ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ: ΕΡΓΑΣΙΑ-Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

[...]

Αυτός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας εντοπίζεται και στον Μαρξισμό και στην φανερή νέμεσή του , τον καπιταλισμό. Είναι έτσι παράλογο και αξιοθρήνητο για όσους παριστάνουν οτι εκπροσωπούν την πολιτική "Δεξιά", να αποτυγχάνουν να εγκαταλείψουν τον σκοτεινό και μικρό κύκλο, που προκαθορίζεται από την δαιμονική δύναμη της οικονομίας - ένας κύκλος περιλαμβάνων τον καπιταλισμό, τον Μαρξισμό και όλες τις ενδιάμεσες οικονομικές βαθμίδες.

Τούτο πρέπει σταθερά να υπερασπίζονται αυτοί που στην εποχή μας αντιτίθενται στις δυνάμεις της Αριστεράς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές από το οτι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι εξίσου ανατρεπτικός με τον Μαρξισμό. Η υλιστική θεώρηση της ζωής επί της οποίας βασίζονται αμφότερα συστήματα είναι πανομοιότυπη. Τα ιδανικά τους είναι ποιοτικώς πανομοιότυπα, συμπεριλαμβανομένων των προτάσεων, τα οποία συνδέονται με έναν κόσμο, το κέντρο του οποίου αποτελείται από την τεχνολογία, την επιστήμη, την παραγωγή, την "παραγωγικότητα" και την "κατανάλωση". Και όσο μιλάμε μόνον για οικονομικές τάξεις, για κέρδος, για μισθούς και για παραγωγή και όσο πιστεύουμε οτι η πραγματική ανθρώπινη πρόοδος προκαθορίζεται από ένα συγκεκριμένο σύστημα διανομής του πλούτου και των αγαθών, και ότι εν γένει η ανθρώπινη πρόοδος μετριέται με τον βαθμό της ευμάρειας ή της ανέχειας - τότε δεν προσεγγίζουμε ούτε καν το θεμελιώδες, ακόμα και αν ενδεχομένως διατυπωθούν καινούργιες θεωρίες πέραν του Μαρξισμού και του καπιταλισμού.

Το εναρκτήριο σημείο θα έπρεπε να είναι, αντιθέτως, μια ακλόνητη απόρριψη της υπό του Μαρξισμού διατυπωμένης αρχής , η οποία συνοψίζει ολόκληρη την ανατροπή στην εργασία σήμερα: Η οικονομία είναι το πεπρωμένο μας. Οφείλουμε να διακηρύξουμε κατά έναν ασυμβίβαστο τρόπο οτι σε έναν κανονικό πολιτισμό η οικονομία και τα οικονομικά συμφέροντα - κατανοητά ως ικανοποίηση των υλικών αναγκών και των λιγότερο ή περισσότερο τεχνητών ακολουθημάτων τους - ανέκαθεν έπαιζαν και για πάντα θα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Πρέπει, επίσης, να υπερασπισθούμε οτι πέραν της οικονομικής σφαίρας πρέπει να αναδυθεί μία τάξη ανώτερων πολιτικών, πνευματικών και ηρωικών αξιών, μία τάξη που ούτε θα γνωρίζει ούτε θα ανέχεται απλές οικονομικές τάξεις και δεν θα γνωρίζει την διάκριση μεταξύ "καπιταλιστών" και "προλεταρίων", μία μόνον κατ' όνομα τάξη με όρους της οποίας θα ορίζονται τα πράγματα, για τα οποία αξίζει να ζεί και να πεθάνει κάποιος. Και πρέπει να υπερασπισθούμε την ανάγκη για μία πραγματική ιεραρχία και για διαφορετικά αξιώματα, με μία υψηλότερη λειτουργία εγκαταστημένη στην κορυφή, δηλαδή το imperium.

[...]