Επειδή το εθνικό κίνημα στην ουσία του δεν είναι δικτατορικό, αναρωτώμεθα λοιπόν: Τι είναι; Είναι δημοκρατία; Καθόλου, διότι ο αρχηγός δεν εκλέγεται από το εκλογικό σώμα και η δημοκρατία βασίζεται στην αρχή της ψηφοφορίας. Άλλως στα εθνικά καθεστώτα ουδείς ηγέτης επιλέγεται με ψηφοφορία. Συγκατίθεται σε αυτό. Εάν λοιπόν τα καθεστώτα αυτά δεν είναι δικτατορίες ή δημοκρατίες, τότε τι είναι; Δίχως να τα ορίζουμε, οφείλει κάποιος να παραδεχθεί ότι εκπροσωπούν ένα νέο είδος διακυβερνήσεως, ιδιώνυμo, στα σύγχρονα κράτη. Δεν έχει αντιμετωπισθεί μέχρι στιγμής και δεν γνωρίζω ποιο όνομα πρέπει να της δοθεί.

Πιστεύω ότι έχει την βάση της αυτό το πνευματικό επίπεδο, αυτήν την ανυψωμένη εθνική συνείδηση η οποία, αργά ή γρήγορα, εξαπλώνεται ως τις παρυφές του εθνικού κορμού.

Είναι κατάσταση εσωτερικής αποκαλύψεως. Αυτό που κάποτε ήταν η ενστικτώδης κρυψώνα του λαού αντανακλάται αυτές τις στιγμές στην συνείδησή του, δημιουργώντας μία κατάσταση ομόψυχης φωτίσεως, η οποία απαντάται μόνον σε μεγάλες θρησκευτικές αναβιώσεις. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρισθεί ως κατάσταση εθνικής οικουμενικότητας. Ένας λαός στην ολότητά του πλησιάζει μία αντίληψη του εαυτού του, του σκοπού του και του πεπρωμένου του στον κόσμο. Κατά το παρελθόν έχουν παρατηρηθεί μόνον αναλαμπές τέτοιας αντιλήψεως, στην εποχή μας, όμως, αντιμετωπίζουμε μερικά τέτοια μόνιμα φαινόμενα.

Σε μία τέτοια περίπτωση ο ηγέτης δεν είναι ένας «αφέντης», ένας «δικτάτορας», «κάποιος που πράττει όπως του αρέσει», που ηγείται «σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του». Αποτελεί την ενσάρκωση αυτής της αφανούς πνευματικής καταστάσεως, το σύμβολο αυτής της συνειδήσεως. Δεν «πράττει όπως του αρέσει», πλέον, αλλά θα κάνει αυτό που «πρέπει». Και οδηγείται όχι από ατομικά ή από συλλογικά συμφέροντα, αλλά από το συμφέρον του αθανάτου έθνους, το οποίο έχει διεισδύσει στην συνείδηση των λαών. Εντός αυτού του πλαισίου και μόνον τα προσωπικά και τα συλλογικά συμφέροντα ικανοποιούνται στο φυσιολογικό μέγιστο.

Corneliu Zelea Codreanu