλεσμα, ο «Φασισμός» κατέστη όρος υβρεολογίου και διαρκώς εξαντλείται και υπόκειται σε κατάχρηση: «η αμερικανική πολιτική είναι φασιστική», «ο Στάλιν είναι φασίστας», «η Αλ Κάιντα είναι φασιστική» κλπ. Όποτε πρόκειται κάποιος να δαιμονοποιηθεί, κατηγοριοποιείται ως «φασίστας». Με τον τρόπον αυτόν ο Φασισμός έχασε το αρχικό του νόημα και κατέστη ένας όρος εντελώς κενός περιεχομένου,
Ο Φασισμός, όμως, δεν ήταν απαραίτητα ένα βδέλυγμα πρίν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρχε μία ποικιλία απόψεων περί του Φασισμού , η εικόνα του οποίου διήλθε αλλαγών με το πέρας του χρόνου. Η Αριστερά, βεβαίως, άρχισε να αποδίδει αντιδραστικές και δικτατορικές εικόνες στον όρο «Φασισμός» από νωρίς. Η κατάχρηση του όρου ξεκίνησε αχαλίνωτα στην δεκαετία του ’20 και οι Ιταλοί κομμουνιστές αποκαλούσαν ακόμη και τους σοσιαλιστές αντιπάλους τους «φασίστες». Κατόπιν, με την άνοδο του μουσολινικού καθεστώτος και την επακόλουθη πολιτική και οικονομική σταθεροποίηση της Ιταλίας, ο Φασισμός συνέβαλε στην άνοδο της διεθνούς θέσεως της Ιταλίας,
Στην δεκαετία του ’30 γεννήθηκε μία παγκόσμια προσδοκία ότι ο Φασισμός θα συνέβαλε στην εγκαθίδρυση μίας νέας παγκοσμίου τάξεως και σε πολλές χώρες εμφανίσθηκαν φασιστικά κόμματα.
Όπως επισημάνθηκε εξ αρχής, πέρασαν ενενήντα γεμάτα έτη από την Πορεία προς την Ρώμη, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1922. Η άνοδος του Μουσολίνι στην εξουσία εκείνη την εποχή προκάλεσε τεράστιο αντίκτυπο ανά τον κόσμο.
Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ξέσπασαν στην Ρωσία επαναστάσεις, οι οποίες οδήγησαν στην γένεση του πρώτου κομμουνιστικού καθεστώτος. Έπειτα, οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία στην Ουγγαρία και επέκτειναν σε μεγάλον βαθμό την επιρροή τους στην Γερμανία και την Ιταλία. Αντιμετωπίζοντας την πιθανότητα των σαρωτικών κομμουνιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και αισθανόμενοι την απόλυτη απειλή μίας επαναστάσεως, οι Φασίστες της Ιταλίας έδρασαν προς τον εκμηδενισμό της απειλής της Αριστεράς και εξαπέλυσαν μία επανάσταση αρκετά διαφορετική σε σχέση με την Ρωσική και την Γαλλική επανάσταση. Ακριβώς στο σημείο αυτό έγκειται η κοσμοϊστορική σημασία της Πορείας προς την Ρώμη.
Το ιταλικό φασιστικό κίνημα ξεκίνησε με τον σχηματισμό των «Μαχίμων Φασιστών» το 1919. Οι εμβληματικοί του μελανοχίτωνες καθυπέταξαν τις διάφορες αριστερές ομάδες του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού κόμματος εντός μικρού χρονικού διαστήματος και το κίνημα αύξησε την ορμή του σταθερά μέχρις ότου κέρδισαν την εθνική πολιτική εξουσία. Ενώ ο Μουσολίνι κέρδισε πέντε χιλιάδες θλιβερές ψήφους το 1919 και έχασε κατά μεγάλο ποσοστό, επέστρεψε για να κερδίσει πάνω από εκατό χιλιάδες ψήφους στο Μιλάνο και την Μπολόνια αντιστοίχως στις εκλογές του 1921 και εξελέγη πρώτος. Αυτό είναι πραγματικά ενθαρρυντικό, καθώς αναλογιζόμασθε την πιθανότητα να αλλάξει η σύγχρονη Ιαπωνία μέσα σε τρία έτη, Όπως και να ‘χει, η Πορεία προς την Ρώμη πραγματοποιήθηκε όχι με τον εκφοβισμό και με τον διά της βίας έλεγχο του ιταλικού λαού , αλλά με την εξασφάλιση της γενικής υποστηρίξεως των Ιταλών.
5. Η άνθιση του Μουσολίνι στην Πρώιμη Showa[2] Περίοδο
Ας ανατρέξουμε τώρα στις αντιδράσεις στην Ιαπωνία απέναντι στο φασιστικό κίνημα της Ιταλίας. Ακόμα και πρίν από την Πορεία προς την Ρώμη, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον και συμπάθεια από πλευράς των Ιαπώνων προς το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα. Πράγματι, τρία μέλη του ιαπωνικού κοινοβουλίου συνάντησαν τον Μουσολίνι στην Ρώμη περίπου δύο μήνες προτού λάβει χώρα η Πορεία προς την Ρώμη.
Λέγεται ότι Ιάπωνες Εθνικιστές έλαβαν πολλά ερεθίσματα από τον ιταλικό Φασισμό. Ο στρατηγός Sadao Araki[3] εξέφρασε θετικές απόψεις για τον Φασισμό στο ημερολόγιό του. Υπάρχει και ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο για τον γνωστό Ιάπωνα Εθνικοσοσιαλιστή θεωρητικό Motoyuki Takabatake[4], ο οποίος ξέσπασε στην επευφημία «Ζήτω ο Μουσολίνι» χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας στο άκουσμα του νέου για την Πορεία προς την Ρώμη. Δημιουργήθηκαν και οι ιαπωνικές εκδοχές των Μελανοχιτώνων και εμφανίσθηκαν μία σειρά από κοινωνικά κινήματα βασισμένα στους Ιταλούς Μελανοχίτωνες μαχητές.
Η πολιτική και η οικονομία της Ιαπωνίας βίωσαν μία σοβαρή κρίση κατά την διάρκεια των πρώτων ετών της Showa Περιόδου. Την εποχή εκείνη η δημοτικότητα του Μουσολίνι συνέχισε να αυξάνεται. Καθώς η παγκόσμια οικονομική κρίση επέφερε την παγκόσμια άνθιση του Μουσολίνι, η εμφάνιση ενός Ιάπωνος Μουσσολίνι προσδοκάτο εναγωνίως.
Εκδόσεις σχετικές με τον Μουσσολίνι, τόσο ακαδημαϊκές όσο και λαϊκές, κυκλοφόρησαν σε μεγάλους αριθμούς και παιδικά βιβλία, όπως βιογραφίες μεγάλων ανδρών της Δύσεως, περιελάμβαναν στα περιεχόμενά τους τον Μουσσολίνι. Ταινίες γυρίσθηκαν, ακόμα και όπερες ανέβηκαν για τον Μουσολίνι. Το 1928 μία Kabuki παράσταση με τον τίτλο «Μουσολίνι» ξεκίνησε στο Meiji-za Θέατρο του Τόκυο, στην οποίαν τον ρόλο του Μουσολίνι υποδύθηκε ο διάσημος Kabuki ηθοποιός Sadanji Ichikawa και απέσπασε πολλές επευφημίες. Η δημοτικότητα του Μουσολίνι στην Ιαπωνία δεν απετέλεσε ένα απλό φαινόμενο της δεκαετίας του ’20, αλλά συνεχίσθηκε μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μεγάλη δημοτικότητα του Μουσολίνι στηρίχθηκε στο χάρισμά του και στην ανάρρησή του στην θέση του Πρωθυπουργού από ταπεινές και φτωχές καταβολές. Στις ιαπωνικές εκδόσεις για τους μεγάλους Δυτικούς άνδρεςτου αφιερώθηκε κεφάλαιο λόγω του ηρωισμού και του ρομαντισμού στην ιστορία της ζωής του.
Λόγω του συνδυασμού όλων των προαναφερθέντων σχετιζομένων παραγόντων, πολλοί Ιάπωνες εκείνης της περιόδου ταυτίζονταν με τον Μουσολίνι, ο οποίος είχε, επίσης, κάνει ένα ιδιαίτερο σχόλιο για τους Ιάπωνες Είχε πεί: «Δεν υπάρχει ανάγκη για ένα Φασιστικό Κόμμα στην Ιαπωνία, καθώς οι Ιάπωνες είναι γεννημένοι Φασίστες.» Ενώ αυτή η παρατήρηση μπορούσε να ηχήσει κάπως υπερβολική, κατεδείκνυε απλώς ότι ο Μουσολίνι έβρισκε εξίσου τον ιαπωνικό πολιτισμό και αξίες ταιριαστές και ηχηρές και έτρεφε εκτίμηση για αυτά. Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο σκέψεως, ίσως ο Mishima να ήταν επίσης ένας γεννημένος Φασίστας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Yojuro Yasuda (1910–1981): Ιάπωνας δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Μία από τις κεντρικές μορφές του Ιαπωνικού Ρομαντισμού. Διάσημος για την κριτική του στους σύγχρονους πολιτισμούς και για την υπεράσπιση του Ιαπωνικού κλασικισμού.
2. Showa: Το όνομα της Περιόδου του προηγούμενου Ιάπωνος Αυτοκράτορος. Διήρκησε από το 1925 έως το 1989.
3. Sadao Araki (1877–1966): Πρεσβύτερος Στρατηγός του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού. Χαρισματική μορφή μεταξύ των μεσαίων και κατώτερων νεαρών στρατιωτικών. Ανεμίχθη στο γνωστό στρατιωτικό πραξικόπημα 2.26.
4. Motoyuki Takabatake (1886–1928):. Ταλαντούχος και παραγωγικός Ιάπωνος κοινωνικός διανοητής, φιλόσοφος και εθνικοσοσιαλιστής. Διάσημος για την πρώιμη μετάφραση του έργου «Το Κεφάλαιο» στα ιαπωνικά, την κριτική μελέτη του στον Μαρξισμό και την κυνική κοινωνική κριτική του.
