Corneliu Zelea Codreanu

Ο νόμος της σιωπής: Μίλα λίγο. Πές μόνον ό,τι πρέπει. Η αγόρευσή σου πρέπει να είναι οι πράξεις, όχι τα λόγια. Πετυχαίνεις: άφησε τους άλλους να μιλήσουν.

 

 

Λορέντζος Μαβίλης
18/9/1860 (6/7/1860 κατά το Γρηγοριανό Ημερολόγιο)  - 28/11/1912

"Γίνε Θεός σου και τη Μοίρα νίκα."

Yukio Mishima, 14/01/1925 - 25/11/1970

 

 

José Antonio Primo de Rivera

Ένας πνευματικός πατριώτης

 

Πηγή: counter-currents.com

Συγγραφέας: Radbod

Μετάφραση: Ρωμανός

«Ο Φασισμός γεννήθηκε για να εμπνεύσει μια πίστη όχι της Δεξιάς (η οποία κατά βάσιν φιλοδοξεί να συντηρεί τα πάντα, ακόμη και την αδικία) ή της Αριστεράς (η οποία κατά βάσιν φιλοδοξεί να καταστρέψει τα πάντα, ακόμη και την καλοσύνη), αλλά μια συλλογική, ολοκληρωμένη, εθνική πίστη.» José Antonio Primo de Rivera

 

Ο José Antonio Primo de Rivera y Saenz de Heredia Marques de Estella ή José Antonio (όπως συνήθως αναφέρεται) γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1903 στην Μαδρίτη, για να μεγαλώσει σε ένα υγιές αριστοκρατικό οικογενειακό περιβάλλον ως ο μεγαλύτερος γιος του στρατηγού Miguel Primo de Rivera, ο οποίος ήταν ο ηγέτης της Ισπανίας από το 1923 έως το 1930. Η οικογένειά του ήταν κοινωνικώς εξέχουσα στην Ανδαλουσία, έχοντας συνδεθεί μέσω επιγαμιών με μεγάλους γαιοκτήμονες και εμπόρους της περιοχής  Jerez de la Frontera¹. Από τον πατέρα του ο Χοσέ Αντόνιο κληρονόμησε τον τίτλο του μαρκησίου της Estella (marqués de Estella).

Ο πατέρας του, μετά από μια γρήγορη και λαμπρή στρατιωτική σταδιοδρομία στην Κούβα, τις Φιλιππίνες και το Μαρόκο, έγινε κυβερνήτης του Κάδιθ (1915), στην συνέχεια με την σειρά γενικός διοικητής της Βαλένθια, της Μαδρίτης και της Καταλονίας. Από την Καταλονία πραγματοποίησε πραξικόπημα τον Σεπτέμβριο του 1923, διαλύοντας το Κοινοβούλιο (Cortes Generales) και στην συνέχεια εγκαθίδρυσε, με την πλήρη έγκριση του βασιλέως Αλφόνσου του 13^ου, ένα στρατιωτικό διευθυντήριο. Το σύνταγμα του 1876², καθώς και οι πολιτικές ελευθερίες ανεστάλησαν.  Η στρατιωτική δικτατορία αντικαταστάθηκε από μία πολιτική (1925)· αμφότερες κυβέρνησαν αρκετά μετριοπαθώς, χωρίς τις βιαιότητες και την ακραία καταστολή, οι οποίες χαρακτήριζαν τις μεταγενέστερες δικτατορίες

 Ο Miguel Primo de Rivera τερμάτισε τον πόλεμο στο Μαρόκο (1926), εισήγαγε πολλά μέτρα με στόχο  τον οικονομικό εκσυγχρονισμό και την διοικητική μεταρρύθμιση και ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων έργων, η διακυβέρνησή του, όμως, προκάλεσε την αντίθεση των αναρχοσυνδικαλιστών, των Καταλανών τοπικιστών και όλων των φιλελευθέρων . Το καθεστώς του ήταν σε περισσότερες από μία περιπτώσεις αποπροσανατολισμένο, αδέξιο και αφελές, αλλά ήταν κατά βάσιν γενναιόδωρο και χωρίς αποκλεισμούς. Η Ισπανία υπό την εξουσία του θα εξελισσόταν οικονομικά και όλοι οι Ισπανοί θα μοιράζονταν τα οφέλη. Υπήρχαν δημόσια έργα, μεγαλύτερη απασχόληση, περισσότερα σχολεία, υγειονομικές βελτιώσεις και προσοχή στα δικαιώματα των εργατών. Μια εξέγερση το 1929 των  φιλελευθέρων απέτυχε, αλλά διάφορες πολιτικές και οικονομικές αποτυχίες του καθεστώτος οδήγησαν σύντομα στην παραίτησή του (Ιανουάριος 1930). Πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, σύμφωνα με πληροφορίες με ραγισμένη καρδιά.

Ο Χοσέ Αντόνιο ήταν ένας δυνατός διανοούμενος και μελέτησε έργα φιλοσόφων και πολιτικών στοχαστών όπως ο Σένγκλερ, ο Κέιζερλινγκ, ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Ορτέγκα, ο Μουσολίνι και ο Τρότσκι. Πήγε στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, για να σπουδάσει νομικά και μετά την στρατιωτική θητεία του ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος το 1925. Όταν στο Cortes (κοινοβούλιο) άρχισαν να χλευάζουν την μνήμη του πατέρα του, ασχολήθηκε με την πολιτική και  πραγματοποίησε ομιλίες υπερασπίζοντας τις πολιτικές του πατέρα του και τελικά αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο. Όσο περισσότερο επετίθεντο και  γελοιοποιούσαν τον πατέρα του, τόσο πιο ανταγωνιστικός γινόταν έναντι της επιμονής τους υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας και τις κοινοβουλευτικές μορφές της μεσαίας τάξεως. Η περιφρόνησή του για την πολιτική σφαίρα θα του εμπνεύσει μια θεωρία για ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο θα διατηρούσε τις θετικές πτυχές του καθεστώτος του πατέρα του και θα δημιουργούσε άλλες που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα σφάλματά του. Ο Χοσέ Αντόνιο επιμελήθηκε επίσης την δεξιά εφημερίδα El Fascio. Αφού την έκλεισε η Δημοκρατική κυβέρνηση, έγραφε για το περιοδικό ABC.

Η Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε στην Ισπανία στις 14 Απριλίου 1931 με το τέλος της δικτατορίας του στρατηγού Primo de Rivera. Η χώρα, επομένως, δεν έψαχνε για άλλη μία αυταρχική μορφή κυβερνήσεως, και σίγουρα όχι για μοναρχία, αφ’ ής στιγμής ο Αλφόνσος ο 13^ος  είχε δείξει, ότι ήταν εντελώς ανίκανος να κυβερνήσει τον ισπανικό λαό. Η Αριστερά είχε τελικά την ευκαιρία να κυβερνήσει την Ισπανία με τον τρόπο της. Ωστόσο, η αποστροφή για την πορεία των πραγμάτων ήταν εμφανής μόλις λίγους μήνες μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν τα συναισθήματα έγιναν αγχώδη και τα νεύρα τεντώθηκαν. Οι υποσχέσεις για αλλαγή κατέπεσαν γρηγορότερα από όσο δόθηκαν. Το Cortes μαστιζόταν  από την διαρκή διαφωνία των μελών του, τα οποία ασχολούνταν μόνον με την προπαγάνδα και τις υποθέσεις τους. Ο ισπανικός φιλελευθερισμός σημείωνε άνοδο και η πιθανότητα δημιουργίας μιας πολιτικής εναλλακτικής άρχισε να συζητείται.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αφήσει την Ευρώπη σε κατάσταση αναταραχής. Το εθνικό πνεύμα είχε αναδυθεί σαν βαρύ άρωμα σε μια κρύα νύχτα, γλυκαίνοντας  ό,τι είχε απομείνει από μία σαπισμένη Ευρώπη. Υφήρπαν, ωστόσο, ακόμα το πρόβλημα της ταξικής πάλης και το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτά τα δύο συστατικά - το εθνικό συμφέρον και το κοινωνικό ζήτημα - πυροδότησαν τελικά ένα νέο κίνημα, το οποίο καλούσε υπέρ του έθνους ανεξαρτήτως τάξεως  - εθνικιστικό και σοσιαλιστικό. Η Ισπανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από οποιαδήποτε άλλη χώρα, με πιθανή εξαίρεση την Πορτογαλία. Η χώρα βρισκόταν σε περίπου μεσαιωνική κατάσταση. Περί τις αρχές του εικοστού αιώνα το ενενήντα οκτώ τοις εκατό περίπου της γης ανήκε στο 3 τοις εκατό περίπου του συνολικού πληθυσμού. Η κοινωνία ήταν κυρίως αγροτική και η οργάνωση της εργασίας άγνωστη. Μολονότι η Ισπανία βελτιωνόταν  χάρη στην βοήθεια της συνταγματικής μοναρχίας που ξεκίνησε το 1875 και της δικτατορίας του στρατηγού Primo de Rivera, η ανάπτυξή της ήταν ασυνήθιστα αργή. Το γεγονός δε οτι οι περιοχές με  οικονομική ανάπτυξη ήταν απομονωμένες, περισσότεορ πολιτισμικά παρά γεωγραφικά, επιδείνωνε την κατάσταση. Η ταξική πάλη εκτραχυνόταν ολοένα και περισσότερο. Ίσως το μόνο πράγμα που η μεσαία τάξη, η οποία θα αποτελούσε το κύριο συστατικό του φασιστικού κινήματος, ήταν παθιασμένη εκείνη την εποχή ήταν ο περιορισμόςτης προλεταριακής εξεγέρσεως, αν όχι η παντελής αποφυγή αυτής.

Οι συνθήκες ήταν τελικώς ευνοϊκές για την ανάπτυξη ενός εθνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Διαφορετικά επίπεδα του νέου κινήματος αναπτύχθηκαν σε δύο άλλες χώρες εκτός της Ισπανίας. Η Γερμανία θα συμμετάσχει σε ένα εθνικό σοσιαλιστικό κίνημα, το οποίο καταπίεσε τον σοσιαλισμό υπό την παραφουσκωμένη υπερηφάνεια του εθνικισμού. Η Ιταλία προφανώς είχε μια ρεαλιστική συμφιλίωση σοσιαλιστικών και εθνικιστικών φιλοδοξιών. Το εθνικό σοσιαλιστικό ή φασιστικό κίνημα της Ισπανίας, ωστόσο, ανέλαβε έναν πιο προσωπικό ή ατομικό, πατριωτικό ρόλο. Η σκηνή προετοιμαζόταν για την απαρχή ενός ισπανικού εθνικού σοσιαλιστικού κόμματος, του κόμματος του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

Ο Χοσέ Αντόνιο προσέφερε μια νέα ματιά στο σύστημα διακυβερνήσεως. Συντασσόταν με την Δημοκρατία αισθανόμενος περιφρόνηση για ένα καπιταλιστικό σύστημα. Όπως και η Αριστερά, ο Χοσέ Αντόνιο πίστευε ότι η Ισπανία υπέφερε από την καπιταλιστική πανούκλα «η οποία μετατρέπει τον εργαζόμενο σε απάνθρωποιημένο γρανάζι στα μηχανήματα της αστικής παραγωγής». Ωστόσο, πίστευε επίσης ότι η λύση δεν ήταν ο κομμουνισμός που προσέφερε η Αριστερά. Ο Χοσέ Αντόνιο υποστήριξε ότι, ενώ ένα καπιταλιστικό σύστημα «απανθρωποποιούσε» το άτομο, ο κομμουνισμός «απορροφά την ατομική προσωπικότητα στο Κράτος».

Πέρασε ένα χρονικό διάστημα κατά τους πρώτους μήνες του 1933 αναζητώντας κάποιον, να ηγηθεί ενός νέου εθνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Θεώρησε τον εαυτό του ανίκανο, ισχυριζόμενος ότι είχε «πάρα πολλές πνευματικές ανησυχίες, για να είναι ηγέτης των μαζών» και ότι οι πιθανοί χρηματοδότες του δεν ήθελαν να υποστηρίξουν «άλλον έναν  Primo de Rivera». Ευτυχώς, ο Χοσέ Αντόνιο βρήκε «έναν γερό συνεργάτη» στο πρόσωπο του Ruiz de Alda. Ο Alda ήταν ένας διάσημος αεροπόρος, ο οποίος προσελκυόταν από τις εθνικιστικές ιδέες και δυσπιστούσε έναντι των καθιερωμένων κομμάτων. Ξεκίνησαν την συνεργασία για την δημιουργία του ιδεαλιστικού τους είδους εθνικού συνδικαλισμού. Το μόνο που έπρεπε τώρα να κάνουν,  ήταν να περιμένουν την στιγμή που η πολιτική ατμόσφαιρα θα ήταν πιο ευνοϊκή. Η αναμονή δεν ήταν μεγάλη, καθώς το φθινόπωρο του ίδιου έτους θα διεξάγονταν εκλογές.

Στις 29 Οκτωβρίου 1933 στο Teatro Comedia, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα ανακοίνωσε την εκλογή του στο Cortes και την δημιουργία της Falange Española (Ισπανικής Φάλλαγος). Ο Χοσέ Αντόνιο ανακοίνωσε εκείνο το απόγευμα της Κυριακής στο Teatro Comedia σε ένα πλήθος περίπου 3.000 ατόμων, τι αντιπροσώπευε η Φάλαγγα: Πίστη προς την Ισπανία, δηλαδή στην συνολική σύνθεση όλων των ατόμων και των τάξεων, συνθέτωντάς τα ούτως σε ένα νέο άτομο αποκτούσε ένα θεϊκό πεπρωμένο. Μέσα σε αυτήν τη σύνθεση, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πολιτικά κόμματα: η θρησκεία θα ήταν ανεκτή, εφόσον δεν θα παρενέβαινε σε απροσδιόριστες υποθέσεις εκτός της αρμοδιότητός της: δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κηφήνες ή παράσιτα στην νέα κοινωνία: όλοι οι άνδρες θα είχαν το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να εργάζονται  για την κοινότητα.

Για να επιτευχθεί η νέα κοινωνία, η βία μπορούσε να είναι απαραίτητη, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ξεκίνησε την Φάλαγγα ως κίνημα αφοσιωμένο στην ανατροπή της κυβερνήσεως, εάν τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς κατάφερναν  να επιβάλουν την πολιτική τους στην χώρα. Ήταν εν μέρει πολιτοφυλακή, εν μέρει πολιτικό κόμμα και εν μέρει κίνημα, εμπνευσμένο από τον φασισμό του Μουσολίνι, και άρχισε να κηρύττει την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο εθνικό συμφέρον, το οποίο θα ήταν υπεράνω όλων των ειδικών ή των ομαδικών συμφερόντων, που απαιτούσαν τότε την προσοχή, και ότι η απάντηση δεν βρισκόταν ούτε στην Δεξιά ούτε στην Αριστερά, αλλά σε μια αμαγαλμάτωση των καλύτερων στοιχείων αμφοτέρων.

Τα αρχικά F.E. προέρχονται από τις λέξεις Falange Española και σχηματίζουν την ισπανική λέξη για την «πίστη»³, συνοψίζοντας το συναίσθημα του Χοσέ Αντόνιο για την Ισπανία. Εξέθετε τις επαναστατικές απόψεις του στα περιοδικά του F.E. (1934) και Arriba (1935), και όταν αυτές οι εκδόσεις καταργήθηκαν από το κράτος, μιλούσε σε συναντήσεις ανά την χώρα και εκφωνούσε ομιλίες στο Cortes, στο οποίο εξελέγη  το 1933. Στο μανιφέστο της η Φαλάγγα καταδίκαζε τον σοσιαλισμό, τον μαρξισμό, την δημοκρατία  και τον καπιταλισμό και πρότεινε την μετατροπή της Ισπανίας σε φασιστικό κράτος. Αναγνωρίζοντας γενικώς τις αρχές του φασισμού, η Φαλάγγα ξεχώρισε από τις άλλες φασιστικές ομάδες λόγω  της μεγάλης εμφάσεώς της στην εθνική παράδοση, ιδιαιτέρως στις αυτοκρατορικές και αναγεννησιακές χριστιανικές παραδόσεις της Ισπανίας.

Κατά τουυς πρώτους μήνες της η Φάλαγγα είχε μεγάλη επιτυχία. Ήδη είχε αποκτήσει περισσότερα μέλη από τους Εθνικο-Συνδικαλιστές (Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist - J.O.N.S.⁴), την εθνική συνδικαλιστική οργάνωση με επικεφαλής τον Ledesma Ramos. Μεταξύ των νέων οπαδών ήταν πολλοί φοιτητές πανεπιστημίου εντυπωσιασμένοι από την ρητορική του Χοσέ Αντόνιο. Η  J.O.N.S. είχε παρόμοιο στυλ, και διέθετε περίπου χίλια μέλη. Υπήρξε μια τεράστια πίεση στα δύο κόμματα να συγχωνευθούν, εάν ήθελαν να παραμείνουν στο πολιτικό παιχνίδι. Στις 14 Μαρτίου 1934 η J.O.N.S. εντάχθηκε στην Φάλαγγα, για να γίνουν ένα (FE-JONS) υπό την ηγεσία του Χοσέ Αντόνιο. Ο Χοσέ Αντόνιο συμφώνησε στην ένωση, δεν του άρεζαν ο Λεντέσμα, ο αρχηγός του κόμματος και η «αγριότητα» του κόμματος.

Ωστόσο, η βία δεν δεν ήταν κάτι καινούργιο για το κόμμα της Φάλαγγος. Η βία μεταξύ των Φαλαγγιτών και της Αριστεράς ήταν έντονη. Λίγες μέρες μετά την δημιουργία του κόμματος, σκοτώθηκε το πρώτο του μέλος. Ο Χοσέ Αντόνιο είχε διαβεβαιώσει, ότι η βία θα ήταν απαραίτητη και ήταν απολύτως ρεαλιστής. Έγιναν πολλές απόπειρες εναντίον της ζωής του, συμπεριλαμβανομένης μιας βόμβας, την οποίαν έριξαν στο όχημά του. Ο Χοσέ Αντόνιο αντέδρασε βγαίνοντας από το αυτοκίνητό του και προσπαθώντας να πυροβολήσει τους επιτιθέμενους. Δεν φοβήθηκε με κόστος την ελευθερία του λόγου. Κάθε νύκτα υπήρχαν αναφορές για «ύποπτους Φασίστες», οι οποίοι συνελήφθησαν ή πυροβολήθηκαν. Στην ομιλία  ιδρύσεως  της Φάλαγγος, ο Χοσέ Αντόνιο δήλωσε: «Δεν θα πάμε σε αυτό το μέρος (το Cortes),  για να λογομαχούμε με τους θαμώνες για τα άνοστα αποφάγια ενός βρώμικου συμποσίου. Η θέση μας είναι έξω. . .  η  θέση μας είναι στην ύπαιθρο, κάτω από τον καθαρό νυχτερινό ουρανό, με το σπαθί στο χέρι και τα αστέρια από επάνω μας»

Στο κόμμα αναδυόταν ένας διαφορετικός τύπος βίας. Πολλοί φοβούνταν, ότι το κόμμα γινόταν πολύ συντηρητικό. Ενώ ο Χοσέ Αντόνιο ενίσχυε τον έλεγχό του, ο Ledesma εγκατέλειψε το κόμμα στις αρχές του 1935. Αργότερα εκείνο το έτος, ο Χοσέ Αντόνιο έθεσε το κόμμα του στην υπηρεσία της ιταλικής κυβερνήσεως, από την οποία λάμβανε μηνιαία επιδότηση έως τον Ιούνιο του 1936.

 Το 1935 τα κόμματα της Αριστεράς σχημάτισαν το Λαϊκό Μέτωπο, το οποίο ανήλθε στην εξουσία μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, ενώ η Φάλαγγα έλαβε μόνον το 0,7 τοις εκατό των ψήφων. Ο Χοσέ Αντόνιο εξελέγη στο Cortes. Το να είσαι νομίμως εκλεγμένος αξιωματούχος μικρή σημασία είχε για την κυβέρνηση της Αριστεράς στη Μαδρίτη. Για αυτούς ο Χοσέ Αντόνιο ήταν σύμβολο, όλων όσων φοβούνταν: Πατριωτισμός, Πειθαρχία, Ηθική και Πνευματικότητα. Εκείνη την εποχή, η Φάλαγγα δεν είχε ούτε τους αριθμούς ούτε τα χρήματα, για να κάνει τη διαφορά. Δεν επρόκειτο με κανέναν τρόπο η Δημοκρατική κυβέρνηση να επιτρέψει στους Φαλαγγίτες, να αποκτήσουν οποιαδήποτε εξουσία στην Ισπανία, με τυπικά νόμιμο ή με άλλο τρόπο.

Για λίγο κατάφερε να αποτρέψει τους οπαδούς του από το να ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη βία στους δρόμους. Μετά την νίκη του Λαϊκού Μετώπου, η Ισπανική Φάλαγγα μεγάλωσε ραγδαίως και μέχρι τον Ιούλιο είχε 40.000 μέλη. Τότε απορροφήθηκε  και αυτός από τις ένοπλες μάχες, οι οποίες ήταν η κανονική μορφή διαμάχης στους δρόμους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω και, μετά την αποτυχία άλλων επιλογών, ο Πρίμο ντε Ριβέρα συμμετείχε σε μια συνωμοσία για την ανατροπή της κυβερνήσεως του Λαϊκού Μετώπου. Ο Πρίμο ντε Ριβέρα  υποστήριξε πλήρως την στρατιωτική εξέγερση τον Ιούλιο του 1936 εναντίον της δημοκρατικής κυβερνήσεως και μετά το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου η Φάλαγγα κατέστη το κυρίαρχο πολιτικό κίνημα των Εθνικιστών. Η πολιτοφυλακή της Φάλαγγος προσχώρησε στους Στασιαστές κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο του 1936–39.

Όταν η δημοκρατική κυβέρνηση πληροφορήθηκε, ότι οι Φαλαγγίτες άρχιζαν να εξοπλίζονται, ξεκίνησαν οι συλλήψεις των ηγετών του Φαλαγγιτικού κινήματος σε όλη την Ισπανία. Η λεγόμενη Δημοκρατική κυβέρνηση δεν έκανε ποτέ τίποτα, για να εμποδίσει τους Κομμουνιστές και τους Σοσιαλιστές ανα οπλιστούν ή τις εγκληματικές πράξεις, που διαπράχθηκαν από αυτές τις δύο ομάδες.

Η βία αυξήθηκε στους δρόμους της Μαδρίτης. Οι Φαλαγγίτες συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν, και συνέβαινε το αντίθετο ως αντίποινα. Οι εντάσεις κορυφώθηκαν τελικώς, όταν το βράδυ της 12ης Ιουλίου 1936, όταν ο José Calvo Sotelo, ο επικεφαλής εκπρόσωπος της οργανωμένης Δεξιάς, τέθηκε δήθεν υπό κράτηση. Το επόμενο πρωί το πτώμα του βρέθηκε στις πύλες ενός νεκροταφείου. Αυτό ήταν το περιστατικό που πυροδότησε τις εξελίξεις. Ξέσπασαν ταραχές, πραγματοποιήθηκαν εξεγέρσεις και στις 17 Ιουλίου 1936 ξεκίνησε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, λίγο μετά την απώλεια της έδρας του στο Cortes εκείνη την εποχή, η Ισπανική Φάλαγγα κηρύχθηκε ως παράνομη οργάνωση από τους Δημοκρατικούς. Απαγόρευαν το κόμμα, συνέλαβαν τους ηγέτες του και έκλεισαν τα έντυπά του Ο Πρίμο ντε Ριβέρα συνελήφθη στις 5 Ιουνίου 1936 και φυλακίσθηκε στην φυλακή του Αλικάντε από τους μισθοφόρους του Κράτους (την αστυνομία), υπό την εξουσία των αντιπάλων του. Η Φάλαγγα εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο ισχυρά κινήματα στην Ισπανία ενώ ο Χοσέ Αντόνιο ήταν στην φυλακή.

Ο Πρίμο ντε Ριβέρα δικάσθηκε για την συμμετοχή του στην εξέγερση. Δικάσθηκε με μία συνοπτική δίκη με την κατηγορία  της συνωμοσίας εναντίον της Δημοκρατίας και της ηγεσίας  φασιστικής οργανώσεως και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Στις 18 Νοεμβρίου 1936, ο Χοσέ Αντόνιο έγραψε: «Χθες καταδικάσθηκα σε θάνατο, προσεύχομαι στον Θεό, αν δεν με γλυτώσει από αυτήν την τελευταία δοκιμασία, να διατηρήσει εντός μου μέχρι το τέλος την φαινομενική υποταγή, με την οποία τον αναλογίζομαι, και όταν κρίνει την ψυχή μου, να το κάνει με μέτρο όχι τις αρετές  μου, αλλά με αυτό το άπειρο Έλεός Του.»

Οι συνθήκες γύρω από τον θάνατο του Χοσέ Αντόνιο είναι πολύ περίεργες. Η Δημοκρατική κυβέρνηση ανησυχούσε για την αύξηση της δυνάμεως των Φασιστών. Εφαρμόστηκε καταστολή στους Φασίστες. Φοβούμενη για την εντύπωση που θα προκαλούσε  ο Χοσέ Αντόνιο στους οπαδούς του, η Δημοκρατική κυβέρνηση τον κράτησε φυλακισμένο για αρκετούς μήνες. Στην διαθήκη του, ο Χοσέ Αντόνιο σημειώνει ότι μόλις πέντε έως έξι ημέρες πριν την συντάξει, ενημερώθηκε για τις εναντίον του κατηγορίες.  Στις 20 Νοεμβρίου 1936, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα οδηγήθηκε έξω από το κελί του στη φυλακή του Αλικάντε και με έναν  σταυρό στα χέρια του, με  «προσευχή στα χείλη του» και συγχώρεση για τους εχθρούς, που θα τον δολοφονούσαν, εκτελέσθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο Χοσέ Αντόνιο πέθανε σαν Άνδρας, πέθανε Ήρωας, Μάρτυρας και Άγιος.

Οι ειδήσεις για τον θάνατό του παρέμεναν απαγορευμένες μέχρι και ένα έτος έπειτα. Η θέση του σώματός του στο νεκροταφείο της φυλακής του Αλικάντε ήταν άγνωστη, έως ότου ο αδελφός του Μιγκέλ, αφότου αποφυλακίσθηκε, κατάφερε να παράσχει πληροφορίες. Πριν από τη δήλωση του Μιγκέλ σχετικά με τα γεγονότα, η Δημοκρατική κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να καλύψει την εκτέλεση ισχυριζόμενη, ότι ένας όχλος εισέβαλε στη φυλακή και σκότωσε τον Χοσέ Αντόνιο.

Ο θάνατος του Χοσέ Αντόνιο οδήγησε στον θάνατο της Φάλαγγός του. Η Φάλαγγα  θα περνούσε στην συνέχεια από τεράστιες αλλαγές. Υπήρξαν πολλές διενέξεις, για το ποιος θα διαδεχθεί τον José Antonio. Ένας άντρας, ο πλέον ανάξιος της θέσεως, ονόματι Hedilla⁵  ηγήθηκε της οργανώσεως για σύντομο χρονικό διάστημα. Διότι ο Φράνκο δρούσε στο παρασκήνιο, αυξάνοντας τις νίκες του. Τελικώς ο Generalissimo ανακήρυξε τον εαυτό του jefe nacional και στις 19 Απριλίου 1937  μετονόμασε την οργάνωση σε Falange Espanola Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist.

Τελικώς, κατόπιν τριών ετών ψευδών, ο Χοσέ Αντόνιο έλαβε τον οφειλόμενο στο πρόσωπό του σεβασμό το 1939. Τα λείψανα του ανεσκάφησαν και μεταφέρθηκαν στη Μονή Εσκοριάλ. Αεροπλάνα έριξαν στεφάνια στο νεκροταφείο του Αλικάντε και ο Φράνκο απέδωσε μέσω ραδιοφώνου φόρο τιμής στον νεκρό ηγέτη. Πραγματοποιήθηκε μια τεράστια τελετή κηδείας, η οποία διήρκεσε 10 ημέρες και περιελάμβανε πομπή 284 μιλίων με το φέρετρο του στους ώμους των Φασιστών. Ο Μουσολίνι έστειλε  Ιταλούς Φασίστες να φέρουν προσωπικά ένα χάλκινο στεφάνι στον τάφο του. Ο Χοσέ Αντόνιο ετάφη στη Μονή Εσκοριάλ  στα Όρη Γκουανταράμμα ανάμεσα στον βασιλιά και τις βασίλισσες της Ισπανίας. Αφότου έκτισε ο Φράνκο  την Κοιλάδα των Πεσόντων, τα λείψανα του μεταφέρθηκαν εκεί για τελευταία φορά στις 30 Μαρτίου 1959.

Το κόμμα του στρατηγού Φράνκο αντιμετώπισε τον Χοσέ Αντόνιο ως μάρτυρα, προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των οπαδών του Εθνικού Επαναστατικού Κινήματος. Έχοντας συγχωνευθεί με την πολιτοφυλακή των Καρλιστών  από τον Φρανσίσκο Φράνκο το 1937, η οργάνωση μετονομάστηκε σε Falange Española Tradicionalista και έγινε το επίσημο κόμμα του εθνικιστικού κράτους. Ήταν, ωστόσο, μια σαφώς λιγότερο ανεξάρτητη δύναμη από τον ιταλικό φασισμό, την οποίαν εκμεταλλευόταν και χειραγωγούσε ο Φράνκο. Από τα μέσα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και μετά το κόμμα αποδυναμωνόταν σταθερά και ο Φράνκο προσπάθησε να το κάνει ένα είδος γραφειοκρατικού εθνικιστικού μετώπου. Το ίδιο το Φαλαγγιτικό κίνημα εξασθένησε και τυχόν υπολείμματα του παλαιού επαναστατικού πνεύματος εξαλείφθηκαν για να καθησυχάσουν τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τον στρατό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ουσιαστικά δεν είχε καμία επιρροή. Τα άρθρα και οι ομιλίες του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα βοηθούν στην διαμόρφωση μέρους του δόγματος του εθνικιστικού κινήματος του Φράνκο· αλλά όπως κάθε άλλη από όλες τις κυρίαρχες πολιτικές οργανώσεις, δεν μπορούσαν πραγματικά να θρέψουν πέραν του συμβατισμού και να θεσπίσουν τις πραγματικά Επαναστατικές πτυχές του δόγματος, το οποίο θα είχε καταστήσει την Ισπανία ένα πραγματικό Έθνος του Λαού.

Με όλα όσα έχουν ειπωθεί, είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς, ότι ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αλόγιστα μια λέξη τόσο ισχυρή όσο η λέξη «Φασίστας». Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε προχείρως για τον χαρακτηρισμό οποιουδήποτε ατόμου ή οργανώσεως της Δεξιάς,  που θεωρούνται επαναστατικά, όποιου αγαπά την χώρα του πάνω απ 'όλα, και όποιου εγκρίνει μια αυταρχική κυβέρνηση. Σήμερα, οι πατριώτες  Χριστιανοί της μεσαίας τάξεως που πιστεύουν στην ατομική ευθύνη φάνηκε ότι χαρακτηρίζονται ως Φασίστες ή ως συμπαθούντες τον Φασισμό. Ο Ιούλιος Έβολα έχει σχολιάσει, ότι «ο φασισμός έχει υποστεί μια διαδικασία, η οποία μπορεί να ονομασθεί μυθοποίηση και η στάση που υιοθετούν πολλοί απέναντί ​​του είναι περισσότερο παθιασμένη και παράλογη είδους παρά κριτική και πνευματική».

Σε ένα σημείωμα που τελικώς  δημοσιεύθηκε στον ισπανικό τύπο στις 10 Δεκεμβρίου 1934, ο Χοσέ Αντόνιο δηλώνει σαφώς ότι η  «Falange Espanola de las J.O.N.S. δεν είναι φασιστικό κίνημα. Συμπίπτει με τον Φασισμό συγκεκριμένα σε βασικά σημεία, τα οποία είναι καθολικής ισχύος· αλλά καθημερινώς αποκτά ένα δικός της σαφέστερο περίγραμμα, και είναι πεπεισμένη ότι ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι και κανένα άλλο θα βρει τις πιο καρποφόρες δυνατότητές της για ανάπτυξη.» Ακόμα και στο τέλος της ζωής του απογοητεύτηκε έντονα από την πολιτική ονομασία και τον εκφοβισμό. «Με εκπλήσσει το γεγονός, ότι μετά από τρία χρόνια, η τεράστια πλειοψηφία των συμπατριωτών μας πρέπει να συνεχίσει να μας κρίνει χωρίς να έχει αρχίσει να δείχνει το λιγότερο σημάδι για να μας καταλάβει, και μάλιστα χωρίς να έχει αναζητήσει ή  αποδεχθεί τις παραμικρές πληροφορίες.»

Δεν είναι περίεργο  σε αυτήν την εποχή της ανηθικότητας και των αντι-ηρώων, ο Χοσέ Αντόνιο ξεχωρίζει σαν ένας Φάρος Φωτός με μια ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα και υποστήριξη, όχι μόνον σε ολόκληρη την Ισπανία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο επίσης.

 Σημειώσεις

1. Jerez de la Frontera (Χερέθ ντε λα Φροντέρα ) είναι πόλη και δήμος στην Ανδαλουσία, στη νότια Ισπανία, η οποία βρίσκεται στην επαρχία του Κάδιθ.

2. Το πραξικόπημα (pronunciamiento) του Μαρτίνεθ-Κάμπος εγκατέστησε τον Αλφόνσο ΙΒ΄ ως βασιλέα, επιφέροντας το τέλος της Πρώτης Ισπανικής Δημοκρατίας. Μετά από αυτό, το σύνταγμα του 1876 γράφτηκε και εφαρμόστηκε κατά την διάρκεια ολόκληρης της Παλινορθώσεως. Το σύνταγμα αυτό καθόρισε την Ισπανία ως συνταγματική μοναρχία με διπλό νομοθετικό σώμα (Cortes Generales), αποτελούμενο από την άνω βουλή (Senado-Γερουσία) και την κάτω βουλή (Congreso de los Diputados, Βουλή). Το Σύνταγμα αυτό έδινε στον βασιλιά την εξουσία να ορίζει γερουσιαστές και να ανακαλεί νόμους εφόσον το επιθυμούσε και του ανέθετε επίσης την ηγεσία του στρατού.

3. Fe  στα ισπανικά σημαίνει πίστη

4. Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist - J.O.N.S. Συνελεύσεις της Εθνικής Συνδικαλιστικής Αντεπιθέσεως, οργάνωση, η οποία προέκυψε  στις 10 Οκτωβρίου 1931 από την ενοποίηση των οργανώσεων  La Conquista del Estado (Η Κατάκτηση του Κράτους) του  Ramiro Ledesma Ramos και  Juntas Castellanas de Actuación Hispánica (Καστιλλιάνικη Συνέλευση Ισπανικής Δράσεως) του Onésimo Redondo. Υπήρξε μικρή οργάνωση βασισμένη σε φοιτητές της Μαδρίτης και σε εργάτες και αγρότες εντός και πέριξ της Βαγιαδολίδ.  Το 1933 άρχισε να μεγαλώνει ως οργάνωση, ξεκίνησε την έκδοση του θεωρητικού περιοδικού  JONS., δημιούργησε εργατικό σωματείο στην Καστίλη και την Βαγιαδολίδ, ίδρυσε την Ομοσπονδία Αγροτικών Σωματείων, ενώ συνολικά προέβη στην δημιουργία περίπου 175 εργατικών σωματείων. Ο Λεντέσμα Ράμος δολοφονήθηκε από την αριστερά και ο Ονεσίμο Ρεντόντο έπεσε κατά τον ισπανικό εμφύλιο στο πεδίο της μάχης ηρωικώς μαχόμενος.

5. Manuel Hedilla Larrey  (18 Ιουλίου 1902- 4 Φεβρουαρίου  1970), εκ των αρχικών μελών της Φάλαγγος και στενός συνεργάτης του Χοσέ Αντόνιο.  Έλαβε μόρφωση από ρωμαιοκαθολικά σχολεία και εργάσθηκε ως εργάτης σε ναυπηγεία και σε δημόσια έργα επί δικτατορίας Miguel Primo de Rivera, έζησε, ωστόσο, και μεγάλες περιόδους ανεργίας.  Ανήκε στην αριστερή πτέρυγα της Φάλαγγος και έδιδε μεγάλη βαρύτητα στην  προλεταριακή και συνδικαλιστική πλευρά αυτής.  Μετά την δολοφονία του Χοσέ Αντόνιο τον διαδέχθηκε στην ηγεσία της Φάλαγγος για λίγους μήνες, καθόσον ακολούθησε η πραξικοπηματική και βιαία μέσω του Decreto de Unificaciòn, (Διάταγμα ενοποίησης) συγχώνευση της  Φάλαγγος (Falange Española de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista / FE de las JONS)  με τους Καρλιστές της Comunión Tradicionalista  (μάχιμοι βασιλόφρονες υπέρ της γραμμής του δον Κάρλος-Μαρία κόμη της Μολίνα της δυναστείας των Βουρβόνων) και με τους αντιδραστικούς  της CEDA(Confederación Española de Derechas Autónomas/ Ισπανική Ομοσπονδία Δεξιών Αυτονόμων, συντηρητική-καθολική οργάνωση), του Bloque Nacional (Εθνικό Μέτωπο,  μοναρχικό κόμμα)και της  Renovación Española (RE, Ισπανική Αναγέννηση, μοναρχικό κόμμα) και την δημιουργία της Falange Española Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista.

Ο Hedilla, επειδή μαζί με άλλους αδιάλλακτους Φαλαγγίτες αρνήθηκε να υπακούσει στην συγχώνευση του Φράνκο, συνελήφθη και δικάσθηκε με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Φράνκο. Κατεδικάσθη σε θανατική ποινή, η οποία μετετράπη αργότερα σε είκοσι χρόνια φυλακίσεως, για να εκτίσει εν τέλει τέσσερα έτη.

Η εις βάρος του κριτική από τον συγγραφέα του άρθρου είναι μάλλον άδικη. Προφανώς ο Hedilla δεν ήταν χαρισματικός ηγέτης, όπως ο προκάτοχός του, όμως λαμβανομένων υπ’ όψιν των τότε συνθηκών και εξελίξεων φαίνεται, ότι δεν είχε και πολλά περιθώρια αντιδράσεως. 

José Antonio Primo de Rivera

Είναι απαραίτητο να εξετάσουμε με πολλή προσοχή  τις δύο απόπειρες [ολοκληρωτικής διακυβερνήσεως] που έχουν γίνει μέχρι τώρα: τον ιταλικό φασισμό και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, και να επισημάνουμε τις διαφορές, οι οποίες μπορεί να υπάρχουν και στα δύο ιδεολογικά κινήματα. Το ιταλικό κίνημα είναι πάνω απ' όλα κλασικό· τείνει προς το κλασικό. Λειτουργεί υποκείμενο σε έναν τρόπο σκέψεως, σε ένα νοητικό πλαίσιο. Ένας εγκέφαλος εργάζεται  και το αποτέλεσμα προβάλλεται σε έναν λαό.  Η γερμανική υπόθεση είναι εντελώς αντίθετη. Ξεκινά από μια ρομαντική πίστη, από την ικανότητα μίας φυλής  για προφητεία. Ως εκ τούτου, είναι δίκαιο να επιβεβαιώσουμε ότι ο χιτλερισμός είναι ένα μυστικιστικό κίνημα, πολύ καλά συντονισμένο με την γερμανική ψυχή. Επιπλέον, η Γερμανία δεν είναι, όπως πιστεύουν εκείνοι που αγαπούν τις ευρείες γενικεύσεις, η χώρα της πειθαρχίας, παρά την εξωτερικευμένη εικόνα της. Οι Γερμανοί είναι πολύ ξεχωριστός λαός. Τραγουδούν πολύ καλά μαζί σε χορωδιακές ομάδες, βαδίζουν στον ίδιον πολεμικό βηματισμό· αλλά κάθε κίνημα απειθαρχίας, εξεγέρσεως στον κόσμο, που θυμίζει τον Σπάρτακο, προήλθε από την Γερμανία.

 Περί του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, 17 Φεβρουαρίου 1935 

*

Το δικό μας θα είναι ένα ολοκληρωτικό κράτος στην υπηρεσία της ακεραιότητας της πατρίδος, όλοι οι Ισπανοί θα διαδραματίζουν έναν ρόλο μέσω της οικογένειας, των δήμων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Κανένας δεν θα παίξει ρόλο μέσω πολιτικού κόμματος.

*

Οι άνθρωποι χρειάζονται τον πόλεμο. Εάν θεωρείτε τον πόλεμο ως ένα κακό, είναι επειδή οι άνθρωποι χρειάζονται το κακό. Από τον αιώνιο αγώνα ενάντια στο κακό έρχεται ο θρίαμβος του καλού, λέει ο Άγιος Φραγκίσκος. Ο πόλεμος είναι απολύτως απαραίτητος και αναπόφευκτος. Ο άνθρωπος το αισθάνεται μέσα του με μια διαισθητική, αταβιστική έλξη και θα είναι στο μέλλον αυτό που ήταν στο παρελθόν…

 

Joseph de Maistre 

Ο πόλεμος είναι λοιπόν θεϊκός καθεαυτός, καθώς είναι κοσμικός νόμος. Ο πόλεμος είναι θεϊκός μέσω των υπερφυσικού χαρακτήρος συνεπειών του, οι οποίες είναι τόσο γενικές όσο και συγκεκριμένες. Ο πόλεμος είναι θεϊκός στη μυστηριώδη δόξα που τον περιβάλλει και στην όχι λιγότερο ανεξήγητη έλξη του. Ο πόλεμος είναι θεϊκός κατά τον τρόπο, με τον οποίο ξεσπά.

*

Σε ολόκληρη την ζώσα φύση επικρατεί ανοιχτά η  βία. Ένα είδος επιτακτικής οργής , η οποία οπλίζει όλα τα πλάσματα για την κοινή καταστροφή τους: μόλις φύγετε από το άψυχο βασίλειο, θα βρείτε το διάταγμα του βιαίου θανάτου χαραγμένο στα ίδια τα όρια της ζωής. Το νιώθεις ήδη στο φυτικό βασίλειο : από τη μεγάλη κατάλπη  έως το ταπεινότερο βότανο, πόσα φυτά πεθαίνουν και πόσα σκοτώνονται · από την στιγμή, όμως,  που εισέρχεσαι  στο ζωικό βασίλειο, αυτός ο νόμος αίφνης εμφανίζεται με τον πλέον τρομερό τρόπο. Μια Δύναμη, μια βία, ταυτοχρόνως  κρυμμένη και ψηλαφητή, έχει ορίσει σε κάθε είδος έναν ορισμένο αριθμό ζώων,  για να καταβροχθίσoυν  τα άλλα… Και ποιος (σε αυτό την  γενικευμένη  σφαγή)  εξοντώνει αυτόν που θα εξοντώσει όλους τους άλλους; Ο ίδιος. Είναι ο άνθρωπος που επιφορτίζεται την σφαγή του ανθρώπου… Όλη η γη, διαρκώς εμποτισμένη στο αίμα, δεν είναι παρά ένας τεράστιος βωμός,  πάνω στον οποίον κάθετι  ζωντανό  πρέπει να θυσιάζεται  χωρίς τέλος, χωρίς μέτρο, χωρίς παύση, μέχρι την εξαφάνιση , έως ότου το κακό εξαλειφθεί, μέχρι τον θάνατο του θανάτου.

*

Είμαστε όλοι δεμένοι  στον θρόνο του Ανώτατου Όντος από μια εύκαμπτη  αλυσίδα, η οποία μας περιορίζει,  χωρίς να μας υποδουλώνει. Η υπέροχη πτυχή του καθολικού σχήματος των πραγμάτων είναι η δράση των ελεύθερων όντων υπό την θεϊκή καθοδήγηση

*

Ο άνθρωπος είναι ακόρεστος με την εξουσία· έχει  νηπιακές  επιθυμίες και, πάντα δυσαρεστημένος με αυτό που έχει, αγαπά μόνον,  αυτό που δεν έχει. Οι άνθρωποι παραπονούνται για τον δεσποτισμό των πριγκίπων·  πρέπει να διαμαρτύρονται για τον δεσποτισμό του ανθρώπου.

 

Κλασικός Μοντερνισμός και η Τέχνη της Ριζοσπαστικής  Δεξιάς
Του Jonathan Bowden

Επιμέλεια κειμένου: Alex Kurtagić
Μετάφραση: Lohengrin
Σημείωμα του επιμελητού:  Το ακόλουθο κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Jonathan Bowden υπό τον τίτλο « Heat». Το συνέγραψε στην ηλικία των 30 ετών, μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου του 1992. Το κείμενο ανηπαρήχθη όπως εμφανίζεται, ελαφρώς  τροποποποιημένο ως προς την ορθογραφία και τα σημεία στίξεως.
Πηγή: counter-currents.com

*

Αυτό φέρνει στην επιφάνεια ένα δίλημμα, δηλαδή την διάκριση μεταξύ πολιτικού και λογοτεχνικού εξτρεμισμού. Αυτή είναι η διάκριση ή ανακολουθία, εάν υφίσταται τέτοια, μεταξύ της προσδοκίας, της σκέψεως και της εκφράσεως μίας συγκεκριμένης επιθυμίας και της πολιτικής πραγματοποιήσεως. Πράγματι, ο Stephen Spender¹ ήταν ταχύς να παρατηρήσει στην εισαγωγή του στο βιβλίο του Alistair Hamilton²  «The Appeal of Fascism: Fascism and the Intellectuals» , ότι υφέρπει ένα μεγάλο ποσοστό ενοχής για την ανταπόκριση της Αριστεράς στον Φασισμό κατά την δεκαετία του τριάντα-δηλαδή η προσέγγισή του με τον κομμουνισμό, μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να εξηγηθεί από την εγγύτητα, την οποίαν είδε, μεταξύ των διανοητικών χειρονομιών και του ανορθολογισμού της ριζοσπαστικής Δεξιάς.
Κατά μία έννοια ο Spender είχε αναγνωρίσει, ότι ένα τεράστιο ποσοστό αντι-αστικού συναισθήματος και Ρομαντικής επάρσεως-ολόκληρο το σάρωμα του Ρομαντισμού, του Συμβολισμού και της Παρακμής- είχε την ρίζα του σε «φασιστικά» συναισθήματα. Έπρεπε να παραδεχθούμε, ότι αυτή ήταν μία κάπως σαρωτική δήλωση, αλλά δεν ήταν απολύτως ανακριβής. Διότι όπως με τον Συμβολιστή και παρακμιακό φιλελεύθερο αναρχικό Octave Mirbeau και με τον Κήπο του των Ικετών, ένα τεράστιο ποσοστό της Ρομαντικής ρητορικής ήταν αστική αντί-αστική. Με άλλα λόγια, ήταν τόσο ριζοσπαστική, ώστε σύντομα άρχισε να απομακρύνεται από την τάξη, η οποία την γέννησε, δηλαδή από την μεσαία τάξη. Ήταν η κατανόηση του Spender (με έναν στοιχειώδη τρόπο) της θέσεως, την οποίαν χρησιμοποίησε  αργότερα ο Γκέοργκ Λούκατς με πιο δυναμικό τρόπο (δηλαδή στο «Η καταστροφή του Ορθού Λόγου») που μετέτρεψε αυτόν τον ποιητή σε έναν ομοφυλόφιλο Μπολσεβίκο, σε μια ροζ απόχρωση του κόκκινου – σε μέλος της Homintern³ . Ωστόσο, ο Spender αντιλήφθηκε ένα θεμελιώδες σημείο, το οποίο συχνά παραβλέπεται, και αυτό έχει να κάνει με τους μορφωμένους προπάτορες του κλασικού φασισμού. Είναι σαν - τουλάχιστον σε ένα επίπεδο συνειδήσεως - όλο το έργο μιας ρομαντικής, προ-μοντέρνας, αντι-μοντέρνας, αντιφιλελεύθερης και αντιβικτωριανής περιβολής προμήνυε ένα κλασικό όραμα της Δεξιάς. Εισχώρησε ακόμη και στα πρώτα στάδια του μοντερνισμού - όπου έγινε μια προσπάθεια να ξεκαθαριστεί η «παρακμιακή» επίδραση του Υψηλού Ρομαντισμού με κάποιον αιχμηρό πρώιμο μοντερνισμό, αν όχι με νεοκλασικισμό με τη σύγχρονη ενδυμασία. Όθεν το γεγονός ότι οι Lewis, Pound, Eliot και Hulme ήταν «ξινισμένοι» Ρομαντικοί,  κυνικοί μεταρομαντικοί, εάν θέλετε. Άνδρες που είδαν τον Ρομαντισμό με μία παραφουσκωμένη χαιρεκακία.
Ήταν μια πικρή και διεστραμμένη μορφή του μοντερνισμού, που κοίταξε στο παρελθόν καθώς το κατέστρεψε, και στο μέλλον,  καθώς επαναπροσδιορίσθηκε μαζί με αυτό για λογαριασμό μορφών του παρελθόντος. Ως αποτέλεσμα, ο κλασικός πρώιμος μοντερνισμός είχε δύο πτυχές συγκρούσεως εντός του. Η μία από αυτές προχώρησε σε μια ανάλυση καθαρής μορφής - την αρχιτεκτονική της τυπικής ανακρίβειας - όπου το μόνο που έχει σημασία είναι η εξέταση ενός συγκεκριμένου τύπου φόρμας· ένα φορμαλιστικό κριτήριο, μια λογαριθμική άσκηση σε συνάρτηση με την πιθανότητα της γεύσεως – διά της οποίας η σύγχρονη τέχνη παράγεται μέσω του Σουρεαλισμού και στο ματαιωμένο προγενετικό και επιλόχειό  του (Ντανταϊσμός) σε μια εκτίμηση του χρώματος, της αφής και της εργαλειακής φύσεως μιας μορφής ενός οράματος. Όταν δεν απέμεινε τίποτα να πούμε - όταν η τέχνη είχε στειρωθεί από την φύση της φωτογραφικής εικόνας, από τη μία πλευρά, και από την αδυναμία ουσιαστικής εκφράσεως σε έναν «αστικό κόσμο», από την άλλη. (Το τελευταίο σύμφωνα με έναν συγκεκριμένο τύπο μινιμαλιστικής μαρξιστικής αισθητικής· το είδος του πράγματος, το οποίο  μια αντορνική⁴ παρωδία από μόνη της.)
Ενώ μια άλλη τάση στον μοντερνισμό δεν έχει ακόμη διερευνηθεί και αυτή είναι ο πρωτοκλασικισμός , που οδήγησε τους πρώτους μοντερνιστές να πειραματισθούν με την δυνατότητα μίας επιστροφής στην κλασική απλότητα χάρη σε μια μοντερνιστική αισθητική. Αυτός ήταν ο λόγος,  για τον οποίο ένας μεγάλος αριθμός πρώιμων μοντερνιστών, όπως ο Epstein και ο Gaudier-Brzeska (των οποίων το έργο εξόργισε τους παραδοσιοκράτες), ενδιαφερόταν τόσο πολύ για την καθαρότητα της κλασικής μορφής - την αισθητική απλότητα και την αναλογία της.  Παρομοίως, οι σύγχρονοι κλασικιστές ιδιαίτερως υψηλού μοντερνιστικού και ατομικιστικού χαρακτήρος, όπως ο Maurras and T. E. Hulme, κήρυξαν μια νέα μορφή τέχνης, η οποία ήταν λιτή, γραμμική, ορθογώνια και αρσενική. Από ορισμένες απόψεις, αυτή η προδιάθεση παρέπαιε στην αιχμή δύο αντικρουόμενων πολιτιστικών οραμάτων. Από τη μία πλευρά, επιθυμούσε να επιστρέψει στην εποχή πρό του Ρομαντισμού, από την άλλη, ήθελε να αναδημιουργήσει τα πάντα ξανά με έναν τρόπο, με τον οποίον δεν είχε γίνει ποτέ πριν. Όπως φαίνεται από την προβαλλόμενη καριέρα διαφόρων μοντερνιστών, η σύγχρονη αισθητική θα μπορούσε να προχωρήσει μόνον τόσο, όσο ένας μεγάλος αριθμός θα εξαφανιζόταν στην θέα της απόλυτης νεωτερικότητας. Αυτό σχετίζεται με μια θλιβερή σύνοψη του πλήρους μοντερνισμού, ο οποίος εισήλθε σε μια μορφή επαναλαμβανόμενου στύλ· απόλυτη μορφή κατά την επιδίωξη της απουσίας της, η απουσία μορφής μιας αισθητικής που ασχολείται δεν ασχολείται με τίποτα άλλο, παρά μόνον με την πιθανότητα μίας ανακρίβειας. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι οι Λιούις, Νταλί, Μαρινέττι, ντε Κίρικο, Roberts, Gaudier-Brzeska και πολλά άλλοι σταδιακά απομακρύνθηκαν  από τον μοντερνισμό – ο Νταλί προς μια συμβολική, κλασική, νεο-ρομαντική μορφή εικονογραφίας, δηλαδή τη θρησκευτική ζωγραφική, και ο Λιούις⁵ προς τη μοντερνιστική μορφοποίηση, την εκφραστική γραμμικότητα, την αντίθεση στην αφαίρεση και την τύφλωση. Επίσης, το τελευταίο επρόκειτο να αποκηρύξει μια μορφή αισθητικής ματαιότητος, τον εγκαταλελειμμένο σκοπό του μηδενιστικού μοντερνισμού - δηλαδή, την απόλυτη έλλειψη νοήματος της κενής αφαιρέσεως· την επιδίωξη ενός τύπου μορφής που δεν είχε τίποτα να επικοινωνήσει - στο βιβλίο του, που ήταν επίσης μια μορφή αναιρέσεως, δηλαδή το «The Demon of Progress in the Arts».
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε, ότι υπήρχε μια μορφή υπολειπόμενου κλασικισμού στον πρώιμο μοντερνισμό, τον οποίον  αργότερα απέρριψε. Αυτός ο τύπος τέχνης είτε έθεσε τον μοντερνισμό στην υπηρεσία ενός νεοκλασικού κράτους, π.χ. ο φουτουρισμός στην Φασιστική Ιταλία, είτε αγκάλιασε τον πλήρως ενηλικιωμένο παραδοσιακό νεοκλασικισμό στο στύλο του Άρνο Μπρέκερ  και την επιστροφή σε μια νατουραλιστική μορφή νεο-Grec⁶  τέχνης. Αυτό ήταν ένα είδος αντεπαναστάσεως σε σχέση με τον μοντερνισμό· μια αναμορφωτική μορφή αντι-μεταρρυθμίσεως - ένας τύπος ευρωπαϊκού νεωτερισμού που ήταν αντι-μοντερνιστικός, μια σύγχρονη μορφή μη τυπικών κριτηρίων, ούτε ακαδημαϊκή ούτε αντι-ακαδημαϊκή. Ήταν μια μορφή αντι-φορμαλιστικής, αντι-μπολσεβικικής επαναστατικής παραδόσεως σε σχέση με την καλλιτεχνική διαδικασία. Αυτό που έγινε γνωστό - κάπως βάναυσα - ως «ναζιστική τέχνη».
Πράγματι, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί, ότι μετά τον πόλεμο, μετά την ήττα, αυτά οι διάφορες πτυχές συναντήθηκαν ξανά, έστω με τη μορφή φιλίας μεταξύ των διαφόρων πρωταγωνιστών - δηλαδή, των ασκούντων μια μορφή πρώιμου μοντερνισμού που είχε μια κλασική μεροληψία και των ξεκάθαρων νεοκλασικιστών, που αποτελούσαν την ριζοσπαστική και ταλαντούχο πρωτοπορία ενός τύπου καλλιτεχνικού παραδοσιασμού· ενός επαναστατικού καλλιτεχνικού παραδοσιασμού, εντούτοις.  Αναφερόμαστε στους  Μπρέκερ, Νταλί, Fuchs, Πάουντ, Κοκτώ, Hauptmann, Σελίν, τα μέλη της οικογένειας Βάγκνερ, τον Σπέερ (έστω αναδρομικά), και την σταδιακή επανεκτίμηση του Βορτικισμού και του Φουτουρισμού - καθώς τα πολιτικά πάθη που οδήγησαν στην αντιπολίτευση κατά άρχισαν να ξεθωριάζουν.

Σημειώσεις του μεταφραστού
1. Sir Stephen Harold Spender, Βρετανός ποιητής, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, περιστασιακός ομοφυλόφιλος και αντιφασίστας
2. Βρετανός ιστορικός
3. λογοπαίγνιο, λέξη που προκύπτει από το Homsexual και την Comintern, ήτοι την Κομμουνιστική Διεθνή
4. Τέοντορ Λούντβιχ Βισενγκρούντ-Αντόρνο, Γερμανός, εβραϊκής καταγωγής, κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, μουσικολόγος, και συνθέτης και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης.
5. Αναφέρεται στον Πέρσι Γουίνταμ Λιούις (Percy Wyndham Lewis), Άγγλο εθνικιστή συγγραφέα και ζωγράφο. Φίλος  του Έζρα Πάουντ , δημιουργός του κινήματος του Βορτικισμού (vorticism), το μανιφέστο του οποίου υπέγραψαν μεταξύ άλλων ο Έζρα Πάουντ και ο γλύπτης Ανρί Γκαρντιέ Μπρζέσκα, ο οποίος σκοτώθηκε πολεμώντας γενναία κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Λιούις υπήρξε διευθυντής του περιοδικού εικαστικών τεχνών «Tyro» την περίοδο 1921-22 και του λογοτεχνικού εντύπου «The Enemy» την περίοδο 1927-29. Έγραψε περισσότερα από σαράντα βιβλία, μυθιστορήματα, διηγήματα, άρθρα και δοκίμια, πολεμικές και ποιητικές συλλογές, ενώ ζωγράφισε πλήθος από πίνακες και ανανέωσε την τέχνη του πορτραίτου.
6. Πρόκειται για μία νεοκλασική αναβίωση στην αρχιτεκτονική και τις τέχνες, η οποία ευδοκίμησε στην Γαλλία κατά την διάρκεια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας (1852–1870) και τις Η.Π.Α.  

 

Σε εποχές αριστοκρατικές, αυτό που είναι πολύτιμο, είναι ανεκτίμητο. Σε δημοκρατικούς καιρούς, αυτό που είναι ανεκτίμητο, δεν έχει αξία.

Nicolas Gomez Davila

Η γερμανική αντίσταση βρίσκεται εκεί,  όπου αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη,  οτι η κοινωνικο-επαναστατική πολιτική δράση δεν στερείται των κρυφών  εθνικο-επαναστατικών προθέσεων, ότι η ανατροπή της αστικής κοινωνίας είναι ταυτοχρόνως  η απαρχή της αναστάσεως της Γερμανίας.

Ernst Niekisch, Ο Πολιτικός Χώρος της Γερμανικής Αντιστάσεως, 1931

Διαβάζουμε συχνά στις ημέρες μας για την γενναιότητα ή για το θράσος, με το οποίο κάποιοι επαναστάτες επιτίθενται σε κάποια πεπαλαιωμένη τυραννία ή σε μια απαρχαιωμένη δεισιδαιμονία. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα  καθόλου θάρρος στην επίθεση κατά πεπαλαιωμένων ή απαρχαιωμένων πραγμάτων, περισσότερο από το να προσφερθούμε να αντιμετωπίσουμε την γιαγιά κάποιου. Ο πραγματικά θαρραλέος άνθρωπος είναι αυτός που αψηφά τυραννίες νέες όπως το πρωί και δεισιδαιμονίες φρέσκες όπως τα πρώτα λουλούδια.

Η πραγματική εξίσωση είναι «δημοκρατία» = διακυβέρνηση από παγκόσμιους χρηματοπιστωτές. Το κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων κυβερνήσεων είναι, ότι δεν γνωρίζουμε ποιος κυβερνά, περισσότερο de facto παρά de jure. Βλέπουμε τον πολιτικό και όχι τον χρηματοδότη του και ακόμα λιγότερο τον  χρηματοδότη του χρηματοδότου, ή το σημαντικότερο όλων , τον τραπεζίτη του χρηματοδότου. Ενθρονισμένος υπεράνω όλων κατά τρόπον άνευ προηγουμένου καθ’ όλο το παρελθόν, είναι ο κεκαλυμμένος προφήτης της οικονομίας, επηρεάζοντας όλους τους ανθρώπους με ένα είδος μαγείας και δίδοντας χρησμούς σε μια ακατανόητη  από τον λαό γλώσσα.

Το να  αποκολληθείς  κομψά από τον κόσμο · το να δώσεις περίγραμμα και χάρη στην θλίψη· μια μοναξιά με στυλ· μια βόλτα που δίνει ρυθμό στις αναμνήσεις·  βαδίζοντας προς το άυλο· με την ανάσα στα τρεμάμενα περιθώρια των πραγμάτων· το παρελθόν αναγεννημένο στην υπερχείλιση των ευωδιών· η οσμή, μέσω της οποίας κατακτάμε τον χρόνο·  το περίγραμμα των αόρατων πραγμάτων· οι μορφές του άυλου· το να εμβαθύνεις στο άυλο· να αγγίξεις τον κόσμο που μεταφέρεται από την οσμή· μυρωδιά· εναέριος διάλογος και ολισθαίνουσα διάλυση· το να κολυμπάς στον δικό σου αντανακλώμενο  κατακερματισμό…

Είμαι το είδος του ανθρώπου, ο οποίος έχει αλλάξει εντελώς υπό την επίδραση της οδύνης, παρόλο που αυτός ο μετασχηματισμός ενδέχεται απλώς να είναι η εντατικοποίηση των στοιχείων, που υπάρχουν ήδη εκεί. Ούτως ενισχυμένα, έδωσαν μια εντελώς νέα προοπτική για την ζωή. Πιστεύω ξέφρενα και φανατικά στις αρετές της οδύνης και του άγχους, και πιστεύω σε αυτές επειδή, μολονότι έχω υποφέρει και έχω απελπισθεί πολύ, έχω εντούτοις αποκτήσει μέσω αυτών μια αίσθηση του δικού μου πεπρωμένου, ένα είδος παράξενου ενθουσιασμού για την αποστολή μου. Στα ύψη της πιο τρομαχτικής απελπισίας, βιώνω την χαρά να έχω πεπρωμένο, να ζώ μια ζωή διαδοχικών θανάτων και μετασχηματισμών, να μετατρέπω κάθε στιγμή σε σταυροδρόμι. Και είμαι υπερήφανος που η ζωή μου ξεκινά με τον θάνατο, σε αντίθεση με την πλειονότητα των ανθρώπων, που τελειώνουν με τον θάνατο. Νιώθω σαν ο θάνατός μου να ήταν στο παρελθόν και το μέλλον μου φαίνεται σαν ένα είδος προσωπικού φωτισμού.

Emil Cioran

 

Wyndham Lewis

Εσύ ως Φασίστας υπερασπίζεσαι τον μικρό έμπορο εναντίον της αλυσίδας καταστημάτων, τον αγρότη εναντίον του τοκογλύφου, το έθνος, μεγάλο ή μικρό, εναντίον του υπερ-κράτους, την ατομική επιχείρηση εναντίον της Μεγάλης Επιχειρήσεως, τον τεχνίτη εναντίον της Μηχανής, τον δημιουργό εναντίον του μεσάζοντος, όλους όσους ευημερούν  με την ατομική προσπάθεια και τον δημιουργικό μόχθο εναντίον όλων εκείνων, οι οποίοι ευημερούν στο αφηρημένο περιβάλλον των Υψηλών Οικονομικών Κύκλων  ή του θεωρητικού θορύβου του Διεθνισμού.

British Union Quarterly, 1937

*

Ο καθένας σήμερα τοποθετείται  κάπου στην Αριστερά: όλοι εκτός από τον φασισμό, ο οποίος είναι μια φατρία της ακραίας και μαχητικής Αριστεράς, που εξεράγη πέριξ της Δεξιάς και ώρμησε μέσα από αυτήν, όπως ήταν – περιέπλευσε, άλλαξε εντελώς κατεύθυνση. 

The Art of Being Ruled

 

 

Απομονωτισμός και Παν-Παρεμβατισμός

Του Carl Schmitt από το έργο του «Αλλάζοντας την δομή  του Διεθνούς Δικαίου», 1943

Πηγή: counter-currents

Μετάφραση: Greg Johnson

Μετάφραση από τα αγγλικά: Lohengrin

Η αμερικανική προσποίηση του σχηματισμού ενός νέου και αδιάφθορου κόσμου ήταν ανεκτή για τους άλλους,  όσο παρέμενε συνδεδεμένη με πολιτικές απομονώσεως. Μια παγκόσμια γραμμή που διαιρεί τον κόσμο με δυαδικό τρόπο υπό όρους καλού και κακού είναι μια γραμμή βασισμένη σε ηθικές αξίες. Όταν δεν περιορίζεται αυστηρώς στην άμυνα και στην αυτο-απομόνωση, καθίσταται μόνιμη πολιτική πρόκληση στην άλλη πλευρά του πλανήτη.

Αυτό δεν είναι ένα απλό πρόβλημα λογικής συνέπειας ή καθαρής εννοιολογικής λογικής, ούτε, επιπλέον, πρόβλημα ευκολίας ή σκοπιμότητας ή θέμα νομικής συζητήσεως σχετικά με το ζήτημα, εάν το Δόγμα Monroe είναι νομική αρχή ή πολιτικό μέγιστο. Το ερώτημα που τίθεται είναι στην πραγματικότητα ένα πολιτικό δίλημμα, από το οποίο ουδείς, ούτε αυτός που σχεδιάζει την γραμμή ούτε ο υπόλοιπος κόσμος, μπορεί να δραπετεύσει.

Μια γραμμή αυτο-απομονώσεως καθίσταται ακριβώς το αντίθετο την στιγμή που γίνεται  μια γραμμή διακρίσεως ή αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο λόγος είναι, ότι η διεθνής νομική ουδετερότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν την γραμμή αυτο-απομονώσεως είναι το ευρωπαϊκό διεθνές δίκαιο του 18ου και του19ου αιώνος.

Όταν η απόλυτη ουδετερότητα, η οποία είναι απαραίτητη για την αυτο-απομόνωση, είναι ελαττωματική, ο απομονωτισμός γίνεται μια αρχή απεριόριστης παρεμβάσεως που αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς διάκριση. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών στην συνέχεια τολμάει να κρίνει ολόκληρη την Γη και θεωρεί δικαίωμά της να παρεμβαίνει στις υποθέσεις όλων των λαών και όλων των τόπων. Η αμυντική στάση, χαρακτηριστικό της αυτο-απομονώσεως, μεταμορφώνεται κατά τρόπον, ο οποίος αποκαλύπτει πλήρως τις εσωτερικές αντιφάσεις της, σε έναν επ’ αόριστον εκτεταμένο παν-παρεμβατισμό, χωρίς κανέναν χωρικό περιορισμό.

 

 

Το πρόγραμμα του Ζαΐρ  Μπολσονάρο είναι αποκρουστικό!

Συνέντευξη του  Alain de Benoist στον Nicolas Gauthier

Πηγές:

https://www.bvoltaire.fr/alain-de-benoist-le-programme-de-jair-bolsonaro-est-consternant/

 geopolitica.ru

 Εκλεγμένος πρόεδρος της Βραζιλίας τον περασμένο Οκτώβριο (ΣτΜ1), με περισσότερο από το 55% των ψήφων, ο Ζαΐρ  Μπολσονάρο μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του. Η αριστερά, η οποία πολλαπλασιάζει τα αναθέματα εναντίον του (ομοφοβικός, σεξιστής, ρατσιστής, κ.λπ.), μιλά για μια νέα άνοδο του «λαϊκισμού» και λέει ότι η νίκη του ικανοποιεί όλους όσους ο κόσμος θεωρεί ως «δεξιούς και ακροδεξιούς» . Είστε ένας από αυτούς;

Καθόλου. Ο Μπολσονάρο σίγουρα επωφελήθηκε από το τρέχον ρεύμα του λαϊκισμού και κέρδισε την ψήφο των λαϊκών τάξεων που προηγουμένως ψήφισαν για το Εργατικό Κόμμα, αλλά ο λαϊκισμός, σας θυμίζω, δεν έχει ακριβές ιδεολογικό περιεχόμενο. Είναι μόνο ένα στυλ, ένας τρόπος απόκρισης στην πολιτική προσφορά και ζήτηση, και αυτό το στυλ μπορεί να συνδυασθεί με πολύ διαφορετικές ιδεολογίες (ο Luiz Inácio Lula, πρώην πρόεδρος, ήταν επίσης «λαϊκιστής»). Ο δεξιός  πάντα κινητοποιείται  με έναν παβλοφικό τρόπο (ΣτΜ2),  όταν ακούει ότι πρόκειται να αποκατασταθούν  «ο νόμος και η τάξη» Το πρόβλημα είναι ότι ο νόμος μπορεί να είναι άδικος και η τάξη είναι συχνά μόνο μια εγκαθιδρυμένη διαταραχή. Φυσικά, δεν θα κρίνω τις προθέσεις του Μπολσονάρο. Ελπίζω ειλικρινά ότι θα μπορέσει να θέσει τέρμα στην διαφθορά και να αποκαταστήσει την ειρήνη σε μια χώρα,  όπου καταγράφονται 64.000 ανθρωποκτονίες ετησίως (πάνω από μισό εκατομμύριο σε δέκα χρόνια). Αυτό που παρατηρώ ταυτοχρόνως, είναι ότι πρώτα από όλα  ήταν ο υποψήφιος των χρηματοπιστωτικών αγορών (το Χρηματιστήριο του Σάο Πάολο σημείωσε άνοδο  6% την ημέρα μετά την νίκη του), των πολυεθνικώνς, ξεκινώντας από τη Monsanto, και του λόμπι των μεγάλων γαιοκτημόνων (la bancada ruralista), και ότι ήταν οι ευαγγελικές εκκλησίες, ελεγχόμενες από τηλευαγγελιστές της Βορείου  Αμερικής και εμποτισμένες στον σιωνιστικό μεσσιανισμό, οι οποίες του έδωσαν την πιο αποφασιστική υποστήριξη (πρώην Καθολικός, προσηλυτίσθηκε στον ευαγγελισμό, όταν βαπτίσθηκε  συμβολικά στον Ιορδάνη ποταμό το 2016).

 Αλλά για τί τον επικρίνετε ουσιαστικά;

Έχω ακούσει τις διάφορες ομιλίες του Μπολσονάρο και έχω διαβάσει προσεκτικά το πρόγραμμά του, το οποίο θεωρώ αποκρουστικό από πολλές απόψεις. Αφότου αποφάσισε να αποχωρήσει από την Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, ανακοίνωσε την κατασκευή ενός νέου αυτοκινητόδρομου μέσω του Αμαζονίου, το άνοιγμα αυτόχθονων εδαφών, των οποίων οι κάτοικοι θα εκδιωχθούν, στην εκμετάλλευση πετρελαίου και ορυκτών και την συστηματική προώθηση της βιομηχανικής γεωργίας εις βάρος της προστασίας του περιβάλλοντος. Για να το καταστήσει σαφές, κατήργησε το Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου οι αρμοδιότητες μεταφέρθηκαν στο Υπουργείο Γεωργίας και ανακοίνωσε την κατάργηση του Υπουργείου Πολιτισμού. Όσον αφορά στο κοινωνικό πεδίο, σκοπεύει να καταφύγει σε σχεδόν πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων, να δημιουργήσει ένα συνταξιοδοτικό σύστημα επενδύοντας συνταξιοδοτικά κεφάλαια, να μειώσει τη φορολογία των πιο ισχυρών βιομηχανικών ομίλων, να αυξήσει τις φορολογικές απαλλαγές για τις υψηλότερες φορολογικές κλάσεις και να πραγματοποιήσει μια σημαντική απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέως. Εάν υπάρχουν Κίτρινα Γιλέκα στην Βραζιλία, θα δυσκολευθούν να δουν κάτι θετικό. Στην διεθνή πολιτική, ο Μπολσονάρο υιοθέτησε την ίδια γραμμή με τον Ντόναλντ Τραμπ στους πιο αμφισβητήσιμους τομείς: μεταφορά της πρεσβείας της χώρας του από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, άνευ όρων υποστήριξη πρός την Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, δυσπιστία προς την Ευρώπη και εχθρότητα προς την Κίνα και την Ρωσία. Σε αυτό προστίθεται η δεδηλωμένη νοσταλγία του για την δικτατορία που κυβέρνησε την Βραζιλία από το 1964 έως το 1985, η οποία έχει τίποτα που να με ευχαριστεί. Έχω δει, στο παρελθόν, την εγκαθίδρυση ορισμένων στρατιωτικών δικτατοριών, από τους Έλληνες συνταγματάρχες έως τους Αργεντινούς στρατηγούς, περνώντας από τον Πινοσέτ και τα «Παιδιά του Σικάγο» (ΣτΜ3). Έβρισκα την μία πιο θλιβερή από την άλλη.

Ωστόσο παρουσιάζουν τον Μπολσονάρο ως εθνικιστή…

Περισσότερο από εθνικιστής, αυτός ο άνθρωπος, ως χαρακτήρας μάλλον κενός και στερούμενος ηθικών αναστολών, είναι στην πραγματικότητα φιλελεύθερος¹. Αρκεί να δούμε την κουστωδία του. Ο ισχυρός άνδρας της κυβερνήσεώς του, ο οποίος από μόνος του έχει συγκεντρώσει πέντε υπουργικά χαρτοφυλάκια, είναι ο Paulo Guedes, συνιδρυτής της επενδυτικής τραπέζης BTG Pactual, ένας υπερφιλελεύθερος εκπαιδευμένος από την Σχολή του Σικάγο, πρώην μαθητής του Milton Friedman, ο οποίος ίδρυσε επίσης το Ινστιτούτο της Χιλιετίας , με προσανατολισμό ελευθεριακό και υπέρ των φυτοφαρμάκων, πριν υπηρετήσει την στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Ο Υπουργός Εξωτερικών, Ernesto Araújo, είναι αντι-οικολόγος διπλωμάτης που συνδέεται με συμφέροντα γεωργικών επιχειρήσεων. Η Υπουργός Γεωργίας, Tereza Cristina, είναι ο εκπρόσωπος του μεγάλου λόμπι των γαιοκτημόνων (la bancada ruralista). Ο Υπουργός Παιδείας, Ricardo Vélez Rodriguez, ένας Κολομβιανός πολιτογραφημένος ως Βραζιλιάνος, είναι μαθητής του Antônio Paim, πρώην κομμουνιστή διανοούμενου που έχει γίνει εξαιρετικά φιλελεύθερος σήμερα. Και ο κοινός τους γκουρού, Olavo de Carvalho, είναι «στοχαστής» που κατοικεί στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου προσφέρει «διαδικτυακά» μαθήματα φιλοσοφίας.

Για μένα, όλα αυτά είναι απαγορευτικά. Κατ’ αρχάς, δεν θα συγχωρήσω ποτέ μια δεξιά στροφή, η οποία συνοδεύεται από μια ισχυρή ανάδυση του φιλελευθερισμού.

 

ΣτΜ1: Εξελέγη τον Οκτώβριο του 2018 και ανέλαβε καθήκοντα Προέδρου της Βραζιλίας τον Ιανουάριο του 2019

ΣτΜ2: όρος για το εξαρτημένο αντανακλαστικό/ερέθισμα, εκ του Ρώσου φυσιολόγου και ιατρού Ιβάν Πάβλωφ

ΣτΜ3: «Chicago boys», 25 περίπου οικονομολόγοι από την Χιλή, οι περισσότεροι των οποίων  σπούδασαν στο Παπικό Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής (Pontificia Universidad Catolica de Chile) και έπειτα έκαναν το μεταπτυχιακό τους στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο (University of Chicago). Πολλοί άλλοι απόφοιτοι της Σχολής του Σικάγο τοποθετήθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις του καθεστώτος Πινοσέτ.

1. Φιλελεύθερος υπό την κλασική έννοια, υποστηρικτής της ιδεολογίας της ελεύθερης αγοράς.