Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Afrocentrism and the distortion of Greek history
Ioannis Kotoulas
(Translation into English by Filippaios)


On February 1993 in the College Wellesley of Massachusetts a lecture was given regarding the ancient Egyptian civilization. The speaker, Yosef A. A. Ben Jochannan was presented by the event organizers as a “distinguished Egyptologist”. During his lecture Jochannan more or less supported that the ancient Greeks practically stole their civilization from Egypt, that philosopher Aristotle went to Alexandria along with Alexander the Great to visit the library which Aristotle eventually sacked in order to write his works.
During questions, a professor of classical studies named Mary Lefkowitz asked the lecturer why he would claim something like that when Alexandria acquired its great library well after the death of Aristotle, and moreover, the Greek philosopher never visited Egypt. Jochannan refused to answer, accusing Lefkowitz for empathy and negative stance towards the opinions of the black population. After the lecture many students accused Lefkowitz for racism and a one way comprehension of history. Indeed, what is happening in the American universities?
Afrocentrism is an ideological movement with historical and political extensions, which has spread through many universities across the Atlantic especially during the 90s. It is a branch of a new wave of political correctness that swept the American society during the last decade.
The supposed basic core of the beliefs of afrocentrism is shaped as thus: Mother of civilization – especially of Western civilization – is the continent of Africa and the carriers of civilization are the African nations. Many high level societies were formed in Africa long before the white nations appeared in the foreground of history. Ancient Egypt was but a part of the black African civilization and also the Egyptians themselves were blacks (Negros) from an anthropological point of view.
The African civilization of Egypt influenced the Greek world and the birth of classical civilization significantly, since the ancient Greeks borrowed, or more appropriately “stole” their religion, science and philosophy, the artistic and mental achievements, from the ancient Egyptians, Canaanites and the Phoenicians. Great figures of the ancient world, such as Socrates, Cleopatra or Jesus Christ were blacks. But also in the more recent years the world famous musician Ludwig van Beethoven and empress Josephine of Austria. By and large, the whole of white western civilization or at least its noblest expressions are owed to the black people of Africa. Regardless of how unreal all of these sound, many members of the academic community and of other educational degrees in the United States have adopted them fully and have included them in their teaching program.
Apart from the basic core of teachings, Afrocenrtrism reaches to even more extreme and unhistorical views. Jochannan claims that Plato drew out his philosophical opinions from the Egyptian priesthood which had developed a complete system of ideas. In reality Plato never visited Egypt and the relative literature regarding the Greek - Egyptian philosophy under Hermes Trismegistus was developed during the first centuries after Christianity, 500 years after the death of Plato. Jochannan also mentions, as it was initially stated, that Aristotle went to Egypt where he studied the various Egyptian documents in the library of Alexandria. These manuscripts he translated in Greek and then re-published them as his own. One small detail the afrocentrist writer ignores is that the library of Alexandria started to be built during 300-290 BC from Ptolemy of Lagos, years after the death of Aristotle (322). The Stagirite absolutely never visited Egypt.
Cheikh Anta Diop in the book “Civilization or barbarism: An authentic anthropology” supports that even the inventor Archimedes stole (words referring to stealing are often used by afrocentrists) his mathematical knowledge from the Egyptians. Other afrocentrist writers assure us that that the discovery of America was due to the Africans, which had arrived on the continent well before Colombus, declaring the start of the Mesoamerican civilizations. Moreover, melanin, the substance with which the color of the skin is determined, makes black people superior both spiritually and physically to the whites. Thus, afrocentrism attracts immiscibly racist assumptions for which the other side is often blamed.
Writer Francis Welsing supports the manichaeistic cultural scheme that separates mankind into two wide categories: The Sun People and the Ice People. The first are naturally all blacks which have the calmer and civilized character, they also have a much evolved sense of community. The Ice People, the white race, are still into the mentality of the cave people. They tend to be expansive, separate the world, installing patriarchal systems and import the feeling of individualism and of the small group of common interests. The exaggerations of afrocentrism are indeed various and many, but it would be more appropriate to investigate the conditions that led to the birth of such views.

Origins and the historical descent of afrocentrism.

Afrocentrism appeared in a more specific and concentrated form during the 90’s in the United States. During this period, the American society –already a mixture of white Anglo-Saxons, blacks, Hispanics and various other nations and religions- was orientated towards the idea of multiculturalism. Under the guise of democratic equalization of all groups of the populations and minorities, the perspective of relativity and subjectivity of historical events arose. No more was there a single truth, just subjective statements; there was no solid history, just a sum of narrations. Every group of the population could (and should) construct its own historical background. In this way the self-awareness would be obtained and its distinguished character would be preserved.
For the favor of the constantly resurgent political correctness the historical correctness was neglected intentionally. Anything that did not decrease the particular egoism of these groups or did not go against their self-willed historical and political opinions could be characterized as real. The groups of blacks, feminists and homosexuals claimed the revision of history so that the establishment of their dogmatic and pre-formed opinions could be eased.
Classical education of ancient and Greek knowledge yielded considerably as they were replaced in many universities and other institutions by studies of minority group, feminist, gender and gay studies. Especially as far as afrocentrism is concerned, let it be noted that in many schools and universities the teaching of ancient Greek history and language was replaced by myths and traditions of the indigenous African tribes. It was within such a social and political framework of obsession that the defense of the Greek character of Macedonia using historically proven facts was mistaken for an egoistic attempt of blocking the Skopjan point of view.
Well before the 90’s there were many pseudo-literature studies that existed in the gutter of scientific research in which the aspects of the Afrocentrists were stated. However during that period the studies of this kind were enlisted in the same category with books that supported that earth was flat. If one wishes to find the roots of afrocentrism, then he should go back to the 19th century. After the American civil war (1861-1865) the movement against the slavery of blacks was enacted, and it virtually aimed towards the smiting of the political and economical areas of the South. It was during that period that the first assumptions for the African origins of the Egyptian civilization where stated. Writer Frederick Douglas (1817-1895) supported that the ancient Egyptians were normal blacks: “another unfortunate turn coincidence is that the ancient Egyptians were not whites, but undoubtedly they were as black as many of our co-patriots that are now considered genuine Negros.”
Similar were the beliefs of Edwart Wilmot Blyden (1832-1912), who had taken classical studies but held firmly to the African point of view. After he went to Egypt in 1866, he ended up to the conclusion that the pyramids could only be the work of black Africans. “This, I thought, was the work of my African forefathers. I thought I heard the sound of these great Africans, as if I felt the vehemence of their restless spirits who had sent civilization to the Greeks. If only my voice could reach every African on earth, I would say to him with great sincerity. Reclaim your glory!”
The belief that the Egyptian civilization was black continued with the amateur historian W.E.B. du Bois (1868-1963), but also with members of the American freemasons with African origin. In this way a utopian apprehension for ancient Egypt was preserved, where the black population achieved greatness in science, literature and philosophy. The same beliefs are distinguished in the work of Marcus Mosya Garvey (1887-1940), black activist and head of para-political organizations of the black community of America. Garvey wanted to use arguments of historical nature for purposes of pure political character.
By believing that the black race is obviously greater than the white, he considered that the white Greeks and Romans stole their civilization from Egypt. In his essay “Who and What is a Negro? -1923)” he writes “Every unprejudiced student of history knows that the Negro ruled the world when whites where merely savages living in caves; that in ancient years thousands of Negro teachers taught in the universities of Alexandria which was then the center of knowledge; that ancient Egypt gave civilization to the world, while Greece and Rome stole its arts and language and took all its glory to themselves.”
These first afrocentrist writers prompted repeatedly their readers to reject without question all white historians, in a very clear demonstration of racial intolerance. Addressing his readers, Garvey mentions that “The current educational system hides the truth for Negros. Read, for example, that the Egyptians where a great race, also the Carthaginians, the Libyans and others, but they will never tell you they were Negros or black. You should therefore go further than the simple recordings of those events and discover the truth that honors your race”.
The misappropriation of important ancient civilizations, like the Egyptian or Carthaginian, concerns a political reading of history and an ideological abuse of scientific data. And like then, the various shown arguments are in essence of political advisability nowadays. In the 19th century and until the full emancipation of the black population of America, the cultural creativity of the black citizens needed to be demonstrated. Today, within the framework of an arbitrary definition of the multicultural, their catalytic contribution in the birth of western civilization needs to be brought forth. According to a detailed study of afrocentrism “chauvinist historians (of Africa) consider the urgency of destroying the aspects that the Western historiography created. The Egyptian history can be called African in a racial sense, if one assumes that the blood of Negros run freely within the vains of ancient Egyptian” (John Markakis, Pan-Africanism: The Idea and the Movement, Ph.D.Dissertation, Columbia University, 1965).
After the African writers that evolved their afrocentrism as a reaction to the system of colonialism, the link with the recent re-appearance of the ideology is the book Stolen Legacy -1954 of George James. James was a professor of ancient Greek in middle education. In a quite dangerous statement he said that “the term Greek philosophy is in fact wrong because there is no such philosophy. The Greeks did not have a natural ability necessary for the development of philosophy. The Greek philosophy was not invented by Greeks but by the Blacks of Northern Africa, the Egyptians”. James counters the lack of any evidence what so ever using the argument that there is a white European conspiracy from the antiquity until today, in order to hide the contribution of the black race to civilization.
These points re-appeared renewed in the end of the 80’s causing much discussion and raising the reaction of many known scientists for the first time. This happened with a quite ambiguous book, the Black Athena.

The Black Athena and the forgery of history.

The title itself is provoking: Black Athena : The Afroasiatic Roots of Classical Civilization – the first tome was published in 1987, the second one in 1991. Athena, a symbol of the Greek world, of wisdom and of civilization was according to this book, black. The author of this book is Martin Bernal (born 1937), British from Hebrew descent. In reality Bernal is a sinologist, a researcher of the civilization of China and its neighboring people. As he mentions in the prologue of the first tome (The Fabrication of ancient Greece 1785-1985), his only activity with the subject of the origins of the ancient Greek civilization was a result of a personal crisis , that led him to the approach of his Hebrew roots and identity. During this research he examined the contacts between Greek and Semitic people and concluded to certain ideas that the historical, archaeological and linguist science has never acknowledged.
Bernal considers that the 25% of Greek language is of Semitic origin, 25% is of Egyptian origin, it then allows a percentage of 40-50% to be Indo-European. His basic belief is that the ancient Greek civilization is formed firstly from the civilization of Egypt, and secondarily from Canaanites and Phoenicians.
Bernal distinguishes two general categories of interpreting the origin of the Greek civilization. It is about the Ancient Model and the Aryan model (terminology by Bernal). The Aryan model is younger, it was founded in the 19th century mostly by German researchers and it mostly exists until today. It is the theory of the Indo-European origin of the Greek tribes, which came to Greece in the Bronze Age or sooner (various interesting alterations exist about the theory regarding the initial common cradle of the Indo-Europeans).
The Ancient Model, which according to Bernal the ancient Greeks themselves agreed to, wants the ancestors of the Greeks living as passive elements in simple and primitive societies. The evolution of civilization is attributed to Egyptians and Semites foreigners that dominated the Aegean space causing the cultural explosion of the Greek world. According to this way of thinking, the myths for the arrival of Kadmos are interpreted as an Egyptian – Semitic colonization of Boeotia following the founding of Thebes from eastern elements, while the tradition of Danaus that came to Argos from Egypt concerns the import of Egyptian civilization in the Peloponnese.
Bernal considers that an invasion of Semites Hyksos in the area of Egypt during 1700-1600 BC. The Hyksos, despite the fact that they were of Semitic origin, spread the Egyptian civilization in Greece. Bernal surpasses this paradox by using historical analogy to establish his case. During the spreading and territorial expanding of a nomadic population, that population transfers the civilization of countries it conquered. In the 4th and 5th century BC the arrival of the Huns in Western Europe resulted in the spreading of gothic cultural elements, not the Mongol ones. Also the invasion of the Normans in 1066 in England transferred the French culture to England, rather than the Viking culture which was the initial origin of the Normans. Something similar happened with the Hyksos, who transferred the Egyptian cultural practices. Here Bernal seems to be forgetting that the Egyptians hated the Hyksos as intruders and oppressors. Also that the Hyksos were Semites with a different civilization and that between the two groups there was fierce confrontation that led to the final banishment of the Hyksos from Egypt.
The special characteristics of the Greek civilization thus come from the mass influence resulting from the intruding African-Semitic groups. This fact was saved in the traditions of Greeks speaking of heroes from the East and Egypt, in the narration of Plato for Timaeus, references to the ancient Egyptian wisdom, as well as the names of the gods that are mostly of Egyptian origin.
But how is it that this supposed historical reality, that the ancient Greeks themselves acknowledged, was ignored? Was there a lack of scientific research and ignorance or deliberate suppression and lack of evidence? Bernal believes the second. Here enters the Aryan Model for the origin of the ancient Greek civilization. The forming of the Aryan model in the 19th century rejected the Semitic and Egyptian contribution in the forming of the Greek world for racial and anti-semitic reasons. The German philhellene scholars that established the Indo-European theory with their studies rejected all eastern involvement, because according to Bernal, they were moved by racist and Euro-centered motives. Evolving this opinion further, Bernal concludes that “Philhellenism always had Aryan and racist connections”. (Black Athena vol. I,291). He reaches to the point of accusing European scholars of the 19th century for racial prejudice against the Turks, as far as the Greek revolution was concerned, since they defended the Greeks –an ideal European group according to Bernal- against the Asian Turks. It was not by chance that the Black Athena was deified in Turkey from the local historians and a friendly review is hosted in the official web page of the Turkish Foreign Office. (www.mfa.gov.tr/grupa/percept, article by Orhan Kologlou).
The conscious devaluation and depreciation of the eastern civilization has brought according to Bernal a twisting of historical elements. The purpose of this (so far) two-tome book aims, as the writer himself suggests, “to decrease the European cultural arrogance (Time magazine 23/7/1991). It is a working with clear ideological origins and conscious political purposes.
The first dynamic response to the historical theories of Afrocentrism came from Mary Lefkowitz, a Professor of Classical Studies in the Wellesley College of Massachusetts. With a series of publications, articles, reviews and replies to the American and European press as well as the Internet, Lefkowitz disproved with perfectly structured arguments the positions of afrocentrists and of Bernal for the origins of the ancient Greek civilization.
Moreover Lefkowitz published two books for the whole subject in 1996. The first (Not Out of Africa: How Afrocentrism Became an Excuse to Teach Myth as History, Basic Books 1996) is her detailed review and critical investigation of various positions of afrocentrist writers and simultaneously a historical documentation of real date. In the second work (Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press 1996) brings the scientific thoroughness of Lefkowitz and Guy MacLean Rogers and includes various scientific papers from researchers of various backgrounds, archaeologists, historians, linguists, anthropologists. The articles of this tome examine various claims of the Black Athena, rejecting them one at a time.
The impact of these two works has been catalytic for the discussion of afrocentrism in America. These studies highlighted the emptiness of the afrocentrist arguments and of Bernal, and they practically cleared the subject from the academic point of view. Despite all that, the afrocentrists return after their initial retreat. In 1999 the book of an American journalist named Richard Poe was published, called Black Spark, White Fire, underlying the essential contribution of the African civilizations in the development of the European civilization. Poe thinks that ancient Greece accepted a wide colonization of African groups which gave the initiation for cultural creativity. In the end of 2001 Martin Bernal came back with the collective tome Black Athena Writes Back (Duke University Press), where he tries to eliminate the points of various scientists from Black Athena Revisited and rekindle the interest for afrocentrism and its theories that were declining during the last 5 years.

The interpretation of the origin of afrocentrism.

The historical points of afrocentrism were developed as a reaction to two basic factors: the borderline position of the black population in the American society for decades, and the absence of a brightly recorded historical past. What afrocentrism really aims for is to seize the glory of the Greek civilization with indirect means.
It is common in the area of historiography, peoples and population groups that do not have a field of historical references, where they could go back to in order to confirm their confidence, to replace this lack of history with showing their own structured identities within other collectivities, recognized for their cultural contribution, like Hellenism. In our case the African American community has an indigenous disadvantage: it is historically hovering since their presence in America was the result of an adjacent commercial activity of the White Europeans and Arabs of Western Africa, called slavery.
More specifically, the historical and archaeological theories of afrocentrists and of Bernal, reverse consciously or unconsciously the interpreting scheme of cultural diffusionism from a supreme center. This scheme the afrocentrists reject officially as an ideological product of white colonialism and scientific anti-Semitism. They place ancient Egypt in the center of their scheme, since the Egyptian civilization was indeed a highly valued creation. Afrocentrist writers are not mentioned often, at least the wisest of them, in indigenous African civilizations such as the ones in Mali or Rhodesia because the absence of great historical leftovers does not make it easy for them to develop their theory for the African origin of civilization. On the contrary their efforts are focused on the usurpation of ancient Egypt, which is the real key in the whole debate about afrocentrism.

Were the ancient Egyptians black?

The whole discussion about whether or not the ancient Egyptians were black starts most likely from the confusion or a misreading of physical and cultural geography. Geographically speaking, Egypt belongs to the continent of Africa, but it does not belong there from the cultural point of view. There is no unified African civilization, only local displays. All of Northern Africa above the Sahara desert is culturally similar to the Mediterranean world and much less similar to Western and Central Africa. Before the investigation of racial consistency of ancient Egyptians, we should define that the term “black” does not completely relate to the opinions of ancient Greeks and Romans. As white peoples they would call any inhabitant of the Middle East or of Northern Africa that had even the slightest darker skin color as “black” “dark colored” “colored”. In any case the Greeks distinguished between the Egyptians and the Ethiopians (=people with dark look).
Today’s terminology suggests that the Negros (from latin niger) are blacks, and they historically come from the regions beneath the Sahara dessert. Already from the period of the Ancient Kingdom (3100-2270 BC) the blacks inhabited areas far away from Egypt, the area of Nubia (present day Soudan). The Nubians were indeed a black population and as such they are depicted in the Egyptian art. The Egyptians themselves are depicted as different from the Nubians and in contradistinction to them. The science of natural anthropology considers the ancient Egyptians a race of Mediterranean origin which appeared to have, in a considerable percentage, relativity with the white Indo-European nations. (Loring Brace in the collective tome Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press, Chapel Hill and London 1996 and John Baker, Race, Oxford University Press 1974). There was an important percentage of the Egyptian population that resembled white characteristics.
The ancient Egyptian monuments give us many such indications. A mural from the period of the Ancient Kingdom depicts the daughter of Pharaoh Cheops queen Hetep-Heres B, having soft characteristics and blond hair. There are dozens of embalmed bodies widely known as mummies that preserve the Mediterranean anthropological characteristics. Mummies of important individuals, such as of Pharaoh Seti I (1306-1290 BC) have been described by experts to be of Mediterranean type. The case of the embalmed body of Ramses II is well known (exhibited in the Cairo Museum). This mummy has red hair and an anthropological type similar to findings in the European inland. In the same category belong the saved anthropological leftovers of most Pharaohs, especially of the older phases.
A differentiation in the anthropological material and in the yield of characteristics is observed with the declaration to the throne of the foreign dynasty of Nubian princes. In the 8th century BC the Egyptian state was invaded by Nubians, who established the 25th Dynasty (746-655 BC), with Tankhara as the first king. The Egyptians had conscience that they were a different people from their black southern neighbours. This can be also seen in the hieroglyph scriptures depicting the Nubians.
The conquest of Nubia from the Egyptians was complete in 1840 BC from Pharaoh Sesostris III. Sesostris constructed impressive forts in Nubia and in its borders with Egypt in order to defend his kingdom from a possible attack from the black Nubians. The offering column at Semmeh, raised by the Pharaoh characteristically reads “the south border was constructed in the 8th year by the glorious king of Upper and Lower Egypt Sesostris III, to avert any black trying to cross, from water or from land, on ship or any other flock of blacks. Excluded are the blacks coming to trade at Iken or passing through with permission.” (James H. Breasted, History of Egypt, London 1909, 69).
The ancient Egyptians where of Mediterranean origin, Nubians were blacks, as the historical data suggests. The black classical philosopher Frank Snowden urges the afrocentrist writers to study the Nubians as the first black civilization and not as the ancient Egyptians who were something else entirely. Bernal considers that Socrates was of African origin. As evidence he appeals the references of Plato’s and Xenophon’s students that he looked like a Satyr. Also some of the busts that were created after the death of Socrates picture him with a pug nose, wide nostrils and a big mouth, and all these are indications that he was black according to Bernal. In reality the ancient sculptures simply reproduced the ironic observations and the weird comments that spread back then for a man whose ideas attracted public attention. Besides, the ancient Greeks gave rug noses to both Ethiopians and the Scythes that inhabited Southern Russia. If Socrates or one of his ancestors had even slightly dark colored skin that wouldn’t escape the attention of his contemporaries, moreover the attention of the sophists or comedian Aristophanes who satirized Socrates mercilessly.
As far as the question of the anthropological type of queen Cleopatra is concerned, let it be reported that in all known depictions, sculptures and coins, Cleopatra has clearly Mediterranean characteristics. The dynasty of Ptolemy in Egypt had followed the tactic of endogamy while the Greek population kept its distance from the Egyptian residents. The afrocentrists consciously neglect that the dynasty of Ptolemy were princes of Greek origin, not Egyptian. The misconception about Cleopatra came most likely from the selective reading of Shakespeare’s play “Antony and Cleopatra”. The English poet calls Cleopatra tawny and black. However with these adjectives he does not refer to her origin. Shakespeare had relied on Plutarch’s Antony and knew that Cleopatra belonged to the Greek dynasty: “How good she is and worthy as a queen / born of king from a line of kings” (V. ii 326-27, translation by Vasilis Rotas). The adjective black given to her is due to the metaphorical figure of speech that Cleopatra had the sun as her lover while Antony was away.

Conclusions
Afrocentrism, as an ideological and political component, has a specific origin and use. In its current form it is not but a by-product of multicultural political correctness. These trends tend to abolish objectivity itself and the rational establishment of data. The past is relativized and made into a useful tool for anyone that wants to form a specific picture of history, to satisfy selfish political ambitions.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009


Έρημη Χώρα
Περιοδικό Ανεξάρτητης σκέψης
Τεύχος 3, Οκτώβριος 2009




DOCEO, SED FRUSTA




Κυκλοφόρησε το τρίτο τεύχος του περιοδικού «Έρημη Χώρα» με πενήντα-έξι σελίδες γεμάτες άρθρα και μεταφράσεις ποικίλου ενδιαφέροντος, όπως : BLOG - αλήθειες και ψέμματα, Γεωπολιτική και συμμαχίες, Παιδεραστία-κοινωνική παθολογία και προστασία των παιδιών, Αναστάσιμοι στοχασμοί, Πατριωτισμός και επανάσταση, Arthur Moeller van der Bruck, Guillaume Faye, Jack London, Julius Evola, , βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές. Το περιοδικό κοστίζει τρία ευρώ και διατίθεται στην Θεσσαλονίκη στο βιβλιοπωλείο «Αριστοτέλειο» (Ερμού 61), στην Αθήνα στα βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψις» (Ιπποκράτους 112) και «Η αλληλεγγύη των φίλων» (του κ. Γιαννάκενα Ιωάννου, στοά Χαριλάου Τρικούπη 14) και στο γνωστό περίπτερο της Κάννιγγος, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα δια αντικαταβολής κατόπιν επικοινωνίας στην ηλεκτρονική διεύθυνση erimihora@hotmail.com. Από την ίδια διεύθυνση διατίθενται τα δύο προηγούμενα τεύχη του περιοδικού.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ


Όλα σύμφωνα με το σχέδιο λοιπόν. Σιγά σιγά οι λεπτομέρειες εφαρμόζονται. Πολλοί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ΄ αυτές τις εκλογές. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να ενώσει όλες τις ψηφίδες για να σχηματίσει την μαγική εικόνα. Για να προσπαθήσουμε εμείς:

Α) όσον αφορά τις εκλογές του 2000, όλοι πλέον ξέρουμε (αν το θυμόμαστε βέβαια) ότι ήταν εκλογές νοθείας (όχι βίας). Εισαγγελέας ήταν αυτός που έστειλε φάκελο στην βουλή με 250.000 λαθροψηφίσαντες. Γνωστές οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου για τους Γεωργιανούς που ψήφιζαν χωρίς να έχουν δικαίωμα στα χωριά της Βέροιας. Πολλές οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου για τα αεροπλάνα από Γεωργία και Ρωσία που έρχονταν να ψηφίσουν Χρύσα Αράπογλου. Γνωστές οι ιστορίες στην Λάρισα που έστελναν οι κάτοικοι τους γεωργιανούς ψηφοφόρους που έρχονταν με τσάρτερ από Κύπρο σε άλλα χωριά από αυτά που είχαν «εγγραφεί». Σε επίμονες ερωτήσεις του Τριανταφυλλόπουλου προς βουλευτές της ΝΔ γιατί το κόμμα τους δεν αντιδρά στην νόθευση του αποτελέσματος, αυτοί απλώς δεν έλεγαν τίποτα. Ο Καρατζαφέρης κατήγγειλε νοθεία στις εκλογές. Έτσι τελικά, ενώ είχε κερδίσει η ΝΔ με 1% τελικά έχασε με 1%.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς ότι είχε γίνει συμφωνία. Προφανώς επίσης, δεν ήμασταν παρόντες. Διατηρούμε όμως το δικαίωμα να είμαστε λογικοί (ακόμα).
Τι μπορεί να συμφωνήθηκε; Το έχουμε καταλάβει από τις εξελίξεις που ακολούθησαν:

α) Τα λεφτά των ολυμπιακών αγώνων του 2004 (βλ. Εργολάβοι) έπρεπε να τα διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ που για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να αναλύσουμε σήμερα, αλλά τέλος πάντων είναι γνωστοί σε όλους. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
β) Στην συνέχεια ο Σημίτης θα έδινε δακτυλίδι στον εκλεκτό εξωελλαδικών κέντρων Γοδεφρείδο (Τζέφρεϋ) Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ), για διαφόρους λόγους που για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να αναλύσουμε αλλά τέλος πάντων και αυτοί είναι γνωστοί σε όλους. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
γ) ο Καραμανλής θα κέρδιζε τις επόμενες τις 2 εκλογικές αναμετρήσεις. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ (2004 & 2007)-
δ) η Ντόρα δεν θα έκανε εσωτερική αντιπολίτευση στον Καραμανλή. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
ε) μετά τις 2 εκλογικές αναμετρήσεις που θα κέρδιζε ο Καραμανλής, θα αναλάμβανε την εξουσία ο ΓΑΠ. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
στ) Η Ντόρα θα έπαιρνε (θα πάρει) το δακτυλίδι της διαδοχής από τον Καραμανλή, θα ανασυγκροτούσε την διαλυμένη ΝΔ και θα αναλάμβανε την αρχηγία της. –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ-
ζ) η Ντόρα θα διαδεχθεί στην εξουσία τον ΓΑΠ μετά από μία ή δύο εκλογικές αναμετρήσεις. –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ-

Αυτή ήταν η συμφωνία που δημοκρατικά κλείστηκε μεταξύ ξένων κέντρων και των ελλήνων πολιτικών.
w
Β) Η συμφωνία αρχίζει να εφαρμόζεται. Σε δύο πράγματα διαταράχθηκε ελαφρώς το σχέδιο:
i) ο Καραμανλής αποφάσισε ότι έχοντας τον κυβερνητικό χρόνο 2 θητειών, ότι όλα τα ΜΜΕ τον στήριζαν (μύθος είναι ότι δεν στηρίχθηκε απ΄ αυτά), μπορούσε να κάνει μια σχετικά πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και να κλείσει και καμιά καλή οικονομική συμφωνία. Άλλωστε οι συνομιλίες για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη είχαν ξεκινήσει το 1996 επί ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μην συνεχίσει; Αυτή είναι και η παρακαταθήκη που αφήνει ο Καραμανλής για το μέλλον. Η παρακαταθήκη που ίσως κάποτε του επιτρέψει να επιστρέψει:
- η στάση του στο σχέδιο Ανάν
- οι συμφωνίες Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και Southstream
- το Όχι στο Βουκουρέστι. Είχε δεχθεί βέβαια την σύνθετη ονομασία αλλά ποντάροντας στην αδιαλλαξία των Σκοπίων, πίστεψε ότι εν τέλει ποτέ δεν θα βρισκόταν στην ανάγκη να την εφαρμόσει, κερδίζοντας έτσι χρόνο καθυστέρησης.
Αυτά τα πλήρωσε κυρίως με καταστροφική πυρκαϊά του 2007
ii) οι ντόπιοι νταβατζήδες βλέποντας ότι ο ΓΑΠ δεν τραβάει αποφάσισαν να τον αλλάξουν. Αυτός όμως ήταν επιλογή των ξένων νταβαντζήδων. Αυτοί κατά βάσει είχαν κλείσει την συμφωνία. Έρχονται εντολές απ΄ έξω. Αποτέλεσμα: Χρυσοχοΐδης και Διαμαντοπούλου στηρίζουν τον ΓΑΠ.
Ξεπεράστηκαν τα προβλήματα αυτά. Η Συμφωνία σταθεροποιήθηκε και συνεχίστηκε.

Δειλός και λίγος ο Καραμανλής περίμενε να περάσει ο χρόνος της 2ης θητείας και να παραδώσει, να ησυχάσει, να ξεκουραστεί.
“Πήγα να αποκλίνω λίγο της Συμφωνίας” σκέφτηκε, “αλλά τα πράγματα χοντραίνουν και γίνονται επικίνδυνα”. “Άσε που και ο λαός βαριέται, που να τον ξεσηκώσεις”.
... και οι μέρες προχωρούσαν μέχρι να έρθει η ώρα να παραδώσει ... και συνέχισε το play station αφού άλλωστε και ο λαός βαριόταν όπως άλλωστε και ο ίδιος. Δίπλα του τα Βατοπέδια, οι Ζαχόπουλοι, οι κουμπάροι, τα ομόλογα, ο Παυλίδης, η Siemens. Βαριόταν.
Να όμως που ξύπνησε πάλι για λίγο. Επίσκεψη Σαρκοζί στην Αθήνα. Προτείνει Συμμαχία σε όλα τα επίπεδα (για λόγους συντομίας δε μπαίνω στις λεπτομέρειες. Απευθυνθείτε στον λόγο του στην ελληνική βουλή). “Ας πάρω γαλλικά και ρωσικά όπλα” σκέφτεται ο Καραμανλής.
Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στέλνουν προειδοποίηση στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2008. Δεν κινείται κανείς. Ο Πάκης κοιμάται. Πλήρως συντονισμένες συμμορίες αναρχικών και αλβανών καίνε την χώρα.
... και έβλεπε τις μέρες να περνούν....

Γ) Φτάνουμε στις Εκλογές.
Ο ΓΑΠ καθορίζει πλέον τις εκλογές, τουλάχιστον τον Μάρτιο του 2010. Ήθελε την νίκη νωρίτερα. Τα ποσοστά ήταν υπέρ του τουλάχιστον όσον αφορά την νίκη. Αρχίζει πλέον το κουβάρι να ξετυλίγεται πιο γρήγορα.
Η Ντόρα θέλει επίσης πιο γρήγορα εκλογές γιατί έπρεπε το ποσοστό ήττας να είναι διαχειρίσιμο. Δεν ήθελε να παραλάβει διαλυμένο κόμμα. Αφού έτσι κι αλλιώς αυτή θα συνέχιζε στην ηγεσία της ΝΔ βάσει της Συμφωνίας (του 2000) ....., αφού ο πρωθυπουργός βαριόταν...., επιβάλλει στον Καραμανλή πρόωρες εκλογές. Όχι μόνη της.
Ο Σουφλιάς (ο οποίος σημειωτέον αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του οικονομικού ΠΑΣΟΚ) πάει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το σχεδιάζει χρόνια. Τους ταΐζει όλους. Η ΝΔ πρέπει να χάσει πριν τον Μάρτιο του 2010. Ο Παπούλιας όντας 82 χρονών με καρδιακά προβλήματα, δηλώνει προς όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος (και να ήθελε πάλι δεν θα ήταν). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποτίθεται βγαίνει από τους χαμένους των εκλογών. Βολεύει η ήττα. Άλλωστε και η Ντόρα θέλει ήττα τώρα. Ο Σαρακατσάνος έχει την απαιτούμενη υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ (Έθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία, Αγγελιοφόρος, Mega κτλ). Χρειάζεται υποστήριξη και από την ΝΔ (Δεν είναι ανέκδοτο, είναι θλιβερή πραγματικότητα. Αυτοί είναι οι έλληνες πολιτικοί). Για τον σκοπό αυτόν ο Μπόμπολας αγοράζει λίγες μέρες πριν τις εκλογές τον “Ελεύθερο Τύπο” (ο οποίος κυκλοφορεί συντόμως) ώστε να παρέχει υποστήριξη, από την πλευρά της ΝΔ αυτή τη φορά, προς τον Σουφλιά στην προσπάθειά του για την προεδρία. Ο Σουφλιάς προτείνει στον Καραμανλή εκλογές. Οι Καραμανλής, Ντόρα & Σουφλιάς συμφωνούν:
1) Πρωθυπουργός ο ΓΑΠ
2) Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σουφλιάς
3) Αρχηγός της ΝΔ (και μέλλον πρωθυπουργός) η Ντόρα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Καραμανλής ποτέ δεν ήταν Καραμανλικός. Απόδειξη ο ακραίος νεοφιλελεύθερος και παντελώς ανίκανος Αλογοσκούφης.
Έτσι κλείνεται η επιμέρους συμφωνία (ως τμήμα της μεγάλης του 2000) του καλοκαιριού του 2009. Οι φήμες φτάνουν στα αυτιά των Καραμανλικών. Αντιδρούν σύσσωμοι. Βγαίνουν στα κανάλια. Φωνάζουν. Πρέπει το κόμμα να προσπαθήσει, έχει 6 μήνες. Να ανασκουμπωθούν, να δουλέψουν. Άλλωστε και ο Σρέντερ στην Γερμανία έχανε με πολύ μεγάλο ποσοστό. Έγιναν οι πλημμύρες την τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές. Ο Σρέντερ έβαλε τις γαλότσες και τελικά κέρδισε τις εκλογές. Όλα γίνονται.
Οι καραμανλικοί ήξεραν ότι η συμφωνία είχε ήδη κλειστεί αλλά δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα παρέδιδαν αμαχητί την εξουσία ... και προσπάθησαν. Άρχισαν όμως ταυτόχρονα να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ότι το σχέδιο είναι μεγαλύτερο. Ότι δεν έχουν όλες τις απαραίτητες ψηφίδες της μαγικής εικόνας.
Προκηρύσσονται οι εκλογές.
Η Ντόρα αναλαμβάνει πλήρως το κόμμα. Στα κανάλια, 10 (μόνο) λεπτά (!!!!) μετά το διάγγελμα Καραμανλή βρίσκονται και υπερασπίζονται την επιλογή του οι Ντόρα, Μεϊμαράκης (ντοράκι), Κυριάκος Μητσοτάκης. Λείπει ο Σουφλιάς. Δεν θέλει να εκτεθεί περισσότερο. Πάει άλλωστε για Πρόεδρος. Γι αυτό δεν εμφανίστηκε καθόλου προεκλογικά. Χρειάζεται τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Ο Κουμουτσάκος (μητσοτακέικο) αναλαμβάνει την εκπροσώπηση του κόμματος. Το κόμμα είναι διαλυμένο αλλά ένας μηχανισμός λειτουργεί καλά. Της Ντόρας. Άλλωστε η ΝΔ δεν πρέπει να κερδίσει τις εκλογές. Ο Τσιτουρίδης αρχίζει να μιλά. Σταματά. Ο Μανώλης κάτι ξέρει. Δεν μιλά. Ο Λιάπης (ως γνήσιος εκφραστής του καραμανλισμού) εξοργίζεται αλλά απαξιώνεται ότι τάχα είπε αυτά που είπε διότι θα ήταν εκτός λιστών επειδή ήταν μπλεγμένος σε σκάνδαλο. Ο Σαμαράς δηλώνει δημοσίως ότι επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό δηλώνοντάς του ότι διαφωνεί.
...................
Σωπαίνουν όλοι. Ήδη σκέφτονται την επόμενη μέρα.

4-10-2009 à 10%.
Αρχίζει ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ.
ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ είναι η 10ετία που ακολουθεί, με εναλλαγές ΓΑΠ-Ντόρας.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΡΟΜΟΥ;
Συντόμως στις οθόνες σας (ή σε επόμενο άρθρο).


Υ.Γ. 1: πιθανοί αστάθμητοι παράγοντες (λέω πιθανοί):
1) το ΛΑΟΣ (συνολικά ή κάποιοι εκ των βουλευτών του)
2) ο Αντώνης Σαμαράς
3) ο Θεός
4) άλλοι που δεν μπορώ να υπολογίσω


Υ.Γ. 2: στην περίπτωση που οι εξελίξεις διαφοροποιηθούν από τις προβλέψεις, θα είναι τέτοιες που όχι μόνο δεν θα ακυρώνουν την υπόθεση της “Συμφωνίας”, αλλά αντίθετα θα την επιβεβαιώνουν. Απλώς θα παρέμβουν οι αστάθμητοι παράγοντες.



Parsifal, 6-10-2009

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ


Ανωνύμου , «Αντίδοτο», τ.24
μέρος δεύτερο
Η βιολογική του συγκρότησι που καθορίζει την φυλετική του υπόστασι, αποτελεί το πραγματικό θεμέλιο της αναπτύξεως του πολιτιστικού του οικοδομήματος. Η βιολογική συνάρτηση της Φυλής είναι η καθοριστική αιτία του πολιτισμού και κάθε άλλης εκδηλώσεως της ανθρώπινης ζωής. Κέντρο του πολιτισμού είναι η φυλετική ψυχή, ως ιστορική εκδήλωση της φυλής στο συλλογικό επίπεδο, που η σύνθετη προβολή της στην πραγματικότητα παίρνει την μορφή του Λαϊκού και Εθνικού Πολιτισμού. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ θεωρεί ότι οι πολιτισμοί ως οργανικές πραγματικότητες, πηγάζουν μέσα από μία συγκεκριμένη συλλογική ψυχολογική συγκρότησι, που πραγματοποιεί όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν μέσα της, σ’ ένα ορισμένο ιστορικό σύστημα αναφοράς, κάτω από την μορφή τεχνών, κρατών, επιστημών, φιλοσοφιών. Μία τέτοια οργανική πραγματικότητα σαμ τον πολιτισμό δεν καλύπτει στην διαχρονική της εξέλιξη ένα μόνο λαό, αλλά περισσότερους, πάντοτε όμως έχει μία συγκεκριμένη φυλετική αφετηρία, που της δίνει την ιδιοτυπία που την χαρακτηρίζει. Ποιες είναι όμως οι συγκεκριμένες φάσεις που διανύει ένας πολιτισμός και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους; Η πρωταρχική φάσις κάθε πολιτισμού είναι η γένεσίς του. Γένεσις του πολιτισμού σημαίνει δημιουργία των πρωταρχικών εκείνων στοιχειωδών συστημάτων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου, κι αποτελούν την αφετηρία για την μετέπειτα ανάπτυξι του πολιτιστικού οικοδομήματος. Η δημιουργία αυτών των στοιχειωδών σκέψεων και δράσεων έχει την αιτιολογία της στο γεγονός της προσπάθειας του συλλογικού ανθρώπου να δαμάσει και να κυριαρχήσει πάνω στον εξωτερικό κόσμο. Σ’ αυτόν τον αγώνα το περιβάλλον επιδρά στην ιδιαίτερη ψυχολογική συγκρότηση του συλλογικού ανθρώπου και προκαλεί μία σειρά από ανταποκρίσεις.
Η δεύτερη φάσις του πολιτιστικού κυκλώματος είναι η ανάπτυξι. Σ’ αυτό το στάδιο ανάμεσα στα στοιχειώδη συστήματα σκέψεων και δράσεων του συλλογικού ανθρώπου λειτουργεί ο νόμος της επιλογής. Ένα από αυτά τα στοιχειώδη συστήματα, εκείνο που προσαρμόζεται καλύτερα στις ιστορικές συνθήκες, επιλέγεται και αποτελεί τον κεντρικό άξονα του πολιτισμού. Αυτή είναι η εποχή της μεγάλης δημιουργίας. Σ’ αυτήν την φάσι εκείνο που χαρακτηρίζει τον φυλετικό φορέα του πολιτισμού είναι μία καθολική υποταγή του ατόμου στην κοινωνία και του πολίτη στο κράτος. Αντίθετα, στην τρίτη φάσι του πολιτιστικού κύκλου, την κατάρρευσι, το φαινόμενο αυτό παύει να υπάρχει και αντικαθίσταται από το φαινόμενο του ατομικισμού, γεγονός που έχει την αιτιολογία του στην ανυπαρξία μιάς ορισμένης κατευθύνσεως. Το στάδιο της καταρρεύσεως σημαίνει απλά ότι ένας πολιτισμός, μια ολόκληρη εποχή έχει γεράσει. Δεν έχει πιά το σφρίγος που την καθιστούσε προοδευτική, ούτε την δύναμι και την ρωμαλεότητα που την έκανε δυνατή. Το τελικό στάδιο ενός πολιτισμού είναι η αποσύνθεσις, έσχατη συνέπεια του νόμου της αποπροσαρμογής. Στο στάδιο αυτό το πολιτιστικό πλέγμα αποσυντίθεται και τα στοιχεία του διαλύονται. Ο πολιτισμός είναι τώρα ένα πτώμα. Μέσα στον συλλογικό φορέα του τώρα παρουσιάζονται κοινωνικά σχήματα που εκδηλώνονται με την αποκοπή των ηγουμένων μειοψηφιών της πολιτικής, της τέχνης, της οικονομίας από το κοινωνικό σώμα και την εμφάνισι ενός κοινωνικού χάους και αναστατώσεων, συγκρούσεων και αντιφάσεων. Οι άνθρωποι δεν είναι πια τα υποκείμενα της ιστορίας, αλλά απλά αντικείμενά της. Η μοίρα τους καθορίζεται από συνθήκες που βρίσκονται πέρα από τις δυνάμεις τους και οι προσωπικές προσπάθειές δεν έχουν πιά κανένα νόημα.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Ανωνύμου , «Αντίδοτο», τ.24
μέρος πρώτο

Φιλοσοφία του πολιτισμού είναι εκείνη η φιλοσοφική επιστήμη που μελετά , αναλύει και ερμηνεύει το περιεχόμενο, τις αρχές και τα αίτια του φαινομένου του πολιτισμού. Πολιτισμός, στην πιο γενική του έννοια, σημαίνει το σύνολο των πνευματικών και πρακτικών δημιουργικών εκδηλώσεων της συλλογικής ανθρώπινης ζωής. Από τον ορισμό αυτόν βγαίνει το συμπέρασμα της διακρίσεως του πολιτισμού σε πνευματικό (KULTUR) και σε υλικό πολιτισμό (CIVILIZATION). Ο πνευματικός πολιτισμός συνδέει όλες τις ανθρώπινες θεωρητικές δημιουργίες σε σύστημα αγωγής του ίδιου του ανθρώπου. Αντίθετα υλικός πολιτισμός είναι το σύνολο των ενεργειών με τις οποίες ο άνθρωπος μεταβάλλει τον γύρω του φυσικό κόσμο και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση του εαυτού του.
Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με συστήματα οργανωμένων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου. Το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πολιτισμού είναι το ζήτημα της φύσεως του Πολιτισμού, που η λύσι του εξαρτάται από την κοσμοθεωρητική βάσι απ’ όπου ξεκινά η μελέτη και η ανάλυσί του. Έτσι ο ιδεαλισμός δέχεται ότι η φύσι του πολιτισμού είναι πνευματική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός προβολή των πνευματικών προδιαθέσεων του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον ιδεαλισμό αποτελεί ένα απλό παράρτημα της φιλοσοφίας του πνεύματος. Για τον ιδεαλισμό ο πολιτισμός είναι ένας, σταθερός και ενιαίος για όλον τον κόσμο, αφού και το πνεύμα είναι ένα, σταθερό και ενιαίο. Δεν υπάρχουν επιμέρους πολιτισμοί, αλλά μόνο παγκόσμιος πολιτισμός. Αυτή είναι η συνεπής ιδεαλιστική άποψι. Όσο για τον υλικό πολιτισμό αυτός δεν είναι παρά αντανάκλασι του πνευματικού στην υλική πραγματικότητα. Ο υλισμός από το άλλο μέρος, ακολουθώντας πάντα την πάγια τακτική της αντιστρέψεως, δέχεται ότι η φύσι του πολιτισμού είναι υλική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός αντανάκλασι του εξωτερικού κόσμου και μάλιστα της υλικής παραγωγής στην συνείδησι του ανθρώπου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον υλισμό είναι απλά παράρτημα της Κοινωνιολογίας. Δεν υπάρχουν πολιτισμοί, αλλά μία σειρά πολιτιστικών φαινομένων που προχωρούν εξελικτικά σε ανώτερα επίπεδα. Την άποψι αυτή την στηρίζει στην συνεχή μέσα στον χρόνο ανάπτυξι της τεχνικής, που την ταυτίζει με τον υλικό πολιτισμό. Ο πνευματικός πολιτισμός είναι η αντανάκλαση του υλικού. Η κοσμοθεωρία της Βουλήσεως απορρίπτει παρόμοιους τρόπους θεωρήσεως. Για την κοσμοθεωρία της Βουλήσεως η φύσι του πολιτισμού δεν είναι ούτε πνευματική ούτε υλική. Ούτε ένα απλό παράρτημα την φιλοσοφίας του πνεύματος ούτε της κοινωνιολογίας, αλλά ειδική φιλοσοφική επιστήμη που εξετάζει μία ορισμένη πλευρά της πραγματικότητας. Το φαινόμενο του πολιτισμού δεν είναι ενιαίο, αλλά αποτελείται από διαφορετικούς κάθε φορά πολιτιστικούς κύκλους που ο καθένας πάντοτε έχει την δική του ιδιοτυπία και σύνθεσι. Είναι λάθος να ταυτίζεται η τεχνική με τον υλικό πολιτισμό. Η τεχνική γνωρίζει μία ανάπτυξι, όχι συνεχώς, αλλά σταδιακή, ο δε υλικός πολιτισμός αποτελείται από συστήματα ενεργειών που προσαρμόζονται κάθε φορά στην ιδιοτυπία του γενικού πολιτισμού και αντικειμενοποιούνται σε διάφορα χρήσιμα έργα. Ο πνευματικός πολιτισμός δεν αποτελεί αντανάκλασι του πνευματικού ή αντιστρόφως αλλά και οι δύο αποτελούν ιστορικές εκφράσεις του ίδιου βιολογικού υποστρώματος μιας κοινωνίας, της φυλετικής της υποστάσεως. Για την κοσμοθεωρία της Βουλήσεως κάθε πολιτισμός είναι ένα οργανικό σύνολο που χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη δομή πνευματικών και υλικών στοιχείων, που γεννιέται, αναπτύσσεται, καταρρέει και αποσυντίθεται, όπως κάθε οργανικό σύνολο. Η πραγματική λοιπόν φύσι του πολιτισμού, του κάθε πολιτισμού, δεν ούτε πνευματική ούτε υλική, αλλά οργανική, γι’ αυτό και όλοι οι πολιτισμοί χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι οι πολιτισμοί δεν μπορούν να υπαχθούν κάτω από ένα καθολικό σχήμα. Κάθε πολιτισμός είναι ιστορικό γεγονός μοναδικό. Αναπτύσσεται, καταρρέει και ποτέ πια δεν επανέρχεται. Στοιχεία μπορεί να κληρονομήσουν κι άλλοι πολιτισμοί, αλλά η ιδιαίτερη δομή του είναι ιστορικά ανεπανάληπτη. Σε κάθε πολιτισμό ξεχωρίζει, μέσα από την συνάρτησι των δομικών πνευματικών και υλικών του στοιχείων, ένα, που αποτελεί τον κεντρικό άξονα πάνω στον οποίο αναπτύσσεται το πολιτιστικό του πνεύμα. Ο κεντρικός αυτός άξονας είναι μία αξιολογική κατεύθυνση για τον πολιτισμό, δηλ. από αυτόν προέρχεται ο χαρακτήρας όλων των άλλων στοιχείων του πολιτισμού. Τέτοια αξιολογική κατεύθυνσι μπορεί να είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία, η αισθητική, η θρησκεία κτλ, οπότε και ο ίδιος πολιτισμός παίρνει τον ανάλογο χαρακτήρα. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της προσπάθειας του συλλογικού ανθρώπου να ολοκληρώσει τις δυνατότητες που υπάρχουν στην ιδιαίτερη ψυχολογική του συγκρότηση και να τις προβάλλει στην πραγματικότητα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς. Η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου συστήματος αναφοράς είναι το ιστορικό αποτέλεσμα της προκλήσεως του περιβάλλοντος πάνω στην ιδιαίτερη ψυχολογική συγκρότηση του συλλογικού ανθρώπου και της ανταποκρίσεως του συλλογικού ανθρώπου σ’ αυτήν την πρόκλησι. Ο συλλογικός άνθρωπος αποτελεί τον φορέα του πολιτισμού. Μέσα σε αυτόν βρίσκονται οι αρχές και οι καθοριστικές αιτίες του ίδιου του πολιτισμού και όχι έξω από αυτόν σε ένα παγκόσμιο πνεύμα ή στην παραγωγική διαδικασία.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

EVITA PERON

Μπουένος Άιρες, Απρίλιος, 1952

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους για την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, όσο εγώ ήμουνα στο νοσοκομείο. Η αφοσίωσή σας προς το πρόσωπό μου ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Τώρα που αισθάνομαι καλύτερα θ' αγωνιστώ με το ίδιο πάθος με πριν, για τα δίκαια της πατρίδας μας, να πολεμήσω στο πλάι του ηγέτη μας Περόν, για σας και με εσάς, για τον Περόν και την Αργεντινή ως τον θάνατο.Κι αν εγώ χαθώ, ξέρω ότι σείς θα πάρετε τ' όνομα μου και θα το κάνετε σύμβολο για τη νίκη. Ο Θεός είναι μαζί μας διότι μόνο εμείς αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας, εναντίον της αδικίας, εναντίον της ολιγαρχίας και των συντηρητικών. Γι' αυτό η νίκη θα είναι μαζί μας αργά ή γρήγορα. Θα ήθελα να σας πω πάρα πολλά πράγματα αλλά οι γιατροί μου έχουν απαγορέψει να μιλάω προς το παρόν πολύ ώρα.
Εγώ σας δίνω όλη την καρδιά μου και σας δηλώνω ότι είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι στον αγώνα, πλάι σας, με περισσότερες δυνάμεις, με περισσότερη αγάπη για τον αγώνα αυτού του λαού που τόσο αγαπώ, όπως αγαπώ τον Περόν.Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα μας και την φτηνή προπαγάνδα των αντιπάλων μας. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω όπως εγώ κάνω καλύτερα, δίχως να με διακόψετε.
Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν. Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας.
Στο δεύτερο σημείο που κατακρίνουν τον Περόν είναι στο ότι παντρεύτηκε μια "πόρνη". Παρακαλώ σύντροφοι μην ταράζεστε. Θα ήθελα να δώσω απ' αυτό το βήμα μια απάντηση σ' αυτούς τους υπερασπιστές της "ηθικής". Κύριοι και κυρίες "ηθικολόγοι" από τη στιγμή που οι γυναίκες σας παριστάνουν τις κυρίες ντυμένες στα γουναρικά και χρυσαφικά τους, ξενυχτώντας σε λέσχες αντί να κοιμίζουν τα παιδιά τους, φλερτάροντας με τον πρώτο τυχόντα ψευτοαριστοκράτη, σπαταλώντας τα λεφτά της οικογένειάς τους, ντύνοντας τους αγαπητικούς τους, και τις περισσότερες φορές εν γνώσει σας, γίνεστε ευσυνειδητά κερατάδες, τότε πολύ ευχαρίστως εγώ θ' αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό της "πόρνης". Διότι αν δεν κάνω λάθος, και η Μαρία Μαγδαληνή "πόρνη" ήταν, και βρισκόταν στο πλάι του Χριστού όπως κι εγώ βρίσκομαι στο πλευρό του Περόν και του Αργεντίνικου λαού! Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στον κόσμο που να έχουν την αμέριστη αγάπη ενός ολόκληρου λαού, όπως έχω εγώ, η "πόρνη", που λένε οι "ηθικολόγοι".
Σύντροφοι την ομιλία μου θα την κλείσω κάπου εδώ. Δυστυχώς δεν έχω συνέλθει πλήρως από την αρρώστια μου. Θα επαναλάβω και πάλι ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σας, στον Περόν, στον αγώνα του λαού μας και της πατρίδας μας. Εύχομαι ότι μετά από εμάς, ο Θεός θα στείλει κι άλλους "φασίστες" κι άλλες "πόρνες" για να υπηρετήσουν την Αργεντινή όπως εγώ και ο Περόν. Και τώρα πιστοί μου σύντροφοι θα ήθελα, για να για να ξαναθυμηθούμε τους αγώνες μας και να ξαναβρούμε το κέφι μας, να τραγουδήσουμε πάλι το "θα γυρίσω από το θάνατο και θα είμαστε χιλιάδες". Ευχαριστώ που με ακούσατε.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε μετεφρασμένο στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού "ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΗΣ" , υπήρξαν, ωστόσο, κάποιες εκ μέρους μας παρεμβάσεις στην αρχική μετάφραση.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Παρουσιάζουμε και το πέμπτο μέρος του δοκιμίου "Η Μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού" , το οποίο περιέχει ιδέες και απόψεις που κατά πάσα πιθανότητα θα προξενήσουν απορίες, αντιθέσεις και αντιδράσεις. Επισημαίνουμε πάλι οτι δεν ασπαζόμαστε την θεωρία του εθνικομπολσεβικισμού και περιμένουμε τίς απόψεις σας επί των θεμάτων που θέτει ο Dugin στο δοκίμιό του.
5. Η μεταφυσική του Έθνους

Το άλλο μέρος του όρου «εθνικομπολσεβικισμός» , δηλαδή το «εθνικό», χρήζει επεξηγήσεως. Ο ίδιος ο όρος «έθνος» απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθεί απλός. Υπάρχουν οι βιολογικές, πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές ερμηνείες. Ο εθνικισμός μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα «φυλετική καθαρότης» ή «εθνική ομοιογένεια» αναδεικνύοντας και την ατομικιστική εδραίωση του ατόμου προκειμένου να επιτύχει τις μέγιστες οικονομικές συνθήκες στον περιορισμένο κοινωνικό και γεωγραφικό χώρο.
Η «εθνική» συνιστώσα του εθνικομπολσεβικισμού (τόσο του ιστορικού εθνικομπολσεβικισμού όσο και του απόλυτου μετα-ιστορικού) είναι όλως ιδιαίτερη. Διαμέσου της ιστορίας οι εθνικομπολσεβικικοί κύκλοι διακρίνονταν για την αυτοκρατορικής, γεωπολιτικής προελεύσεως ερμηνεία του έθνους. Οι οπαδοί του Ustrialov και οι ομόδοξοί τους αριστεροί ευρασιανιστές, ας μην αναφέρουμε και τους Σοβιετικούς εθνικομπολσεβίκους, ερμήνευαν τον «εθνικισμό» ως «υπερεθνικό» σχετιζόμενο με τον γεωπολιτικό μεσσιανισμό, με τον «χώρο αναπτύξεως», με τον πολιτισμό, με το φαινόμενο της ηπειρωτικής εκτάσεως πατρίδας. Στα έργα του Niekisch και τον Γερμανών οπαδών του συναντούμε , επίσης, την ιδέα της ηπειρωτικής αυτοκρατορίας «από το Βλαδιβοστόκ ως το Φλέσσινγκ» και την ιδέα της «τρίτης αυτοκρατορικής μορφής» (Das dritte imperiale Figur).
Σε όλες τις περιπτώσεις το ερώτημα αφορά στην γεωπολιτική και την πολιτιστική ερμηνεία του έθνους, απαλλαγμένες ακόμα και από νύξεις περί φυλετισμού, υπερεθνικισμού ή σκοπούς «εθνικής καθαρότητας»
Αυτή η γεωπολιτική και την πολιτιστική ερμηνεία του έθνους βασίστηκε στον θεμελιώδη γεωπολιτικό δυϊσμό, ο οποίος αρχικά προσδιορίστηκε στα έργα του MacKinder και έπειτα βελτιώθηκε από την σχολή του Haushofer στην Γερμανία και από τους Ρώσους ευρασιανιστές. Η αυτοκρατορική συνένωση των ανατολίτικων εθνών που περιβάλλουν την Ρωσία, η «καρδιογαία», δημιουργεί τον πιθανό ηπειρωτικό σκελετό, που ενισχύεται από την «ιδεοκρατική» επιλογή και την απόρριψη της «πλουτοκρατίας», από τον σοσιαλισμό και την επαναστατική προέλευση εναντίον του καπιταλισμού και της «προόδου».
Είναι σημαντικό ότι ο Niekiesch επέμενε στον ισχυρισμό του ότι το εν Γερμανία «Τρίτο Ράιχ» θα έπρεπε να βασισθεί στην δυνάμει σοσιαλιστική και προτεσταντική Πρωσία, γενετικά και πολιτιστικά συνδεόμενη με την Ρωσία και τον σλαβικό κόσμο, και όχι στην δυτική καθολική Βαυαρία, η οποία έκλινε προς το ρωμαϊκό και καπιταλιστικό πρότυπο4. Μαζί, όμως, με την εκδοχή του «μεγάλου ηπειρωτικού» εθνικισμού, η οποία, παρεμπιπτόντως, συνάδει ακριβώς με ουνιβερσαλιστικές μεσσιανικές αξιώσεις του ιδιόμορφου ρωσικού εθνικισμού, ο οποίος είναι εσχατολογικός και πανανθρώπινος, υπήρχε στον εθνικομπολσεβικισμό και μία στενότερη ερμηνεία του έθνους, η οποία δεν αντιτίθετο στην αυτοκρατορική βαθμίδα, αλλά τον όριζε ακριβέστερα σε ένα χαμηλότερο επίπεδο.
Στην περίπτωση αυτήν το «έθνος» παρουσιαζόταν κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν που οι Ρώσοι ναροντνικοί αντιλαμβάνονταν την έννοια narod (λαός, έθνος), δηλαδή ως κάτι οργανικό, ολιστικό, με μία ουσία που δεν ενέδιδε σε κάποια ανατομική υποδιαίρεση, που είχε την δική της ξεχωριστή μοίρα και μοναδική δομή.
Σύμφωνα με το Παραδοσιακό Δόγμα, σε κάθε άγγελο, σε κάθε ουράνια οντότητα έχει ανατεθεί η φροντίδα κάθε έθνους στην Γή. Ο άγγελος αυτός αποτελεί την δοτή ιστορική ουσία του έθνους, καθώς βρίσκεται εκτός χρόνου και χώρου, αλλά διαρκώς παρών σε όλες τις περιπέτειες του έθνους. Ο μυστικισμός ενός έθνους βασίζεται σε αυτό. Ο άγγελος ενός έθνους δεν αποτελεί κάτι ασαφές ή συναισθηματικό, ακαθόριστα θολό. Είναι ένα διανοητικό, ακτινοβόλο όν, «η σκέψη του Θεού», όπως το προσδιόρισε ο Gerder. Μπορεί κάποιος να εντοπίσει την δομή του στα ιστορικά επιτεύγματα του έθνους, στους κοινωνικούς και θρησκευτικούς θεσμούς, που χαρακτηρίζουν το έθνος, στην εθνική κουλτούρα. Όλη η ουσία της υποθέσεως της εθνικής ιστορίας είναι μόνον το κείμενος αφήγησης περί της ποιότητας και της μορφής αυτού του φωτεινού εθνικού αγγέλου. Στην παραδοσιακή κοινωνία ο εθνικός άγγελος συνήθιζε να έχει μία προσωποποιημένη έκφραση σε «θεϊκούς» βασιλείς, μεγάλους ήρωες, ιερείς και αγίους. Όντας, όμως, υπερ-ανθρώπινη πραγματικότητα, ο άγγελος αυτός δεν εξαρτάται από τον ανθρώπινο κομιστή. Μετά από την πτώση των μοναρχικών δυναστειών, επομένως, μπορεί να ενσαρκωθεί σε μία συλλογική μορφή, για παράδειγμα, ως ένα τάγμα, μία τάξη ή ακόμα ως ένα κόμμα.
Το «έθνος», λοιπόν, ως μία μεταφυσική κατηγορία δεν συνταυτίζεται με το συμπαγές πλήθος ατόμων του ίδιου αίματος, πολιτισμού και γλώσσας, αλλά με την μυστηριώδη αγγελική προσωπικότητα, εμφανιζόμενη διαμέσου της ιστορίας. Αποτελεί το ανάλογο της Απόλυτης Ιδέας του Hegel, αλλά σε μικροσκοπική μορφή. Είναι η εθνική διάνοια, που έχει αποξενωθεί στο πλήθος των ατόμων και έχει συγκεντρωθεί στην ελίτ του έθνους (στην συνειδητή, «απονευρωμένη» μορφή) κατά την διάρκεια εσχατολογικών ιστορικών περιόδων.
Εδώ φτάνουμε σε ένα πολύ σημαντικό σημείο: αυτές οι δύο ερμηνείες του έθνους, εξίσου αποδεκτές από την εθνικομπολσεβικική ιδεολογία, έχουν έναν κοινό τόπο, το μαγικό σημείο, όπου συνδυάζονται όλα μαζί. Το ζήτημα τίθεται για την Ρωσία και την ιστορική της αποστολή. Είναι ξεκάθαρο ότι στον γερμανικό εθνικομπολσεβικισμό η ρωσοφιλία αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο , επί του οποίου βασίζονταν οι γεωπολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές απόψεις τους. Η ρωσική και σε μεγαλύτερο βαθμό η σοβιετική ερμηνεία του ρωσικού έθνους ως μία ανοικτή μυστικιστική κοινότητα, προορισμένη να φέρει το φώς της σωτηρίας και της αλήθειας σε ολόκληρο τον κόσμο όταν θα βρισκόμαστε στο τέλος του χρόνου, συναντά και τις μεγάλες ηπειρωτικές και τις ιστορικές, πολιτισμικές όψεις του έθνους. Ο ρωσικός και ο σοβιετικός εθνικισμός στην περίπτωση αυτήν μετατρέπονται στο ιδεολογικό πρίσμα του εθνικομπολσεβικισμού όχι μόνον εντός των πλαισίων της Ρωσίας και της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά, επίσης, και σε πλανητικό επίπεδο. Ο άγγελος της Ρωσίας ανακαλύπτεται ως ολοκληρωμένος άγγελος, ως ένα ακτινοβόλο όν, το οποίο αναζητά να ενώσει τελεολογικά εντός αυτού και άλλα αγγελικά όντα, δίχως να ακυρώνει την ατομικότητά τους, αλλά ανυψώνοντάς την στα συμπαντικά αυτοκρατορικά επίπεδα. Διόλου τυχαίο το ότι ο Erich Mueller, συνεργάτης και ιεραπόστολος του Ernst Niekisch, έγραψε στο βιβλίο του «Εθνικομπολσεβικισμός»: «Εάν το πρώτο Ράιχ ήταν καθολικό και το δεύτερο ήταν προτεσταντικό, το τρίτο Ράιχ θα έπρεπε να είναι ορθόδοξο». Ορθόδοξο και σοβιετικό ταυτόχρονα.
Συναντάμε εν προκειμένω το πολύ ενδιαφέρον ζήτημα. Διότι οι άγγελοι κάθε έθνους αποτελούν διαφορετικές οντότητες, την μοίρα κάθε έθνους στην διάρκεια της ιστορίας και αντιστοίχως οι κοινωνικοί, πολιτικοί και θρησκευτικοί θεσμοί αντανακλούν το σχήμα διατάξεων δυνάμεων στο ίδιο το αγγελικό πεδίο. Είναι εκπληκτικό, αλλά αυτή η απολύτως θρησκευτική ιδέα υποστηρίζεται λαμπρά από γεωπολιτικές μελέτες, που καταδεικνύουν την αλληλοσυσχέτιση μεταξύ γεωγραφικών και τοπογραφικών συνθηκών με τον πολιτισμό, την ψυχολογία, ακόμη και τις κοινωνικές και πολιτικές προτιμήσεις ενός έθνους. Με τον τρόπον αυτόν εξηγείται προοδευτικά ο δϋισμός μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, με αντίγραφό του τον εθνικό δυισμό: η ήπειρος, η «ιδεοκρατική» Ρωσία (ο σλαβικός κόσμος μαζί με άλλα ευρασιατικά έθνη) εναντίον της νησιωτικής, «πλουτοκρατικής» αγγλοσαξωνικής Δύσεως. Την αληθή φύση του «αγγέλου» του Καπιταλισμού (στην Παράδοση το όνομα αυτού είναι «Μαμμωνάς») μπορείς κάποιος εύκολα να μαντεύσει…







ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ



4. Ο Niekisch είχε προφητικά διαβλέψει ήδη από το 1932 και καταγράψει στο βιβλίο του «Ο Χίτλερ αποτελεί κακή μοίρα για την Γερμανία» τον καταστροφικό χαρακτήρα της βαυαρικής και αυστριακής σλαβόφοβης πολιτικής νίκης του Χίτλερ. Εκπληκτικό, ο Niekisch είχε προβλέψει όλες τις τραγικές συνέπειες της νίκης του Χίτλερ για την Γερμανία, την Ρωσία και τον Τρίτο Δρόμο εν γένει.



Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Tην ομιλία που ακολουθεί εξεφώνησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στις 7 Οκτωβρίου 1838 (σε ηλικία 68 ετών) στην Πνύκαο στους νέους του Α΄ Γυμνασίου της Αθήνας.

Παιδιά μου! Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ,παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν,δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός.Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθακαι ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς καίψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν.Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι.Καί τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε. Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμ και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι.Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε! Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο.Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε.Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους - πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, “μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε”. Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας [καλό]. Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία. Τελειώνω το λόγο μου.
Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

και το τέταρτο μέρος από το δοκίμιο "Η μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού"
4. Η Μεταφυσική του Μπολσεβικισμού
(Μάρξ «από τα δεξιά»)


Θα αναφερθούμε τώρα στην διαφώτιση του πως δυνάμεθα να ερμηνεύσουμε και τα δύο συνθετικά του όρου «εθνικομπολσεβικισμός» κατά μία αποκλειστικά μεταφυσική έννοια.
Ο όρος «μπολσεβικισμός» πρωτοεμφανίστηκε, όπως είναι γνωστό, κατά την διάρκεια των συζητήσεων εντός του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος ως προσδιορισμός της ομάδος που τάχθηκε με το μέρος του Λένιν. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η πολιτική του Λένιν στην ρωσική Σοσιαλδημοκρατία συνίστατο στον απεριόριστο ριζοσπαστισμό, στην απόρριψη συμβιβασμών, στον τονισμό του ελιτίστικου χαρακτήρος του κόμματος και στον «Μπλανκισμό» (η θεωρία της «επαναστατικής συνομωσίας»). Οι άνθρωποι που αργότερα έκαναν την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατέλαβαν την εξουσία στην Ρωσία αποκαλούνταν μπολσεβίκοι. Σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση ο όρος «μπολσεβικισμός» έχασε την αρχική του σημασία και έφθασε να γίνεται αντιληπτός ως συνώνυμο της «πλειοψηφίας» , της «πανεθνικής πολιτικής», της «εθνικής ολοκληρώσεως» (ως «μπολσεβίκος» μπορεί να μεταφρασθεί κατά προσέγγιση από την ρωσική «ο αντιπρόσωπος του λαού»). Σε ένα συγκεκριμένο στάδιο ο «μπολσεβικισμός» θεωρείτο ως μία αποκλειστικά ρωσική, εθνική εκδοχή του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, αντιτιθέμενη στους αφηρημένους δογματισμούς των αφηρημένων Μαρξιστών και ταυτοχρόνως στις κομφορμιστικές τακτικές άλλων σοσιαλδημοκρατικών τάσεων. Μία τέτοια ερμηνεία του μπολσεβικισμού ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος χαρακτηριστική για την Ρωσία και σχεδόν αποκλειστική για την Δύση. Η αναφορά, ωστόσο, του μπολσεβικισμού στον συνδυασμό του όρου «εθνικο-μπολσεβικισμός» δεν περιορίζεται στην ιστορική αυτήν έννοια. Το ερώτημα πρόκειται περί μίας συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία είναι κοινή για όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές τάσεις σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής φύσεως. Μπορούμε να αποκαλέσουμε την πολιτική αυτήν «ριζοσπαστική», «επαναστατική», «αντι-φιλελεύθερη». Εδώ εννοείται η άποψη των αριστερών διδασκαλιών, τις οποίες ο Πόππερ κατατάσσει στις «ολοκληρωτικές ιδεολογίες» ή στις διδασκαλίες των «εχθρών της ανοικτής κοινωνίας». Ο μπολσεβικισμός, έτσι, δεν είναι απλώς μία συνέπεια της επιρροής της ρωσικής διανοίας στο σοσιαλδημοκρατικό δόγμα. Αποτελεί ένα συγκεκριμένο στοιχείο παρόν σε ολόκληρη την αριστερή φιλοσοφία, η οποία μπορούσε να αναπτυχθεί ελευθέρως και ανοικτά μόνον υπό ρωσικές συνθήκες.
Στις ύστερες αυτές ημέρες οι πλέον αντικειμενικοί ιστορικοί όλο και πιο συχνά θέτουν το ερώτημα: « Είναι ο φασισμός πραγματικά μια «δεξιά» ιδεολογία;» Η ύπαρξη και μόνον ενός τέτοιου ερωτήματος, οδηγεί σε μία ευκαιρία της ερμηνείας του «φασισμού» ως ένα πιο περίπλοκο φαινόμενο, το οποίο εμφανίζει ένα μεγάλο μέρος τυπικών «αριστερών» χαρακτηριστικών. Απ’ όσο γνωρίζουμε το συμμετρικό ερώτημα: «Και η κομμουνιστική ιδεολογία είναι πράγματι αριστερή; » δεν έχει τεθεί ακόμη. Το ερώτημα, όμως, τούτο καθίσταται όλο και πιο επείγον. Είναι αναγκαίο να το θέσουμε.
Είναι δύσκολο να αρνηθούμε τα αυθεντικά «αριστερά» στοιχεία στον κομμουνισμό, όπως η προσφυγή στον ορθολογισμό, την πρόοδο, τον ανθρωπισμό, τον εξισωτισμό κλπ. Παράλληλα, όμως, με αυτά διαθέτει στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα παρεκκλίνουν των πλαισίων της «αριστεράς» και σχετίζονται με την σφαίρα του παράλογου, του μυθολογικού, του αρχαϊκού, του αντι-ανθρωπιστικού και ολοκληρωτικού. Είναι αυτό το σύνολο των δεξιών συστατικών της κομμουνιστικής ιδεολογίας, τα οποία θα έπρεπε να ονομάζονται «μπολσεβικισμός» με την πλέον κοινή έννοια. Υπό το πρίσμα της αυθεντικά «αριστερής» προοδευτικής θεωρήσεως ο Μαρξισμός φαινόταν ήδη διφορούμενος στα δύο συστατικά του στοιχεία. Πρόκειται για την κληρονομιά των ουτοπικών σοσιαλιστών και Εγελενιασμού. Μόνον η ηθική του Φώϋερμπαχ διαφεύγει από αυτήν την «μπολσεβικική» στην ουσία της ιδεολογική κατασκευή του Μάρξ, προσδίδοντας σε όλη αυτήν την συζήτηση μία συγκεκριμένη ονοματολογική πινελιά ανθρωπισμού και προοδευτικότητας.
Οι ουτοπιστές σοσιαλιστές, οι οποίοι δίχως αμφιβολία συμπεριλαμβάνονται από τον Μάρξ στους προδρόμους και δασκάλους του, εκπροσωπούν έναν εξειδικευμένο μυστικιστικό μεσσιανισμό και προπομποί της επιστροφής στην «Χρυσή Εποχή». Στην πράξη όλοι τους υπήρξαν μέλη εσωτεριστικών οργανώσεων, εντός των οποίων επικρατούσε ατμόσφαιρα ριζοσπαστικού μυστικισμού, Εσχατολογίας και αποκαλυπτικών χαρισμάτων. Ο κόσμος αυτός αποτελούσε ένα μίγμα σεκταριστικών, αποκρυφιστικών και θρησκευτικών κινήτρων, το νόημα των οποίων περιορίστηκε στο ακόλουθο σχήμα: «Ο σύγχρονος κόσμος είναι ανέλπιστα κακός, έχει απωλέσει την ιερή του διάσταση. Οι θρησκευτικοί οργανισμοί έχουν εκφυλισθεί και έχουν χάσει την ευλογία του Θεού (η θεματολογία είναι κοινή σε ακραίες Προτεσταντικές σέκτες, «Αναβαπτιστές» και Ρώσσους παλαιοπιστούς). Ο κόσμος αυτός κυβερνάται από το κακό, τον υλισμό, την απάτη, από ψέματα και εγωισμό. Οι μυημένοι, όμως, γνωρίζουν για μία κοντινά επερχόμενη νέα χρυσή εποχή και προωθούν τον ερχομό αυτόν με τις αινιγματικές τελετουργίες τους και αποκρυφιστικές πράξεις. »
Οι ουτοπικοί σοσιαλιστές αναπαρήγαγαν αυτό το κοινό στον δυτικό μεσσιανικό αποκρυφισμό μοτίβο στην κοινωνική πραγματικότητα και προσέδωσαν στον επερχόμενο χρυσόν αιώνα τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του. Υπήρξε συγκεκριμένα ένα σημείο εξορθολογισμού του εσχατολογικού μύθου, ταυτόχρονα, όμως, ο υπερφυσικός χαρακτήρας του ερχόμενου Βασιλείου, του Regnum, είναι εμφανής στα κοινωνικά προγράμματα και τις διακηρύξεις τους, στις οποίες μπορεί κάποιος με ευκολία να εντοπίσει μία αναφορά στα θαύματα της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας (ναυσιπλοΐα με δελφίνια, έλεγχος του καιρού, κοινοκτημοσύνη στις γυναίκες, αεροπλοΐα κλπ) Απολύτως εμφανές, λοιπόν, ότι η πολιτική αυτή έχει σχεδόν παραδοσιακό χαρακτήρα και ένας τόσο ριζοσπαστικός εσχατολογικός μυστικισμός, η ιδέα της επιστροφής στην Αρχή, το καθιστά απολύτως λογικό να το ονομάζεις όχι απλώς «δεξιό» στοιχείο, αλλά ακόμη και «ακραία δεξιό».
Περνάμε τώρα στον Χέγκελ και την διαλεκτική του. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι πολιτικές πεποιθήσεις του φιλοσόφου ήταν ακραία αντιδραστικές. Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα. Εάν μελετήσουμε προσεκτικότερα την εγελιανή διαλεκτική στην μεθοδολογική βάση της φιλοσοφίας του (και ήταν η διαλεκτική μέθοδος που δανείστηκε ο Μάρξ από τον Χέγκελ στον μεγαλύτερο βαθμό) , θα βρούμε ένα συμπαγές παραδοσιαστικό και εσχατολογικό δόγμα, το οποίο χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη ορολογία.
Η μεθοδολογία αυτή, επιπλέον, αντανακλά την δομή της μυητικής, εσωτερίστικης προσεγγίσεως τα γνωσιολογικά προβλήματα, ξέχωρα από την βέβηλη, καθημερινή λογική του Καρτέσιου και του Κάντ, η οποία βασιζόταν στην «κοινή λογική», στις γνωσιολογικές εξειδικεύσεις της «καθημερινής συνειδήσεως», της οποίας, όπως σημειώσαμε a propos, όλοι οι φιλελεύθεροι και ο Κάρλ Πόππερ χωριστά είναι απολογητές.
Η εγελιανή φιλοσοφία της ιστορίας είναι μία παραδοσιακή μυθολογική εκδοχή , αναμεμειγμένη με καθαρή χριστιανική τελεολογία. Η Απόλυτη Ιδέα αποξενώνεται από τον εαυτό της και γίνεται ο κόσμος (ας ενθυμηθούμε την ρήση του Κορανίου: «Ο Αλλάχ ήταν ένας κρυμμένος θησαυρός, που επιθυμούσε να μαθευτεί»).
Αποκτώντας υπόσταση κατά την διάρκεια της ιστορίας, η Απόλυτη Ιδέα επηρεάζει τους ανθρώπους έξωθεν, όπως ένα «ruse της Κοσμικής Διανοίας», προκαθορίζοντας τον προνοιακό χαρακτήρα ιστού γεγονότων. Στο τέλος, όμως, μέσω της ελεύσεως του υιού του Θεού, η αποκαλυπτική οπτική της ολικής συνειδητοποιήσεως της Απολύτου Ιδέας φανερώνει τον εαυτό της στο υποκειμενικό πεδίο, το οποίο χάρις σε αυτήν την διαδικασία γίνεται «αντικειμενικό» αντί για «υποκειμενικό». Το Όν και η Ιδέα γίνονται ένα. Το Άτμαν συμπίπτει με το Μπράμαν. Και αυτό συμβαίνει σε ένα συγκεκριμένο επιλεγμένο βασίλειο, σε μία αυτοκρατορία του Τέλους, την οποίαν ο Γερμανός εθνικιστής Χέγκελ ταυτοποιούσε με την Πρωσσία.
Η Απόλυτη Ιδέα είναι η θέσις. Η αποξένωσή της διαμέσου της ιστορίας είναι η αντίθεσις. Η συνειδητοποίησή της στο εσχατολογικό Βασίλειο είναι η σύνθεσις.
Η γνωσιολογία του Χέγκελ βασίζεται σε μία τέτοια θεώρηση της οντολογίας. Εκτός από τον συνήθη ρασιοναλισμό, ο οποίος βασίζεται στους νόμους της επίσημης λογικής, ενεργώντας μόνον με θετικές διατυπώσεις, περιορισμένος από τις αιτία- και- αποτέλεσμα σχέσεις, η «νέα λογική» του Χέγκελ υπολογίζει την ειδική οντολογική διάσταση, αναμεμειγμένη με την πιθανή όψη ενός πράγματος, το οποίο δεν είναι προσβάσιμο για την «καθημερινή συνείδηση», αλλά χρησιμοποιείται ενεργά από τις μυστικές σχολές του Παράκελσου, του Μποέμ, των Ερμητιστών και των Ροδόσταυρων. Το γεγονός ενός υποκειμένου ή μίας δηλώσεως (στο οποίο περιορίζεται η καντιανή «καθημερινή» γνωσιολογία) αποτελεί για τον Χέγκελ ακόμη μία από τις τρείς υποστάσεις. Η Δεύτερη Υπόσταση είναι η «άρνηση» αυτού του γεγονότος και δεν ερμηνεύεται ως καθαρό μηδέν (όπως το θεωρεί η επίσημη λογική) , αλλά ως ία ειδική υπερδιανοητική τροπικότητα της υπάρξεως ενός πράγματος ή μίας δηλώσεως. Η Πρώτη Υπόσταση είναι Ding fuer uns («ένα πράγμα για εμάς»). Η Δεύτερη είναι Ding an sich («ένα πράγμα εντός του εαυτού του»). Εκτός, όμως, από την θεώρηση του Κάντ το «πράγμα εντός του εαυτού του» ερμηνεύεται όχι ως κάτι υπερβατικό και αληθινά αποφατικό, όχι ως γνωσιολογικό μη-είναι, αλλά ως το γνωσιολογικό άλλως δύνασθαι είναι. Και οι δύο αυτές συγγενείς Υποστάσεις καταλήγουν στην Τρίτη, η οποία αποτελεί την σύνθεση, αγκαλιάζοντας και την δήλωση και την άρνηση, και την θέση και την αντίθεση. Έτσι, εάν κάποιος εξετάσει με συνέπεια την πρόοδο της σκέψεως, η σύνθεση προκύπτει μετά από την «άρνηση» ως δεύτερη άρνηση π.χ. «Άρνηση της αρνήσεως». Στην σύνθεση χρησιμοποιούνται και τα δύο στοιχεία. Το πράγμα συνυπάρχει με τον ίδιο του τον θάνατο, ο οποίος αξιολογείται υπό ειδική οντολογική και γνωσιολογική σκοπιά όχι ως κενότητα, αλλά ως το άλλως-δύνασθαι-είναι της ζωής, ως η ψυχή. Ο καντιανός γνωσιολογικός πεσσιμισμός, η ρίζα της φιλελεύθερης μετα-ιδεολογίας, ανατρέπεται, αποκαλύπτεται ως επιπολαιότητα και το Ding an sich («ένα πράγμα εντός του εαυτού του») γίνεται Ding fuer sich («ένα πράγμα για τον εαυτό του»). Το νόημα του κόσμου και ο ίδιος ο κόσμος συνδυάζονται στην εσχατολογική σύνθεση, όπου η ύπαρξη και η ανυπαρξία είναι παρούσες μαζί, δίχως να αλληλοαναιρούνται. Το Επίγειο Βασίλειο του Τέλους κυβερνώμενο από την κάστα των μυημένων (η ιδανική Πρωσία) ενώνεται με την κατερχόμενη Νέα Ιερουσαλήμ. Το τέλος της ιστορίας και η εποχή του Αγίου Πνεύματος έρχονται.
Το εσχατολογικό και μεσσιανικό αυτό σενάριο, αφότου είχε υιοθετηθεί από τον Μάρξ, εφαρμόσθηκε σε μία λίγο διαφορετική σφαίρα, σε αυτήν των βιομηχανικών σχέσεων. Ενδιαφέρον-γιατί το έκανε άραγε; Οι συνήθεις «δεξιοί» το εξηγούν «εξαιτίας της ελλείψεως του ιδεαλισμού» ή το αποδίδουν «στην σκληρή του φύση» (εάν όχι στις ανατρεπτικές του προθέσεις). Εξαιρετικά απλοϊκή εξήγηση, η οποία, το δίχως άλλο, είναι δημοφιλής σε αρκετές γενιές αντιδραστικών. Το πλέον πιθανόν είναι ότι ο Μάρξ, ο οποίος συνήθιζε να μελετά σε βάθος την αγγλική πολιτική οικονομία, σοκαρίσθηκε από τις ομοιότητες μεταξύ των φιλελευθέρων θεωριών του Άνταμ Σμίθ, που αντιμετώπιζε την ιστορία ως μία προοδευτική κίνηση προς την κοινωνία της ανοικτής αγοράς και την παγκοσμιοποίηση ενός υλικού νομισματικού κοινού παρανομαστή και τις θεωρίες του Χέγκελ αναφορικά με την ιστορική αντίθεση, π.χ. η αποξένωση της Απόλυτης Ιδέας διαμέσου της ιστορίας. Ο Μάρξ ευφυώς ταυτοποίησε την υπέρτατη αυτό-αποξένωση με το Κεφάλαιο, την κοινωνική μορφοποίηση, η οποία ενεργώς υπέταξε την Ευρώπη στην εποχή του.
Η ανάλυση της δομής του καπιταλισμού, η ιστορία της αναπτύξεώς του έδωσε στον Μάρξ την γνώση των μηχανισμών αποξενώσεως , την αλχημική φόρμουλα των λειτουργικών της κανόνων. Και η κατανόηση αυτή των μηχανισμών, «οι φόρμουλες της αντιθέσεως», αποτελούσαν απλώς την πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για την Μεγάλη Παλινόρθωση ή για την Τελευταία Επανάσταση. Για τον Μάρξ το Βασίλειο του επερχόμενου κομμουνισμού δεν ήταν μόνον η πρόοδος, αλλά και το αποτέλεσμα, το αναποδογύρισμα, η «επανάσταση» στην ετυμολογική διάσταση της λέξεως αυτής. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι αποκαλεί το αρχικό στάδιο της ανθρώπινης αναπτύξεως «πρωτόγονο κομμουνισμό». Η θέσις είναι ο «πρωτόγονος κομμουνισμός», η αντίθεσις είναι το Κεφάλαιο, η σύνθεσις είναι ο παγκόσμιος κομμουνισμός. Ο κομμουνισμός είναι συνώνυμος με το Τέλος της Ιστορίας, με την εποχή του Αγίου Πνεύματος. Ο υλισμός και η όξυνση των οικονομικών και των βιομηχανικών σχέσεων επιβεβαιώνουν όχι μόνον την πρακτικότητα του Μάρξ στο πεδίο ενδιαφέροντός του, αλλά και την φιλοδοξία του για την μαγική μεταμόρφωση της πραγματικότητας και την ριζική αποποίηση των συμβιβαστικών ονείρων αυτών των ανεύθυνων ονειροπόλων, οι οποίοι μόνον επιτείνουν το στοιχείο της αποξενώσεως με την παθητικότητά τους. Σύμφωνα με μία τέτοια λογική θα μπορούσαμε να επικρίνουμε τους αλχημιστές του μεσαίωνα για «υλισμό» και για πείνα για κέρδος, εάν δεν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον βαθιά πνευματικό και μυητικό συμβολισμό, που κρύβεται πίσω από τις πραγματείες τους για την ουρική απόσταξη, την κατασκευή χρυσού, την μετατροπή αλάτων σε μέταλλα κλπ.
Είναι αυτή η Γνωστική τάση του Μάρξ και των προκατόχων του, στην οποίαν επικεντρώθηκαν οι Ρώσοι μπολσεβίκοι, που ανετράφησαν σε περιβάλλον, όπου οι αινιγματικές δυνάμεις των ρωσικών σεκτών, ο μυστικισμός, ο εθνικός μεσσιανισμός, οι μυστικές εταιρίες και οι παθιασμένοι ρομαντικοί χαρακτήρες των Ρώσων επαναστατών συγκεντρώνονταν εναντίον του αποξενωμένου, εγκόσμιου, διεφθαρμένου μοναρχικού καθεστώτος. Μόσχα-Τρίτη Ρώμη, ο ρωσικός λαός ως ο εκλεκτός του Θεού, το έθνος του ανθρώπου. Η Ρωσία προορίζεται να σώσει τον κόσμο. Όλες αυτές οι ιδέες εμπότιζαν την ρωσική ζωή, την οποίαν μοιράζονταν με τις απόκρυφες συνομωσίες που συνδέονταν με τον μαρξισμό. Εκτός, όμως, από τις καθαρά πνευματιστικές φόρμουλες, ο μαρξισμός προσέφερε οικονομική, κοινωνική και πολιτική στρατηγική, που ήταν καθαρή και συμπαγής, ξεκάθαρη ακόμα και για τον απλοϊκότερο άνθρωπο και που έδινε βάση για κοινωνικά και πολιτικά μέτρα.
Ήταν απλώς ο «δεξιός μαρξισμός» που θριάμβευσε στην Ρωσία, επικρατώντας με το όνομα «μπολσεβικισμός». Δεν σημαίνει, όμως, ότι μόνον στην Ρωσία ήταν τέτοια τα ζητήματα. Παρόμοια τάση ενυπάρχει σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα ανά τον κόσμο, εάν, συγκεκριμένα, δεν εκφυλίζονται στο κοινοβουλευτικό κόμμα της Σοσιαλδημοκρατίας, συμβιβαζόμενα με το φιλελεύθερο πνεύμα. Δεν προξενεί, λοιπόν, έκπληξη ότι σοσιαλιστικές επαναστάσεις έλαβαν χώρα εκτός από την Ρωσία μόνον στην Ανατολή: στην Κίνα, την Κορέα, το Βιετνάμ κλπ. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει για άλλη μια φορά ότι μόνον οι παραδοσιακοί, μη προοδευτικοί, οι λιγότερο σύγχρονοι («αποξενωμένοι από το Πνεύμα») και, αντιστοίχως, οι πλέον «συντηρητικοί», οι πλέον «δεξιοί» λαοί και έθνη αναγνώρισαν την μυστικιστική, πνευματική, «μπολσεβικική» ουσία του κομμουνισμού.
Ο εθνικομπολσεβικισμός εναλλάσσεται σε ακριβώς μία τέτοια μπολσεβικική παράδοση, την πολιτική του «δεξιού κομμουνισμού», ο οποίος έλκει την καταγωγή του από τις αρχαίες κομμουνιστικές κοινωνίες και τα πνευματικά δόγματα σε ξέμακρες εποχές. Έτσι, η οικονομική θεώρηση του κομμουνισμού δεν φθίνει, δεν απορρίπτεται, αλλά θεωρείται ως ένας μοχλός θεουργικής και μαγικής πρακτικής, ως ένα ιδιαίτερο εργαλείο μετατροπής της πραγματικότητας. Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να απορριφθεί εδώ είναι μία ανεπαρκής, ιστορικά εξουθενωμένη μαρξιστική ρητορική, στην οποίαν τα επουσιώδη, συμφυή σε μία παρελθούσα εποχή, ανθρωπιστικά και προοδευτικά θέματα είναι συχνά παρόντα.
Ο μαρξισμός των εθνικομπολσεβίκων σημαίνει Μάρξ μείον Φώϋερμπαχ, δηλαδή μείον τον εξελικτισμό, εμφανίζων κάποιες φορές αδρανή ανθρωπισμό.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Αναρτούμε το τρίτο μέρος του δοκιμίου "Μεταφυσική του Εθνικομπολσεβικισμού" του Aleksandr Dugin και ελπίζουμε οτι σύντομα θα αναρτήσουμε και τα υπόλοιπα τεσσερα μέρη του.
3. Η ιερά συμμαχία του αντικειμενικού

Ο πιο εύστοχος και πλήρης ορισμός του εθνικομπολσεβικισμού θα είναι ο ακόλουθος: «Εθνικομπολσεβικισμός είναι μία υπέρ-ιδεολογία, κοινή για όλους τους εχθρούς της ανοικτής κοινωνίας». Δεν αποτελεί απλώς μία από τις εχθρικές προς μία τέτοια κοινωνία ιδεολογίες, αλλά είναι ακριβώς η πλήρης συνειδητή, ολική και φυσική αντίθεση. Ο εθνικομπολσεβικισμός είναι ένα είδος ιδεολογίας, η οποία έχει κτισθεί επί της πλήρους και ριζοσπαστικής αρνήσεως του ατόμου και του κεντρικού του ρόλου. Το Απόλυτο, στο όνομα του οποίου γίνεται η άρνηση του ατόμου, έχει, επίσης, την πλέον εκτεταμένη και κοινή λογική. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι ο εθνικομπολσεβικισμός ταιριάζει σε κάθε εκδοχή του Απολύτου, σε κάθε νομιμοποίηση της απορρίψεως κάθε «ανοικτής κοινωνίας». Στον εθνικομπολσεβικισμό υπάρχει μία εμφανής τάση να συμπαντοποιηθεί το Απόλυτο με οποιοδήποτε κόστος, να προωθηθεί ένα τέτοιο είδος ιδεολογίας και ένα τέτοιο είδος φιλοσοφικού προγράμματος, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει την ενσωμάτωση όλων των διανοητικών μορφών εχθρικών απέναντι στην «ανοικτή κοινωνία», θέτοντές τες σε έναν κοινό παρανομαστή και ενοποιώντας τες σε ένα αρραγές σύνολο και πολιτικό μέτωπο.
Κατά την διάρκεια της ιστορίας, βεβαίως, οι διαφορετικές τάσεις, οι οποίες ήταν εχθρικές στην ανοικτή κοινωνία, ήταν και μεταξύ τους εχθρικές. Οι κομμουνιστές μετ’ αγανακτήσεως αρνούνταν την ομοιότητά τους με τους φασίστες και οι συντηρητικοί απέρριπταν κάθε σχέση με τις προαναφερόμενες τάσεις. Στην πράξη ουδείς των εχθρών της «ανοικτής κοινωνίας» απεδέχθη την σχέση του με τις ανάλογες ιδεολογίες, διότι αναλογιζόταν τις συγκρίσεις αυτές ως υποτιμητικές. Την ίδια στιγμή οι διάφορες εκδοχές της «ανοικτής κοινωνίας» αναπτύσσονταν από κοινού, έχοντας ξεκάθαρη συνείδηση της ιδεολογικής κα φιλοσοφικής συγγένειάς τους. Η αρχή του ατομικισμού θα μπορούσε να ενώσει τον Αγγλική Προτεσταντική μοναρχία με τον δημοκρατικό κοινοβουλευτισμό της Βορείου Αμερικής, όπου αρχικά ο φιλελευθερισμός συνδυάστηκε όμορφα με την δουλοκτησία.
Οι εθνικομπολσεβίκοι ήσαν ακριβώς οι πρώτοι που προσπάθησαν να ομαδοποιήσουν τις διαφορετικές εχθρικές στην «ανοικτή κοινωνία » ιδεολογίες και απεκάλυψαν, όπως επίσης και οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι, κάποιον κοινό άξονα, ο οποίος συγκέντρωνε γύρω του όλες τις πιθανές εναλλακτικές απέναντι στον ατομικισμό και την κοινωνία που βασίζεται σε αυτόν.
Σε αυτόν τον θεμελιώδη και ελάχιστα εξ ολοκλήρου αντιληπτό ρυθμό οι ιστορικά πρώτοι εθνικομπολσεβίκοι βάσισαν τις θεωρίες τους, χρησιμοποιώντας την στρατηγική της «διπλής κριτικής». Ο στόχος της κριτικής του εθνικομπολσεβικισμού ήταν ο ατομικισμός τόσο στα «δεξιά» όσο και στα «αριστερά». (Στα δεξιά εκφράστηκε στα οικονομικά, στην «θεωρία της αγοράς».Στα αριστερά εκφράστηκε στον πολιτικό φιλελευθερισμό: «κοινωνία δικαίου», «ανθρώπινα δικαιώματα» και ούτω καθεξής)
Με άλλα λόγια οι εθνικομπολσεβίκοι συνέλαβαν πέραν των ιδεολογιών την ουσία των δύο αντιθέτων και την δική τους μεταφυσική θέση.
Στην γλώσσα της φιλοσοφίας ο «ατομικισμός» έχω ταυτισθεί στην πράξη με τον «υποκειμενισμό». Εάν εφαρμόσουμε τον εθνικομπολσεβικισμό σε αυτό το επίπεδο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο εθνικομπολσεβικισμός τίθεται σθεναρά εναντίον του «υποκειμενικού» και υπέρ του «αντικειμενικού». Δεν πρόκειται για το ερώτημα: υλισμός ή ιδεαλισμός. Το ερώτημα είναι: ο αντικειμενικός ιδεαλισμός και υλισμός (στην μία πλευρά) και ο υποκειμενικός ιδεαλισμός και υλισμός2 (στην άλλη πλευρά!).
Η πολιτική φιλοσοφία, ούτως, του εθνικομπολσεβικισμού επιβεβαιοί την φυσική ενότητα των ιδεολογιών, οι οποίες βασίζονται στην αποδοχή της κεντρικής θέσεως του αντικειμενικού, στο οποίο απονέμεται το ίδιο επίπεδο με αυτό του Απολύτου. , δίχως εξάρτηση από το πώς μεταφράζεται ο αντικειμενικός αυτός χαρακτήρας (εκδήλωση). Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το ανώτατο μεταφυσικό κορύφωμα του εθνικομπολσεβικισμού είναι το Ινδουιστικό σχήμα «Το Άτμαν είναι το Μπράμαν». Στον Ινδουισμό το «Άτμαν» αποτελεί το υπέρτατο, υπερβατικό ανθρώπινο «Εγώ», ανεξάρτητο από το ατομικό «εγώ», αλλά εντός αυτού ως το πλέον φανερό και μυστηριώδες μέρος του, διαφεύγοντας από την ενυπάρχουσα σύλληψη. Το «Άτμαν» είναι το εσωτερικό Πνεύμα, αλλά το αντικειμενικό και υπερ-ατομικό. Το «Μπράμαν» είναι η απόλυτη πραγματικότητα, η οποία εναγκαλίζει το άτομο έξωθεν, είναι ο εξώτερος αντικειμενικός χαρακτήρας, εξυψωμένος στην υπέρτατη αρχική πηγή του. Η ταυτότητα του «Άτμαν» και του «Μπράμαν» στην υπερβατική ενότητα είναι η κορωνίδα της μεταφυσικής του Ινδουισμού και, το σημαντικότερο όλων, αποτελεί την βάση για την οδό του πνευματικού γίγνεσθαι. Αυτό είναι, δίχως καμμία εξαίρεση, το κοινό για όλα τα ιερά δόγματα σημείο. Σε όλα βρίσκεται το ερώτημα περί του κυρίου σκοπού της ανθρώπινης υπάρξεως, δηλαδή η αυθυπέρβαση, η επέκταση πέραν των ορίων του μικρού ατομικού «εγώ». Ο δρόμος μακριά από αυτό το «εγώ» είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά οδηγεί στο ίδιο νικηφόρο αποτέλεσμα. Όθεν ακολουθεί το παραδοσιακό μυητικό παράδοξο, το οποίο εκφράζεται στην περίφημη ευαγγελική φράση: «όστις καταστρέφει την ψυχή του στο όνομά μου, αυτός την σώζει». Η ίδια ουσία περιέχεται στην ευφυή ρήση του Νίτσε:«Ο άνθρωπος πρέπει να ξεπερασθεί». Ο φιλοσοφικός δυισμός μεταξύ του «υποκειμενικού» και του «αντικειμενικού» επηρέασε κατά την ιστορία την πλέον συγκεκριμένη σφαίρα , την ιδεολογία και εν συνεχεία την πολιτική και κοινωνική ιεράρχηση. Οι ποικίλες εκφάνσεις της «ατομικιστικής» φιλοσοφίας έχουν σταδιακά επικεντρωθεί στο ιδεολογικό στρατόπεδο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής-φιλελεύθερης πολιτικής. Αυτό ακριβώς είναι το μακρο-μοντέλο της «ανοικτής κοινωνίας», για το οποίο έγραψε ο Κάρλ Πόππερ. Η «ανοικτή κοινωνία» αποτελεί τον τελικό και πληρέστερο καρπό του ατομικισμού , ο οποίος μετεβλήθη σε ιδεολογία και εκπληρώνεται στην συγκεκριμένη πολιτική. Είναι, λοιπόν, θεμιτό να θέσουμε το πρόβλημα του καλύτερου κοινού ιδεολογικού σχήματος για τους οπαδούς της «αντικειμενικής» προσεγγίσεως, της οικουμενιστικής πολιτικής και του κοινωνικού προγράμματος για τους «εχθρούς της ανοικτής κοινωνίας». Ως αποτέλεσμα θα δρέψουμε τίποτα άλλο παρά την ιδεολογία του εθνικομπολσεβικισμού.
Μαζί με την ριζοσπαστική καινοτομία αυτής της φιλοσοφικής μερίδος, η οποία δημιουργήθηκε υπό αυτές τις συνθήκες εγκάρσια σε σχέση με τα συνήθη σχήματα (όπως ιδεαλισμός-υλισμός), οι εθνικομπολσεβίκοι δημιούργησαν το νέο όριο στην πολιτική. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά χωρίζονται οι ίδιες σε δύο τομείς. Η τελείως αριστερά , οι κομμουνιστές, οι μπολσεβίκοι, όλοι οι «εξ αριστερών» διάδοχοι του Χέγκελ συδυάζονται στην σύνθεση του εθνικοπολσεβικισμού με τους εθνικιστές, τους κρατιστές, τους οπαδούς της ιδέας του «Νέου Μεσαίωνος», εν ολίγοις όλους τους διαδόχους του Χέγκελ «εκ δεξιών».3
Οι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας επιστρέφουν στον μεταφυσικό τους χώρο, ο οποίος είναι κοινός για όλους τους.

σημειώσεις του συγγραφέως

2.Ενώ οι τρείς πρώτες αναφορές (αντικειμενικός υλισμός ή απλώς «υλισμός» «αντικειμενικός ιδεαλισμός» και «υποκειμενικός ιδεσλισμός») χρησιμοποιούνται ευρέως ,ο όρος «υποκειμενικός υλισμός» απαιτεί πρόσθετη ερμηνεία. «Υποκειμενικός υλισμός», λοιπόν, είναι η τυπική για την καταναλωτική κοινωνία ιδεολογία, στην οποίαν η συνάντηση των αναγκών υλικού και φυσικού χαρακτήρος αποτελεί το βασικό κίνητρο για τις πράξεις του ατόμου. Στην κατάσταση αυτή όλη η πραγματικότητα δεν βρίσκεται στις συνειδησιακές δομές του ατόμου (όπως στον υποκειμενικό ιδεαλισμό), αλλά στις ατομικές αισθήσεις, χαμηλότατα συναισθήματα, στους συνδυασμούς φόβων και ηδονών, στα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής, τα οποία σχετίζονται με τα φυτικά, σωματικά επίπεδα.. Στο φιλοσοφικό επίπεδο ο ηδονισμός και ο πραγματισμός ανταποκρίνονται σε αυ-τήν, μαζί με κάποιες σχολές ψυχολογίας, όπως ο φροϋδισμός. Όλες οι απόπειρες πολιτικού αναθεωρητισμού του κομμουνιστικού κινήματος , παρεμπιπτόντως, από τον «μαχισμό» και τον μπερνσταϊνισμό μέχρι τον ευρωκομμουνισμό συνοδεύονταν σε φιλοσοφικό επίπεδο από την χρήση της υποκειμενικίστικης προσεγγίσεως και διαφόρων εκδοχών του «υποκειμενικού υλισμού», του οποοίου τελευταία εκδήλωση ήταν ο φροϋδο-μαρξισμός.

3. Υπάρχει η αντίστροφος διαδικασία στην αντίθετη πλευρά: οι Καντιανοί αναθεωρητές της Σοσιαλδημοκρατίας, αριστεροί φιλελεύθεροι και προοδευτικοί αποκαλύπτουν την εγγύτητά τους με τους δεξιούς συντηρητικούς, οι οποίοι αποδέχονται τις αξίες της αγοράς, την ελευθερία των συναλλαγών και τα ανθρώπινα δικαιώματα.


Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009


ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής, 01/03/2009
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Ξένοι διείσδυσαν στους τρομοκρατικούς πυρήνες
Φόβοι διασυνδέσεων για εσωτερική αποδόμηση

ΔΕΝ είναι καθόλου «εκ του μη όντος» οι πληροφορίες ότι ξένες υπηρεσίες έχουν διεισδύσει στις τρομοκρατικές ομάδες (και ειδικότερα στις πιο ανεξέλεγκτες από αυτές) με προφανή στόχο την εσωτερική αποδόμηση της Ελλάδας και τη δημιουργία χάους, σε βαθμό που να την καθιστά σε μεγάλο βαθμό ευάλωτη σʼ εξωτερικές πιέσεις και προαγόμενους εκβιασμούς.
Ενημερωμένοι κύκλοι (όχι μόνο κυβερνητικοί) εκτιμούν ότι τα πράγματα τείνουν να εκφύγουν από τον έλεγχο των Υπηρεσιών Ασφαλείας. Οι ίδιοι μάλιστα φοβούνται ότι θα υπάρξει ευρύτερη εκτροπή, καθώς προς αυτήν την κατεύθυνση επενεργούν και οι συνθήκες που διαμορφώνονται από την οικονομική κρίση και τις αναπαραγόμενες κοινωνικές αναστατώσεις. Με τις τελευταίες να επιτείνονται κατά το επόμενο διάστημα, δημιουργώντας ανάλογες εντάσεις και δυνάμει ανατροπές.Το θέμα δεν αφορά βεβαίως την κυβέρνηση και την παράταξή της γενικότερα, ενώ προφανώς σχετίζεται με τη σύνολη χώρα, η οποία και θʼ αποδυναμωθεί καίρια, την ώρα που –όχι τυχαία– κλιμακώνονται οι επιθετικές κινήσεις (και διεκδικήσεις) της Άγκυρας στο Αιγαίο και τη Θράκη, ενώ την ίδια στιγμή κι εκ παραλλήλου εντείνονται οι προκλήσεις των Σκοπίων. Με τις ΗΠΑ να έχουν στα σκαριά νέα παρέμβαση, καθόλου αποδεκτή από την Αθήνα.Υπάρχουν υπόνοιες (που μεταφράζονται σε σοβαρές ανησυχίες) ότι ακριβώς οι ξένες υπηρεσίες, εκμεταλλευόμενες το κλίμα που δημιουργείται, κινούν δικά τους νήματα (όχι κατʼ ανάγκην εν γνώσει και με τη συνειδητή σύμπραξη ανεγκεφάλων τρομοκρατών) προκειμένου να δημιουργήσουν χάος και να διευκολύνουν συνθήκες περισπασμών για τη χώρα. Κάτι που ήδη συμβαίνει σε κάποιο βαθμό, αλλά που φαίνεται ότι θα ενταθεί παραπέρα, με ακόμη σοβαρότερες αντικρατικές και υπονομευτικές γενικότερα ενέργειες.Προς αυτήν την κατεύθυνση πληροφορούμαστε ότι διερευνά κάποια στοιχεία η ΕΥΠ, αλλά και η Αντιτρομοκρατική, καθώς υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι: • Κάποιοι τουλάχιστον ύποπτοι για τα τελευταία συμβάντα είχαν στο πρόσφατο παρελθόν επαφές σε άλλες χώρες, με πιθανότητα να έχουν συνδρομή και υλικά μέσω δικτύων τρομοκρατίας εκτός της χώρας. Αυτό βεβαίως δεν διασταυρώθηκε μεν, αλλά βρίσκεται υπό άμεση διερεύνηση, με συναφείς πληροφορίες να κατατείνουν προς τελική επιβεβαίωση του. Από τις ίδιες ενημερωμένες πηγές, το «ΠΑΡΟΝ» πληροφορείται ότι θα κλιμακωθούν μέτρα φρούρησης δημοσίων κτιρίων και κυρίως επιχειρήσεων δημοσίας ωφελείας, για τις οποίες υπάρχουν και φόβοι και πληροφορίες ότι μπορεί νʼ αποβούν στόχος επικειμένων επιθέσεων, οπόταν μπορεί να υπάρξουν σοβαρότερες παρενέργειες και χαώδεις συνθήκες.Γίνεται αντιληπτό ότι η κυβέρνηση θα ζητήσει τις επόμενες εβδομάδες, ουσιαστικότερη συναίνεση των κομμάτων και στήριξη ευρύτερων αντιτρομοκρατικών σχεδιασμών που ήδη μελετώνται, ως αιχμή ανάλογης πολιτικής, προκειμένου νʼ αποτραπεί η επιδείνωση της καταστάσεως και να θωρακισθεί η διάτρητη προς το παρόν εσωτερική ασφάλεια της χώρας.