Tην ομιλία που ακολουθεί εξεφώνησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στις 7 Οκτωβρίου 1838 (σε ηλικία 68 ετών) στην Πνύκαο στους νέους του Α΄ Γυμνασίου της Αθήνας.

Παιδιά μου! Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ,παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν,δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός.Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθακαι ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καίψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν.Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι.Καί τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε. Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμ και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι.Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε! Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο.Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε.Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους - πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, “μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε”. Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας [καλό]. Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία. Τελειώνω το λόγο μου.
Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

και το τέταρτο μέρος από το δοκίμιο "Η μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού"

4. Η Μεταφυσική του Μπολσεβικισμού
(Μάρξ «από τα δεξιά»)

Θα αναφερθούμε τώρα στην διαφώτιση του πως δυνάμεθα να ερμηνεύσουμε και τα δύο συνθετικά του όρου «εθνικομπολσεβικισμός» κατά μία αποκλειστικά μεταφυσική έννοια.
Ο όρος «μπολσεβικισμός» πρωτοεμφανίστηκε, όπως είναι γνωστό, κατά την διάρκεια των συζητήσεων εντός του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος ως προσδιορισμός της ομάδος που τάχθηκε με το μέρος του Λένιν. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η πολιτική του Λένιν στην ρωσική Σοσιαλδημοκρατία συνίστατο στον απεριόριστο ριζοσπαστισμό, στην απόρριψη συμβιβασμών, στον τονισμό του ελιτίστικου χαρακτήρος του κόμματος και στον «Μπλανκισμό» (η θεωρία της «επαναστατικής συνομωσίας»). Οι άνθρωποι που αργότερα έκαναν την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατέλαβαν την εξουσία στην Ρωσία αποκαλούνταν μπολσεβίκοι. Σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση ο όρος «μπολσεβικισμός» έχασε την αρχική του σημασία και έφθασε να γίνεται αντιληπτός ως συνώνυμο της «πλειοψηφίας» , της «πανεθνικής πολιτικής», της «εθνικής ολοκληρώσεως» (ως «μπολσεβίκος» μπορεί να μεταφρασθεί κατά προσέγγιση από την ρωσική «ο αντιπρόσωπος του λαού»). Σε ένα συγκεκριμένο στάδιο ο «μπολσεβικισμός» θεωρείτο ως μία αποκλειστικά ρωσική, εθνική εκδοχή του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, αντιτιθέμενη στους αφηρημένους δογματισμούς των αφηρημένων Μαρξιστών και ταυτοχρόνως στις κομφορμιστικές τακτικές άλλων σοσιαλδημοκρατικών τάσεων. Μία τέτοια ερμηνεία του μπολσεβικισμού ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος χαρακτηριστική για την Ρωσία και σχεδόν αποκλειστική για την Δύση. Η αναφορά, ωστόσο, του μπολσεβικισμού στον συνδυασμό του όρου «εθνικο-μπολσεβικισμός» δεν περιορίζεται στην ιστορική αυτήν έννοια. Το ερώτημα πρόκειται περί μίας συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία είναι κοινή για όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές τάσεις σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής φύσεως. Μπορούμε να αποκαλέσουμε την πολιτική αυτήν «ριζοσπαστική», «επαναστατική», «αντι-φιλελεύθερη». Εδώ εννοείται η άποψη των αριστερών διδασκαλιών, τις οποίες ο Πόππερ κατατάσσει στις «ολοκληρωτικές ιδεολογίες» ή στις διδασκαλίες των «εχθρών της ανοικτής κοινωνίας». Ο μπολσεβικισμός, έτσι, δεν είναι απλώς μία συνέπεια της επιρροής της ρωσικής διανοίας στο σοσιαλδημοκρατικό δόγμα. Αποτελεί ένα συγκεκριμένο στοιχείο παρόν σε ολόκληρη την αριστερή φιλοσοφία, η οποία μπορούσε να αναπτυχθεί ελευθέρως και ανοικτά μόνον υπό ρωσικές συνθήκες.
Στις ύστερες αυτές ημέρες οι πλέον αντικειμενικοί ιστορικοί όλο και πιο συχνά θέτουν το ερώτημα: « Είναι ο φασισμός πραγματικά μια «δεξιά» ιδεολογία;» Η ύπαρξη και μόνον ενός τέτοιου ερωτήματος, οδηγεί σε μία ευκαιρία της ερμηνείας του «φασισμού» ως ένα πιο περίπλοκο φαινόμενο, το οποίο εμφανίζει ένα μεγάλο μέρος τυπικών «αριστερών» χαρακτηριστικών. Απ’ όσο γνωρίζουμε το συμμετρικό ερώτημα: «Και η κομμουνιστική ιδεολογία είναι πράγματι αριστερή; » δεν έχει τεθεί ακόμη. Το ερώτημα, όμως, τούτο καθίσταται όλο και πιο επείγον. Είναι αναγκαίο να το θέσουμε.
Είναι δύσκολο να αρνηθούμε τα αυθεντικά «αριστερά» στοιχεία στον κομμουνισμό, όπως η προσφυγή στον ορθολογισμό, την πρόοδο, τον ανθρωπισμό, τον εξισωτισμό κλπ. Παράλληλα, όμως, με αυτά διαθέτει στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα παρεκκλίνουν των πλαισίων της «αριστεράς» και σχετίζονται με την σφαίρα του παράλογου, του μυθολογικού, του αρχαϊκού, του αντι-ανθρωπιστικού και ολοκληρωτικού. Είναι αυτό το σύνολο των δεξιών συστατικών της κομμουνιστικής ιδεολογίας, τα οποία θα έπρεπε να ονομάζονται «μπολσεβικισμός» με την πλέον κοινή έννοια. Υπό το πρίσμα της αυθεντικά «αριστερής» προοδευτικής θεωρήσεως ο Μαρξισμός φαινόταν ήδη διφορούμενος στα δύο συστατικά του στοιχεία. Πρόκειται για την κληρονομιά των ουτοπικών σοσιαλιστών και Εγελενιασμού. Μόνον η ηθική του Φώϋερμπαχ διαφεύγει από αυτήν την «μπολσεβικική» στην ουσία της ιδεολογική κατασκευή του Μάρξ, προσδίδοντας σε όλη αυτήν την συζήτηση μία συγκεκριμένη ονοματολογική πινελιά ανθρωπισμού και προοδευτικότητας.
Οι ουτοπιστές σοσιαλιστές, οι οποίοι δίχως αμφιβολία συμπεριλαμβάνονται από τον Μάρξ στους προδρόμους και δασκάλους του, εκπροσωπούν έναν εξειδικευμένο μυστικιστικό μεσσιανισμό και προπομποί της επιστροφής στην «Χρυσή Εποχή». Στην πράξη όλοι τους υπήρξαν μέλη εσωτεριστικών οργανώσεων, εντός των οποίων επικρατούσε ατμόσφαιρα ριζοσπαστικού μυστικισμού, Εσχατολογίας και αποκαλυπτικών χαρισμάτων. Ο κόσμος αυτός αποτελούσε ένα μίγμα σεκταριστικών, αποκρυφιστικών και θρησκευτικών κινήτρων, το νόημα των οποίων περιορίστηκε στο ακόλουθο σχήμα: «Ο σύγχρονος κόσμος είναι ανέλπιστα κακός, έχει απωλέσει την ιερή του διάσταση. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί έχουν εκφυλισθεί και έχουν χάσει την ευλογία του Θεού (η θεματολογία είναι κοινή σε ακραίες Προτεσταντικές σέκτες, «Αναβαπτιστές» και Ρώσσους παλαιοπιστούς). Ο κόσμος αυτός κυβερνάται από το κακό, τον υλισμό, την απάτη, από ψέματα και εγωισμό. Οι μυημένοι, όμως, γνωρίζουν για μία κοντινά επερχόμενη νέα χρυσή εποχή και προωθούν τον ερχομό αυτόν με τις αινιγματικές τελετουργίες τους και αποκρυφιστικές πράξεις. »
Οι ουτοπικοί σοσιαλιστές αναπαρήγαγαν αυτό το κοινό στον δυτικό μεσσιανικό αποκρυφισμό μοτίβο στην κοινωνική πραγματικότητα και προσέδωσαν στον επερχόμενο χρυσόν αιώνα τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του. Υπήρξε συγκεκριμένα ένα σημείο εξορθολογισμού του εσχατολογικού μύθου, ταυτόχρονα, όμως, ο υπερφυσικός χαρακτήρας του ερχόμενου Βασιλείου, του Regnum, είναι εμφανής στα κοινωνικά προγράμματα και τις διακηρύξεις τους, στις οποίες μπορεί κάποιος με ευκολία να εντοπίσει μία αναφορά στα θαύματα της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας (ναυσιπλοΐα με δελφίνια, έλεγχος του καιρού, κοινοκτημοσύνη στις γυναίκες, αεροπλοΐα κλπ) Απολύτως εμφανές, λοιπόν, ότι η πολιτική αυτή έχει σχεδόν παραδοσιακό χαρακτήρα και ένας τόσο ριζοσπαστικός εσχατολογικός μυστικισμός, η ιδέα της επιστροφής στην Αρχή, το καθιστά απολύτως λογικό να το ονομάζεις όχι απλώς «δεξιό» στοιχείο, αλλά ακόμη και «ακραία δεξιό».
Περνάμε τώρα στον Χέγκελ και την διαλεκτική του. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις του φιλοσόφου ήταν ακραία αντιδραστικές. Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα. Εάν μελετήσουμε προσεκτικότερα την εγελιανή διαλεκτική στην μεθοδολογική βάση της φιλοσοφίας του (και ήταν η διαλεκτική μέθοδος που δανείστηκε ο Μάρξ από τον Χέγκελ στον μεγαλύτερο βαθμό) , θα βρούμε ένα συμπαγές παραδοσιαστικό και εσχατολογικό δόγμα, το οποίο χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη ορολογία.
Η μεθοδολογία αυτή, επιπλέον, αντανακλά την δομή της μυητικής, εσωτερίστικης προσεγγίσεως τα γνωσιολογικά προβλήματα, ξέχωρα από την βέβηλη, καθημερινή λογική του Καρτέσιου και του Κάντ, η οποία βασιζόταν στην «κοινή λογική», στις γνωσιολογικές εξειδικεύσεις της «καθημερινής συνειδήσεως», της οποίας, όπως σημειώσαμε a propos, όλοι οι φιλελεύθεροι και ο Κάρλ Πόππερ χωριστά είναι απολογητές.
Η εγελιανή φιλοσοφία της ιστορίας είναι μία παραδοσιακή μυθολογική εκδοχή , αναμεμειγμένη με καθαρή χριστιανική τελεολογία. Η Απόλυτη Ιδέα αποξενώνεται από τον εαυτό της και γίνεται ο κόσμος (ας ενθυμηθούμε την ρήση του Κορανίου: «Ο Αλλάχ ήταν ένας κρυμμένος θησαυρός, που επιθυμούσε να μαθευτεί»).
Αποκτώντας υπόσταση κατά την διάρκεια της ιστορίας, η Απόλυτη Ιδέα επηρεάζει τους ανθρώπους έξωθεν, όπως ένα «ruse της Κοσμικής Διανοίας», προκαθορίζοντας τον προνοιακό χαρακτήρα ιστού γεγονότων. Στο τέλος, όμως, μέσω της ελεύσεως του υιού του Θεού, η αποκαλυπτική οπτική της ολικής συνειδητοποιήσεως της Απολύτου Ιδέας φανερώνει τον εαυτό της στο υποκειμενικό πεδίο, το οποίο χάρις σε αυτήν την διαδικασία γίνεται «αντικειμενικό» αντί για «υποκειμενικό». Το Όν και η Ιδέα γίνονται ένα. Το Άτμαν συμπίπτει με το Μπράμαν. Και αυτό συμβαίνει σε ένα συγκεκριμένο επιλεγμένο βασίλειο, σε μία αυτοκρατορία του Τέλους, την οποίαν ο Γερμανός εθνικιστής Χέγκελ ταυτοποιούσε με την Πρωσσία.
Η Απόλυτη Ιδέα είναι η θέσις. Η αποξένωσή της διαμέσου της ιστορίας είναι η αντίθεσις. Η συνειδητοποίησή της στο εσχατολογικό Βασίλειο είναι η σύνθεσις.
Η γνωσιολογία του Χέγκελ βασίζεται σε μία τέτοια θεώρηση της οντολογίας. Εκτός από τον συνήθη ρασιοναλισμό, ο οποίος βασίζεται στους νόμους της επίσημης λογικής, ενεργώντας μόνον με θετικές διατυπώσεις, περιορισμένος από τις αιτία- και- αποτέλεσμα σχέσεις, η «νέα λογική» του Χέγκελ υπολογίζει την ειδική οντολογική διάσταση, αναμεμειγμένη με την πιθανή όψη ενός πράγματος, το οποίο δεν είναι προσβάσιμο για την «καθημερινή συνείδηση», αλλά χρησιμοποιείται ενεργά από τις μυστικές σχολές του Παράκελσου, του Μποέμ, των Ερμητιστών και των Ροδόσταυρων. Το γεγονός ενός υποκειμένου ή μίας δηλώσεως (στο οποίο περιορίζεται η καντιανή «καθημερινή» γνωσιολογία) αποτελεί για τον Χέγκελ ακόμη μία από τις τρείς υποστάσεις. Η Δεύτερη Υπόσταση είναι η «άρνηση» αυτού του γεγονότος και δεν ερμηνεύεται ως καθαρό μηδέν (όπως το θεωρεί η επίσημη λογική) , αλλά ως ία ειδική υπερδιανοητική τροπικότητα της υπάρξεως ενός πράγματος ή μίας δηλώσεως. Η Πρώτη Υπόσταση είναι Ding fuer uns («ένα πράγμα για εμάς»). Η Δεύτερη είναι Ding an sich («ένα πράγμα εντός του εαυτού του»). Εκτός, όμως, από την θεώρηση του Κάντ το «πράγμα εντός του εαυτού του» ερμηνεύεται όχι ως κάτι υπερβατικό και αληθινά αποφατικό, όχι ως γνωσιολογικό μη-είναι, αλλά ως το γνωσιολογικό άλλως δύνασθαι είναι. Και οι δύο αυτές συγγενείς Υποστάσεις καταλήγουν στην Τρίτη, η οποία αποτελεί την σύνθεση, αγκαλιάζοντας και την δήλωση και την άρνηση, και την θέση και την αντίθεση. Έτσι, εάν κάποιος εξετάσει με συνέπεια την πρόοδο της σκέψεως, η σύνθεση προκύπτει μετά από την «άρνηση» ως δεύτερη άρνηση π.χ. «Άρνηση της αρνήσεως». Στην σύνθεση χρησιμοποιούνται και τα δύο στοιχεία. Το πράγμα συνυπάρχει με τον ίδιο του τον θάνατο, ο οποίος αξιολογείται υπό ειδική οντολογική και γνωσιολογική σκοπιά όχι ως κενότητα, αλλά ως το άλλως-δύνασθαι-είναι της ζωής, ως η ψυχή. Ο καντιανός γνωσιολογικός πεσσιμισμός, η ρίζα της φιλελεύθερης μετα-ιδεολογίας, ανατρέπεται, αποκαλύπτεται ως επιπολαιότητα και το Ding an sich («ένα πράγμα εντός του εαυτού του») γίνεται Ding fuer sich («ένα πράγμα για τον εαυτό του»). Το νόημα του κόσμου και ο ίδιος ο κόσμος συνδυάζονται στην εσχατολογική σύνθεση, όπου η ύπαρξη και η ανυπαρξία είναι παρούσες μαζί, δίχως να αλληλοαναιρούνται. Το Επίγειο Βασίλειο του Τέλους κυβερνώμενο από την κάστα των μυημένων (η ιδανική Πρωσία) ενώνεται με την κατερχόμενη Νέα Ιερουσαλήμ. Το τέλος της ιστορίας και η εποχή του Αγίου Πνεύματος έρχονται.
Το εσχατολογικό και μεσσιανικό αυτό σενάριο, αφότου είχε υιοθετηθεί από τον Μάρξ, εφαρμόσθηκε σε μία λίγο διαφορετική σφαίρα, σε αυτήν των βιομηχανικών σχέσεων. Ενδιαφέρον-γιατί το έκανε άραγε; Οι συνήθεις «δεξιοί» το εξηγούν «εξαιτίας της ελλείψεως του ιδεαλισμού» ή το αποδίδουν «στην σκληρή του φύση» (εάν όχι στις ανατρεπτικές του προθέσεις). Εξαιρετικά απλοϊκή εξήγηση, η οποία, το δίχως άλλο, είναι δημοφιλής σε αρκετές γενιές αντιδραστικών. Το πλέον πιθανόν είναι ότι ο Μάρξ, ο οποίος συνήθιζε να μελετά σε βάθος την αγγλική πολιτική οικονομία, σοκαρίσθηκε από τις ομοιότητες μεταξύ των φιλελευθέρων θεωριών του Άνταμ Σμίθ, που αντιμετώπιζε την ιστορία ως μία προοδευτική κίνηση προς την κοινωνία της ανοικτής αγοράς και την παγκοσμιοποίηση ενός υλικού νομισματικού κοινού παρανομαστή και τις θεωρίες του Χέγκελ αναφορικά με την ιστορική αντίθεση, π.χ. η αποξένωση της Απόλυτης Ιδέας διαμέσου της ιστορίας. Ο Μάρξ ευφυώς ταυτοποίησε την υπέρτατη αυτό-αποξένωση με το Κεφάλαιο, την κοινωνική μορφοποίηση, η οποία ενεργώς υπέταξε την Ευρώπη στην εποχή του.
Η ανάλυση της δομής του καπιταλισμού, η ιστορία της αναπτύξεώς του έδωσε στον Μάρξ την γνώση των μηχανισμών αποξενώσεως , την αλχημική φόρμουλα των λειτουργικών της κανόνων. Και η κατανόηση αυτή των μηχανισμών, «οι φόρμουλες της αντιθέσεως», αποτελούσαν απλώς την πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για την Μεγάλη Παλινόρθωση ή για την Τελευταία Επανάσταση. Για τον Μάρξ το Βασίλειο του επερχόμενου κομμουνισμού δεν ήταν μόνον η πρόοδος, αλλά και το αποτέλεσμα, το αναποδογύρισμα, η «επανάσταση» στην ετυμολογική διάσταση της λέξεως αυτής. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι αποκαλεί το αρχικό στάδιο της ανθρώπινης αναπτύξεως «πρωτόγονο κομμουνισμό». Η θέσις είναι ο «πρωτόγονος κομμουνισμός», η αντίθεσις είναι το Κεφάλαιο, η σύνθεσις είναι ο παγκόσμιος κομμουνισμός. Ο κομμουνισμός είναι συνώνυμος με το Τέλος της Ιστορίας, με την εποχή του Αγίου Πνεύματος. Ο υλισμός και η όξυνση των οικονομικών και των βιομηχανικών σχέσεων επιβεβαιώνουν όχι μόνον την πρακτικότητα του Μάρξ στο πεδίο ενδιαφέροντός του, αλλά και την φιλοδοξία του για την μαγική μεταμόρφωση της πραγματικότητας και την ριζική αποποίηση των συμβιβαστικών ονείρων αυτών των ανεύθυνων ονειροπόλων, οι οποίοι μόνον επιτείνουν το στοιχείο της αποξενώσεως με την παθητικότητά τους. Σύμφωνα με μία τέτοια λογική θα μπορούσαμε να επικρίνουμε τους αλχημιστές του μεσαίωνα για «υλισμό» και για πείνα για κέρδος, εάν δεν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον βαθιά πνευματικό και μυητικό συμβολισμό, που κρύβεται πίσω από τις πραγματείες τους για την ουρική απόσταξη, την κατασκευή χρυσού, την μετατροπή αλάτων σε μέταλλα κλπ.
Είναι αυτή η Γνωστική τάση του Μάρξ και των προκατόχων του, στην οποίαν επικεντρώθηκαν οι Ρώσοι μπολσεβίκοι, που ανετράφησαν σε περιβάλλον, όπου οι αινιγματικές δυνάμεις των ρωσικών σεκτών, ο μυστικισμός, ο εθνικός μεσσιανισμός, οι μυστικές εταιρίες και οι παθιασμένοι ρομαντικοί χαρακτήρες των Ρώσων επαναστατών συγκεντρώνονταν εναντίον του αποξενωμένου, εγκόσμιου, διεφθαρμένου μοναρχικού καθεστώτος. Μόσχα-Τρίτη Ρώμη, ο ρωσικός λαός ως ο εκλεκτός του Θεού, το έθνος του ανθρώπου. Η Ρωσία προορίζεται να σώσει τον κόσμο. Όλες αυτές οι ιδέες εμπότιζαν την ρωσική ζωή, την οποίαν μοιράζονταν με τις απόκρυφες συνομωσίες που συνδέονταν με τον μαρξισμό. Εκτός, όμως, από τις καθαρά πνευματιστικές φόρμουλες, ο μαρξισμός προσέφερε οικονομική, κοινωνική και πολιτική στρατηγική, που ήταν καθαρή και συμπαγής, ξεκάθαρη ακόμα και για τον απλοϊκότερο άνθρωπο και που έδινε βάση για κοινωνικά και πολιτικά μέτρα.
Ήταν απλώς ο «δεξιός μαρξισμός» που θριάμβευσε στην Ρωσία, επικρατώντας με το όνομα «μπολσεβικισμός». Δεν σημαίνει, όμως, ότι μόνον στην Ρωσία ήταν τέτοια τα ζητήματα. Παρόμοια τάση ενυπάρχει σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα ανά τον κόσμο, εάν, συγκεκριμένα, δεν εκφυλίζονται στο κοινοβουλευτικό κόμμα της Σοσιαλδημοκρατίας, συμβιβαζόμενα με το φιλελεύθερο πνεύμα. Δεν προξενεί, λοιπόν, έκπληξη ότι σοσιαλιστικές επαναστάσεις έλαβαν χώρα εκτός από την Ρωσία μόνον στην Ανατολή: στην Κίνα, την Κορέα, το Βιετνάμ κλπ. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει για άλλη μια φορά ότι μόνον οι παραδοσιακοί, μη προοδευτικοί, οι λιγότερο σύγχρονοι («αποξενωμένοι από το Πνεύμα») και, αντιστοίχως, οι πλέον «συντηρητικοί», οι πλέον «δεξιοί» λαοί και έθνη αναγνώρισαν την μυστικιστική, πνευματική, «μπολσεβικική» ουσία του κομμουνισμού.
Ο εθνικομπολσεβικισμός εναλλάσσεται σε ακριβώς μία τέτοια μπολσεβικική παράδοση, την πολιτική του «δεξιού κομμουνισμού», ο οποίος έλκει την καταγωγή του από τις αρχαίες κομμουνιστικές κοινωνίες και τα πνευματικά δόγματα σε ξέμακρες εποχές. Έτσι, η οικονομική θεώρηση του κομμουνισμού δεν φθίνει, δεν απορρίπτεται, αλλά θεωρείται ως ένας μοχλός θεουργικής και μαγικής πρακτικής, ως ένα ιδιαίτερο εργαλείο μετατροπής της πραγματικότητας. Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να απορριφθεί εδώ είναι μία ανεπαρκής, ιστορικά εξουθενωμένη μαρξιστική ρητορική, στην οποίαν τα επουσιώδη, συμφυή σε μία παρελθούσα εποχή, ανθρωπιστικά και προοδευτικά θέματα είναι συχνά παρόντα.
Ο μαρξισμός των εθνικομπολσεβίκων σημαίνει Μάρξ μείον Φώϋερμπαχ, δηλαδή μείον τον εξελικτισμό, εμφανίζων κάποιες φορές αδρανή ανθρωπισμό.

Αναρτούμε το τρίτο μέρος του δοκιμίου "Μεταφυσική του Εθνικομπολσεβικισμού" του Aleksandr Dugin και ελπίζουμε οτι σύντομα θα αναρτήσουμε και τα υπόλοιπα τεσσερα μέρη του.

3. Η ιερά συμμαχία του αντικειμενικού

Ο πιο εύστοχος και πλήρης ορισμός του εθνικομπολσεβικισμού θα είναι ο ακόλουθος: «Εθνικομπολσεβικισμός είναι μία υπέρ-ιδεολογία, κοινή για όλους τους εχθρούς της ανοικτής κοινωνίας». Δεν αποτελεί απλώς μία από τις εχθρικές προς μία τέτοια κοινωνία ιδεολογίες, αλλά είναι ακριβώς η πλήρης συνειδητή, ολική και φυσική αντίθεση. Ο εθνικομπολσεβικισμός είναι ένα είδος ιδεολογίας, η οποία έχει κτισθεί επί της πλήρους και ριζοσπαστικής αρνήσεως του ατόμου και του κεντρικού του ρόλου. Το Απόλυτο, στο όνομα του οποίου γίνεται η άρνηση του ατόμου, έχει, επίσης, την πλέον εκτεταμένη και κοινή λογική. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι ο εθνικομπολσεβικισμός ταιριάζει σε κάθε εκδοχή του Απολύτου, σε κάθε νομιμοποίηση της απορρίψεως κάθε «ανοικτής κοινωνίας». Στον εθνικομπολσεβικισμό υπάρχει μία εμφανής τάση να συμπαντοποιηθεί το Απόλυτο με οποιοδήποτε κόστος, να προωθηθεί ένα τέτοιο είδος ιδεολογίας και ένα τέτοιο είδος φιλοσοφικού προγράμματος, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει την ενσωμάτωση όλων των διανοητικών μορφών εχθρικών απέναντι στην «ανοικτή κοινωνία», θέτοντές τες σε έναν κοινό παρανομαστή και ενοποιώντας τες σε ένα αρραγές σύνολο και πολιτικό μέτωπο.
Κατά την διάρκεια της ιστορίας, βεβαίως, οι διαφορετικές τάσεις, οι οποίες ήταν εχθρικές στην ανοικτή κοινωνία, ήταν και μεταξύ τους εχθρικές. Οι κομμουνιστές μετ’ αγανακτήσεως αρνούνταν την ομοιότητά τους με τους φασίστες και οι συντηρητικοί απέρριπταν κάθε σχέση με τις προαναφερόμενες τάσεις. Στην πράξη ουδείς των εχθρών της «ανοικτής κοινωνίας» απεδέχθη την σχέση του με τις ανάλογες ιδεολογίες, διότι αναλογιζόταν τις συγκρίσεις αυτές ως υποτιμητικές. Την ίδια στιγμή οι διάφορες εκδοχές της «ανοικτής κοινωνίας» αναπτύσσονταν από κοινού, έχοντας ξεκάθαρη συνείδηση της ιδεολογικής κα φιλοσοφικής συγγένειάς τους. Η αρχή του ατομικισμού θα μπορούσε να ενώσει τον Αγγλική Προτεσταντική μοναρχία με τον δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό της Βορείου Αμερικής, όπου αρχικά ο φιλελευθερισμός συνδυάστηκε όμορφα με την δουλοκτησία.
Οι εθνικομπολσεβίκοι ήσαν ακριβώς οι πρώτοι που προσπάθησαν να ομαδοποιήσουν τις διαφορετικές εχθρικές στην «ανοικτή κοινωνία » ιδεολογίες και απεκάλυψαν, όπως επίσης και οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι, κάποιον κοινό άξονα, ο οποίος συγκέντρωνε γύρω του όλες τις πιθανές εναλλακτικές απέναντι στον ατομικισμό και την κοινωνία που βασίζεται σε αυτόν.
Σε αυτόν τον θεμελιώδη και ελάχιστα εξ ολοκλήρου αντιληπτό ρυθμό οι ιστορικά πρώτοι εθνικομπολσεβίκοι βάσισαν τις θεωρίες τους, χρησιμοποιώντας την στρατηγική της «διπλής κριτικής». Ο στόχος της κριτικής του εθνικομπολσεβικισμού ήταν ο ατομικισμός τόσο στα «δεξιά» όσο και στα «αριστερά». (Στα δεξιά εκφράστηκε στα οικονομικά, στην «θεωρία της αγοράς».Στα αριστερά εκφράστηκε στον πολιτικό φιλελευθερισμό: «κοινωνία δικαίου», «ανθρώπινα δικαιώματα» και ούτω καθεξής)
Με άλλα λόγια οι εθνικομπολσεβίκοι συνέλαβαν πέραν των ιδεολογιών την ουσία των δύο αντιθέτων και την δική τους μεταφυσική θέση.
Στην γλώσσα της φιλοσοφίας ο «ατομικισμός» έχω ταυτισθεί στην πράξη με τον «υποκειμενισμό». Εάν εφαρμόσουμε τον εθνικομπολσεβικισμό σε αυτό το επίπεδο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο εθνικομπολσεβικισμός τίθεται σθεναρά εναντίον του «υποκειμενικού» και υπέρ του «αντικειμενικού». Δεν πρόκειται για το ερώτημα: υλισμός ή ιδεαλισμός. Το ερώτημα είναι: ο αντικειμενικός ιδεαλισμός και υλισμός (στην μία πλευρά) και ο υποκειμενικός ιδεαλισμός και υλισμός2 (στην άλλη πλευρά!).
Η πολιτική φιλοσοφία, ούτως, του εθνικομπολσεβικισμού επιβεβαιοί την φυσική ενότητα των ιδεολογιών, οι οποίες βασίζονται στην αποδοχή της κεντρικής θέσεως του αντικειμενικού, στο οποίο απονέμεται το ίδιο επίπεδο με αυτό του Απολύτου. , δίχως εξάρτηση από το πώς μεταφράζεται ο αντικειμενικός αυτός χαρακτήρας (εκδήλωση). Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το ανώτατο μεταφυσικό κορύφωμα του εθνικομπολσεβικισμού είναι το Ινδουιστικό σχήμα «Το Άτμαν είναι το Μπράμαν». Στον Ινδουισμό το «Άτμαν» αποτελεί το υπέρτατο, υπερβατικό ανθρώπινο «Εγώ», ανεξάρτητο από το ατομικό «εγώ», αλλά εντός αυτού ως το πλέον φανερό και μυστηριώδες μέρος του, διαφεύγοντας από την ενυπάρχουσα σύλληψη. Το «Άτμαν» είναι το εσωτερικό Πνεύμα, αλλά το αντικειμενικό και υπερ-ατομικό. Το «Μπράμαν» είναι η απόλυτη πραγματικότητα, η οποία εναγκαλίζει το άτομο έξωθεν, είναι ο εξώτερος αντικειμενικός χαρακτήρας, εξυψωμένος στην υπέρτατη αρχική πηγή του. Η ταυτότητα του «Άτμαν» και του «Μπράμαν» στην υπερβατική ενότητα είναι η κορωνίδα της μεταφυσικής του Ινδουισμού και, το σημαντικότερο όλων, αποτελεί την βάση για την οδό του πνευματικού γίγνεσθαι. Αυτό είναι, δίχως καμμία εξαίρεση, το κοινό για όλα τα ιερά δόγματα σημείο. Σε όλα βρίσκεται το ερώτημα περί του κυρίου σκοπού της ανθρώπινης υπάρξεως, δηλαδή η αυθυπέρβαση, η επέκταση πέραν των ορίων του μικρού ατομικού «εγώ». Ο δρόμος μακριά από αυτό το «εγώ» είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά οδηγεί στο ίδιο νικηφόρο αποτέλεσμα. Όθεν ακολουθεί το παραδοσιακό μυητικό παράδοξο, το οποίο εκφράζεται στην περίφημη ευαγγελική φράση: «όστις καταστρέφει την ψυχή του στο όνομά μου, αυτός την σώζει». Η ίδια ουσία περιέχεται στην ευφυή ρήση του Νίτσε:«Ο άνθρωπος πρέπει να ξεπερασθεί». Ο φιλοσοφικός δυισμός μεταξύ του «υποκειμενικού» και του «αντικειμενικού» επηρέασε κατά την ιστορία την πλέον συγκεκριμένη σφαίρα , την ιδεολογία και εν συνεχεία την πολιτική και κοινωνική ιεράρχηση. Οι ποικίλες εκφάνσεις της «ατομικιστικής» φιλοσοφίας έχουν σταδιακά επικεντρωθεί στο ιδεολογικό στρατόπεδο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής-φιλελεύθερης πολιτικής. Αυτό ακριβώς είναι το μακρο-μοντέλο της «ανοικτής κοινωνίας», για το οποίο έγραψε ο Κάρλ Πόππερ. Η «ανοικτή κοινωνία» αποτελεί τον τελικό και πληρέστερο καρπό του ατομικισμού , ο οποίος μετεβλήθη σε ιδεολογία και εκπληρώνεται στην συγκεκριμένη πολιτική. Είναι, λοιπόν, θεμιτό να θέσουμε το πρόβλημα του καλύτερου κοινού ιδεολογικού σχήματος για τους οπαδούς της «αντικειμενικής» προσεγγίσεως, της οικουμενιστικής πολιτικής και του κοινωνικού προγράμματος για τους «εχθρούς της ανοικτής κοινωνίας». Ως αποτέλεσμα θα δρέψουμε τίποτα άλλο παρά την ιδεολογία του εθνικομπολσεβικισμού.
Μαζί με την ριζοσπαστική καινοτομία αυτής της φιλοσοφικής μερίδος, η οποία δημιουργήθηκε υπό αυτές τις συνθήκες εγκάρσια σε σχέση με τα συνήθη σχήματα (όπως ιδεαλισμός-υλισμός), οι εθνικομπολσεβίκοι δημιούργησαν το νέο όριο στην πολιτική. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά χωρίζονται οι ίδιες σε δύο τομείς. Η τελείως αριστερά , οι κομμουνιστές, οι μπολσεβίκοι, όλοι οι «εξ αριστερών» διάδοχοι του Χέγκελ συδυάζονται στην σύνθεση του εθνικοπολσεβικισμού με τους εθνικιστές, τους κρατιστές, τους οπαδούς της ιδέας του «Νέου Μεσαίωνος», εν ολίγοις όλους τους διαδόχους του Χέγκελ «εκ δεξιών».3
Οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας επιστρέφουν στον μεταφυσικό τους χώρο, ο οποίος είναι κοινός για όλους τους.

σημειώσεις του συγγραφέως

2.Ενώ οι τρείς πρώτες αναφορές (αντικειμενικός υλισμός ή απλώς «υλισμός» «αντικειμενικός ιδεαλισμός» και «υποκειμενικός ιδεσλισμός») χρησιμοποιούνται ευρέως ,ο όρος «υποκειμενικός υλισμός» απαιτεί πρόσθετη ερμηνεία. «Υποκειμενικός υλισμός», λοιπόν, είναι η τυπική για την καταναλωτική κοινωνία ιδεολογία, στην οποίαν η συνάντηση των αναγκών υλικού και φυσικού χαρακτήρος αποτελεί το βασικό κίνητρο για τις πράξεις του ατόμου. Στην κατάσταση αυτή όλη η πραγματικότητα δεν βρίσκεται στις συνειδησιακές δομές του ατόμου (όπως στον υποκειμενικό ιδεαλισμό), αλλά στις ατομικές αισθήσεις, χαμηλότατα συναισθήματα, στους συνδυασμούς φόβων και ηδονών, στα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής, τα οποία σχετίζονται με τα φυτικά, σωματικά επίπεδα.. Στο φιλοσοφικό επίπεδο ο ηδονισμός και ο πραγματισμός ανταποκρίνονται σε αυ-τήν, μαζί με κάποιες σχολές ψυχολογίας, όπως ο φροϋδισμός. Όλες οι απόπειρες πολιτικού αναθεωρητισμού του κομμουνιστικού κινήματος , παρεμπιπτόντως, από τον «μαχισμό» και τον μπερνσταϊνισμό μέχρι τον ευρωκομμουνισμό συνοδεύονταν σε φιλοσοφικό επίπεδο από την χρήση της υποκειμενικίστικης προσεγγίσεως και διαφόρων εκδοχών του «υποκειμενικού υλισμού», του οποοίου τελευταία εκδήλωση ήταν ο φροϋδο-μαρξισμός.

3. Υπάρχει η αντίστροφος διαδικασία στην αντίθετη πλευρά: οι Καντιανοί αναθεωρητές της Σοσιαλδημοκρατίας, αριστεροί φιλελεύθεροι και προοδευτικοί αποκαλύπτουν την εγγύτητά τους με τους δεξιούς συντηρητικούς, οι οποίοι αποδέχονται τις αξίες της αγοράς, την ελευθερία των συναλλαγών και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής, 01/03/2009
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Ξένοι διείσδυσαν στους τρομοκρατικούς πυρήνες
Φόβοι διασυνδέσεων για εσωτερική αποδόμηση

ΔΕΝ είναι καθόλου «εκ του μη όντος» οι πληροφορίες ότι ξένες υπηρεσίες έχουν διεισδύσει στις τρομοκρατικές ομάδες (και ειδικότερα στις πιο ανεξέλεγκτες από αυτές) με προφανή στόχο την εσωτερική αποδόμηση της Ελλάδας και τη δημιουργία χάους, σε βαθμό που να την καθιστά σε μεγάλο βαθμό ευάλωτη σʼ εξωτερικές πιέσεις και προαγόμενους εκβιασμούς.
Ενημερωμένοι κύκλοι (όχι μόνο κυβερνητικοί) εκτιμούν ότι τα πράγματα τείνουν να εκφύγουν από τον έλεγχο των Υπηρεσιών Ασφαλείας. Οι ίδιοι μάλιστα φοβούνται ότι θα υπάρξει ευρύτερη εκτροπή, καθώς προς αυτήν την κατεύθυνση επενεργούν και οι συνθήκες που διαμορφώνονται από την οικονομική κρίση και τις αναπαραγόμενες κοινωνικές αναστατώσεις. Με τις τελευταίες να επιτείνονται κατά το επόμενο διάστημα, δημιουργώντας ανάλογες εντάσεις και δυνάμει ανατροπές.Το θέμα δεν αφορά βεβαίως την κυβέρνηση και την παράταξή της γενικότερα, ενώ προφανώς σχετίζεται με τη σύνολη χώρα, η οποία και θʼ αποδυναμωθεί καίρια, την ώρα που –όχι τυχαία– κλιμακώνονται οι επιθετικές κινήσεις (και διεκδικήσεις) της Άγκυρας στο Αιγαίο και τη Θράκη, ενώ την ίδια στιγμή κι εκ παραλλήλου εντείνονται οι προκλήσεις των Σκοπίων. Με τις ΗΠΑ να έχουν στα σκαριά νέα παρέμβαση, καθόλου αποδεκτή από την Αθήνα.Υπάρχουν υπόνοιες (που μεταφράζονται σε σοβαρές ανησυχίες) ότι ακριβώς οι ξένες υπηρεσίες, εκμεταλλευόμενες το κλίμα που δημιουργείται, κινούν δικά τους νήματα (όχι κατʼ ανάγκην εν γνώσει και με τη συνειδητή σύμπραξη ανεγκεφάλων τρομοκρατών) προκειμένου να δημιουργήσουν χάος και να διευκολύνουν συνθήκες περισπασμών για τη χώρα. Κάτι που ήδη συμβαίνει σε κάποιο βαθμό, αλλά που φαίνεται ότι θα ενταθεί παραπέρα, με ακόμη σοβαρότερες αντικρατικές και υπονομευτικές γενικότερα ενέργειες.Προς αυτήν την κατεύθυνση πληροφορούμαστε ότι διερευνά κάποια στοιχεία η ΕΥΠ, αλλά και η Αντιτρομοκρατική, καθώς υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι: • Κάποιοι τουλάχιστον ύποπτοι για τα τελευταία συμβάντα είχαν στο πρόσφατο παρελθόν επαφές σε άλλες χώρες, με πιθανότητα να έχουν συνδρομή και υλικά μέσω δικτύων τρομοκρατίας εκτός της χώρας. Αυτό βεβαίως δεν διασταυρώθηκε μεν, αλλά βρίσκεται υπό άμεση διερεύνηση, με συναφείς πληροφορίες να κατατείνουν προς τελική επιβεβαίωση του. Από τις ίδιες ενημερωμένες πηγές, το «ΠΑΡΟΝ» πληροφορείται ότι θα κλιμακωθούν μέτρα φρούρησης δημοσίων κτιρίων και κυρίως επιχειρήσεων δημοσίας ωφελείας, για τις οποίες υπάρχουν και φόβοι και πληροφορίες ότι μπορεί νʼ αποβούν στόχος επικειμένων επιθέσεων, οπόταν μπορεί να υπάρξουν σοβαρότερες παρενέργειες και χαώδεις συνθήκες.Γίνεται αντιληπτό ότι η κυβέρνηση θα ζητήσει τις επόμενες εβδομάδες, ουσιαστικότερη συναίνεση των κομμάτων και στήριξη ευρύτερων αντιτρομοκρατικών σχεδιασμών που ήδη μελετώνται, ως αιχμή ανάλογης πολιτικής, προκειμένου νʼ αποτραπεί η επιδείνωση της καταστάσεως και να θωρακισθεί η διάτρητη προς το παρόν εσωτερική ασφάλεια της χώρας.