Από την εφημερίδα της Κομοτηνής «ΧΡΟΝΟΣ»
Μελαχροινή Μαρτίδου
29.02.2008Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ
29.02.2008Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ
Με άδεια 20 ημερών η Χαρά Νικοπούλου και μετά φεύγει από το Δέρειο…
Για να εκτονωθεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί βρήκαν ως λύση την απομάκρυνση τεχνηέντως της δασκάλας του Δερείου Χαράς Νικοπούλου, χρησιμοποιώντας πιέσεις, απομονώνοντάς την και κυρίως μετά το χτύπημα του μουσουλμάνου γονέα την καταδίκη του και την όλη ένταση που δημιουργήθηκε.
Προσπαθώντας να απαξιώσουν το έργο της, της δίνουν άδεια 20 ημερών, ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι αυτό είναι προσχηματικό για να τη απομακρύνουν προοδευτικά από το σχολείο και τους μαθητές της. Αντί λοιπόν αυτή την εκπαιδευτικό να της διασφαλίσουν την παρουσία όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι της Παιδείας βλέπουμε ότι την αφήνουν μόνη κι έρημη. «Αισθάνομαι ότι ζω σε εχθρικό περιβάλλον», θα πει στους δικούς της ανθρώπους ενώ αναπάντητη παραμένει εδώ και 10 μέρες μια αναφορά στην υπηρεσία της που έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «σας καθιστώ υπεύθυνους για την ζωή μου»… Εμείς καταγράφοντας όλο αυτό που συμβαίνει τελείως αφύσικα με έναν παιδαγωγό που κάνει άψογα την δουλειά του και δεν έχουν να του προσάψουν τίποτα επιλήψιμο -αν υπήρχε θα την είχαν βγάλει στα δέκα παζάρια- έχουμε να πούμε ότι αυτοί που χάνουν είναι οι μικροί μαθητές της Χαράς και οι κάτοικοι που έβλεπαν στο πρόσωπό της τον άνθρωπο της θέλησης και της προσφοράς. Το δάσκαλο που παιδεύει το μυαλό την ψυχή και τον χαρακτήρα. Αυτό που θα πετύχουν είναι να έχουν μία από τα ίδια. Αδιάφορους εκπαιδευτικούς που θα περνούν την ώρα τους με την διδακτέα ύλη και τίποτα άλλο, που δεν θα τους εμφυσήσουν την ελπίδα να καταξιωθούν ισότιμα στην χώρα. Θυμίζουμε συμβολικά και δεν είναι τυχαίο ότι η Χαρά Νικοποπούλου έμενε στο μοναδικό σπίτι δασκάλου που χρησιμοποιείται σε όλη την Θράκη όταν όλοι οι χριστιανοί δάσκαλοι επιλέγουν να μένουν στα αστικά κέντρα. Θυμίζουμε επίσης ότι ο χριστιανός δάσκαλος των ελληνικών οφείλει να καθίσει δίπλα στο παιδί που τον χρειάζεται αυτός είναι ο ρόλος των επιδομάτων που παίρνουν, όμως μετά τις δυόμισι ώρες ελληνικών, τα εγκαταλείπουμε στην τουρκική τηλεόραση και παιδεία με αποτέλεσμα να έχουμε άθλιο επίπεδο ελληνικών στα παιδιά όλων των μεγάλων Καποδιστριακών Δήμων σήμερα και στην Ροδόπη. Η Χαρά λοιπόν χαλούσε και την βολή πολλών την νοοτροπία ενός συστήματος που έμαθε να πορεύεται με τον αυτόματο πιλότο. Μας προξενεί εντύπωση ότι κανένας συνδικαλιστικός φορέας της εκπαίδευσης δεν πήρε θέση όταν μια δασκάλα μια παιδαγωγός βρε αδελφέ είναι στο στόχαστρο. Γιατί; Τα ερωτήματα που θα θέλαμε να θέσουμε με αφορμή αυτή την αναφορά είναι πολλά. Γιατί τα παιδιά του Δερείου να μην έχουν το γυμνάσιο τους και να πηγαίνουν στο Σουφλί; Γιατί να μην υπάρχουν γυμνάσια στην Φιλύρα ή τα Αρριανά; Γιατί δεν δημιουργούνται γυμνάσια της ελληνικής πολιτείας εκεί όπου σφύζουν από παιδιά οι περιοχές και υπάρχει μια ατολμία της κρατικής μηχανής; Μα θα μου πείτε εδώ στην Θράκη γίνονται πράγματα τελικά μόνο από φιλότιμο ή τρέλα. Όταν όπως με πληροφορούν το τουρκικό προξενείο λειτουργεί 9 παιδικούς σταθμούς και το ελληνικό κράτος προσπαθεί με το ζόρι να ανταποκριθεί σε 7 παιδικούς σταθμούς για παιδιά της μειονότητας…
Για να εκτονωθεί η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί βρήκαν ως λύση την απομάκρυνση τεχνηέντως της δασκάλας του Δερείου Χαράς Νικοπούλου, χρησιμοποιώντας πιέσεις, απομονώνοντάς την και κυρίως μετά το χτύπημα του μουσουλμάνου γονέα την καταδίκη του και την όλη ένταση που δημιουργήθηκε.
Προσπαθώντας να απαξιώσουν το έργο της, της δίνουν άδεια 20 ημερών, ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι αυτό είναι προσχηματικό για να τη απομακρύνουν προοδευτικά από το σχολείο και τους μαθητές της. Αντί λοιπόν αυτή την εκπαιδευτικό να της διασφαλίσουν την παρουσία όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι της Παιδείας βλέπουμε ότι την αφήνουν μόνη κι έρημη. «Αισθάνομαι ότι ζω σε εχθρικό περιβάλλον», θα πει στους δικούς της ανθρώπους ενώ αναπάντητη παραμένει εδώ και 10 μέρες μια αναφορά στην υπηρεσία της που έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «σας καθιστώ υπεύθυνους για την ζωή μου»… Εμείς καταγράφοντας όλο αυτό που συμβαίνει τελείως αφύσικα με έναν παιδαγωγό που κάνει άψογα την δουλειά του και δεν έχουν να του προσάψουν τίποτα επιλήψιμο -αν υπήρχε θα την είχαν βγάλει στα δέκα παζάρια- έχουμε να πούμε ότι αυτοί που χάνουν είναι οι μικροί μαθητές της Χαράς και οι κάτοικοι που έβλεπαν στο πρόσωπό της τον άνθρωπο της θέλησης και της προσφοράς. Το δάσκαλο που παιδεύει το μυαλό την ψυχή και τον χαρακτήρα. Αυτό που θα πετύχουν είναι να έχουν μία από τα ίδια. Αδιάφορους εκπαιδευτικούς που θα περνούν την ώρα τους με την διδακτέα ύλη και τίποτα άλλο, που δεν θα τους εμφυσήσουν την ελπίδα να καταξιωθούν ισότιμα στην χώρα. Θυμίζουμε συμβολικά και δεν είναι τυχαίο ότι η Χαρά Νικοποπούλου έμενε στο μοναδικό σπίτι δασκάλου που χρησιμοποιείται σε όλη την Θράκη όταν όλοι οι χριστιανοί δάσκαλοι επιλέγουν να μένουν στα αστικά κέντρα. Θυμίζουμε επίσης ότι ο χριστιανός δάσκαλος των ελληνικών οφείλει να καθίσει δίπλα στο παιδί που τον χρειάζεται αυτός είναι ο ρόλος των επιδομάτων που παίρνουν, όμως μετά τις δυόμισι ώρες ελληνικών, τα εγκαταλείπουμε στην τουρκική τηλεόραση και παιδεία με αποτέλεσμα να έχουμε άθλιο επίπεδο ελληνικών στα παιδιά όλων των μεγάλων Καποδιστριακών Δήμων σήμερα και στην Ροδόπη. Η Χαρά λοιπόν χαλούσε και την βολή πολλών την νοοτροπία ενός συστήματος που έμαθε να πορεύεται με τον αυτόματο πιλότο. Μας προξενεί εντύπωση ότι κανένας συνδικαλιστικός φορέας της εκπαίδευσης δεν πήρε θέση όταν μια δασκάλα μια παιδαγωγός βρε αδελφέ είναι στο στόχαστρο. Γιατί; Τα ερωτήματα που θα θέλαμε να θέσουμε με αφορμή αυτή την αναφορά είναι πολλά. Γιατί τα παιδιά του Δερείου να μην έχουν το γυμνάσιο τους και να πηγαίνουν στο Σουφλί; Γιατί να μην υπάρχουν γυμνάσια στην Φιλύρα ή τα Αρριανά; Γιατί δεν δημιουργούνται γυμνάσια της ελληνικής πολιτείας εκεί όπου σφύζουν από παιδιά οι περιοχές και υπάρχει μια ατολμία της κρατικής μηχανής; Μα θα μου πείτε εδώ στην Θράκη γίνονται πράγματα τελικά μόνο από φιλότιμο ή τρέλα. Όταν όπως με πληροφορούν το τουρκικό προξενείο λειτουργεί 9 παιδικούς σταθμούς και το ελληνικό κράτος προσπαθεί με το ζόρι να ανταποκριθεί σε 7 παιδικούς σταθμούς για παιδιά της μειονότητας…
