ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ!!!

Από σήμερα μέχρι και τις 07-01-2014 όλα τα τεύχη του περιοδικού μας διατίθενται στην τιμή του 1,5€. Σε περίπτωση αγοράς δύο τευχών η τιμή ανέρχεται στα 3€, τριών στα 4,00€ και τεσσάρων στα 5€. 

Για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στην διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου μας : erimihora@hotmail.com

Η απόδοση τιμών  στο σώμα ως ορατή έκφραση της συμμετοχής σε ένα ξεχωριστό γένος ή φυλή αποτελεί χαρακτηριστικό των Ινδο-ευρωπαίων […] Η ινδοευρωπαϊκή θρησκευτικότητα είναι αυτή της ψυχής , η οποία βρίσκει την  υγεία και την καλοσύνη στον κόσμο και στο σώμα.

Hans F. K. Günther

Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία και το πλέγμα εξουσίας Αριστεράς-εργολάβων-Μ.Μ.Ε. έδειξαν με αιματηρό τρόπο αυτήν την φορά το πραγματικό πρόσωπό τους. Αιωνία η μνήμη των δολοφονημένων Ελλήνων Εθνικιστών!

Kameraden, die Rotfront und Reaktion erschossen, marschieren im Geist in unseren Reihen mit.

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός

ΜΕΡΟΣ Γ' (τελευταίο)

8. Οι ιστορικές αντιλήψεις του Yasuda και του Mishima

Οι Tsuneari Fukuda[5] και Kanji Nishio[6] έγραψαν ένα δοκίμιο για τον Yojuro Yasuda, στο οποίο εκθειάζουν τον τρόπο, με τον οποίον βοήθησε τους αναγνώστες της Περιόδου Showa, οι οποίοι ήταν εξοικειώμενοι με την Δυτική λογοτεχνία, να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν τους Ιάπωνες κλασικούς. Ενώ ο ίδιος ο Yasuda ήταν βαθιά ενημερωμένος για τους Ιάπωνες κλασικούς ήδη από την παιδική του ηλικία, έλαβε και Δυτική μόρφωση και συνδύασε την εμπειρία του αυτήν με τον Ιαπωνικό πολιτισμό, για να σχηματίσει μία συγκεκριμένη σύνθεση.

Επιπροσθέτως, υπάρχει ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο για τον Yasuda. Μολονότι συνήθως φορούσε δυτικά ρούχα πρίν τον Πόλεμο, υιοθέτησε το κιμονό μετά τον Πόλεμο και διατήρησε αυτήν την ενδυμασία μέχρι τον θάνατό του. Αυτό δείχνει να ανταποκρίνεται στην πεποίθησή του, ότι ενώ οι Ιάπωνες έπρεπε να έχουν μάθει το Δυτικό Πνεύμα πρό του Πολέμου, μετά τον Πόλεμο ώφειλαν να δώσουν προτεραιότητα στην υπεράσπιση του Ιαπωνικού πολιτισμού.

Η λογοτεχνία του Yasuda αντανακλά ακριβώς της ιστορία της Ιαπωνίας. Απεικόνιζε τον πολιτισμό της Ιαπωνίας πρίν την Manyoshu[7] Περίοδο ως ένα ευθύ μονοπάτι και ισχυριζόταν σθεναρά ότι αυτός είναι ο ορθός τρόπος αντιμετωπίσεως της ιαπωνικής ιστορίας. Υπεστήριζε, επιπλέον,την προσαρμογή όχι μόνον του ευθέος μονοπατιού αλλά και των παρακαμπτηρίων αυτού, όπως πίστευε και ότι η Ιστορία του Ιαπωνικού έθνους δεν μπορεί να σταθεί, εάν τα παρακαμπτήρια μονοπάτια απλώς απορρίπτονταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τόσο το ευθύ μονοπάτι όσο και τα παρακαμπτήρια μονοπάτια ανήκουν στην εθνική ιστορική εμπειρία. Η στάση του Yasuda μπορεί να ιδωθεί ως μία συγκεκριμένη μορφή «εθνικής συνθέσεως».

Παρομοίως, ο Mishima ήταν γνώστης της ιστορίας και επιβεβαίωνε την Ιαπωνία ως μία «χώρα ιστορίας και παραδόσεως». Πράγματι, ενώ το έργο του «Το ολάνθιστο δάσος», πρώιμο έργο εκδοθέν το 1941, αντιμετώπιζε την ιστορία και την καταγωγή ως παράγοντες, τα μεταγενέστερα έργα επιδεικνύουν μικρότερη αντίληψη της ιστορίας. Η ιστορική άποψη του Mishima κατά κύριο λόγο επεκτείνεται στις σύγχρονες περιόδους. Όπως εκδηλώνεται στο έργο του «Η θάλασσα της γονιμότητος», η ερμηνεία του της ιστορίας αποτελεί συχνά απλώς την γέφυρα μίας γενεάς ή αρχίζει από το τέλος του σογκούν Tokugawa, που συνδέεται ριζικά με την σύγχρονη Ιαπωνία.

Από την άλλη πλευρά, ο Mishima ασκούσε κριτική στον μαρξιστικό ιστορικό υλισμό, ο οποίος είχε διαπεράσει το μεταπολεμικό ιαπωνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ιστορικός υλισμός βασίζεται στον ντετερμινισμό, όπως ακριβώς και ο φιλελευθερισμός, και εξαναγκάζει τους ανθρώπους σε ένα προκαθορισμένο ιστορικό πλαίσιο. Ο Φασισμός αντιτίθεται σε αυτόν, υπό την έννοια ότι θεωρεί την ιστορία ως το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ελευθέρας βουλήσεως, με την οποίαν ο Mishima συμφωνεί. Ο Mishima ασκεί κριτική στον ιστορικό υλισμό, επειδή πιστεύει ότι η ιστορία οφείλει να είναι όχι μία υλική αναφορά, αλλά ένα ζήτημα του «εθνικού πνεύματος».

Ενώ η ιστορία δεν έχει τέλος, έχει αφετηρία. Η απαρχή της ιστορίας συνιστά το σύμβολο της πηγής των εθνών. Η επιστροφή στην πηγή των εθνών αποτελεί έναν κοινό πολιτικό μύθο για τους εθνικιστές όλων των εθνών. Για την Ιαπωνία σχετίζεται με την ιδρυτική περίοδο του Έθνους Yamato. Για την Ιταλία είναι η περίοδος της αρχαίας Ρώμης. Αμφότερες οι περίοδοι είναι πνευματικές ουτοπίες.

Ενώ οι εθνικιστές αναζητούν την ιδεαλιστική εικόνα του μέλλοντος στο παρελθόν - όχι ένα συγκεκριμένο παρελθόν, αλλά ένα εξιδανικευμένο – το οποίο δεν βασίζεται σε ένα ντετερμινιστικό μοντέλο όπως ο Μαρξισμός ή ο Φιλελευθερισμός, αλλά σε ιδεαλιστικό σύστημα αξιών, π.χ. την δύναμη της φαντασίας, η οποία είναι αναμφίβολα ένα χαρακτηριστικό χαρακτηριστικό του Φασισμού. Το παρελθόν υπάρχει ως μέσον για να σχηματισθεί και να ενδυναμωθεί η συνείδηση της εθνικής ταυτότητος, εκ της οποίας αναπτύσσονται οι κοινότητες. Ο Yasuda απεπειράθη να αντιγράψει το ουράνιο πρωτότυπο στον ανθρώπινο κόσμο μέσω της εξυμνήσεως ποικίλων Shinto συμβόλων.

Στην περίπτωση του Mishima, όπως ήδη ανεφέρθη, μολονότι η εθνική ιστορία και μύθοι εμφανίζονται στο έργο του «Το ολάνθιστο δάσος», τέτοια ζητήματα εθνικών πηγών σπανίως αγγίζει στα έργα του που ακολούθησαν αυτό. Πιο συγκεκριμένα, οι νουβέλες του πραγματεύονται τις απόπειρες των ανθρώπων, να αναζητήσει τρόπους ζωής ελεύθερους από τους χαλινούς του ορθολογισμού. Αυτό που ο Mishima πραγματικά αναζητούσε ήταν ο πρωτογενής άνθρωπος, που χαρακτηρίζεται από ανορθολογιστικό ένστικτο. Η νουβέλα του «Το σπίτι του Kyoko» αποτελεί το ορόσημο στο μονοπάτι αυτής της αναζητήσεως.

Το δίχως άλλο, ο Φασισμός αξιολογεί την διαίσθηση περισσότερο από το ένστικτο. Το ένστικτο αρνείται την λογική, αλλά η διαίσθηση την μεταμορφώνει. Όπως παρατηρήθηκε από κάποιους ακαδημαϊκούς της πολιτικής ψυχολογίας, ο Ιταλικός Φασισμός τόνιζε την «διαίσθηση», ενώ ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός υιοθέτησε το «ένστικτο». Ενώ ο Mishima κατά την νεότητά του είχε θαυμάσει τον Μουσολίνι, στην συνέχει έδωσε μεγαλύτερη προσοχή στον Χίτλερ. Αποτελεί αυτή η μεταστροφή του προσωπικού ενδιαφέροντος το αποτέλεσμα του επαναπροσδιορισμού του Mishima από την διαίσθηση στο ένστικτο; Αυτό είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σημείο.

9. Η προσμονή του Θανάτου

Ένα από τα βασικά στοιχεία του Ιαπωνικού Ρομαντισμού είναι η «προσμονή του θανάτου». Ο θάνατος αποτελεί, επίσης, ένα επαναλαμβανόμενο χαρακτηριστικό στην λογοτεχνία του Mishima.Ο Φασίστας έχει μία ισχυρή προσμονή για έναν όμορφο θάνατο, εξ ού και το ότι η κουλτούρα του φασισμού ονομάζεται και κουλτούρα του θανάτου. Υπήρχε ένα στρατιωτικό τραγούδι της Ιταλικής Πολεμικής Αεροπορίας στην δεκαετία του 1920, στο οποίο ο θάνατος ενσαρκώνεται από μία γυναίκα και είχε στίχους όπως: «όταν συναντήσεις τον θάνατο, προσπάθησε να τον φλερτάρεις». Μία τέτοια θετική στάση απέναντι στον θάνατο ήτο διαδεδομένη στην Ιταλία.

Από συναισθηματικής απόψεως, η προσμονή του θανάτου αποτελεί το σημαντικότερο κοινό χαρακτηριστικό του Ιαπωνικού Ρομαντισμού, της λογοτεχνίας του Mishima και του Φασισμού. Η προσμονή του θανάτου, ωστόσο, δεν τροφοδοτείται με κανέναν τρόπο από μαζοχισμό ή από επιθυμία για αυτοκαταστροφή. Αποτελεί, περισσότερο, έναν ενεργό και ρωμαλέο τρόπο μεταμορφώσεως του θανάτου. Είναι ένας τρόπος νοηματοδοτήσεως της ζωής και δικαιολογήσεως της υπάρξεως κάποιου μέσω της πράξεως του θανείν. Η ύστατη στιγμή της ζωής του Mishima το μαρτυρά καλύτερα από ο,τιδήποτε άλλο.

Ο ποιητής Ezra Pound, ο οποίος ήταν συμπαθών προς τον Ιταλικό Φασισμό και ο οποίος τον συνέδραμε, όταν συνελήφθη από τον αμερικανικό στρατό, είπε περίπου τα ακόλουθα: «Εάν κάποιος δεν είναι έτοιμος να πεθάνει για τις ιδέες του είτε είναι δειλός είτε οι ιδέες του δεν αξίζουν». Η ετοιμότητα κάποιου να πεθάνει αποτελεί την δικαιολόγηση του θανάτου του. Ενώ ο Mishima αυτοκτόνησε υιοθετώντας «αξίες υπεράνω του σεβασμού της ζωής», στην Ιταλία το 1945 περίπου 100.000 Φασίστες πέθαναν για τις ιδέες τους, οι οποίοι εκτελέσθηκαν από τους Αριστερούς.

Ο Giovanni Solari, επικεφαλής της τοπικής οργανώσεως του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος στο Τορίνο, άφησε το ακόλουθο μήνυμα στην τελευταία επιστολή του προς την σύζυγό του, λίγο πρίν την εκτέλεσή του : «Είθε η ιδέα μας, η ιδέα αυτών εξ ημών , οι οποίοι έζησαν έντιμα και θα πεθάνουν έντιμα αυτήν, να οδηγήσει την Ιταλία στην αναζωογόνηση και στην αναγέννηση. Ζήτω η ελεύθερη Ιταλία! Ζήτω ο Μουσολίνι!» Με τον τρόπον αυτόν ο Giovanni Solari αντίκρυσε τον θάνατο με αξιοπρέπεια. Έχω δεί την φωτογραφία του λίγο πρίν την εκτέλεσή του και δεν άντεξα στον πειρασμό να έχω την ισχυρή εντύπωση της substantive commonality των λόγων και της εικόνας του Solari με αυτές του Zenmei Hasuda[8], ο οποίος αυτοκτόνησε όπως ένας ήρωας στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

5. Tsuneari Fukuda (1912–1994): Ιάπωνας δοκιμιογράφος, μεταφραστής, δραματουργός και λόγιος της αγγλικής λογοτεχνίας. Μέλος της Ιαπωνικής Ακαδημίας Τεχνών. Διάσημος ως ο πλέον προεξέχων και σε εκτεταμένο βαθμό μεταφραστής των έργων του Σαίξπηρ και ειδικός σε άλλες μεγάλες λογοτεχνικές μορφές της αγγλικής γλώσσας. Γνωστός, επίσης, για την πιστή στάση του ως πολιτιστικά συντηρητικός κριτικός του μεταπολεμικού ειρηνισμού και πολιτιστικής παρακμής της Ιαπωνίας.

6. Kanji Nishio (b. 1935): Ιάπωνας λόγιος της γερμανικής λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος και διανοούμενος. Γνωστός για το μεγάλης εκτάσεως μεταφραστικό του έργο στον Νίτσε και για το γεγονός ότι υπήρξε σημαίνων ηγέτης της συντηρητικής κοινής γνώμης και σχολιαστής. Υπήρξε πρώην ηγέτης της αμφιλεγόμενης οργανώσεως αναθεωρητικής ιστορικής ερεύνης «Tsukurukai»

7. Manyoshu: Η αρχαιοτέρα ιαπωνική συλλογή ποιημάτων Waka (Waka είναι μία μορφή παραδοσιακού ιαπωνικού στίχου συντεθειμένου από πέντα ή επτά συλλαβές.) Συνετέθησαν την περίοδο από τον 7ο αιώνα μέχρι τον 8ο αιώνα π.Χ. και περιλαμβάνει περισσότερους από 4,500 Waka στίχους, οι οποίοι εγράφησαν από ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, από Αυτοκράτορες και ευγενείς μέχρι κατώτερους αξιωματούχους και στρατιώτες.

8. Zenmei Hasuda (1904–1945): Ιάπωνας κριτικός λογοτεχνίας και δοκιμιογράφος για την ιαπωνική λογοτεχνία. Θεωρείται ως ο άνθρωπος που ήσκησε την ισχυροτέρα και σημαντικοτέρα επίδραση στην λογοτεχνική, συναισθηματική και φιλοσοφική μορφοποίηση του Yukio Mishima. Αυτοκτόνησε στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχοντας τον βαθμό του υπολοχαγού του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Στρατού.

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός

ΜΕΡΟΣ B’

6. Η λογοτεχνία δράσεως του Mishima

Ας προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ της λογοτεχνίας του Mishima και του Φασισμού υπό ένα λογοτεχνικό πρίσμα. Εάν χρησιμοποιήσουμε μία λέξη, για να περιγράψουμε την λογοτεχνία του Mishima, αυτή είναι λογοτεχνία της δράσεως. Τα ύστερα έργα του δείχνουν μία ιδιαιτέρως ισχυρή τάση δράσεως. Ακόμα και στα πρώιμα έργα του, οι πρωταγωνιστές είναι υπέρ της δράσεως. Υπό μία συνολική έννοια, η λογοτεχνία του Mishima είναι περισσότερο ακτιβιστική παρά διανοουμενίστικη. Αυτό είναι όμοιο με τον Φασισμό, ο οποίος εξίσου αποδίδει σπουδαιότητα στην δράση.

Ο Giovanni Gentile, ο Ιταλός φασίστας φιλόσοφος, υιοθέτησε μία Φιλοσοφία της Δράσεως. Σύμφωνα με τις θεωρίες του, η ανθρωπότητα επιτυγχάνει αυτό-συνειδητότητα και αυτό-πραγμάτωση πρωτίστως μέσω της δράσεως. Ένεκα τούτου ο Φασισμός αποκαλείται, επίσης, πολιτική της δράσεως.

Ο Μουσολίνι συχνά συγκρίνεται με τον Λένιν. Οι πολιτικές τους θεωρίες και η κομματική οργάνωσή τους είναι υποθετικά όμοιες, ο δε Μουσολίνι έβγαινε με μια γυναίκα, η οποία είχε εργασθεί ως γραμματέας του Λένιν και εξήγησε στον Μουσολίνι τον Μαρξισμό, μέσω του οποίου ασκήθηκε εμμέσως η επιρροή του Λένιν στον Μουσολίνι. Και ο Μουσολίνι και ο Λένιν θεωρούσαν ότι οι οργανώσεις των λίγων έπρεπε να καθοδηγούν τις μάζες. Διαφοροποιούνταν, όμως, μεταξύ τους θεμελιωδώς στην φύση αυτών των ελίτ. Για τον Λένιν, ήταν οι διανοούμενοι. Για τον Μουσολίνι, ήταν οι άνθρωποι της δράσεως.

Ο Μουσολίνι και ο Mishima μοιράζονται μία ηρωική αντίληψη του ανθρώπου. Οι πρωταγωνιστές των λογοτεχνικών έργων του Mishima είναι δραστήριοι ήρωες με ισχυρό χαρακτήρα. Αυτό αποτελεί, επίσης, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Φασισμού. Περαιτέρω, ενώ ο Μαρξισμός και ο Φιλελευθερισμός αποδίδουν μεγάλη σπουδαιότητα στις υλικές συνθήκες και ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι ελέγχονται από την οικονομία και από το περιβάλλον, αυτή η θεώρηση απορρίπτεται εντελώς από τον Φασισμό, ο οποίος αποδίδει μεγάλη σημασία στην ανθρώπινη βούληση, με την οποίαν μπορούμε να ελέγξουμε το περιβάλλον μας. Τούτο, επίσης, σημαίνει ότι οι άνθρωποι αποφασίζουμε οι ίδιοι για την μοίρα μας.

Ο Mishima και ο Μουσολίνι μοιράζονται, επίσης, μία μεγάλη εκτίμηση για την παράδοση και την εξ αίματος συγγένεια. Όπως ο Μαρξισμός, ο Φασισμός αρνείται ότι ο άνθρωπος απλώς υπάρχει στο παρόν. Κουβαλάμε το παρελθόν μέσα μας, Οι άνθρωποι είναι προϊόντα της ιστορίας. Ό,τι κληρονομούμε από το παρελθόν, το μεταβιβάζουμε στο μέλλον. Αυτή είναι, επίσης, η άποψη του Mishima. Οι άνθρωποι είναι αποτέλεσμα της συσσωρεύσεως του παρελθόντος και θα συνεχίσουν στο μέλλον, έστω και ασυνείδητα. Η Παράδοση ενσωματώνεται κατά φυσικό τρόπο στην εξ αίματος συγγένεια. Για αυτόν τον λόγο οι συντηρητικοί και οι εθνικιστές νοιάζονται για την Παράδοση. Η Ιαπωνική Ρομαντική Σχολή, η ομάδα λογοτεχνών και διανοουμένων, η οποία επηρέασε άμεσα τον Mishima, επίσης ενδιαφερόταν για την αιματολογική γραμμή όπως και για την Παράδοση.

Οι έννοιες της Παραδόσεως και της καταγωγής είναι εξίσου πολύ σημαντικές για τα μεμονωμένα άτομα μίας κοινότητος. Οι παραδόσεις αποτελούν το θεμέλιο μίας κοινότητος, χωρίς την οποίαν θα ήμασταν μοναχικά και απομονωμένα όντα. Συνεπώς, συνεχίζουμε την δική μας ταυτότητα εντός της κοινότητός μας και υπό αυτήν την έννοια οι παραδόσεις και η καταγωγή συνιστούν την πηγή της ατομικής ταυτότητος. Ο Mishima είχε ξεκάθαρα το θέμα αυτό στον νού του όταν έγραφε το βιβλίο «Σε υπεράσπιση του Πολιτισμού». Οι άνθρωποι υπάρχουν και λειτουργούν σε μία κοινωνία και οφείλουμε την ταυτότητά μας στην ύπαρξη των παραδόσεων.

Στην σύγχρονη περίοδο της παγκοσμίου τυποποιήσεως, οι παραδόσεις τείνουν να απορρίπτονται ως κάτι αρνητικό. Διαφορετικά έθνη, έθιμα και παραδόσεις αντιμετωπίζονται ως εμπόδια για την παγκοσμιοποίηση και βαθμιαία εξαφανίζονται. Αυτό, όμως, οδηγεί στην καταστροφή της ατομικότητος. Οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί είναι οι πηγές της ταυτότητός μας. Ούτως η υπεράσπιση του πολιτισμού σημαίνει εξίσου την υπεράσπιση της ανθρώπινης ατομικότητος.

Όσο δε για την σχέση της παραδόσεως και της βελτιώσεως, η «Παράδοση» έχει και καλή και κακή σημασία. Η τήρηση των παραδόσεων δεν πρέπει να σημαίνει την μηχανική προσκόλληση σε παλαιές συνήθειες, διότι τούτο δεσμεύει και αναστέλλει την ενέργεια και την δημιουργικότητα ενός έθνους. Πρέπει πάντοτε να γνωρίζουμε τις ενυπάρχουσες παραδόσεις στο συνεχές από το παρελθόν, να αγωνιζόμασθε να αναμορφώσουμε το παρόν και να δημιουργήσουμε τα θεμέλια για το μέλλον.

7. Η πηγή της δημιουργικότητος

Στις αρχές του 20ου αιώνος ο Φουτουρισμός στην Ιταλία ήταν ένα πρωτοπόρο πολιτιστικό κίνημα, το οποίο καλούσε σε καταστροφή των φιλελεύθερων κλασικών. Ο Φουτουρισμός διαπέρασε την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, την μαγειρική και όλα τα υπόλοιπα πεδία και έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό του Φασισμού. Πράγματι, αυτοί που συνέβαλαν στην θεμελίωση του ιταλικού Φασισμού υπήρξαν πρώην μέλη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρώην στρατιωτικοί και μέλη του Φουτουριστικού πνευματικού κινήματος.

Στην Ιαπωνία ο Yojuro Yasuda είχε μία παρόμοια άποψη για την Παράδοση. Πίστευε ότι η συντήρηση έπρεπε να οδηγήσει στην αναμόρφωση, διότι εάν ενδιαφερόμασθε μόνον για την διατήρηση του παρελθόντος, οι παραδόσεις θα κολλήσουν στην πλήξη και την μονοτονία και προοδευτικά θα εξαφανισθούν.

Η ιδέα ότι η συντήρηση πρέπει να οδηγεί στην αναμόρφωση μπορεί να θεωρηθεί ως η αντίληψη του Φασισμού για την επανάσταση. Ο Mishima αξιολογούσε την Παράδοση τόσο στην σκέψη όσο και στην δράση. Ήταν, ωστόσο, άνθρωπος της σύγχρονης εποχής και την ζούσε. Είχε επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να απορροφήσει την κουλτούρα και την λογοτεχνία της Δύσεως και να τις ενσωματώσει στο ιαπωνικό πλαίσιο. Το έργο του Mishima «Σύγχρονα έργα θεάτρου Noh» είναι εμβληματικό αυτής της μίξεως ιαπωνικών και δυτικών παραδόσεων.

Η λογοτεχνία του Mishima συνέθετε ολόκληρη την εμπειρία του Ιαπωνικού έθνους, την οποίαν Giovanni Gentile αποκαλούσε «εθνική σύνθεση». Διά του συλλογισμού οτι τα στοιχεία της Δυτικής κουλτούρας, τα οποία η Ιαπωνία απορρόφησε από την στιγμή που άνοιξε τις πύλες της και ακολούθησε το μονοπάτι του εκσυγχρονισμού, αποτελούν εξίσου μέρος της εμπειρίας του Ιαπωνικού έθνους, ο Mishima έπραξε τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον, για να «εξιαπωνίσει» αυτά τα ξένα στοιχεία.

Ο Φασισμός ήταν, επίσης, αρχικά μία απόπειρα για «εθνική σύνθεση». Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε από την Αριστερά και εγκαθίδρυσε έναν νεόν τρόπον σκέψεως βασισμένο στην σύνθεση των εμπειριών ολόκληρου του Ιταλικού έθνους. Μία τέτοια «εθνική σύνθεση» προκύπτει από την ορθή κατανόηση της Ιστορίας.

Σπαθί μας οι Ιδέες!

Ασπίδα μας η Φαντασία!

Σημαία μας η Αιώνια Παιδικότητα,

που μετατρέπει εμπειρίες ζωής σε στιγμές φωτός!

Μπορείτε να βρείτε το 12ο τεύχος του περιοδικού:

Στο κέντρο των Αθηνών,

•Βιβλιοπωλεία

- Solaris, Μπόταση 6

- Comicon, Σόλωνος 128

- Comicstrip, Σόλωνος 125

- Πολιτεία, Ασκληπιού 1-3

- Tilt, Ασκληπιού 37

•Δισκοπωλεία

- No remorse, Γαμβέτα 4

- Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22

Επιπλέον σημεία διανομής θα ανακοινωθούν εντός των ημερών.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΘΕΛΟΥΣΙΟ ΘΑΝΑΤΟ

Είμαι υγιής στο σώμα και το πνεύμα και πλήρης αγάπης για την σύζυγό μου και τα παιδιά μου. Αγαπώ την ζωή και δεν περιμένω κάτι παραπάνω, εκτός από την διαιώνιση της φυλής μου και πνεύματός μου. Στην δύση της ζωής μου, ωστόσο, μπροστά στους αμέσους κινδύνους για την Γαλλική και την Ευρωπαϊκή μου πατρίδα, νοιώθω το χρέος να δράσω, όσο έχω ακόμα την δύναμη. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να θυσιασθώ, για να διακόψω τον λήθαργο που μας μαστίζει. Εγκαταλείπω την ζωή που μου απομένει προκειμένου να διαμαρτυρηθώ και να θεμελιώσω. Διάλεξα έναν ιδιαιτέρως συμβολικό τόπο, τον Καθεδρικό Notre Dame των Παρισίων, τον οποίον σέβομαι και θαυμάζω: κτίσθηκε από την μεγαλοφυΐα των προγόνων μου σε τοποθεσία ακόμα αρχαιότερων λατρειών, οι οποίες υπενθυμίζουν τις πανάρχαιες ρίζες μας.

Ενώ πολλοί άνθρωποι είναι σκλάβοι των ζωών τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μία ηθική της θελήσεως. Παραδίδω τον εαυτό μου στον θάνατο, για να αφυπνίσω κοιμισμένες συνειδήσεις. Επαναστατώ ενάντια στην μοίρα. Διαμαρτύρομαι εναντίον των δηλητηρίων της ψυχής και των ασυγκράτητων ατομικών επιθυμιών που καταστρέφουν τα ερείσματα της ταυτότητός μας, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας, την μύχια βάση του υπερ-χιλιετούς πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών στις πατρίδες τους, επαναστατώ εξίσου απέναντι στο έγκλημα της αντικαταστάσεως του δικού μας λαού.

Η κυρίαρχη συζήτηση δεν μπορεί να αφήσει πίσω της τις τοξικές αμφιβολίες και οι Ευρωπαίοι πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες. Ελλείψει μίας θρησκείας –ταυτότητος , η οποία μπορεί να αποτελεί αγκυροβόλιο για εμάς, μοιραζόμασθε μία κοινή μνήμη, η οποία πηγαίνει πίσω ως τον Όμηρο, ένα θησαυροφυλάκιο όλων των αξιών , επί των οποίων θα θεμελιωθεί η μελλοντική αναγέννησή μας, μόλις θέσουμε τέρμα στην μεταφυσική του απεριόριστου, την ολέθρια πηγή όλων των σύγχρονων υπερβολών.

Απολογούμαι εκ των προτέρων σε οποιονδήποτε θα υποφέρει εξαιτίας του θανάτου μου, πρωτίστως και κυρίως στην σύζυγό μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, όπως, επίσης, και στους φίλους μου και τους εμπίστους. Όταν, όμως, υποχωρήσουν ο πόνος και το σόκ, δεν αμφιβάλλω ότι θα καταλάβουν το νόημα της κινήσεώς μου και ότι θα μετουσιώσουν την θλίψη τους σε υπερηφάνεια. Ελπίζω ότι θα αντέξουν όλοι μαζί. Στα πρόσφατα γραπτά μου θα βρούν νύξεις και εξηγήσεις για τις πράξεις μου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Για περισσότερες πληροφορίες μπορεί κάποιος να απευθυνθεί στον εκδότη μου, τον Pierre-Guillaume Roux. Δεν είχε πληροφορηθεί για την απόφασή μου, αλλά με γνωρίζει πολύν καιρό.

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός

Του Romano Vulpitta

Πηγή: www.counter-currents.com

Ο Romano Vulpitta (γεννηθείς το 1939) είναι Ιταλός πρώην διπλωμάτης και μελετητής της Ιαπωνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στην Ρώμη και απεφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου ενός Ρώμης. Εισήχθη στο Υπουργείο Εξωτερικών ενός Ιταλίας το 1964. Υπήρξε καθηγητής Σύγχρονης Ιαπωνικής Λογοτεχνίας στην Νάπολη από το 1972 έως το 1975. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Ιαπωνία και έγινε καθηγητής στο Kyoto Sangyo Πανεπιστήμιο με ειδίκευση ενός Ευρωπαϊκές Επιχειρηματικές Σπουδές και ενός Ιαπωνο-Ευρωπαϊκές Συγκριτικές Πολιτισμικές Σπουδές. Είναι συγγραφέας των έργων «Οι συνθήκες του Αήττητου: Yojuro Yasuda και Σκέψεις για τον κόσμο» και «Μουσολίνι: Η ιστορία ενός Ιταλού». Έχει συνταξιοδοτηθεί και διαμένει στην Ιαπωνία. Το κείμενο που ακολουθεί εκφωνήθηκε ως διάλεξη τον Οκτώβριο του 2012.

ΜΕΡΟΣ Α’

1. Η εκτίμηση για τον Mishima μεταξύ των Ιταλών Εθνικιστών

Το τρέχον έτος σηματοδοτεί την ενενηκοστή επέτειο της «Πορείας προς την Ρώμη» του Μουσολίνι. Το μεγάλο όνειρο που αγκάλιασε ο ιταλικός λαός – το όνειρο ενός ολόκληρου έθνους – το αγκάλιασε και ο Yukio Mishima, παρά τις διαφορές στην μορφή και την έκφραση.

Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου για το θέμα αυτό. Ο Mishima είναι δημοφιλής στους Ιταλούς Εθνικιστές. Πώς έγινε ο Mishima ήρωας για τους Εθνικιστές; Η Ιταλία αποτελεί την πρώτη ξένη χώρα, όπου τα λογοτεχνικά έργα του Mishima μεταφράζονται και εκδίδονται. Καινούργιες ή αναθεωρημένες εκδόσεις εξακολουθούν να κυκλοφορούν ακόμη μέχρι και σήμερα. Ομιλίες, διαλέξεις και ταινίες για τον Mishima και τα έργα του, όπερες βασισμένες στα έργα του, όπως και πλήθος άλλων εκδηλώσεων μνήμης πραγματοποιούνται συνεχώς στην Ιταλία.

Η ταινία «Πατριωτισμός» προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και ήμουν εκεί, για να δώσω μία διάλεξη με θέμα «ο Yukio Mishima και ο Ιαπωνικός Ρομαντισμός». Τον Μάρτιο του 2012 ένας άλλος συγγραφέας προγραμμάτισε μία παράσταση του έργου του Mishima «Φωνές των Ηρωικών Ψυχών» στην Ρώμη.

Μεταξύ των Ιταλών ΝεοΦασιστών, ειδικά των νεαρών, ο Mishima απολαμβάνει μίας μεγάλης δημοτικότητος. Τον προσεγγίζουν ως διανοητή και ως ηθοποιό , παρά ως λογοτέχνη. Τον λατρεύουν ως ήρωα, ο οποίος πέθανε για τις αξίες του παραδοσιακού πολιτισμού της Ιαπωνίας και τον θεωρούν ως μία ενσάρκωση της Ιαπωνίας, του έθνους των Σαμουράι και των Καμικάζι.

Το γεγονός ότι ο Mishima κατέστη μία ιδανική προσωπικότητα στα μάτια πολλών Ιταλών νεοφασιστών οφείλεται στο ότι διακρίνουν στον Mishima το δικό του αξιακό σύστημα. Στις επόμενες παραγράφους θα πραγματευθώ την σχέση μεταξύ Mishima και φασισμού και τα σημεία συμπτώσεως μεταξύ του φασισμού και των ιδεωδών, τα οποία αποτελούν μέρος της λογοτεχνίας του Mishima.

2. Η γνώμη του Mishima για τον Φασισμό

Οι Ιταλοί Φασίστες λατρεύουν την Ιαπωνία πρίν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι έχουν μία θετική άποψη για την Ιαπωνία ως έναν παλαιό σύμμαχο στον Πόλεμο.

Παρά το γεγονός ότι η ιταλική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Pietro Badoglio παρεδόθη στις συμμαχικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1943, υπήρχαν ακόμα πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα στο πλευρό του Άξονος. Αφότου ο Μουσολίνι διεσώθη από την Χιτλερική Γερμανία και έγινε ο επικεφαλής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (R.S.I.), αυτοί που συμμετείχαν στην Δημοκρατία συμπαθούσαν και εκτιμούσαν την Ιαπωνία, όπως σήμερα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Υπάρχει μία ισχυρή τάση τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ιαπωνία να θεωρείται ο Mishima ως ο εμβληματικός Ιάπωνας φασίστας. Η πρώτη φορά που σχετίσθηκε γραπτό του Mishima με τον Φασισμό ήταν όταν «Η Εμπροσθοφυλακή», το επίσημο περιοδικό του Ιαπωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, χαρακτήρισε το έργο του Mishima «Το όμορφο αστέρι» ως φασιστικό. «Το όμορφο αστέρι» περιέγραφε την ιστορία μερικών διανοουμένων, οι οποίοι πέφτουν πίσω στην πρωτόγονη και άγρια κατάσταση της ανθρωπότητος τιθέμενοι σε ακραίες συνθήκες πείνας στα όρια του θανάτου. Οι κριτικοί ισχυρίσθηκαν ότι η αντι-διανοουμενίστικη θέση του έργου και η σκληρότητά του ήσαν ενδεικτικά του Φασισμού ή του Ναζισμού.

Η συζήτηση πάνω στον φασίστα Mishima συνεχίσθηκε για ένα έτος περίπου και έκτοτε η ιδέα του φασίστα Mishima παρέμεινε και στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό. Η φερόμενη βάση του επιχειρήματος αυτού είναι ο πατριωτισμός του, ο φιλομοναρχισμός του, ο μιλιταρισμός, ο αντικομμουνισμός και η αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, η οποία ήταν ορατή, ακόμα και στα λογοτεχνικά έργα του, σύμφωνα με τους κριτικούς του.

Ποια είναι, λοιπόν, πραγματικά η σχέση μεταξύ Mishima και Φασισμού; Στα σχολικά του χρόνια ο Mishima είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον Μουσολίνι, πράγμα εμφανές στα ημερολόγιά του του 1940, όπου τον αναφέρει συχνά. Έπειτα το 1968 υπήρξε το «Ο φίλος μου ο Χίτλερ», το οποίο αποκαλύπτει εξίσου το ενδιαφέρον του Mishima για τον Χίτλερ. Τα γεγονότα αυτά, ωστόσο, δεν επαρκούν, για να αποκληθεί ο Mishima φασίστας.

Ο ίδιος θεωρώ ότι σημαντικότερο το γεγονός ότι ο λογοτέχνης Mishima λάτρευε τον Gabriele D’Annunzio, ο οποίος ως ποιητής συνέβαλε τα μέγιστα στον σχηματισμό της φασιστικής σκέψεως και αξιών. Το γεγονός ότι ο Mishima βρίσκει τόσες αντηχήσεις με τον D’Annunzio υποδηλώνει ότι, τουλάχιστον εμμέσως, ο Mishima ενδιαφερόταν για τις αξίες του Φασισμού και ότι είχε επηρεασθεί από αυτές.

3. Η κοινή γλώσσα που ελκύει τους Φασίστες

Όπως προανεφέρθη η δικαιολογητική βάση του χαρακτηρισμού του Mishima ως φασίστα είναι είναι ο πατριωτισμός του, ο φιλομαναρχισμός του και ο μιλιταρισμός του. Η θεωρία αυτή, όμως, είναι επιφανειακή και πηγάζει από την προκατάληψη που συνδέει τον Φασισμό ως πολιτική φιλοσοφία με μιλιταριστικές, αντιδραστικές και βίαιες εικόνες.

Η συζήτηση για τον Φασισμό υπό ένα πολιτικό πρίσμα πέφτει σε ένα τεράστιο εμπόδιο: δεν έχει δοθεί ακόμα ένας πλήρης ορισμός του Φασισμού. Με όρους πολιτικής επιστήμης και της ιστορίας των ιδεών η φύση του Φασισμού παραμένει ένα σημαντικό σημείο διαμάχης. Υπάρχουν τόσες πολλές ερμηνείες του Φασισμού όσοι και οι φασίστες, με καθέναν εξ αυτών να πιστεύει ότι είναι αυθεντικός φασίστας.

Όταν ομιλούμε για την λογοτεχνία και για τις φασιστικές αξίες του Mishima παρά για τον Φασισμό ως πολιτική φιλοσοφία, θα πρέπει να αναλύσουμε την αντίληψή του για τον κόσμο και την αντίληψή του για την ζωή και τις αξίες της. Παραδείγματος χάριν, όταν ανατρέχουμε σε διάφορα έργα του Mishima, τα «Εξομολογήσεις μίας μάσκας» και «Ο ναός του χρυσού » αποσπούν εκθειαστικούς επαίνους ακόμα και από την Αριστερά, παρά τις ιδεολογικές διαφορές. Κάποια, όμως, από τα υπόλοιπα έργα του, όπως τα «Πατριωτισμός», «Φωνές των ηρωικών ψυχών» και «Ήλιος και ατσάλι» μετά βίας εκτιμώνται έως και ξεκάθαρα απορρίπτονται από την ίδια ομάδα.

Έργα, ωστόσο, όπως το «Πατριωτισμός» δημιουργούν θόρυβο και εμπάθεια όχι μόνον στην Ιταλία, αλλά και στους εθνικιστές κάθε έθνους. Πιο συγκεκριμένα, οι νεοφασίστες στην Ιταλία ενστικτωδώς κατανοούν και εκτιμούν έργα όπως τα «Ο νεαρός σαμουράι» και «Χαγκακούρε: Το μονοπάτι του σαμουράι». Το γεγονός αυτό φανερώνει περισσότερα κοινά στην γλώσσα παρά στην ιδεολογία, καθώς αυτό που οι νεοφασίστες συμπαθούν είναι η γλώσσα του Mishima.

Νοήματα λέξεων-κλειδιών και τα συναισθήματα που περιέχονται στους όρους αυτούς διαφοροποιούνται ανά ξεχωριστά πρόσωπα. Για παράδειγμα, όροι όπως «πατρίδα», «έθνος», «θυσία», «ήρωας», «δράση», «ιστορία», «στρατός» προκαλούν διαφορετικές ερμηνείες και αποκρίσεις σύμφωνα με τον τρόπο σκέψεως του καθενός. Στην περίπτωση, όμως, του Mishima και των Ιταλών Φασιστών, τέτοιες λέξεις είναι απολύτως κατανοητές μεταξύ τους.

Γνώρισα τον Yojuro Yasuda[1] στα γεράματά του. Παρά τις διαφορές μας στην ηλικία και την κουλτούρα, κατενόησα τα λόγια του κατά την προαναφερθείσα έννοια. Υπάρχει ένα συναισθηματικό περιεχόμενο της γλώσσας, π.χ. οι ως αν λέξεις-κλειδιά, το ποίο εκφράζει τον τρόπον που κάποιος θεάται τον κόσμο, την ανθρωπότητα και την ζωή. Εάν υπάρχει μία κοινή γλώσσα, η κοσμοθεώρηση και οι αξίες εντός της κοινής αυτής γλώσσας είναι κοινές εξίσου.

4. Η κοσμοϊστορική «Πορεία προς την Ρώμη»

Στην εποχή μας ο Φασισμός έχει δαιμονοποιηθεί, γεγονός το οποίο σε μεγάλο ποσοστό αποτελεί ζήτημα λέξεων. Ο όρος «φασισμός» έχει αποκτήσει κακό περιεχόμενο και η ουσία του έχει κατ’ αυτόν τον τρόπο αλλάξει. Αυτό χρησιμεύει ως παράδειγμα για την διττότητα των γλωσσών. Το αρνητικό νόημα του όρου έχει καταστεί σταθερό σε ολόκληρο τον κόσμο. Το γεγονός αυτό αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της νίκης των αριστερών διανοουμένων και πολιτικών στον «πόλεμο των λέξεων». Πέραν του παραδείγματος του Φασισμού οι αριστεροί διανοούμενοι έχουν εξασφαλίσει ότι η διάλεκτός τους έχει διαχυθεί στα μέσα μαζικής επικινωνίας διαμορφώνοντας επιτυχώς την παγκόσμια γνώμη.

Για παράδειγμα, ενώ ο όρος «Δεξιά» συνεπιφέρει μία γενικά αρνητική υποδήλωση στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ο όρος «Αριστερά» είναι διαφορετικός. Ενώ η εικόνα του «συντηρητικού» είναι κάπως απρεπής, η εικόνα του «προοδευτικού» είναι ευχάριστη. Στην διαδρομή της επιμόνου προωθήσεως της δικής της γλώσσας στον κόσμο, η Αριστερά επιτυχώς προώθησε τις εικόνες που ενσωματώνονται σε μία τέτοια γλώσσα.

Ως αποτέλεσμα, ο «Φασισμός» κατέστη όρος υβρεολογίου και διαρκώς εξαντλείται και υπόκειται σε κατάχρηση: «η αμερικανική πολιτική είναι φασιστική», «ο Στάλιν είναι φασίστας», «η Αλ Κάιντα είναι φασιστική» κλπ. Όποτε πρόκειται κάποιος να δαιμονοποιηθεί, κατηγοριοποιείται ως «φασίστας». Με τον τρόπον αυτόν ο Φασισμός έχασε το αρχικό του νόημα και κατέστη ένας όρος εντελώς κενός περιεχομένου,

Ο Φασισμός, όμως, δεν ήταν απαραίτητα ένα βδέλυγμα πρίν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρχε μία ποικιλία απόψεων περί του Φασισμού , η εικόνα του οποίου διήλθε αλλαγών με το πέρας του χρόνου. Η Αριστερά, βεβαίως, άρχισε να αποδίδει αντιδραστικές και δικτατορικές εικόνες στον όρο «Φασισμός» από νωρίς. Η κατάχρηση του όρου ξεκίνησε αχαλίνωτα στην δεκαετία του ’20 και οι Ιταλοί κομμουνιστές αποκαλούσαν ακόμη και τους σοσιαλιστές αντιπάλους τους «φασίστες». Κατόπιν, με την άνοδο του μουσολινικού καθεστώτος και την επακόλουθη πολιτική και οικονομική σταθεροποίηση της Ιταλίας, ο Φασισμός συνέβαλε στην άνοδο της διεθνούς θέσεως της Ιταλίας,

Στην δεκαετία του ’30 γεννήθηκε μία παγκόσμια προσδοκία ότι ο Φασισμός θα συνέβαλε στην εγκαθίδρυση μίας νέας παγκοσμίου τάξεως και σε πολλές χώρες εμφανίσθηκαν φασιστικά κόμματα.

Όπως επισημάνθηκε εξ αρχής, πέρασαν ενενήντα γεμάτα έτη από την Πορεία προς την Ρώμη, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1922. Η άνοδος του Μουσολίνι στην εξουσία εκείνη την εποχή προκάλεσε τεράστιο αντίκτυπο ανά τον κόσμο.

Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ξέσπασαν στην Ρωσία επαναστάσεις, οι οποίες οδήγησαν στην γένεση του πρώτου κομμουνιστικού καθεστώτος. Έπειτα, οι κομμουνιστές πήραν την εξουσία στην Ουγγαρία και επέκτειναν σε μεγάλον βαθμό την επιρροή τους στην Γερμανία και την Ιταλία. Αντιμετωπίζοντας την πιθανότητα των σαρωτικών κομμουνιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και αισθανόμενοι την απόλυτη απειλή μίας επαναστάσεως, οι Φασίστες της Ιταλίας έδρασαν προς τον εκμηδενισμό της απειλής της Αριστεράς και εξαπέλυσαν μία επανάσταση αρκετά διαφορετική σε σχέση με την Ρωσική και την Γαλλική επανάσταση. Ακριβώς στο σημείο αυτό έγκειται η κοσμοϊστορική σημασία της Πορείας προς την Ρώμη.

Το ιταλικό φασιστικό κίνημα ξεκίνησε με τον σχηματισμό των «Μαχίμων Φασιστών» το 1919. Οι εμβληματικοί του μελανοχίτωνες καθυπέταξαν τις διάφορες αριστερές ομάδες του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού κόμματος εντός μικρού χρονικού διαστήματος και το κίνημα αύξησε την ορμή του σταθερά μέχρις ότου κέρδισαν την εθνική πολιτική εξουσία. Ενώ ο Μουσολίνι κέρδισε πέντε χιλιάδες θλιβερές ψήφους το 1919 και έχασε κατά μεγάλο ποσοστό, επέστρεψε για να κερδίσει πάνω από εκατό χιλιάδες ψήφους στο Μιλάνο και την Μπολόνια αντιστοίχως στις εκλογές του 1921 και εξελέγη πρώτος. Αυτό είναι πραγματικά ενθαρρυντικό, καθώς αναλογιζόμασθε την πιθανότητα να αλλάξει η σύγχρονη Ιαπωνία μέσα σε τρία έτη, Όπως και να ‘χει, η Πορεία προς την Ρώμη πραγματοποιήθηκε όχι με τον εκφοβισμό και με τον διά της βίας έλεγχο του ιταλικού λαού , αλλά με την εξασφάλιση της γενικής υποστηρίξεως των Ιταλών.

5. Η άνθιση του Μουσολίνι στην Πρώιμη Showa[2] Περίοδο

Ας ανατρέξουμε τώρα στις αντιδράσεις στην Ιαπωνία απέναντι στο φασιστικό κίνημα της Ιταλίας. Ακόμα και πρίν από την Πορεία προς την Ρώμη, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον και συμπάθεια από πλευράς των Ιαπώνων προς το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα. Πράγματι, τρία μέλη του ιαπωνικού κοινοβουλίου συνάντησαν τον Μουσολίνι στην Ρώμη περίπου δύο μήνες προτού λάβει χώρα η Πορεία προς την Ρώμη.

Λέγεται ότι Ιάπωνες Εθνικιστές έλαβαν πολλά ερεθίσματα από τον ιταλικό Φασισμό. Ο στρατηγός Sadao Araki[3] εξέφρασε θετικές απόψεις για τον Φασισμό στο ημερολόγιό του. Υπάρχει και ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο για τον γνωστό Ιάπωνα Εθνικοσοσιαλιστή θεωρητικό Motoyuki Takabatake[4], ο οποίος ξέσπασε στην επευφημία «Ζήτω ο Μουσολίνι» χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας στο άκουσμα του νέου για την Πορεία προς την Ρώμη. Δημιουργήθηκαν και οι ιαπωνικές εκδοχές των Μελανοχιτώνων και εμφανίσθηκαν μία σειρά από κοινωνικά κινήματα βασισμένα στους Ιταλούς Μελανοχίτωνες μαχητές.

Η πολιτική και η οικονομία της Ιαπωνίας βίωσαν μία σοβαρή κρίση κατά την διάρκεια των πρώτων ετών της Showa Περιόδου. Την εποχή εκείνη η δημοτικότητα του Μουσολίνι συνέχισε να αυξάνεται. Καθώς η παγκόσμια οικονομική κρίση επέφερε την παγκόσμια άνθιση του Μουσολίνι, η εμφάνιση ενός Ιάπωνος Μουσσολίνι προσδοκάτο εναγωνίως.

Εκδόσεις σχετικές με τον Μουσσολίνι, τόσο ακαδημαϊκές όσο και λαϊκές, κυκλοφόρησαν σε μεγάλους αριθμούς και παιδικά βιβλία, όπως βιογραφίες μεγάλων ανδρών της Δύσεως, περιελάμβαναν στα περιεχόμενά τους τον Μουσσολίνι. Ταινίες γυρίσθηκαν, ακόμα και όπερες ανέβηκαν για τον Μουσολίνι. Το 1928 μία Kabuki παράσταση με τον τίτλο «Μουσολίνι» ξεκίνησε στο Meiji-za Θέατρο του Τόκυο, στην οποίαν τον ρόλο του Μουσολίνι υποδύθηκε ο διάσημος Kabuki ηθοποιός Sadanji Ichikawa και απέσπασε πολλές επευφημίες. Η δημοτικότητα του Μουσολίνι στην Ιαπωνία δεν απετέλεσε ένα απλό φαινόμενο της δεκαετίας του ’20, αλλά συνεχίσθηκε μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Η μεγάλη δημοτικότητα του Μουσολίνι στηρίχθηκε στο χάρισμά του και στην ανάρρησή του στην θέση του Πρωθυπουργού από ταπεινές και φτωχές καταβολές. Στις ιαπωνικές εκδόσεις για τους μεγάλους Δυτικούς άνδρεςτου αφιερώθηκε κεφάλαιο λόγω του ηρωισμού και του ρομαντισμού στην ιστορία της ζωής του.

Λόγω του συνδυασμού όλων των προαναφερθέντων σχετιζομένων παραγόντων, πολλοί Ιάπωνες εκείνης της περιόδου ταυτίζονταν με τον Μουσολίνι, ο οποίος είχε, επίσης, κάνει ένα ιδιαίτερο σχόλιο για τους Ιάπωνες Είχε πεί: «Δεν υπάρχει ανάγκη για ένα Φασιστικό Κόμμα στην Ιαπωνία, καθώς οι Ιάπωνες είναι γεννημένοι Φασίστες.» Ενώ αυτή η παρατήρηση μπορούσε να ηχήσει κάπως υπερβολική, κατεδείκνυε απλώς ότι ο Μουσολίνι έβρισκε εξίσου τον ιαπωνικό πολιτισμό και αξίες ταιριαστές και ηχηρές και έτρεφε εκτίμηση για αυτά. Σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο σκέψεως, ίσως ο Mishima να ήταν επίσης ένας γεννημένος Φασίστας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Yojuro Yasuda (1910–1981): Ιάπωνας δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Μία από τις κεντρικές μορφές του Ιαπωνικού Ρομαντισμού. Διάσημος για την κριτική του στους σύγχρονους πολιτισμούς και για την υπεράσπιση του Ιαπωνικού κλασικισμού.

2. Showa: Το όνομα της Περιόδου του προηγούμενου Ιάπωνος Αυτοκράτορος. Διήρκησε από το 1925 έως το 1989.

3. Sadao Araki (1877–1966): Πρεσβύτερος Στρατηγός του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού. Χαρισματική μορφή μεταξύ των μεσαίων και κατώτερων νεαρών στρατιωτικών. Ανεμίχθη στο γνωστό στρατιωτικό πραξικόπημα 2.26.

4. Motoyuki Takabatake (1886–1928):. Ταλαντούχος και παραγωγικός Ιάπωνος κοινωνικός διανοητής, φιλόσοφος και εθνικοσοσιαλιστής. Διάσημος για την πρώιμη μετάφραση του έργου «Το Κεφάλαιο» στα ιαπωνικά, την κριτική μελέτη του στον Μαρξισμό και την κυνική κοινωνική κριτική του.

Ένας σαμουράι είναι ένα πλήρες ανθρώπινο όν, ενώ ένας άνδρας, ο οποίος έχει απορροφηθεί στις τεχνικές του ικανότητες , έχει εκφυλισθεί σε μία "λειτουργία", σε ένα γρανάζι μηχανής.

Yukio Mishima

«Oι Αξιωματικοί δεν ζητούν χάρη. Χάρη ζητούν όσοι έχουν αφεντικά. Εγώ δεν έχω αφεντικά, είμαι ελεύθερος. Τις ιδέες μου δεν μπορεί να τις φυλακίσει κανένας. Μόνον το φθαρτό κορμί μου. Στην Ελλάδα ουδεμία πατριωτική πράξις παραμένει ατιμώρητος»