του Στέφανου ''Linassos''
Ένας από τους εμφανέστερους τρόπους που υπάρχουν προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τον μετασχηματισμό της κουλτούρας, της παραγωγής, της πολιτικής και της ζωής εν γένει, που συντελέστηκε με την έλευση της Νεωτερικότητας (σε σύγκριση με τις παραδοσιακές κοινωνίες) είναι η εστίαση στον τομέα της δικαιοσύνης.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, και στις προ-νεωτερικές εποχές, θα συναντήσουμε την παρεχόμενη από τις αρχές δικαιοσύνη να συνδέεται στενά με το κοινό περί δικαίου αίσθημα και με την Ιδέα του Δικαίου. Του Δικαίου ως κατάστασης αρχετυπικής, που υφίσταται όταν ο καθένας λαμβάνει αυτό που αξίζει.
Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης, η εκδίκηση αποτέλεσε περίπτωση ενδεχόμενη και αποδεκτή. Γινόμενη αντιληπτή ως άγρυπνος τιμωρός του κάθε ενδεχόμενου αδικίας, διαπότιζε τις πολιτικές νοοτροπίες και διαχεόταν στις δικαστικές αποφάσεις.
Αντίθετα με την παραδοσιακή αντίληψη του Δικαίου, στην Νεωτερικότητα επικράτησε η εργαλειακή εφαρμογή της δικαιοσύνης. Κανονισμοί κωδικοποιημένοι διαμορφώνουν το πλαίσιο διαβίωσης σε «μηχανοποιημένα συμβολαιακά κράτη», που πάσχουν από έλλειψη εθνικής και κοινοτικής οργανικότητας, όντας αρθρωμένα σε υλιστικούς αρμούς και βρισκόμενα σε κατάσταση αντίθεσης με την παραδοσιακή πνευματικότητα.
Το ελλαδικό κράτος της Μεταπολίτευσης αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας τέτοιας απόπειρας για απόσβεση του ζωντανού στοιχείου της εθνικής οργανικότητας και της μετάβασης σε μια κατάσταση νεωτερικού τύπου. Ωστόσο, πέρα από το γενικότερο αυτό χαρακτηριστικό η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ακόμη παράμετρο. Το νεωτερικό ελλαδικό κράτος μπορεί να είναι υλιστικό και μηχανιστικό, ωστόσο – αντίθετα με εκείνα της υπόλοιπης Ευρώπης – είναι ταυτοχρόνως αδύναμο. Αδύναμο λόγω εξωτερικών γεωπολιτικών συνθηκών αλλά και δέσμιο εσωτερικών κατεστημένων (τα οποία εμφορούνται από ακόμη περισσότερο νεωτερικές αντιλήψεις).
Η εν λόγω αδυναμία έγινε ορατή στην περίπτωση του ειδεχθούς εγκλήματος που διέπραξε Πακιστανός λαθρομετανάστης εις βάρος ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού σε νησί του Αιγαίου. Πεποίθησή μου είναι πως το χειρότερο έγκλημα που μπορεί κανείς να διαπράξει είναι η ατίμωση συνανθρώπων του, ιδίως μάλιστα όταν αυτή γίνεται κατόπιν σχεδιασμού. Ως ρομαντικός και παραδοσιοκράτης δεν διστάζω να υποστηρίξω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις μια υγιής κοινωνία θα έπρεπε να αφήνει χώρο στην εκδίκηση. Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε μια τέτοια εποχή, αλλά αντιθέτως βρισκόμαστε σιδηροδέσμιοι του νεωτερικού πλαισίου, θα περίμενε κανείς να εφαρμοστεί ο τυποποιημένος κανονισμός στην περίπτωση του συλληφθέντα εγκληματία.
Ωστόσο, το ελλαδικό κράτος δεν έκανε ούτε αυτό! Υποταγμένο στην αριστεροκρατία της Μεταπολίτευσης και δειλό στην συμπεριφορά του προς τις άλλες χώρες (με ορισμένες εκ των οποίων ο εγκληματίας φαίνεται να συνδέεται), νόθευσε στοιχεία της υπόθεσης και αντί να προφυλακίσει το πακιστανικό κτήνος σε κάποιο ίδρυμα ενηλίκων, το έστειλε «για διακοπές» σε φυλακές ανηλίκων.
Ως εκ τούτου, η συγκέντρωση του Σαββάτου που είχε χαρακτήρα διαμαρτυρίας για την ιδιότυπη ασυλία προς τον εγκληματία, καταδίκης του εθνοδιαλυτικού φαινομένου της μετανάστευσης και –κυρίως – συμπαράστασης προς την οικογένεια της άτυχης μικρής που έπεσε θύμα των ορέξεων του δράστη, τράβηξε το ενδιαφέρον μου. Έτσι, αγνοώντας τις απειλές κάποιων ανεκδιήγητων της Αριστεράς και του Αναρχισμού, που έκαναν αντιδιαδήλωση υποστήριξης του βιαστή-δολοφόνου(!), γύρω στις 20:00 βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος.
Η συγκέντρωση είχε προαναγγελθεί από ανεξάρτητους πολίτες σε ηλεκτρονικό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η έλλειψη οργάνωσης και η αρχική αδυναμία στιβαρής παρουσίας στον χώρο. Η αστυνομία, υπηρετώντας για άλλη μια φορά τον υπουργό της και όχι την ελληνική κοινωνία, έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να ματαιωθεί η συγκέντρωση. Ωστόσο, υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον χωρίς την Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. Γιατί τελικά, οι 250 με 300 πολίτες που παραβρέθηκαν στην συγκέντρωση, υπό τις οδηγίες του Σταμάτη που αναδείχτηκε σε κεντρικό συντονιστή, αυτοοργανώθηκαν αποτελεσματικά και τελικά η συγκέντρωση εξελίχθηκε ομαλά και με παλμό.
Νομίζω ότι αξίζει μια μνεία στον επικεφαλής της Λέσχης μας, ο οποίος πέρα από την πολύχρονη πλέον πνευματική του προσφορά, έδειξε σε συνθήκες έλλειψης χρόνου και σχεδιασμού, καθώς επίσης και σε καταστάσεις πίεσης, τί σημαίνει να έχει κανείς ηγετικά γνωρίσματα.
Για πρώτη φορά ακούστηκαν συνθήματα χωρίς παρωχημένες ακροδεξιές υστερίες αλλά με εθνικιστικό κοινωνισμό ρομαντικής υφής, που με ταξίδευσαν σε εποχές πραγματικών κοινωνικών ενθουσιασμών. Πολλά συγχαρητήρια στους ανεξάρτητους πολίτες και στις αυτόνομες ομάδες που βρέθηκαν στην συγκέντρωση. Αλληλεγγύη και συμπαράσταση στην οικογένεια της μικρής. Κάτι τόσο φρικτό μπορεί να συμβεί πια σε κάθε οικογένεια.
Υψώνοντας τα πνευματικά μας ξίφη και με την Μνήμη μας ζωντανή, δίνουμε υπόσχεση για επιστροφή στο μέλλον που προσδοκούμε!
