Η Δημοκρατία είναι ένα ψευδές είδωλο – μία απλή επωδός και μία ψευδαίσθηση για τις κατώτερες τάξεις, τους οραματιστές και τους θνήσκοντες πολιτισμούς.

                                                    H.P. Lovecraft

Οι πολιτικές πεποιθήσεις του Lovecraft

                                                                        Του Kerry Bolton
                                                                                        Mέρος Α’

Για πολλούς από τους θαυμαστές του, τα πλέον τρομακτικά πράγματα που ο H. P. Lovecraft έγραψε δεν ήταν για τον Κθούλου, αλλά για την πολιτική. Αλλά, όπως ελπίζω να καταδείξω, οι πολιτικές πεποιθήσεις του άρχοντος του απειλητικού , παράλογου, μεταφυσικού τρόμου έχουν βαθιές ρίζες στην πραγματικότητα και την λογική. 

 Ο Lovecraft, όπως πολλοί από τους λογοτέχνες, οι οποίοι έγιναν Αριστεροί ή Δεξιοί στις αρχές του 20ου αιώνος, προβληματιζόταν με την επίδραση του καπιταλισμού και της τεχνολογίας στην κοινωνία και την κουλτούρα.  Ο οικονομικός υπεραπλουστευτισμός    του καπιταλισμού αντικατοπτριζόταν στον Μαρξισμό, αμφότεροι δε αποτελούσαν απορροές του αυτού σύγχρονου υλιστικού Zeitgeist.

Ξεκινώντας στα τέλη του 19ου αιώνος, η εκτεταμένη δυσαρέσκεια έναντι του υλισμού οδήγησε  στην αναζήτηση μίας εναλλακτικής μορφής της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και εναλλακτικών δομών του σοσιαλισμού, που διακατείχαν τις ηγετικές μορφές του σοσιαλισμού, όπως ο Georges Sorel.  Αυτό που προέκυψε νωρίς τον 20ο αιώνα αποκαλείται συχνά «νεοσοσιαλισμός» και «σχεδιασμός», των οποίων οι πλέον εξέχοντες υπέρμαχοι ήταν ο Marcel Deat στην Γαλλία και ο Henri De Man στο Βέλγιο. Ο Νεοσοσιαλισμός με την σειρά του συνέβαλε στην άνοδο του φασισμού [1].

Οι Νεοσοσιαλιστές  πρωτίστως φοβούνταν ότι η υλική αφθονία και η πολυτέλεια που υποσχόταν ο σοσιαλισμός θα οδηγούσε σε παρακμή και σε κοινοτυπία, εκτός  εάν συνδεόταν με μία ιεραρχική οπτική της κουλτούρας και της εκπαιδεύσεως. 

Αυτό ήταν , για παράδειγμα, το σημείο εστιάσεως του έργου του Oscar Wilde «Η Ψυχή του Ανθρώπου υπό τον Σοσιαλισμό», στο οποίο φαντάζεται έναν ατομικιστικό σοσιαλισμό, που απελευθερώνει την ανθρωπότητα από την οικονομική αναγκαιότητα να επιδιώκει  την αυτενέργεια και τις ανώτερες πολιτισμικές και πνευματικές δραστηριότητες, ακόμα και εάν αποτελούνταν αυτές από τον ήρεμο στοχασμό επί του Κόσμου. [2]

Τέτοιες ανησυχίες δεν μπορούν να παραβλεφθούν ως θηλυπρεπής δανδισμός. Τις μοιραζόταν, παραδείγματος χάριν, ο φημισμένος πολιτικός των Εργατικών της Νέας Ζηλανδίας κατά την περίοδο της Υφέσεως John A. Lee, ένας μονόχειρας ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον προσπάθησε να πιέσει την κυβέρνηση των Εργατικών κατά το 1935, ώστε να τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της σχετικά με τις τραπεζικές και τις κρατικές πιστώσεις [3]. Σύμφωνα με τον Lee:

 «Ο Joe Savage . . . βλέπει τον σοσιαλισμό ως μία στοίβα αγαθών δικαίως και ισοτίμως μοιρασμένων και ως εργασία ισοτίμως κατανεμημένη. Είμαι βέβαιος ότι δεν τον βλέπει ως ευκαιρία να παίξει ποδόσφαιρο, να μαυρίσει στην παραλία, να χορέψει  fox trot, να ξαπλώσει κάτω από τα δέντρα, να απολαύσει την μέθη της ποιήσεως, το άρωμα των λουλουδιών, την χαρά μίας νουβέλας, τoν ενθουσιασμό της μουσικής.» [4]

Ο Lee οραματιζόταν μία μορφή σοσιαλισμού, ο οποίος δεν στόχευε πρωτίστως σε «στοίβες αγαθών και σε εργασία  ισοτίμως κατανεμημένη» ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσα επιτεύξεως ανωτέρων επιπέδων υπάρξεως. 

Αυτές τις νεοσοσιαλιστικές ανησυχίες μοιράζονταν επίσης οι Φασίστες και οι Εθνικοσοσιαλιστές.  Ο αγώνας εναντίον των εξουθενωτικών  και  ισοπεδωτικών επιδράσεων του πλούτου και της πολυτέλειας και η διαμόρφωση του χαρακτήρα και των προτιμήσεων των μαζών αποτελούσαν τον στόχο του Dopolavoro στην  Φασιστική Ιταλία και του Kraft Durch Freude στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, όσο ανησυχητική και εάν είναι η σκέψη αυτή στους σοσιαλιστές της Αριστεράς.

Όσο απίθανο και εάν φαντάζει το ενδεχόμενο να υπήρξε ο Lovecraft γνώστης αυτής της ιδεολογικής δίνης του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού, κατέληξε σε παρόμοια συμπεράσματα επί μερικών καίριων θεμάτων.

Ο Lovecraft, όπως άλλοι συγγραφείς που απέρριπταν τον Μαρξισμό [5], έκριναν τόσο την δημοκρατία όσο και τον κομμουνισμό  ως «σφάλματα για τον Δυτικό Πολιτισμό»[6]. Αντιθέτως, ο Lovecraft προτιμούσε:

«…ένα είδος φασισμού το οποίο ενδεχομένως, ενώ βοηθά τις επικίνδυνες μάζες είς βάρος των άχρηστων πλουσίων, διατηρεί τα βασικά στοιχεία του παραδοσιακού πολιτισμού και αφήνει την πολιτική εξουσία στα χέρια μίας μικρής και καλλιεργημένης (αν και όχι υπερβολικά πλούσιας) κυβερνητικής τάξεως, σε μεγάλο ποσοστό κληρονομικής, αλλά και υποκείμενης σε σταδιακή αύξηση, καθώς άλλα άτομα καταφέρνουν να φθάσουν στο μορφωτικό επίπεδό της.»[7]

O Lovecraft φοβόταν ότι ο σοσιαλισμός, όπως ο καπιταλισμός, θα άνοιγε τον δρόμο στην παγκόσμια προλεταριοποίηση και στην συνεπακόλουθη κατάπτωση του πολιτισμού. Έτσι αντί αυτής πρότεινε την πλήρη απασχόληση και την μείωση του ωραρίου μέσω της μηχανοποιήσεως υπό την πολιτιστική καθοδήγηση ενός αριστοκρατικού σοσιαλιστικού-φασιστικού καθεστώτος.

Αυτή πάλι ίσως ήταν μία οξυδερκής διαίσθηση, η οποία αναπτύχθηκε στον  Lovecraft ανεξάρτητη, αλλά σε μεγάλο βαθμό αποτελούσε μέρος μίας νέας οικονομικής σκέψεως της εποχής. Στην Αγγλία η φαβιανή-σοσιαλιστική επιθεώρηση «Η Νέα Εποχή»  (The New Age) , την οποίαν εξέδιδε ο συντεχνιακός σοσιαλιστής A. R. Orage, απετέλεσε χώρο συζητήσεως επί της θεωρίας της «Κοινωνικής Πιστώσεως» του στρατηγού C. H. Douglas, την οποίαν πρότεινε ως εναλλακτική στο χρηματοπιστωτικό σύστημα , με την χορήγηση μία «κοινωνικής πιστώσεως» σε όλους τους πολίτες μέσω ενός «Εθνικού Μερίσματος», επιτρέποντας στην πλήρη αξία του προϊόντος να καταναλωθεί. Αποσκοπούσαν, επίσης, την προαγωγή της μηχανοποιήσεως,  προκειμένου να μειωθούν οι ώρες εργασίας και να αυξηθεί o ελεύθερος  χρόνος, τον οποίον θεωρούσαν ότι θα συνέβαλε στην άνθηση του πολιτισμού. (Οι ιδέες αυτές ανανέωσαν την αξία τους, καθώς το οκτάωρο, που το κέρδισε με πολύν αγώνα το πρώιμο εργατικό κίνημα, συρρικνώνεται.)

Τόσο ο Ezra Pound όσο και ο Νεοζηλανδός ποιητής Rex Fairburn υποστήριζαν την θεωρία της Κοινωνικής Πιστώσεως, διότι έκριναν ότι αποτελούσε το καλύτερο οικονομικό σύστημα για τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Τον Lovecraft απασχολούσε η εξάλειψη των αιτιών μίας κοινωνικής επαναστάσεως και υιοθέτησε τον περιορισμό της ταχείας αυξήσεως του πλούτου, ενώ ταυτοχρόνως αναγνώριζε την ανάγκη της διατηρήσεως των μισθολογικών διαφορών βασισμένων στην αρετή. Σκοπός του ήταν η εξάλειψη των «οικονομικών ολιγαρχών»[8], κάτι που ήταν πρακτικά και σκοπός της Κοινωνικής Πιστώσεως των νεοσοσιαλιστών.

Ενώ θεωρούσε ως τον πρωταρχικό στόχο ενός έθνους την ανάπτυξη υψηλών αισθητικών και πνευματικών κριτηρίων, ο Lovecraft αναγνώριζε ότι μία τέτοια κοινωνία πρέπει να βασίζεται στην παραδοσιακή κοινωνική οργάνωση της «τάξεως, του θάρρους και της αντοχής», ο ορισμός που έδιδε στον πολιτισμό ως ένας κοινωνικός οργανισμός αφοσιωμένος σε «έναν υψηλό ποιοτικό σκοπό» επιβληθείς από το προαναφερθέν έθος.

Ο Lovecraft θεωρούσε ότι η πλέον αρμόζουσα ιεραρχική κοινωνική τάξη στις πρακτικές ανάγκες της νέας μηχανοποιημένης εποχής ήταν η  «φασιστική». Το «κίνητρο της ζήτησης-προσφοράς» θα αντικαθιστούσε το κίνητρο του κέρδους σε μία κρατικά ελεγχόμενη οικονομία, η οποία θα μείωνε τις εργάσιμες ώρες  και θα αύξαινε τις ώρες του ελεύθερου χρόνου.  Ο πολίτης τότε θα μπορούσε να ανεβάσει το πνευματικό και το πολιτιστικό επίπεδό του μέχρι του σημείου που οι έμφυτες ικανότητές του το επέτρεπαν, ούτως, «ώστε  ο ελεύθερος χρόνος του θα είναι αυτός ενός πολιτισμένου ανθρώπου παρά ενός θαμώνα του κινηματογράφου, των αιθουσών χορού και των οκνηρών βλακών των μπιλιάρδων.

Ο Lovecraft δεν αντιμετώπιζε το γενικό δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες  ως κάτι σοφό. Υιοθετούσε έναν τύπο νέο-αριστοκρατίας ή αξιοκρατίας, ψηφίζοντας υπέρ της διατηρήσεως των δημοσίων αξιωμάτων ως «εξαιρετικά περιορισμένων». Ένας τεχνολογικός, εξειδικευμένος πολιτισμός είχε καταστήσει το γενικό δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες  « παρωδία και αστείο».  Έγραφε ότι «Οι άνθρωποι εν γένει δεν έχουν οξύνοια να χειρίζονται έναν τεχνολογικό πολιτισμό αποτελεσματικά.» Ο Lovecraft  θεωρούσε αληθή αυτήν  την  αντιδημοκρατική αρχή, ανεξαρτήτως της κοινωνικής ή της οικονομικής  θέσεως κάποιου, είτε είναι υπηρέτης είτε ακαδημαϊκός.

 

Οι άνδρες των Freikorps ήταν υιοί του πολέμου, της ήττας και της επαναστάσεως του Νοεμβρίου. Ήταν απ’ ευθείας συγγενείς των «arditi»  του Fiume και των «squadristi», οι οποίοι εμφανίσθηκαν λίγο αργότερα στην Ιταλία και ενσάρκωναν ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά. Σχηματίσθηκαν αρχικά στα χαρακώματα του Α’ Π.Π. Ο πόλεμος είχε εξαλείψει τους άνδρες που είχαν καταρρεύσει ψυχολογικά ή ηθικά συνθλιμμένοι από το μαρτύριο, και είχε ξεχωρίσει εκείνους, οι οποίοι βγήκαν δυνατότεροι και σκληρότεροι από πρίν. Ο Jünger τους συνέκρινε με τους παλαιούς Γερμανούς μισθοφόρους, των οποίων η μοναδική πατρίδα ήταν η σημαία τους. Ο πόλεμος είχε καταργήσει όλες τις κοινωνικές διαφορές μεταξύ τους, εξισώνοντάς τους σύμφωνα με κριτήρια, τα οποία δεν είχαν σχέση με την ζωή του πολίτη. Οι κοινωνικές ταξινομήσεις είχαν αντικατασταθεί από την τόλμη και το θάρρος, και ήθελαν πλέον να μεταφέρουν αυτήν την νέα ιεράρχηση  αξιών στην μεταπολεμική αστική κοινωνία. Με τον τρόπο τους ήταν σοσιαλιστές. Ο σοσιαλισμός τους, όμως, ήταν στρατιωτικός και δεν είχε σχέση με την επιδίωξη της ασφαλείας και της υλικής ευμάρειας.  Η μόνη ιεραρχία που αναγνώριζαν ήταν αυτή της αξίας. Όλοι τους μοιράζονταν την ίδια πίστη στην δύναμη της θελήσεως και στην ειλικρινή απόλαυση των συνοπτικών μεθόδων. Ενώ αναμφισβήτητα δεν αποτελούσαν την επιτομή όλης της ουσίας του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ήταν θεμελιώδες στοιχείο των κινημάτων αυτών, υπό την έννοια ότι ενσάρκωναν στην εποχή τους την πλέον ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον του αστικού κόσμου.

Dominique Venner, Ο αιών του  1914

Το βασίλειο της Ελλάδας είναι βορά των κομμάτων. Ευφυής, φιλόπατρις, στηριζόμενη ακόμη σε μιαν αρχαία και παραδοσιακή οργάνωση (ορισμένοι βουλευτές εκλέγονται από πατέρα σε γιό στην Εθνική Αντιπροσωπεία) σχεδόν ανέγγιχτη από τον πυρετό του σοσιαλισμού, η Ελλάδα συντηρεί στην Αθήνα δύο χιλιάδες επίδοξους αξιωματούχους και βουλευτές. Αυτός ο λαός των δικηγόρων, των ρητόρων και των γιατρών δεν πρόκειται ποτέ να βρεί σε ολόκληρη την Ανατολή ικανό ποίμνιο για να κηρύξει την σοφία του, ικανό αριθμό πελατών για να τους θεραπεύσει και να τους συμβουλεύσει. Ποιος θα στηρίξει μια τόσο πολυπληθή αστική τάξη;

Πολύ φοβάμαι πως τελικά το κράτος θα υποχρεωθεί να εργάζεται και να πληρώνει για αυτούς. Ένα κράτος όμως που υπάρχει μόνο για να τρέφει και να προμηθεύει τα απαραίτητα στους πολίτες του, μοιραία οδηγεί την κοινωνία στην κατάρρευση. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ήδη αρκετοί, και, καθώς όλοι ασχολούνται με την πολιτική, ο αριθμός του ολοένα και θα αυξάνει. Οι μισθοί, σήμερα μέτριοι ή χαμηλοί, θα αυξάνονται επίσης με τον ίδιο ρυθμό, όσο ισχνά και αν παραμένουν τα αποθέματα απ’ όπου αντλούνται. Αυτή είναι η μοίρα των χωρών όπου το πλήθος έχει μεγάλη επιρροή. Οι εσωτερικές διαμάχες καταλήγουν σε συμβιβαστικές συμφωνίες επιζήμιες για την οικονομία. Όμως οι παράλογες αυτές συμφωνίες προκαλούν νέες συγκρούσεις, που με την σειρά τους οδηγούν σε νέους επαχθείς συμβιβασμούς. Φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται ως τον απόλυτο εκφυλισμό, ως την στιγμή που στην σκηνή θα ανέβει ο Ξένος.

Σαρλ Μωρράς, Αθήνα 1896, Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκδόσεις Ωκεανίδα

Οι μηχανισμοί της Ιστορίας είναι ηρωικοί: ποτέ ο αριθμός δεν είναι καθοριστικός για την διαιώνιση μιάς φυλής. Ο ρόλος αυτός βαρύνει πάντοτε τους άριστους. Επιβίωσαν άραγε οι άριστοι των Ελλήνων; Εκεί είναι το θέμα.

Σαρλ Μωρράς, Αθήνα 1896, Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκδόσεις Ωκεανίδα

Οι αρχαίοι Έλληνες δεξιώνονταν στην  όχθη του Αλφειού ποταμού  όλους τους ομόγλωσσους λαούς, συμπεριλαμβανομένων και των Μακεδόνων. Αργότερα, αναγκάστηκαν να ανοίξουν το Στάδιο στον Λατίνο κατακτητή. Τώρα, οι Αθηναίοι ανανεώνουν την ολυμπιακή συνθήκη όχι μόνο μεταξύ των Ελλήνων, ή Ελλήνων και Λατίνων, ή Ευρωπαίων, αλλά με ολόκληρη την οικουμένη. Όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά η ιδέα, ομολογώ πως την αποδοκίμασα με όλες μου τις δυνάμεις. Η Διεθνής των Αγώνων δεν μου άρεσε καθόλου. Φοβόμουν την βεβήλωση ενός ωραίου ονόματος, την παρερμηνεία του. Επιπλέον, έβλεπα το όλο εγχείρημα σαν αναχρονισμό. Οι ελληνικές ολυμπιάδες υπήρχαν, γιατί υπήρχε μια Ελλάδα. Μετά την Μεταρρύθμιση, και κυρίως μετά την Γαλλική Επανάσταση, είναι ζήτημα αν υπάρχει πια Ευρώπη: τι νόημα θα είχε μια Ολυμπιάδα ανοικτή σε ολόκληρο τον κόσμο; Και τελικά, ήταν πολύ αμφίβολο αν αυτός ο συμφυρμός των φυλών θα κατέληγε σε έναν συνειδητό και έλλογο συνασπισμό των σύγχρονων λαών, και όχι στην χαώδη οχλαγωγία του κοσμοπολιτισμού.

Σαρλ Μωρράς, Αθήνα 1896, Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκδόσεις Ωκεανίδα

"Ο Θεός να ευλογάει όλα όσα δεν είναι μόνον κοινή ανθρώπινη κουβέντα, που πρέπει να καταλάβουμε. Και η σιωπή είναι ευλογημένη από τον Θεό."

Κνούτ Χάμσουν, Σε χορταριασμένα μονοπάτια, εκδόσεις Δωδώνη

«Η ατυχία όμως της εποχής μας είναι ότι οι εναπομείναντες αληθινά άνθρωποι αναγκαζόμαστε να ζούμε σε ένα πλαίσιο διαμορφωμένο από τις απόψεις των ανθρωπιστών. Ωστόσο, οι τάσεις της συγκυρίας των ημερών αφήνουν περιθώριο για λίγη ελπίδα.  Για μια πίστη ότι το πλαίσιο της Νεωτερικότητας μπορεί να διαλυθεί. Για μία ημέρα κατά την οποίαν η Δύση θα ανήκει ξανά στους ευρωπαίους, απαλλαγμένη από το καπιταλιστικό «west way of life». Για μια εποχή που ο Διαφωτισμός θα κείτεται πεταγμένος στον κάλαθο των ιστορικών αχρήστων.»

14^ο τεύχος για την «ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ», υπέροχο εξώφυλλο (E.B. Leighton),  ποικίλη ύλη, εξαιρετικές αναλύσεις, Sun Knight, βιβλία, ποίηση, νοσταλγία! Όσοι δεν έχετε επικοινωνήσει ακόμα με την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., μην καθυστερείτε άλλο!

Ας μην ψάχνουμε την Ευρώπη στην "euro"vision...

Πρέπει να  το  καταλάβετε. Οι ηγέτες των Μπολσεβίκων που κατέλαβαν την Ρωσία δεν ήταν Ρώσοι. Μισούσαν τους Ρώσους. Υποκινούμενοι από εθνικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσων, δίχως ίχνος ανθρώπινης τύψεως. Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν αυτό που  αποκαλείτε στην Αμερική «Ρωσική Επανάσταση». Ήταν μία εισβολή και κατάκτηση εναντίον του ρωσικού λαού.  Οι περισσότεροι από τους συμπατριώτες μου υπέφεραν φρικτά εγκλήματα  από τα αιματοβαμμένα χέρια τους απ ‘ όσο οποιοσδήποτε άλλος λαός ή έθνος σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.  Δεν μπορεί να υποεκτιμηθεί. Ο Μπολσεβικισμός υπήρξε η μεγαλύτερη σφαγή ανθρώπων όλων των εποχών . Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου αγνοεί την πραγματικότητα αυτήν αποτελεί απόδειξη ότι τα παγκόσμια μέσα ενημερώσεως βρίσκονται στα χέρια των δραστών αυτών.»

Aleksandr Solzhenitsyn (1918-2008)

Ήμασταν διηρημένοι και είμασθε κατακτημένοι. Αυτός είναι ο τραγικός επιτάφιος δύο γενεών πολέμου. Μόνες τους οι λέξεις αυτές θα έπρεπε να κοσμούν το μνήμα των νέων της Ευρώπης. Αυτή ήταν η μοίρα της γενιάς μου το 1914 και η καταστροφή μίας καινούργιας γενιάς  νέων στρατιωτών το 1939. Η νεολαία της Ευρώπης έχυσε το αίμα της ίδιας  της οικογένειάς της και τα τσακάλια του κόσμου πάχυναν. Αυτοί που πολέμησαν βρίσκονται στην θέση του κατακτημένου, ανεξαρτήτως χώρας. Μόνον αυτοί που δεν πολέμησαν, αλλά απλώς  κερδοσκόπησαν, είναι νικητές.

Sir Oswald Mosley

Ο Ωφελιμισμός και η Βαρβαρότητα της Αριστεράς στην Ελλάδα

υπό του Κ. Πορφυρογέννητου

Ο ανατριχιαστικός ήχος, της σφαγής του αντιπάλου με το κονσερβοκούτι από την μακρινή επoχή του Εμφυλίου, γεμίζει ακόμα τον αέρα στην εποχή μας.

Την στιγμή αυτή, κάποιος αξιωματούχος της Κυβέρνησης αποκαλύπτει ότι οι διώξεις των μελών ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που Δημοκρατικά εισήλθε εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ήταν αποτέλεσμα ενός ευρύτερου σκοτεινού σχεδίου, που σκοπό είχε να χειραγωγήσει τους Έλληνες πολίτες-ψηφοφόρους.

 Ο εξευτελισμός και οι διώξεις που υφίστανται τα μέλη του αδύναμου, όσον αφορά τις διασυνδέσεις του με τους εγχώριους μηχανισμούς παραγωγής εξουσίας, πολιτικού χώρου, αποτελούν επί της παρούσης το "απόλυτο" όραμα τους. Αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα και παίρνουν την εκδίκηση τους, για την ήττα τους στα πεδία των μαχών, πριν από 70 χρόνια.

Η αριστερή διανόηση φυσικά, δεν μπαίνει καν στον κόπο να αναλύσει τα νέα δεδομένα, να  αναρωτηθεί εάν έκανε λάθος που με την ψήφο της στην Βουλή , συλλήβδην αίρεται η ασυλία Βουλευτών, εάν οδηγεί ανθρώπους σε άδικες φυλακίσεις, χωρίς στοιχεία. Η αριστερή διανόηση, τρέφει ανθρωπισμό, δείχνει έλεος και φιλευσπλαχνία μόνο σε άτομα που εντάσσονται σε ομάδες - αγέλες παρακμιακών, λαθρομεταναστών, τρομοκρατών τύπου 17Ν. Προωθεί άτομα που δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσουν μία "χρήσιμη κρίσιμη μάζα" πολιτών που θα μπορέσουν να ανατάξουν την Πατρίδα. Οι "άδειοι" τύποι που ηρωποιεί έχουν κάτι από τις πνευματικές ικανότητες και την φινέτσα του "Forrest Gump". Υιοθετεί και περιθάλπτει κάθε έναν που αλλοιώνει την Ιστορία μας, αποϊεροποιεί τα Εθνικά μας σύμβολα και τις παραδόσεις.

Αυτούς, που τολμάνε να δηλώνουν Εθνικιστές, που επανέφεραν έστω και άκομψα με ένταση, ξανά στην πολιτική σκηνή το "Πάνω από όλα Η ΕΛΛΑΣ" τους καθυβρίζει, προσπαθεί να τους εξοντώσει με κάθε τρόπο, ανεξαρτήτως στοιχείων και αποδείξεων, με σύγχρονες "Αντιφασιστικές Μεθόδους". Ψηφίζει την διακοπή χρηματοδότησης ενός κόμματος που νομίμως μετά από εκλογική διαδικασία εισήλθε στην Βουλή των Ελλήνων, δείχνοντας στην πράξη πόσο σέβεται την βούληση του "κυρίαρχου Λαού" που θεωρητικά βρίσκεται στο κέντρο όλων των ιδεολογημάτων της.

Τώρα που δίνεται η ευκαιρία, οι αριστεροί αμνοί γίνονται λέοντες, έτοιμοι να ξεσκίσουν τις σάρκες των ιδεολογικών τους αντιπάλων. Συνεχίζουν να κατηγορούν τους πάντες για "ακροδεξιές" συμμαχίες και διασυνδέσεις, χωρίς αιδώ, χωρίς συστολή, χωρίς τίποτα να ταράττει τις "καθαρές" τους συνειδήσεις. Ζητάνε εκλογές και ανατροπές, ενώ τα στελεχιακά απομεινάρια μίας εκ των συνιστωσών της (ΔΗΜΑΡ), παραμένουν ξεχασμένοι σε θέσεις Διοικητικών Συμβουλίων Κρατικών οργανισμών. Θεωρούν άραγε, ότι οι θέσεις και τα προνόμια που προκύπτουν εξ αυτών, δικαιωματικά τους ανήκουν; Είναι οι ίδιοι τύποι που παίρνουν εν ώρα κρίσης, αποζημίωση ιδιωτικής ασφάλισης 1.000.000 για τις "υπηρεσίες" τους στο συνδικαλισμό, οι ίδιοι που κατακεραυνώνουν το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα και κατέχουν μετοχές του πιο "μαύρου" και "αιμοσταγούς" χρηματοπιστωτικού οίκου, οι ίδιοι που σηκώνουν λάβαρα επανάστασης για το κλείσιμο ΕΡΤ και μετά ένα μήνα πουλάνε τον τηλεοπτικό σταθμό και την συχνότητα που τους παραχώρησε το κράτος, απολύοντας ταυτόχρονα δεκάδες εργαζομένους.

Μετά βγαίνουν και δηλώνουν ότι διώκονται, ότι δεν έχουν κυβερνήσει ποτέ άρα δεν φταίνε σε τίποτα και "πάλι από την αρχή" που λέει και τραγούδι.

Η αριστερά στην Ελλάδα (μέσα και οι σοσια-ληστές του ΠΑΣΟΚ.) είναι μία επάρατος νόσος, ένα σύστημα παραγωγής παρασίτων, συμπλεγματικών ατόμων με επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά, μία διαρκής γιάφκα τρομοκρατών, 100 ΜΚΟ ανθελληνικής προπαγάνδας και τίποτα χρήσιμο για την Πατρίδα, όπως διαχρονικά αποδεικνύεται.

Η αριστερή διανόηση έχει το αλάθητο, ποτέ δεν "ερυθριά" για τα λάθη της. Αα συγγνώμη. Ναι μωρέ, δεν φαίνεται αφού είναι "κόκκινοι" εκ γενετής.

Πάντως αυτοί ξέρουν καλύτερα. Στάλιν, Τσαουσέσκου, Χότζα, Κιμ Γιον Σουν (Β.Κορέα) και λοιποί Δημοκράτες, σοσιαλιστές, ευεργέτες των Λαών, φωτίζουν με την ζωή και το έργο τους, τον δρόμο τους.

Είμασθε οι πολεμιστές  από τον  ιερότερο των πολέμων, από τον μυθικό, αιώνιο, κοσμικό πόλεμο. Διότι υπάρχει ένας μύθος προς υπεράσπιση, για τον οποίον πρέπει να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε, εσωτερικά και εξωτερικά.

Miguel Serrano

Με τις οικονομίες σου αγόρασε ένα βιβλίο σήμερα, αύριο πάρε ένα άλλο και φτιάξε μόνος σου μία βιβλιοθήκη. Μία μικρή λεγεωνάρικη βιβλιοθήκη.  Κάνε την το στολίδι  και την τιμή του σπιτιού σου.  Θα φωτίσει την σκέψη σου και θα σε οδηγεί πάντα στο σωστό μονοπάτι.

Corneliu Codreanu

Σήμερα μόνον αυτός που δεν πιστεύει πλέον σε ένα ευτυχές τέλος, μόνον αυτός ο οποίος το έχει αποκηρύξει, είναι ικανός να ζήσει. Δεν υπάρχει ευτυχής αιών. Υπάρχουν, όμως, στιγμές ευτυχίας και υπάρχει ελευθερία στην στιγμή.

Ernst Jünger

Οι αρετές, οι οποίες εξυμνούνται από τον Όμηρο, δεν είναι ηθικές, αλλά αισθητικές. Πιστεύει στην ενότητα του ανθρώπινου όντος, ορισμένη από το στυλ του και τις πράξεις του. Ούτως, οι άνθρωποι προσδιορίζουν τους εαυτούς τους σε αναφορά με το όμορφο και το άσχημο, το ευγενές και το αχρείο, όχι με το καλό ή το κακό. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, ο μόχθος για το ωραίο αποτελεί την συνθήκη για το καλό.

Dominique Venner

Ο επαναστάτης εξεγείρεται ενάντια σε ο,τιδήποτε θεωρεί παράνομο, απατηλό ή ιερόσυλο.  Ο επαναστάτης είναι ο ίδιος ο νόμος του. Αυτό είναι  που τον ξεχωρίζει. Το δεύτερο διακριτό του στοιχείο είναι  η βούλησή του να εμπλακεί σε αγώνα, ακόμα και όταν δεν υπάρχει ελπίδα επιτυχίας. Εάν αντιμάχεται μία εξουσία, είναι επειδή απορρίπτει την νομιμότητά της, καθόσον  θέλγεται από μία άλλη νομιμότητα, αυτήν της ψυχής ή του πνεύματος.

Dominique Venner

Η καλύτερη απάντηση  στην προδοσία της ζωής από το πνεύμα αποτελεί η προδοσία του πνεύματος από το πνεύμα, και μία από τις μεγαλύτερες  και  βάναυσες απολαύσεις της εποχής μας είναι η συμμετοχή στο έργο της καταστροφής.

Ernst Jünger

Οι λέξεις αντλούν την δύναμή τους από τον αρχικό λόγο.

Το ανθρώπινο όν έχει τόσα πολλά δέρματα εντός του, τα οποία καλύπτουν τα βάθη της καρδιάς. Γνωρίζουμε τόσα πολλά πράγματα, αλλά δεν γνωρίζουμε τους εαυτούς μας! Γιατί, τριάντα ή σαράντα  δέρματα ή καλύμματα, τόσο χονδρά και σκληρά όσο ενός βοδιού ή μίας αρκούδας, καλύπτουν την ψυχή; Πήγαινε στον χώρο σου και μάθε, πως θα γνωρίσεις τον εαυτό σου εκεί.

Meister Eckhart 

Ο άνθρωπος είναι ακόρεστος για δύναμη. Είναι  παιδαριώδης  στις επιθυμίες του και πάντοτε ανικανοποίητος με ό,τι έχει, αγαπά ό,τι δεν έχει. Οι άνθρωποι παραπονούνται για τον δεσποτισμό των πριγκίπων. Οφείλουν  να παραπονούνται για τον δεσποτισμό του ανθρώπου.

Όλοι μας είμασθε προσδεδεμένοι στον θρόνο του Υπέρτατου Όντος  με μία εύκαμπτη αλυσίδα, η οποία μας περιορίζει, δίχως να μας σκλαβώνει. Η  πλέον καταπληκτική όψη του κοσμικού σχεδίου των πραγμάτων είναι η δράση των ελεύθερων όντων υπό την θεϊκή καθοδήγηση.

Joseph de Maistre 

ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΕΡΑΣΑΝ, Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ!

Η προσφορά μας συνεχίζεται! Μέχρι και τις 31-01-2014 τα τεύχη υπ' αριθμόν 2,3 και 4 του περιοδικού μας διατίθενται στην τιμή του 1,5€. Σε περίπτωση αγοράς δύο τευχών η τιμή ανέρχεται στα 3€, τριών στα 4,00€ και τεσσάρων στα 5€. Σας ενημερώνουμε, επίσης,  οτι το πρώτο τεύχος εξηντλήθη, ενώ τα υπόλοιπα βαίνουν πρός εξάντληση.

Για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στην διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μας : erimihora@hotmail.com

Κυκλοφόρησε το 13ο τεύχος του περιοδικού της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας.
"Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ συστήνει με χαρά νέα μέλη και συγγραφείς – όπως η Εύα Δημητσάντη, ο Battle Angel, ο Flammentrupp, ο Νίκος Μάμαλος και ο Λάζαρος – που στελεχώνουν μαζί με τους παλαιότερους αρθρογράφους την συντακτική ομάδα του καινούργιου τεύχους. Επίσης, στο 13ο τεύχος της «Φανταστικής Λογοτεχνίας» λαμβάνει χώρα μια επιστροφή με μεγάλη σημασία, η οποία τιμά ιδιαιτέρως την λέσχη μας. Η War Flag του Sun Knight, που απ’ το 1990 έως και το 1999 φιλοξενήθηκε στο περιοδικό Metal Hammer, θα κυματίζει πλέον στις σελίδες του περιοδικού μας!"

Αναζητήστε το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας στο κέντρο των Αθηνών:

Βιβλιοπωλεία

• Solaris, Μπόταση 6 
• Comicon, Σόλωνος 128
• Comicstrip, Σόλωνος 125 
• Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3
• Tilt, Ασκληπιού 37

Δισκοπωλεία

• No remorse, Γαμβέτα 4 
• Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22

Επιπλέον σημεία διανομής και άλλες πόλεις θα ανακοινωθούν τις προσεχείς ημέρες.

Το ανθρώπινο όν δεν είναι ο άρχων των όντων.  Το ανθρώπινο όν είναι ο ποιμήν του όντος.

Γνωρίζω πως κάθετί ουσιώδες και μέγα ξεκινά από το γεγονός ότι το ανθρώπινο όν είχε πατρίδα και ήταν ριζωμένο στην παράδοση. 

Martin Heidegger