Το βασίλειο της Ελλάδας είναι βορά των κομμάτων. Ευφυής, φιλόπατρις, στηριζόμενη ακόμη σε μιαν αρχαία και παραδοσιακή οργάνωση (ορισμένοι βουλευτές εκλέγονται από πατέρα σε γιό στην Εθνική Αντιπροσωπεία) σχεδόν ανέγγιχτη από τον πυρετό του σοσιαλισμού, η Ελλάδα συντηρεί στην Αθήνα δύο χιλιάδες επίδοξους αξιωματούχους και βουλευτές. Αυτός ο λαός των δικηγόρων, των ρητόρων και των γιατρών δεν πρόκειται ποτέ να βρεί σε ολόκληρη την Ανατολή ικανό ποίμνιο για να κηρύξει την σοφία του, ικανό αριθμό πελατών για να τους θεραπεύσει και να τους συμβουλεύσει. Ποιος θα στηρίξει μια τόσο πολυπληθή αστική τάξη;

Πολύ φοβάμαι πως τελικά το κράτος θα υποχρεωθεί να εργάζεται και να πληρώνει για αυτούς. Ένα κράτος όμως που υπάρχει μόνο για να τρέφει και να προμηθεύει τα απαραίτητα στους πολίτες του, μοιραία οδηγεί την κοινωνία στην κατάρρευση. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ήδη αρκετοί, και, καθώς όλοι ασχολούνται με την πολιτική, ο αριθμός του ολοένα και θα αυξάνει. Οι μισθοί, σήμερα μέτριοι ή χαμηλοί, θα αυξάνονται επίσης με τον ίδιο ρυθμό, όσο ισχνά και αν παραμένουν τα αποθέματα απ’ όπου αντλούνται. Αυτή είναι η μοίρα των χωρών όπου το πλήθος έχει μεγάλη επιρροή. Οι εσωτερικές διαμάχες καταλήγουν σε συμβιβαστικές συμφωνίες επιζήμιες για την οικονομία. Όμως οι παράλογες αυτές συμφωνίες προκαλούν νέες συγκρούσεις, που με την σειρά τους οδηγούν σε νέους επαχθείς συμβιβασμούς. Φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται ως τον απόλυτο εκφυλισμό, ως την στιγμή που στην σκηνή θα ανέβει ο Ξένος.

Σαρλ Μωρράς, Αθήνα 1896, Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκδόσεις Ωκεανίδα