Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Κυκλοφόρησε το τρίτο τεύχος της LITTERATERRA -


«Η Litteraterra είναι ένα περιοδικό βιβλίων και ιδεών. Ξεδιπλώνεται ως αλληγορικό παραμύθι για μια φανταστική χώρα, όπου τα πράγματα ήταν γράμματα κι οι άνθρωποι αλλάζοντας θέση που είχανε τα γράμματα στο χώρο, γράφοντας κείμενα, αλλάζανε τον Κόσμο. Θέτει ως στόχο να αναδειχθούν τα βιβλία ως μέσον ερμηνείας του σύγχρονου κόσμου, πέραν από τα ιδεολογικά στεγανά που μας κληροδότησε ο προηγούμενος αιώνας.
Στο προηγούμενο τεύχος, είχαμε αφήσει τους κατοίκους του φανταστικού νησιού σε δημιουργικό πυρετό: λιώνοντας γράμματα για να φτιάξουνε τετράγωνα τούβλα με τα οποία θα μπορούσαν πια, απελευθερωμένοι από την τυραννία της μεταφυσικής της δημιουργίας, να φτιάξουν έναν κόσμο πιο ασφαλή, πιο λογικό, λιγότερο περίπλοκο...
Εδώ, το παραμύθι συνεχίζεται: οι κάτοικοι αποφάσισαν να χτίσουν έναν Πύργο που θα ’φτανε ώς τον Ουρανό και θα ’τανε ο Φάρος τους, μνημείο της κατάκτησης της ύλης απ’ αυτούς. Πάνω σ’ αυτόν τον πυρετό δημιουργίας τους βρήκε ο Κατακλυσμός. Και σκόρπισαν τα γράμματα στη Γη, και χάθηκαν οι κάτοικοι, χάθηκε κι η γλώσσα τους η πρωταρχική, και μείναν λίγα για να θυμόμαστε ώστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τη σύγχρονή μας γλωσσική Βαβέλ...»
Σε αυτό το τεύχος, ανάμεσα σε εξαιρετικά κείμενα αρθρογράφων όπως ο Χάρης Βλαβιανός, η Ολυμπία Καράγιωργα, ο Στάθης Κομνηνός, ο Γιώργος Βαϊλάκης, ο Δημήτρης Καρύδας, ο Γιώργος Αλισάνογλου, ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου και ο Χρήστος Χρυσόπουλος, φιλοξενείται και το άρθρο του προέδρου της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας Σταμάτη Μαμούτου, το οποίο φέρει τον τίτλο «Η γλώσσα του Έθνους. Γιόχαν Γκόντφριντ Χέρντερ: Από τη θεωρία της γλώσσας στη θεωρία του εθνικισμού» και συνοψίζει τις θέσεις του σημαντικού αυτού ρομαντικού φιλοσόφου σε ένα πολύ περιεκτικό κείμενο.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Πολιτικώς ορθόν ή πολιτικώς σίκ;

Η ιδέα της πολιτικής ορθότητος δεν βασίζεται σε κάποια ειλικρινή ηθικά συναισθήματα ή ακόμα στον φόβο της σωματικής καταστολής: βασίζεται στην διανοητική υπεροψία και στην κοινωνική δειλία. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το τί είναι πολιτικά σίκ. Οι δημοσιογράφοι και οι «διανοούμενοι» του συστήματος σχηματίζουν μία «μαλακή» και αστική εκδοχή του σταλινικού μηχανισμού της κυριαρχίας: η διακινδύνευση δεν καταλήγει πλέον σε γκουλάγκ, αλλά στο να μην σε προσκαλούν σε δημοφιλή εστιατόρια, το να είσαι αποκλεισμένος από μέρη που μετράνε και από τα μέσα ενημερώσεως, το να χάνεις την ελκυστικότητά σου στα μάτια μιάς όμορφης κοπέλας κ.λ.π. [...] Το να είσαι πολιτικά ορθός δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, αλλά κοινωνικής αποδοχής.
Guillaume Faye, "Αρχαιοφουτουρισμός"