6. Παραδοσιασμός (Ο Έβολα από τα «αριστερά»), μέρος β'
Το θέμα είναι ότι στην τάση τούτη όχι μόνον πολιτικοί ανταγωνιστές συνδυάζονται κατά παράδοξο τρόπο («δεξιοί» και «αριστεροί»), όχι μόνον εκ πρώτης όψεως αλληλοαναιρούμενα φιλοσοφικά συστήματα (ιδεαλισμός και υλισμός), αλλά επιπλέον και οι δύο τάσεις του ίδιου τον παραδοσιασμού, η θετική (ορθόδοξη) και η αρνητική (ανατρεπτική). Ο Έβολα εν προκειμένω είναι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας, μολονότι υφίσταται μία συγκεκριμένη ασυμφωνία μεταξύ των μεταφυσικών του θεωριών και των πολιτικών του πεποιθήσεων , οι οποία βασίζεται στην άποψή μας για κάποιες αδρανείς προκαταλήψεις, χαρακτηριστικές των «ακροδεξιών» κύκλων της Κεντρικής Ευρώπης εκείνης της εποχής.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του για τον ταντρισμό, το «Η Γιόγκα της Δυνάμεως» ο Έβολα περιγράφει την μυητική δομή (kaula) των ταντρικών οργανώσεων και την χαρακτηριστική για αυτές ιεραρχία. (5) Η ιεραρχία αυτή είναι εξίσου κάθετος με την ιερά ιεραρχία, χαρακτηριστική της Ινδουιστικής κοινωνίας. Η τάντρα (όπως επίσης και η Βουδιστική διδασκαλία) και η συμμετοχή στην τραυματική της εμπειρία κατά κάποιον τρόπο ματαιώνει ολόκληρη την συνηθισμένη κοινωνική και πολιτική δομή, ισχυριζόμενη ότι «αυτός που ακολουθεί τον σύντομο δρόμο, δεν χρειάζεται έξωθεν υποστήριξη». Στον ταντρικό κύκλο είναι απολύτως ασήμαντο ποιος είναι Βραχμάνος και ποιος Τσαντάλα (εκπρόσωπος της κατώτατης κάστας). Όλα εξαρτώνται από την επιτυχία της εκτελέσεως των περίπλοκων μυητικών εγχειρημάτων και την υπερβατική εμπειρία της αυθεντίας. Αποτελεί ένα είδος «αριστεράς ιερότητος» , βασισμένη στην πεποίθηση της ανεπάρκειας, του εκφυλισμού και της απαλλοτριώσεως των επικρατούντων ιερών θεσμών. Με άλλα λόγια ο «αριστερός εσωτερισμός» αντιτίθεται στον «δεξιό εσωτερισμό» όχι εξαιτίας αρνήσεως, αλλά εξαιτίας της ειδικά παραδόξου δηλώσεως, που επιμένει στον αυθεντικό χαρακτήρα της εμπειρίας και του συμπαγούς χαρακτήρος της αυτό-μεταμορφώσεως. Είναι φανερό ότι αντιμετωπίζουμε αυτήν την πραγματικότητα του «αριστερού εσωτερισμού» στην περίπτωση του Έβολα και των μυστικιστών εκείνων, που απετέλεσαν την πηγή για τις σοσιαλιστικές και τις κομμουνιστικές ιδεολογίες. Η κατεδάφιση των εκκλησιών δεν είναι μόνον άρνηση της θρησκείας, αλλα αποτελεί μία ειδική εκστατική μορφή του θρησκευτικού πνεύματος, που επιμένει στον απόλυτο, συμπαγή χαρακτήρα της αυτό-μεταμορφώσεως «εδώ και τώρα». Το φαινόμενο της αυτοθυσίας των παλαιών πιστών ή ο ζήλος των Χλυστί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Ο ίδιος ο Γκενόν στο άρθρο του «Η πέμπτη Βέδα» που είναι αφιερωμένο στον ταντρισμό, έγραψε ότι σε κάποιες ειδικές κυκλικές περιόδους, οι οποίες βρίσκονται εγγύς στην «Σιδηρά Εποχή», στο τέλος της Kali-Yuga, πολλοί αρχαίοι παραδοσιακοί θεσμοί χάνουν την ζωτικότητά τους και κατά συνέπεια η μεταφυσική αυτό-συνειδητοποίηση είναι αναγκαία με ειδικούς και ανορθόδοξους τρόπους και μεθόδους. Η διδασκαλία της Τάντρα, επομένως, αποκαλείται Πέμπτη Βέδα, μολονότι υπάρχουν μόνον τέσσερις Βέδες. Με άλλα λόγια, ενώ οι παραδοσιακοί συντηρητικοί θεσμοί, όπως η μοναρχία, η εκκλησία, η κοινωνική ιεραρχία, το σύστημα των καστών κλπ, παρακμάζουν, οι ειδικές επικίνδυνες και ριψοκίνδυνες μυητικές πρακτικές που σχετίζονται με το «μονοπάτι της αριστεράς χειρός» γίνονται επίκαιρες.
Ο παραδοσιασμός που χαρακτηρίζει τον εθνικομπολσεβικισμό στην απλούστερη έννοιά του είναι ακριβώς ο «αριστερός εσωτερισμός», που συνδυάζει κατά κύριο λόγο τις αρχές της ταντρικής kaula και την διδασκαλία της«καταστρεπτικής υπερβατικότητας». Ο ορθολογισμός και ο ανθρωπισμός του ατομικιστικού είδους έχει κατατροπώσει ακόμα και εκείνους τους σύγχρονους παγκόσμιους θεσμούς, οι οποίοι κατ’ όνομα έχουν ιερό χαρακτήρα. Η εγκαθίδρυση των πραγματικών διατάσεων της Παραδόσεως είναι αδύνατη υπό την βελτίωση του κρατικού περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο τρόπος του «εσωτερισμού της δεξιάς χειρός» και εκ των προτέρων έχει κριθεί στην εσχατολογική κατάσταση. Η έλξη προς την εξέλιξη, επιπλέον, και την αναβάθμιση απλώς ανοίγει τον δρόμο προς την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Η κατανόηση, επομένως, του Έβολα υπό του εθνικομπολσεβικισμού συνίσταται στην προβολή των σημείων εκείνων, που συνδυάζονται αμέσως με τις διδασκαλίες της «αριστεράς χειρός», το τραυματικό πνευματικό γίγνεσθαι στην συμπαγή επαναστατική και μεταμορφωτική εμπειρία, πέραν των συμβατικοτήτων και των συνηθειών, που έχουν χάσει την ιερά τους νομιμοποίηση.
Οι εθνικομπολσεβίκοι κατανοούν το «παράλογο» όχι απλώς ως «μη λογικό», αλλά ως «την επιθετική και ενεργό καταστροφή του λογικού», ως αγώνα με την «καθημερινή συνείδηση» (και με την «καθημερινή συμπεριφορά»), ως την κατάδυση στο στοιχείο της «νέας ζωής», δηλαδή της ξεχωριστής μαγικής υπάρξεως ενός «διαφορικού ανθρώπου», ο οποίος έχει αποβάλει όλες τις έξωθεν απαγορεύσεις και επιταγές.
5. Είναι σημαντικό το ότι η περιγραφή των ταντρικών σεκτών θυμίζει εκπληκτικά τις ευρωπαϊκές εσχατολογικές τάσεις, τις πεποιθήσεις της ρωσικής Παλαιάς Πίστεως, τους Χλυστί και… τις επαναστατικές οργανώσεις.
Ο παραδοσιασμός που χαρακτηρίζει τον εθνικομπολσεβικισμό στην απλούστερη έννοιά του είναι ακριβώς ο «αριστερός εσωτερισμός», που συνδυάζει κατά κύριο λόγο τις αρχές της ταντρικής kaula και την διδασκαλία της«καταστρεπτικής υπερβατικότητας». Ο ορθολογισμός και ο ανθρωπισμός του ατομικιστικού είδους έχει κατατροπώσει ακόμα και εκείνους τους σύγχρονους παγκόσμιους θεσμούς, οι οποίοι κατ’ όνομα έχουν ιερό χαρακτήρα. Η εγκαθίδρυση των πραγματικών διατάσεων της Παραδόσεως είναι αδύνατη υπό την βελτίωση του κρατικού περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο τρόπος του «εσωτερισμού της δεξιάς χειρός» και εκ των προτέρων έχει κριθεί στην εσχατολογική κατάσταση. Η έλξη προς την εξέλιξη, επιπλέον, και την αναβάθμιση απλώς ανοίγει τον δρόμο προς την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Η κατανόηση, επομένως, του Έβολα υπό του εθνικομπολσεβικισμού συνίσταται στην προβολή των σημείων εκείνων, που συνδυάζονται αμέσως με τις διδασκαλίες της «αριστεράς χειρός», το τραυματικό πνευματικό γίγνεσθαι στην συμπαγή επαναστατική και μεταμορφωτική εμπειρία, πέραν των συμβατικοτήτων και των συνηθειών, που έχουν χάσει την ιερά τους νομιμοποίηση.
Οι εθνικομπολσεβίκοι κατανοούν το «παράλογο» όχι απλώς ως «μη λογικό», αλλά ως «την επιθετική και ενεργό καταστροφή του λογικού», ως αγώνα με την «καθημερινή συνείδηση» (και με την «καθημερινή συμπεριφορά»), ως την κατάδυση στο στοιχείο της «νέας ζωής», δηλαδή της ξεχωριστής μαγικής υπάρξεως ενός «διαφορικού ανθρώπου», ο οποίος έχει αποβάλει όλες τις έξωθεν απαγορεύσεις και επιταγές.
5. Είναι σημαντικό το ότι η περιγραφή των ταντρικών σεκτών θυμίζει εκπληκτικά τις ευρωπαϊκές εσχατολογικές τάσεις, τις πεποιθήσεις της ρωσικής Παλαιάς Πίστεως, τους Χλυστί και… τις επαναστατικές οργανώσεις.
