ΟΣΒΑΛΝΤ ΣΠΕΝΓΚΛΕΡ
Άνθρωπος και Τεχνική
Κεφάλαιο Πέμπτο
Τελευταία πράξη: η άνοδος και το τέλος της κουλτούρας της μηχανής

[…] καλύτερα μία σύντομη ζωή γεμάτη κατορθώματα και δόξα παρά μία μακρά ζωή άνευ περιεχομένου. Ο κίνδυνος είναι ήδη τόσο μεγάλος για κάθε άτομο, για κάθε λαό, για κάθε τάξη, ώστε η περίθαλψη κάθε ψευδαισθήσεως είναι αξιοθρήνητη. Ο Χρόνος δεν αντέχει να σταματά. Δεν υπάρχει θέμα συνετής υποχωρήσεως ή σοφής απαρνήσεως. Μόνον οι ονειροπόλοι πιστεύουν ότι υπάρχει διέξοδος. Η αισιοδοξία είναι δειλία.
Γεννηθήκαμε σε αυτήν την εποχή και πρέπει να ακολουθήσουμε το μονοπάτι προς το προκαθορισμένο τέλος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Καθήκον μας είναι να γαντζωθούμε στην χαμένη θέση χωρίς ελπίδα, χωρίς σωτηρία, όπως εκείνος ο Ρωμαίος στρατιώτης, τα οστά του οποίου βρέθηκαν μπροστά από μία πόρτα στην Πομπηΐα, ο οποίος πέθανε στην θέση του κατά την έκρηξη του Βεζούβιου, επειδή ξέχασαν να τον απαλλάξουν. Αυτό είναι μεγαλείο. Αυτό σημαίνει να είσαι καθαρόαιμος. Το τιμημένο τέλος είναι κάτι που δεν μπορεί να αφαιρεθεί από έναν άνδρα.