Απομονωτισμός και Παν-Παρεμβατισμός

Του Carl Schmitt από το έργο του «Αλλάζοντας την δομή  του Διεθνούς Δικαίου», 1943

Πηγή: counter-currents

Μετάφραση: Greg Johnson

Μετάφραση από τα αγγλικά: Lohengrin

Η αμερικανική προσποίηση του σχηματισμού ενός νέου και αδιάφθορου κόσμου ήταν ανεκτή για τους άλλους,  όσο παρέμενε συνδεδεμένη με πολιτικές απομονώσεως. Μια παγκόσμια γραμμή που διαιρεί τον κόσμο με δυαδικό τρόπο υπό όρους καλού και κακού είναι μια γραμμή βασισμένη σε ηθικές αξίες. Όταν δεν περιορίζεται αυστηρώς στην άμυνα και στην αυτο-απομόνωση, καθίσταται μόνιμη πολιτική πρόκληση στην άλλη πλευρά του πλανήτη.

Αυτό δεν είναι ένα απλό πρόβλημα λογικής συνέπειας ή καθαρής εννοιολογικής λογικής, ούτε, επιπλέον, πρόβλημα ευκολίας ή σκοπιμότητας ή θέμα νομικής συζητήσεως σχετικά με το ζήτημα, εάν το Δόγμα Monroe είναι νομική αρχή ή πολιτικό μέγιστο. Το ερώτημα που τίθεται είναι στην πραγματικότητα ένα πολιτικό δίλημμα, από το οποίο ουδείς, ούτε αυτός που σχεδιάζει την γραμμή ούτε ο υπόλοιπος κόσμος, μπορεί να δραπετεύσει.

Μια γραμμή αυτο-απομονώσεως καθίσταται ακριβώς το αντίθετο την στιγμή που γίνεται  μια γραμμή διακρίσεως ή αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο λόγος είναι, ότι η διεθνής νομική ουδετερότητα που αντιστοιχεί σε αυτήν την γραμμή αυτο-απομονώσεως είναι το ευρωπαϊκό διεθνές δίκαιο του 18ου και του19ου αιώνος.

Όταν η απόλυτη ουδετερότητα, η οποία είναι απαραίτητη για την αυτο-απομόνωση, είναι ελαττωματική, ο απομονωτισμός γίνεται μια αρχή απεριόριστης παρεμβάσεως που αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς διάκριση. Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών στην συνέχεια τολμάει να κρίνει ολόκληρη την Γη και θεωρεί δικαίωμά της να παρεμβαίνει στις υποθέσεις όλων των λαών και όλων των τόπων. Η αμυντική στάση, χαρακτηριστικό της αυτο-απομονώσεως, μεταμορφώνεται κατά τρόπον, ο οποίος αποκαλύπτει πλήρως τις εσωτερικές αντιφάσεις της, σε έναν επ’ αόριστον εκτεταμένο παν-παρεμβατισμό, χωρίς κανέναν χωρικό περιορισμό.