Οι αρχαίοι Έλληνες δεξιώνονταν στην  όχθη του Αλφειού ποταμού  όλους τους ομόγλωσσους λαούς, συμπεριλαμβανομένων και των Μακεδόνων. Αργότερα, αναγκάστηκαν να ανοίξουν το Στάδιο στον Λατίνο κατακτητή. Τώρα, οι Αθηναίοι ανανεώνουν την ολυμπιακή συνθήκη όχι μόνο μεταξύ των Ελλήνων, ή Ελλήνων και Λατίνων, ή Ευρωπαίων, αλλά με ολόκληρη την οικουμένη. Όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά η ιδέα, ομολογώ πως την αποδοκίμασα με όλες μου τις δυνάμεις. Η Διεθνής των Αγώνων δεν μου άρεσε καθόλου. Φοβόμουν την βεβήλωση ενός ωραίου ονόματος, την παρερμηνεία του. Επιπλέον, έβλεπα το όλο εγχείρημα σαν αναχρονισμό. Οι ελληνικές ολυμπιάδες υπήρχαν, γιατί υπήρχε μια Ελλάδα. Μετά την Μεταρρύθμιση, και κυρίως μετά την Γαλλική Επανάσταση, είναι ζήτημα αν υπάρχει πια Ευρώπη: τι νόημα θα είχε μια Ολυμπιάδα ανοικτή σε ολόκληρο τον κόσμο; Και τελικά, ήταν πολύ αμφίβολο αν αυτός ο συμφυρμός των φυλών θα κατέληγε σε έναν συνειδητό και έλλογο συνασπισμό των σύγχρονων λαών, και όχι στην χαώδη οχλαγωγία του κοσμοπολιτισμού.

Σαρλ Μωρράς, Αθήνα 1896, Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκδόσεις Ωκεανίδα