Αφού λοιπόν έγινε αφορμή ανακοινώσεων η "Μεταφυσική του Εθνικομπολσεβικισμού" - ήδη το ανακύψαν θέμα με την δημοσίευση σε forum δίχως αναφορά του αρχικού τόπου ανάρτησης του δεύτερου μέρους της Μεταφυσικής θεωρείται λήξαν μετά από τις απαραίτητες συνεννοήσεις και προσθήκες- δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος της. Θεωρούμε απαραίτητη την διευκρίνηση οτι δεν ασπαζόμαστε την θεωρία του εθνικομπολσεβικισμού, την αντιμετωπίζουμε, παρόλαυτά, ως μία ενδιαφέρουσα πρόταση για πολλά θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα των καιρών μας. Προβαίνουμε δε σε αναρτήσεις τμημάτων του δοκιμίου του Dugin, επειδή φρονούμε οτι καλό είναι να διαλύονται οι όποιες παρανοήσεις ή να καταρρίπτονται κάποιες διαστρεβλώσεις, που πηγάζουν είτε από άγνοια είτε από κακοβουλία ή ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Λόεγκριν
Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΥ
ALEKSANDR DUGIN
1.Ο αναβληθείς ορισμός
Ο όρος «εθνικομπολσεβικισμός» μπορεί να σημαίνει μερικά αρκετά διαφορετικά πράγματα. Αναδύθηκε πρακτικά ταυτόχρονα στην Ρωσία και την Γερμανία, για να σηματοδοτήσει την υπόθεση κάποιων πολιτικών διανοητών σχετικά με τον εθνικό χαρακτήρα της μπολσεβικικής επαναστάσεως του 1917, ο οποίος βρίσκεται κρυμμένος στην ορθόδοξο Μαρξιστική διεθνιστική φρασεολογία. Στην ρωσική επικράτεια «οι εθνικομπολσεβίκοι» ήταν ένα σύνηθες όνομα για εκείνους τους κομμουνιστές, οι οποίοι προσπάθησαν να ασφαλίσουν την ακεραιότητα του κράτους και (είτε συνειδητά είτε όχι) συνέχισαν την Μεγάλη Ρωσική ιστορική αποστολή της γεωπολιτικής πολιτικής. Αυτοί οι Ρώσοι εθνικομπολσεβίκοι βρίσκονταν τόσο ανάμεσα στους «λευκούς» (Ustrialov, Smenovekhovtsy, αριστεροί Ευρασιανιστές), όσο και στους «κόκκινους»(Λένιν, Στάλιν, Radek, Lezhnev κλπ)[1]. Στην Γερμανία το ανάλογο φαινόμενο σχετιζόταν με τις ακραία αριστερές μορφές του εθνικισμού των δεκαετιών του 20 και του 30, στον οποίον συνδυάζονταν οι ιδέες του ανορθόδοξου σοσιαλισμού, η εθνική ιδέα και η θετική στάση έναντι της Σοβιετικής Ενώσεως.
Μεταξύ των Γερμανών εθνικομπολσεβίκων ο πλέον σταθερός και ριζοσπάστης ήταν ο Ernst Niekisch, μολονότι και μερικοί συντηρητικοί επαναστάτες μπορούν να αναφερθούν σε αυτό το κίνημα, όπως ο Εrnst Juenger, ο Ernst von Salamon, o August Winnig, , Karl Petel, Harro Schultzen-Beysen, Hans Zehrera, οι κομμουνιστές Laufenberg και Wolfheim και ακόμη και ακραίοι αριστεροί εθνικοσοσιαλιστές, όπως ο Στράσσερ και για μία συγκεκριμένη περίοδο ο Ιωσήφ Γκαίμπελς.
Στην πραγματικότητα ο όρος «εθνικομπολσεβικισμός» είναι πολύ πιο ευρύς και βαθύς σε σύγκριση με τις ιδέες των κατηγοριοποιημένων πολιτικών τάσεων. Προκειμένου, όμως, να τον κατανοήσουμε επαρκώς, θα έπρεπε να εξετάσουμε τα πιο σφαιρικά θεωρητικά και φιλοσοφικά προβλήματα, σε σχέση με τον ορισμό της «δεξιάς» και της «αριστεράς», του «εθνικού» και του «κοιωνικού». Η λέξη εθνικομπολσεβικισμός εμπεριέχει ένα νοηματικό παράδοξο. Πώς μπορούν δύο αμοιβαίως αποκλειστικές έννοιες να συνδυάζονται σε ένα και το αυτό όνομα;
Ανεξαρτήτως του πόσο μακριά έφθασαν οι ιστορικές αντανακλάσεις των εθνικομπολσεβίκων, οι οποίες περιοριζόταν από την περιρρέουσα σαφήνεια, η ιδέα της προσεγγίσεως του εθνικισμού από τα αριστερά και του μπολσεβικισμού από τα δεξιά είναι εκπληκτικά καρποφόρος και απρόσμενη, ανοίγοντας απολύτως νέους ορίζοντες στην κατανοήση της ιστορικής λογικής, της κοινωνικής αναπτύξεως, της πολιτικής σκέψεως. Δεν θα έπρεπε να αρχίσουμε με την συλλογή μερικών συγκεκριμένων πολιτικών γεγονότων: ο Niekisch έγραψε αυτό, ο Ustrialov αξιολόγησε το φαινόμενο αυτό ως τέτοιο, ο Savitsky επικαλέστηκε ένα τέτοιο επιχείρημα ως κλπ, αλλά να προσπαθήσουμε να δούμε το φαινόμενο από την απροσδόκητη πλευρά του, η οποία ακριβώς το έκανε δυνατό, δηλαδή την ίδια την ύπαρξη του συνδυασμού «εθνικομπολσεβικισμός». Θα είμαστε έτοιμοι τότε όχι μόνον να περιγράψουμε το φαινόμενο αυτό, αλλά, επίσης, να το κατανοήσουμε και με την βοήθειά του πολλές άλλες όψεις της παράδοξης εποχής μας.
Ο όρος «εθνικομπολσεβικισμός» μπορεί να σημαίνει μερικά αρκετά διαφορετικά πράγματα. Αναδύθηκε πρακτικά ταυτόχρονα στην Ρωσία και την Γερμανία, για να σηματοδοτήσει την υπόθεση κάποιων πολιτικών διανοητών σχετικά με τον εθνικό χαρακτήρα της μπολσεβικικής επαναστάσεως του 1917, ο οποίος βρίσκεται κρυμμένος στην ορθόδοξο Μαρξιστική διεθνιστική φρασεολογία. Στην ρωσική επικράτεια «οι εθνικομπολσεβίκοι» ήταν ένα σύνηθες όνομα για εκείνους τους κομμουνιστές, οι οποίοι προσπάθησαν να ασφαλίσουν την ακεραιότητα του κράτους και (είτε συνειδητά είτε όχι) συνέχισαν την Μεγάλη Ρωσική ιστορική αποστολή της γεωπολιτικής πολιτικής. Αυτοί οι Ρώσοι εθνικομπολσεβίκοι βρίσκονταν τόσο ανάμεσα στους «λευκούς» (Ustrialov, Smenovekhovtsy, αριστεροί Ευρασιανιστές), όσο και στους «κόκκινους»(Λένιν, Στάλιν, Radek, Lezhnev κλπ)[1]. Στην Γερμανία το ανάλογο φαινόμενο σχετιζόταν με τις ακραία αριστερές μορφές του εθνικισμού των δεκαετιών του 20 και του 30, στον οποίον συνδυάζονταν οι ιδέες του ανορθόδοξου σοσιαλισμού, η εθνική ιδέα και η θετική στάση έναντι της Σοβιετικής Ενώσεως.
Μεταξύ των Γερμανών εθνικομπολσεβίκων ο πλέον σταθερός και ριζοσπάστης ήταν ο Ernst Niekisch, μολονότι και μερικοί συντηρητικοί επαναστάτες μπορούν να αναφερθούν σε αυτό το κίνημα, όπως ο Εrnst Juenger, ο Ernst von Salamon, o August Winnig, , Karl Petel, Harro Schultzen-Beysen, Hans Zehrera, οι κομμουνιστές Laufenberg και Wolfheim και ακόμη και ακραίοι αριστεροί εθνικοσοσιαλιστές, όπως ο Στράσσερ και για μία συγκεκριμένη περίοδο ο Ιωσήφ Γκαίμπελς.
Στην πραγματικότητα ο όρος «εθνικομπολσεβικισμός» είναι πολύ πιο ευρύς και βαθύς σε σύγκριση με τις ιδέες των κατηγοριοποιημένων πολιτικών τάσεων. Προκειμένου, όμως, να τον κατανοήσουμε επαρκώς, θα έπρεπε να εξετάσουμε τα πιο σφαιρικά θεωρητικά και φιλοσοφικά προβλήματα, σε σχέση με τον ορισμό της «δεξιάς» και της «αριστεράς», του «εθνικού» και του «κοιωνικού». Η λέξη εθνικομπολσεβικισμός εμπεριέχει ένα νοηματικό παράδοξο. Πώς μπορούν δύο αμοιβαίως αποκλειστικές έννοιες να συνδυάζονται σε ένα και το αυτό όνομα;
Ανεξαρτήτως του πόσο μακριά έφθασαν οι ιστορικές αντανακλάσεις των εθνικομπολσεβίκων, οι οποίες περιοριζόταν από την περιρρέουσα σαφήνεια, η ιδέα της προσεγγίσεως του εθνικισμού από τα αριστερά και του μπολσεβικισμού από τα δεξιά είναι εκπληκτικά καρποφόρος και απρόσμενη, ανοίγοντας απολύτως νέους ορίζοντες στην κατανοήση της ιστορικής λογικής, της κοινωνικής αναπτύξεως, της πολιτικής σκέψεως. Δεν θα έπρεπε να αρχίσουμε με την συλλογή μερικών συγκεκριμένων πολιτικών γεγονότων: ο Niekisch έγραψε αυτό, ο Ustrialov αξιολόγησε το φαινόμενο αυτό ως τέτοιο, ο Savitsky επικαλέστηκε ένα τέτοιο επιχείρημα ως κλπ, αλλά να προσπαθήσουμε να δούμε το φαινόμενο από την απροσδόκητη πλευρά του, η οποία ακριβώς το έκανε δυνατό, δηλαδή την ίδια την ύπαρξη του συνδυασμού «εθνικομπολσεβικισμός». Θα είμαστε έτοιμοι τότε όχι μόνον να περιγράψουμε το φαινόμενο αυτό, αλλά, επίσης, να το κατανοήσουμε και με την βοήθειά του πολλές άλλες όψεις της παράδοξης εποχής μας.
[1] Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών του σοβιετικού καθεστώτος κάποιοι συντηρητικοί κύκλοι του ΚΚΣΕ, οι λεγόμενοι «καταστασιακοί» , αποκαλούνταν «εθνικομπολσεβίκοι» και υπό αυτήν την έννοια η λέξη απέκτησε κάποια άσχημη έννοια. Αλλά αυτοί οι «εθνικομπολσεβίκοι» της ύστερης Σοβιετικής περιόδου ποτέ τους δεν συμφώνησαν με αυτό τον χαρακτηρισμό πρώτον και δεύτερον ουδέποτε προσπάθησαν να παρουσιάσουν συνδετικά τις απόψεις τους με κάποια, ακόμη και τραχιά, ιδεολογική προσέγγιση. Τέτοιοι «εθνικομπολσεβίκοι» συνδεόταν με σαφή τρόπο με την πολιτική των δεκαετιών του 20 και του 30, αλλά η σύνδεση αυτή βασιζόταν περισσότερο στην αδράνεια και δεν είχε γίνει λογικά αντιληπτή.
