Ομάδα Σκέψεως "NEA ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΑ"

Πρόταση ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΤΟΥΛΑΣ, Ιστορικός, M.Phil., Ph.D., ΤΑΣΟΣ ΤΣΟΧΑΤΑΡΙΔΗΣ, πολιτικός μηχανικός, MSc ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

1. Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

1.1 Η γερμανική νομοθεσία για την απόδοση ιθαγένειας

Η γερμανική νομοθεσία για την απόδοση της ιθαγένειας τροποποιήθηκε ν μέρει τον Ιούλιο του 1999 με την εισαγωγή του νέου Νόμου περί υπηκοότητας (Staatsangeröhigkeitsgesetz), ο οποίος αντικατέστησε τον αρκετά παλαιότερο ισχύοντα νόμο του 1913 (Reichs- und Staatsangeröhigkeitsgesetz). Ακολούθησε ο νέος νόμος για το μεταναστευτικό, ο οποίος ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 2004 και τέθηκε σε ισχύ τον Ιανουάριο του 2005. Ο νόμος φέρει τον τίτλο «Νόμος για τον έλεγχο και τον περιορισμό της μετανάστευσης και για τη ρύθμιση της παραμονής και της ένταξης των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αλλοδαπών» (Gesetz zur Steuerung und Begrenzung der Zuwanderung und zur Regelung des Aufenthalts und der Integration von Unionsbürgern und Ausländern – Zuwanderungsgesetz). Η ίδια η ονομασία του νέου νόμου είναι ενδεικτική της φιλοδοξίας του γερμανικού κράτους να περιορίσει τη μετανάστευση, ενώ παράλληλα συμβάλλει στην αναγνώριση μίας προβληματικής κατάστασης, η οποία προκύπτει από τη συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτικών ομάδων στο πλαίσιο ενός ενιαίου κράτους. Σύμφωνα με τις διατάξεις της γερμανικής νομοθεσίας πολίτης καθίσταται κάποιος εάν: 1. Έχει έναν γονέα Γερμανό πολίτη με τη γέννηση του (Abstammungsprinzip, κριτήριο προέλευσης. Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του αίματος ήτοι της εθνοφυλετικής καταγωγής (jus sanguinis). Όσον αφορά στην διαδικασία της πολιτογράφησης, της ένταξης, δηλαδή, αλλοδαπών στην γερμανική κοινωνία, η γερμανική νομοθεσία προβλέπει πλέον ότι ένας μετανάστης αποκτά το δικαίωμα πολιτογράφησης (Einbürgerung) εάν έχει γεννηθεί στην επικράτεια του γερμανικού κράτους (Geburtsortprinzip, κριτήριο τόπου γέννησης. Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του εδάφους (jus soli). Η πολιτογράφηση ενός αλλοδαπού μετανάστη πραγματοποιείται μόνον σε περίπτωση που ισχύουν όλες οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α. Να είναι επί οκτώ (8) συνεχόμενα έτη μόνιμος και νόμιμος κάτοικος της Γερμανίας. β. Να έχει στην κατοχή του άδεια ή δικαίωμα διαμονής. γ. Να γνωρίζει την γερμανική γλώσσα σε ικανοποιητικό επίπεδο, ήτοι επάρκειας. δ. Να έχει λευκό ποινικό μητρώο. ε. Να αποδέχεται τις αρχές του γερμανικού Συντάγματος. στ. Να έχει την δυνατότητα οικονομικής συντήρησης τόσο του εαυτού του όσο και των μελών της οικογένειάς του, χωρίς να λαμβάνει κρατικό επίδομα. ζ. Να αποποιηθεί της προηγούμενης ιθαγένειάς του. Εξαιρούνται οι πολίτες κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι μπορούν να διατηρήσουν την ιθαγένεια της χώρας προέλευσής τους. Τα τέκνα αλλοδαπών γονέων, τα οποία έχουν γεννηθεί στην Γερμανία, λαμβάνουν την γερμανική υπηκοότητα μόνον σε περίπτωση που έχουν γεννηθεί μετά την 1/1/2000 και ισχύουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α. τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο γονέων του τέκνου πρέπει να διέθετε οκτώ (8) έτη νόμιμης και μόνιμης διαβίωσης στην Γερμανία προτού το τέκνο γεννηθεί. β. τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο γονέων του τέκνου πρέπει να διέθετε απεριόριστο δικαίωμα διαμονής (Aufenthaltsberechtigung) ή απεριόριστη άδεια διαμονής (unbefristete Aufenthaltserlaubnis) στην Γερμανία τουλάχιστον για τρία (3) έτη. Και πάλι η γερμανική ιθαγένεια δεν απονέμεται κατά τρόπο αυτόματο, αλλά κατόπιν σχετικής υποβολής αίτησης κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στη συμπλήρωση των δεκαοκτώ έως και τα είκοσι τρία έτη. Στην Γερμανία εξακολουθεί να ισχύει η απαγόρευση εισαγωγής εργατικού δυναμικού, η οποία καθιερώθηκε το 1973, όταν για πρώτη φορά διαπιστώθηκε η προβληματική κατάσταση, η οποία σταδιακά προέκυπτε στο εσωτερικό της γερμανικής κοινωνίας λόγω της εισόδου μεταναστευτικού πληθυσμού. Σε γενικές γραμμές, η γερμανική νομοθεσία εντάσσεται στο λεγόμενο εθνοτικό πρότυπο μεταναστευτικής πολιτικής, όπως οι νομοθεσίες και άλλων ευρωπαϊκών κρατών (Αυστρία, Ελβετία, Δανία, Ιταλία).

1.2. Η αυστριακή νομοθεσία για την απόδοση ιθαγένειας

Η αυστριακή νομοθεσία προβλέπει ότι η απόκτηση της αυστριακής ιθαγένειας είναι δυνατή μέσω των εξής τρόπων: 1.Εάν έχει έναν γονέα Αυστριακό πολίτη με τη γέννηση του. 2. Εάν διοριστεί ως καθηγητής σε πανεπιστημιακό ίδρυμα του αυστριακού κράτους. Στην περίπτωση αυτή ο/η σύζυγος και τα τέκνα του διδάσκοντος λαμβάνει με διαδικασία δήλωσης την αυστριακή υπηκοότητα. 3. Με ειδοποίηση, η οποία αφορά άτομα, τα οποία υπέστησαν διώξεις από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς, στο οποίο είχε υπαχθεί η Αυστρία την περίοδο 1938-45. Η πολιτογράφηση ενός αλλοδαπού μετανάστη δεν πραγματοποιείται κατά τρόπο αυτόματο, αντιθέτως πραγματοποιείται μόνον σε περίπτωση που ισχύουν όλες οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α. Να είναι επί δέκα (10) συνεχόμενα έτη μόνιμος και νόμιμος κάτοικος της Γερμανίας. Η προϋπόθεση αυτή είναι δυνατόν να μειωθεί στο χρονικό διάστημα των έξι (6) ετών, εάν ο υποψήφιος προς πολιτογράφηση εμπίπτει σε μία ή περισσότερες από τις κάτωθι κατηγορίες: α1. Να έχει απωλέσει την προηγούμενη ιθαγένειά του. α2. Να διακρίνεται για εξέχοντα επιτεύγματα στον τομέα της επιστήμης ή του αθλητισμού. α3. Να είναι σε θέση να αποδείξει ότι έχει επιτύχει σε υψηλό βαθμό την προσωπική και επαγγελματική του ενσωμάτωση στην αυστριακή κοινωνία. α4. Εάν αιτείται πολιτικού ασύλου. α5. Εάν είναι πολίτης κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. α6. Εάν έχει γεννηθεί στην επικράτεια του κράτους της Αυστρίας. β. Να μην έχει καταδικαστεί για ποινή ίση ή μεγαλύτερη των τριών (3) μηνών στην Αυστρία ή στο εξωτερικό. γ. Να μην εκκρεμεί δικαστική δίωξη σε βάρος του. δ. Να μην έχει ανακληθεί η άδεια παραμονής και να μην εκκρεμεί διαδικασία άρσης αυτής. ε. Να έχει την δυνατότητα οικονομικής συντήρησης του εαυτού του, χωρίς να λαμβάνει κρατικό επίδομα, εκτός εάν συντρέχουν αντικειμενικοί λόγοι (λ.χ. θέματα υγείας). στ. Να διατηρεί θετική στάση έναντι της Αυστρίας, στάση η οποία προκύπτει από την καθόλου συμπεριφορά του, να μην αποτελεί απειλή για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, καθώς και για τα εθνικά συμφέροντα του αυστριακού κράτους. ζ. Να μην διατηρεί σχέσεις με ξένα κράτη, τα οποία διατηρούν δυσμενείς σχέσεις με το κράτος της Αυστρίας και θα έβλαπταν το τελευταίο. η. Να αποποιηθεί της προηγούμενης ιθαγένειάς του. θ. Να γνωρίζει την γερμανική γλώσσα σε ικανοποιητικό επίπεδο. ι. Να διαθέτει σε γενικές γραμμές άριστη συμπεριφορά.

1.3. Η ελβετική νομοθεσία για την απόδοση ιθαγένειας

Η ελβετική νομοθεσία για την απόδοση της ιθαγένειας είναι από τις πλέον συντεταγμένες και προσεγμένες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, χαρακτηρίζεται δε από σαφές αυστηρό και οριοθετημένο νομικό πλαίσιο, διαφυλάσσοντας την ευημερία και τον τρόπο ζωής του ελβετικού κράτους. Η Ελβετία ως κράτος διαθέτει ομοσπονδιακό πολιτειακό σύστημα και η απόδοση της ιδιότητας του Ελβετού πολίτη αφορά σε επίπεδο συγκεκριμένης κοινότητας και καντονιού. Κατ’ αρχήν σε ομοσπονδιακό επίπεδο πολίτης καθίσταται κάποιος Ελβετός εάν ισχύουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις: 1. Έχει έναν γονέα Ελβετό πολίτη με τη γέννηση του (Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του αίματος ήτοι της εθνοφυλετικής καταγωγής (jus sanguinis). 2. Εάν έχει υιοθετηθεί έως την ηλικία των 18 ετών, έως ότου ενηλικιωθεί, δηλαδή, από Ελβετό πολίτη. Η απόδοση της ελβετικής ιθαγένειας δεν συμβαίνει επ’ ουδενί κατά τρόπο αυτόματο, ήτοι απλώς με την γέννηση κάποιου εντός του ελβετικού κράτους. Όσον αφορά στην διαδικασία της πολιτογράφησης, της ένταξης, δηλαδή, αλλοδαπών στην ελβετική κοινωνία, η ελβετική νομοθεσία προβλέπει ότι σε ομοσπονδιακό επίπεδο ένας μετανάστης αποκτά το δικαίωμα πολιτογράφησης (Einbürgerung), σε περίπτωση που ισχύουν όλες οι ακόλουθες προϋποθέσεις. Ο ενδιαφερόμενος να πολιτογραφηθεί αλλοδαπός θα πρέπει: α. Να είναι επί δώδεκα (12) συνεχόμενα έτη μόνιμος και νόμιμος κάτοικος της Ελβετίας. β. Να έχει αφομοιωθεί από πολιτιστικής άποψης, ήτοι θα πρέπει να γνωρίζει τα ελβετικά έθιμα και τις ελβετικές πολιτιστικές παραδόσεις. γ. Να τηρεί το νομοθετικό πλαίσιο του ελβετικού κράτους. Να μην έχει καταδικαστεί σε κάποιο είδος φυλάκισης και να μην εκκρεμούν κατηγορίες εναντίον του. δ. Να μη θέτει σε κίνδυνο την εσωτερική ή εξωτερική ασφάλεια του ελβετικού κράτους. Η διάταξη αυτή αφορά κυρίως στους μουσουλμάνους μετανάστες ισλαμιστικών πεποιθήσεων. Σε περίπτωση απορριπτικής απόφασης επί αίτησης πολιτογράφησης, δεν υφίσταται δικαίωμα άσκησης έφεσης κατά της ως ανωτέρω απορριπτικής απόφασης. Οι ανωτέρω (α-δ) προϋποθέσεις ισχύουν για την κατ’ αρχήν αποδοχή της αίτησης πολιτογράφησης του αλλοδαπού σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Κατόπιν ο ενδιαφερόμενος αλλοδαπός λαμβάνει την άδεια να αιτηθεί πολιτογράφησης στο επίπεδο του καντονιού και της κοινότητας. Τα επιμέρους καντόνια του ελβετικού κράτους διαθέτουν ιδιαίτερη νομοθεσία για την διαδικασία πολιτογράφησης. Οι προϋποθέσεις ποικίλουν και το χρονικό διάστημα μόνιμης και νόμιμης διαβίωσης σε κάποιο καντόνι ποικίλλει από τα δύο (2) έως και τα δώδεκα (12) έτη. Το αυτό ισχύει και για τις κοινότητες του ελβετικού κράτους.

1.4. Η δανική νομοθεσία για την απόδοση ιθαγένειας

Η δανική νομοθεσία για την απόδοση της ιθαγένειας είναι ιδιαίτερα προσεγμένη και θα ήταν δυνατόν να χρησιμεύσει ως πρότυπο για αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις στην ισχύουσα ελληνική νομοθεσία. Στην Δανία πολίτης καθίσταται κάποιος εάν: 1. Έχει έναν γονέα Δανό πολίτη με τη γέννηση του (Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του αίματος ήτοι της εθνοφυλετικής καταγωγής (jus sanguinis). 2. Εάν έχει υιοθετηθεί έως την ηλικία των 12 ετών από Δανό πολίτη. 3. Εάν η μητέρα του παντρευτεί Δανό πολίτη πριν ο ίδιος γίνει 18 ετών. 4. Με δήλωση για τους πολίτες των λεγομένων νορδικών χωρών (Φινλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Σουηδία). Πρόκειται ουσιαστικά για μια απλοποιημένη διαδικασία πολιτογράφησης υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ενδιαφέρον είναι ότι το σημείο αυτό, όπως και το (1) εισάγουν όρους εθνοφυλετικής καταγωγής και πολιτισμικής συνάφειας στην απόδοση ιθαγένειας. 5. Με πολιτογράφηση. Στην περίπτωση της πολιτογράφησης, ο ενδιαφερόμενος μετανάστης οφείλει να προχωρήσει σε μία σειρά ενεργειών. Αυτές είναι οι κατωτέρω: α. Ένα είδος επίσημης δήλωσης πίστης στη Δανία. β. Πρέπει να αναφέρει όλες τις παραβάσεις που έχει κάνει ή για τις οποίες έχει κατηγορηθεί, ακόμα και για κάτι τόσο ασήμαντο όσο ένα πρόστιμο για υπερβολική ταχύτητα. Αν αργότερα διαπιστωθεί ότι ο μετανάστης είχε αποκρύψει κάποιο στοιχείο, είναι εφικτή η ανάκληση της απόδοσης ιθαγένειας. γ. Να αποποιηθεί την προηγούμενη ιθαγένειά του. δ. Να είναι επί εννέα (9) συνεχόμενα έτη μόνιμος και νόμιμος κάτοικος της Δανίας. ε. Να μην έχει καταδικαστεί σε κάποιο είδος φυλάκισης και να μην εκκρεμούν κατηγορίες εναντίον του. Για κάποια δε αδικήματα προστίθεται χρόνος τον οποίο πρέπει να περιμένει κάποιος για να μπορέσει να πολιτογραφηθεί. στ. Να μη χρωστά στο κράτος. ζ. Να συντηρεί τον εαυτό του, να μην έχει δεχτεί κανενός είδους κρατικής κοινωνικής βοήθειας ή επιδόματος για χρονικό διάστημα, το οποίο θα καλύπτει τα τεσσεράμισι (4,5 ) τουλάχιστον από τα τελευταία πέντε (5 ) έτη. η. Γνώση της δανέζικης γλώσσας είτε με ειδικό τεστ είτε έχοντας περάσει τις εξετάσεις μετά την τρίτη τάξη του Γυμνασίου. θ. Να περάσει από τεστ πολίτη που εξετάζει τις γνώσεις του για τη κοινωνία, κουλτούρα και ιστορία της Δανίας.

1.5 Η γαλλική νομοθεσία για την απόδοση ιθαγένειας

Η γαλλική νομοθεσία για την απόδοση της ιθαγένειας αντανακλά το λεγόμενο ρεπουμπλικανικό μοντέλο ενσωμάτωσης των μεταναστών στον κοινωνικό ιστό του κράτους. Η γαλλική νομοθεσία βασίζεται στον Αστικό Κώδικα (Code civil), συγκεκριμένα στα άρθρα 17 έως 33.2, καθώς και στο Διάταγμα 93/1362, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 30-12-1993. Η γαλλική νομοθεσία προβλέπει ότι η απόκτηση της γαλλικής ιθαγένειας είναι δυνατή μέσω των εξής τρόπων: 1. Εάν έχει έναν γονέα Γάλλο πολίτη με τη γέννηση του (Πρόκειται για εφαρμογή της νομικής έννοιας του δικαίου του αίματος ήτοι της εθνοφυλετικής καταγωγής (jus sanguinis). 2. Εάν έχει γονέα, ο οποίος έχει γεννηθεί στην επικράτεια του γαλλικού κράτους. 3. Εάν τουλάχιστον ο ένας εκ των γονέων του, με τον οποίον συγκατοικεί, έχει αποκτήσει την γαλλική ιθαγένεια. 4. Εάν έχει γεννηθεί στην επικράτεια του γαλλικού κράτους από γονείς, οι οποίοι έχουν στερηθεί της ιθαγένειάς τους ή αν προέρχεται από κράτος, στο οποίο δεν επιτρέπεται να αποκτήσει την ιθαγένεια των γονέων του. Η απόκτηση της γαλλικής ιθαγένειας αναιρείται, εάν ο μετανάστης λάβει την ιθαγένεια ενός εκ των δύο γονέων του πριν την ενηλικίωση. 5. Εάν έχει γεννηθεί στην επικράτεια του γαλλικού κράτους και έχει παραμείνει σε αυτήν για χρονικό διάστημα τουλάχιστον πέντε (5) ετών από την ηλικία των ένδεκα (11) ετών, οπότε λαμβάνει αυτοδίκαια την ιθαγένεια κατά την ενηλικίωση. Εάν έχει γεννηθεί στην επικράτεια του γαλλικού κράτους και έχει παραμείνει σε αυτήν για χρονικό διάστημα τουλάχιστον πέντε (5) ετών είναι δυνατόν να αποκτήσει την ιθαγένεια στην ηλικία των δεκαέξι (16) ετών με υποβολή υπεύθυνης δήλωσης. 6. Εάν είναι σύζυγος Γάλλου πολίτη, οπότε λαμβάνει την ιθαγένεια έπειτα από συνεχές χρονικό διάστημα τεσσάρων (4) ετών γάμου και εφόσον οι δύο σύζυγοι δεν τελούν σε διάσταση και ο ενδιαφερόμενος αλλοδαπός έχει επαρκή γνώση της γαλλικής γλώσσας. Η πολιτογράφηση ενός ενήλικου αλλοδαπού μετανάστη δεν πραγματοποιείται κατά τρόπο αυτόματο, αντιθέτως πραγματοποιείται μόνον σε περίπτωση που ισχύουν όλες οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α. Να είναι επί πέντε (5) συνεχόμενα έτη μόνιμος και νόμιμος κάτοικος της Γαλλίας. Το χρονικό αυτό διάστημα είναι δυνατόν να μειωθεί κατά το δοκούν ή και να απαλειφθεί τελείως για αλλοδαπούς, οι οποίοι εντάσσονται σε μία από τις κάτωθι κατηγορίες: α1. Όσοι έχουν υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, μεταξύ αυτών στην Λεγεώνα των Ξένων. α2. Όσοι προέρχονται από γαλλόφωνη περιοχή του εξωτερικού. (Η ρύθμιση αυτή αφορά σε γαλλόφωνους αλλοδαπούς από τα πρώην αποικιακά εδάφη ή από το γαλλόφωνο τμήμα του Καναδά). α3. Όσοι έχουν φοιτήσει σε γαλλικό σχολείο. α4. Όσοι έχουν προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο γαλλικό κράτος. β. Να χαρακτηρίζεται από ηθική στάση, ήτοι να διαθέτει άρτιο χαρακτήρα, ευγενή συμπεριφορά και αίσθημα αφοσίωσης προς το γαλλικό κράτος. Τα δεδομένα αυτά πιστοποιούνται με σχετική έρευνα, η οποία διεξάγεται σε επίπεδο νομαρχιών. Στο πλαίσιο αυτό διερευνώνται ενδεχόμενες καταδικαστικές αποφάσεις της δικαιοσύνης σε βάρος του υποψηφίου προς πολιτογράφηση αλλοδαπού, τόσο στην Γαλλία όσο και στο εξωτερικό, περιλαμβανομένης και της χώρας προέλευσης. γ. Να χαρακτηρίζεται από αφομοίωση στην γαλλική κοινωνία, η οποία πιστοποιείται με σχετική συνέντευξη του υποψηφίου προς πολιτογράφηση αλλοδαπού ενώπιον αρμόδιου κρατικού λειτουργού. Στην προϋπόθεση αυτή ανήκει και η επαρκής γνώση της γαλλικής γλώσσας. δ. Να μην έχει καταδικαστεί για ποινικά αδικήματα, τα οποία στρέφονται κατά των συμφερόντων του γαλλικού κράτους ή να μην έχει καταδικαστεί για αδικήματα που αφορούν σε τρομοκρατική δράση ή να μην έχει καταδικαστεί για οποιοδήποτε αδίκημα, το οποίο επισύρει ποινή ίση ή μεγαλύτερη της κάθειρξης διαρκείας έξι (6) μηνών. ε. Να μην εκκρεμεί μη υλοποιηθείσα απόφαση απέλασης ή απαγόρευσης εισόδου στην επικράτεια του γαλλικού κράτους. Εκτός των ανωτέρω προϋποθέσεων ισχύουν ορισμένες πρόσθετες περιοριστικές διατάξεις όσον αφορά στην πολιτογράφηση. Αυτές είναι οι ακόλουθες: α. Η πολιτογράφηση πραγματοποιείται με έκδοση διατάγματος, όχι με απλή υπεύθυνη δήλωση. β. Η πολιτογράφηση είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική, ήτοι δεν θεωρείται δικαίωμα του αλλοδαπού ή υποχρέωση της γαλλικής πολιτείας. γ. Η πολιτογράφηση επαφίεται στην βούληση της κυβέρνησης, ακόμη και αν ισχύουν όλες οι τυπικές προϋποθέσεις. Η αντίστιξη με το προτεινόμενο ελληνικό νομοσχέδιο είναι εμφανής, αφού σε αυτό προτείνεται η απόδοση της ιθαγένειας σε τέκνα αλλοδαπών κατά τρόπο αυτόματο με την γέννησή τους και όχι στην ηλικία των δεκαέξι ετών ή κατά την ενηλικίωση, όπως στην Γαλλία. Επίσης το προτεινόμενο ελληνικό νομοσχέδιο προβαίνει σε ενέργειες περιορισμού της κρατικής δικαιοδοσίας, καθώς υποχρεώνει το ελληνικό κράτος να αποδώσει κάθε φορά την ιθαγένεια, εφόσον έχουν εκπληρωθεί οι οριζόμενες προϋποθέσεις – σε αντίθεση με το γαλλικό νομοσχέδιο, στο οποίο προβλέπεται ότι η πολιτογράφηση επαφίεται στην βούληση της κυβέρνησης, ενώ επίσης το προτεινόμενο ελληνικό νομοσχέδιο υποχρεώνει το ελληνικό κράτος να αιτιολογεί τις απορριπτικές εκθέσεις βάσει των τεθεισών προϋποθέσεων ενώ στο γαλλικό νομοσχέδιο δεν προβλέπεται κάποια αντίστοιχη ρύθμιση.

2.1 Η περίπτωση της Ελλάδος

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με την κυρίαρχη νομοθεσία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, προβλέπει ιδιαίτερα συνοπτικές και ευνοϊκές για τους μετανάστες και λαθρομετανάστες προϋποθέσεις πολιτογράφησης: 1. Παρέχει την ελληνική ιθαγένεια κατά τρόπο αυτόματο, ήτοι χωρίς κάποια υποχρέωση υποβολής δήλωσης, με τη γέννηση, σε τέκνα μεταναστών, οι οποίοι έχουν συμπληρώσει πενταετία νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα και αυτό μάλιστα με μία απλή υπεύθυνη δήλωση των γονέων τους. 2. Παρέχει την ελληνική ιθαγένεια κατά τρόπο αυτόματο, ήτοι χωρίς κάποια υποχρέωση υποβολής δήλωσης, με τη γέννηση σε τέκνα μεταναστών, τα οποία παρακολούθησαν έξι (6) έτη διδασκαλίας και μάλιστα όχι συνεχόμενα σε ελληνικό σχολείο, ανεξαρτήτως νομικού καθεστώτος των γονέων τους, με μία απλή υπεύθυνη δήλωση των γονέων τους. Σε περίπτωση δε που οι γονείς αμελήσουν να υποβάλουν την ανωτέρω δήλωση για ως άνω αναφερόμενες περιπτώσεις, τα τέκνα αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια κατά τρόπο αυτόματο με μία απλή δήλωση κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στη συμπλήρωση των δεκαοκτώ έως και τα είκοσι ένα έτη. 3. Παρέχει την ελληνική ιθαγένεια σε τέκνα μεταναστών, τα οποία παρακολούθησαν τα τρία (3) πρώτα έτη της υποχρεωτικής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τα άτομα αυτά θα αποκτούν, όπως και στην περίπτωση (2) την ελληνική ιθαγένεια κατά τρόπο αυτόματο με μία απλή δήλωση κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στη συμπλήρωση των δεκαοκτώ έως και τα είκοσι ένα έτη. 4. Παρέχει την ελληνική ιθαγένεια κατά τρόπο αυτόματο, ήτοι χωρίς κάποια υποχρέωση υποβολής δήλωσης, σε τέκνα μετανάστη γονέα, ο οποίος γεννήθηκε και κατοικεί μόνιμα στην Ελλάδα από τη γέννησή του. 5. Σε περίπτωση, κατά την οποία ένας ενήλικας μετανάστης δεν εμπίπτει σε κάποια εκ των ανωτέρω τεσσάρων κατηγοριών, θεωρείται προϋπόθεση πολιτογράφησης η απλή διαμονή στην Ελλάδα επί πέντε (5) από τα τελευταία δέκα (10) έτη. 6. Δεν εξετάζει καθόλου την διάσταση του χαρακτήρα ή του υπόβαθρου του υποψηφίου προς πολιτογράφηση αλλοδαπού, καθώς δεν προβλέπεται, όπως συμβαίνει στην γαλλική νομοθεσία. 7. Δεν προβλέπει την δυνατότητα έλξης καταρτισμένου προσωπικού, όπως συμβαίνει στο νομοθετικό πλαίσιο της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Δανίας, αντιθέτως δεν απαιτεί ούτε καν ελάχιστες εγγυήσεις για την προσωπικότητα του υποψηφίου προς πολιτογράφηση αλλοδαπού. 8. Δεν προβλέπει την αφομοίωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, αντανακλώντας ακραίες, παρωχημένες και ήδη αποτυχημένες σε όλη την Ευρώπη τοποθετήσεις περί μαξιμαλιστικής πολυπολιτισμικότητας. Στο σημείο αυτό εντάσσεται και το γεγονός ότι το προτεινόμενο ελληνικό νομοσχέδιο δεν προβλέπει την υποχρεωτική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας σε επίπεδο επάρκειας από τον υποψήφιο προς πολιτογράφηση αλλοδαπό. Το προτεινόμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ συνιστά νομική υποχώρηση και αναχρονιστικό πλαίσιο αναφοράς της πολιτογράφησης των μεταναστών, όπως δε καταδείχθηκε αναλυτικά ανωτέρω, τελεί σε ριζική ασυμφωνία με την ισχύουσα ευρωπαϊκή νομοθεσία. Και αυτό διότι η διαδικασία της πολιτογράφησης πραγματοποιείται με ιδιαίτερα απλουστευμένο και πρόχειρο τρόπο για τους μετανάστες της δεύτερης γενιάς και εντελώς αυτόματα για τους μετανάστες της τρίτης γενιάς. Οι διαφορές ανάμεσα στο πρότυπο της Γερμανίας, της Ελβετίας, της Αυστρίας, της Δανίας και της Γαλλίας και στις αντίστοιχες προτεινόμενες νομοθετικές μεταβολές στην Ελλάδα είναι πολυάριθμες και δεν αφορούν απλώς στους τύπους, αλλά και την ουσία του νόμου. Το προτεινόμενο ελληνικό πλαίσιο ουσιαστικά προχωρεί στην πολιτογράφηση όλων σχεδόν των μεταναστών και των λαθρομεταναστών. Ενώ στα περισσότερα από τα ανωτέρω ευρωπαϊκά νομοθετικά πλαίσια απαιτείται η οικονομική αυτοσυντήρηση του μετανάστη και η επί εννέα έτη σταθερή παραμονή του και φυσικά η κατά το διάστημα αυτό άμεμπτη από νομικής άποψης συμπεριφορά του, στο προτεινόμενο ελληνικό νομοσχέδιο το διάστημα αυτό μειώνεται δραστικά στα πέντε έτη, χωρίς αυτό το χρονικό διάστημα να απαιτείται να είναι συνεχές, ενώ δεν υπάρχει ρήτρα για την ενδεχόμενη παραβατική συμπεριφορά του μετανάστη. Όσον αφορά δε στην εκπαίδευση των μεταναστών απαιτείται απλώς τριετής υποχρεωτική παρακολούθηση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δηλαδή ο μετανάστης να έχει φοιτήσει έως την Γ΄ Δημοτικού. Με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό κράτος θα καταστεί πόλος έλξης ενός ακατάρτιστου και χωρίς υψηλό πολιτιστικό υπόβαθρο, πληθυσμού μεταναστών, ενώ στην Δανία και την Ελβετία το νομοσχέδιο λαμβάνει πρόνοια για την προσέλκυση μεταναστών με τεχνικές δεξιότητες και γνώσεις. Σε γενικές δε γραμμές η απόδοση της ιθαγένειας πραγματοποιείται πολύ πιο επιμελημένα και έπειτα από αυξημένο χρονικό διάστημα παραμονής στην εκάστοτε χώρα σε σχέση με το προτεινόμενο ελληνικό νομοσχέδιο. Ενώ στην Δανία απαιτείται η ταυτόχρονη αποποίηση της προγενέστερης ιθαγένειας, στην Ελλάδα ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν εξετάζεται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ωστόσο, συντηρείται το ψυχικό και ιδεολογικό ρήγμα με το ελληνικό κράτος και δυσχεραίνεται η διαδικασία ομαλής αφομοίωσης των μεταναστών. 2.2 Πρόταση ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής Ο ισχύων Κώδικας Ελληνικής Ιθαγένειας (Ν. 3284/2004, δημοσιευμένος στο ΦΕΚ 217/τ.Α΄/2004) παρέχει ένα ασφαλές πλαίσιο ανάπτυξης μίας σύγχρονης μεταναστευτικής πολιτικής, συγχρονισμένης με την πολιτική και νομοθετική πραγματικότητα των ευρωπαϊκών κρατών. Ιδίως η διατήρηση του άρθρου 5 του ισχύοντος Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αποτελεί προϋπόθεση κοινωνικής σταθερότητας και ομαλής ένταξης των αλλοδαπών μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Το άρθρο έχει ως εξής: «Άρθρο 5. Για τον αλλοδαπό, που επιθυμεί να αποκτήσει την Ελληνική Ιθαγένεια με πολιτογράφηση, απαιτείται να: α) Είναι ενήλικος κατά το χρόνο υποβολής της αίτησης πολιτογράφησης. β) Μην έχει καταδικασθεί τελεσίδικα, κατά την τελευταία δεκαετία πριν από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης, σε ποινή στερητική της ελευθερίας τουλάχιστον ενός έτους ή, ανεξαρτήτως ποινής και χρόνου έκδοσης της καταδικαστικής απόφασης, για εγκλήματα προσβολών του πολιτεύματος, προδοσίας της χώρας, ανθρωποκτονίας από πρόθεση και επικίνδυνης σωματικής βλάβης, εγκλήματα σχετικά με την εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών, τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, διεθνή οικονομικά εγκλήματα, εγκλήματα με χρήση μέσων υψηλής τεχνολογίας, εγκλήματα περί το νόμισμα, αντίστασης κατά της αρχής, αρπαγής ανηλίκων, κατά της γενετήσιας ελευθερίας και οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής, κλοπής, απάτης, υπεξαίρεσης, εκβίασης, τοκογλυφίας, του νόμου περί μεσαζόντων, πλαστογραφίας, ψευδούς βεβαίωσης, συκοφαντικής δυσφήμισης, λαθρεμπορίας, εγκλήματα που αφορούν τα όπλα, αρχαιότητες, την προώθηση λαθρομεταναστών στο εσωτερικό της χώρας ή τη διευκόλυνση μεταφοράς ή προώθησης τους ή της εξασφάλισης καταλύματος σε αυτούς για απόκρυψη ή για παραβάσεις της νομοθεσίας για την εγκατάσταση και κίνηση αλλοδαπών στην Ελλάδα, γ) Μην εκκρεμεί σε βάρος του απόφαση απέλασης. 2. Για τον αλλοδαπό που είναι αλλογενής απαιτείται επιπλέον να: α) Διαμένει νόμιμα στην Ελλάδα δέκα συνολικά έτη την τελευταία δωδεκαετία πριν από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης. Για τον ανιθαγενή αλλοδαπό ή για τον αλλοδαπό που έχει αναγνωρισθεί ως πρόσφυγας αρκεί διαμονή στην Ελλάδα πέντε ετών μέσα στην τελευταία δωδεκαετία πριν από την υποβολή της αίτησης. Στον ανωτέρω κατά περίπτωση απαιτούμενο χρόνο δεν προσμετράται ο χρόνος που διάνυσε ο αλλοδαπός στην Ελλάδα ως διπλωματικός ή διοικητικός υπάλληλος ξένης χώρας. Η χρονική προϋπόθεση της δεκαετούς διαμονής δεν απαιτείται γι' αυτόν που είναι σύζυγος Έλληνα ή Ελληνίδας, διαμένει τουλάχιστον επί μία τριετία στην Ελλάδα και έχει αποκτήσει τέκνο, καθώς και για εκείνον που έχει γεννηθεί και κατοικεί συνεχώς στην Ελλάδα. Για τους συζύγους Ελλήνων διπλωματικών υπαλλήλων που έχουν συμπληρώσει, οποτεδήποτε, ένα έτος διαμονής στην Ελλάδα και υπηρετούν στο εξωτερικό, προσμετράται για τη συμπλήρωση του παραπάνω χρόνου και ο χρόνος παραμονής τους στο εξωτερικό λόγω της υπηρεσίας των Ελλήνων συζύγων τους. β) Έχει επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και γενικά του ελληνικού πολιτισμού. 3. Αθλητές Ολυμπιακών αθλημάτων που έχουν συμπληρώσει πενταετή νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα κατά την τελευταία δωδεκαετία, μπορούν να αποκτήσουν την Ελληνική Ιθαγένεια, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 5 έως 9 του παρόντος Κώδικα, εφόσον έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν στην αντίστοιχη ελληνική εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους διεθνείς κανονισμούς του οικείου αθλήματος, μετά από εισήγηση της οικείας εθνικής ομοσπονδίας και σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής». Με βάση τον ισχύοντα Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια οι κάτωθι κατηγορίες: 1. Τα παιδιά που ο ένας από τους γονείς τους είναι Έλληνας ή Ελληνίδα, με τη γέννησή τους. 2. Όποιος γεννιέται στην Ελλάδα και δεν έχει άλλη ιθαγένεια. 3. Αλλοδαπός που υιοθετήθηκε από Έλληνα ή Ελληνίδα πριν από την ενηλικίωσή του, από την υιοθεσία. 4, Ομογενείς αλλοδαποί οι οποίοι εισήχθησαν σε σχολές των ενόπλων δυνάμεων ή κατετάγησαν ως εθελοντές. 5. Αλλοδαποί ενήλικες, με πολιτογράφηση, εφόσον διαμένουν νόμιμα στη χώρα για χρονικό διάστημα τουλάχιστον δέκα (10) ετών κατά την τελευταία 12ετία πριν από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης, έχουν επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού. 6. Ομογενείς ενήλικες, με πολιτογράφηση, χωρίς να απαιτείται η παραμονή στην χώρα για χρονικό διάστημα τουλάχιστον δέκα (10) ετών, χωρίς παράβολο και χωρίς να περνούν από συνέντευξη από την Επιτροπή Πολιτογράφησης. 7. Αναγνωρισθέντες πρόσφυγες, εφόσον διαμένουν τουλάχιστον πέντε (5) έτη μέσα στην τελευταία 12ετία, πριν από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης και έχουν επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού. 8. Σύζυγος Έλληνα ή Ελληνίδας που μένει τουλάχιστον τρία (3) χρόνια νόμιμα στη Χώρα και έχει αποκτήσει τέκνο και έχει επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού. 9. Όποιος έχει γεννηθεί, κατοικεί συνεχώς στην Ελλάδα και έχει επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού. 10. Τα παιδιά του αλλοδαπού που πολιτογραφήθηκε Έλληνας, χωρίς άλλη διατύπωση, εφόσον κατά την πολιτογράφηση είναι ανήλικα και άγαμα. 11. Οι αθλητές ολυμπιακών αθλημάτων, οι οποίοι έχουν συμπληρώσει μόνιμη και νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα διαρκείας τουλάχιστον πέντε (5) ετών κατά την τελευταία δωδεκαετία, εφόσον έχουν δικαίωμα να αγωνιστούν στην αντίστοιχη ελληνική εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους διεθνείς κανονισμούς του οικείου αθλήματος, μετά από εισήγηση της οικείας εθνικής ομοσπονδίας και σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. 12. Ομογενείς που κατοικούν σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ύστερα από αίτηση στην οικεία ελληνική προξενική αρχή, εφόσον είναι ενήλικοι, δεν μπορεί να διαπιστωθεί η ελληνική ιθαγένειά τους βάσει των διεθνών συνθηκών και ύστερα από γνωμοδότηση τριμελούς επιτροπής υπό τον πρόξενο ότι είναι πράγματι ομογενείς. 13. Αλλοδαπός που προσέφερε στην Ελλάδα εξαιρετικές υπηρεσίες ή του οποίου η πολιτογράφηση μπορεί να εξυπηρετήσει εξαιρετικό συμφέρον της Χώρας (τιμητική πολιτογράφηση), χωρίς να απαιτούνται άλλες προϋποθέσεις. Άλλωστε η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών εκείνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες έχουν ήδη ενσωματώσει στο εθνικό δίκτυο όλες τις σχετικές με τους μετανάστες οδηγίες. Ειδικότερα: α) με το Π.Δ. 160/2006, το οποίο συμπληρώνει τον Ν.3386/2005 (Είσοδος, διαμονή και κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων χωρών στην Ελληνική επικράτεια) ενσωματώνεται η οδηγία 2003/109/ΕΚ που αφορά στους επί μακρόν διαμένοντες υπηκόους τρίτων χωρών στην Ελλάδα. Δηλαδή, ρυθμίστηκε για πρώτη φορά το καθεστώς των επί μακρόν διαμενόντων στην Ελλάδα με την εξασφάλιση ίσης μεταχείρισής τους με τους ημεδαπούς σ’ ένα ευρύ φάσμα του οικονομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, διευκολύνοντας την κοινωνική ένταξή τους και την απόκτηση, σε δεύτερο χρόνο, πολιτικών δικαιωμάτων. β) με το Π.Δ.131/13-7-2006 λήφθηκε πρόνοια για τη διευκόλυνση της οικογενειακής επανένωσης γ) με το Π.Δ. 106/2007 περί ελεύθερης κυκλοφορίας και διαμονής στην ελληνική επικράτεια πολιτών της Ε.Ε. και μελών των οικογενειών τους ενσωματώθηκε η οδηγία 2004/38/ΕΚ. Ενδεχόμενες τροποποιήσεις στην ισχύουσα νομοθεσία είναι δυνατόν να αφορούν επιμέρους διατυπώσεις του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, όχι όμως την ουσία του. Οι υποψήφιοι προς πολιτογράφηση αλλοδαποί θα πρέπει να υποβάλλουν σχετικό αίτημα προς τις ελληνικές αρχές, το οποίο δέον, όπως εξετάζεται άπαξ, ήτοι δεν θα πρέπει να υφίσταται δυνατότητα εκ νέου υποβολής αιτήματος πολιτογράφησης ή η δυνατότητα άσκησης έφεσης κατά ενδεχόμενης απορριπτικής απόφασης. Οι ελάχιστες τυπικές προϋποθέσεις, τις οποίες θα πρέπει να πληροί ο υποψήφιος προς πολιτογράφηση, είναι δυνατόν να είναι οι εξής: α. Να είναι ενήλικος κατά τον χρόνο υποβολής της αίτησης πολιτογράφησης. β. Να είναι μόνιμος και νόμιμος κάτοικος του ελληνικού κράτους για συνεχόμενο χρονικό διάστημα δέκα (10) ετών πριν από την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης. [αντί για 12, όπως ίσχυε έως τώρα με τον Ν. 3284/2004] γ. Να έχει στην κατοχή του άδεια ή δικαίωμα διαμονής. δ. Να έχει λευκό ποινικό μητρώο. Να μην έχει καταδικαστεί σε κάποιο είδος φυλάκισης και να μην εκκρεμούν κατηγορίες εναντίον του. ε. Να αποδέχεται τις αρχές του ελληνικού Συντάγματος. στ. Να μη θέτει σε κίνδυνο την εσωτερική ή εξωτερική ασφάλεια του ελληνικού κράτους. ζ. Να γνωρίζει την ελληνική γλώσσα σε ικανοποιητικό επίπεδο. η. Να έχει αφομοιωθεί από πολιτιστικής άποψης, ήτοι να έχει επαρκή γνώση της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής ιστορίας και γενικά του ελληνικού πολιτισμού. θ. Να έχει την δυνατότητα οικονομικής συντήρησης τόσο του εαυτού του όσο και των μελών της οικογένειάς του, χωρίς να λαμβάνει κρατικό επίδομα. ι. Να αποποιηθεί της προηγούμενης ιθαγένειάς του. Εξαιρούνται οι πολίτες κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι μπορούν να διατηρήσουν την ιθαγένεια της χώρας προέλευσής τους. Τα τέκνα αλλοδαπών γονέων, τα οποία έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, λαμβάνουν την ελληνική υπηκοότητα μόνον σε περίπτωση που έχουν γεννηθεί μετά την 1/1/2010 και ισχύουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α. τουλάχιστον ο ένας εκ των δύο γονέων του τέκνου πρέπει να διέθετε οκτώ (8) έτη νόμιμης και μόνιμης διαβίωσης στην Ελλάδα προτού το τέκνο γεννηθεί. β. να έχουν ολοκληρώσει τουλάχιστον την εννεάχρονη υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση, προϋπόθεση, η οποία θα πιστοποιεί τη συμμετοχή τους στην ελληνική παιδεία. γ. Και πάλι η ελληνική ιθαγένεια δεν θα απονέμεται κατά τρόπο αυτόματο, αλλά κατόπιν σχετικής υποβολής αίτησης κατά το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στη συμπλήρωση των δεκαοκτώ έως και τα είκοσι τρία έτη. Εκτός των ανωτέρω προϋποθέσεων είναι δυνατόν να ισχύουν ορισμένες πρόσθετες περιοριστικές διατάξεις όσον αφορά στην πολιτογράφηση. Αυτές είναι οι ακόλουθες: α. Η πολιτογράφηση να πραγματοποιείται με έκδοση διατάγματος, όχι με απλή υπεύθυνη δήλωση. β. Η πολιτογράφηση να είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική, ήτοι να μην θεωρείται δικαίωμα του αλλοδαπού ή υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας. γ. Η πολιτογράφηση να επαφίεται στην βούληση της κυβέρνησης, ακόμη και αν ισχύουν όλες οι τυπικές προϋποθέσεις. Η ενσωμάτωση των μεταναστών πρέπει να είναι σταδιακή και ομαλή, ώστε να αντιστοιχεί προς τις δυνατότητες του ελληνικού κράτους και προς την ικανότητα αφομοίωσης της ελληνικής κοινωνίας και οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν της την ευαίσθητη γεωγραφική θέση της Ελλάδος, η οποία ευρίσκεται στο σταυροδρόμι διεθνών μεταναστευτικών ροών, οι οποίες είναι δυνατόν να αποτελέσουν κίνδυνο για την Εθνική Ασφάλεια. Κρίνεται επιτακτική η ίδρυση Υπουργείου Μετανάστευσης, Ενσωμάτωσης και Εθνικής Ταυτότητας κατά το πρότυπο του γαλλικού Υπουργείου Μετανάστευσης, Αφομοίωσης, Εθνικής Ταυτότητας και Κοινής Ανάπτυξης (Ministère de l’immigration, de l’integration, de l’identité nationale et du développement solidaire). Διακηρυγμένοι σκοποί του προτεινόμενου ελληνικού Υπουργείου είναι δυνατόν να είναι: α. Η ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία β. Ο έλεγχος των διεθνών μεταναστευτικών ροών. γ. Η προβολή της Κυρίαρχης Εθνικής και Ευρωπαϊκής Κουλτούρας στο πλαίσιο της πραγματικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. δ. Η ενίσχυση της συλλογικής εθνικής ελληνικής ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας.

"Τούτο να πείτε όμως του Possum: με βρόντο, όχι με λυγμό

μ' έναν βρόντο και όχι με λυγμό

Να κτίσουμε την πόλη του Διηόκη που οι ταράτσες της δίνουν

χρώμα στ' αστέρια"

Ezra Pound

* Possum: μικρόσωμο θηλαστικό, προσωνύμιο που απέδιδε ο Pound στον T.S. Eliot. Ο Eliot ήταν κατά δήλωσή του "αγγλοκαθολικός στο θρήσκευμα, κλασικός στην λογοτεχνία και μοναρχικός στα πολιτικά πιστεύω" (όπως αυτοχαρακτηρίστηκε στο δοκίμιό του "For Lancelot Andrews"). Όταν η αμορφωσιά κυριαρχεί στην Καμπούλ, οι αναρχικοί "αλωνίζουν" ενθυμούμενοι και τον καθολικό Guy Fawkes...

Afrocentrism and the distortion of Greek history
Ioannis Kotoulas
(Translation into English by Filippaios)

On February 1993 in the College Wellesley of Massachusetts a lecture was given regarding the ancient Egyptian civilization. The speaker, Yosef A. A. Ben Jochannan was presented by the event organizers as a “distinguished Egyptologist”. During his lecture Jochannan more or less supported that the ancient Greeks practically stole their civilization from Egypt, that philosopher Aristotle went to Alexandria along with Alexander the Great to visit the library which Aristotle eventually sacked in order to write his works.
During questions, a professor of classical studies named Mary Lefkowitz asked the lecturer why he would claim something like that when Alexandria acquired its great library well after the death of Aristotle, and moreover, the Greek philosopher never visited Egypt. Jochannan refused to answer, accusing Lefkowitz for empathy and negative stance towards the opinions of the black population. After the lecture many students accused Lefkowitz for racism and a one way comprehension of history. Indeed, what is happening in the American universities?
Afrocentrism is an ideological movement with historical and political extensions, which has spread through many universities across the Atlantic especially during the 90s. It is a branch of a new wave of political correctness that swept the American society during the last decade.
The supposed basic core of the beliefs of afrocentrism is shaped as thus: Mother of civilization – especially of Western civilization – is the continent of Africa and the carriers of civilization are the African nations. Many high level societies were formed in Africa long before the white nations appeared in the foreground of history. Ancient Egypt was but a part of the black African civilization and also the Egyptians themselves were blacks (Negros) from an anthropological point of view.
The African civilization of Egypt influenced the Greek world and the birth of classical civilization significantly, since the ancient Greeks borrowed, or more appropriately “stole” their religion, science and philosophy, the artistic and mental achievements, from the ancient Egyptians, Canaanites and the Phoenicians. Great figures of the ancient world, such as Socrates, Cleopatra or Jesus Christ were blacks. But also in the more recent years the world famous musician Ludwig van Beethoven and empress Josephine of Austria. By and large, the whole of white western civilization or at least its noblest expressions are owed to the black people of Africa. Regardless of how unreal all of these sound, many members of the academic community and of other educational degrees in the United States have adopted them fully and have included them in their teaching program.
Apart from the basic core of teachings, Afrocenrtrism reaches to even more extreme and unhistorical views. Jochannan claims that Plato drew out his philosophical opinions from the Egyptian priesthood which had developed a complete system of ideas. In reality Plato never visited Egypt and the relative literature regarding the Greek - Egyptian philosophy under Hermes Trismegistus was developed during the first centuries after Christianity, 500 years after the death of Plato. Jochannan also mentions, as it was initially stated, that Aristotle went to Egypt where he studied the various Egyptian documents in the library of Alexandria. These manuscripts he translated in Greek and then re-published them as his own. One small detail the afrocentrist writer ignores is that the library of Alexandria started to be built during 300-290 BC from Ptolemy of Lagos, years after the death of Aristotle (322). The Stagirite absolutely never visited Egypt.
Cheikh Anta Diop in the book “Civilization or barbarism: An authentic anthropology” supports that even the inventor Archimedes stole (words referring to stealing are often used by afrocentrists) his mathematical knowledge from the Egyptians. Other afrocentrist writers assure us that that the discovery of America was due to the Africans, which had arrived on the continent well before Colombus, declaring the start of the Mesoamerican civilizations. Moreover, melanin, the substance with which the color of the skin is determined, makes black people superior both spiritually and physically to the whites. Thus, afrocentrism attracts immiscibly racist assumptions for which the other side is often blamed.
Writer Francis Welsing supports the manichaeistic cultural scheme that separates mankind into two wide categories: The Sun People and the Ice People. The first are naturally all blacks which have the calmer and civilized character, they also have a much evolved sense of community. The Ice People, the white race, are still into the mentality of the cave people. They tend to be expansive, separate the world, installing patriarchal systems and import the feeling of individualism and of the small group of common interests. The exaggerations of afrocentrism are indeed various and many, but it would be more appropriate to investigate the conditions that led to the birth of such views.

Origins and the historical descent of afrocentrism.

Afrocentrism appeared in a more specific and concentrated form during the 90’s in the United States. During this period, the American society –already a mixture of white Anglo-Saxons, blacks, Hispanics and various other nations and religions- was orientated towards the idea of multiculturalism. Under the guise of democratic equalization of all groups of the populations and minorities, the perspective of relativity and subjectivity of historical events arose. No more was there a single truth, just subjective statements; there was no solid history, just a sum of narrations. Every group of the population could (and should) construct its own historical background. In this way the self-awareness would be obtained and its distinguished character would be preserved.
For the favor of the constantly resurgent political correctness the historical correctness was neglected intentionally. Anything that did not decrease the particular egoism of these groups or did not go against their self-willed historical and political opinions could be characterized as real. The groups of blacks, feminists and homosexuals claimed the revision of history so that the establishment of their dogmatic and pre-formed opinions could be eased.
Classical education of ancient and Greek knowledge yielded considerably as they were replaced in many universities and other institutions by studies of minority group, feminist, gender and gay studies. Especially as far as afrocentrism is concerned, let it be noted that in many schools and universities the teaching of ancient Greek history and language was replaced by myths and traditions of the indigenous African tribes. It was within such a social and political framework of obsession that the defense of the Greek character of Macedonia using historically proven facts was mistaken for an egoistic attempt of blocking the Skopjan point of view.
Well before the 90’s there were many pseudo-literature studies that existed in the gutter of scientific research in which the aspects of the Afrocentrists were stated. However during that period the studies of this kind were enlisted in the same category with books that supported that earth was flat. If one wishes to find the roots of afrocentrism, then he should go back to the 19th century. After the American civil war (1861-1865) the movement against the slavery of blacks was enacted, and it virtually aimed towards the smiting of the political and economical areas of the South. It was during that period that the first assumptions for the African origins of the Egyptian civilization where stated. Writer Frederick Douglas (1817-1895) supported that the ancient Egyptians were normal blacks: “another unfortunate turn coincidence is that the ancient Egyptians were not whites, but undoubtedly they were as black as many of our co-patriots that are now considered genuine Negros.”
Similar were the beliefs of Edwart Wilmot Blyden (1832-1912), who had taken classical studies but held firmly to the African point of view. After he went to Egypt in 1866, he ended up to the conclusion that the pyramids could only be the work of black Africans. “This, I thought, was the work of my African forefathers. I thought I heard the sound of these great Africans, as if I felt the vehemence of their restless spirits who had sent civilization to the Greeks. If only my voice could reach every African on earth, I would say to him with great sincerity. Reclaim your glory!”
The belief that the Egyptian civilization was black continued with the amateur historian W.E.B. du Bois (1868-1963), but also with members of the American freemasons with African origin. In this way a utopian apprehension for ancient Egypt was preserved, where the black population achieved greatness in science, literature and philosophy. The same beliefs are distinguished in the work of Marcus Mosya Garvey (1887-1940), black activist and head of para-political organizations of the black community of America. Garvey wanted to use arguments of historical nature for purposes of pure political character.
By believing that the black race is obviously greater than the white, he considered that the white Greeks and Romans stole their civilization from Egypt. In his essay “Who and What is a Negro? -1923)” he writes “Every unprejudiced student of history knows that the Negro ruled the world when whites where merely savages living in caves; that in ancient years thousands of Negro teachers taught in the universities of Alexandria which was then the center of knowledge; that ancient Egypt gave civilization to the world, while Greece and Rome stole its arts and language and took all its glory to themselves.”
These first afrocentrist writers prompted repeatedly their readers to reject without question all white historians, in a very clear demonstration of racial intolerance. Addressing his readers, Garvey mentions that “The current educational system hides the truth for Negros. Read, for example, that the Egyptians where a great race, also the Carthaginians, the Libyans and others, but they will never tell you they were Negros or black. You should therefore go further than the simple recordings of those events and discover the truth that honors your race”.
The misappropriation of important ancient civilizations, like the Egyptian or Carthaginian, concerns a political reading of history and an ideological abuse of scientific data. And like then, the various shown arguments are in essence of political advisability nowadays. In the 19th century and until the full emancipation of the black population of America, the cultural creativity of the black citizens needed to be demonstrated. Today, within the framework of an arbitrary definition of the multicultural, their catalytic contribution in the birth of western civilization needs to be brought forth. According to a detailed study of afrocentrism “chauvinist historians (of Africa) consider the urgency of destroying the aspects that the Western historiography created. The Egyptian history can be called African in a racial sense, if one assumes that the blood of Negros run freely within the vains of ancient Egyptian” (John Markakis, Pan-Africanism: The Idea and the Movement, Ph.D.Dissertation, Columbia University, 1965).
After the African writers that evolved their afrocentrism as a reaction to the system of colonialism, the link with the recent re-appearance of the ideology is the book Stolen Legacy -1954 of George James. James was a professor of ancient Greek in middle education. In a quite dangerous statement he said that “the term Greek philosophy is in fact wrong because there is no such philosophy. The Greeks did not have a natural ability necessary for the development of philosophy. The Greek philosophy was not invented by Greeks but by the Blacks of Northern Africa, the Egyptians”. James counters the lack of any evidence what so ever using the argument that there is a white European conspiracy from the antiquity until today, in order to hide the contribution of the black race to civilization.
These points re-appeared renewed in the end of the 80’s causing much discussion and raising the reaction of many known scientists for the first time. This happened with a quite ambiguous book, the Black Athena.

The Black Athena and the forgery of history.

The title itself is provoking: Black Athena : The Afroasiatic Roots of Classical Civilization – the first tome was published in 1987, the second one in 1991. Athena, a symbol of the Greek world, of wisdom and of civilization was according to this book, black. The author of this book is Martin Bernal (born 1937), British from Hebrew descent. In reality Bernal is a sinologist, a researcher of the civilization of China and its neighboring people. As he mentions in the prologue of the first tome (The Fabrication of ancient Greece 1785-1985), his only activity with the subject of the origins of the ancient Greek civilization was a result of a personal crisis , that led him to the approach of his Hebrew roots and identity. During this research he examined the contacts between Greek and Semitic people and concluded to certain ideas that the historical, archaeological and linguist science has never acknowledged.
Bernal considers that the 25% of Greek language is of Semitic origin, 25% is of Egyptian origin, it then allows a percentage of 40-50% to be Indo-European. His basic belief is that the ancient Greek civilization is formed firstly from the civilization of Egypt, and secondarily from Canaanites and Phoenicians.
Bernal distinguishes two general categories of interpreting the origin of the Greek civilization. It is about the Ancient Model and the Aryan model (terminology by Bernal). The Aryan model is younger, it was founded in the 19th century mostly by German researchers and it mostly exists until today. It is the theory of the Indo-European origin of the Greek tribes, which came to Greece in the Bronze Age or sooner (various interesting alterations exist about the theory regarding the initial common cradle of the Indo-Europeans).
The Ancient Model, which according to Bernal the ancient Greeks themselves agreed to, wants the ancestors of the Greeks living as passive elements in simple and primitive societies. The evolution of civilization is attributed to Egyptians and Semites foreigners that dominated the Aegean space causing the cultural explosion of the Greek world. According to this way of thinking, the myths for the arrival of Kadmos are interpreted as an Egyptian – Semitic colonization of Boeotia following the founding of Thebes from eastern elements, while the tradition of Danaus that came to Argos from Egypt concerns the import of Egyptian civilization in the Peloponnese.
Bernal considers that an invasion of Semites Hyksos in the area of Egypt during 1700-1600 BC. The Hyksos, despite the fact that they were of Semitic origin, spread the Egyptian civilization in Greece. Bernal surpasses this paradox by using historical analogy to establish his case. During the spreading and territorial expanding of a nomadic population, that population transfers the civilization of countries it conquered. In the 4th and 5th century BC the arrival of the Huns in Western Europe resulted in the spreading of gothic cultural elements, not the Mongol ones. Also the invasion of the Normans in 1066 in England transferred the French culture to England, rather than the Viking culture which was the initial origin of the Normans. Something similar happened with the Hyksos, who transferred the Egyptian cultural practices. Here Bernal seems to be forgetting that the Egyptians hated the Hyksos as intruders and oppressors. Also that the Hyksos were Semites with a different civilization and that between the two groups there was fierce confrontation that led to the final banishment of the Hyksos from Egypt.
The special characteristics of the Greek civilization thus come from the mass influence resulting from the intruding African-Semitic groups. This fact was saved in the traditions of Greeks speaking of heroes from the East and Egypt, in the narration of Plato for Timaeus, references to the ancient Egyptian wisdom, as well as the names of the gods that are mostly of Egyptian origin.
But how is it that this supposed historical reality, that the ancient Greeks themselves acknowledged, was ignored? Was there a lack of scientific research and ignorance or deliberate suppression and lack of evidence? Bernal believes the second. Here enters the Aryan Model for the origin of the ancient Greek civilization. The forming of the Aryan model in the 19th century rejected the Semitic and Egyptian contribution in the forming of the Greek world for racial and anti-semitic reasons. The German philhellene scholars that established the Indo-European theory with their studies rejected all eastern involvement, because according to Bernal, they were moved by racist and Euro-centered motives. Evolving this opinion further, Bernal concludes that “Philhellenism always had Aryan and racist connections”. (Black Athena vol. I,291). He reaches to the point of accusing European scholars of the 19th century for racial prejudice against the Turks, as far as the Greek revolution was concerned, since they defended the Greeks –an ideal European group according to Bernal- against the Asian Turks. It was not by chance that the Black Athena was deified in Turkey from the local historians and a friendly review is hosted in the official web page of the Turkish Foreign Office. (www.mfa.gov.tr/grupa/percept, article by Orhan Kologlou).
The conscious devaluation and depreciation of the eastern civilization has brought according to Bernal a twisting of historical elements. The purpose of this (so far) two-tome book aims, as the writer himself suggests, “to decrease the European cultural arrogance (Time magazine 23/7/1991). It is a working with clear ideological origins and conscious political purposes.
The first dynamic response to the historical theories of Afrocentrism came from Mary Lefkowitz, a Professor of Classical Studies in the Wellesley College of Massachusetts. With a series of publications, articles, reviews and replies to the American and European press as well as the Internet, Lefkowitz disproved with perfectly structured arguments the positions of afrocentrists and of Bernal for the origins of the ancient Greek civilization.
Moreover Lefkowitz published two books for the whole subject in 1996. The first (Not Out of Africa: How Afrocentrism Became an Excuse to Teach Myth as History, Basic Books 1996) is her detailed review and critical investigation of various positions of afrocentrist writers and simultaneously a historical documentation of real date. In the second work (Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press 1996) brings the scientific thoroughness of Lefkowitz and Guy MacLean Rogers and includes various scientific papers from researchers of various backgrounds, archaeologists, historians, linguists, anthropologists. The articles of this tome examine various claims of the Black Athena, rejecting them one at a time.
The impact of these two works has been catalytic for the discussion of afrocentrism in America. These studies highlighted the emptiness of the afrocentrist arguments and of Bernal, and they practically cleared the subject from the academic point of view. Despite all that, the afrocentrists return after their initial retreat. In 1999 the book of an American journalist named Richard Poe was published, called Black Spark, White Fire, underlying the essential contribution of the African civilizations in the development of the European civilization. Poe thinks that ancient Greece accepted a wide colonization of African groups which gave the initiation for cultural creativity. In the end of 2001 Martin Bernal came back with the collective tome Black Athena Writes Back (Duke University Press), where he tries to eliminate the points of various scientists from Black Athena Revisited and rekindle the interest for afrocentrism and its theories that were declining during the last 5 years.

The interpretation of the origin of afrocentrism.

The historical points of afrocentrism were developed as a reaction to two basic factors: the borderline position of the black population in the American society for decades, and the absence of a brightly recorded historical past. What afrocentrism really aims for is to seize the glory of the Greek civilization with indirect means.
It is common in the area of historiography, peoples and population groups that do not have a field of historical references, where they could go back to in order to confirm their confidence, to replace this lack of history with showing their own structured identities within other collectivities, recognized for their cultural contribution, like Hellenism. In our case the African American community has an indigenous disadvantage: it is historically hovering since their presence in America was the result of an adjacent commercial activity of the White Europeans and Arabs of Western Africa, called slavery.
More specifically, the historical and archaeological theories of afrocentrists and of Bernal, reverse consciously or unconsciously the interpreting scheme of cultural diffusionism from a supreme center. This scheme the afrocentrists reject officially as an ideological product of white colonialism and scientific anti-Semitism. They place ancient Egypt in the center of their scheme, since the Egyptian civilization was indeed a highly valued creation. Afrocentrist writers are not mentioned often, at least the wisest of them, in indigenous African civilizations such as the ones in Mali or Rhodesia because the absence of great historical leftovers does not make it easy for them to develop their theory for the African origin of civilization. On the contrary their efforts are focused on the usurpation of ancient Egypt, which is the real key in the whole debate about afrocentrism.

Were the ancient Egyptians black?

The whole discussion about whether or not the ancient Egyptians were black starts most likely from the confusion or a misreading of physical and cultural geography. Geographically speaking, Egypt belongs to the continent of Africa, but it does not belong there from the cultural point of view. There is no unified African civilization, only local displays. All of Northern Africa above the Sahara desert is culturally similar to the Mediterranean world and much less similar to Western and Central Africa. Before the investigation of racial consistency of ancient Egyptians, we should define that the term “black” does not completely relate to the opinions of ancient Greeks and Romans. As white peoples they would call any inhabitant of the Middle East or of Northern Africa that had even the slightest darker skin color as “black” “dark colored” “colored”. In any case the Greeks distinguished between the Egyptians and the Ethiopians (=people with dark look).
Today’s terminology suggests that the Negros (from latin niger) are blacks, and they historically come from the regions beneath the Sahara dessert. Already from the period of the Ancient Kingdom (3100-2270 BC) the blacks inhabited areas far away from Egypt, the area of Nubia (present day Soudan). The Nubians were indeed a black population and as such they are depicted in the Egyptian art. The Egyptians themselves are depicted as different from the Nubians and in contradistinction to them. The science of natural anthropology considers the ancient Egyptians a race of Mediterranean origin which appeared to have, in a considerable percentage, relativity with the white Indo-European nations. (Loring Brace in the collective tome Black Athena Revisited, The University of North Carolina Press, Chapel Hill and London 1996 and John Baker, Race, Oxford University Press 1974). There was an important percentage of the Egyptian population that resembled white characteristics.
The ancient Egyptian monuments give us many such indications. A mural from the period of the Ancient Kingdom depicts the daughter of Pharaoh Cheops queen Hetep-Heres B, having soft characteristics and blond hair. There are dozens of embalmed bodies widely known as mummies that preserve the Mediterranean anthropological characteristics. Mummies of important individuals, such as of Pharaoh Seti I (1306-1290 BC) have been described by experts to be of Mediterranean type. The case of the embalmed body of Ramses II is well known (exhibited in the Cairo Museum). This mummy has red hair and an anthropological type similar to findings in the European inland. In the same category belong the saved anthropological leftovers of most Pharaohs, especially of the older phases.
A differentiation in the anthropological material and in the yield of characteristics is observed with the declaration to the throne of the foreign dynasty of Nubian princes. In the 8th century BC the Egyptian state was invaded by Nubians, who established the 25th Dynasty (746-655 BC), with Tankhara as the first king. The Egyptians had conscience that they were a different people from their black southern neighbours. This can be also seen in the hieroglyph scriptures depicting the Nubians.
The conquest of Nubia from the Egyptians was complete in 1840 BC from Pharaoh Sesostris III. Sesostris constructed impressive forts in Nubia and in its borders with Egypt in order to defend his kingdom from a possible attack from the black Nubians. The offering column at Semmeh, raised by the Pharaoh characteristically reads “the south border was constructed in the 8th year by the glorious king of Upper and Lower Egypt Sesostris III, to avert any black trying to cross, from water or from land, on ship or any other flock of blacks. Excluded are the blacks coming to trade at Iken or passing through with permission.” (James H. Breasted, History of Egypt, London 1909, 69).
The ancient Egyptians where of Mediterranean origin, Nubians were blacks, as the historical data suggests. The black classical philosopher Frank Snowden urges the afrocentrist writers to study the Nubians as the first black civilization and not as the ancient Egyptians who were something else entirely. Bernal considers that Socrates was of African origin. As evidence he appeals the references of Plato’s and Xenophon’s students that he looked like a Satyr. Also some of the busts that were created after the death of Socrates picture him with a pug nose, wide nostrils and a big mouth, and all these are indications that he was black according to Bernal. In reality the ancient sculptures simply reproduced the ironic observations and the weird comments that spread back then for a man whose ideas attracted public attention. Besides, the ancient Greeks gave rug noses to both Ethiopians and the Scythes that inhabited Southern Russia. If Socrates or one of his ancestors had even slightly dark colored skin that wouldn’t escape the attention of his contemporaries, moreover the attention of the sophists or comedian Aristophanes who satirized Socrates mercilessly.
As far as the question of the anthropological type of queen Cleopatra is concerned, let it be reported that in all known depictions, sculptures and coins, Cleopatra has clearly Mediterranean characteristics. The dynasty of Ptolemy in Egypt had followed the tactic of endogamy while the Greek population kept its distance from the Egyptian residents. The afrocentrists consciously neglect that the dynasty of Ptolemy were princes of Greek origin, not Egyptian. The misconception about Cleopatra came most likely from the selective reading of Shakespeare’s play “Antony and Cleopatra”. The English poet calls Cleopatra tawny and black. However with these adjectives he does not refer to her origin. Shakespeare had relied on Plutarch’s Antony and knew that Cleopatra belonged to the Greek dynasty: “How good she is and worthy as a queen / born of king from a line of kings” (V. ii 326-27, translation by Vasilis Rotas). The adjective black given to her is due to the metaphorical figure of speech that Cleopatra had the sun as her lover while Antony was away.

Conclusions

Afrocentrism, as an ideological and political component, has a specific origin and use. In its current form it is not but a by-product of multicultural political correctness. These trends tend to abolish objectivity itself and the rational establishment of data. The past is relativized and made into a useful tool for anyone that wants to form a specific picture of history, to satisfy selfish political ambitions.

Έρημη Χώρα
Περιοδικό Ανεξάρτητης σκέψης
Τεύχος 3, Οκτώβριος 2009

DOCEO, SED FRUSTA

Κυκλοφόρησε το τρίτο τεύχος του περιοδικού «Έρημη Χώρα» με πενήντα-έξι σελίδες γεμάτες άρθρα και μεταφράσεις ποικίλου ενδιαφέροντος, όπως : BLOG - αλήθειες και ψέμματα, Γεωπολιτική και συμμαχίες, Παιδεραστία-κοινωνική παθολογία και προστασία των παιδιών, Αναστάσιμοι στοχασμοί, Πατριωτισμός και επανάσταση, Arthur Moeller van der Bruck, Guillaume Faye, Jack London, Julius Evola, , βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές. Το περιοδικό κοστίζει τρία ευρώ και διατίθεται στην Θεσσαλονίκη στο βιβλιοπωλείο «Αριστοτέλειο» (Ερμού 61), στην Αθήνα στα βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψις» (Ιπποκράτους 112) και «Η αλληλεγγύη των φίλων» (του κ. Γιαννάκενα Ιωάννου, στοά Χαριλάου Τρικούπη 14) και στο γνωστό περίπτερο της Κάννιγγος, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα δια αντικαταβολής κατόπιν επικοινωνίας στην ηλεκτρονική διεύθυνση erimihora@hotmail.com. Από την ίδια διεύθυνση διατίθενται τα δύο προηγούμενα τεύχη του περιοδικού.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ

Όλα σύμφωνα με το σχέδιο λοιπόν. Σιγά σιγά οι λεπτομέρειες εφαρμόζονται. Πολλοί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ΄ αυτές τις εκλογές. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να ενώσει όλες τις ψηφίδες για να σχηματίσει την μαγική εικόνα. Για να προσπαθήσουμε εμείς:

Α) όσον αφορά τις εκλογές του 2000, όλοι πλέον ξέρουμε (αν το θυμόμαστε βέβαια) ότι ήταν εκλογές νοθείας (όχι βίας). Εισαγγελέας ήταν αυτός που έστειλε φάκελο στην βουλή με 250.000 λαθροψηφίσαντες. Γνωστές οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου για τους Γεωργιανούς που ψήφιζαν χωρίς να έχουν δικαίωμα στα χωριά της Βέροιας. Πολλές οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου για τα αεροπλάνα από Γεωργία και Ρωσία που έρχονταν να ψηφίσουν Χρύσα Αράπογλου. Γνωστές οι ιστορίες στην Λάρισα που έστελναν οι κάτοικοι τους γεωργιανούς ψηφοφόρους που έρχονταν με τσάρτερ από Κύπρο σε άλλα χωριά από αυτά που είχαν «εγγραφεί». Σε επίμονες ερωτήσεις του Τριανταφυλλόπουλου προς βουλευτές της ΝΔ γιατί το κόμμα τους δεν αντιδρά στην νόθευση του αποτελέσματος, αυτοί απλώς δεν έλεγαν τίποτα. Ο Καρατζαφέρης κατήγγειλε νοθεία στις εκλογές. Έτσι τελικά, ενώ είχε κερδίσει η ΝΔ με 1% τελικά έχασε με 1%.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς ότι είχε γίνει συμφωνία. Προφανώς επίσης, δεν ήμασταν παρόντες. Διατηρούμε όμως το δικαίωμα να είμαστε λογικοί (ακόμα).
Τι μπορεί να συμφωνήθηκε; Το έχουμε καταλάβει από τις εξελίξεις που ακολούθησαν:

α) Τα λεφτά των ολυμπιακών αγώνων του 2004 (βλ. Εργολάβοι) έπρεπε να τα διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ που για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να αναλύσουμε σήμερα, αλλά τέλος πάντων είναι γνωστοί σε όλους. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
β) Στην συνέχεια ο Σημίτης θα έδινε δακτυλίδι στον εκλεκτό εξωελλαδικών κέντρων Γοδεφρείδο (Τζέφρεϋ) Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ), για διαφόρους λόγους που για λόγους συντομίας δεν μπορούμε να αναλύσουμε αλλά τέλος πάντων και αυτοί είναι γνωστοί σε όλους. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
γ) ο Καραμανλής θα κέρδιζε τις επόμενες τις 2 εκλογικές αναμετρήσεις. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ (2004 & 2007)-
δ) η Ντόρα δεν θα έκανε εσωτερική αντιπολίτευση στον Καραμανλή. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
ε) μετά τις 2 εκλογικές αναμετρήσεις που θα κέρδιζε ο Καραμανλής, θα αναλάμβανε την εξουσία ο ΓΑΠ. –ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ-
στ) Η Ντόρα θα έπαιρνε (θα πάρει) το δακτυλίδι της διαδοχής από τον Καραμανλή, θα ανασυγκροτούσε την διαλυμένη ΝΔ και θα αναλάμβανε την αρχηγία της. –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ-
ζ) η Ντόρα θα διαδεχθεί στην εξουσία τον ΓΑΠ μετά από μία ή δύο εκλογικές αναμετρήσεις. –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ-

Αυτή ήταν η συμφωνία που δημοκρατικά κλείστηκε μεταξύ ξένων κέντρων και των ελλήνων πολιτικών.
w
Β) Η συμφωνία αρχίζει να εφαρμόζεται. Σε δύο πράγματα διαταράχθηκε ελαφρώς το σχέδιο:
i) ο Καραμανλής αποφάσισε ότι έχοντας τον κυβερνητικό χρόνο 2 θητειών, ότι όλα τα ΜΜΕ τον στήριζαν (μύθος είναι ότι δεν στηρίχθηκε απ΄ αυτά), μπορούσε να κάνει μια σχετικά πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και να κλείσει και καμιά καλή οικονομική συμφωνία. Άλλωστε οι συνομιλίες για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη είχαν ξεκινήσει το 1996 επί ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μην συνεχίσει; Αυτή είναι και η παρακαταθήκη που αφήνει ο Καραμανλής για το μέλλον. Η παρακαταθήκη που ίσως κάποτε του επιτρέψει να επιστρέψει:
- η στάση του στο σχέδιο Ανάν
- οι συμφωνίες Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και Southstream
- το Όχι στο Βουκουρέστι. Είχε δεχθεί βέβαια την σύνθετη ονομασία αλλά ποντάροντας στην αδιαλλαξία των Σκοπίων, πίστεψε ότι εν τέλει ποτέ δεν θα βρισκόταν στην ανάγκη να την εφαρμόσει, κερδίζοντας έτσι χρόνο καθυστέρησης.
Αυτά τα πλήρωσε κυρίως με καταστροφική πυρκαϊά του 2007
ii) οι ντόπιοι νταβατζήδες βλέποντας ότι ο ΓΑΠ δεν τραβάει αποφάσισαν να τον αλλάξουν. Αυτός όμως ήταν επιλογή των ξένων νταβαντζήδων. Αυτοί κατά βάσει είχαν κλείσει την συμφωνία. Έρχονται εντολές απ΄ έξω. Αποτέλεσμα: Χρυσοχοΐδης και Διαμαντοπούλου στηρίζουν τον ΓΑΠ.
Ξεπεράστηκαν τα προβλήματα αυτά. Η Συμφωνία σταθεροποιήθηκε και συνεχίστηκε.

Δειλός και λίγος ο Καραμανλής περίμενε να περάσει ο χρόνος της 2ης θητείας και να παραδώσει, να ησυχάσει, να ξεκουραστεί.
“Πήγα να αποκλίνω λίγο της Συμφωνίας” σκέφτηκε, “αλλά τα πράγματα χοντραίνουν και γίνονται επικίνδυνα”. “Άσε που και ο λαός βαριέται, που να τον ξεσηκώσεις”.
... και οι μέρες προχωρούσαν μέχρι να έρθει η ώρα να παραδώσει ... και συνέχισε το play station αφού άλλωστε και ο λαός βαριόταν όπως άλλωστε και ο ίδιος. Δίπλα του τα Βατοπέδια, οι Ζαχόπουλοι, οι κουμπάροι, τα ομόλογα, ο Παυλίδης, η Siemens. Βαριόταν.
Να όμως που ξύπνησε πάλι για λίγο. Επίσκεψη Σαρκοζί στην Αθήνα. Προτείνει Συμμαχία σε όλα τα επίπεδα (για λόγους συντομίας δε μπαίνω στις λεπτομέρειες. Απευθυνθείτε στον λόγο του στην ελληνική βουλή). “Ας πάρω γαλλικά και ρωσικά όπλα” σκέφτεται ο Καραμανλής.
Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες στέλνουν προειδοποίηση στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2008. Δεν κινείται κανείς. Ο Πάκης κοιμάται. Πλήρως συντονισμένες συμμορίες αναρχικών και αλβανών καίνε την χώρα.
... και έβλεπε τις μέρες να περνούν....

Γ) Φτάνουμε στις Εκλογές.
Ο ΓΑΠ καθορίζει πλέον τις εκλογές, τουλάχιστον τον Μάρτιο του 2010. Ήθελε την νίκη νωρίτερα. Τα ποσοστά ήταν υπέρ του τουλάχιστον όσον αφορά την νίκη. Αρχίζει πλέον το κουβάρι να ξετυλίγεται πιο γρήγορα.
Η Ντόρα θέλει επίσης πιο γρήγορα εκλογές γιατί έπρεπε το ποσοστό ήττας να είναι διαχειρίσιμο. Δεν ήθελε να παραλάβει διαλυμένο κόμμα. Αφού έτσι κι αλλιώς αυτή θα συνέχιζε στην ηγεσία της ΝΔ βάσει της Συμφωνίας (του 2000) ....., αφού ο πρωθυπουργός βαριόταν...., επιβάλλει στον Καραμανλή πρόωρες εκλογές. Όχι μόνη της.
Ο Σουφλιάς (ο οποίος σημειωτέον αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του οικονομικού ΠΑΣΟΚ) πάει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το σχεδιάζει χρόνια. Τους ταΐζει όλους. Η ΝΔ πρέπει να χάσει πριν τον Μάρτιο του 2010. Ο Παπούλιας όντας 82 χρονών με καρδιακά προβλήματα, δηλώνει προς όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος (και να ήθελε πάλι δεν θα ήταν). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποτίθεται βγαίνει από τους χαμένους των εκλογών. Βολεύει η ήττα. Άλλωστε και η Ντόρα θέλει ήττα τώρα. Ο Σαρακατσάνος έχει την απαιτούμενη υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ (Έθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία, Αγγελιοφόρος, Mega κτλ). Χρειάζεται υποστήριξη και από την ΝΔ (Δεν είναι ανέκδοτο, είναι θλιβερή πραγματικότητα. Αυτοί είναι οι έλληνες πολιτικοί). Για τον σκοπό αυτόν ο Μπόμπολας αγοράζει λίγες μέρες πριν τις εκλογές τον “Ελεύθερο Τύπο” (ο οποίος κυκλοφορεί συντόμως) ώστε να παρέχει υποστήριξη, από την πλευρά της ΝΔ αυτή τη φορά, προς τον Σουφλιά στην προσπάθειά του για την προεδρία. Ο Σουφλιάς προτείνει στον Καραμανλή εκλογές. Οι Καραμανλής, Ντόρα & Σουφλιάς συμφωνούν:
1) Πρωθυπουργός ο ΓΑΠ
2) Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σουφλιάς
3) Αρχηγός της ΝΔ (και μέλλον πρωθυπουργός) η Ντόρα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Καραμανλής ποτέ δεν ήταν Καραμανλικός. Απόδειξη ο ακραίος νεοφιλελεύθερος και παντελώς ανίκανος Αλογοσκούφης.
Έτσι κλείνεται η επιμέρους συμφωνία (ως τμήμα της μεγάλης του 2000) του καλοκαιριού του 2009. Οι φήμες φτάνουν στα αυτιά των Καραμανλικών. Αντιδρούν σύσσωμοι. Βγαίνουν στα κανάλια. Φωνάζουν. Πρέπει το κόμμα να προσπαθήσει, έχει 6 μήνες. Να ανασκουμπωθούν, να δουλέψουν. Άλλωστε και ο Σρέντερ στην Γερμανία έχανε με πολύ μεγάλο ποσοστό. Έγιναν οι πλημμύρες την τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές. Ο Σρέντερ έβαλε τις γαλότσες και τελικά κέρδισε τις εκλογές. Όλα γίνονται.
Οι καραμανλικοί ήξεραν ότι η συμφωνία είχε ήδη κλειστεί αλλά δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα παρέδιδαν αμαχητί την εξουσία ... και προσπάθησαν. Άρχισαν όμως ταυτόχρονα να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ότι το σχέδιο είναι μεγαλύτερο. Ότι δεν έχουν όλες τις απαραίτητες ψηφίδες της μαγικής εικόνας.
Προκηρύσσονται οι εκλογές.
Η Ντόρα αναλαμβάνει πλήρως το κόμμα. Στα κανάλια, 10 (μόνο) λεπτά (!!!!) μετά το διάγγελμα Καραμανλή βρίσκονται και υπερασπίζονται την επιλογή του οι Ντόρα, Μεϊμαράκης (ντοράκι), Κυριάκος Μητσοτάκης. Λείπει ο Σουφλιάς. Δεν θέλει να εκτεθεί περισσότερο. Πάει άλλωστε για Πρόεδρος. Γι αυτό δεν εμφανίστηκε καθόλου προεκλογικά. Χρειάζεται τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Ο Κουμουτσάκος (μητσοτακέικο) αναλαμβάνει την εκπροσώπηση του κόμματος. Το κόμμα είναι διαλυμένο αλλά ένας μηχανισμός λειτουργεί καλά. Της Ντόρας. Άλλωστε η ΝΔ δεν πρέπει να κερδίσει τις εκλογές. Ο Τσιτουρίδης αρχίζει να μιλά. Σταματά. Ο Μανώλης κάτι ξέρει. Δεν μιλά. Ο Λιάπης (ως γνήσιος εκφραστής του καραμανλισμού) εξοργίζεται αλλά απαξιώνεται ότι τάχα είπε αυτά που είπε διότι θα ήταν εκτός λιστών επειδή ήταν μπλεγμένος σε σκάνδαλο. Ο Σαμαράς δηλώνει δημοσίως ότι επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό δηλώνοντάς του ότι διαφωνεί.
...................
Σωπαίνουν όλοι. Ήδη σκέφτονται την επόμενη μέρα.

4-10-2009 à 10%.
Αρχίζει ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ.
ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΡΟΜΟΣ είναι η 10ετία που ακολουθεί, με εναλλαγές ΓΑΠ-Ντόρας.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΡΟΜΟΥ;
Συντόμως στις οθόνες σας (ή σε επόμενο άρθρο).


Υ.Γ. 1: πιθανοί αστάθμητοι παράγοντες (λέω πιθανοί):
1) το ΛΑΟΣ (συνολικά ή κάποιοι εκ των βουλευτών του)
2) ο Αντώνης Σαμαράς
3) ο Θεός
4) άλλοι που δεν μπορώ να υπολογίσω


Υ.Γ. 2: στην περίπτωση που οι εξελίξεις διαφοροποιηθούν από τις προβλέψεις, θα είναι τέτοιες που όχι μόνο δεν θα ακυρώνουν την υπόθεση της “Συμφωνίας”, αλλά αντίθετα θα την επιβεβαιώνουν. Απλώς θα παρέμβουν οι αστάθμητοι παράγοντες.



Parsifal, 6-10-2009

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ανωνύμου , «Αντίδοτο», τ.24

μέρος δεύτερο

Η βιολογική του συγκρότησι που καθορίζει την φυλετική του υπόστασι, αποτελεί το πραγματικό θεμέλιο της αναπτύξεως του πολιτιστικού του οικοδομήματος. Η βιολογική συνάρτηση της Φυλής είναι η καθοριστική αιτία του πολιτισμού και κάθε άλλης εκδηλώσεως της ανθρώπινης ζωής. Κέντρο του πολιτισμού είναι η φυλετική ψυχή, ως ιστορική εκδήλωση της φυλής στο συλλογικό επίπεδο, που η σύνθετη προβολή της στην πραγματικότητα παίρνει την μορφή του Λαϊκού και Εθνικού Πολιτισμού. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ θεωρεί ότι οι πολιτισμοί ως οργανικές πραγματικότητες, πηγάζουν μέσα από μία συγκεκριμένη συλλογική ψυχολογική συγκρότησι, που πραγματοποιεί όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν μέσα της, σ’ ένα ορισμένο ιστορικό σύστημα αναφοράς, κάτω από την μορφή τεχνών, κρατών, επιστημών, φιλοσοφιών. Μία τέτοια οργανική πραγματικότητα σαμ τον πολιτισμό δεν καλύπτει στην διαχρονική της εξέλιξη ένα μόνο λαό, αλλά περισσότερους, πάντοτε όμως έχει μία συγκεκριμένη φυλετική αφετηρία, που της δίνει την ιδιοτυπία που την χαρακτηρίζει. Ποιες είναι όμως οι συγκεκριμένες φάσεις που διανύει ένας πολιτισμός και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους; Η πρωταρχική φάσις κάθε πολιτισμού είναι η γένεσίς του. Γένεσις του πολιτισμού σημαίνει δημιουργία των πρωταρχικών εκείνων στοιχειωδών συστημάτων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου, κι αποτελούν την αφετηρία για την μετέπειτα ανάπτυξι του πολιτιστικού οικοδομήματος. Η δημιουργία αυτών των στοιχειωδών σκέψεων και δράσεων έχει την αιτιολογία της στο γεγονός της προσπάθειας του συλλογικού ανθρώπου να δαμάσει και να κυριαρχήσει πάνω στον εξωτερικό κόσμο. Σ’ αυτόν τον αγώνα το περιβάλλον επιδρά στην ιδιαίτερη ψυχολογική συγκρότηση του συλλογικού ανθρώπου και προκαλεί μία σειρά από ανταποκρίσεις.
Η δεύτερη φάσις του πολιτιστικού κυκλώματος είναι η ανάπτυξι. Σ’ αυτό το στάδιο ανάμεσα στα στοιχειώδη συστήματα σκέψεων και δράσεων του συλλογικού ανθρώπου λειτουργεί ο νόμος της επιλογής. Ένα από αυτά τα στοιχειώδη συστήματα, εκείνο που προσαρμόζεται καλύτερα στις ιστορικές συνθήκες, επιλέγεται και αποτελεί τον κεντρικό άξονα του πολιτισμού. Αυτή είναι η εποχή της μεγάλης δημιουργίας. Σ’ αυτήν την φάσι εκείνο που χαρακτηρίζει τον φυλετικό φορέα του πολιτισμού είναι μία καθολική υποταγή του ατόμου στην κοινωνία και του πολίτη στο κράτος. Αντίθετα, στην τρίτη φάσι του πολιτιστικού κύκλου, την κατάρρευσι, το φαινόμενο αυτό παύει να υπάρχει και αντικαθίσταται από το φαινόμενο του ατομικισμού, γεγονός που έχει την αιτιολογία του στην ανυπαρξία μιάς ορισμένης κατευθύνσεως. Το στάδιο της καταρρεύσεως σημαίνει απλά ότι ένας πολιτισμός, μια ολόκληρη εποχή έχει γεράσει. Δεν έχει πιά το σφρίγος που την καθιστούσε προοδευτική, ούτε την δύναμι και την ρωμαλεότητα που την έκανε δυνατή. Το τελικό στάδιο ενός πολιτισμού είναι η αποσύνθεσις, έσχατη συνέπεια του νόμου της αποπροσαρμογής. Στο στάδιο αυτό το πολιτιστικό πλέγμα αποσυντίθεται και τα στοιχεία του διαλύονται. Ο πολιτισμός είναι τώρα ένα πτώμα. Μέσα στον συλλογικό φορέα του τώρα παρουσιάζονται κοινωνικά σχήματα που εκδηλώνονται με την αποκοπή των ηγουμένων μειοψηφιών της πολιτικής, της τέχνης, της οικονομίας από το κοινωνικό σώμα και την εμφάνισι ενός κοινωνικού χάους και αναστατώσεων, συγκρούσεων και αντιφάσεων. Οι άνθρωποι δεν είναι πια τα υποκείμενα της ιστορίας, αλλά απλά αντικείμενά της. Η μοίρα τους καθορίζεται από συνθήκες που βρίσκονται πέρα από τις δυνάμεις τους και οι προσωπικές προσπάθειές δεν έχουν πιά κανένα νόημα.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ανωνύμου , «Αντίδοτο», τ.24

μέρος πρώτο

Φιλοσοφία του πολιτισμού είναι εκείνη η φιλοσοφική επιστήμη που μελετά , αναλύει και ερμηνεύει το περιεχόμενο, τις αρχές και τα αίτια του φαινομένου του πολιτισμού. Πολιτισμός, στην πιο γενική του έννοια, σημαίνει το σύνολο των πνευματικών και πρακτικών δημιουργικών εκδηλώσεων της συλλογικής ανθρώπινης ζωής. Από τον ορισμό αυτόν βγαίνει το συμπέρασμα της διακρίσεως του πολιτισμού σε πνευματικό (KULTUR) και σε υλικό πολιτισμό (CIVILIZATION). Ο πνευματικός πολιτισμός συνδέει όλες τις ανθρώπινες θεωρητικές δημιουργίες σε σύστημα αγωγής του ίδιου του ανθρώπου. Αντίθετα υλικός πολιτισμός είναι το σύνολο των ενεργειών με τις οποίες ο άνθρωπος μεταβάλλει τον γύρω του φυσικό κόσμο και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση του εαυτού του.

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με συστήματα οργανωμένων σκέψεων και ενεργειών του συλλογικού ανθρώπου. Το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας του Πολιτισμού είναι το ζήτημα της φύσεως του Πολιτισμού, που η λύσι του εξαρτάται από την κοσμοθεωρητική βάσι απ’ όπου ξεκινά η μελέτη και η ανάλυσί του. Έτσι ο ιδεαλισμός δέχεται ότι η φύσι του πολιτισμού είναι πνευματική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός προβολή των πνευματικών προδιαθέσεων του ανθρώπου στον εξωτερικό κόσμο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον ιδεαλισμό αποτελεί ένα απλό παράρτημα της φιλοσοφίας του πνεύματος. Για τον ιδεαλισμό ο πολιτισμός είναι ένας, σταθερός και ενιαίος για όλον τον κόσμο, αφού και το πνεύμα είναι ένα, σταθερό και ενιαίο. Δεν υπάρχουν επιμέρους πολιτισμοί, αλλά μόνο παγκόσμιος πολιτισμός. Αυτή είναι η συνεπής ιδεαλιστική άποψι. Όσο για τον υλικό πολιτισμό αυτός δεν είναι παρά αντανάκλασι του πνευματικού στην υλική πραγματικότητα. Ο υλισμός από το άλλο μέρος, ακολουθώντας πάντα την πάγια τακτική της αντιστρέψεως, δέχεται ότι η φύσι του πολιτισμού είναι υλική. Αποτελεί δηλ. ο πολιτισμός αντανάκλασι του εξωτερικού κόσμου και μάλιστα της υλικής παραγωγής στην συνείδησι του ανθρώπου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η φιλοσοφία του πολιτισμού στον υλισμό είναι απλά παράρτημα της Κοινωνιολογίας. Δεν υπάρχουν πολιτισμοί, αλλά μία σειρά πολιτιστικών φαινομένων που προχωρούν εξελικτικά σε ανώτερα επίπεδα. Την άποψι αυτή την στηρίζει στην συνεχή μέσα στον χρόνο ανάπτυξι της τεχνικής, που την ταυτίζει με τον υλικό πολιτισμό. Ο πνευματικός πολιτισμός είναι η αντανάκλαση του υλικού. Η κοσμοθεωρία της Βουλήσεως απορρίπτει παρόμοιους τρόπους θεωρήσεως. Για την κοσμοθεωρία της Βουλήσεως η φύσι του πολιτισμού δεν είναι ούτε πνευματική ούτε υλική. Ούτε ένα απλό παράρτημα την φιλοσοφίας του πνεύματος ούτε της κοινωνιολογίας, αλλά ειδική φιλοσοφική επιστήμη που εξετάζει μία ορισμένη πλευρά της πραγματικότητας. Το φαινόμενο του πολιτισμού δεν είναι ενιαίο, αλλά αποτελείται από διαφορετικούς κάθε φορά πολιτιστικούς κύκλους που ο καθένας πάντοτε έχει την δική του ιδιοτυπία και σύνθεσι. Είναι λάθος να ταυτίζεται η τεχνική με τον υλικό πολιτισμό. Η τεχνική γνωρίζει μία ανάπτυξι, όχι συνεχώς, αλλά σταδιακή, ο δε υλικός πολιτισμός αποτελείται από συστήματα ενεργειών που προσαρμόζονται κάθε φορά στην ιδιοτυπία του γενικού πολιτισμού και αντικειμενοποιούνται σε διάφορα χρήσιμα έργα. Ο πνευματικός πολιτισμός δεν αποτελεί αντανάκλασι του πνευματικού ή αντιστρόφως αλλά και οι δύο αποτελούν ιστορικές εκφράσεις του ίδιου βιολογικού υποστρώματος μιας κοινωνίας, της φυλετικής της υποστάσεως. Για την κοσμοθεωρία της Βουλήσεως κάθε πολιτισμός είναι ένα οργανικό σύνολο που χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη δομή πνευματικών και υλικών στοιχείων, που γεννιέται, αναπτύσσεται, καταρρέει και αποσυντίθεται, όπως κάθε οργανικό σύνολο. Η πραγματική λοιπόν φύσι του πολιτισμού, του κάθε πολιτισμού, δεν ούτε πνευματική ούτε υλική, αλλά οργανική, γι’ αυτό και όλοι οι πολιτισμοί χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι οι πολιτισμοί δεν μπορούν να υπαχθούν κάτω από ένα καθολικό σχήμα. Κάθε πολιτισμός είναι ιστορικό γεγονός μοναδικό. Αναπτύσσεται, καταρρέει και ποτέ πια δεν επανέρχεται. Στοιχεία μπορεί να κληρονομήσουν κι άλλοι πολιτισμοί, αλλά η ιδιαίτερη δομή του είναι ιστορικά ανεπανάληπτη. Σε κάθε πολιτισμό ξεχωρίζει, μέσα από την συνάρτησι των δομικών πνευματικών και υλικών του στοιχείων, ένα, που αποτελεί τον κεντρικό άξονα πάνω στον οποίο αναπτύσσεται το πολιτιστικό του πνεύμα. Ο κεντρικός αυτός άξονας είναι μία αξιολογική κατεύθυνση για τον πολιτισμό, δηλ. από αυτόν προέρχεται ο χαρακτήρας όλων των άλλων στοιχείων του πολιτισμού. Τέτοια αξιολογική κατεύθυνσι μπορεί να είναι η επιστήμη, η φιλοσοφία, η αισθητική, η θρησκεία κτλ, οπότε και ο ίδιος πολιτισμός παίρνει τον ανάλογο χαρακτήρα. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της προσπάθειας του συλλογικού ανθρώπου να ολοκληρώσει τις δυνατότητες που υπάρχουν στην ιδιαίτερη ψυχολογική του συγκρότηση και να τις προβάλλει στην πραγματικότητα, μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς. Η επιλογή αυτού του συγκεκριμένου συστήματος αναφοράς είναι το ιστορικό αποτέλεσμα της προκλήσεως του περιβάλλοντος πάνω στην ιδιαίτερη ψυχολογική συγκρότηση του συλλογικού ανθρώπου και της ανταποκρίσεως του συλλογικού ανθρώπου σ’ αυτήν την πρόκλησι. Ο συλλογικός άνθρωπος αποτελεί τον φορέα του πολιτισμού. Μέσα σε αυτόν βρίσκονται οι αρχές και οι καθοριστικές αιτίες του ίδιου του πολιτισμού και όχι έξω από αυτόν σε ένα παγκόσμιο πνεύμα ή στην παραγωγική διαδικασία.