Συνείδηση των μελών της συντακτικής ομάδας της προσπάθειας αυτής είναι ότι η κατάσταση κατ’ αρχήν της πατρίδας μας δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αρχαία ελληνική, βυζαντινή και μεταβυζαντινή κληρονομιά και χαρακτήρα της. Περισσότερο ανησυχητικό φαντάζει το γεγονός ότι απομακρύνεται ακόμη και από τα πρόσφατα επιτεύγματά της σε πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, ενώ η κοινωνική κατάπτωση και η πνευματική υποβάθμιση του λαού όχι μόνον αποτελούν θλιβερή πραγματικότητα, αλλά έχουν καταστεί πρότυπο διαμορφώσεως χαρακτήρων και θέσφατο συμπεριφοράς. Οι οικονομικές ελίτ αδιαφορούν παντελώς για την ανάπτυξη της Ελλάδας σε πραγματικά παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, το κράτος προωθεί βραχύβιες και αναποτελεσματικές πρακτικές σε μη παραγωγικούς τομείς, η παρασιτική παραοικονομία ανθεί, η εργατική τάξη παραγκωνίζεται από νόμιμους και παράνομους μετανάστες προς συμφέρον τελικώς των ελίτ, η μικρομεσαία και μέρος της μεσαίας τάξης εξαφανίζονται από το επελαύνον παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, η αγροτική τάξη κάθε χρόνο μετράει λιγότερα μέλη και πέραν όλων αυτών, αποδυναμώνονται ή χάνονται οριστικώς συνδικαλιστικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά κεκτημένα.
Η κριτική που ασκούμε δεν είναι αποκομμένη από την γειτονιά των Βαλκανίων και από το παγκοσμιοποιημένο μονοπολικό οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό περιβάλλον. Αντιμετωπίζουμε την Παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη Πραγμάτων ως τους ολετήρες που συνθλίβουν έθνη, λαούς, πολιτισμούς, κοινωνικούς ιστούς και έν τέλει το ίδιο το άτομο. Θεωρούμε τις ΗΠΑ και τους ανά χώρα λακέδες τους προωθητές και συνάμα ενσαρκωτές των «ιδεωδών» του πολυπολιτισμού και της Παγκοσμιοποίησης και αντιμετωπίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μία ανεπαρκή απάντηση στις ΗΠΑ αφενός, κακέκτυπο αυτών αφετέρου.
Μαζί με τα «αγαθά» του νεοφιλελευθερισμού και της Παγκοσμιοποίησης, απολαμβάνουμε χιόνια τον Ιούλιο και ηλιόλουστες, ζεστές ημέρες τον Δεκέμβριο! Η οικολογική ανισορροπία, ίσως και καταστροφή, είναι πλέον μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Οι επιπτώσεις στο οικοσύστημα, την ζωή των ανθρώπων και την οικονομία κάθε χώρας είναι ήδη υπολογίσιμες, μακροπρόθεσμα δε μη αναστρέψιμες.
Σε μία λοιπόν πατρίδα όπου ο πολιτικός λόγος έχει χάσει την ουσία του, η πνευματική ηγεσία απλώς πιθηκίζει το παρελθόν ή μιμείται τα ιδεολογικά πρότυπα των παγκοσμιοποιητών, και ο λαός στενάζει στις πίστες ή αποχαυνώνεται στα reality της δυστυχίας μας, σε έναν κόσμο πολύχρωμο και πολύβουο, ουσιαστικά δε σε μία έρημη χώρα, τηρούμε στάση μακριά από πολιτικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις και ελπίζουμε σε μία διαλεκτική μεταξύ και ετεροκλίτων ομάδων, οι οποίες αντιτίθενται στην επερχόμενη κονιορτοποίηση του ανθρώπου, των λαών και της φύσης.
Ακόμη και με συντρίμμια μπορούμε να στυλώσουμε τα ερείπιά μας!
Η κριτική που ασκούμε δεν είναι αποκομμένη από την γειτονιά των Βαλκανίων και από το παγκοσμιοποιημένο μονοπολικό οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό περιβάλλον. Αντιμετωπίζουμε την Παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη Πραγμάτων ως τους ολετήρες που συνθλίβουν έθνη, λαούς, πολιτισμούς, κοινωνικούς ιστούς και έν τέλει το ίδιο το άτομο. Θεωρούμε τις ΗΠΑ και τους ανά χώρα λακέδες τους προωθητές και συνάμα ενσαρκωτές των «ιδεωδών» του πολυπολιτισμού και της Παγκοσμιοποίησης και αντιμετωπίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μία ανεπαρκή απάντηση στις ΗΠΑ αφενός, κακέκτυπο αυτών αφετέρου.
Μαζί με τα «αγαθά» του νεοφιλελευθερισμού και της Παγκοσμιοποίησης, απολαμβάνουμε χιόνια τον Ιούλιο και ηλιόλουστες, ζεστές ημέρες τον Δεκέμβριο! Η οικολογική ανισορροπία, ίσως και καταστροφή, είναι πλέον μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Οι επιπτώσεις στο οικοσύστημα, την ζωή των ανθρώπων και την οικονομία κάθε χώρας είναι ήδη υπολογίσιμες, μακροπρόθεσμα δε μη αναστρέψιμες.
Σε μία λοιπόν πατρίδα όπου ο πολιτικός λόγος έχει χάσει την ουσία του, η πνευματική ηγεσία απλώς πιθηκίζει το παρελθόν ή μιμείται τα ιδεολογικά πρότυπα των παγκοσμιοποιητών, και ο λαός στενάζει στις πίστες ή αποχαυνώνεται στα reality της δυστυχίας μας, σε έναν κόσμο πολύχρωμο και πολύβουο, ουσιαστικά δε σε μία έρημη χώρα, τηρούμε στάση μακριά από πολιτικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις και ελπίζουμε σε μία διαλεκτική μεταξύ και ετεροκλίτων ομάδων, οι οποίες αντιτίθενται στην επερχόμενη κονιορτοποίηση του ανθρώπου, των λαών και της φύσης.
Ακόμη και με συντρίμμια μπορούμε να στυλώσουμε τα ερείπιά μας!
