Απομονωτισμός και Παν-Παρεμβατισμός

Του Carl Schmitt από το έργο του «Αλλάζοντας την δομή  του Διεθνούς Δικαίου», 1943

Πηγή: counter-currents

Μετάφραση: Greg Johnson

Μετάφραση από τα αγγλικά: Lohengrin

Η αμερικανική προσποίηση του σχηματισμού ενός νέου και αδιάφθορου κόσμου ήταν ανεκτή για τους άλλους,  όσο παρέμενε συνδεδεμένη με πολιτικές απομονώσεως. Μια παγκόσμια γραμμή που διαιρεί τον κόσμο με δυαδικό τρόπο υπό όρους καλού και κακού είναι μια γραμμή βασισμένη σε ηθικές αξίες. Όταν δεν περιορίζεται αυστηρώς στην άμυνα και στην αυτο-απομόνωση, καθίσταται μόνιμη πολιτική πρόκληση στην άλλη πλευρά του πλανήτη.

Αυτό δεν είναι ένα απλό πρόβλημα λογικής συνέπειας ή καθαρής εννοιολογικής λογικής, ούτε, επιπλέον, πρόβλημα ευκολίας ή σκοπιμότητας ή θέμα νομικής συζητήσεως σχετικά με το ζήτημα, εάν το Δόγμα Monroe είναι νομική αρχή ή πολιτικό μέγιστο. Το ερώτημα που τίθεται είναι στην πραγματικότητα ένα πολιτικό δίλημμα, από το οποίο ουδείς, ούτε αυτός που σχεδιάζει την γραμμή ούτε ο υπόλοιπος κόσμος, μπορεί να δραπετεύσει.

Μια γραμμή αυτο-απομονώσεως καθίσταται ακριβώς το αντίθετο την στιγμή που γίνεται  μια γραμμή διακρίσεως ή αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο λόγος είναι, ότι η διεθνής νομική ουδετερότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν την γραμμή αυτο-απομονώσεως είναι το ευρωπαϊκό διεθνές δίκαιο του 18ου και του19ου αιώνος.

Όταν η απόλυτη ουδετερότητα, η οποία είναι απαραίτητη για την αυτο-απομόνωση, είναι ελαττωματική, ο απομονωτισμός γίνεται μια αρχή απεριόριστης παρεμβάσεως που αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς διάκριση. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών στην συνέχεια τολμάει να κρίνει ολόκληρη την Γη και θεωρεί δικαίωμά της να παρεμβαίνει στις υποθέσεις όλων των λαών και όλων των τόπων. Η αμυντική στάση, χαρακτηριστικό της αυτο-απομονώσεως, μεταμορφώνεται κατά τρόπον, ο οποίος αποκαλύπτει πλήρως τις εσωτερικές αντιφάσεις της, σε έναν επ’ αόριστον εκτεταμένο παν-παρεμβατισμό, χωρίς κανέναν χωρικό περιορισμό.

 

 

Το πρόγραμμα του Ζαΐρ  Μπολσονάρο είναι αποκρουστικό!

Συνέντευξη του  Alain de Benoist στον Nicolas Gauthier

Πηγές:

https://www.bvoltaire.fr/alain-de-benoist-le-programme-de-jair-bolsonaro-est-consternant/

 geopolitica.ru

 Εκλεγμένος πρόεδρος της Βραζιλίας τον περασμένο Οκτώβριο (ΣτΜ1), με περισσότερο από το 55% των ψήφων, ο Ζαΐρ  Μπολσονάρο μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του. Η αριστερά, η οποία πολλαπλασιάζει τα αναθέματα εναντίον του (ομοφοβικός, σεξιστής, ρατσιστής, κ.λπ.), μιλά για μια νέα άνοδο του «λαϊκισμού» και λέει ότι η νίκη του ικανοποιεί όλους όσους ο κόσμος θεωρεί ως «δεξιούς και ακροδεξιούς» . Είστε ένας από αυτούς;

Καθόλου. Ο Μπολσονάρο σίγουρα επωφελήθηκε από το τρέχον ρεύμα του λαϊκισμού και κέρδισε την ψήφο των λαϊκών τάξεων που προηγουμένως ψήφισαν για το Εργατικό Κόμμα, αλλά ο λαϊκισμός, σας θυμίζω, δεν έχει ακριβές ιδεολογικό περιεχόμενο. Είναι μόνο ένα στυλ, ένας τρόπος απόκρισης στην πολιτική προσφορά και ζήτηση, και αυτό το στυλ μπορεί να συνδυασθεί με πολύ διαφορετικές ιδεολογίες (ο Luiz Inácio Lula, πρώην πρόεδρος, ήταν επίσης «λαϊκιστής»). Ο δεξιός  πάντα κινητοποιείται  με έναν παβλοφικό τρόπο (ΣτΜ2),  όταν ακούει ότι πρόκειται να αποκατασταθούν  «ο νόμος και η τάξη» Το πρόβλημα είναι ότι ο νόμος μπορεί να είναι άδικος και η τάξη είναι συχνά μόνο μια εγκαθιδρυμένη διαταραχή. Φυσικά, δεν θα κρίνω τις προθέσεις του Μπολσονάρο. Ελπίζω ειλικρινά ότι θα μπορέσει να θέσει τέρμα στην διαφθορά και να αποκαταστήσει την ειρήνη σε μια χώρα,  όπου καταγράφονται 64.000 ανθρωποκτονίες ετησίως (πάνω από μισό εκατομμύριο σε δέκα χρόνια). Αυτό που παρατηρώ ταυτοχρόνως, είναι ότι πρώτα από όλα  ήταν ο υποψήφιος των χρηματοπιστωτικών αγορών (το Χρηματιστήριο του Σάο Πάολο σημείωσε άνοδο  6% την ημέρα μετά την νίκη του), των πολυεθνικώνς, ξεκινώντας από τη Monsanto, και του λόμπι των μεγάλων γαιοκτημόνων (la bancada ruralista), και ότι ήταν οι ευαγγελικές εκκλησίες, ελεγχόμενες από τηλευαγγελιστές της Βορείου  Αμερικής και εμποτισμένες στον σιωνιστικό μεσσιανισμό, οι οποίες του έδωσαν την πιο αποφασιστική υποστήριξη (πρώην Καθολικός, προσηλυτίσθηκε στον ευαγγελισμό, όταν βαπτίσθηκε  συμβολικά στον Ιορδάνη ποταμό το 2016).

 Αλλά για τί τον επικρίνετε ουσιαστικά;

Έχω ακούσει τις διάφορες ομιλίες του Μπολσονάρο και έχω διαβάσει προσεκτικά το πρόγραμμά του, το οποίο θεωρώ αποκρουστικό από πολλές απόψεις. Αφότου αποφάσισε να αποχωρήσει από την Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, ανακοίνωσε την κατασκευή ενός νέου αυτοκινητόδρομου μέσω του Αμαζονίου, το άνοιγμα αυτόχθονων εδαφών, των οποίων οι κάτοικοι θα εκδιωχθούν, στην εκμετάλλευση πετρελαίου και ορυκτών και την συστηματική προώθηση της βιομηχανικής γεωργίας εις βάρος της προστασίας του περιβάλλοντος. Για να το καταστήσει σαφές, κατήργησε το Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου οι αρμοδιότητες μεταφέρθηκαν στο Υπουργείο Γεωργίας και ανακοίνωσε την κατάργηση του Υπουργείου Πολιτισμού. Όσον αφορά στο κοινωνικό πεδίο, σκοπεύει να καταφύγει σε σχεδόν πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων, να δημιουργήσει ένα συνταξιοδοτικό σύστημα επενδύοντας συνταξιοδοτικά κεφάλαια, να μειώσει τη φορολογία των πιο ισχυρών βιομηχανικών ομίλων, να αυξήσει τις φορολογικές απαλλαγές για τις υψηλότερες φορολογικές κλάσεις και να πραγματοποιήσει μια σημαντική απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέως. Εάν υπάρχουν Κίτρινα Γιλέκα στην Βραζιλία, θα δυσκολευθούν να δουν κάτι θετικό. Στην διεθνή πολιτική, ο Μπολσονάρο υιοθέτησε την ίδια γραμμή με τον Ντόναλντ Τραμπ στους πιο αμφισβητήσιμους τομείς: μεταφορά της πρεσβείας της χώρας του από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, άνευ όρων υποστήριξη πρός την Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, δυσπιστία προς την Ευρώπη και εχθρότητα προς την Κίνα και την Ρωσία. Σε αυτό προστίθεται η δεδηλωμένη νοσταλγία του για την δικτατορία που κυβέρνησε την Βραζιλία από το 1964 έως το 1985, η οποία έχει τίποτα που να με ευχαριστεί. Έχω δει, στο παρελθόν, την εγκαθίδρυση ορισμένων στρατιωτικών δικτατοριών, από τους Έλληνες συνταγματάρχες έως τους Αργεντινούς στρατηγούς, περνώντας από τον Πινοσέτ και τα «Παιδιά του Σικάγο» (ΣτΜ3). Έβρισκα την μία πιο θλιβερή από την άλλη.

Ωστόσο παρουσιάζουν τον Μπολσονάρο ως εθνικιστή…

Περισσότερο από εθνικιστής, αυτός ο άνθρωπος, ως χαρακτήρας μάλλον κενός και στερούμενος ηθικών αναστολών, είναι στην πραγματικότητα φιλελεύθερος¹. Αρκεί να δούμε την κουστωδία του. Ο ισχυρός άνδρας της κυβερνήσεώς του, ο οποίος από μόνος του έχει συγκεντρώσει πέντε υπουργικά χαρτοφυλάκια, είναι ο Paulo Guedes, συνιδρυτής της επενδυτικής τραπέζης BTG Pactual, ένας υπερφιλελεύθερος εκπαιδευμένος από την Σχολή του Σικάγο, πρώην μαθητής του Milton Friedman, ο οποίος ίδρυσε επίσης το Ινστιτούτο της Χιλιετίας , με προσανατολισμό ελευθεριακό και υπέρ των φυτοφαρμάκων, πριν υπηρετήσει την στρατιωτική δικτατορία της Χιλής. Ο Υπουργός Εξωτερικών, Ernesto Araújo, είναι αντι-οικολόγος διπλωμάτης που συνδέεται με συμφέροντα γεωργικών επιχειρήσεων. Η Υπουργός Γεωργίας, Tereza Cristina, είναι ο εκπρόσωπος του μεγάλου λόμπι των γαιοκτημόνων (la bancada ruralista). Ο Υπουργός Παιδείας, Ricardo Vélez Rodriguez, ένας Κολομβιανός πολιτογραφημένος ως Βραζιλιάνος, είναι μαθητής του Antônio Paim, πρώην κομμουνιστή διανοούμενου που έχει γίνει εξαιρετικά φιλελεύθερος σήμερα. Και ο κοινός τους γκουρού, Olavo de Carvalho, είναι «στοχαστής» που κατοικεί στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου προσφέρει «διαδικτυακά» μαθήματα φιλοσοφίας.

Για μένα, όλα αυτά είναι απαγορευτικά. Κατ’ αρχάς, δεν θα συγχωρήσω ποτέ μια δεξιά στροφή, η οποία συνοδεύεται από μια ισχυρή ανάδυση του φιλελευθερισμού.

 

ΣτΜ1: Εξελέγη τον Οκτώβριο του 2018 και ανέλαβε καθήκοντα Προέδρου της Βραζιλίας τον Ιανουάριο του 2019

ΣτΜ2: όρος για το εξαρτημένο αντανακλαστικό/ερέθισμα, εκ του Ρώσου φυσιολόγου και ιατρού Ιβάν Πάβλωφ

ΣτΜ3: «Chicago boys», 25 περίπου οικονομολόγοι από την Χιλή, οι περισσότεροι των οποίων  σπούδασαν στο Παπικό Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής (Pontificia Universidad Catolica de Chile) και έπειτα έκαναν το μεταπτυχιακό τους στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο (University of Chicago). Πολλοί άλλοι απόφοιτοι της Σχολής του Σικάγο τοποθετήθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις του καθεστώτος Πινοσέτ.

1. Φιλελεύθερος υπό την κλασική έννοια, υποστηρικτής της ιδεολογίας της ελεύθερης αγοράς.

 

Τράμπ, λόγω ελλείψεως κάτι καλύτερου

Του Alain de Benoist

Μετάφραση από τα Γαλλικά: Greg Johnson

Μετάφραση από τα Αγγλικά: Lohengrin

 

Πηγές:

https://www.alaindebenoist.com/2020/10/16/trump-faute-de-mieux/

counter-currents.com

 

Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ πλησιάζουν γρήγορα. Προσωπικά, θέλετε να επανεκλεγεί  ο Donald Trump; Θα σας ευχαριστούσε μια δεύτερη θητεία αυτού του προέδρου, μόνον και μόνον για να δείτε την έκφραση στα  πρόσωπα των αντιπάλων του, Αμερικανών και Ευρωπαίων;

Alain de Benoist: Θα ήθελα την επανεκλογή του, αλλά ένεκα απουσίας εναλλακτικής, ένεκα ελλείψεως κάτι καλύτερου. Όπως γνωρίζετε, αυτός ο χαρακτήρας δεν με ενθουσιάζει τόσο πολύ. Δεν με ενοχλεί τόσο πολύ αυτό, για το οποίο αποδοκιμάζεται συνήθως (το στυλ του, η ωμότητά του, η χυδαιότητά του), γιατί, αντιθέτως, νομίζω ότι αυτό αρέσει σε πολλούς Αμερικανούς σε αυτόν, κάτι το οποίο αρνούμασθε να καταλάβουμε από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Περισσότερο είναι το πρόγραμμά του που μου φαίνεται νεφελώδες, η εξωτερική πολιτική του είναι κατά τη γνώμη μου απεχθής, και ο άνθρωπος είναι ακατάλληλος να ηγηθεί αυτού που παραμένει (τουλάχιστον προσωρινώς) η ηγετική δύναμη του κόσμου. Υπάρχουν ουσιαστικά μόνον τρεις πραγματικοί αρχηγοί κρατών στον σημερινό κόσμο: ο Βλαντιμίρ Πούτιν, κληρονόμος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ο  Σι Τζινπίνγκ, κληρονόμος της πρώην κινεζικής αυτοκρατορίας και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος επιδιώκει να ανασυστήσει  την παλαιά Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να έχει κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Γιατί, λοιπόν,  να τον υποστηρίξω; Διότι ο Joe Biden είναι εκατό φορές χειρότερος. Όχι εξαιτίας της άνοστης και βαρετής προσωπικότητός του, αλλά εξαιτίας όλων όσων αντιπροσωπεύει: το Κατεστημένο, το Βαθύ Κράτος, την υποταγή στην κυρίαρχη ιδεολογία, την φιλο-μεταναστευτική θέση, τον προοδευτισμό, τον  διεθνοποιημένο καπιταλισμό, την πολιτική ορθότητα, το Black Lives Matter, τα mainstream μέσα ενημερώσεως, εν συντομία , αυτήν την αποτρόπαια Νέα Τάξη, την οποίαν εκπροσώπησε η μάγισσα Χίλαρι Κλίντον πριν από τέσσερα χρόνια. Προκειμένου να σταματήσω  τον Τζό Μπάιντεν και την σύντροφό του Kamala Harris (η οποίος θα είχε σοβαρές  πιθανότητες να τον διαδεχθεί κατά την διάρκεια της τετραετίας του), θα ψήφιζα ακόμη και τον Μίκυ Μάους!

Έχει όμως ο Τράμπ πιθανότητες να κερδίσει;

Alain de Benoist: Έτσι πιστεύω. Έχω πει συχνά ότι πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του ανδρός και του φαινομένου Ντόναλντ Τραμπ , το οποίο είναι πάνω απ 'όλα ένα λαϊκίστικο αντανακλαστικό αμφισβητήσεως οτιδήποτε εκπροσωπεί το Κατεστημένο. Ο Τραμπ είναι αμφισβητήσιμος, αλλά ο Τραμπισμός είναι ένα άλλο θέμα. Συνολικώς,  θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με αυτό που αποκαλούμε εδώ «περιφερειακή Γαλλία». Οι Αμερικανοί είναι εξαιρετικά διαφορετικοί από τους Ευρωπαίους (πολύ περισσότερο από ό, τι πιστεύουν οι τελευταίοι), αλλά το βασικό μοτίβο είναι το ίδιο: οι λαϊκές  τάξεις εναντίον των παγκοσμιοποιημένων ελίτ, οι εγκατεστημένοι έναντι των μετακινούμενων , ο λαός εναντίον των πολιτών του κόσμου, η βάση εναντίον της κορυφής.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, αυτή η αντίθεση έχει κρυσταλλωθεί σε δύο μπλοκ που δεν μιλούν ούτε καν μεταξύ τους. Και στις δύο πλευρές, δεν θέλουν πλέον να κερδίσουν απλώς τις εκλογές, αλλά να καταστρέψουν τους αντιπάλους τους. Θέλετε έναν αποκαλυπτικό, ακόμη και εντυπωσιακό αριθμό; Το 15% των Ρεπουμπλικανών και το 20% των Δημοκρατών πιστεύουν ότι η Αμερική θα ήταν καλύτερη, εαν οι αντίπαλοί τους «πέθαιναν». Άνευ προηγουμένου. Η πολιτική έχει αλλάξει. Οι πολιτικοί στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θέτουν πλέον υποψηφιότητα για το αξίωμα διαφημίζοντας τις δεξιότητές τους, αλλά ως γυναίκες, ως ομοφυλόφιλοι, ως Αφροαμερικανοί, ως Ισπανόφωνοι κ.λπ. Η πολιτική ταυτότητας, που τροφοδοτείται από την πολιτική ορθότητα, έχει αναλάβει τα πάντα. Αυτό σημαίνει ότι τα πολιτικά ζητήματα υποτάσσονται τώρα σε πολιτιστικά και ανθρωπολογικά ζητήματα.

Για τον λόγον αυτόν, σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε στο παρελθόν (όταν τα προγράμματα των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών θα μπορούσαν να φανούν λίγο πολύ δυσδιάκριτα, ειδικά σε εμάς), όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυτές οι προεδρικές εκλογές θεωρούνται από τους Αμερικανούς ως εξαιρετικά σημαντικές (το 87% μιλάει για ένα μη αναστρέψιμο σημείο καμπής), και συγκεκριμένα υπάρχουν ελάχιστοι αναποφάσιστοι μεταξύ τους. Αυτός είναι, επίσης,  ο λόγος, για τον οποίον οι δύο υποψήφιοι δεν επιδιώκουν τόσο να υφαρπάξουν  τους υποστηρικτές των αντιπάλων τους, όσο να εδραιώσει ο καθένας το δικό του  στρατόπεδο. Και αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο το πρώτο  debate  μεταξύ Τράμπ και Μπάιντεν τελείωσε με ανταλλαγή προσβολών και με (λεκτική) βία ακόμα αδιανόητη εδώ. Είτε κερδίσει ο Τραμπισμός είτε η Νέα Τάξη, διακυβεύονται διαφορετικές κοσμοθεωρίες.

Ποια μαθήματα μπορούμε να αντλήσουμε από αυτά τα τέσσερα χρόνια του Τραμπισμού; Η επανεκλογή του θα ήταν καλή είδηση ​​για τις Ηνωμένες Πολιτείες και, κυρίως, για τη Γαλλία και την Ευρώπη;

Alain de Benoist: Τα μαθήματα είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Ο Τραμπ είναι αναμφισβήτητα καλύτερος από ό, τι λένε οι αντίπαλοί του, αλλά χειρότερος από ό, τι λένε οι υποστηρικτές του. Καθώς ο Τραμπ αφιέρωσε αρκετό χρόνο ξεφεύγοντας από τις παγίδες που του έστηναν οι εχθροί του, και το έκανε μόνο με την συνεχή μετακίνηση μεταξύ «συμβούλων» από αντίπαλα στρατόπεδα, είναι επιπλέον δύσκολο να γνωρίζουμε, ποιες πρωτοβουλίες είναι πραγματικά δικές του.

Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική του - το μόνο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει - το ρεκόρ του είναι  πραγματικά κακό. Ο Τραμπ προφανώς αντιπαθεί την Ευρώπη, και  ξεχωρίζει από τους προκατόχους του μόνον επειδή δεν το κρύβει. Αρχικώς προσπάθησε να προσεγγίσει την Ρωσία με την ελπίδα να την απομακρύνει από μια συμμαχία με την Κίνα, αλλά παραιτήθηκε, επειδή έχει κατηγορηθεί επανειλημμένως,  ότι «υπηρετεί τους Ρώσους». Ο κύριος εχθρός του είναι η Κίνα. Ευνοεί τον άξονα Ουάσιγκτον-Ριάντ-Τελ Αβίβ, ο οποίος ικανοποιεί τους νεοσυντηρητικούς καθώς και τους ευαγγελικούς, αλλά είναι εντελώς αντίθετος πρός τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Αλλά με τον Τζό Μπάιντεν, αυτό θα είναι ακόμη χειρότερο. Θυμηθείτε τι εμπιστεύτηκε ο Φρανσουά Μιτερράν στον Georges-Marc Benamou: «Είναι σκληροί, οι Αμερικανοί, είναι αδηφάγοι. Θέλουν αδιαμφισβήτητη εξουσία στον κόσμο. Η Γαλλία δεν το γνωρίζει, αλλά βρισκόμασθε σε πόλεμο με την Αμερική. Ναι, ένας μόνιμος πόλεμος, ένας ζωτικός πόλεμος, ένας οικονομικός πόλεμος, ένας πόλεμος προφανώς χωρίς θάνατο, ωστόσο ένας πόλεμος μέχρι θανάτου ».

 

Αρχαιοφουτουριστική Φαντασία

Ντιούν, του Φράνκ Χέρμπερτ

Του Greg Johnson

Δημοσιεύθηκε στο counter-currents.com

Μετάφραση: Lohengrin

Εάν η επιστημονική φαντασία είναι ουσιαστικά «προοδευτική» και η λογοτεχνία του φανταστικού είναι «αντιδραστική», τότε χρειαζόμαστε μια τρίτη κατηγορία για τα έξι βιβλία Ντιούν του Φράνκ Χέρμπερτ (1920–1986) - για να μην αναφέρουμε τις έξι ταινίες του Πολέμου των Άστρων  του Τζώρτζ Λούκας - που συνδυάζουν φουτουριστικά και επιστημονικής φαντασίας  στοιχεία με τις αρχαϊκές αξίες και τα μαγικά σύμπαντα της φαντασίας.

Ευτυχώς, ο Γάλλος θεωρητικός της Νέας Δεξιάς Guillaume Faye  έχει ήδη επινοήσει τον τέλειο όρο για αυτό το είδος: αρχαιοφουτουρισμός , ο οποίος για αυτόν είναι ένα είδος πολιτικής φιλοσοφίας και φιλοσοφίας της ιστορίας. Αλλά καταγράφει, επίσης,  ένα μοναδικό φανταστικό είδος,  το οποίο τυγχάνει να βρίσκεται κοντά στις προτιμήσεις πολλών της Άκρας Δεξιάς, Παλαιάς και Νέας. (Ο ίδιος ο Faye τελειώνει το βιβλίο του «Αρχαιοφουτουρισμός» με μια νουβέλα, η οποία απεικονίζει το σύστημα που υποστηρίζει.)

Το Ντιούν, το πρώτο μυθιστόρημα της σειράς του Χέρμπερτ, είναι το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. Το Ντιούν εκτυλίσσεται σε περισσότερα από 21.000 χρόνια στο μέλλον. Η ανθρωπότητα έχει αποικίσει τον γαλαξία, δημιουργώντας εξαιρετικά προηγμένες τεχνολογίες - διαστημόπλοια, φωτόσφαιρες, ορνιθόπτερα, ακτινοβόλα, προστατευτικές ενεργειακές ασπίδες κ.λπ. Ολόκληροι πλανήτες, όπως ο Ιξ και ο Ρικέζε, είναι αφιερωμένοι στην ανάπτυξη του τεχνολογικού πολιτισμού.

Ωστόσο, η θρησκεία και ο μυστικισμός είναι επίσης πολύ σημαντικοί στο σύμπαν του Ντιούν. Ο Χέρμπερτ δείχνει, πώς η θρησκεία μπορεί να χρησιμοποιηθεί κυνικά από τους ισχυρούς ως εργαλείο κοινωνικού ελέγχου. Αλλά δείχνει, επίσης,  πώς ο ειλικρινής θρησκευτικός φανατισμός μπορεί να φέρει επανάσταση στις κοινωνίες. Για παράδειγμα, περισσότερα από 10.000 χρόνια πριν από τη δημιουργία του πρώτου μυθιστορήματος, ένας θρησκευτικός πόλεμος, η Μπατλεριανή Τζιχάντ,  κατέστρεψε όλες τις τεχνητές νοημοσύνες και απαγόρευσε την δημιουργία σκεπτόμενων μηχανών. Ο Χέρμπερτ διερευνά πώς οι οικουμενικές ιδέες - όπως η παραδοσιακή αντίληψη για την υπερβατική ενότητα των θρησκειών -  μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προώθηση της ειρήνης και της ανοχής, ενώ οι αποκλειστικές μορφές μονοθεϊσμού οδηγούν σε μισαλλοδοξία και συγκρούσεις. Τέλος, ο Χέρμπερτ γνωρίζει πολύ καλά την σημασία της θρησκείας , των τελετουργιών της ιεραρχίας και της μυήσεως στο δέσιμο  ιεραρχικών κοινωνιών μεταξύ τους, ειδικά των μυστικών κοινωνιών.

Η απαγόρευση της τεχνητής νοημοσύνης ανάγκασε τα ανθρώπινα όντα να αναπτύξουν τις ψυχικές και σωματικές ικανότητές τους. Τρεις ομάδες έχουν προχωρήσει πιο μακριά προς αυτήν την κατεύθυνση.

Πρώτον, οι Μπένε Τλέιλαξ δημιούργησαν τους  μέντατ - ανθρώπους που μπορούν να κάνουν υπολογισμούς, να λύνουν προβλήματα και να αποθηκεύσουν δεδομένα, όπως οι υπολογιστές. Οι Τλεϊλάξου έχουν επίσης κατακτήσει την γενετική μηχανική, επιτρέποντάς τους να δημιουργήσουν ανθρώπους και άλλες οργανικές ουσίες από μεμονωμένα κύτταρα και να χειραγωγήσουν τον γενετικό κώδικά τους. Οι «Γκόλα» είναι κλωνοποιημένοι και γενετικά τροποποιημένοι άνθρωποι. Οι «Μορφοπλάστες» είναι ανθρώπινα όντα που μπορούν πάρουν την προσωπικότητα και την εμφάνιση άλλων ανθρώπων.

Δεύτερον, η Συντεχνία έχει μάθει να αντικαθιστά τους υπολογιστές για ταχύτερα της ταχύτητος του φωτός ταξίδια με τις διανοητικές δυνάμεις των Πηδαλιούχων της , οι οποίοι είναι μεταλλαγμένοι άνθρωποι με ενόραση, η οποία τους επιτρέπει να πλοηγούν διαστημόπλοια ταχύτερα της ταχύτητος του φωτός. (Δεν γίνεται λόγος για «αναδίπλωση χώρου» και «ταξίδι χωρίς κίνηση» από τον Χέρμπερτ. Αυτό προέρχεται από το σενάριο του David Lynch.)

Τρίτον, η αδελφότητα Μπένε Τζέζεριτ είναι ένα σχεδόν θρησκευτικό τάγμα, στόχος του οποίου είναι να καθοδηγήσει τη μελλοντική εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσω της ευγονικής. Η αδελφότητα έχει επίσης βελτιώσει τις ανθρώπινες σωματικές και ψυχικές ικανότητες, προσδίδοντάς τους αξιοσημείωτες δεξιότητες ως μαχητές, αναγνώστες μυαλού, διαπραγματευτές και πολυτάλαντους χειριστές. Οι Σεβάσμιες Μητέρες της  Μπένε Τζέζεριτ  μοιράζονται επίσης τις αναμνήσεις όλων των προηγούμενων Σεβάσμιων Μητέρων, τις οποίες μεταδίδουν ψυχικά στους διαδόχους τους.

Τόσο η Συντεχνία όσο και η Μπένε Τζέζεριτ  εξαρτώνται από ένα ναρκωτικό, το «μελάνζ», το οποίο έχει την δύναμη να επεκτείνει τη ζωή και να διευρύνει την συνείδηση. Και, καθώς ο πολιτισμός του γαλαξία εξαρτάται από το διαστημικό ταξίδι, το μπαχαρικό είναι η πιο πολύτιμη ουσία του σύμπαντος. Και βρίσκεται μόνο σε έναν πλανήτη: τον Αρράκις, επίσης γνωστό ως Ντιούν.

Τα μέλη της Συντεχνίας χρησιμοποιούν το μπαχαρικό για να μεταλλάξουν το σώμα τους και να προικίσουν το μυαλό τους με ενόραση. Η  Μπένε Τζέζεριτ  χρησιμοποιεί μπαχαρικά για να διευρύνει την συνείδηση. Χρησιμοποιούν μια σχετική ουσία, το Νερό της Ζωής, για να ανοίξουν το μυαλό τους στις συλλογικές προγονικές αναμνήσεις της αδελφότητας.

Επειδή, ωστόσο, οι γυναίκες δεν μπορούν να επεκτείνουν την συνείδησή τους σε ορισμένες περιοχές μέσω του Νερού της Ζωής (για παράδειγμα, αρσενικές προγονικές αναμνήσεις), αλλά όλοι οι άνδρες που παίρνουν το Νερό της Ζωής πεθαίνουν, η Μπένε Τζέζεριτ  προσπαθεί να αναπαράγει ένα αρσενικό, το οποίο έχει την ικανότητα να μετατρέπει το Νερό της Ζωής και να κοιτάζει σε παρελθόντα και μελλοντικά αόρατα στην αδελφότητα. Το όνομά τους για αυτό το άτομο είναι το Κούιζατς Χάντεραχ, που σημαίνει «Συντόμευση του Δρόμου».

Τόσο οι αδελφές της Μπένε Τζέζεριτ όσο και οι γκόλα της  Μπένε Τλέιλαξ έχουν την δυνατότητα προσβάσεως σε αναμνήσεις, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να είχαν αποθηκευθεί απλώς σε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο. Έτσι, ο κόσμος του Χέρμπερτ προϋποθέτει την πραγματικότητα ενός είδους μεταφυσικού δυϊσμού, στον οποίον η ατομική και συλλογική συνείδηση (μνήμη) μπορούν να υπάρχουν χωρίς ένα υλικό υπόστρωμα. Επιπλέον, τόσο η  Μπένε Τλέιλαξ όσο και η Μπένε Τζέζεριτ  εξασκούν την «prana-bindu» γιόγκα, η οποία τους προικίζει με υπερδυνάμεις, ήτοι η γιόγκα τους είναι ένα μονοπάτι της Αριστεράς Χειρός, η οποία παράγει ταντρικές siddis (υπερδυνάμεις).

Η ιδέα της Συντεχνίας, καθώς και τα ιεραρχικά-μυητικά τάγματα, όπως η  Μπένε Τλέιλαξ και η Μπένε Τζέζεριτ  , όλα μεσαιωνικοί θεσμοί που στην πραγματικότητα αποτελούν μαγικές δυνάμεις, τοποθετούν το Ντιούν ακράδαντα στον αρχαϊκό και μαγικό κόσμο της φανταστικής λογοτεχνίας .

Υπάρχει όμως ξιφομαχία, όπως και μαγεία στο σύμπαν του Ντιούν: ο γαλαξίας κυβερνάται από τον Αυτοκράτορα Πατισάχ, ενώ πολλοί από τους πλανήτες κυβερνώνται από δούκες, κόμητες και βαρόνους, οι οποίοι σχηματίζουν την  "Λάντσράαντ" – μία σύμπραξη ευγενών οίκων. (Άλλοι πλανήτες, όπως η  Μπένε Τλέιλαξ, ο Ιξ και ο Ρικέζε  είναι τα ισοδύναμα των μεσαιωνικών ελεύθερων πόλεων) Είναι ένα ουσιαστικά φεουδαρχικό σύστημα.

Ο Χέρμπερτ, επιπλέον, δεν παραπονείτο για το σύστημα αυτό ως καταπιεστικό και άδικο. Πράγματι, θεωρούσε την φεουδαρχία ως ανώτερη μορφή διακυβέρνησης και ως  μοναδικά κατάλληλη για την επέκταση της ανθρωπότητας σε όλο τον γαλαξία. Ο φεουδαρχισμός, σε αντίθεση με την φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι ένα εξαιρετικά αποκεντρωμένο σύστημα, το οποίο είναι κατάλληλο για τόσο διασκορπισμένους πλανήτες και για το υψηλό κόστος μεταφοράς. Επιπλέον, ο φεουδαρχισμός, σε αντίθεση με την φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι σε θέση να εξετάζει μεγάλες στρατηγικές για τα τεράστια χρονικά διαστήματα, τα οποία είναι απαραίτητα για τα διαστημικά ταξίδια και τον αποικισμό.

Λόγω της αποκεντρώσεως  της εξουσίας και του κόστους μεταφοράς, οι διαφορετικοί πλανήτες της Αυτοκρατορίας αναπτύσσουν πολύ διαφορετικούς πολιτισμούς, μερικοί ελεύθεροι, πολεμικοί και γενναίοι (όπως ο Κάλανταν, που κυβερνάται από τους Δούκες  Ατρείδες – οι οποίοι εντοπίζουν την καταγωγή τους στον αρχαίο οίκο του Ατρέως ), άλλοι δεσποτικοί, συβαριτικοί και βάναυσοι (όπως ο Γκίντι Πράιμ, που κυβερνάται από τους βαρόνους Χαρκόννεν). Όμως όλοι οι πλανήτες έχουν ιεραρχικές, αριστοκρατικές μορφές διακυβερνήσεως. Ο Χέρμπερτ δεν γράφει ποτέ καλό λόγο  για τον φιλελευθερισμό ή την δημοκρατία.

Στο σύμπαν του Ντιούν, οι πολεμικές και αριστοκρατικές αξίες κυριαρχούν, και οι εμπορικές αξίες, αν και αναπόφευκτες και διαδεδομένες, αντιμετωπίζονται με αριστοκρατική περιφρόνηση. Οι μεγάλοι Οίκοι ανταγωνίζονται και συμμαχούν μεταξύ τους σύμφωνα με αυστηρούς κώδικες τιμής. Τα ατομικά όπλα είναι παράνομα. Τα όπλα λέιζερ και τα βλήματα χρησιμοποιούνται σπανίως λόγω της ύπαρξης ενεργειακών ασπίδων, οι οποίες μπορούν να σταματήσουν κάθε βλήμα και να καταστρέψουν τόσο τον επιτιθέμενο, όσο και τον στόχο όταν έρθουν σε επαφή με ένα λέιζερ. Ωστόσο, οι ασπίδες δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν από αργές λεπίδες σε κοντινή απόσταση, έτσι οι ασπίδες υψηλής τεχνολογίας συμβάλλουν πραγματικά σε ξιφομαχίες με σπαθιά και μαχαίρια. Οι βεντέτες  διέπονται από τον άτεγκτο κώδικα Κάνλυ και μπορούν να διευθετηθούν μέσω προδοσίας ή μονομαχιών μέχρι θανάτου.

Τώρα, πριν ασχοληθώ με τους κύριους χαρακτήρες και την πλοκή του Ντιούν, πρέπει να κάνουμε μία παύση και να αναρωτηθούμε, γιατί αυτά τα μυθιστορήματα έχουν τόσο ισχυρή επίδραση στην Δεξιά. Η απάντηση, φυσικά, είναι ότι ο Φρανκ Χέρμπερτ δεν ήταν φιλελεύθερος. Κανένας φιλελεύθερος δεν επαινεί την φεουδαρχία εις βάρος της δημοκρατίας, την ιεραρχία εις βάρος της ισότητας και τις πολεμικές αρετές εις βάρος της  των αστικών-αλλά ο Φρανκ Χέρμπερτ το κάνει. Ουδείς φιλελεύθερος δίδει μεγάλη βαρύτητα στην κληρονομικότητα, μιλάει για φυλετικές αναμνήσεις, επαινεί την ευγονική και εξηγεί τα δαρβινικά οφέλη της υποβολής των ανθρώπινων πληθυσμών στην αδίστακτη φυσική επιλογή σκληρών περιβάλλοντων - αλλά ο Φρανκ Χέρμπερτ το κάνει.

Ο Χέρμπερτ πιστεύει στις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, κάτι το οποίο δεν ήταν αμφιλεγόμενο, όταν άρχισε να γράφει το Ντιούν πριν από περισσότερα από 50 χρόνια, αλλά σήμερα θεωρείται το αποκορύφωμα της αντιδράσεως.

Τα μυθιστορήματα του Χέρμπερτ είναι βαθιά και ανησυχητικά αντι-ανθρωπιστικά και αντι-ατομικιστικά. Σκέφτεται με όρους της εξελίξεως της ανθρώπινης φυλής σε τεράστιες χρονικές περιόδους. Κοιτάζει την ιστορία σαν στρατηγός σε ένα πεδίο μάχης, θυσιάζοντας με άνεση ζωές για το μεγαλύτερο καλό. Τα μυθιστορήματά του είναι γεμάτα με καλά σχεδιασμένους χαρακτήρες, αλλά αυτό το καθιστά ακόμη πιο οδυνηρό,  όταν οδεύουν ανυπόμονα προς την καταστροφή τους - ή ανασταίνονται ως γκόλα, για να παίξουν έναν άλλον ρόλο σε ένα μεγαλύτερο δράμα.

Ο Χέρμπερτ εντοπίζει την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών μέσα από μεγάλους κύκλους, οι οποίοι μεταβαίνουν από την ζωτική και ηρωική βαρβαρότητα σε κυνικούς, άκαμπτους και παρακμιακούς πολιτισμούς, οι οποίοι στην συνέχεια εκκαθαρίζονται από νέους βαρβάρους. (Η άποψή του για τους ιστορικούς κύκλους είναι πιο κοντά στους Giambattista Vico και Oswald Spengler, οι οποίοι θεωρούν την  ζωτική βαρβαρότητα ως την πρώτη φάση της ιστορίας, σε αντίθεση με την Χρυσή Εποχή των Παραδοσιοκρατών.)

Για τον συναισθηματικό και ανθρωπιστή, το συνολικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι ζοφερό, καταθλιπτικό και δυσάρεστο.

Πτυχές, βεβαίως, του Ντιούν απευθύνονται στην Αριστερά. Όταν εμφανίσθηκε για πρώτη φορά το 1965, οι ιδέες του για τα ναρκωτικά που διευρύνουν τον νού και η χρήση ινδουιστικών όρων βρήκαν ευήκοα ώτα στην αντικουλτούρα.

Το Ντιούν μπορεί επίσης να διαβαστεί ως αντι-αποικιακή αλληγορία. Ο Αρράκις παράγει το πιο πολύτιμο εμπόρευμα στο σύμπαν, αλλά οι λαοί του - ιδιαίτερα οι Φρέμεν της ερήμου - ζουν σε απόλυτη στέρηση. Ωστόσο ονειρεύονται, ότι μια ημέρα θα καταλάβουν τον έλεγχο του Αρράκις μέσω ανταρτοπολέμου και θα χρησιμοποιήσουν τον πλούτο του για να βελτιώσουν την ζωή τους.

Αυτό οδηγεί σε ένα τρίτο θέμα του Ντιούν,  το οποίο είναι δημοφιλές στην Αριστερά, δηλαδή την οικολογία, καθώς το όνειρο των Φρέμεν είναι το δημιούργημα  της οικογένειας Κάινς, πατέρα και γιου, των Αυτοκρατορικών Πλανητολόγων του Αρράκις, οι οποίοι έθεσαν σε εφαρμογή σχέδια για την ανάκτηση τμημάτων του Αρράκις από την έρημο και την δημιουργία ενός επίγειου παράδεισου.

Κανένα από αυτά τα θέματα δεν απευθύνεται στον Ρεπουμπλικανό ή τον Ελευθεριακό Δεξιό. Αλλά η Νέα Δεξιά μπορεί να και αγκαλιάζει την βαθιά οικολογία, την ανατολική πνευματικότητα, τον αντι-αποικιοκρατία και τον αντικαπιταλισμό- ακόμη και λίγο μπαχαρικό - μαζί με τις αντι-εξισωτικές  βιοπολιτικές του Χέρμπερτ - σε μια ευρύτερη σύνθεση.

 

 

ΣτΜ: Συμφωνώ πλήρως με το κείμενο, εκτός του σημείου του επιλόγου  σχετικά με το "λίγο μπαχαρικό". Πονηροί οι καιροί, απαραίτητες οι διευκρινίσεις....

 

"Οι αξίες δεν είναι πολίτες αυτού του κόσμου, αλλά προσκυνητές από άλλους ουρανούς."

Nicolas Gomez Davila