7.Η Τρίτη Ρώμη-το Τρίτο Ράιχ-η Τρίτη Διεθνής
Μόνον δύο δόγματα της ποικιλίας «εχθροί της ανοικτής κοινωνίας» ήταν ικανά να κερδίσουν μία παροδική νίκη επί του φιλελευθερισμού: πρόκειται για τον σοβιετικό (και τον κινεζικό) Κομμουνισμό και τον Κεντροευρωπαϊκό φασισμό. Μεταξύ αυτών των δύο υπήρχε ο εθνικομπολσεβικισμός ως μία μοναδική και μη εφαρμοσμένη ιστορική ευκαιρία, αναγκασμένος να δρά στην περιφέρεια των φασιστών και των κομμουνιστών, σαν μία λεπτή γραμμή των διορατικών πολιτικών και προορισμένος να δεί την αποτυχία των ολοκληρωτικών ιδεολογικών και πολιτικών προσπαθειών τους.
Στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό η προορισμένη να αποτύχει βαυαρική και καθολική πολιτική του Χίτλερ μοιραία επεκράτησε. Όσο δε για τα Σοβιέτ, αυτά πεισματικά απέρριπταν την ιδέα να διακηρύξουν ανοικτά τις μυστικές ιδεολογικές τους αιτίες, έχοντας πνευματικά αφαιμάξει και διανοητικά ευνουχίσει τον μπολσεβικισμό.
Ο φασισμός έπεσε πρώτος και έπειτα ήλθε η σειρά του τελευταίου αντι-φιλελεύθερου οχυρού, αυτό της Ε.Σ.Σ.Δ. Εκ πρώτης όψεως το 1991 γύρισε η τελευταία σελίδα του βιβλίου της γεωπολιτικής αντιπαραθέσεως με τον Μαμμωνά, τον Ατλαντικό Δυτικό δαίμονα, τον διεστραμμένο «κοσμοπολίτικο άγγελο του Κεφαλαίου». Την ίδια στιγμή, ωστόσο, όχι μόνον η εθνικομπολσεβικική απόλυτη αλήθεια, αλλά επιπλέον η απόλυτη ιστορική ορθότητα των πρώτων εκπροσώπων της γίνεται κρυστάλλινα καθαρή. Ο μόνος πολιτικός λόγος των δεκαετιών του ‘20 και του ’30, ο οποίος είναι παρών έως σήμερα, είναι τα κείμενα των Ρώσων Ευρασιανιστών και των Γερμανών «αριστερών» επαναστατών συντηρητικών. Ο εθνικομπολσεβικισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των «εχθρών των ανοικτής κοινωνίας», εκτός εάν θέλουν να επιμείνουν στα δικά τους ξεπερασμένα, ιστορικά ανεπαρκή και απολύτως ανέφικτα δόγματα. Εάν η «άκρα αριστερά» αρνείται να αποτελέσει το εξάρτημα της παραδόπιστης και οπορτουνιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, εάν οι «ακροδεξιοί» δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν στην ουσία ως μία στρατολογημένη ακραία πτέρυγα του καταπιεστικού μηχανισμού του φιλελεύθερου συστήματος, εάν οι λαοί, κυριευμένοι από την πίστη, δεν βρίσκουν ικανοποίηση στα άθλια ηθικίστικα υποκατάστατα, με τα οποία ευωχούνται υπό των ιερέων των ηθελημένα κακέκτυπων λατρειών ή του πρωτόγονου νέο-πνευματισμού, όλοι τους έχουν τον μοναδικό δρόμο, τον εθνικομποσεβικισμό.
Πέρα από τις «δεξιές» και τις «αριστερές», υπάρχει μόνον μία και αδιαίρετη Επανάσταση στην διαλεκτική τριάδα «Τρίτη Ρώμη-Τρίτο Ράιχ-Τρίτη Διεθνής».
Το βασίλειο του εθνικομπολσεβικισμού, το Regnum, η δική τους Αυτοκρατορία του Τέλους, αυτό είναι το τέλειο επίτευγμα της μεγίστης Επαναστάσεως στην ιστορία, τόσο τοπική όσο και παγκόσμια. Είναι η επιστροφή των αγγέλων, η ανάσταση των ηρώων, η εξέγερση της καρδιάς εναντίον της δικτατορίας της λογικής. Η τελευταία αυτή επανάσταση αποτελεί έγνοια του ακέφαλου, που κουβαλάει τον σταυρό, το δρεπάνι και το σφυρί, στεφανωμένος με το αιώνιο ηλιακό φωτοστέφανο.
