Αναδημοσιεύουμε από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο των εκδόσεων "ΘΟΥΛΗ" δύο κείμενα για πρόσωπα και γεγονότα από την ιστορία του γαλλικού εθνικισμού, ο οποίος δυστυχώς στην συνείδηση πολλών περιορίζεται στο Εθνικό Μέτωπο και τον Λεπέν.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ACTION FRANCAISE, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΗΣ 6-2-1934 ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Στις 6.2.1934 πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μια πολύ μεγάλη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση, η οποία εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση, από εθνικιστικές οργανώσεις. Η Γαλλία, ήδη, βρισκόταν σε κρίση, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική: ανεργία, εξαθλίωση, διαφθορά και τα οικονομικά σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο, με τελευταίο το σκάνδαλο Σταβίνσκυ (εβραίος απατεώνας, ο οποίος είχε εκδώσει πλαστά ομόλογα, θεωρήθηκε ότι συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην δημιουργία της κρίσης , είχε σχέση με πολιτικά πρόσωπα και βρέθηκε νεκρός ). Οι εθνικιστές αντιδρούσαν σε όλα αυτά, με συνεχείς δυναμικές συγκεντρώσεις, διατρανώνοντας την πεποίθησή τους ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα ήταν ανίκανο να σώσει την χώρα, αλλά και η αιτία της κακοδαιμονίας των Γάλλων.

Στις 6.2.1934 εθνικιστικές οργανώσεις προσυγκεντρώθηκαν σε διάφορα σημεία στο Παρίσι και κατευθύνθηκαν και τελικά συναντήθηκαν έξω από την Γαλλική Βουλή, κατά μία εκδοχή για να την καταλάβουν. Φώναζαν « Κάτω οι κλέφτες» και « Κάτω η Βουλή», ήταν δυναμικοί, παθιασμένοι , μαχητικοί. Δεν άργησαν να συμπλακούν με την αστυνομία. Στην πρώτη γραμμή η Action Francaise του Charles Maurras. Στην πρώτη γραμμή ένας Έλληνας, μαχητής της Action Francaise. Είκοσι δύο νεκροί από την πλευρά των εξεγερμένων. Τέσσερις της Action Francaise, ένας από αυτούς ο Έλληνας. Ο Cambo Costa, όπως αναφέρονται τα στοιχεία του σε εφημερίδες της εποχής (στις οποίες, επίσης, αναφέρεται και το ότι ήταν Έλληνας) ήταν 42 ετών , άνεργος μουσικός και τιμάται κάθε χρόνο μαζί με τους άλλους νεκρούς, από τους Γάλλους εθνικιστές. Πέθανε μαχόμενος για τις ιδέες του.

Τα στοιχεία των νεκρών της 6ης Φεβρουαρίου 1934 είναι τα ακόλουθα:

AUFSCHNEIDER Alphonse

CAMBO COSTA

CHEYNIER LE JOUHAN DE NOBLENS Gratien

COUDREAU Raymond

ETHEVENEAUX Louis

FABRE Jean-Eloi

GARNIEL Lucien

Mlle GOURLAND Corentine

JAVEY André

LABOUCHEIX Marius

LALANDE Raymond

LAMMERT Henri

LECOMTE Jules

LIEVIN Charles

MEZZIANE Galli

MOPIN Jean

MUNNIER Albert

PEUZIAT René-Alain

ROSSIGNOL Raymond

ROUBAUDI Georges

SOUGARY Alfred

VAURY Henri

Η εξέγερση της 6.2.1934 για τους Γάλλους εθνικιστές είναι θρυλική και σημείο αναφοράς. Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ κάθε χρόνο , στην επέτειο του θανάτου τους, άφηνε στον τόπο όπου σκοτώθηκαν ένα μπουκέττο βιολέττες. Μοίρα τραγική, όπως αναφέραμε στην προηγούμενη ανάρτησή μας , ήθελε και τον ίδιο να σκοτωθεί από τις σφαίρες της δημοκρατίας, ένδεκα χρόνια μετά, την ίδια ακριβώς ημέρα.

Το πρωτοσέλιδο της L' Action Francaise της επόμενης, από την εξέγερση, ημέρας με τίτλο "Μετά τους κλέφτες, οι δολοφόνοι"

To thulebooks τιμά τους νεκρούς της 6.2.1934, τιμά τον Έλληνα μαχητή της Action Francaise Cambo Costa και δεσμεύεται να κάνει ό, τι είναι δυνατόν για την προβολή και διάδοση του γεγονότος αυτού και να πραγματοποιήσει , την επέτειο της εξέγερσης, εκδήλωση, προκειμένου να τιμηθεί, έστω και μετά από τόσα χρόνια , για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο Έλληνας εθνικιστής.

ROBERT BRASILLACH

Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ (31.3.1909- 6.2.1945) ήταν αγωνιστής του Εθνικισμού, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της Γαλλίας. Έγραψε ποιήματα, μυθιστορήματα, μελέτες, κριτικές, πολιτικά άρθρα. Έγραφε στοAction Francaise , επίσημο όργανο της ομώνυμης οργάνωσης, ηγέτης της οποίας ήταν ο Charles Maurras με τον οποίον, μάλιστα, μαζί φυλακίστηκαν, λόγω του περιεχομένου ενός άρθρου του Μπραζιγιάκ. Ήταν επίσης διευθυντής και συντάκτης της γαλλικής εφημερίδας «Je suis partout» («είμαι παντού»). Το 1939, μετά την κήρυξη του πολέμου από την Γερμανία, παρουσιάστηκε στο μέτωπο και πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε ως τον Απρίλιο 1941, οπότε και επέστρεψε στην Γαλλία. Τότε, έχοντας συνειδητοποιήσει το λάθος της εμπλοκής της Ευρώπης σε εμφύλιο σπαραγμό και, συνεπώς, την ανάγκη συνεργασίας με την Γερμανία, στρατεύτηκε σε αυτόν τον αγώνα με σθένος. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του καθεστώτος Βισύ. . . Μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την Γαλλία, η μητέρα του συλλαμβάνεται και φυλακίζεται εκβιαστικά και ο ίδιος κατηγορείται για προδοσία, όπως, άλλωστε, και άλλοι πατριώτες λογοτέχνες, όχι μόνο στην Γαλλία αλλά και αλλού. Η κατηγορία αφορούσε, κυρίως, στα γραπτά του και όχι τόσο σε πολιτική, πολύ περισσότερο σε πολεμική δράση. Παραδόθηκε τον Σεπτέμβριο 1944 και φυλακίστηκε στην φυλακή Fresnes, όπου και έγραψε τα «Ποιήματα από τη Φρεν» (Poemes de Fresnes)- ( που μεταφράστηκαν, το 1982, στα ελληνικά, από τον Γεώργιο Μεταξά, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, το πρώτο βιβλίο στην Ελλάδα για τον Μπραζιγιάκ και το μοναδικό έγκυρο μέχρι σήμερα), το βιβλίο «Γράμμα σε έναν στρατιώτη της κλάσης του ’60», «Σενιέ» (για τον Γάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ). Καταδικάστηκε σε θανατική ποινή, στην απαγγελία της οποίας αντέδρασε με την φράση «Τιμή μου». Εκτελέστηκε κατά τραγική σύμπτωση την 6.2.1945, ακριβώς 11 χρόνια μετά την θρυλική αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση εθνικιστών έξω από την Γαλλική Βουλή, με συνθήματα όπως «Κάτω η Βουλή», στην οποία δολοφονήθηκαν από την αστυνομία 22 εθνικιστές.

Μάλιστα, το τελευταίο ποίημά του, μία ημέρα πριν από την εκτέλεσή του αναφέρεται στους νεκρούς της 6.2.1934.

Την αυγή της 6.2.1945 ένα φωτισμένο πνεύμα, ένας μαχητής της Ευρωπαϊκής Ιδέας, δεμένος σε έναν πάσσαλο κοιτάζει προς τον ήλιο και προλαβαίνει να φωνάξει « Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον δολοφονήσουν. Είχε πει: « Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρύσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».

Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στην ποίηση του εθνικισμού. Το ότι σε κάποιο σημείο ο Μπραζιγιάκ μιλά για την ανάγκη απαλλαγής των Γάλλων από το «ελληνολατινικό σύμπλεγμα» δεν πρέπει να παρερμηνευθεί. Ο Μπραζιγιάκ ήταν λάτρης της Ελλάδας, λάτρης του Ελληνικού πνεύματος, ένα μάλιστα από τα έργα του ήταν το « Ανθολογία της Ελληνικής Ποιήσεως». Απλά ο Μπραζιγιάκ τόνιζε την ανάγκη κάθε λαού, συνεπώς και του γαλλικού, να αντλήσει έμπνευση πρώτα από όλα από την δική του παράδοση. Το άρθρο έχει μεταφραστεί από τον Βασίλειο Φράγκο.

ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ: «Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ»

Μετάφραση Βασίλειος Φράγκος

 

Κείμενο που δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο πολιτικό, λογοτεχνικό και σατιρικό περιοδικό ''Notre Combat'' (Ο Αγώνας μας), ειδικό τεύχος '42, Απρίλιος 1942.

Κανένα μεγάλο πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να προσπεράσει τη δοκιμασία της ποίησης. Δεν υπάρχει μεγάλο πολιτικό κίνημα που να μην είναι εν μέρει και ποιητικό κίνημα.

Εννοείται ότι αυτοί οι δυο ισχυρισμοί δεν σημαίνουν ότι κάθε λογοτεχνική σχολή γεννιέται και με ένα νέο καθεστώς, αλλά ότι ένα ζωντανό καθεστώς συμπεριλαμβάνει αναγκαστικά και τη δική του στάση ζωής, και ότι στις συλλογικές του τελετές και στην συλλογική του τέχνη, μπορεί να δει κανείς να ξεπροβάλλει μια αισθητική εντύπωση σε συμφωνία με την πολιτική του ιδεολογία. Αυτό ίσχυε για την αρχιτεκτονική του Λουδοβίκου του 14ου και για τον σοβιετικό κινηματογράφο. Αυτό ισχύει σήμερα και για την εθνικοσοσιαλιστική τέχνη.

Η γαλλική Τρίτη Δημοκρατία ήταν ένα νεκρό καθεστώς, διότι ήταν ένα αντιαισθητικό καθεστώς, το οποίο δεν δημιούργησε τίποτα, του οποίου οι διευθύνοντες ζούσαν σε κτήρια ''κατά τον παλιό ρυθμό'' και μέγαρα απομιμήσεις και επειδή τίποτα στις τελετές του δεν είχε το παραμικρό στυλ.

Δεν υπάρχει επ’ ουδενί πραγματικός εθνικισμός που να μην ανυψώνει πάνω κι απ’ την ίδια τη θεωρία και τη δράση, ένα είδος μυστηριακής αύρας, στην οποία να καθρεφτίζονται όλες οι δυνάμεις της φυλής. Στον ιταλικό φασισμό και ποιος δεν μπορεί να δει πόσο μεγάλη θέση κατέχει το Impero και τα αναθηματικά σχήματα που αναδύονται από το ρωμαϊκό παρελθόν ; Και στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, στις τεράστιες ανοιξιάτικες και φθινοπωρινές τελετές του, δεν ξαναβρίσκουμε πρώτα απ’ όλα το παλαιό γερμανικό άσμα του λιωσίματος του μετάλλου, της φωτιάς και του δάσους; Παντού, όπου τα έθνη θέλησαν να εγερθούν απ’ το λήθαργό τους, στράφηκαν προς το πιο μακρινό παρελθόν και το ανέστησαν, όχι με μουσειακό τρόπο, αλλά με τον τρόπο μιας παντοτινά ζωντανής θρησκείας. Ιδίως ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, χωρίς αμφιβολία, κατάφερε με το ''ποιητικό'' του έργο να κάνει το σύνολο των πιο απίθανων θεαμάτων της εποχής μας. Η προπολεμική Νυρεμβέργη με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους την νύχτα υπό το φως τον προβολέων, τα πλήθη που ξεχύνονταν σαν φαιοκόκκινα ποτάμια, οι θεοί του σταδίου, οι στρατιώτες, συνθέτουν στις αναμνήσεις μας την πιο εκθαμβωτική ταινία που θα μπορούσε να υπάρξει. Και αυτό ήταν όμορφο, όχι μόνο από την τέχνη που ξεδιπλωνόταν εκεί, αλλά επειδή αυτή η τέχνη σήμαινε κάτι. Συνεχώς φαίνονταν να ενσαρκώνονται οι δυνάμεις του αίματος και της γης και το ωραίο δεν ήταν ποτέ αντικείμενο λογιότητας. Έτσι ,μέσα στα όρια της παλιάς μεσαιωνικής πόλης, το παρόν τείνοντας το χέρι στο μέλλον, έτεινε κι άλλο ένα χέρι και προς το παρελθόν, και ολόκληρη η Γερμανία έμοιαζε να είναι παρούσα.

Εμείς που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να αντιγράψουμε, εμείς που δεν θέλουμε επ’ ουδενί να μιμηθούμε, αλλά που ξέρουμε να αναγνωρίζουμε σε κάθε ιδιαίτερη εμπειρία το καθολικό δίδαγμα που περιλαμβάνεται σε αυτήν, τι συμπεράσματα οφείλουμε να βγάλουμε; Κι εμείς, εάν είχαμε ένα Κράτος, θα μπορούσαμε να έχουμε τη δική μας εθνική και σοσιαλιστική ποίηση. Όχι αναβιώνοντας χαριτωμένους και ξεπερασμένους θρύλους για τους λάτρεις του φολκλόρ, όχι καταγράφοντας τραγούδια της επαρχίας, αλλά παίρνοντας ως παράδειγμα τους αναστημένους λαούς, ώστε να περάσουμε την ιστορία στο παρόν. Μα είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Δεν ξέρω, διότι εδώ πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο εγχείρημα. Πρέπει το σχολείο, πρέπει η εκπαίδευση να προετοιμάσουν την κατανόηση της ουσίας των γαλλικών τελετών που θα θέλαμε. Ίσως θα έπρεπε να απαλλαγούμε και από το ελληνο-λατινικό σύμπλεγμα που κάνει ένα Γάλλο ποιητή να θεωρεί τους αργοναύτες πιο φυσικούς από τις σταυροφορίες, και τη Ζαν Ντ'Αρκ, τον Ντυ Γκελέν ή την Σαρλόττ Κορνταί λιγότερο προσιτούς από την Φαίδρα, τον Καίσαρα και την Αντιγόνη. Πρέπει να επιστρέψουμε στις πραγματικές πηγές της φυλής μας και αυτό είναι μια τεράστια δουλειά.

Όμως, είναι βέβαιο ότι η εθνικοσοσιαλιστική εμπειρία θα έχει στην εποχή μας την ιδιαίτερη τιμή να κάνει τις μάζες να αντιληφθούν την αίσθηση του ωραίου, την οποία έμοιαζαν να έχουν χάσει. Οι μίζεροι σοσιαλιστές, στον 19ο αιώνα, ονειρεύονταν ''μαζικά θεάματα'' και καταντήσαμε να ανεβαίνουν από ηθοποιούς της Comédie-Française κάτι μουχλιασμένα έργα του Ρομαίν Ρολλάν, όταν δεν ήταν του Ζαν-Ρισάρ Μπλος. Όμως, τα πραγματικά μαζικά θεάματα ήταν στη Νυρεμβέργη, όπου καθένας συμμετείχε σε μια ενέργεια συλλογικής ομορφιάς τόσο δυνατής, όσο δυνατή μπορούσε να είναι μια θρησκευτική τελετή στο μεσαίωνα ή την αρχαία Ελλάδα. Ό,τι είχε εξαφανιστεί από την γηραιά Ευρώπη, από την Αναγέννηση και έπειτα, ανασταινόταν με μια δύναμη που πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε. Αυτό ήταν αναμφίβολα ένα μέσο που εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο την εθνική υπόθεση. Δεν είναι και ένα δίδαγμα για το μέλλον;