Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

IRA

Εγχειρίδιο εθελοντή


Εκδοτικός Οίκος: Θούλη

Μετάφραση: Παρασκευή Τσαγκαράκου, Νικόλαος Μακρής, Παναγιώτης Κλάδης

Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου

Χρονολογία έκδοσης: Μάιος 2011

Σελίδες: 150

ISBN 978-960-99924-0-4





Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει δύο εγχειρίδια, τα οποία συνετάγησαν από τους επικεφαλής του IRA και διανεμήθηκαν στους εθελοντές κρυφά, αφού βέβαια ήταν παράνομα. Το ένα, του 1956, αναφέρεται με λεπτομέρειες στους κανόνες διεξαγωγής ανταρτοπόλεμου (στρατηγική και τακτικές των ανταρτών, οργάνωση, όπλα, κατασκευή και χρήση εκρηκτικών, κανόνες επίθεσης, λαϊκή υποστήριξη, άμυνα των ανταρτών, υπηρεσία πληροφοριών, σημειώσεις μάχης κ.λπ). Το άλλο, γραμμένο στο τέλος της δεκαετίας του ’70, πέρα από τις πολύ σημαντικές αναφορές στη στρατηγική του ανταρτοπόλεμου ή στις τεχνικές αντιμετώπισης της ανάκρισης των Βρετανών (της περίφημης interrogation), αποτελεί συγχρόνως και ένα πολιτικό μανιφέστο, που βάζει τέλος στις παρερμηνείες σχετικά με την ιδεολογία του IRA. Οι αρχές και οι σκοποί του κινήματος συνοπτικά είναι οι ακόλουθοι: ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνικό κράτος, τρόπος ζωής σύμφωνα με την ιρλανδική παράδοση, κοινωνική δικαιοσύνη, εργασία για όλους τους Ιρλανδούς στην πατρίδα τους, ο πλούτος της Ιρλανδίας στα χέρια των Ιρλανδών.
Το έργο αυτό, όμως, έχει και πρόσθετο ενδιαφέρον: οι αρχές, οι μέθοδοι, οι τακτικές, οι κανόνες προπαγάνδας δεν ενδιαφέρουν μόνο όσους εμπλέκονται σε ένοπλο αγώνα, αλλά αποτελούν και έναν εξαιρετικά σημαντικό οδηγό για σύγχρονα ιδεολογικά και πολιτικά κινήματα

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

http://www.eurasiagr.blogspot.com/

Πρόκειται για ένα ποιοτικό και ενδιαφέρον ιστολόγιο, το οποίο ασχολείται με την μεταϊδεολογία του Ευρασιανισμού και με το έργο του Ρώσου διανοητή Alexandr Dugin. Επισκεφθείτε το!

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού

6. Παραδοσιασμός (Ο Έβολα από τα «αριστερά»), μέρος β'


Το θέμα είναι ότι στην τάση τούτη όχι μόνον πολιτικοί ανταγωνιστές συνδυάζονται κατά παράδοξο τρόπο («δεξιοί» και «αριστεροί»), όχι μόνον εκ πρώτης όψεως αλληλοαναιρούμενα φιλοσοφικά συστήματα (ιδεαλισμός και υλισμός), αλλά επιπλέον και οι δύο τάσεις του ίδιου τον παραδοσιασμού, η θετική (ορθόδοξη) και η αρνητική (ανατρεπτική). Ο Έβολα εν προκειμένω είναι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας, μολονότι υφίσταται μία συγκεκριμένη ασυμφωνία μεταξύ των μεταφυσικών του θεωριών και των πολιτικών του πεποιθήσεων , οι οποία βασίζεται στην άποψή μας για κάποιες αδρανείς προκαταλήψεις, χαρακτηριστικές των «ακροδεξιών» κύκλων της Κεντρικής Ευρώπης εκείνης της εποχής.
Στο εξαιρετικό βιβλίο του για τον ταντρισμό, το «Η Γιόγκα της Δυνάμεως» ο Έβολα περιγράφει την μυητική δομή (kaula) των ταντρικών οργανώσεων και την χαρακτηριστική για αυτές ιεραρχία. (5) Η ιεραρχία αυτή είναι εξίσου κάθετος με την ιερά ιεραρχία, χαρακτηριστική της Ινδουιστικής κοινωνίας. Η τάντρα (όπως επίσης και η Βουδιστική διδασκαλία) και η συμμετοχή στην τραυματική της εμπειρία κατά κάποιον τρόπο ματαιώνει ολόκληρη την συνηθισμένη κοινωνική και πολιτική δομή, ισχυριζόμενη ότι «αυτός που ακολουθεί τον σύντομο δρόμο, δεν χρειάζεται έξωθεν υποστήριξη». Στον ταντρικό κύκλο είναι απολύτως ασήμαντο ποιος είναι Βραχμάνος και ποιος Τσαντάλα (εκπρόσωπος της κατώτατης κάστας). Όλα εξαρτώνται από την επιτυχία της εκτελέσεως των περίπλοκων μυητικών εγχειρημάτων και την υπερβατική εμπειρία της αυθεντίας. Αποτελεί ένα είδος «αριστεράς ιερότητος» , βασισμένη στην πεποίθηση της ανεπάρκειας, του εκφυλισμού και της απαλλοτριώσεως των επικρατούντων ιερών θεσμών. Με άλλα λόγια ο «αριστερός εσωτερισμός» αντιτίθεται στον «δεξιό εσωτερισμό» όχι εξαιτίας αρνήσεως, αλλά εξαιτίας της ειδικά παραδόξου δηλώσεως, που επιμένει στον αυθεντικό χαρακτήρα της εμπειρίας και του συμπαγούς χαρακτήρος της αυτό-μεταμορφώσεως. Είναι φανερό ότι αντιμετωπίζουμε αυτήν την πραγματικότητα του «αριστερού εσωτερισμού» στην περίπτωση του Έβολα και των μυστικιστών εκείνων, που απετέλεσαν την πηγή για τις σοσιαλιστικές και τις κομμουνιστικές ιδεολογίες. Η κατεδάφιση των εκκλησιών δεν είναι μόνον άρνηση της θρησκείας, αλλα αποτελεί μία ειδική εκστατική μορφή του θρησκευτικού πνεύματος, που επιμένει στον απόλυτο, συμπαγή χαρακτήρα της αυτό-μεταμορφώσεως «εδώ και τώρα». Το φαινόμενο της αυτοθυσίας των παλαιών πιστών ή ο ζήλος των Χλυστί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Ο ίδιος ο Γκενόν στο άρθρο του «Η πέμπτη Βέδα» που είναι αφιερωμένο στον ταντρισμό, έγραψε ότι σε κάποιες ειδικές κυκλικές περιόδους, οι οποίες βρίσκονται εγγύς στην «Σιδηρά Εποχή», στο τέλος της Kali-Yuga, πολλοί αρχαίοι παραδοσιακοί θεσμοί χάνουν την ζωτικότητά τους και κατά συνέπεια η μεταφυσική αυτό-συνειδητοποίηση είναι αναγκαία με ειδικούς και ανορθόδοξους τρόπους και μεθόδους. Η διδασκαλία της Τάντρα, επομένως, αποκαλείται Πέμπτη Βέδα, μολονότι υπάρχουν μόνον τέσσερις Βέδες. Με άλλα λόγια, ενώ οι παραδοσιακοί συντηρητικοί θεσμοί, όπως η μοναρχία, η εκκλησία, η κοινωνική ιεραρχία, το σύστημα των καστών κλπ, παρακμάζουν, οι ειδικές επικίνδυνες και ριψοκίνδυνες μυητικές πρακτικές που σχετίζονται με το «μονοπάτι της αριστεράς χειρός» γίνονται επίκαιρες.

Ο παραδοσιασμός που χαρακτηρίζει τον εθνικομπολσεβικισμό στην απλούστερη έννοιά του είναι ακριβώς ο «αριστερός εσωτερισμός», που συνδυάζει κατά κύριο λόγο τις αρχές της ταντρικής kaula και την διδασκαλία της«καταστρεπτικής υπερβατικότητας». Ο ορθολογισμός και ο ανθρωπισμός του ατομικιστικού είδους έχει κατατροπώσει ακόμα και εκείνους τους σύγχρονους παγκόσμιους θεσμούς, οι οποίοι κατ’ όνομα έχουν ιερό χαρακτήρα. Η εγκαθίδρυση των πραγματικών διατάσεων της Παραδόσεως είναι αδύνατη υπό την βελτίωση του κρατικού περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο τρόπος του «εσωτερισμού της δεξιάς χειρός» και εκ των προτέρων έχει κριθεί στην εσχατολογική κατάσταση. Η έλξη προς την εξέλιξη, επιπλέον, και την αναβάθμιση απλώς ανοίγει τον δρόμο προς την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Η κατανόηση, επομένως, του Έβολα υπό του εθνικομπολσεβικισμού συνίσταται στην προβολή των σημείων εκείνων, που συνδυάζονται αμέσως με τις διδασκαλίες της «αριστεράς χειρός», το τραυματικό πνευματικό γίγνεσθαι στην συμπαγή επαναστατική και μεταμορφωτική εμπειρία, πέραν των συμβατικοτήτων και των συνηθειών, που έχουν χάσει την ιερά τους νομιμοποίηση.

Οι εθνικομπολσεβίκοι κατανοούν το «παράλογο» όχι απλώς ως «μη λογικό», αλλά ως «την επιθετική και ενεργό καταστροφή του λογικού», ως αγώνα με την «καθημερινή συνείδηση» (και με την «καθημερινή συμπεριφορά»), ως την κατάδυση στο στοιχείο της «νέας ζωής», δηλαδή της ξεχωριστής μαγικής υπάρξεως ενός «διαφορικού ανθρώπου», ο οποίος έχει αποβάλει όλες τις έξωθεν απαγορεύσεις και επιταγές.






5. Είναι σημαντικό το ότι η περιγραφή των ταντρικών σεκτών θυμίζει εκπληκτικά τις ευρωπαϊκές εσχατολογικές τάσεις, τις πεποιθήσεις της ρωσικής Παλαιάς Πίστεως, τους Χλυστί και… τις επαναστατικές οργανώσεις.


Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού


6. Παραδοσιασμός (Ο Έβολα από τα «αριστερά»), Μέρος Α'

Όταν ο Πόππερ «αποκαλύπτει» τους εχθρούς της «ανοικτής κοινωνίας», σταθερά χρησιμοποιεί τον όρο «ανορθολογισμός». Είναι λογικό, καθώς η «ανοικτή κοινωνία» από μόνη της βασίζεται στους κανόνες της κοινής λογικής και στα αξιώματα της «καθημερινής συνειδήσεως». Συνήθως, ακόμα και οι πλέον ανοικτά αντιφιλελεύθεροι συγγραφείς τείνουν να δικαιολογούν στο ζήτημα αυτό τους εαυτούς τους και να ενίστανται στην κατηγορία του «ανορθολογισμού». Οι εθνικομπολσεβίκοι αποδεχόμενοι με συνέπεια το σχήμα του Πόππερ, αποτιμώμενο κατά τον απολύτως αντίθετο τρόπο, δέχονται την επίκριση αυτήν.

Ορθώς, το κύριο κίνητρο των «εχθρών της ανοικτής κοινωνίας» και των πιο οργισμένων και σταθερών εχθρών της, των εθνικομπολσεβίκων, ουδόλως στηρίζεται σε ορθολογιστικές βάσεις. Σε τούτο περισσότερο βοηθούν τα έργα των παραδοσιαστών, με προεξάρχοντα αυτά των Ρενέ Γκενόν και Ιουλίου Έβολα.

Τόσο ο Γκενόν όσο και ο Έβολα ερμήνευσαν τον μηχανισμό της κυκλικής διαδικασίας, στην οποίαν ο εκφυλισμός του γήινου στοιχείου (και αντιστοίχως της ανθρώπινης συνειδήσεως), η από – ιεροποίηση του πολιτισμού και ο «σύγχρονος» ορθολογισμός με όλα τα λογικά συνεπακόλουθά του θεωρούνται ως ένα από τα τελευταία στάδια του εκφυλισμού. Το παράλογο μεταφράζεται από τους παραδοσιαστές ως μία απλώς αρνητική ή επιδεινωτική κατηγορία, αλλά ως θεόρατη σφαίρα πραγματικότητος, μη υποκείμενης σε μελέτη με μόνον αναλυτικές και κοινής λογικής μεθόδους.

Όθεν στο ερώτημα αυτό το παραδοσιαστικό δόγμα δεν προκαλεί τα πνευματώδη συμπεράσματα του φιλελεύθερου Πόππερ, αλλά συμφωνεί με αυτά, αναστρέφοντας σημεία στο ακριβώς αντίθετό τους. Η παράδοση βασίζεται σε υπερ – διανοητική γνώση, σε μυητικές τελετουργίες, οι οποίες προκαλούν ρήγματα στην ανθρώπινη συνείδηση και δόγματα, τα οποία εκφράζονται με σύμβολα. Η παρεκβατική διανόηση έχει βοηθητικό μόνον χαρακτήρα και, συνεπώς, δεν έχει καμία αποφασιστική σημασία. Το κέντρο βάρους μίας Παραδόσεως βρίσκεται σε μία σφαίρα όχι μόνον μη λογικής, αλλά επιπλέον και μη ανθρώπινης, και το ερώτημα τίθεται όχι σχετικά με τις ενορατικές εικασίες , προβλέψεις και υποθέσεις, αλλά με την αξιοπιστία της εμπειρίας και του ειδικού μυητικού τύπου. Το παράλογο, αποκαλυπτόμενο από τον Πόππερ στο κέντρο των εχθρών των θεωριών της Ανοικτής Κοινωνίας, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον άξονα του Ιερού, από την βάση της Παραδόσεως. Εάν είναι έτσι, τότε οι ποικίλες αντι-φιλελεύθερες ιδεολογίες, συμπεριλαμβανομένων των «αριστερών» επαναστατικών ιδεολογιών, πρέπει να έχουν κάποια σχέση με την Παράδοση. Εάν στην περίπτωση της «άκρας δεξιάς» και των υπερσυντηρητικών είναι προφανές, στην περίπτωση της «αριστεράς» είναι προβληματικό. Ήδη αγγίξαμε το θέμα, όταν μιλήσαμε για την έννοια του «μπολσεβικισμού». Υπάρχει, όμως, άλλο ένα σημείο: οι επαναστατικές ιδεολογίες, ειδικά ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός και ο επαναστατικός σοσιαλισμός αξιώνουν την ριζική καταστροφή όχι μόνον των καπιταλιστικών σχέσεων, αλλά και των παραδοσιακών θεσμών, όπως η μοναρχία, η εκκλησία και οι θρησκευτικές οργανώσεις. Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε αυτήν την αντιφιλελεύθερη οπτική με τον Παραδοσιασμό;

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο ίδιος ο Έβολα (και μέχρι ενός σημείου ο Γκενόν, αν και δεν μπορεί να βεβαιωθεί, καθώς η στάση του απέναντι στην αριστερά δεν ήταν ξεκάθαρα δηλωμένη, όπως στην περίπτωση του Έβολα, οποίος ανοικτά κατέτασσε τον εαυτό του στους ριζοσπάστες συντηρητικούς και στην άκρα δεξιά) ηρνείτο τον παραδοσιακό χαρακτήρα των επαναστατικών θεωριών και τις θεωρούσε ως την υπέρτατη έκφραση της παροδικότητος, του εκφυλισμού και της αποσυνθέσεως. Υπήρχαν, ωστόσο, περίοδοι στην προσωπική διαδρομή του Έβολα, στην πρωτύτερη και την ύστερη, κατά τις οποίες είχε σχεδόν μηδενιστικές, αναρχικές απόψεις σχετικά με την περιρρέουσα πραγματικότητα, προτείνοντας τίποτα άλλο από το να «ιππεύεις την τίγρη», π.χ. να συμμαχείς με τις δυνάμεις της παρακμής και του χάους , προκειμένου να ξεπερασθεί το κρίσιμο σημείο της «παρακμής της Δύσεως». Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η ιστορική εμπειρία του Έβολα ως πολιτική μορφή. Αυτό που είναι σημαντικότερο είναι ότι στα γραπτά του ακόμη και της μεσαίας, υπερσυντηρητικής περιόδου η ανάγκη για προσφυγή σε μερικές εσωτερικές παραδόσεις οξύνεται, ανάγκη που γενικώς δεν ταιριάζει στα μοναρχικά και κληρικά μοντέλα, τα οποία χαρακτηρίζουν τους συνδεόμενους με αυτόν Ευρωπαίων συντηρητικών. Το ζήτημα δεν είναι μόνον ο αντιχριστιανισμός του, αλλά το αυξανόμενο ενδιαφέρον του για την ταντρική παράδοση και για τον Βουδισμό, που στα πλαίσια του παραδοσιακού συντηρητισμού του Ινδουισμού θεωρούνται αρκετά ετερόδοξα και ανατρεπτικά. Η συμπάθεια, εξάλλου, σε πρόσωπα όπως ο Guliano Kremmerz, Maria Naglovska and Alistaire Crowley, που αναμφιβόλως κατατάσσονταν από τον Γκενόν μεταξύ των εκπροσώπων της «αντι-μυήσεως» κατά την αρνητική, καταστροφική τάση του εσωτερισμού, είναι απολύτως σκανδαλώδεις. Έτσι ο Έβολα γεγονός μιλώντας συνέχεια για την «παραδοσιαστική ορθοδοξία» και ασκώντας σκληρή κριτική στις ανατρεπτικές θεωρίες της «αριστεράς», προσφεύγει διαρκώς σε φανερή ετεροδοξία. Σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι κατέτασσε τον εαυτό του μεταξύ αυτών που ακολουθούν το «μονοπάτι της αριστεράς χειρός». Εδώ λοιπόν φτάνουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο που σχετίζεται με την μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού.