από την εφημερίδα Αυγή, 12/10/2007

"Με το θεώρημα των εθνικοτήτων δεν θα πάρουμε την Μακεδονία, διότι, αν κι ευρίσκονται ελληνικά στοιχεία σκορπισμένα εις όλην την χώραν, μόνον τα νότια αυτής μέρη κατοικούνται πυκνά από Έλληνες. Με τα θεωρήματα των απαράγραπτων ιστορικών δικαίων όσον και αν τα φωνάζωμεν μεταξύ μας και εις την οικουμένην δεν θα πάρωμεν την Μακεδονίαν, διότι απαράγραπτα δικαιώματα δεν υπάρχουν εις την γην και πολλών ειδών παραγραφές ισχύουν εις το διεθνές δίκαιον...Εις την Μακεδονία θα εμφανιστεί την δωδεκάτην ώραν ο Μακιαβέλης. Αν αυτός είναι Βούλγαρος, η Μακεδονία θα γίνη Βουλγαρική, αν είναι Έλλην θα γίνει ελληνική, αν είναι Ρώσος, φίλος της αυτονομίας θα γίνη αυτόνομον κράτος σλαυικόν... Είναι ακόμη καιρός να γίνη Έλλην ο Μακιαβέλης" (από αδημοσίευτο άρθρο του Ίωνα Δραγούμη το 1903).

Του Μιχαλη Καλιακάτσου

Το παράθεμα ανήκει στον Ίωνα Δραγούμη, μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού εθνικισμού των αρχών του 20ού αιώνα, γνωστού κυρίως για το ρόλο του στην πιο σκοτεινή και βίαιη ίσως φάση της σύγχρονης ιστορίας του "μακεδονικού ζητήματος", δηλαδή στον "μακεδονικό αγώνα" (1904-1908). Με τον όρο αυτό αποτυπώνεται στην ελληνική και διεθνή ιστοριογραφία η ένοπλη αντιπαράθεση ατάκτων ομάδων (κομιτατζήδες) των αρτισύστατων βαλκανικών κρατών (Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας) στις οθωμανικές διοικητικές περιφέρειες, που συγκροτούσαν τη γεωγραφική χώρα, γνωστή ως Μακεδονία, στη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, και που αντιστοιχούν, grosso modo, στα εδάφη της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και του νοτιοδυτικού τμήματος της Βουλγαρίας, γνωστής ως Μακεδονία του Πιρίν. Με την εξαίρεση των νότιων επαρχιών της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας και των σημαντικότερων πόλεων της ευρύτερης γεωγραφικής Μακεδονίας όπου ζούσαν συμπαγείς ελληνόφωνοι πληθυσμοί, στα επίδικα εδάφη κατοικούσε μια πληθώρα γλωσσικών και θρησκευτικών κοινοτήτων με προεξάρχον πληθυσμιακά στοιχείο αυτό των σλαβόφωνων χριστιανών. Στο τμήμα της κεντρικής και βόρειας Μακεδονίας όπως ορίστηκε πριν, η συνέχεια της αλλόφωνης και ουσιαστικά σλαβόφωνης ενδοχώρας διασπάται σε επιμέρους θυλάκους και εστίες ελληνοφωνίας, απομακρυσμένες κι απομονωμένες μεταξύ τους. Άλλωστε στη διάρκεια των μεσαιωνικών και νεότερων χρόνων ο χώρος της αρχαίας ελληνοφωνίας, συμπεριλαμβανομένης της επικράτειας του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, παραχώρησε σταδιακά τη θέση του σε ένα πολύχρωμο μωσαϊκό αλλοφωνίας και ελληνοφωνίας. Στις παραδοσιακές, απομονωμένες και ασύνδετες αγροτικές κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η εντοπιότητα, η συγγένεια, η θρησκεία και η γλώσσα αποτελούν τα κύρια πεδία αναφοράς, με βάση τα οποία τα υποκείμενα προσδιορίζουν την ταυτότητά τους κι αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους. Η θρησκεία αποκτά βαρύνουσα σημασία, καθώς αποτελεί τη δεσπόζουσα, την καθοριστική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον υποτελή και τον κυρίαρχο. Η εθνική αδιαφορία και η απουσία εθνικής συνείδησης ανάμεσα στους αγροτικούς κι ορθόδοξους πληθυσμούς της Μακεδονίας, σλαβόφωνους αλλά και ελληνόφωνους, θα επιφέρει συχνά την αγανάκτηση και απογοήτευση των εκπροσώπων του ελληνικού κράτους, που αντιλαμβάνονται την ανεπάρκεια των σχολείων και της εκκλησίας ως μηχανισμών εθνικής αφομοίωσης και εξελληνισμού. Η προσάρτηση κι εθνική αποικιοποίηση του εύπλαστου και "πρωτογενούς" εδάφους της συνείδησης των χωρικών της Μακεδονίας αποτέλεσε ακριβώς το πεδίο ανταγωνισμού των νεοσύστατων βαλκανικών κρατών~ με απώτερο στόχο την επέκταση κι εδραίωση της κατάκτησης, στο πραγματικό έδαφος, τη γη της Μακεδονίας, που εποφθαλμιούσαν οι αντίπαλες κι αναπόφευκτα συγκρουόμενες (καθότι ο "ζωτικός χώρος" που διεκδικούσαν ήταν κοινός) "Μεγάλες Ιδέες". Ουσιαστικό σημείο εκκίνησης και επιτάχυνσης των διαδικασιών, αποτέλεσε η αναγνώριση με σουλτανικό φιρμάνι ανεξάρτητης βουλγαρικής εκκλησίας το 1870 και η εξάπλωση βουλγαρικών εκκλησιών και σχολείων σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια της Αυτοκρατορίας, γεγονότα που απειλούσαν την πολιτιστική ηγεμονία του Ελληνορθόδοξου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο καταλύτης όμως της εθνικιστικής αντιπαράθεσης και το ορόσημο της μετάβασής της από την ειρηνική (εκπαιδευτικός κι εκκλησιαστικός ανταγωνισμός) στην ένοπλη και βίαιη φάση, υπήρξε η ανακίνηση του αγροτικού ζητήματος από μια ομάδα σλαβόφωνων διανοουμένων της Μακεδονίας. Αντιδρώντας στην καταπίεση, την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση των πληθυσμών της Μακεδονικής υπαίθρου από το ημι-φεουδαρχικό σύστημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την αυθαιρεσία των οθωμανικών αρχών, κι εμφορούμενοι από επαναστατικές ιδέες, δημιούργησαν το 1893 στη Θεσσαλονίκη μία οργάνωση (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση), που στόχευε στη δημιουργία αυτόνομης Μακεδονίας καθώς και στον εκβιασμό της επέμβασης των Δυνάμεων της Ευρώπης για την επιβολή μεταρρυθμίσεων. Η οργάνωση αυτή απευθυνόμενη σε όλους τους καταπιεζόμενους πληθυσμούς της Μακεδονίας, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, οδήγησε το 1903 στην αποτυχημένη εξέγερση του Ήλιντεν, που εκδηλώθηκε στο δυτικό κυρίως τμήμα της. Μετά τη στυγνή καταστολή της εξέγερσης από τις οθωμανικές δυνάμεις, η οργάνωση διασπάστηκε κι ενώ ένα μικρό τμήμα συνέχιζε να δρα, προσβλέποντας στην αυτονόμηση της Μακεδονίας, τα ηνία της οργάνωσης ανέλαβαν ουσιαστικά οι φορείς του βουλγαρικού επεκτατισμού, που αποτελούνταν κυρίως από Μακεδόνες πρόσφυγες στη Βουλγαρία. Οι πολιτικές όμως και ιδεολογικές βάσεις για τη δημιουργία μιας αυτόνομης Μακεδονικής οντότητας με κυρίαρχο το σλαβικό στοιχείο είχαν τεθεί. Ήδη στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, η αντίδραση απέναντι στην πολιτιστική ηγεμονία την οποία επιδίωκαν να εδραιώσουν η Ελλάδα και η Βουλγαρία στους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Μακεδονίας, οδήγησε έναν περιορισμένο αριθμό λογίων, ενίοτε με την ιδιοτελή συμπαράσταση ή και υποκίνηση της Σερβίας, στις πρώτες εκφράσεις μιας ιδιαίτερης σλαβομακεδονικής ταυτότητας, ανεξάρτητης τόσο από τη βουλγαρική όσο κι από τη σερβική, και στην απόπειρα κωδικοποίησης της σλαβομακεδονικής γλώσσας. Το αίτημα για μια "ανεξάρτητη κι ενιαία Μακεδονία", θα υποστηριχτεί από τη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία και την Γ' Διεθνή στη διάρκεια του μεσοπολέμου (γεγονός που ευνόησαν η ηγεμονευτική πολιτική και οι αφομοιωτικές τακτικές της σερβικής εξουσίας στο νέο κράτος της Γιουγκοσλαβίας εις βάρος των άλλων "συνιστωσών"), για να εμπεδωθεί στη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής αντίστασης ενάντια στους Βούλγαρους κατακτητές, και να εκβάλλει τελικά στην ομοσπονδιακή λαϊκή δημοκρατία της Μακεδονίας. Όσον αφορά στην Ελλάδα, η εξέγερση του Ήλιντεν, η δράση κι η αυξανόμενη επιρροή των σλάβων ανταρτών και της βουλγαρικής προπαγάνδας και ο φόβος επιβολής μεταρρυθμίσεων προς όφελος των βουλγαρικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία, οδήγησαν στην έξαρση του αντιβουλγαρικού φανατισμού, στην ανασυγκρότηση των "πατριωτικών" εταιρειών, στην υποδαύλιση της κοινής γνώμης και στην άσκηση πίεσης στην ελληνική κυβέρνηση από αυτόκλητους υπερασπιστές των ελληνικών "εθνικών δικαίων" προς την κατεύθυνση δυναμικής δράσης. Το έργο των δασκάλων και των φορέων της ορθόδοξης εκκλησίας έσπευσαν να συνδράμουν, με τη συγκατάθεση κι ενίσχυση της ελληνικής κυβέρνησης, σώματα ενόπλων στρατιωτικών και εθελοντών από την Ελλάδα και τη Μακεδονία, με επικεφαλής αποστρατευμένους για το σκοπό αυτό αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, έμπειρους "καπετάνιους" από την Κρήτη κ.α. Η τρομοκρατική δράση που ανέλαβαν τα ελληνικά σώματα στη Μακεδονία (σε αγαστή συχνά συνεργασία με τις οθωμανικές αρχές και τους Οθωμανούς μπέηδες), η οποία στα διεθνή όμματα και ώτα προβάλλονταν τεχνηέντως για προφανείς λόγους ως αυθόρμητη άμυνα του "ελληνισμού της Μακεδονίας", μπορεί να ανέκοψε και να αντιστάθμισε την πρόοδο της αντίστοιχης βουλγαρικής προπαγάνδας του βουλγαρικού κομιτάτου στην περιοχή, αλλά εξέθεσε κι απομόνωσε διπλωματικά τη χώρα, χωρίς να κάνει ούτε βήμα προς την κατοχύρωση των ελληνικών επεκτατικών διεκδικήσεων στη Μακεδονία. Οι τελευταίες διασφαλίστηκαν λίγα χρόνια αργότερα --κατά παράδοξο φαινομενικά τρόπο-- με την διπλωματική προσέγγιση Ελλάδας - Βουλγαρίας, που εξήγαγε το ελληνικό βασίλειο από την απομόνωση, και με τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους, που έφερε εις πέρας ο τακτικός κι αναβαθμισμένος στρατός της. Παρομοίως, η ελληνική ταυτότητα των κατοίκων της ελληνικής Μακεδονίας διασφαλίστηκε με τις ανταλλαγές πληθυσμών, που ακολούθησαν τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Τουρκίας και με το τεράστιο κύμα προσφύγων, που προκάλεσε το κύκνειο άσμα της ελληνικής Μεγάλης Ιδέας στην Μικρά Ασία. Η σλαβομακεδονική μειονότητα, που απέμεινε διασκορπισμένη στο βορειοδυτικό τμήμα της ελληνικής Μακεδονίας, δοκίμασε την εφευρετικότητα των μηχανισμών αφομοίωσης του ελληνικού κράτους και τον παραλογισμό, την ανθεκτικότητα και την αδιαλλαξία των εθνικών μύθων, που συνεχίζουν να επισκιάζουν τόσο την ιστορική μας αυτογνωσία όσο και το σεβασμό στην εθνική ιδιοπροσωπία και την ιστορία των γειτονικών μας λαών, εντός κι εκτός συνόρων. Η εθνική μυθολογία σχετικά με τη διαχρονική ελληνικότητα της Μακεδονίας και των συμβόλων της, εδραιώθηκε ουσιαστικά στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα από το ιδεολογηματικό ιστορικό σχήμα της τρισχιλιετούς συνέχειας του ελληνικού έθνους και του ελληνικού πολιτισμού, στο οποίο θεμελιώθηκε η θεωρία των Ζαμπέλιου - Παπαρρηγόπουλου, διαμορφώνοντας κατά τα λόγια του Δημαρά μια "εθνική εθιμοφροσύνη". Έως τις αρχές της δεκαετίας του 1840 το κυρίαρχο παράδειγμα της ελληνικής ιδεολογίας, το οποίο απηχούσε σαφώς τις αντιλήψεις των φορέων του ελληνικού Διαφωτισμού, ήθελε την Ελλάδα να αποτελεί κληρονόμο και διάδοχο, με όχημα κι εμπνευστή τη Δύση, του κόσμου της κλασικής αρχαιότητας. Το διάστημα που μεσολάβησε από τότε έως την επανάσταση του '21 αποτελούσε τη μαύρη τρύπα της ιστορίας, ένα συνεχές σκοταδισμού και βαρβαρότητας, χάσμα αγεφύρωτο. Παρομοίως, οι έως τότε κρατούσες απόψεις περί αρχαίας Μακεδονίας, δυναστείας του Φιλίππου, και μεγάλου Αλεξάνδρου, συμπυκνώνονται χαρακτηριστικά στα λόγια του Ιάκωβου Ρίζου Νερουλού, προέδρου της νεοσύστατης αρχαιολογικής εταιρείας. Γράφει λοιπόν ο Νερουλός περί τα μέσα του 19ου αιώνα αναφερόμενος στη μάχη της Χαιρώνειας: "ο Φίλιππος έπραξεν άλλο της νίκης εκείνης ολεθριώτερον, εγέννησε τον Αλέξανδρον". Το χάσμα ήρθαν να γεφυρώσουν οι προαναφερθέντες ιστορικοί πλάθοντας μια αναδρομική ερμηνεία του προ-εθνικού παρελθόντος με όρους σύγχρονους και εθνικούς, βασισμένοι στα διανοητικά εργαλεία της εποχής τους αλλά και στις ιδεολογικές και πολιτικές μέριμνες που επέβαλλαν, από τη μια η εμπέδωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας στο νεοπαγές ελληνικό βασίλειο, και απ" την άλλη η ανάγκη ιδεολογικής νομιμοποίησης της Μεγάλης Ιδέας και της "αλυτρωτικής" επέκτασης προς ένα βορράν εν πολλοίς αλλόφωνο και εχθρικό. Η ενότητα στο χρόνο έγινε προϋπόθεση της ενότητας στο χώρο. Στην ερμηνεία αυτή, η φαντασιακή κατασκευή της διαρκούς κι αδιάσπαστης ελληνικής συνέχειας της Μακεδονίας στηρίχτηκε αναπόφευκτα στην αποσιώπηση της γεωγραφικής, εθνογραφικής, ιστορικής και πολιτικής της ασυνέχειας. Η Μεγάλη Ιδέα ενταφιάστηκε στην Λωζάννη στις 24 Ιουλίου 1924. Η συγκέντρωση των ελληνικών πληθυσμών της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας, πληθυσμών δηλαδή με ελληνική συνείδηση, στα σύνορα ενός ανεξάρτητου και σχεδόν ομοιογενούς εθνικά κράτους, έκλεισε οριστικά το καπάκι στο φέρετρό της. Μαζί ενταφιάστηκε σταδιακά και ο πόλεμος ως εναλλακτικό και ισοδύναμο της διπλωματίας μέσο στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Ευτυχώς μόνο στον ακόμη περιθωριακό χώρο της άκρας δεξιάς, αναβιώνει το φάντασμά τους, ως αναχρονιστικό απολίθωμα του παρελθόντος, ένα παρελθόν που έχει αποκηρύξει διά παντός η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του τόπου. Ωστόσο αρκετοί από τους εθνικούς μύθους που συνυφάνθηκαν ποικιλοτρόπως στο παρελθόν με την ιστορική και πολιτική διαδρομή της Μεγάλης Ιδέας, φαίνεται να είναι πιο ανθεκτικοί στο χρόνο και με αρκετά ευρύτερες προσβάσεις στην πολιτεία και την κοινωνία, παρά το γεγονός της τεκμηριωμένης και ομόφωνης καταδίκης τους από τη σύγχρονη ιστορική έρευνα. Πέρα από την αδράνεια και την αγκύλωση που χαρακτηρίζει τα ιδεολογικά φαινόμενα εν γένει, ιδίως όταν αυτά έχουν γαλουχήσει "συλλογικές συνειδήσεις" γενεές επί γενεών, θα ήθελα να επισημάνω ορισμένες ακόμη πιθανές ερμηνείες αυτού του φαινομένου. Καταρχήν να ειπωθεί ότι κοινό γνώρισμα των εθνικών μύθων και της εθνικιστικής ιδεολογίας που τους διατυπώνει, αποτελεί η μεταφυσική σχεδόν αντίληψη του έθνους ως μιας αναλλοίωτης, ενιαίας και αδιαφοροποίητης στο χώρο και το χρόνο ουσίας, ως πρωτογενούς και φυσικής πραγματικότητας, ανεξάρτητης από τις ιστορικές συνθήκες, τις κοινωνικές αντιθέσεις και τη συνείδηση των μελών του, ως ιερής, τέλος, και υπέρτατης πηγής αφοσίωσης. Ο εθνικισμός όμως επιτελεί τις ακόλουθες λειτουργίες, που βοηθούν κατά τη γνώμη μου να ερμηνεύσουμε την ευρεία του απήχηση. Καταρχήν, προσφέρει ένα απλουστευτικό κι εύληπτο όσο κι ανιστόρητο σχήμα αναδρομικής ερμηνείας του παρελθόντος και εξήγησης του παρόντος, με βασικό εργαλείο την αφηρημένη και υποστασιοποιημένη κατηγορία του έθνους και των "εχθρών" του. Το έθνος λοιπόν, σύμφωνα με την εθνικιστική ιδεολογία, οντολογικός φορέας μιας λαμπρής αποστολής, κατόρθωσε στη διάρκεια της συνεχούς τρισχιλιετούς ιστορίας του, να επιβιώσει, αντιμετωπίζοντας, με την υπεροχή τού "ελληνοχριστιανικού πολιτισμού" του και το απαράμιλλό του δαιμόνιο, πανίσχυρους εχθρούς, να δραπετεύσει από διαβόλους και τριβόλους, να αιχμαλωτιστεί και να αναγεννηθεί, όπως ο φοίνικας μέσα από τις στάχτες του, χάρη στα διαρκώς ανανεούμενα αποθέματα των δυνάμεών του, προκειμένου να εκπληρώσει το "ιστορικό του πεπρωμένο". Ως σύγχρονοι εχθροί του έθνους και των οραμάτων που εμπνέουν τον ιστορικό του "προορισμό", καταγγέλλονται, από τη μανιχαϊστική λογική του εθνικισμού, οι πάσης φύσεως φορείς της φασματικής παγκοσμιοποίησης, που με όχημα άλλοτε τα γειτονικά κράτη, άλλοτε τους μετανάστες κι άλλοτε τους εγχώριους πράκτορες, εξυφαίνουν εναντίον του ανάδελφου έθνους "ασύμμετρες απειλές". Η ερμηνεία αυτή βρίσκει εύφορο έδαφος στις δομικές ανεπάρκειες και διαστρεβλώσεις της ελληνικής εκπαίδευσης, στον πολιτικό ανορθολογισμό και στην παρασιτική λειτουργία αναχρονιστικών θεσμών στα πλαίσια του πολιτικού μας συστήματος (ποιόν αιώνα πρέπει να περιμένουμε για να αποκτήσουμε πραγματικά ανεξίθρησκο και πλήρως εκκοσμικευμένο κράτος;). Οι κοινοί τόποι της ιστορικής επιστήμης είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στα στενά όρια της επιστημονικής κοινότητας, όσο οι "υπεύθυνες" κυβερνήσεις της χώρας επιτρέπουν, χάριν μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και μεγάλων φυσικά συμφερόντων, το περιεχόμενο της σχολικής εκπαίδευσης να υπαγορεύεται ή να ελέγχεται από θεσμούς αναρμόδιους, από υπερπατριωτικά lobby (ιδαλγούς του "πατριωτισμού" της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου και ρασοφόρους) από φορείς τέλος των πιο συντηρητικών, μισαλλόδοξων, καιροσκοπικών και σκοταδιστικών στοιχείων που έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία. Οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων και κυρίως της αριστεράς είναι σοβαρές. Όσοι, με δημαγωγική υστεροβουλία, εγκαλούν την κυβέρνηση (η οποία ακολούθησε με συνέπεια την ίδια ακριβώς τακτική στο ρόλο της αντιπολίτευσης) για εθνική μειοδοσία σε θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ρίχνουν λάδι στη μηχανή του εθνικισμού~ μηχανή, που, με γνώμονα την εθνικοφροσύνη, αποσύρει βιβλία, υπονομεύει επικίνδυνα την ελευθερία της έρευνας και τη δεοντολογία του επιστημονικού διαλόγου, αναγορεύει το μίσος, τη βία και την ξενοφοβία σε κώδικα παραπολιτικής ορθοφροσύνης, υποσκάπτοντας βαθειά τα θεμέλια της ειρήνης και της δημοκρατίας. Πάνω απ' όλα όμως ο εθνικισμός, συγκροτεί μια από τις κυρίαρχες συλλογικές ταυτότητες της σύγχρονης εποχής. Η ταυτότητα αυτή, σφυρηλατεί τους δεσμούς μιας ιδεατής ομοιογενούς κοινότητας και συγκαλύπτει τις ανισότητες, τα συγκρουόμενα συμφέροντα και την ταξική διαφοροποίηση στο πλαίσιο του πραγματικού έθνους, δημιουργώντας την ψευδή αίσθηση της συλλογικής ωφέλειας των μελών του. Επιπλέον, οι υποχρεώσεις που επιβάλλει στα μέλη του, εν καιρώ ειρήνης, είναι χαλαρές έως ανύπαρκτες, καθώς οι συλλογικές στρατεύσεις στις οποίες προσκαλεί είναι εξίσου εφήμερες με τους υποτιθέμενους κινδύνους που απειλούν το έθνος, ενώ οι δεσμεύσεις του αφορούν κυρίως στο παρελθόν και στη μυθική συντήρηση των "ζωτικών του μύθων". Γι' αυτό άλλωστε βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια με τα σύγχρονα πρότυπα ζωής του καταναλωτικού ατομικισμού και του επιτρεπτικού ευδαιμονισμού (βλ. το κείμενο του Ν. Σεβαστάκη, Ο ρηχός κοσμοπολιτισμός και τα συντρίμμια της πολιτικής, "Ενθέματα" της κυριακάτικης Αυγής, 25/5/2007). Η περιθωριοποίηση της πολιτικής και η απαξίωση της πολιτικά προσδιορισμένης συλλογικής στράτευσης δεν μπορεί παρά να ευνοεί και τα δύο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τις τάξεις εκείνες, που βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας ή συμπιέζονται συνεχώς προς τα εκεί. Το αίσθημα της ένταξης στο "αιώνιο", και "περιούσιο" ελληνικό "έθνος" αναπληρώνει το αίσθημα υστέρησης και αποκλεισμού του παρόντος, ιδίως στις κατηγορίες εκείνες, που πλήττονται ιδιαίτερα από την πολιτική διαχείριση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στη χώρα μας. Η ανεργία, η ανασφάλεια, η απουσία προοπτικών, φαινόμενα ιδιαίτερα οξυμμένα στη Μακεδονία, στρέφουν τους πολίτες στην υποκατάσταση της αξιοπρέπειας, την οποία τους αρνείται πεισματικά η πραγματικότητα του καπιταλισμού, με την πλασματική ανωτερότητα, που αντλούν από το αίσθημα της συμμετοχής στην ιδεατή και ένδοξη κοινότητα του παρελθόντος. Η ανάγκη γίνεται φιλοτιμία και η υστέρηση βαφτίζεται εθνική ιδιαιτερότητα ή αντίσταση στον πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό ηγεμονισμό (βλ. παγκοσμιοποίηση) της Δύσης (τελευταίοι στην Ε.Ε. σε όλους τους κοινωνικούς και οικολογικούς δείκτες, πρωταθλητές στην ξενοφοβία, το ρατσισμό και το συντηρητισμό, παρά λίγο και στο μπάσκετ). Η περιχαράκωση σε μια κατασκευασμένη και άυλη παράδοση, και η παλινδρόμηση στην ιδεατή και στεγανή ασφάλεια του παρελθόντος και των χαμένων εθνικών μεγαλείων, αποτελεί σύμπτωμα της ανάγκης απόδρασης από την υλική ένδεια και την πραγματική δυσφορία του παρόντος. Ιδίως μάλιστα όταν το αίσθημα του εγκλωβισμού αδυνατεί να βρει διέξοδο σε μια πρακτική και πολιτική διεκδίκηση, καθώς η πολιτική φαίνεται εξίσου εγκλωβισμένη στα γρανάζια του δικομματισμού, του λαϊκισμού, του πελατειακού συστήματος κ.ο.κ. Έτσι, με τη συμβολή των πολιτικών ταγών και των "μιντιακών" τους προαγωγών, που συγκαλύπτουν το κοινωνικό πρόβλημα και τις πραγματικές του αιτίες, η απειλή γίνεται "πολιτισμική" και φαίνεται να απορρέει από τους ξένους κι εγχώριους πράκτορες είτε της παγκοσμιοποίησης, ή κατ' άλλους του ιμπεριαλισμού. Το ενεργό συγκινησιακό φορτίο της κοινωνικής δυσαρέσκειας διολισθαίνει στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, το σοβινισμό, και στρέφεται εναντίον του εκάστοτε Άλλου, που αναγορεύεται σε εχθρό του έθνους, απαιτώντας από το τελευταίο μια διαρκή "πολεμική" εγρήγορση. Φυσικά η νεοσύστατη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ένα κράτος μικρό, ανίσχυρο, με εύθραυστες εσωτερικές ισορροπίες, που συνορεύουν και συμφύρονται με ένα έκρυθμο κι επισφαλές βαλκανικό περιβάλλον (βλ. Κόσοβο), κράτος εξαρτημένο έως ένα βαθμό από τις οικονομικές συναλλαγές με την Ελλάδα, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να απειλήσει τη χώρα μας. Ο δημαγωγικός κι ανέξοδος παλικαρισμός και ο "εθνικός τσαμπουκάς" του veto, το γνωρίζει καλά αυτό. Η απειλή στρέφεται μόνο ενάντια στον παρηγορητικό κι αναχρονιστικό μύθο του ελληνικού μονοπωλίου πάνω στο όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας~ μύθος όμως που φαίνεται να περιθάλπει προνομιακά την πολιτικά ανέστια και ανέκφραστη πληγωμένη αξιοπρέπεια και τους "ευσεβείς πόθους" των καταπιεζόμενων κοινωνικά στρωμάτων, συσκοτίζοντας συγχρόνως τις πραγματικές ρίζες της πληγής. Εμείς, ως Αριστερά και δη ανανεωτική, έχουμε χρέος να αποσπάσουμε τα περιθωριοποιημένα στρώματα, τόσο της ελληνικής κοινωνίας όσο και της γειτονικής Μακεδονίας (καθότι ο εθνικισμός γεννά εθνικισμό), από τη θωπευτική και παραμυθητική αγκαλιά του εθνικισμού, και να θέσουμε την πολιτική και την ιστορία στη θέση του ιεροποιημένου έθνους, φωτίζοντας τις πραγματικές "αιτίες που μας αφήνουνε λειψούς". Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η κοινωνική απειλή δεν βρίσκεται στην παγκοσμιοποίηση αυτήν καθ' εαυτήν, αλλά στον καπιταλισμό και τους δομικούς και συστημικούς του μηχανισμούς εκμετάλλευσης, που δεν πλήττουν έθνη, αλλά συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα~ δεν καταστρέφουν εθνικές γαίες, αλλά την παγκόσμια φυσική κληρονομιά. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί το πλαίσιο λειτουργίας του καπιταλισμού, ένα πλαίσιο, που ενισχύει την ευελιξία, την κινητικότητα και την αδιαφάνεια του συστήματος, που προφανώς δυσκολεύει τα πράγματα και επιτάσσει αυξημένες προσπάθειες και διευρυμένους αγώνες και συνεργασίες. Ένα πλαίσιο, που πρέπει να υπενθυμίζει διαρκώς στην Αριστερά τις διεθνιστικές της αξίες, την αναγκαιότητα υπέρβασης των εθνικών της συνόρων, με άλλα λόγια την επείγουσα "παγκοσμιοποίηση" της ίδιας της Αριστεράς. Το ενωτικό κάλεσμα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτούς που καταλογίζουν στους εργάτες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ή της Βουλγαρίας την ευθύνη για την ανεργία στη χώρα μας, για το κεφάλαιο που μετακομίζει στην άλλη πλευρά των συνόρων αναζητώντας χαμηλότερα μεροκάματα. Η απάντησή μας σε αυτήν την προκλητική κι ανεστραμμένη λογική, που, διαιρώντας την εργατική τάξη κι εντείνοντας την εσωστρέφειά της, εδραιώνει σε πιο στέρεες βάσεις την αυτοκρατορία του καπιταλισμού, πρέπει να είναι η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση και οι κοινοί αγώνες~ μόνον αυτοί θα μπορούσαν να ενισχύσουν την διαπραγματευτική ικανότητα και την πολιτική αντίσταση των εργαζομένων (στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη) και να ανακόψουν την έμφυτη κερδοσκοπική λαιμαργία του αεικίνητου καπιταλισμού, οξύνοντας τις αντιφάσεις του κι αναδεικνύοντας τα κοινωνικά, οικολογικά και ιστορικά του όρια. Ας πράξουμε λοιπόν το πρώτιστο καθήκον με βάση τις πάγιες αξίες της Αριστεράς, ας αποδείξουμε έμπρακτα, "ανανεωτικά και ριζοσπαστικά", την αλληλεγγύη μας στο δοκιμαζόμενο μακεδονικό λαό, κι ας αποδεχτούμε καταρχήν, εμείς τουλάχιστον, με θάρρος και χωρίς υπεκφυγές ή παλινδρομήσεις, το αυτονόητο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του. Χρειάζεται τη συμπαράστασή μας, περισσότερο από όσο εμείς χρειαζόμαστε τον λικνιστικό καλπασμό του Βουκεφάλα.

Ο Μιχάλης Καλιακάτσος είναι υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ"

Ευτυχώς που οι πεφωτισμένοι με τα φώτα της Εσπερίας Αριστεροί μας ανοίγουν τα μάτια για το τι πρέπει να κάνουμε με το κρατίδιο των Σκοπίων. Οι ανακρίβειες και οι αντιφάσεις της εμβριθούς ανάλυσης του κυρίου υποψηφίου διδάκτορος είναι εμφανείς και καταρριπτέες. Αλλά τί να κάνουμε, από την μιά η επίκληση των αρχών της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Μανιφέστο, από την άλλη η υποψηφιότητα διδάκτορος στο Burmingham παρακαλώ εξαλείφουν τις όποιες "ατέλειες" του κειμένου. Μετά παρεξηγούνται που αμφισβητούμε τον πατριωτισμό τους...

«ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ «βαθύ κράτος» καιροφυλακτεί σε βάρος των ομογενειακών ιδρυμάτων

Κίνδυνος αρπαγής 53 ακινήτων των Ελλήνων της Πόλης

Του ΣΥΜΕΩΝ ΣΟΛΤΑΡΙΔΗ

Σε επικίνδυνο σημείο βρίσκονται τα «Εθνικά Φιλανθρωπικά Καταστήματα» της Ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη, ύστερα από περίπου δύο χρόνια δικαστικού αγώνα που διεξάγει η Εφορεία του Νοσοκομείου Μπαλουκλί εναντίον τριών Τούρκων, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τους «ανήκουν κληρονομικά» 53 ακίνητα, συμπεριλαμβανομένων και των ακινήτων του Νοσοκομείου.

Η ιστορία, που ξεκίνησε στις αρχές του 2006, φανερώνει ότι το «βαθύ κράτος» στη γείτονα καιροφυλακτεί σε βάρος των ομογενειακών ιδρυμάτων, ενώ η πληροφόρηση που έχουν οι δικηγόροι των τριών Τούρκων οδηγεί την ομογένειά μας στο συμπέρασμα ότι «το τελευταίο διάστημα αυξάνονται τα παραδείγματα κερκόπορτας και δούρειων ίππων μέσα στη Ρωμιοσύνη».Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει και ο πρόεδρος της Εφορείας Δημήτριος Καραγιάννης, ο οποίος ισχυρίζεται ότι «τα στοιχεία τα οποία έχουν οι δικηγόροι δεν μπορεί παρά να τα έχουν πάρει από κάποιους Ρωμιούς».
Το χρονικόΓια να οδηγηθούμε, όμως, στη σημερινή δικάσιμο και για να κατανοηθεί το όλο ζήτημα, θα πρέπει ιστορικά να ξεκινήσουμε από την ίδρυση του Ιδρύματος του Νοσοκομείου.* Βάσει του αιτήματος της σουλτανικής κυβέρνησης, αποστέλλεται το 1912 ο κατάλογος των ακινήτων Μπαλουκλί, τα οποία είναι περίπου 220 ακίνητα και είναι γραμμένα στο κτηματολόγιο επ' ονόματι διαφόρων Ρωμιών.* Αναζητώντας τους, λοιπόν, η Εφορεία της εποχής εκείνης βρήκε κάποια εργαζόμενη στο τότε «Φρενοκομείο», τη Μαρία του Ιωακείμ και επειδή είχε και το όνομα της Παναγίας «ως προστάτιδας των ασθενών» έγραψε επ' ονόματί της το 25% των ακινήτων που βρίσκονταν σε διάφορες περιοχές της Πόλης. (Την εποχή εκείνη στη σημερινή Τουρκία οι πολίτες δεν είχαν επώνυμα και μετά το όνομά τους έγραφαν το όνομα του πατέρα τους.)* Το 1918 η Εφορεία διακρίνει τον μελλοντικό κίνδυνο για τα ακίνητα που είναι δηλωμένα στο κτηματολόγιο επ' ονόματι προσώπων, και ιδιαίτερα για τα ακίνητα που είναι δηλωμένα στο όνομα της Μαρίας Ιωακείμ, και της ζητεί να δηλώσει ενώπιον της Εισαγγελίας ότι τα ακίνητα ανήκουν στο Ιδρυμα Μπαλουκλί, πράγμα που κάνει, οπότε και τα 53 γράφονται επίσημα στη μερίδα του Μπαλουκλί.* Το 1928 πεθαίνει η Μαρία Ιωακείμ και αφήνει τρία παιδιά. Μία κόρη που πεθαίνει νέα, 8 μήνες μετά τον γάμο της, χωρίς να αφήσει απογόνους, έναν γιο που πεθαίνει χωρίς απογόνους και έναν γιο που παντρεύεται με Ρωμιά και κάνει δύο κόρες. Οι δύο κόρες, εγγονές της Μαρίας Ιωακείμ, κατά δήλωση του προέδρου του Ιδρύματος, ζούνε σήμερα ανύπαντρες στην Πόλη, στην περιοχή Σισλί.* Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, η Εφορεία άρχισε να εγείρει δίκες και με τις μαρτυρίες των απογόνων των φυσικών προσώπων στα οποία ήταν εγγεγραμμένα τα ακίνητα, έπαιρνε πίσω τα ακίνητα και τα καταχώριζε στη μερίδα του Νοσοκομείου.* Το 1936 η τότε τουρκική κυβέρνηση, παρά τη Συνθήκη της Λωζάννης και το Σύμφωνο της Αγκυρας του 1930, ζητεί από τα ομογενειακά ιδρύματα εκ νέου να δηλώσουν την ακίνητη περιουσία τους. Την εποχή όμως εκείνη διοικεί το Μπαλουκλί ο «Ισταμάτ Ζιχνί» ως κρατικός αντιπρόσωπος και αντί να δηλώσει τα ακίνητα του Ιδρύματος με τη μορφή που είχαν λάβει μετά την επιστροφή τους στη μερίδα του Νοσοκομείου, αποστέλλει τον κατάλογο του 1912, όπου τα ακίνητα ήταν γραμμένα επάνω στα φυσικά πρόσωπα.* Το 1962 (δεινή δεκαετία για τον Ελληνισμό της Τουρκίας) η Εφορεία άρχισε και πάλι να εγείρει δίκες για την επιστροφή των ακινήτων στο κτηματολόγιο επ' ονόματι του Νοσοκομείου. Καλούσε λοιπόν όλους τους απογόνους και κληρονόμους, που βρίσκονταν στη ζωή, οι οποίοι δήλωναν ότι τα ακίνητα δεν τους ανήκουν. Φυσικά κλήθηκαν και οι δύο εγγονές της Μαρίας Ιωακείμ, οι οποίες δήλωσαν την αλήθεια.* Με απόφαση του Ακυρωτικού Δικαστηρίου του 1974, το Τουρκικό Δημόσιο δήμευσε με δικαστικές αποφάσεις 152 πολυώροφα ακίνητα από τα 220 του καταλόγου, καθώς και όλα τα ακίνητα, 240 τον αριθμό, τα οποία είχαν δωρηθεί μετά το 1936.Τι συμβαίνει όμως σήμερα. Τρεις Τούρκοι, κάτοικοι μιας τουρκικής πόλης της Ανατολής, υποστηρίζοντας ότι είναι εγγονοί της «ανύπαντρης» εγγονής (τα στοιχεία της βρίσκονται στην «Ε») διεκδικούν από το Ιδρυμα του Νοσοκομείου 53 ακίνητα, μεταξύ των οποίων είναι και τα κύρια κτίρια του Νοσοκομείου!Δίκη 2 χρόνων!Η δίκη διεξάγεται περίπου 2 χρόνια ενώπιον των τουρκικών δικαστηρίων και καθώς υποστηρίζει ο πρόεδρος της Εφορείας, «το Μπαλουκλί υποστηρίζει το δίκαιο του Ιδρύματος και απαιτεί τη δικαίωσή του».Κύκλοι της ομογένειας μας επισημαίνουν το σοβαρό και το επικίνδυνο της όλης έκβασης, αφού μεταξύ των 53 ακινήτων που διεκδικούν οι τρεις Τούρκοι είναι καταστήματα, οικόπεδα, σπίτια, αγροτεμάχια, το Αγίασμα της Παναγίας στο Σιλιβρίκαπι στην περιοχή Κιουτσούκ Μπαλικλί, το Αγίασμα στο Εντιρνέκαπι στην οδό Κιλίσε σοκάκ κ.ά.Τονίζουν ότι μάλλον δεν δίνεται η πρέπουσα σημασία από ελλαδικής πλευράς, αν και η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Συνθήκη της Λωζάννης και υποχρεούται να προστατεύσει την ομογένεια και να παρακολουθεί εάν εφαρμόζονται τα άρθρα της, ζητώντας από τη γείτονα την πλήρη εφαρμογή των σχετικών άρθρων.Το χειρότερο όλων, όπως σημειώνουν, είναι ότι τα ακίνητα αυτά δεν τα διεκδικεί το κράτος αλλά ιδιώτες, από τους οποίους εάν τελεσιδικήσει το δικαστήριο, η Ομογένεια δεν θα μπορεί να τα διεκδικήσει ενώπιον διεθνών δικαστηρίων. Για τον λόγο αυτό, ζητούν επισταμένως από την τουρκική κυβέρνηση να παρέμβει για να προστατευθούν τα ακίνητα του Ιδρύματος, όπως ορίζουν όχι μόνο οι διεθνείς συνθήκες αλλά και η έννομη τάξη.Δεν είναι πάντως λίγοι και αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το «βαθύ κράτος», χρησιμοποιώντας ιδιώτες, βρήκε τρόπο όχι μόνο να αποδυναμώσει οικονομικά την ομογένεια αλλά και να αρχίσει έναν άλλο ψυχολογικό πόλεμο, με τον οποίο θα αναλώσει τη δυναμική των εναπομεινάντων.
soltaridis@enet.gr»


Ευτυχώς, λοιπόν, που εγκαινιάζονται αγωγοί φυσικού αερίου και που ο πολιτικός κόσμος στέλνει αυστηρά μηνύματα στην Τουρκία…

Και κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες από τον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά

Η μεγάλη περιπέτεια του Στήβεν Λάλας

Πολέμησε στο Βιετνάμ, έγινε κατάσκοπος για την πατρίδα, πήγε φυλακή και σήμερα, 14 χρόνια μετά, βλέπει ξανά την οικογένειά του

Καθημερινή, 25-11-2007
Του Αλεξη Παπαχελα

Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Στήβεν Λάλας το 1993 σε ένα δικαστήριο στη Βιρτζίνια, λίγο έξω από την Ουάσιγκτον. Εμοιαζε με αγρίμι που το κυνηγούν, που έχουν πέσει άγρια φώτα πάνω του και τώρα περιμένει την τιμωρία του με τρόμο στα μάτια του. Ηταν δεμένος με αλυσίδες στα πόδια, χειροπέδες στα χέρια του, και η αίθουσα ήταν γεμάτη από πράκτορες κάθε αμερικανικής υπηρεσίας, της CIA, του FBI, του Πενταγώνου. Ο Λάλας τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι ακριβώς του είχε συμβεί.
Εκείνη την ώρα, κανείς επίσημος ή μη Ελληνας δεν του συμπαραστάθηκε και αυτό είχε κοστίσει πολύ στον ίδιο και στην οικογένειά του. Μία από τις ηγετικές, και υποτίθεται «πατριωτικές» φυσιογνωμίες της ελληνοαμερικανικής ομογένειας πέταξε κυριολεκτικά έξω από το γραφείο του κάποιον που τόλμησε να του προτείνει να βοηθήσει οικονομικά την, απελπιστικά ακριβή, νομική υπεράσπιση του Λάλας. Τον βοήθησαν κυρίως η οικογένειά του και ορισμένοι Ελληνοαμερικανοί που το έκαναν με φόβο ψυχής. Και αυτά, σε αντίθεση με την περίπτωση του Ισραηλινού κατασκόπου Πόλαρντ, τον οποίο «αγκάλιασε» η εβραϊκή κοινότητα, ενώ δεν πέρασε ούτε μία αμερικανοϊσραηλινή συνάντηση κορυφής χωρίς να μπει το θέμα Πόλαρντ στην ατζέντα.
Η καταδίκη
Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που ο Λάλας καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 168 μηνών σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Ο ίδιος κοιτούσε παγωμένος τον δικαστή που του απήγγειλε την ποινή. Στα πίσω καθίσματα της αίθουσας, πράκτορες της CIA είχαν ανοίξει κουτιά και μοίραζαν ποτήρια, στιλό και άλλα δώρα με το σήμα της υπηρεσίας τους. Τα χάρισαν, ως σουβενίρ για την επιχείρηση σύλληψης του Λάλας, στους εισαγγελείς, τους πράκτορες του FBI και όσους άλλους συνεργάσθηκαν μαζί τους.
Από το 1993 έως το 2005 μιλούσα τακτικά με τον Λάλας στη φυλακή. Τον ειδοποιούσα, έπαιρνα στη φυλακή κάποια συγκεκριμένη ώρα και μιλούσαμε, έχοντας πάντοτε υπόψη μας πως η συνομιλία μαγνητοφωνείται. Ζητούσε βιβλία, εφημερίδες και στο τέλος φώναζε πάντοτε «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η πατρίδα». Δεν διακατέχομαι από εθνικιστικό πυρετό, αλλά πάντοτε μου έκανε εντύπωση, με συγκινούσε το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν χωμένος σε ένα μπουντρούμι, χιλιάδες μίλια μακριά από την οικογένειά του, γνωρίζοντας πως φταίει κατά 99% η Ελλάδα και το απίστευτο κράτος της, και παρ’ όλα αυτά συνέχιζε να φωνάζει «Ζήτω η Ελλάδα».
Η έξοδος
Ξαναείδα τον Λάλας το καλοκαίρι του 2005. Πήγαμε μαζί με ένα φίλο του στη φυλακή από όπου βγήκε για να πάει στο σπίτι του αδελφού του, στο οποίο θα περνούσε μερικά χρόνια υπό περιορισμό. Θυμάμαι ακόμη τη λαιμαργία με την οποία έφαγε το πρώτο του μεσημεριανό, ελεύθερος πια. Αρπαζε τα ψωμιά, το μπέικον, κοιτούσε γύρω του με έκπληξη και λίγο αγωνία μήπως τυχόν και τον ψάχνει κανείς. Κάποια στιγμή κατάλαβα την αγριότητα της φυλακής, όταν τον είδα να έχει πάρει ένα τεράστιο κοφτερό μαχαίρι, από αυτά με τα οποία κόβουν τις μεγάλες μπριζόλες στην Αμερική, και άρχισε να καθαρίζει τα δόντια του. Ηταν ένας άνθρωπος που βιαζόταν να τα ζήσει όλα. Μετά το γεύμα πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, όπου έκανε σαν το παιδί του Ντίκενς που τα θέλει όλα, ρούχα, ένα ρολόι, γυαλιά...
Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο και εκεί, κουρασμένος, άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του.
Ο πιο πολύτιμος πράκτορας ήταν χωρίς προστασία
Γεννημένος το 1953, στο Ρότσεστερ στο Νιου Χαμσάιρ, ο Λάλας μεγάλωσε με τις διηγήσεις των παππούδων που κατάγονταν από τη Σμύρνη, από ένα χωριό που το έλεγαν παλιά Κάτω Παναγία και οι Τούρκοι το ονομάζουν Λατσέτα. Παιδί σχεδόν ακόμη κατετάγη στον αμερικανικό στρατό και υπηρέτησε στο Βιετνάμ.
Το 1977 ήταν η πιο κρίσιμη χρονιά της ζωής του. Ο Λάλας δούλευε στην υπηρεσία επικοινωνιών των Αμερικανών στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Εκεί τον πλησίασε ένας ικανότατος Ελληνας αξιωματικός, ο οποίος ήταν στέλεχος της ΚΥΠ. Του ζήτησε να βοηθήσει την Ελλάδα με το επιχείρημα πως «βοήθησε την πατρίδα, δεν βλέπεις ότι η Τουρκία έχει τη δεύτερη στρατιά του Αιγαίου και τα καράβια απέναντί μας;». Ο Λάλας πείσθηκε, έβαλε απόρρητα έγγραφα για τη διάταξη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του τα έδωσε. Πέρα από το αγκάλιασμα του Ελληνα πράκτορα, άρχισε ύστερα από λίγο καιρό να παίρνει και ένα επιμίσθιο από την ΚΥΠ. Οσοι δούλεψαν μαζί του, από την πλευρά της ελληνικής μυστικής υπηρεσίας, πιστεύουν όμως πως έκανε ό,τι έκανε από φανατικό πατριωτισμό και την αγάπη του για τη χώρα των γονιών του.
Σημειώματα
Ο Λάλας έφυγε από τον στρατό και πήγε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου έγινε χειριστής των απόρρητων κέντρων επικοινωνίας που έχει κάθε πρεσβεία. Με άλλα λόγια, από τα χέρια του περνούσαν τα πλέον ευαίσθητα και απόρρητα τηλεγραφήματα. Υπηρέτησε στο Βελιγράδι την περίοδο 1983-85 και στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1985-89. Εκεί συνεχίζει να δίνει πληροφορίες στην ΚΥΠ. Οι πληροφορίες πήγαιναν ακατέργαστες στη διοίκηση της Υπηρεσίας, στη λεωφόρο Κατεχάκη, και από εκεί συντάσσονταν ενημερωτικά σημειώματα για τον πρωθυπουργό και ενίοτε τον υπουργό Εξωτερικών, που περιείχαν μεν τις πληροφορίες αλλά συγκεκαλυμμένες και χωρίς ποτέ να «καρφώνεται» η πηγή τους.
Ο Λάλας περνούσε τον Εβρο, όσο υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη, και συναντιόταν με έναν Ελληνα πράκτορα στον οποίο έδινε τα έγγραφα. Ελληνας πολιτικός, που χειρίσθηκε εξαιρετικά ευαίσθητες υποθέσεις, είχε αποκαλύψει στον γράφοντα ότι «κυριολεκτικά συγκλονίσθηκα όταν πήρα το πρώτο σημείωμα που ήταν βασισμένο στον Λάλας. Το διάβασα, δεν το πίστεψα στην αρχή και την επομένη άκουσα τον Αμερικανό ομόλογό μου να μου αναφέρει ένα ένα τα σημεία που είχα διαβάσει. Ηταν απίστευτο».
Στην Αθήνα
Το 1990, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έστειλε τον Λάλας στην Αθήνα ως χειριστή του επικοινωνιακού κλωβού του υπερασφαλούς κέντρου απόρρητων επικοινωνιών στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ο Λάλας έστελνε τα χαρτιά, και αντί να τα καταστρέφει στο ειδικό μηχάνημα, τα έπαιρνε σε κομματάκια, τα έβαζε στην τσέπη του και πήγαινε στα εβδομαδιαία ραντεβού με τον πράκτορα που τον χειριζόταν, ο οποίος είχε βέβαια αλλάξει από τη Σμύρνη και ήταν αμφιβόλων επιχειρησιακών ικανοτήτων σε σημείο που χρησιμοποιούσε το κρησφύγετο της υπηρεσίας για... εξωσυζυγικές ασχολίες.
Οταν έρχεται στο προσκήνιο η υπόθεση των Σκοπίων, η πίεση στον Λάλας γίνεται αφόρητη. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θέλει περισσότερη ενημέρωση. Η διαφορά είναι ότι είχε αλλάξει ο τρόπος που διακινούνταν οι πληροφορίες του Λάλας, καθώς τα ενημερωτικά σημειώματα της ΚΥΠ έφταναν τώρα μέχρι και σε υφυπουργούς Εξωτερικών. Με βάση ένα τέτοιο σημείωμα, Ελληνας αξιωματούχος στο κέντρο ζήτησε από την ελληνική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον να κάνει διάβημα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για κάποιο θέμα. Ο Αμερικανός διπλωμάτης που δέχθηκε το διάβημα εντυπωσιάσθηκε, γιατί ήταν βασισμένο σε μια πληροφορία που δεν έπρεπε να γνωρίζει η Αθήνα. Δεν έδειξε καμία ταραχή, αλλά ενημέρωσε αμέσως το Τμήμα Ασφαλείας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Η αποκάλυψη
Επειτα από λίγες ημέρες, Αμερικανοί πράκτορες έφταναν στην Αθήνα και τοποθετούσαν κρυφές κάμερες και μικρόφωνα στα γραφεία από όπου μπορεί να είχε περάσει έγγραφο που ανέφερε την επίμαχη πληροφορία. Αμέσως αντελήφθησαν ότι ο Λάλας κινούνταν περίεργα στον κλωβό επικοινωνίας και πως έπαιρνε μαζί του απόρρητα χαρτιά. Τον παρακολούθησαν για μέρες έως ότου τον εντόπισαν στο τακτικό του ραντεβού στα Ιλίσια με Ελληνα αξιωματικό της ΚΥΠ.
Είναι ασφαλώς απίστευτο πως η ελληνική μυστική υπηρεσία δεν είχε ομάδα αντιπαρακολούθησης για να προστατεύει τον πλέον πολύτιμο πράκτορά της. Την επομένη, η πρεσβεία τού ζήτησε να πάει επειγόντως για υπηρεσιακούς λόγους στην Ουάσιγκτον. Ο Λάλας δεν αντελήφθη τον κίνδυνο, δεν ενημέρωσε την ΚΥΠ και έφυγε, ενώ θα μπορούσε να έχει ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον τον περίμεναν πράκτορες του FBI, οι οποίοι τον οδήγησαν σε κοντινό ξενοδοχείο για μια «φιλική ανάκριση».
Στην αρχή τα αρνήθηκε όλα, αλλά όταν αρχισαν να του δείχνουν βίντεο από το κέντρο επικοινωνιών, στα οποία φαινόταν καθαρά τι έκανε, ή φωτογραφίες από τις συναντήσεις του με Ελληνες πράκτορες, έσπασε. Αρχισε να ομολογεί τη δράση του από το 1977 και άρχισε η μακρά ανάκρισή του, για να διαπιστώσουν όλες οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες πόση ζημιά είχε κάνει στα αμερικανικά συμφέροντα, πόσα κρατικά μυστικά τους ή της Τουρκίας είχε δώσει στις ελληνικές υπηρεσίες. Ο Λάλας γλίτωσε τα ισόβια επειδή συνεργάσθηκε με τις Αρχές και τους έδωσε την πλήρη εικόνα των εγγράφων που είχαν περάσει από τα χέρια του.
«Το κρίμα μέσα μου»
Στο παρασκήνιο, εν τω μεταξύ, υπήρχαν έντονα διαβήματα προς τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη αλλά και φόβοι υπουργών του πως «οι Αμερικανοί θα μας ρίξουν από αυτή την υπόθεση».
Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός αναφέρει σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες του πως «έχω το κρίμα μέσα μου γι’ αυτό που συνέβη στον Λάλας» ενώ ήταν, μαζί με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, οι μόνοι πολιτικοί που υποστήριξαν δημοσίως την ανάγκη να τον βοηθήσει το ελληνικό κράτος ώστε να ξαναβρεθεί με τη σύζυγό του, Μαρία, και τα δυο του παιδιά στην Καβάλα. Ο Λάλας και η οικογένειά του είχαν βοηθηθεί από ανώνυμους Ελληνες, γνωστούς και μη, από την ώρα που η ιστορία του άρχισε να ξανακούγεται.
Ο ίδιος βασανιζόταν μετά το 2005 και μερικές φορές υπήρξαν θερμοκέφαλοι που του συνέστησαν να βγει παράνομα από την Αμερική και να καταφύγει, ζητώντας άσυλο, στην Ελλάδα.
Θα επρόκειτο ασφαλώς περί τραγωδίας, διότι το πιθανότερο ήταν να συλληφθεί εκ νέου χωρίς να ξαναδεί το φως μιας κανονικής μέρας έξω από το κελί του ή να φτάσει στην Αθήνα, προκαλώντας μεγάλη κρίση στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Με καθυστέρηση... δεκατεσσάρων ετών
Χάρη στη βοήθεια του Κύπριου φίλου του Μιχάλη Κυπριανού, η ελληνική κυβέρνηση ευαισθητοποιήθηκε με πρωτοβουλία αρχικά του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα. Το ελληνικό κράτος με την ένθερμη υποστήριξη κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων έκανε το χρέος του απέναντι στον Λάλας, έστω και με καθυστέρηση 14 ετών.
Είναι γνωστό πως στις σοβαρές χώρες που διατρέχουν κίνδυνο εθνικής ασφαλείας λένε πως «η αξιοπιστία μιας χώρας μετριέται από το πώς θα φερθεί σε έναν κατάσκοπό της μετά την σύλληψή του» ή –όπως το έλεγαν οι Ισραηλινοί– «κάθε κατάσκοπος πρέπει να είναι ένας πρίγκιπας για τη χώρα». Το ελληνικό κράτος απέτυχε οικτρά να προστατεύσει την πολυτιμότερη πηγή του των τελευταίων δεκαετιών, από ένα συνδυασμό ανικανότητος, κομματικών ρουσφετιών που έβαλαν τους λάθος ανθρώπους στις λάθος θέσεις και από... σκέτη βλακεία.
Οι «πατριώτες» και οι πατριώτες
Αυτά που έμαθα έχοντας ζήσει αυτήν την ιστορία από την πρώτη μέρα του Λάλας στο δικαστήριο έως την ημέρα της αποφυλάκισής του είναι πολλά. Πρώτα απ’ όλα πως οι πρώτοι που κρύβονται όταν ξεσπούν τα δύσκολα είναι οι αυτοαπακαλούμενοι πατριώτες ή αλλιώς οι πανηγυρτζήδες πατριώτες του γλυκού νερού που είναι πρόθυμοι να παρασύρουν τη χώρα σε μια περιπέτεια και μετά κρύβονται και αφήνουν τους λίγους ψυχρούς επαγγελματίες που δεν ενδιαφέρονται για τη δημοσιότητα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Εμαθα ακόμη πως το ελληνικό μεταπολιτευτικό κράτος έχει σαπίσει στον σκληρό πυρήνα των πιο ευαίσθητων υπηρεσιών του. Το 1977 άντεχε ακόμη και έκανε σχετικά καλά τη δουλειά του, αλλά το 1993 είχε μπερδέψει τους χωροφύλακες - κομματάρχες με τους πράκτορες, και την ΚΥΠ με τις κλαδικές.
Το τελευταίο που έμαθα, και ας μου συχωρεθεί ο συναισθηματισμός, είναι ότι αυτό που κουβαλάνε μέσα τους οι Ελληνες της Διασποράς δεν έχει τίποτα να κάνει με τον υπερπατριωτικό βερμπαλισμό των εγχώριων μαϊντανών μας. Είναι μια τρελή αγάπη για μια χώρα που υπάρχει ακόμη μόνο μέσα στο μυαλό τους, ένας πατριωτισμός που είναι εξαιρετικά αγνός και δεν κρύβει υστεροβουλίες ή διάθεση προβολής. Και αυτόν πλήρωσε, προφανώς, ο Στήβεν Λάλας που γνώρισα και που σήμερα θα ξαναδεί επιτέλους την οικογένειά του ύστερα από 14 χρόνια...

Επέστρεψε ο Λάλας

Ελεύθερος Τύπος
Κυριακή, 25.11.07
Της Αγγελικής Σπανού

Δεκαπέντε χρόνια μοναξιάς τελειώνουν για τον άνθρωπο που υπέκλεπτε αμερικανικά έγγραφα για λογαριασμό των ελληνικών αρχών πάνω στην έξαρση του Μακεδονικού και βρέθηκε στα σίδερα. Η μοίρα του ήταν σκληρή, αν αναλογιστεί κανείς ότι δύο Αμερικανοί πράκτορες με… περούκες, που πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω το Νοέμβριο του 1993 σε ένα φορτηγάκι στην πλατεία Αμερικής, απλώς στάλθηκαν πίσω στην πατρίδα τους.Χριστούγεννα στο σπίτι του θα κάνει ο ομογενής κ. Στίβεν Λάλας, που αναμένεται αύριο στις 9,30 το πρωί στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» έπειτα από δώδεκα χρόνια στις αμερικανικές φυλακές, καταδικασμένος για κατασκοπία, και ύστερα από δυόμισι μοναχικά χρόνια στη Μασαχουσέτη, λόγω απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Οι παρασκηνιακές συνεννοήσεις ανάμεσα στην Αθήνα και την Ουάσιγκτον είχαν αίσια έκβαση και η αμερικανική Δικαιοσύνη επιτρέπει την επιστροφή στην πατρίδα του Ελληνοαμερικανού υπαλλήλου της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, που συνελήφθη από τις αμερικανικές αρχές το 1993, με την κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ της Ελλάδας. Τους τελευταίους μήνες πραγματοποιήθηκαν εντατικές διαβουλεύσεις για να ρυθμιστούν εκκρεμότητες που αφορούν στην προσαρμογή των αμερικανικών περιοριστικών όρων (τυπικά εκπνέουν το καλοκαίρι του 2010) στο ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα. Άλλοι συνδέουν την όψιμη επιείκεια της Ουάσιγκτον με τη χρησιμότητα της ομογενειακής ψήφου. Και άλλοι με την πρόθεση της κυβέρνησης Μπους να καλλωπίσει το πρόσωπο της αμερικανικής Δικαιοσύνης εν όψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου 2008. Οπως και να ’χει, ο κ. Στίβεν Λάλας, με έξοδα της ελληνικής κυβέρνησης, θα ξαναδεί το σπίτι του στη Χρυσούπολη Καβάλας, όπου ζει η γυναίκα του με τα δύο τους παιδιά. Για τον κ. Λάλας, ο γυρισμός θα είναι η επανένωση του νήματος που κόπηκε το Φεβρουάριο του 1993. Η τότε υφυπουργός Εξωτερικών, Βιργινία Τσουδερού, ενημέρωσε τον τότε πρέσβη της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον, Χρήστο Ζαχαράκη, για μια πτυχή του θέματος των Σκοπίων, για την οποία η αμερικανική πλευρά δεν είχε πληροφορήσει την ελληνική. Ηταν η αρχή του τέλους. Οταν η Ουάσιγκτον αντιλήφθηκε ότι η Αθήνα γνώριζε κάτι που δεν έπρεπε να γνωρίζει, ο αξιωματικός του FBI Τζον Κουατρόκι ήρθε στην Ελλάδα για να ελέγξει επτά υπαλλήλους της αμερικανικής πρεσβείας. Οι έρευνες κατέληξαν στο πρόσωπο του μικρασιατικής καταγωγής υπαλλήλου, ο οποίος τον Απρίλιο του 1993 κλήθηκε από την υπηρεσία του να ταξιδέψει στη Βιρτζίνια για να ενημερωθεί σχετικά με θέματα τρομοκρατίας. Μόλις αποβιβάστηκε στο αεροδρόμιο, του πέρασαν χειροπέδες. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν εκδικητική. Δικάστηκε για προδοσία και έμεινε αβοήθητος στις αμερικανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας, αφήνοντας πίσω του ένα οικογενειακό δράμα. Ο μικρός του γιος, 16 χρόνων σήμερα, δεν τον έχει γνωρίσει καλά καλά. Η σύζυγός του Μαρία έκανε σκληρά μεροκάματα για να τα φέρει βόλτα και χτύπησε πολλές πόρτες της Πολιτείας για να αναζητήσει -συνήθως μάταια- βοήθεια. Ο ίδιος έζησε εξίσου δύσκολα στη Μασαχουσέτη και λέγεται ότι η υγεία του είναι ταλαιπωρημένη και η μελαγχολία του έντονη. Παρόλο που ο δικηγόρος του απέδιδε σταθερά τη σύλληψή του σε «ακούσια λάθη», ακόμη δεν έχει απαντηθεί με βεβαιότητα εάν προηγήθηκε κατάδοση ή μια σειρά εσφαλμένων χειρισμών της ελληνικής πλευράς. Γεννημένος το 1953 στο Νιου Χαμσάιρ, λοχίας του αμερικανικού στρατού, πολέμησε στο Βιετνάμ και στρατολογήθηκε το 1977 όταν υπηρετούσε στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Τότε για πρώτη φορά τού ζητήθηκε να βοηθήσει την Ελλάδα, προσφέροντας πληροφορίες. Τη δεκαετία του 1980 υπηρέτησε στο Βελιγράδι, στην Κωνσταντινούπολη και την Ταϊβάν. Το 1990 τοποθετήθηκε στη Μονάδα Επικοινωνίας Προγραμμάτων στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, που ήταν και το μοιραίο γι’ αυτόν πόστο. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, υπέκλεψε εκατοντάδες απόρρητα αμερικανικά έγγραφα για χάρη των ελληνικών υπηρεσιών, χωρίς να εισπράττει αμοιβή, στο όνομα της πατρίδας. Οι συνεννοήσεις που έγιναν μεταξύ των δύο κυβερνήσεων για την επιστροφή του κ. Λάλας ξεκίνησαν στη διάρκεια της θητείας του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών, συνεχίστηκαν από τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη, ο οποίος έδειξε έντονο προσωπικό ενδιαφέρον για την οικογένεια Λάλας και ολοκληρώθηκαν με τις παρεμβάσεις της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη και του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη, ο οποίος «κληρονόμησε» το πολύτιμο κεφάλαιο που του άφησε ο προκάτοχός του Αναστάσης Παπαληγούρας. Η πατρίδα στην οποία θα γυρίσει θα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που άφησε δεκαπέντε χρόνια πριν και ίσως πιο γενναιόδωρη απ’ όσο φάνηκε μαζί του μέχρι τώρα.
Περιμένοντας τον «μπαμπά μας»
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΔΑΜ«Ο Σταύρος αγαπάει με την ψυχή του την Ελλάδα…Το ξέρουν όλοι αυτό. Εδώ στη Χρυσούπολη ανοίξαμε την αγκαλιά μας και τον περιμένουμε, αυτήν την Κυριακή, τα παιδιά μας και εγώ… Αναστηθήκαμε». Η Μαρία Μαϊδανού-Λάλας, σύζυγος του ταλαιπωρημένου Στίβεν Λάλας, δείχνει συγκινημένη. «Πετάει από τη χαρά της». Υστερα από 14,5 χρόνια περιμένει να ξαναδεί στο σπίτι τον άνδρα της. «Τον μπαμπά μας», όπως λέει. «Δεν θα τον αφήσουμε από τη ζεστή αγκαλιά μας», φωνάζει σαν παιδί.«Μη μ’ αφήσετε να μιλάω για τον Σταύρο… Θα μιλάω ώρες, μέρες ολόκληρες… Και δεν θα τελειώνω. Είναι τόσο απλός. Τόσο καλός. Μας αγαπάει όλους…». Ο γιος τους Παναγιώτης μόλις είχε αρχίσει να περπατάει, όταν ο πατέρας του μπήκε στη φυλακή τον Απρίλιο του 1993.Από τότε έχει να τον δει. Εγινε 16 χρόνων (23 Νοεμβρίου είχε τα γενέθλιά του). Τώρα θα γνωρίσει τον πατέρα του.Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Γιάννης, είναι 22 χρόνων.«Η παρουσία του ανάμεσά μας ήταν ζωντανή. Κάθε μέρα», αναφέρει η μητέρα τους.«Ο Σταύρος», υπογραμμίζει, «ό,τι έκανε, το έπραξε από αγάπη -και μόνον- για την πατρίδα του. Ρωτήστε ανθρώπους που χειρίζονταν τα εθνικά μας θέματα. Νομίζω ότι κατάλαβαν και οι Αμερικανοί πως δεν ήθελε να βλάψει κανέναν. Απλώς ενήργησε με βάση τη συνείδησή του και την αγάπη για την Ελλάδα».«Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός Εξωτερικών, και ο Αναστάσης Παπαληγούρας, ως υπουργός Δικαιοσύνης», αναγνωρίζει, «μας βοήθησαν στην υπόθεση του Σταύρου…Υπάρχει, βέβαια, και ο Θεός που μας χάρισε πέντε χρόνια. Που τον φέρνει νωρίτερα κοντά μας. Για να κάνουμε, όλοι μαζί αυτά τα Χριστούγεννα». «Κι άλλοι βέβαια έδειξαν, ο καθένας με τον τρόπο του, το ενδιαφέρον τους», προσθέτει. «Ο Αμερικανός δικηγόρος σίγουρα και ένας Ελληνας μεγαλοδικηγόρος».Το διάστημα αυτό που είχε αποφυλακιστεί, αλλά παρέμενε στις ΗΠΑ με περιοριστικούς όρους έκανε προσπάθειες «για να κρατηθεί στα πόδια του».Τον βοήθησε ο αδελφός του Κίμων που έχει εστιατόρια στο Νιου Χανσάιρ.Δούλευε εδώ και κει.«Σε μια πιτσαρία», μας αναφέρει, «έκοψε τα τρία δάκτυλά του. Ευτυχώς που με μια χειρουργική επέμβαση επανακολλήθηκαν».Ο Σταύρος και η Μαρία γνωρίστηκαν στο Βελιγράδι, όπου η ίδια φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο. Ενα χρόνο αργότερα παντρεύτηκαν.«Από τότε που ο Σταύρος μπήκε στη φυλακή, ζήσαμε έναν Γολγοθά», τονίζει.Στη Χρυσούπολη έδωσε το δικό της τιτάνιο αγώνα. Από φτωχή οικογένεια, έπρεπενα εργαστεί για τη δική της οικογένεια. Στο φροντιστήριο αγγλικών, που άνοιξε, παρακολουθούν μαθήματα παιδιά 6 και 7 χρόνων αλλά και νέες γυναίκες έως και 35 χρόνων, οι οποίες μαθαίνουν αγγλικά για να μπορέσουν να περάσουν σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.«Μου ’κανε καλό η δουλειά», υπογραμμίζει. «Ξεχνούσα τα προβλήματα. Ξαναγεννιόμουν με τους μαθητές και τις μαθήτριές μου…Οταν μου ετοίμασαν γιορτή για τα γενέθλιά μου, σήκωσα το κεφάλι… Χαμογέλασα και υπολόγισα πως πέρασαν 40 χρόνια και ιδιαίτερα αυτά τα πιο δύσκολα της ζωής μου, τα οποία δεν θέλω να θυμάμαι…Τώρα ξεκινάμε μαζί από την αρχή»

Θάτσι: Συμφέρει την Ελλάδα να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία μας

Ελευθεροτυπία, 20/11/2007

Ο Χασίμ Θάτσι δηλώνει πως σκοπεύει να σεβαστεί τις διαπραγματεύσεις με την κοινοτική τρόικα, ωστόσο, κατόπιν θα 'ρθει ο καιρός για τη λήψη μιας απόφασης για τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου.
Σε συνέντευξή του στη γερμανική ημερησία «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», με τίτλο «Δεν προσδοκούμε συμβιβασμό με τη Σερβία», αναφέρει για τη στάση της Ελλάδας και της Κύπρου στο συγκεκριμένο ζήτημα:- Υπάρχουν χώρες της Κοινότητας που δεν αναγνωρίζουν το Κοσσυφοπέδιο και πιθανόν να μην αποδεχθούν και μία αποστολή εκεί στο πνεύμα της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφαλείας και άμυνας.«Δεν θέλω να πιστεύω πως η Ελλάδα θέλει να γίνει μία φωνή απομονωμένη από τους άλλους μέσα στην Ε.Ε. Προς το συμφέρον της Ελλάδος είναι να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, όπως επίσης και να διατηρήσει με αυτό μια εταιρική σχέση. Η Ελλάδα δεν θα 'πρεπε να αφήσει την ευκαιρία αυτή ανεκμετάλλευτη.Οσο για την Κύπρο, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα εμμείνει στη στάση της. Κατανοώ το δίλημμά της, αλλά η Κύπρος δεν θα 'πρεπε να απομονωθεί μέσα στην Κοινότητα. Μου φαίνεται ότι και η Κύπρος τελικώς θα συμφωνήσει με τις ευρωπαϊκές αποφάσεις. Ομως, το Κοσσυφοπέδιο δεν μπορεί να περιμένει την Κύπρο, το Κοσσυφοπέδιο κι ο κόσμος δεν είναι δυνατόν να γίνουν θύματα των προβλημάτων μεμονωμένων κρατών. Το Κυπριακό δεν μπορεί να μεταφερθεί στο Κοσσυφοπέδιο, ούτε κι η πρόταση για ομοσπονδία ή συνομοσπονδία με τη Σερβία. Αυτές οι ιδέες δεν είναι βάσιμες».

Από την Ελευθεροτυπία, /www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=50298936,63536952,77710520,85469752,99660728,4372600

ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ - ΕΡΝΤΟΓΑΝ εγκαινίασαν τον ελληνοτουρκικό αγωγό φυσικού αερίου

"Χαμόγελα με Τουρκία-ΗΠΑ, γύρισαν πλάτη Ιταλία-Ε.Ε.

ΥΨΑΛΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ
Αποστολή, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΡΑΗ

Σε «οριεντάλ» εγκαίνια με αμερικανικό καπέλο εξελίχθηκε η έναρξη της λειτουργίας του τουρκο-ελληνο-ιταλικού αγωγού φυσικού αερίου στα Υψαλα της Τουρκίας χθες.

Πάτησαν το κουμπί οι πρωθυπουργοί της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, της Ελλάδας Κώστας Καραμανλής και ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάν Αλίεφ (το φυσικό αέριο θα είναι αζέρικο) ενώπιον του εκλεκτού προσκεκλημένου των Τούρκων, του Αμερικανού υπουργού Ενέργειας Σάμιουελ Μπόντμαν.Η παρουσία του τελευταίου είχε στόχο να στείλει το ηχηρό μήνυμα στήριξης των ΗΠΑ σε οποιονδήποτε αντιρωσικό ενεργειακό άξονα, αφενός μεν για να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση της Ε.Ε. από τη Ρωσία, αφετέρου δε για να εφοδιαστεί η ευρωπαϊκή αγορά και από άλλες πηγές.ΑπόντεςΑπό αυτό το τουρκοαμερικανικό παιχνίδι εντυπώσεων και ουσίας ήταν ηχηρή η απουσία υψηλής εκπροσώπησης της Ιταλίας (που είναι ο τρίτος εταίρος του συγκεκριμένου αγωγού) και της Ε.Ε. Η ελληνική κυβέρνηση προσκάλεσε τον Ιταλό υπουργό Ενέργειας Λουίτζι Μπερσάνι, αλλά εκείνος δεν ήρθε. Παρών ήταν μόνο ο Ιταλός πρέσβης. Ενα ευγενικό γράμμα, ότι η σύζυγός του χειρουργείται, έστειλε ο επίτροπος Ενέργειας Αντριτς Πίμπαλγκς. Δεν ήρθε άλλος στη θέση του και η Κομισιόν εκπροσωπήθηκε από τον επικεφαλής του γραφείου της στην Αθήνα Ιερόθεο Παπαδόπουλο. Στο παρασκήνιο των διαπραγματεύσεων, που προηγήθηκε, έγιναν απέλπιδες προσπάθειες από την ελληνική πλευρά προκειμένου να πειστεί η τουρκική ώστε τα εγκαίνια να παραμείνουν μια υπόθεση μεταξύ των δύο χωρών. Ο λόγος ήταν ότι σε ένα μήνα ο Κ. Καραμανλής θα έχει συνάντηση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μόσχα και η ελληνική κυβέρνηση δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ενεργειακή συμμαχία που έχει αναπτύξει με τη Ρωσία και μάλιστα με δύο αγωγούς, τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη (πετρελαίου) και τον Σάουθστριμ (φυσικού αερίου).Η συμφωνία για τον τελευταίο ανακοινώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τους Καραμανλή-Πούτιν τον περασμένο Ιούνιο, κάτι που προκάλεσε εκνευρισμό στην τουρκική πλευρά, που ανέβαλε τα εγκαίνια του αγωγού φυσικού αερίου, τα οποία αρχικά είχε προγραμματιστεί να γίνουν στις αρχές του καλοκαιριού. Η πανηγυρική τελετή έναρξης της λειτουργίας του αγωγού έγινε και πάλι στην τουρκική πλευρά (όπως και των θεμελίων του έργου κατασκευής στις αρχές Ιουλίου του 2005) και με το ελληνικό «Ο.Κ.» στο τουρκικό αίτημα να είναι παρόντες τόσο ο Αζέρος πρόεδρος όσο και ο Αμερικανός υπουργός Ενέργειας. Στα εγκαίνια παραβρέθηκε και ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Σπέκχαρντ, ο οποίος έφτασε στην Αθήνα μόλις προχθές, αλλά ήταν πολύ διακριτικός και σχεδόν πέρασε απαρατήρητος. ΙσορροπίεςΟ Κ. Καραμανλής στη σύντομη τελετή που έγινε στην ελληνική πλευρά, κοντά στο χωριό Πέπλο, επιχείρησε να ισορροπήσει, κάνοντας αναφορά και στους άλλους αγωγούς που ενδιαφέρουν την Ελλάδα, ενώ απέφυγε στην προσφώνησή του να κάνει ειδική αναφορά στον Αμερικανό υπουργό Ενέργειας. Στην τελετή έδωσε το «παρών» ένας στρατός υπουργών και βουλευτών. Ο Ερντογάν συνοδευόταν μόνο από τον υπουργό Ενέργειας Γκιουλέρ. Αντίθετα, από ελληνικής πλευράς παραβρέθηκαν εκτός από τον υπουργό Ανάπτυξης Χρ. Φώλια και τους υφυπουργούς Βλάχο και Καλαφάτη, οι υπουργοί Αλογοσκούφης, Κοντός, Δούκας, ο πρόεδρος της Βουλής (και πρώην υπουργός Ανάπτυξης) Δ. Σιούφας, ο γραμματέας της Κ.Ο. της Ν.Δ. Γ. Τραγάκης, κ.ά.Οι δύο πρωθυπουργοί συναντήθηκαν στη γέφυρα των Κήπων. Είχαν θερμή χειραψία και μετά ο Κ. Καραμανλής επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του Ερντογάν και μαζί πήγαν στα Υψαλα, όπου έγινε η τελετή. Μήνυμα στους ΤούρκουςΜήνυμα καλής γειτονίας έστειλε στην Τουρκία ο Κ. Καραμανλής. «Με την ευκαιρία αυτή απευθυνόμενος στους Τούρκους γείτονές μας να βεβαιώσω για μια φορά ακόμη ότι η Ελλάδα, η κυβέρνηση, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, όλες οι Ελληνίδες και οι Ελληνες, επιδιώκουμε σχέσεις καλής γειτονίας, σχέσεις συνεργασίας, σχέσεις διαρκούς προσέγγισης των δύο λαών. Εργαζόμαστε με ευθύνη για τις σημερινές και για τις επόμενες γενιές. Υποστηρίζουμε σταθερά την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας σας. Η θέση μας είναι ξεκάθαρη και ανυπόκριτη. Οπως ισχύει σε κάθε άλλη περίπτωση, έτσι και για τη χώρα σας η πλήρης συμμόρφωση στα ευρωπαϊκά προαπαιτούμενα θα σημαίνει και την πλήρη ένταξή σας στην ευρωπαϊκή οικογένεια».Ο Ερντογάν υποστήριξε ότι «οι πολιτικές στον τομέα της ενέργειας συμβάλλουν στην ασφάλεια και τη σταθερότητα της περιοχής». «Η τρομοκρατία δεν έχει θέση όπου υπάρχουν αγωγοί», τόνισε. Αναφέρθηκε και στο «ενεργειακό όραμα», όπως το αποκάλεσε, της Τουρκίας, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά με το αμερικανικό. «Με τον γεωπολιτικό της ρόλο, του διανομέα, η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει το ενεργειακό κέντρο από Βορρά-Νότο-Ανατολή και Δύση. Το δεύτερο κομμάτι του αγωγού, που θα συνδέει την Ελλάδα με την Ιταλία, θα ενισχύσει τη ζήτηση της ενέργειας από το Αζερμπαϊτζάν και τις άλλες χώρες της Ασίας. Ο δρόμος του μεταξιού είναι μεγάλη πρόκληση».Ο Αζέρος πρόεδρος Αλίεφ χαρακτήρισε τον αγωγό από τον οποίο θα περνάει αζέρικο φυσικό αέριο «ένα πρώτο βήμα για να μπει το Αζερμπαϊτζάν στην ευρωπαϊκή αγορά. «Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα», τόνισε. Για «διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών που θα ωφελήσει όλους», μίλησε ο Σάμιουελ Μπόντμαν. Σύστησε ως «νέους ενεργειακούς εταίρους» χώρες όπως είναι το Αζερμπαϊτζάν, το Τουρκμενιστάν, το Καζαχστάν κ.λπ. «Η κεντρική Ασία μπορεί να είναι ο νέος προμηθευτής της Ευρώπης», τόνισε.
korai@enet.gr

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ βιωσιμότητας ο αγωγός που εγκαινιάστηκε χθες, καθώς ο αποκλεισμός της Ρωσίας περιορίζει στο ελάχιστο την ποσότητα φυσικού αερίου που θα διοχετεύεται απ' αυτόν στην Ιταλία και εν συνεχεία στην Ευρώπη.

Αέριο με το σταγονόμετρο για τα μάτια των ΗΠΑ

Της ΚΥΡΑΣ ΑΔΑΜ

Διαφορετικά οφέλη για τη γεωπολιτική αξία των χωρών τους και την εξυπηρέτηση της ενεργειακής διπλωματίας τους προσπαθούν να αποκομίσουν οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας από τα χθεσινά εγκαίνια του αγωγού φυσικού αερίου, που θα συνδέσει την Τουρκία με την Ελλάδα και την Ιταλία.

Για την Τουρκια τα πράγματα είναι μάλλον απλά και σαφή:Η Αγκυρα επιχειρεί να καταστεί διεθνώς ένας ισχυρός -και σταθερός- ενεργειακός κόμβος, που θα μεταφέρει στη Δύση ενεργειακούς πόρους οι οποίοι δεν θα προέρχονται από τη Ρωσία.Χωρίς ρωσικόΜετά τη λειτουργία του αγωγού πετρελαίου Μπακού Τσεϊχάν, που μεταφέρει στη Μεσόγειο πετρέλαια της Κασπίας τα οποία δεν είναι ρωσικά, ο αγωγός φυσικού αερίου Ελλάδας - Τουρκίας, που εγκαινιάστηκε χθες, πιστοποιεί και αυτός ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί ρωσικό φυσικό αέριο. Ετσι, η Αγκυρα «πλασάρεται» διεθνώς ως ο ενεργειακός διάδρομος που συνδέει την Ανατολή με τη Δύση , αποκλείοντας όμως εκ των προτέρων την πρόσβαση σ' αυτόν ρωσικών πετρελαίων και αερίου.Ο ρωσικός αποκλεισμός, ωστόσο, αυτή τη στιγμή καθιστά οικονομικώς προβληματικούς και τους δύο αγωγούς που περνούν από το τουρκικό έδαφος, γιατί οι μη ρωσικές ποσότητες υδρογονανθράκων από την Κασπία δεν επαρκούν για την πλήρη οικονομική βιωσιμότητά τους. Αυτό το στοιχείο, φυσικά , ουδόλως ενδιαφέρει για την ώρα τις ΗΠΑ, οι οποίες στηρίζουν κάθε τι το μη ρωσικό στην προμήθεια υδρογονανθράκων προς τη Δύση. Από κοντά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βεβαίως, με το πρόσχημα ότι δεν θέλει να εξαρτάται ενεργειακά αποκλειστικώς και μόνο από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ευκόλως, λοιπόν, εξηγείται γιατί ο υπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ Σ. Μπόντμαν δέχτηκε να τον πάρει από το χεράκι ο κ. Ερντογάν και να τον πάει στα εγκαίνια του «αγωγού» του.Για την κυβέρνηση Καραμανλή τα πράγματα δεν είναι ούτε τόσο εύκολα ούτε τόσο απλά. Είναι κοινό μυστικό ότι το ενεργειακό-διπλωματικό άνοιγμα της Αθήνας προς τη Μόσχα του Β. Πούτιν αποτελεί το υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα δυσφορίας της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα. Το έχουν εκφράσει με όλους τους δυνατούς τρόπους οι Αμερικανοί αξιωματούχοι σε όλες τις συναντήσεις τους με Ελληνες αξιωματούχους. Η κυβέρνηση Καραμανλή επομένως είχε ανάγκη μια σταθερή κίνηση προσέγγισης των ΗΠΑ (σ.σ. οι αμφιλεγόμενες ελληνικές θέσεις για την αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα, φυσικά, δεν ήταν επαρκείς).Ετσι η Αθήνα, σε μια προσπάθεια κατευνασμού των ΗΠΑ αλλά και σύσφιγξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέσω της ενεργειακής διπλωματίας, συμφώνησε εύκολα στον αγωγό φυσικού αερίου από την Τουρκία, με δεδομένο ότι σ' αυτόν δεν θα περάσει ρωσικό αέριο.Ούτε προς ΙταλίαΤο επόμενο βήμα καλής θέλησης προς τις ΗΠΑ από την Ελλάδα έγινε στο κομμάτι αυτού του αγωγού φυσικού αερίου, που από την Ηγουμενίτσα θα περάσει υποθαλασσίως την Ιταλία. Και σ' αυτό η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί ότι δεν θα χρησιμοποιήσει ρωσικό φυσικό αέριο.Το θέμα είχε απασχολήσει ιδιαιτέρως τους Καραμανλή - Πούτιν κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, με το Ρώσο πρόεδρο να επιμένει ότι«μπορείτε να φτιάξετε όσους αγωγούς θέλετε, αλλά η πληρότητά τους και η οικονομική βιωσιμότητά τους εξαρτάται απολύτως από τις ποσότητες ρωσικού αερίου, γιατί τα αποθέματά μας είναι μεγαλύτερα από όλων των άλλων μαζί».Η επιβεβαίωση ότι ο αγωγός φυσικού αερίου Ελλάδας - Ιταλίας δεν θα έχει ρωσικό αέριο ήρθε προχθές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε απάντηση σχετικής ερώτησης του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ Δ. Παπαδημούλη. Η Κομισιόν στην απάντηση του αρμόδιου επίτροπου κ. Πίλμπαγκς αναφέρει:«...Οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις, η Edison ( ιταλική) και η ελληνική ΔΕΠΑ, που επωμίζονται πλήρως τους κινδύνους του έργου, διαβεβαιώνουν ότι είναι σε θέση να εγγυηθούν επαρκή ποσότητα αερίου που να εξασφαλίζει την πληρότητα του σωληναγωγού...(και καταλήγει) «ως δυνητικές περιοχές προμήθειας αερίου αναφέρονται η Κασπία και η Μέση Ανατολή», φωτογραφίζοντας έτσι τον επιδιωκόμενο αποκλεισμό του ρωσικού φυσικού αερίου.Η Επιτροπή, ακόμη, ερμηνεύοντας τη σχετική οδηγία για τον αποκλεισμό τρίτων μερών από τη χρήση του υποθαλάσσιου τμήματος του αγωγού («Ποσειδών»), αναφέρει: «Η Επιτροπή...δεν προέβαλε αντίρρηση στην εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 22 σχετικά με τη χορήγηση εξαίρεσης σε τρίτο μέρος για το εν λόγω έργο...».Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η Κομισιόν, ύστερα από αίτημα της Ελλάδας και της Ιταλίας, περιγράφει τον αποκλεισμό χρησιμοποίησης και αξιοποίησης του ρωσικού φυσικού αερίου.Αγκάθι με ΠούτινΣτον... αέρα, βεβαίως, παραμένει η ρωσική πρόταση για τη δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου «South Stream», που θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο από τη Βουλγαρία μέσω Ελλάδας στην Ιταλία, ύστερα από συνεργασία με την κρατική ιταλική εταιρεία ΕΝΙ.Με δεδομένο ότι ο αγωγός πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης πρέπει «να ξεκολλήσει» για να αρχίσει η κατασκευή του, είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής θα έχει πολλά και δύσκολα να συζητήσει και να λύσει με τον πρόεδρο Πούτιν στην προσεχή συνάντησή τους, στα μέσα Δεκεμβρίου στη Μόσχα.Ο ΠαπαδημούληςΟ ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Δ. Παπαδημούλης στη δήλωσή του ανέφερε:«Η υψηλή και πανηγυρική παρουσία της ηγεσίας των ΗΠΑ στα σημερινά εγκαίνια, παρουσία των κ.κ. Καραμανλή και Ερντογάν, φωτογραφίζει τον κύριο εμπνευστή του έργου, καθώς και τους ευρύτερους γεωπολιτικούς στόχους που υπηρετεί ο αποκλεισμός της δυνατότητας πρόσβασης του ρωσικού φυσικού αερίου. Είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση, με αυτήν την ευθυγράμμισή της με τις αμερικανικές επιδιώξεις στο πλαίσιο του αμερικανορωσικού ενεργειακού πολέμου, εξευμενίζει τις ΗΠΑ για το "ατόπημα" του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη».ΚΚΕ: Ουδέν όφελοςΤο ΚΚΕ από την πλευρά του σχολίασε ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν θα ωφεληθούν σε τίποτα από τον αγωγό φυσικού αερίου. Οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν είναι ελάχιστες, ενώ δεν θα έχουν φθηνό και ασφαλές φυσικό αέριο, εφόσον το εκμεταλλεύονται μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι."

από την Καθημερινή
"Διζωνική λύση για το Κυπριακό ζητάει ο Χριστόφιας

Το Κυπριακό, η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, αλλά και η προεκλογική κατάσταση στην Κύπρο ενόψει των προεδρικών εκλογών του Φεβρουαρίου, περιλαμβάνονταν μεταξύ άλλων στην ατζέντα των συνομιλιών που είχε σήμερα ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ και προεδρικός υποψήφιος Δημήτρης Χριστόφιας, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια και τον Πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή. Μετά το τέλος των συναντήσεων ο κ. Χριστόφιας, αναφερόμενος στη συνάντησή του με τον κ. Παπούλια, επισήμανε ότι με τον Ελληνα Πρόεδρο τον συνδέει «παλιά φιλία και κοινοί αγώνες και φυσιολογικά η συνάντηση ήταν πάρα πολύ εγκάρδια» και πρόσθεσε: «Ο Πρόεδρος είναι ένας φανατικός αγωνιστής για την υπόθεση της Κύπρου, για τη δικαίωση του κυπριακού λαού και μου δόθηκε για μία ακόμη φορά η ευκαιρία και η δυνατότητα να τον ευχαριστήσω θερμά για τους διαχρονικούς αγώνες του, αλλά και για την τωρινή στάση που τηρεί σε ό,τι αφορά την επίλυση του Κυπριακού». Εκτός από τις προοπτικές που αφορούν το Κυπριακό, ο Πρόεδρος της κυπριακής Βουλής σημείωσε ότι ο κ. Παπούλιας ενδιαφέρθηκε και για την προεκλογική κατάσταση στην Κύπρο. «Τον ενημέρωσα, πιστεύω, όσο αντικειμενικά γίνεται, για το πώς οι κύριοι μονομάχοι αντιμετωπίζουν την εκστρατεία και ποιες πιθανότητες δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Ασφαλώς, μιλώντας με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν ήταν δυνατόν να σκεφτώ ότι θα ασκήσω κριτική στους αντιπάλους. Μίλησα πολύ αντικειμενικά», τόνισε ο κ. Χριστόφιας. Αναφερόμενος στη συνάντησή του με τον κ. Κ. Καραμανλή και απαντώντας σε ερώτηση κατά πόσο οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζουν το Κυπριακό, ο κ. Χριστόφιας δήλωσε ότι συνεχάρη τον πρωθυπουργό για τον αγωγό φυσικού αερίου που εγκαινιάστηκε χθες και επισήμανε ότι «όλα εξαρτώνται και από εμάς. Η ανάπτυξη σχέσεων με την Τουρκία από πλευράς της Ελλάδας εμάς δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα, πιστεύω ότι, εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος επίλυσης του Κυπριακού εκτός από τον ειρηνικό, οι σχέσεις αυτές, αν χρησιμοποιούνται σωστά - και φρονώ ότι σωστά τις χρησιμοποιεί η ελληνική κυβέρνηση -, μπορούν να βοηθήσουν στην αλλαγή στάσης της Τουρκίας σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, αν λάβουμε υπόψη και την επιθυμία της Τουρκίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Ερωτηθείς εάν οι εκλογές στην Κύπρο επηρεάζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο κ. Χριστόφιας απάντησε: «Οι εκλογές γιατί να επηρεάσουν; Όποιος και αν εκλεγεί, δεν νομίζω να έχει διαφορετική στάση από αυτή που τώρα έχω πει. Κατά συνέπεια, χρειάζεται συνεχής ανταλλαγή απόψεων και συνεχής συντονισμός μεταξύ των κυβερνήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε ό,τι αφορά και την πορεία της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικότερα τους χειρισμούς στο κυπριακό πρόβλημα. Ζητούμενο είναι πάντα μια λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία να είναι λειτουργική και βιώσιμη. Το τι σημαίνει αυτό είναι πάνω στο τραπέζι και θα το συζητούμε και στο Εθνικό Συμβούλιο, αλλά και με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, σε μια προσπάθεια να τους απαγκιστρώσουμε από το σφιχταγκάλιασμα της Τουρκίας». "

Απόσπασμα από αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο, εφημερίδα “Το Βήμα”, 17 Νοεμβρίου 2002
Πηγή:http://realkke.wordpress.com/2007/11/08/%ce%a4%ce%bf-%ce%9a%ce%9a%ce%95-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%b8%ce%bf%cf%8d%cf%83%ce%b5-%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%bb%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9/

“Η εξέγερση του Πολυτεχνείου άρχισε με ένα ψέμα, θυμάται ο φαρμακοποιός Διονύσης Μαυρογένης. Ενα «αριστερίστικο» ψέμα: ότι η Αστυνομία χτυπάει φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Ηταν Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973. Μεσημέριαζε όταν ο φαρμακοποιός Γιώργος Γαβριήλ πλησίασε τους συναδέλφους του στη Φυσικομαθηματική, έκλεισε το μάτι σε κάποιους από αυτούς και τους ανακοίνωσε βαρύγδουπα: «Σκοτώνουν τα αδέλφια μας στο Πολυτεχνείο». Η Φυσικομαθηματική ήταν σχολή με δύναμη των αριστεριστών και σε αυτήν, όπως και στην Ιατρική, την «κίτρινη σχολή» στήριζαν οι πέραν των δύο Κομμουνιστικών Κομμάτων φοιτητικές παρατάξεις της άκρας Αριστεράς τη δυνατότητα να κερδίσουν την πλειοψηφία σε συνελεύσεις των σχολών.
Ο φοιτητής Ιατρικής Νίκος Σιδέρης, 21 ετών τότε, θυμάται ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και η διαδήλωση από τη Νομική όπου βρισκόταν. Το σύνθημα της κατάληψης πανεπιστημιακών κτιρίων είχε ακουστεί για πρώτη φορά στις αρχές του Νοέμβρη 1973 και η Νομική σε καμία περίπτωση δεν προσφερόταν για κατάληψη τόσο εξαιτίας της αρνητικής εμπειρίας του Φλεβάρη όσο και εξαιτίας της θέσης της: μπορούσε εύκολα να απομονωθεί από τον κόσμο που κυκλοφορούσε στο κέντρο.
* Η πρώτη αντίδραση
Τριακόσιοι πενήντα φοιτητές, που αργότερα θα χαρακτηριστούν σε φύλλο της Πανσπουδαστικής «350 προβοκάτορες της ΚΥΠ», μπαίνουν στο Πολυτεχνείο αφού πρώτα «μερικοί από αυτούς έχουν ρίξει μερικά νεράντζια στους μπάτσους» (Μαυρογένης) και «τους έχουν περιλούσει με μερικές σκληρές φράσεις» (Σιδέρης). Η Αστυνομία χτυπάει τη διαδήλωση με αποτέλεσμα οι μισοί περίπου από τους διαδηλωτές να βρουν καταφύγιο στο κτίριο του Πολυτεχνείου και οι άλλοι μισοί να σκορπιστούν στους γύρω δρόμους.
Στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές των σχολών του ιδρύματος βρίσκονται εν συνελεύσει για φοιτητικά ζητήματα με κεντρικό αίτημα τις ελεύθερες φοιτητικές εκλογές. Οι «εισβολείς» αντιμετωπίζονται από τους προσκείμενους στον «Ρήγα Φεραίο» και στην Αντι-ΕΦΕΕ συνδικαλιστές των σχολών του Πολυτεχνείου σαν ενοχλητικοί παρείσακτοι. Μια κατάληψη αντιμετωπίζεται από τους συνδικαλιστές των σχολών του Πολυτεχνείου σαν κάτι που «δεν έχει προοπτική» (Δ. Χατζησωκράτης). Στο μεταξύ φθάνει στην Ομόνοια το τρένο «Πειραιεύς - Αθήνα» γεμάτο φοιτητές από τη Βιομηχανική. Τους είχαν ειδοποιήσει φοιτήτριες της Φιλοσοφικής που είχαν φτάσει στο Πολυτεχνείο με την ομάδα της πορείας από τη Σόλωνος και ξαναβγήκαν για να κινητοποιήσουν τους σπουδαστές των απομακρυσμένων σχολών. Οι «μαντατοφόροι» ήταν παιδιά της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ που πάλευαν μέσα τους «η επιθυμία για μια μεγάλη αντιδικτατορική εκδήλωση και ο δισταγμός, με την έννοια της πολιτικής εκτίμησης, για κάτι που δεν “πολυελέγχεις” και για το επόμενο βήμα»… Αρχίζει η συζήτηση για το τι είναι πιο σωστό: μένουμε «μέσα», όπως ήθελε η πέραν των ΚΚ κομμουνιστική Αριστερά, ή βγαίνουμε «έξω», όπως επιθυμούσαν «Ρήγας » και Αντι-ΕΦΕΕ; Γιατί, όπως λέει ο ψυχίατρος σήμερα Νίκος Σιδέρης, το Πολυτεχνείο ήταν «μια οικογενειακή υπόθεση της κομμουνιστικής Αριστεράς…».
* Οι δύο τακτικές
«Πιστεύαμε» λέει σήμερα ο Δ. Μαυρογένης «ότι το Πολυτεχνείο θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης για να μαζευτεί ο κόσμος. Κατά συνέπεια η επιλογή μας ήταν “μένουμε μέσα”». Οι αντίπαλοι της κατάληψης ακολούθησαν δύο διαφορετικές τακτικές. Την Τετάρτη το βράδυ οι συνδικαλιστές της Αντι-ΕΦΕΕ κάνουν προσπάθεια εγκαταλείποντας τον χώρο να οδηγήσουν το πλήθος που εν τω μεταξύ έχει συγκεντρωθεί γύρω από το Πολυτεχνείο «έξω», εκτιμώντας ότι οι συνθήκες για μια μετωπική σύγκρουση δεν ήταν ώριμες. «Δεν υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής του στρατιωτικού καθεστώτος» ήταν η θέση του «Ρήγα Φεραίου», με την οποία συμφωνούσε και η Αντι-ΕΦΕΕ. Ο Ν. Σιδέρης όμως θυμάται ότι, σε αντίθεση με την Αντι-ΕΦΕΕ που προσπαθούσε είτε να «καπελώσει» είτε να σταματήσει τις εξελίξεις, ο «Ρήγας» «έδειχνε νομιμοφροσύνη στους μαζικούς χώρους».
Η πρόταση των «Ρηγάδων» ή των προσκείμενων στον «Ρήγα» συνδικαλιστών ήταν να συνδυαστεί μετά την Πέμπτη ένας απεγκλωβισμός με διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με το αίτημα για τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε μεν, αλλά το αίτημα για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας μεταδόθηκε αργότερα από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου.
Η Νάντια Βαλαβάνη, 19χρονη φοιτήτρια τότε και μέλος της Αντι-ΕΦΕΕ, περιγράφει μια εικόνα που δείχνει πόσο εύθραυστες ήταν οι όποιες κομματικές γραμμές - το κύμα του αυθορμητισμού. Ήταν γύρω στις 10.00 το βράδυ της Τετάρτης. «Ένας νέος σκαρφαλωμένος σε ένα τραπέζι κραυγάζει όσο αντέχει η φωνή του “γιατί πρέπει να μείνουμε μέσα”. Μαοϊκός, θα είναι, σκέφτηκα». Είχε κάνει λάθος. Ο Στέλιος Λογοθέτης ήταν μέλος της ΚΝΕ και μετέπειτα μέλος της Συντονιστικής του Πολυτεχνείου. «Η γραμμή του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν οργανωμένη απαγκίστρωση με διαδηλώσεις, μαζικοποίηση του κινήματος και σταδιακή κλιμάκωση του αγώνα, η οποία ξεπεράστηκε σύντομα. Και σίγουρα από το μεσημέρι της Πέμπτης, όταν πια συνέρεε πλήθος κόσμου, το Πολυτεχνείο έγινε κέντρο αντίστασης και η απάντηση δεν μπορούσε να είναι άλλη από μετωπική σύγκρουση» λέει η Νάντια Βαλαβάνη.
* Η Πέμπτη της χαράς
Σε κάθε περίπτωση οι «καταληψίες» έχουν επιβάλει τη θέλησή τους το πρωί της Πέμπτης καθώς η επιλογή «μένουμε μέσα» έχει αγκαλιαστεί από αυτό που ο Σιδέρης σήμερα αποκαλεί «θαλπωρή του πλήθους». Εκείνο το πρωί η Νάντια Βαλαβάνη χρειάστηκε να φύγει για μία ώρα. Είχε παράνομο ραντεβού με τον καθοδηγητή της: «Μου έβαλε το θέμα της απαγκίστρωσης, τον κίνδυνο αν γίνει κατάληψη να πισωγυρίσει το κίνημα, και μου έδωσε μια σακούλα με τρυκάκια που έγραφαν από τη μια μεριά “Κάτω η χούντα” και από την άλλη “Ελεύθερες Φοιτητικές Εκλογές”. Δηλαδή όλα αυτά που είχαν ήδη τελειώσει. Πού να τα ρίξω στον αέρα; Τα κράτησα στην τσέπη μου και τα πέταξα πολύ αργότερα στο περιστύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών».
Η Νάντια Βαλαβάνη είναι σίγουρη για το Πολυτεχνείο ότι «δεν θα μπορούσε να τελειώσει αλλιώς. Η μόνη νίκη ήταν αυτό: να κρατήσει. Μπορεί να ήταν πρόωρο, ίσως αν γινόταν μετά από έξι μήνες τα πράγματα να ήταν αλλιώς, αλλά η ιστορία δεν γράφεται με στρατηγικά σχέδια επί χάρτου. Υπάρχει και στρατηγική στιγμή».
Δεν υπάρχει σχεδιασμός, όλα γίνονται βήμα βήμα και τα συνθήματα και οι επιλογές «τροφοδοτούνται από την ισχυρή πολεμόχαρη διάθεση των ημερών» (Σιδέρης). Αρχίζει να λειτουργεί η άμεση δημοκρατία. Ανά τέσσερις ώρες συγκροτούνται συνελεύσεις. Σε αυτές εμφανίζονται οι εκπρόσωποι στη Συντονιστική Επιτροπή που έχει εκλεγεί την Πέμπτη και δίνουν πληροφορίες. Στελέχη των παρατάξεων που πρόσκεινται στα δύο ΚΚ και έχουν πάρει απολυτήριο μόλις από τον στρατό εμφανίζονται στον «χώρο» σε μια προσπάθεια να στρέψουν τις εξελίξεις σε όφελος των επιλογών τους. Ο Γραμματέας του «Ρήγα» Σταύρος Τσακιράκης έχει τους γονείς του και περιμένουν σε ένα ξενοδοχείο του κέντρου για να πεταχτεί ως τη… συνέλευση της Νομικής. Οι άνθρωποι θα περιμένουν μερικές ημέρες. Ο Τσακιράκης δεν καταφέρνει να πείσει τη συνέλευση της σχολής του για την ορθότητα των απόψεων της δικής του οργάνωσης και οι δύο σύντροφοί του εκλέγονται μεν από τους «καταληψίες» της Νομικής αλλά με εντολή αντίθετη από εκείνη της ηγεσίας του «Ρήγα»: «Δεν σταματάμε. Μένουμε μέσα». Αργότερα στη Συντονιστική Επιτροπή ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Χρήστος Λάζος στηρίζουν τη γραμμή της συνέλευσής τους.
Η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου σιγά σιγά οργανώνει την εσωτερική ζωή και αναζητεί «ενιαίο τρόπο έκφρασης ακόμα και στα συνθήματα, που έπρεπε να αφουγκράζονται το πλατύ αίσθημα του κόσμου κατά της δικτατορίας» λέει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, φοιτητής της Φυσικομαθητικής τότε και βουλευτής του ΣΥΝ σήμερα. Η χούντα τα ακραία συνθήματα - μαζί με τις κατηγορίες για όργια, για… τρίγωνα και τετράγωνα - τα αξιοποιούσε για να δυσφημήσει το κίνημα ή να το περιθωριοποιήσει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θυμούνται τη… μάχη για το ποιος θα πρωτοπάρει τον πολύγραφο: «Ο Νίκος Μπαλής, αναρχικός, έδινε μάχη στήθος με στήθος. Εγραφαν συνθήματα όπως “Κάτω το κράτος”, “Ευνουχίστε τον πλανήτη από τον φαλλό της εξουσίας”…».
Τελικά τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι: «Κάτω η χούντα», «Εξω οι Αμερικάνοι», «Απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη», «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία».
Από το μεσημέρι της Πέμπτης έχει μπει σε λειτουργία ο ραδιοφωνικός σταθμός, εκπέμπει στους 1015 μεγάκυκλους και ακούγεται σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο: «Το χουντικό καθεστώς χρεοκόπησε σε όλους τους τομείς. Προσπαθεί να διασωθεί με σπασμωδικές ενέργειες, που το κάνουν όλο και τυραννικότερο, όλο και πιο ανυπόφορο. (…) Λαέ, σε καλούμε σε γενική απεργία!». Το Πολυτεχνείο πλημμυρίζει κόσμο. Φτάνουν μαθητές, εργάτες, φοιτητές που είχαν εξαναγκαστεί λόγω συνδικαλιστικής δράσης σε στράτευση από το καθεστώς γυρίζουν πίσω - τους αποστράτευσαν στο πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη - και μπαίνουν μαζικά στο Πολυτεχνείο.
Την Πέμπτη το βράδυ γίνεται σύσκεψη στο Πολυτεχνείο όπου η ΚΝΕ κατεβάζει πρόταση για διάλυση της κατάληψης με τη μέθοδο που είχε ακολουθηθεί στην πρώτη κατάληψη της Νομικής. Δεν ήταν ίδιες οι συνθήκες για να περάσει. «Και για μένα ήταν δύσκολη η στιγμή της διαπραγμάτευσης που έκανα με τον πρύτανη για την έξοδο από τη Νομική, κάτι που καταλάβαινα ότι λογικά ήταν ορθό αλλά συναισθηματικά επώδυνο» λέει ο Νίκος Μπίστης, που ήταν μέλος της συντονιστικής της πρώτης κατάληψης στη Νομική και μετά, στο Πολυτεχνείο, είχε τον ρόλο του συντονισμού των τοπικών συλλόγων και των διαδηλώσεων γύρω από το ίδρυμα. Μετά από εκείνη την κατάληψη το φοιτητικό κίνημα μαζικοποιήθηκε και ένα τμήμα του κόσμου έμπαινε πλέον ταχύτατα στις παράνομες οργανώσεις. «Η γραμμή της κλιμάκωσης του αγώνα ξεπεράστηκε στο Πολυτεχνείο και η δυναμική των πραγμάτων οδήγησε στο “όλα ή τίποτα”» λέει.
* Εκλογή επιτροπής
«Η Πέμπτη ήταν για μας μέρα “γιορτής”. Όλη η Αθήνα ήταν στο πόδι» γράφουν πολλοί στο ημερολόγιο της μνήμης. Σε αυτό το κλίμα, αρκετοί σημειώνουν: «Μα, καλά, δεν βρέθηκε κάποιος από τους αστούς πολιτικούς να πει “ναι, μπορείτε να ρίξετε τη χούντα, ελληνικέ λαέ”; Περιμέναμε ότι ο Μαύρος, ο Κανελλόπουλος θα στήριζαν το σύνθημα “Γενική απεργία” ώστε ο πολύς κόσμος που ήταν κατά της δικτατορίας να ανοίξει τα φτερά του νιώθοντας εμπιστοσύνη. Ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Έγιναν επαφές από την πλευρά της Αριστεράς αλλά δεν εισακούστηκαν».
Στο Πολυτεχνείο όταν ήρθε η ώρα τού «όλα ή τίποτα» το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν εκεί, δεν έλειψε κανένας, λέει ο Νίκος Μπίστης.
Την Πέμπτη το βράδυ εκλέγεται η 35μελής Συντονιστική Επιτροπή που θα διαχειριστεί την κατάληψη ως τη βίαιη εκκένωση του Πολυτεχνείου τα ξημερώματα του Σαββάτου. Το οξύμωρο είναι ότι τη διαχείριση σε μια σειρά κρίσιμους τομείς της οργάνωσης της ζωής αναλαμβάνουν στελέχη της Αντι-ΕΦΕΕ (περιφρούρηση, ιατρικό, επιμελητεία).“

Επιθέσεις σε χριστιανικές εκκλησίες στην Κωνσταντινούπολη,

Καθημερινή, 16/11/2007

Τρόμο στην οικογένεια του νεωκόρου της εκκλησίας της Αγίας Τριάδος, στη Χαλκηδόνα και αγωνία στο Πατριαρχείο και την ομογένεια, προκάλεσαν άγνωστοι που στις 5:30 το πρωί εισέβαλαν στο νάρθηκα του ναού σπάζοντας τα παράθυρα. Η αστυνομία της Χαλκηδόνας έχει συλλάβει τρεις ύποπτους για την επίθεση, ένας εκ των οποίων είναι σοβαρά τραυματισμένος από γυαλιά στο χέρι και θεωρείται ως βασικός ύποπτος του επεισοδίου. Ειδικότερα άγνωστοι, που περιγράφτηκαν από αυτόπτες μάρτυρες ως νεαρής ηλικίας έσπασαν τα τζάμια - παρά τον τραυματισμό τους - και σχημάτιζαν με το αίμα τους διάφορα σχήματα στους τοίχους. Οι άγνωστοι τρομοκράτησαν την οικογένεια του νεωκόρου, λέγοντας «εδώ είναι Τουρκία, να φύγετε να πάτε στην Ελλάδα». Στον κήπο του ναού είχε σχηματισθεί λίμνη αίματος, δήλωσε αυτόπτης μάρτυρας. Οι άγνωστοι έψαλλαν τον τουρκικό εθνικό ύμνο, σύμφωνα με άλλους αυτόπτες μάρτυρες. Η αστυνομία που ειδοποιήθηκε από τον νεωκόρο έφθασε αμέσως και με μεγάλη δύναμη. Ο νεωκόρος Κώστας Μουχλίδης κλήθηκε και έδωσε κατάθεση στην αστυνομία. Σε άλλο μέρος της Κωνσταντινούπολης, στην περιοχή Στένη του Βοσπόρου, στην είσοδο της εκκλησίας των Ταξιαρχών, βρέθηκαν συνθήματα στους τοίχους της εκκλησίας που ανέφεραν «Θάνατος στους Χριστιανούς, ανάθεμα στους Ρωμιούς».

Newsroom ΔΟΛ, 15/11/2007

Συνεργείο της τουρκικής δασικής υπηρεσίας προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημίες στη Μονή της Μεταμορφώσεως του Χριστού, που βρίσκεται στη νήσο Χάλκη της Κωνσταντινούπολης.
Συγκεκριμένα, το συνεργείο εμφανίστηκε αιφνιδίως το πρωί της Τρίτης στο χώρο του μοναστηριού, που βρίσκεται σε έναν από τους πευκόφυτους λόφους της Χάλκης, και αφού εξανάγκασε τους φύλακες και τις οικογένειές τους να εγκαταλείψουν τον ναό και τα οικήματα, ξεκίνησε την διαδικασία κατεδάφισης.
Όπως δήλωσε ο ηγούμενος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, μητροπολίτης Μοσχονησίων Απόστολος, μόλις πληροφορήθηκε τα γεγονότα, στο πλαίσιο των προσπαθειών του να εμποδίσει την κατεδάφιση ενημέρωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο οποίο ανήκει η Μονή. Κατόπιν διαβημάτων του Πατριαρχείου οι εργασίες κατεδάφισης σταμάτησαν, αφού όμως προκλήθηκαν ανεπανόρθωτες ζημίες.
Της απόπειρας κατεδάφισης του ιστορικού μνημείου δεν προηγήθηκε ουδεμία επίσημη προειδοποίηση.
Σύμφωνα με την ομογενειακή εφημερίδα Απογευματινή της Κωνσταντινούπολης, ο κ. Απόστολος κατέστησε σαφές στη αρμόδια Διεύθυνση ότι η πράξη συνιστά κατεδάφιση ευκτήριου οίκου και θα δημιουργήσει αντιδράσεις εντός και εκτός της χώρας, των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως μη εξαιρουμένων. Εισέπραξε όμως την οργίλη απάντηση των τουρκικών Αρχών.
Το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως βρίσκεται στο λόφο απέναντι από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, χρονολογείται από το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα και είναι γνωστό και ως «Μακάριος».
Πρόκειται για ένα από τέσσερα μοναστήρια που βρίσκονται στη Χάλκη, μεταξύ των οποίων και εκείνο της Αγίας Τριάδος εντός της Θεολογικής Σχολής. Στο ίδιο νησί και πολύ κοντά στον «Μακάριο» βρισκόταν και η ιστορική εκκλησία της Παναγίας (πιθανότατα του 14ου αιώνα), στον περίβολο της πρώην Ελληνικής Εμπορικής Σχολής και του Ορφανοτροφείου, που κατελήφθη τον προηγούμενο αιώνα από το τουρκικό πολεμικό ναυτικό.

από την «Καθημερινή»

Ταχεία, ομαλή ένταξη των νόμιμων μεταναστών
Μαρια Δεληθαναση

Γενική διεύθυνση Μεταναστευτικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ενταξης πρόκειται να ιδρυθεί άμεσα από το υπουργείο Εσωτερικών και στο πλαίσιο αυτό δημοσιοποιήθηκε χθες το σχέδιο κοινής υπουργικής απόφασης για την ομαλή προσαρμογή και κοινωνική ένταξη των μεταναστών που διαμένουν νόμιμα στην Ελλάδα. Το πρώτο Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Δράσης ΕΣΤΙΑ, του οποίου η ολοκλήρωση συμπίπτει χρονικά με την αποστολή προς επεξεργασία στο ΣτΕ του σχεδίου Π.Δ. για την ίδρυση της Γενικής Διεύθυνσης, καλύπτει τη χρονική περίοδο 2007-2013 και διαρθρώνεται σε έξι υποπρογράμματα ανά τομέα ένταξης (1. Πληροφόρηση-Ενταξη, 2. Προώθηση στην Απασχόληση, 3. Εκπαίδευση, 4. Υγεία και Στέγαση, 5. Πολιτισμός, 6. Σωφρονιστική μεταχείριση και Μέριμνα).
Οπως σημείωσε ο υπουργός κ. Π. Παυλόπουλος «πρόκειται για το πρώτο Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα Δράσης που καταρτίζεται στη χώρα μας με αντικείμενο την ομαλή και με γοργούς ρυθμούς πρόωθηση της κοινωνικής ένταξης των μεταναστών που ζουν νόμιμα στη χώρα, στο πλαίσιο της προσπάθειας για σύγχρονη και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική. Βασική προτεραιότητα του προγράμματος είναι η σύνδεση του μεταναστευτικού φαινομένου με την ανάπτυξη και την ευημερία σε όλους τους τομείς».
Για το πρώτο έτος εφαρμογής του προγράμματος το ύψος της δαπάνης ανέρχεται σε 50 εκατ. ευρώ, ποσό που θα καλυφθεί κυρίως από κοινοτικούς πόρους και από το νεοϊδρυθέν Ευρωπαϊκό Ταμείο Ενταξης μεταναστών. Το πρόγραμμα παρουσιάζει αποκεντρωμένο χαρακτήρα, τόσο ως προς τα εμπλεκόμενα υπουργεία, όσο και ως προς τον καίριο ρόλο που καλείται να διαδραματίσουν οι Περιφέρειες και η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Σχετικά με τους άξονες προτεραιοτήτων αυτοί αφορούν κυρίως:
- Στην καλύτερη πληροφόρηση, συμβουλευτική υποστήριξη των μεταναστών και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας υποδοχής.
- Στη λήψη μέτρων ώστε να υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για ανεύρεση και διατήρηση της θέσης των μεταναστών στην αγορά εργασίας.
- Στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από όλους τους ενήλικους μετανάστες και την ενισχυτική διδασκαλία για τους ανήλικους.
- Στη δημιουργία καλύτερων προϋποθέσεων για τη διευκόλυνση της πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας.
- Στην παροχή υπηρεσιών κοινωνικής επανένταξης σε όσους εκτίουν ποινές και ειδικά τους ανήλικους παραβάτες.
- Στην ανάδειξη της πολυπολιτισμικότητας της ελληνικής κοινωνίας.
Σε 700.000 ανέρχονται, κατά εκτιμήσεις, οι νόμιμοι μετανάστες στη χώρα μας. Περιοχές με μεγαλύτερη συγκέντρωση είναι: Αττική, Κεντρική Μακεδονία, Πελοπόννησος, Κρήτη και Στερεά Ελλάδα. Το 58,22% προέρχεται από την Αλβανία, ενώ σε πολύ μικρότερα ποσοστά ανέρχονται οι προερχόμενοι από τη Βουλγαρία (7,56%), τη Ρουμανία (4,49%), την Ουκρανία (4,32%), τη Γεωργία (2,71%), το Πακιστάν (2,48%), τη Ρωσία (2,40%) και τη Μολδαβία (2,19%).
Οι περισσότεροι μετανάστες κατέχουν άδεια για εξαρτημένη εργασία (61,2%). Ακολουθούν οι άδειες για οικογενειακή συνένωση (20,5%), ανεξάρτητη οικονομική δραστηριότητα (0,5%), λόγω σύναψης γάμου με Ελληνα ή Ελληνίδα (1,9%) και εποχιακή εργασία (0,1%).

Σαρακατσάνοι των Σκοπίων

από την εφημερίδα της κομοτηνής "ΧΡΟΝΟΣ"

www.xronos.gr/detail.php?ID=24902&phrase_id=130832

"Από τα Σκόπια στην Κομοτηνή, ο αντιπρόεδρος του πρώτου συλλόγου των Σαρακατσάνων Λέγεται Γιάννης Καλλός και ζει στην πόλη Στιπ της Fyrom
"Νοιώθουμε άσχημα με το όνομα και την θέση των ΗΠΑ.Εμείς δεν πανηγυρίζουμε όπως κάνουν οι Σκοπιανοί συμπολίτες μας, αφού η πατρίδα μας πληγώθηκε..." Ξεκινάμε από τον σύλλογο τα πρώτα μαθήματα ελληνικών για να έχουν και τα παιδιά μας επαφή με την γλώσσα."Χελιδόνι" είναι το όνομα του συλλόγου Σαρακατσάνων που αριθμεί 500 μέλη και θέλει να αναπτύξει δεσμούς με την μητέρα πατρίδα.

Γράφει η Μελαχροινή Μαρτίδου

Ο αντιπρόεδρος του συλλόγου Σαρακατσάνων «Χελιδόνι»
των Σκοπίων βρίσκεται σήμερα στην Κομοτηνή και έχει
επαφή με τον σύλλογο Σαρακατσάνων και τον επίτιμο
πρόεδρό του Βασίλη Σερμπέζη. Πρόκειται για τον Γιάννη
Καλλό, ένα άνθρωπο που ζει στα Σκόπια και συγκεκριμένα
στην πόλη Ντιπ, που βρίσκεται στην περιοχή της
Δοϊράνης, όπου κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να
συσπειρώσει τους Σαρακατσάνους στην καταγωγή Έλληνες
που υπάρχουν και να τους επανασυνδέσει με τις ρίζες
τους. Ο ίδιος μιλά άψογα ελληνικά και φαίνεται από τα
μάτια του η φλόγα για να πετύχει η προσπάθεια που τώρα
ξεκίνησε. Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του, ενώ
μας προσκάλεσε να γνωρίσουμε τον τόπο που ζουν και
δραστηριοποιούνται οι Σαρακατσάνοι των Σκοπίων.
Κύριε Καλλέ, το ενδιαφέρον όλης της ελληνικής κοινή
γνώμης στρέφεται στην χώρα από την οποία ήρθατε τα
Σκόπια, μια και έχουμε την αναγνώρισή της με το όνομα
Μακεδονία, από τις ΗΠΑ. Πείτε μας υπάρχουν πολλοί
Σαρακατσάνοι στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της
Μακεδονίας;

-Είναι φυσικό αυτό και το ξέρουμε. Θα ήθελα πρώτα να
πω λίγα λόγια για τον σύλλογο. Αυτός ο σύλλογος έγινε
εδώ και δύο χρόνια, παρ' όλα αυτά ετοιμάζονταν να
γίνει εδώ 6-7 χρόνια πριν, αλλά υπήρχαν εμπόδια.
Παλαιότερα ήταν ο κομμουνισμός υπήρχε σκληρότητα,
εμείς ήμασταν σκορπισμένοι και έτσι θέλαμε λιγάκι
χρόνο για να ξεκινήσει αυτό το πράγμα.Ο σύλλογος ιδρύθηκε με βοήθεια και του πανελληνίουΣυλλόγου Σαρακατσάνων και του συλλόγου του Κορδελιού Θεσσαλονίκης «Σταυραετός» και τους φίλους που ήθελαν να βοηθήσουν την κατάστασή μας, ειδικά στην Παιδεία, όπου έχουμε παιδιά τα οποία δεν ξέρουν την γλώσσα και
τα ελληνικά γράμματα και θέλουμε να δώσουμε πιο πολύ
σημασία σ΄αυτόν τον τομέα για να μην χάσουμε τα παιδιά
μας, μην χάσουν τις σχέσεις τους με την πατρίδα τους.
Όπως το ‘48 παίρνοντας τα πρόβατα των Σαρακατσάνων,
αναγκάστηκαν να μπουν στις πόλεις και να ακολουθήσουν
μια άλλη ζωή. Από εκεί και πέρα το ελληνικό κράτος δεν έδωσε σημασία
σε μας σαν Σαρακατσάνους και μείναμε εκεί που μείναμε
και τότε, οι περισσότεροι από εμάς. Γι’ αυτό είναι
πολύ καλή η πρόσκληση γιατί έχουμε τώρα στην πατρίδα και το συνέδριο που γίνεται πάρα πολλά να πούμε και θα
θέλαμε την βοήθειά σας.
Μένετε στην πόλη Στίπ; Πού είναι ακριβώς στην Fyrom;

-Αυτή είναι πόλη 120 χλμ από τα σύνορα από την Ελλάδα
στη νοτιοανατολική πλευρά, δηλαδή από τη Δοϊράνη,
Ράντοβιτς, Στρούμιτσα φτάνετε στην πόλη μας και έχει
περίπου 60.000 πληθυσμό.

Ποιό είναι το κλίμα τώρα στα Σκόπια; Σαν Έλληνας, σαν
Σαρακατσάνους πώς σας αντιμετωπίζουν;

-Εγώ μεγάλωσα, δεν έχω πρόβλημα. Απέναντι είναι ο φίλος μου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με μένα, αλλά είμαστε αδέλφια, δηλαδή λειτουργούμε έτσι. Από εδώ και πέρα υπάρχουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, όπως έγινε αυτό που έγινε προχθές με την
ονομασία. Και αν θέλετε εμάς μας πείραξε, είχαμε γιορτή στις 21 Νοεμβρίου, αλλά έγινε αυτό που έγινε και αναβλήθηκε. Πιστεύουμε τώρα δεν είναι στιγμή να κάνουμε γιορτές μέσα στο κράτος όταν έχει πρόβλημα, η πατρίδα μας θα έλεγα εγώ.

Η οικονομική ζωή, πώς είναι σήμερα στην Fyrom;

-Στα οικονομικά είμαστε πολύ κάτω, έχουμε να γράψουμε
πολλές ιστορίες... Πάμε πολύ πίσω, δεν έχουμε αναλάβει
καλές θέσεις πουθενά, αλλά πέφτουμε πολύ στην Παιδεία,
στα σχολεία που κανείς σαν σύλλογος, σαν οργανισμός
δεν έδωσε τα περασμένα 40 χρόνια σημασία σε εμάς. Δεν
κατηγορώ κανένα, γιατί κι εμείς δεν μιλήσαμε τόσα
χρόνια. Ήμασταν σκορπισμένοι και χαμένοι από προσώπου γης.

Ο σύλλογος τώρα θα κάνει βήματα να γίνει τώρα πιο γνωστός;

-Ναι, γι’ αυτό έγινε ο σύλλογος, πρώτα να σηκώσουμε το
ηθικό τα παιδιά μας. Μετά τη γλώσσα, τη νοοτροπία, τα
τραγούδια μας που σιγά σιγά χάνονται, μέχρι που έχουμε
παλιούς ανθρώπους κάτι μπορούμε να προλάβουμε ακόμη,
αλλά σε λίγα χρόνια, αν δεν το παλέψουμε αυτό, πιστεύω
ότι θα είναι και πολύ αργά.

Πόσα μέλη έχει ο σύλλογος;

-Ο σύλλογος έχει περίπου μετρημένους, 500 μέλη, δηλαδή όλοι που αισθάνονται έστω και λιγάκι, τρέχουν και θέλουν να μπούνε, να μιλήσουν, να ρθούν. Προσπαθούμε με τον κ. Σερμπέζη να έρθει να δει, να γνωρίσει, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει. Στο σύλλογο από την ερχόμενη εβδομάδα ξεκινούν τα μαθήματα στην ελληνική
γλώσσα, βέβαια τα βασικά η αλφαβήτα, αλλά πιστεύω ότι είναι ένα μεγάλο βήμα για εμάς.

Βέβαια είναι το ξεκίνημα.

-Το μεγάλο μας ξεκίνημα.

Να ευχηθούμε από καρδιάς λοιπόν να είναι γόνιμο τοταξίδι σας εδώ και πράγματι να βρείτε συμπατριώτες πουθα σας αγκαλιάσουν πραγματικά."

Μητροπολίτης Άνθιμος

«Να έχουμε μια Μακεδονία όπως τη θέλουμε. Μια Μακεδονία ελληνική και ει δυνατόν με προσαρτημένα τα κομμάτια που της λείπουν. Να τα πάρουμε πίσω»

Και… επαναστάτης ο Ταλάτ!

Αντιγράφουμε από την «Σημερινή», www.simerini.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=317054

EΙΡΗΣΘΩ
TOY ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ
ΘΥΜΑΣΤΕ εκείνη την ταινία του αθάνατου παλιού ελληνικού κινηματογράφου με τα προεκλογικά; Τον υποψήφιο που υποσχόταν στους χωρικούς τα πάντα και τους έταξε και σχολείο στο χωριουδάκι τους;- Μα δεν έχουμε παιδιά, κύριε, τι να το κάνουμε το σχολειό; Του φώναξαν από το ακροατήριο.- Θα σας φτιάξω και παιδιά, τους απάντησε.Θυμηθήκαμε το «ΘΑ ΣΑΣ ΦΤΙΑΞΩ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ», προχθές που διαβάσαμε στη «Χαραυγή», εντόνως προβεβλημένη την υπόσχεση που είπε & ελάλησε ένας νεότερος υποψήφιος. Όχι του παλιού ελληνικού κινηματογράφου!ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ (με τη φωτογραφία του): «Εάν εκλεγώ στο ύπατο αξίωμα, θα προσπαθήσω να βοηθήσω τον Τ/κ ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, να κάνει την επανάστασή του έναντι του στρατιωτικού κατεστημένου της Άγκυρας, ώστε να καταστεί δυνατή η εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό». Κι από κάτω, ο συντάκτης της «Χ» του αποκρίνεται: «Ο λαός μαζί σου» (σελ. 4. «Χ» 3.11.07).ΩΣΤΕ έτσι λοιπόν. Θα κάνει και επανάσταση ο Ταλάτ! Εναντίον της τουρκικής στρατοκρατίας μάλιστα!! Και θα τον βοηθήσει -υποσχέθηκε- ο Χριστόφιας!!!Από πότε και από πού, άραγε, συνάγεται ότι έχει τέτοιο όραμα, τέτοια θέληση, τέτοια πολιτική ο Ταλάτ; Ο ίδιος πάντως ορκίζεται συνέχεια ακριβώς το αντίθετο. Μόλις πριν από τρεις μήνες επανέλαβε τους όρκους πίστεως, τους ύμνους και τις διαβεβαιώσεις υπακοής στα «ένδοξα Μεχμετζίκ». Στις τελετές ανάληψης των διοικήσεων της 28ης και της 39ης Μεραρχίας του Αττίλα, από τους νεοαφιχθέντες Τούρκους υποστράτηγους. Και θα ορκιστεί τα ίδια σε δέκα μέρες, 15η τρέχοντος, που θα καμαρώνει ανάμεσα στους Τούρκους πασάδες, περιφερόμενος πάνω στο ανοικτό στρατιωτικό όχημα προς την εξέδρα των επισήμων, στην παρέλαση του Αττίλα για τα 24χρονα του Ψευδοκράτους. Δεδηλωμένα υπερήφανος και για το προσωπικό του «ένδοξο, ένοπλο παρελθόν» στην ΤΜΤ, εκπαιδευμένος από αξιωματικούς του «Ειδικού Πολέμου», «το πρωί με το βιβλίο, το βράδυ με το ντουφέκι», όπως αυτοεκθειαζόταν στη «Ζαμάν».ΜΟΛΙΣ προ έτους, 16η Νοεμβρίου, ο ίδιος ο Χριστόφιας κατακεραύνωσε δημοσίως τον Ταλάτ ότι πρόδωσε την Αριστερά και ότι: «Έχει μετακινηθεί κατά 180 μοίρες από τις προοδευτικές και μετριοπαθείς θέσεις που εξέφραζε και έχει μεταπηδήσει στους εθνικιστικούς κύκλους της τ/κ κοινότητας και της Άγκυρας, αρνηθείς ακόμα και τον ίδιό του τον εαυτό», όπως έγραφε στην πρώτη της σελίδα η «Χαραυγή» την Παρασκευή 17.11.06.Πέρυσι, όμως, δεν είχε την ανάγκη «να μας φτιάξει και παιδιά»!

Αντιγράφουμε από την Espresso

www.espressonews.gr/default.asp?pid=21&la=1&artid=479599&catID=16


«Πέμπτη 26η Οκτωβρίου 2006: εν μέσω ενός πρωτοφανούς κύματος καταλήψεων στα γυμνάσια και τα λύκεια της Ελλάδας, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Εύβοιας, η Αμάρυνθος, μπαίνει στη δίνη του δικού της κυκλώνα. Μια 17χρονη αριστούχος μαθήτρια από τη Βουλγαρία καταγγέλλει ότι την προηγούμενη μέρα τέσσερις συμμαθητές της τη βίασαν στις τουαλέτες του υπό κατάληψη λυκείου της πόλης. Στην υπόθεση παρεμβαίνει εισαγγελέας και οι τέσσερις ανήλικοι κατηγορούνται για βιασμό και τρεις κοπέλες για συνέργεια.Η είδηση σκάει σαν βόμβα και γίνεται πρώτο θέμα συζήτησης στα ΜΜΕ. Η κ. Βασιλική, μητέρα της 17χρονης, δηλώνει ανεπιθύμητη στον τόπο που μετανάστευσε πριν από μερικά χρόνια. Παίρνει τη μικρή και μετακομίζει στην Αθήνα. Στο πλευρό των δύο γυναικών βρίσκονται παιδοψυχολόγοι, η βουλγαρική πρεσβεία, αλλά και σύσσωμη η ελληνική κοινωνία.Την καταγγέλλουσα επισκέπτεται κατ’ εντολή του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια ο διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου Κωνσταντίνος Μπίκας, ενώ ακολουθούν δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών και αρχηγών κομμάτων που εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για το εν λόγω περιστατικό. Ταυτόχρονα, άμεση είναι η παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου, καθώς και των υπουργείων Παιδείας και Υγείας. Στη 17χρονη δίδεται υποτροφία σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο των βορείων προαστίων. Εκείνη και η μητέρα της κάνουν τη νέα αρχή, τη στιγμή που η τοπική κοινωνία της Αμαρύνθου βράζει: «Δεν είμαστε ούτε βιαστές ούτε ρατσιστές» φωνάζουν κάτοικοι της μικρής πόλης.Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά το αποτρόπαιο (ανεξάρτητα αν υπάρχει βιασμός ή όχι) περιστατικό που διαδραματίστηκε μέσα σε σχολικό συγκρότημα κι ενώ ο ογκώδης φάκελος της δικογραφίας δεν έχει φύγει ακόμη από τα χέρια του ανακριτή, οι τέσσερις κατηγορούμενοι περνούν στην αντεπίθεση και βάζουν... φωτιά στο φάκελο-θρίλερ του καταγγελλόμενου βιασμού!Μέσω μηνύσεων που κατέθεσαν δύο εξ αυτών (τις επόμενες μέρες αναμένεται να κάνουν το ίδιο και οι υπόλοιποι δύο) κατηγορούν τη 17χρονη πρώην συμμαθήτριά τους για τα αδικήματα της: α) ψευδούς ανωμοτί κατάθεσης, β) ψευδούς καταμηνύσεως, γ) παραπλάνησης σε ψευδορκία και δ) συκοφαντικής δυσφήμησης, υποστηρίζοντας ότι όλα όσα εξαρχής ισχυρίσθηκε είναι αναληθή και είχαν ως σκοπό να τους βλάψουν.Στις μηνύσεις τους οι νεαροί υποστηρίζουν ότι η κατηγορία που τους βαραίνει εδώ κι ένα χρόνο είναι «κατασκευασμένη και μεθοδευμένη» επισημαίνοντας ότι τους έχει οδηγήσει στην απελπισία και τα όρια της ψυχικής κατάρρευσης και καταστροφής. Καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς της αριστούχου μαθήτριας περί ομαδικού ή απλού βιασμού που ξεκίνησε στη 1.00 το μεσημέρι και ολοκληρώθηκε μισή ώρα αργότερα. Και όπως και στις απολογίες τους, επισημαίνουν ότι η καταγγέλλουσα έκανε οικειοθελώς στοματικό έρωτα και στους τέσσερις!«Γύρω στις 10.30, η ίδια ανεβαίνοντας στην τάξη 3ου ορόφου όπου κοιμόμασταν, λόγω κατάληψης, παρότρυνε τον Α.Κ. να απομονωθούν στη μικρή αποθήκη δίπλα από τις σκάλες όπου έκαναν οι δυο τους έρωτα με κοινή τους θέληση και δίχως οποιοδήποτε εξαναγκασμό τρίτου προσώπου» αναφέρουν στη μήνυση και προσθέτουν: «Οταν επέστρεψαν στην αίθουσα, ο Τ., ενώπιον όλων των συμμαθητών, γνωρίζοντας τι είχε συμβεί, αλλά και την επιθυμία που είχε νωρίτερα και σε ανύποπτο χρόνο εκφράσει η μηνυόμενη να συνάψει σχέση μαζί του, της είπε: “Εμένα λες πως ήθελες και πήγες με τον Α.Κ.;”».«Μας έκανε “εκστασιασμένη” στοματικό έρωτα»Οπως ισχυρίζονται στη συνέχεια, η 17χρονη προσφέρθηκε κι έκανε -και μάλιστα «εκστασιασμένη»- στοματικό έρωτα και με τους υπόλοιπους τρεις. Επιπλέον, σύμφωνα με τις μηνύσεις, προέβη σε αξιολόγηση των επιδόσεών τους ενώπιον των υπόλοιπων παιδιών του σχολείου, αλλά και σε δεύτερο γύρο στοματικού έρωτα!«Όλα αυτά ξεκίνησαν γύρω στις 10.30 και τελείωσαν στις 14.30, οπότε αναχώρησε από το σχολείο. Είναι ψευδές ότι έγιναν μόνο μία φορά και σε διαφορά μισής ώρας, όπως η ίδια κατέθεσε» αναφέρουν.Προς απόδειξη μάλιστα ότι ουδέποτε υπήρξε βιασμός, οι κατηγορούμενοι αναφέρουν ότι κάτι τέτοιο δεν υπέπεσε στην αντίληψη των συμμαθητών τους, αλλά δεν προκύπτει και από την ιατροδικαστική έκθεση της Χαράς Σπηλιοπούλου και από τις ιατρικές γνωματεύσεις των Δημητρίου Γκατζογιάννη και Κωνσταντίνου Βρακά.«Ουδείς εξ αυτών βρήκε κάτι το επιλήψιμο που να μαρτυρά ίχνη προηγηθέντος βιασμού κι επιπλέον διαψεύδουν τον ισχυρισμό της περί ερωτικής επαφής για πρώτη φορά». Καταλήγοντας οι κατηγορούμενοι ζητούν την ποινική δίωξη της 17χρονης κοπέλας επισημαίνοντας πως από τις πανελλήνιες διαστάσεις που πήρε το θέμα «βλάφτηκε η τιμή και η υπόληψή τους».«Οι τρεις με κράταγαν και ο ένας με βίαζε»Το γεγονός ότι έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού είχε υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή η μαθήτρια από τη Βουλγαρία. Οπως είχε καταθέσει στην αστυνομία, αλλά και στον ανακριτή, εκείνη τη μέρα βρέθηκε με τον Γ.Τ. (τον οποίο συμπαθούσε) στις τουαλέτες του σχολείου. Εκεί, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, εισέβαλαν οι υπόλοιποι τρεις οι οποίοι προσπάθησαν να τη στριμώξουν για να κάνουν σεξ, ωστόσο, εκείνη κατόρθωσε να «αποδράσει» και να βρει καταφύγιο στην αίθουσα των καθηγητών, στον 3ο όροφο. Ωστόσο, υποστήριξε, ο Γ.Τ. την οδήγησε σε μια αίθουσα απέναντι στην οποία εισέβαλαν οι υπόλοιποι τρεις οι οποίοι τη στρίμωξαν στη γωνία και τη χτυπούσαν με σφαλιάρες και της χάιδευαν απόκρυφα σημεία του κορμιού της. Σύμφωνα με τη 17χρονη, στη συνέχεια κατέφυγε και πάλι στις τουαλέτες. Εκεί, αφού έκανε αναγκαστικά στοματικό έρωτα και στους τέσσερις, τα τέσσερα αγόρια την έβαλαν να κάτσει πάνω σε ένα νιπτήρα όπου οι τρεις της κρατούσαν τα χέρια και τα πόδια και ο ένας τη βίασε. Η 17χρονη υποστήριξε ότι οι φωνές της δεν έγιναν αντιληπτές από τη γυμνασιάρχη και τα παιδιά του γυμνασίου που έκαναν μάθημα στις τάξεις λόγω της φασαρίας που έκαναν τα περίπου 40 παιδιά που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τις τουαλέτες, τα οποία, παρ’ ότι γνώριζαν τι συνέβαινε, δεν αντέδρασαν επειδή τη ζήλευαν.Η ίδια έθεσε μάλιστα θέμα ρατσισμού επισημαίνοντας ότι αν το ίδιο είχε συμβεί σε Ελληνίδα, τα παιδιά θα είχαν αντιδράσει διαφορετικά, και τόνισε ότι μέχρι τότε δεν είχε έρθει σε ερωτική επαφή με άνδρα, αλλά είχε διακορεύσει μόνη της τον παρθενικό της υμένα το περασμένο καλοκαίρι. Ωστόσο, μια 14χρονη φίλη της είχε καταθέσει στον ανακριτή ότι η καταγγέλλουσα της είχε εκμυστηρευτεί την προγενέστερη ερωτική της ζωή.Νέα ζωή στην Αθήνα σε ιδιωτικό σχολείοΝα ξεχάσουν όσον δυνατόν πιο γρήγορα τα όσα συνέβησαν και κυρίως ακολούθησαν από την καταγγελία-σοκ του περασμένου Οκτωβρίου προσπαθούν η 17χρονη μαθήτρια και η μητέρα της, η κ. Βασιλική. Η νέα τους ζωή στην Αθήνα βρίσκει την καταγγέλλουσα να φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο στο οποίο, σύμφωνα με πληροφορίες, αριστεύει. Οπως δήλωσε στην «Espresso» ο πληρεξούσιος δικηγόρος της οικογένειας Αλέξης Κούγιας, οι δύο γυναίκες ακολουθούν «μια ανθρώπινη και πολιτισμένη τακτική». Ο ίδιος δεν έκρυψε την έκπληξή του όταν πληροφορήθηκε από εμάς -όπως είπε- για τις μηνύσεις των 17χρονων πρώην συμμαθητών της εντολέας του. «Το να πληροφορούμαι από εσάς ότι έχουν τολμήσει να υποβάλουν μηνύσεις οι δράστες, μόνο κακές συνέπειες θα έχει γι’ αυτούς. Γιατί να γνωρίζουν ότι στα δικαστήρια αυτού του είδους οι τακτικές δεν περνάνε. Και αν έχει κάποιος το θράσος, αντί συγγνώμης, να νομίζει ότι επιτιθέμενος θα παραπλανήσει τα δικαστήρια, στο τέλος εισπράττει την οργή του δικαστηρίου» είπε. Αναφερόμενος στο γεγονός ότι εδώ κι ένα χρόνο η δικογραφία δεν έχει ξεκολλήσει από τα χέρια του ανακριτή, πρόσθεσε: «Αν είναι δικαιολογημένη ή όχι αυτή η καθυστέρηση είναι κάτι που θα το ερευνήσουν άλλοι οι οποίοι είναι και οι αρμόδιοι. Και βέβαια δεν θα περάσει απαρατήρητο ότι οι πρωταγωνιστές μιας τέτοιας πράξεως κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα κλήθηκαν να απολογηθούν προτού κληθεί η πολιτικώς ενάγουσα και το θύμα».ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΣΟΥΛΟΣ»


Λέτε να επισκεφθούν πάλι αντιρατσιστές και αντιεξουσιαστές την Αμάρυνθο, προκειμένου να «τιμωρήσουν» τους κατοίκους της για το θράσος των κατηγορούμενων να υποβάλουν τις παραπάνω μηνύσεις; Θα είχε πάντως πλάκα να βλέπαμε τους αγωνιστές να τρέχουν και πάλι για προστασία στην αστυνομία από την οργή των ντόπιων …