Η Αυτοκρατορική Γιβελλινική Ιδέα (ακριβώς λόγω της βαθύτερης διαστάσεώς της) κατέληγε στην θέση ότι η αντίληψη περί της επιγείου ζωής , ως τάξεως, αποστολής και υπηρεσίας που αποβλέπει στο να διασφαλίσει καρπούς πέραν των επιγείων και στο να κατευθύνει τον άνθρωπο να υπερβεί τον εαυτό του και να εκπληρώσει τον υπερφυσικό σκοπό του ανθρωπίνου προσώπου, ήταν δυνατόν να πραγματωθεί και διά της οδού τα πράξεως στους κόλπους της Αυτοκρατορίας. Όπως δε η Εκκλησία είχε τον κλήρο και τα μοναστικά τάγματά της, κατά τον ίδιο τόπο η Αυτοκρατορία είχε την Ιπποσύνη και τα μεγάλα ιπποτικά τάγματα, εμπνεόμενα από μία ιδέα ηθικοπνευματική και εν μέρει ασκητική. Η ίδια η οργάνωση των Ιπποτικών Ταγμάτων σε έναν κύκλο δημιουργικό και αρμονικό, ο οποίος υπερβαίνει τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, εκφράζει την εσώτατη δομή της Αυτοκρατορίας.

Δρ. Χ.Μ. Γκητάκος, εκ του προλόγου του στο βιβλίο «Ριχάρδος Βάγκνερ», του κ. Φώτη Παπαθανασίου, εκδόσεις «ΑΡΣΕΝΙΔΗ»