Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

Όλα σύμφωνα με το σχέδιο λοιπόν. Σιγά σιγά οι λεπτομέρειες εφαρμόζονται. Πολλοί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ΄ αυτές τις εκλογές. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να ενώσει όλες τις ψηφίδες για να σχηματίσει την μαγική εικόνα. Για να προσπαθήσουμε εμείς:

Α) όσον αφορά τις εκλογές του 2000, όλοι πλέον ξέρουμε (αν το θυμόμαστε βέβαια) ότι ήταν εκλογές νοθείας (όχι βίας). Εισαγγελέας ήταν αυτός που έστειλε φάκελο στην βουλή με 250.000 λαθροψηφίσαντες. Γνωστές οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου για τους Γεωργιανούς που ψήφιζαν χωρίς να έχουν δικαίωμα στα χωριά της Βέροιας. Πολλές οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου για τα αεροπλάνα από Γεωργία και Ρωσία που έρχονταν να ψηφίσουν Χρύσα Αράπογλου. Γνωστές οι ιστορίες στην Λάρισα που έστελναν οι κάτοικοι τους γεωργιανούς ψηφοφόρους που έρχονταν με τσάρτερ από Κύπρο σε άλλα χωριά από αυτά που είχαν «εγγραφεί». Σε επίμονες ερωτήσεις του Τριανταφυλλόπουλου προς βουλευτές της ΝΔ γιατί το κόμμα τους δεν αντιδρά στην νόθευση του αποτελέσματος, αυτοί απλώς δεν έλεγαν τίποτα. Ο Καρατζαφέρης κατήγγειλε νοθεία στις εκλογές. Έτσι τελικά, ενώ είχε κερδίσει η ΝΔ με 1% τελικά έχασε με 1%.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς ότι είχε γίνει συμφωνία. Προφανώς επίσης, δεν ήμασταν παρόντες. Διατηρούμε όμως το δικαίωμα να είμαστε λογικοί (ακόμα).
Τι μπορεί να συμφωνήθηκε; Το έχουμε καταλάβει από τις εξελίξεις που ακολούθησαν:

α) Τα λεφτά των ολυμπιακών αγώνων του 2004 (βλ. Εργολάβοι) έπρεπε να τα διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ που για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να αναλύσουμε σήμερα, αλλά τέλος πάντων είναι γνωστοί σε όλους. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
β) Στην συνέχεια ο Σημίτης θα έδινε δακτυλίδι στον εκλεκτό εξωελλαδικών κέντρων Γοδεφρείδο (Τζέφρεϋ) Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ), για διαφόρους λόγους που για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να αναλύσουμε αλλά τέλος πάντων και αυτοί είναι γνωστοί σε όλους. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
γ) ο Καραμανλής θα κέρδιζε τις επόμενες τις 2 εκλογικές αναμετρήσεις. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ (2004 & 2007)-
δ) η Ντόρα δεν θα έκανε εσωτερική αντιπολίτευση στον Καραμανλή. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
ε) μετά τις 2 εκλογικές αναμετρήσεις που θα κέρδιζε ο Καραμανλής, θα αναλάμβανε την εξουσία ο ΓΑΠ. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
στ) Η Ντόρα θα έπαιρνε (θα πάρει) το δακτυλίδι της διαδοχής από τον Καραμανλή, θα ανασυγκροτούσε την διαλυμένη ΝΔ και θα αναλάμβανε την αρχηγία της. –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ-
ζ) η Ντόρα θα διαδεχθεί στην εξουσία τον ΓΑΠ μετά από μία ή δύο εκλογικές αναμετρήσεις. –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ-

Αυτή ήταν η συμφωνία που δημοκρατικά κλείστηκε μεταξύ ξένων κέντρων και των ελλήνων πολιτικών.
w
Β) Η συμφωνία αρχίζει να εφαρμόζεται. Σε δύο πράγματα διαταράχθηκε ελαφρώς το σχέδιο:
i) ο Καραμανλής αποφάσισε ότι έχοντας τον κυβερνητικό χρόνο 2 θητειών, ότι όλα τα ΜΜΕ τον στήριζαν (μύθος είναι ότι δεν στηρίχθηκε απ΄ αυτά), μπορούσε να κάνει μια σχετικά πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και να κλείσει και καμιά καλή οικονομική συμφωνία. Άλλωστε οι συνομιλίες για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη είχαν ξεκινήσει το 1996 επί ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μην συνεχίσει; Αυτή είναι και η παρακαταθήκη που αφήνει ο Καραμανλής για το μέλλον. Η παρακαταθήκη που ίσως κάποτε του επιτρέψει να επιστρέψει:
- η στάση του στο σχέδιο Ανάν
- οι συμφωνίες Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και Southstream
- το Όχι στο Βουκουρέστι. Είχε δεχθεί βέβαια την σύνθετη ονομασία αλλά ποντάροντας στην αδιαλλαξία των Σκοπίων, πίστεψε ότι εν τέλει ποτέ δεν θα βρισκόταν στην ανάγκη να την εφαρμόσει, κερδίζοντας έτσι χρόνο καθυστέρησης.
Αυτά τα πλήρωσε κυρίως με καταστροφική πυρκαϊά του 2007
ii) οι ντόπιοι νταβατζήδες βλέποντας ότι ο ΓΑΠ δεν τραβάει αποφάσισαν να τον αλλάξουν. Αυτός όμως ήταν επιλογή των ξένων νταβαντζήδων. Αυτοί κατά βάσει είχαν κλείσει την συμφωνία. Έρχονται εντολές απ΄ έξω. Αποτέλεσμα: Χρυσοχοΐδης και Διαμαντοπούλου στηρίζουν τον ΓΑΠ.
Ξεπεράστηκαν τα προβλήματα αυτά. Η Συμφωνία σταθεροποιήθηκε και συνεχίστηκε.

Δειλός και λίγος ο Καραμανλής περίμενε να περάσει ο χρόνος της 2ης θητείας και να παραδώσει, να ησυχάσει, να ξεκουραστεί.
“Πήγα να αποκλίνω λίγο της Συμφωνίας” σκέφτηκε, “αλλά τα πράγματα χοντραίνουν και γίνονται επικίνδυνα”. “Άσε που και ο λαός βαριέται, που να τον ξεσηκώσεις”.
... και οι μέρες προχωρούσαν μέχρι να έρθει η ώρα να παραδώσει ... και συνέχισε το play station αφού άλλωστε και ο λαός βαριόταν όπως άλλωστε και ο ίδιος. Δίπλα του τα Βατοπέδια, οι Ζαχόπουλοι, οι κουμπάροι, τα ομόλογα, ο Παυλίδης, η Siemens. Βαριόταν.
Να όμως που ξύπνησε πάλι για λίγο. Επίσκεψη Σαρκοζί στην Αθήνα. Προτείνει Συμμαχία σε όλα τα επίπεδα (για λόγους συντομίας δε μπαίνω στις λεπτομέρειες. Απευθυνθείτε στον λόγο του στην ελληνική βουλή). “Ας πάρω γαλλικά και ρωσικά όπλα” σκέφτεται ο Καραμανλής.
Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στέλνουν προειδοποίηση στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2008. Δεν κινείται κανείς. Ο Πάκης κοιμάται. Πλήρως συντονισμένες συμμορίες αναρχικών και αλβανών καίνε την χώρα.
... και έβλεπε τις μέρες να περνούν....

Γ) Φτάνουμε στις Εκλογές.
Ο ΓΑΠ καθορίζει πλέον τις εκλογές, τουλάχιστον τον Μάρτιο του 2010. Ήθελε την νίκη νωρίτερα. Τα ποσοστά ήταν υπέρ του τουλάχιστον όσον αφορά την νίκη. Αρχίζει πλέον το κουβάρι να ξετυλίγεται πιο γρήγορα.
Η Ντόρα θέλει επίσης πιο γρήγορα εκλογές γιατί έπρεπε το ποσοστό ήττας να είναι διαχειρίσιμο. Δεν ήθελε να παραλάβει διαλυμένο κόμμα. Αφού έτσι κι αλλιώς αυτή θα συνέχιζε στην ηγεσία της ΝΔ βάσει της Συμφωνίας (του 2000) ....., αφού ο πρωθυπουργός βαριόταν...., επιβάλλει στον Καραμανλή πρόωρες εκλογές. Όχι μόνη της.
Ο Σουφλιάς (ο οποίος σημειωτέον αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του οικονομικού ΠΑΣΟΚ) πάει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το σχεδιάζει χρόνια. Τους ταΐζει όλους. Η ΝΔ πρέπει να χάσει πριν τον Μάρτιο του 2010. Ο Παπούλιας όντας 82 χρονών με καρδιακά προβλήματα, δηλώνει προς όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος (και να ήθελε πάλι δεν θα ήταν). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποτίθεται βγαίνει από τους χαμένους των εκλογών. Βολεύει η ήττα. Άλλωστε και η Ντόρα θέλει ήττα τώρα. Ο Σαρακατσάνος έχει την απαιτούμενη υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ (Έθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία, Αγγελιοφόρος, Mega κτλ). Χρειάζεται υποστήριξη και από την ΝΔ (Δεν είναι ανέκδοτο, είναι θλιβερή πραγματικότητα. Αυτοί είναι οι έλληνες πολιτικοί). Για τον σκοπό αυτόν ο Μπόμπολας αγοράζει λίγες μέρες πριν τις εκλογές τον “Ελεύθερο Τύπο” (ο οποίος κυκλοφορεί συντόμως) ώστε να παρέχει υποστήριξη, από την πλευρά της ΝΔ αυτή τη φορά, προς τον Σουφλιά στην προσπάθειά του για την προεδρία. Ο Σουφλιάς προτείνει στον Καραμανλή εκλογές. Οι Καραμανλής, Ντόρα & Σουφλιάς συμφωνούν:
1) Πρωθυπουργός ο ΓΑΠ
2) Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σουφλιάς
3) Αρχηγός της ΝΔ (και μέλλον πρωθυπουργός) η Ντόρα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Καραμανλής ποτέ δεν ήταν Καραμανλικός. Απόδειξη ο ακραίος νεοφιλελεύθερος και παντελώς ανίκανος Αλογοσκούφης.
Έτσι κλείνεται η επιμέρους συμφωνία (ως τμήμα της μεγάλης του 2000) του καλοκαιριού του 2009. Οι φήμες φτάνουν στα αυτιά των Καραμανλικών. Αντιδρούν σύσσωμοι. Βγαίνουν στα κανάλια. Φωνάζουν. Πρέπει το κόμμα να προσπαθήσει, έχει 6 μήνες. Να ανασκουμπωθούν, να δουλέψουν. Άλλωστε και ο Σρέντερ στην Γερμανία έχανε με πολύ μεγάλο ποσοστό. Έγιναν οι πλημμύρες την τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές. Ο Σρέντερ έβαλε τις γαλότσες και τελικά κέρδισε τις εκλογές. Όλα γίνονται.
Οι καραμανλικοί ήξεραν ότι η συμφωνία είχε ήδη κλειστεί αλλά δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα παρέδιδαν αμαχητί την εξουσία ... και προσπάθησαν. Άρχισαν όμως ταυτόχρονα να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ότι το σχέδιο είναι μεγαλύτερο. Ότι δεν έχουν όλες τις απαραίτητες ψηφίδες της μαγικής εικόνας.
Προκηρύσσονται οι εκλογές.
Η Ντόρα αναλαμβάνει πλήρως το κόμμα. Στα κανάλια, 10 (μόνο) λεπτά (!!!!) μετά το διάγγελμα Καραμανλή βρίσκονται και υπερασπίζονται την επιλογή του οι Ντόρα, Μεϊμαράκης (ντοράκι), Κυριάκος Μητσοτάκης. Λείπει ο Σουφλιάς. Δεν θέλει να εκτεθεί περισσότερο. Πάει άλλωστε για Πρόεδρος. Γι αυτό δεν εμφανίστηκε καθόλου προεκλογικά. Χρειάζεται τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Ο Κουμουτσάκος (μητσοτακέικο) αναλαμβάνει την εκπροσώπηση του κόμματος. Το κόμμα είναι διαλυμένο αλλά ένας μηχανισμός λειτουργεί καλά. Της Ντόρας. Άλλωστε η ΝΔ δεν πρέπει να κερδίσει τις εκλογές. Ο Τσιτουρίδης αρχίζει να μιλά. Σταματά. Ο Μανώλης κάτι ξέρει. Δεν μιλά. Ο Λιάπης (ως γνήσιος εκφραστής του καραμανλισμού) εξοργίζεται αλλά απαξιώνεται ότι τάχα είπε αυτά που είπε διότι θα ήταν εκτός λιστών επειδή ήταν μπλεγμένος σε σκάνδαλο. Ο Σαμαράς δηλώνει δημοσίως ότι επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό δηλώνοντάς του ότι διαφωνεί.
...................
Σωπαίνουν όλοι. Ήδη σκέφτονται την επόμενη μέρα.

4-10-2009 à 10%.
Αρχίζει ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ.
ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ είναι η 10ετία που ακολουθεί, με εναλλαγές ΓΑΠ-Ντόρας.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΡΟΜΟΥ;
Συντόμως στις οθόνες σας (ή σε επόμενο άρθρο).


Υ.Γ. 1: πιθανοί αστάθμητοι παράγοντες (λέω πιθανοί):
1) το ΛΑΟΣ (συνολικά ή κάποιοι εκ των βουλευτών του)
2) ο Αντώνης Σαμαράς
3) ο Θεός
4) άλλοι που δεν μπορώ να υπολογίσω


Υ.Γ. 2: στην περίπτωση που οι εξελίξεις διαφοροποιηθούν από τις προβλέψεις, θα είναι τέτοιες που όχι μόνο δεν θα ακυρώνουν την υπόθεση της “Συμφωνίας”, αλλά αντίθετα θα την επιβεβαιώνουν. Απλώς θα παρέμβουν οι αστάθμητοι παράγοντες.



Parsifal, 6-10-2009

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ανωνύμου , «Αντίδοτο», τ.24

μέρος δεύτερο

Η βιολογική του συγκρότησι που καθορίζει την φυλετική του υπόστασι, αποτελεί το πραγματικό θεμέλιο της αναπτύξεως του πολιτιστικού του οικοδομήματος. Η βιολογική συνάρτηση της Φυλής είναι η καθοριστική αιτία του πολιτισμού και κάθε άλλης εκδηλώσεως της ανθρώπινης ζωής. Κέντρο του πολιτισμού είναι η φυλετική ψυχή, ως ιστορική εκδήλωση της φυλής στο συλλογικό επίπεδο, που η σύνθετη προβολή της στην πραγματικότητα παίρνει την μορφή του Λαϊκού και Εθνικού Πολιτισμού. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ θεωρεί ότι οι πολιτισμοί ως οργανικές πραγματικότητες, πηγάζουν μέσα από μία συγκεκριμένη συλλογική ψυχολογική συγκρότησι, που πραγματοποιεί όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν μέσα της, σ’ ένα ορισμένο ιστορικό σύστημα αναφοράς, κάτω από την μορφή τεχνών, κρατών, επιστημών, φιλοσοφιών. Μία τέτοια οργανική πραγματικότητα σαμ τον πολιτισμό δεν καλύπτει στην διαχρονική της εξέλιξη ένα μόνο λαό, αλλά περισσότερους, πάντοτε όμως έχει μία συγκεκριμένη φυλετική αφετηρία, που της δίνει την ιδιοτυπία που την χαρακτηρίζει. Ποιες είναι όμως οι συγκεκριμένες φάσεις που διανύει ένας πολιτισμός και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους; Η πρωταρχική φάσις κάθε πολιτισμού είναι η γένεσίς του. Γένεσις του πολιτισμού σημαίνει δημιουργία των πρωταρχικών εκείνων στοιχειωδών συστημάτων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου, κι αποτελούν την αφετηρία για την μετέπειτα ανάπτυξι του πολιτιστικού οικοδομήματος. Η δημιουργία αυτών των στοιχειωδών σκέψεων και δράσεων έχει την αιτιολογία της στο γεγονός της προσπάθειας του συλλογικού ανθρώπου να δαμάσει και να κυριαρχήσει πάνω στον εξωτερικό κόσμο. Σ’ αυτόν τον αγώνα το περιβάλλον επιδρά στην ιδιαίτερη ψυχολογική συγκρότηση του συλλογικού ανθρώπου και προκαλεί μία σειρά από ανταποκρίσεις.
Η δεύτερη φάσις του πολιτιστικού κυκλώματος είναι η ανάπτυξι. Σ’ αυτό το στάδιο ανάμεσα στα στοιχειώδη συστήματα σκέψεων και δράσεων του συλλογικού ανθρώπου λειτουργεί ο νόμος της επιλογής. Ένα από αυτά τα στοιχειώδη συστήματα, εκείνο που προσαρμόζεται καλύτερα στις ιστορικές συνθήκες, επιλέγεται και αποτελεί τον κεντρικό άξονα του πολιτισμού. Αυτή είναι η εποχή της μεγάλης δημιουργίας. Σ’ αυτήν την φάσι εκείνο που χαρακτηρίζει τον φυλετικό φορέα του πολιτισμού είναι μία καθολική υποταγή του ατόμου στην κοινωνία και του πολίτη στο κράτος. Αντίθετα, στην τρίτη φάσι του πολιτιστικού κύκλου, την κατάρρευσι, το φαινόμενο αυτό παύει να υπάρχει και αντικαθίσταται από το φαινόμενο του ατομικισμού, γεγονός που έχει την αιτιολογία του στην ανυπαρξία μιάς ορισμένης κατευθύνσεως. Το στάδιο της καταρρεύσεως σημαίνει απλά ότι ένας πολιτισμός, μια ολόκληρη εποχή έχει γεράσει. Δεν έχει πιά το σφρίγος που την καθιστούσε προοδευτική, ούτε την δύναμι και την ρωμαλεότητα που την έκανε δυνατή. Το τελικό στάδιο ενός πολιτισμού είναι η αποσύνθεσις, έσχατη συνέπεια του νόμου της αποπροσαρμογής. Στο στάδιο αυτό το πολιτιστικό πλέγμα αποσυντίθεται και τα στοιχεία του διαλύονται. Ο πολιτισμός είναι τώρα ένα πτώμα. Μέσα στον συλλογικό φορέα του τώρα παρουσιάζονται κοινωνικά σχήματα που εκδηλώνονται με την αποκοπή των ηγουμένων μειοψηφιών της πολιτικής, της τέχνης, της οικονομίας από το κοινωνικό σώμα και την εμφάνισι ενός κοινωνικού χάους και αναστατώσεων, συγκρούσεων και αντιφάσεων. Οι άνθρωποι δεν είναι πια τα υποκείμενα της ιστορίας, αλλά απλά αντικείμενά της. Η μοίρα τους καθορίζεται από συνθήκες που βρίσκονται πέρα από τις δυνάμεις τους και οι προσωπικές προσπάθειές δεν έχουν πιά κανένα νόημα.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ανωνύμου , «Αντίδοτο», τ.24

μέρος πρώτο

Φιλοσοφία του πολιτισμού είναι εκείνη η φιλοσοφική επιστήμη που μελετά , αναλύει και ερμηνεύει το περιεχόμενο, τις αρχές και τα αίτια του φαινομένου του πολιτισμού. Πολιτισμός, στην πιο γενική του έννοια, σημαίνει το σύνολο των πνευματικών και πρακτικών δημιουργικών εκδηλώσεων της συλλογικής ανθρώπινης ζωής. Από τον ορισμό αυτόν βγαίνει το συμπέρασμα της διακρίσεως του πολιτισμού σε πνευματικό (KULTUR) και σε υλικό πολιτισμό (CIVILIZATION). Ο πνευματικός πολιτισμός συνδέει όλες τις ανθρώπινες θεωρητικές δημιουργίες σε σύστημα αγωγής του ίδιου του ανθρώπου. Αντίθετα υλικός πολιτισμός είναι το σύνολο των ενεργειών με τις οποίες ο άνθρωπος μεταβάλλει τον γύρω του φυσικό κόσμο και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση του εαυτού του.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με συστήματα οργανωμένων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου. Το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πολιτισμού είναι το ζήτημα της φύσεως του Πολιτισμού, που η λύσι του εξαρτάται από την κοσμοθεωρητική βάσι απ’ όπου ξεκινά η μελέτη και η ανάλυσί του. Έτσι ο ιδεαλισμός δέχεται ότι η φύσι του πολιτισμού είναι πνευματική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός προβολή των πνευματικών προδιαθέσεων του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον ιδεαλισμό αποτελεί ένα απλό παράρτημα της φιλοσοφίας του πνεύματος. Για τον ιδεαλισμό ο πολιτισμός είναι ένας, σταθερός και ενιαίος για όλον τον κόσμο, αφού και το πνεύμα είναι ένα, σταθερό και ενιαίο. Δεν υπάρχουν επιμέρους πολιτισμοί, αλλά μόνο παγκόσμιος πολιτισμός. Αυτή είναι η συνεπής ιδεαλιστική άποψι. Όσο για τον υλικό πολιτισμό αυτός δεν είναι παρά αντανάκλασι του πνευματικού στην υλική πραγματικότητα. Ο υλισμός από το άλλο μέρος, ακολουθώντας πάντα την πάγια τακτική της αντιστρέψεως, δέχεται ότι η φύσι του πολιτισμού είναι υλική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός αντανάκλασι του εξωτερικού κόσμου και μάλιστα της υλικής παραγωγής στην συνείδησι του ανθρώπου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον υλισμό είναι απλά παράρτημα της Κοινωνιολογίας. Δεν υπάρχουν πολιτισμοί, αλλά μία σειρά πολιτιστικών φαινομένων που προχωρούν εξελικτικά σε ανώτερα επίπεδα. Την άποψι αυτή την στηρίζει στην συνεχή μέσα στον χρόνο ανάπτυξι της τεχνικής, που την ταυτίζει με τον υλικό πολιτισμό. Ο πνευματικός πολιτισμός είναι η αντανάκλαση του υλικού. Η κοσμοθεωρία της Βουλήσεως απορρίπτει παρόμοιους τρόπους θεωρήσεως. Για την κοσμοθεωρία της Βουλήσεως η φύσι του πολιτισμού δεν είναι ούτε πνευματική ούτε υλική. Ούτε ένα απλό παράρτημα την φιλοσοφίας του πνεύματος ούτε της κοινωνιολογίας, αλλά ειδική φιλοσοφική επιστήμη που εξετάζει μία ορισμένη πλευρά της πραγματικότητας. Το φαινόμενο του πολιτισμού δεν είναι ενιαίο, αλλά αποτελείται από διαφορετικούς κάθε φορά πολιτιστικούς κύκλους που ο καθένας πάντοτε έχει την δική του ιδιοτυπία και σύνθεσι. Είναι λάθος να ταυτίζεται η τεχνική με τον υλικό πολιτισμό. Η τεχνική γνωρίζει μία ανάπτυξι, όχι συνεχώς, αλλά σταδιακή, ο δε υλικός πολιτισμός αποτελείται από συστήματα ενεργειών που προσαρμόζονται κάθε φορά στην ιδιοτυπία του γενικού πολιτισμού και αντικειμενοποιούνται σε διάφορα χρήσιμα έργα. Ο πνευματικός πολιτισμός δεν αποτελεί αντανάκλασι του πνευματικού ή αντιστρόφως αλλά και οι δύο αποτελούν ιστορικές εκφράσεις του ίδιου βιολογικού υποστρώματος μιας κοινωνίας, της φυλετικής της υποστάσεως. Για την κοσμοθεωρία της Βουλήσεως κάθε πολιτισμός είναι ένα οργανικό σύνολο που χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη δομή πνευματικών και υλικών στοιχείων, που γεννιέται, αναπτύσσεται, καταρρέει και αποσυντίθεται, όπως κάθε οργανικό σύνολο. Η πραγματική λοιπόν φύσι του πολιτισμού, του κάθε πολιτισμού, δεν ούτε πνευματική ούτε υλική, αλλά οργανική, γι’ αυτό και όλοι οι πολιτισμοί χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι οι πολιτισμοί δεν μπορούν να υπαχθούν κάτω από ένα καθολικό σχήμα. Κάθε πολιτισμός είναι ιστορικό γεγονός μοναδικό. Αναπτύσσεται, καταρρέει και ποτέ πια δεν επανέρχεται. Στοιχεία μπορεί να κληρονομήσουν κι άλλοι πολιτισμοί, αλλά η ιδιαίτερη δομή του είναι ιστορικά ανεπανάληπτη. Σε κάθε πολιτισμό ξεχωρίζει, μέσα από την συνάρτησι των δομικών πνευματικών και υλικών του στοιχείων, ένα, που αποτελεί τον κεντρικό άξονα πάνω στον οποίο αναπτύσσεται το πολιτιστικό του πνεύμα. Ο κεντρικός αυτός άξονας είναι μία αξιολογική κατεύθυνση για τον πολιτισμό, δηλ. από αυτόν προέρχεται ο χαρακτήρας όλων των άλλων στοιχείων του πολιτισμού. Τέτοια αξιολογική κατεύθυνσι μπορεί να είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία, η αισθητική, η θρησκεία κτλ, οπότε και ο ίδιος πολιτισμός παίρνει τον ανάλογο χαρακτήρα. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της προσπάθειας του συλλογικού ανθρώπου να ολοκληρώσει τις δυνατότητες που υπάρχουν στην ιδιαίτερη ψυχολογική του συγκρότηση και να τις προβάλλει στην πραγματικότητα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς. Η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου συστήματος αναφοράς είναι το ιστορικό αποτέλεσμα της προκλήσεως του περιβάλλοντος πάνω στην ιδιαίτερη ψυχολογική συγκρότηση του συλλογικού ανθρώπου και της ανταποκρίσεως του συλλογικού ανθρώπου σ’ αυτήν την πρόκλησι. Ο συλλογικός άνθρωπος αποτελεί τον φορέα του πολιτισμού. Μέσα σε αυτόν βρίσκονται οι αρχές και οι καθοριστικές αιτίες του ίδιου του πολιτισμού και όχι έξω από αυτόν σε ένα παγκόσμιο πνεύμα ή στην παραγωγική διαδικασία.