Σημεία διαθέσεως

Σας ενημερώνουμε οτι το περιοδικό μας διατίθεται στην Αθήνα και από το βιβλιοπωλείο "Αλληλεγγύη των φίλων".

Kυκλοφόρησε το 9ο τεύχος του free-press περιοδικού της λέσχης ''Φανταστική Λογοτεχνία''.
Μπορείτε να το βρείτε στα κεντρικά βιβλιοπωλεία :

- Πολιτεία (Ασκληπιού 1-3 και Ακαδημίας)

- Solaris (Μπόταση 6)

- Comicon (Σόλωνος 128)

Λεπτομερής παρουσίαση του περιεχομένου του περιοδικού προσεχώς!

"Απέναντι στο δυστοπικό σήμερα, απέναντι στο παντοδύναμο Εφήμερο, η απάντηση δεν είναι ο “ου τόπος”, αλλά ο “ευ τόπος”, η Ευτοπία. Να λειτουργούμε μέσα στο Εφήμερο και να είμαστε διαφορετικοί. Όχι απλώς να είμαστε διαφορετικοί, αλλά να οικοδομούμε τη διαφορά ως υπαρκτό, μετρήσιμο γεγονός, να οικοδομούμε “όμορφους τόπους” μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον. Και αυτοί οι “όμορφοι τόποι” να μη λειτουργούν (μόνο) ως αποκομμένες νησίδες σε μια σκοτεινή θάλασσα, αλλά ως υπαρκτή, συνολική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία. Να επανασχεδιάσουμε τα σύμβολα και τα χρώματά μας, να αποκοπούμε από ομφάλιους λώρους που πλέον δεν μας τροφοδοτούν με τίποτα ζωτικό. Να προτείνουμε την εναλλακτικότητα, ως υπαρκτό γεγονός, από τη διατροφή και τη διασκέδαση, την τέχνη και τις εκδόσεις μέχρι το πως πρέπει να καλλιεργείται η ελληνίδα γη και ποια πρέπει να είναι η σχέση οικιστικού-πολιτισμικού-φυσικού περιβάλλοντος. Να προτείνουμε τον εθνοκοινοτισμό όχι ως άσαρκο ιδεολόγημα, αλλά ως βιωμένη εμπειρία σ' έναν κόσμο που τρέφεται με ιδεολογήματα, ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στους απονευρωμένους τεχνοκράτες και στους πολιτικούς που δρουν ως ατζέντηδες των υπερεργολάβων και των τραπεζιτών. Να οικοδομούμε τις δικές μας παράλληλες δομές και κοινότητες, αλλά και να μην αφήνουμε τους μαζικούς χώρους είτε είναι ο συνδικαλισμός, ιδιαίτερα ο αγροτοσυνδικαλισμός, είτε η τοπική αυτοδιοίκηση στην αποκλειστικότητα άλλων. Να ενώνονται οι “νησίδες” μας και να δημιουργούν “ήπειρο”. Να είμαστε “εντός, εκτός και επί τα αυτά”. Πρέπει να αναγκάσουμε την Ιστορία ν' ασχοληθεί μαζί μας. Η πολιτικοποίηση της ευτοπίας είναι το νέο στοίχημα. Δύσκολο στοίχημα; Οπωσδήποτε. Αλλά (ποιος μας είπε πως) ζούμε σε εύκολους καιρούς;"

Ένα νέο έντυπο κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά κινηματικά δρώμενα. Ένα αυτόνομο περιοδικό, που έρχεται να φωτίσει με τη δική μας οπτική μια σειρά ζητημάτων που θεωρούμε ότι αποτελούν προτεραιότητα για την σκέψη και τη δραστηριοποίηση των συντρόφων μας. Ονομάσαμε το περιοδικό "Μηδέν Τελεία". Και αυτή είναι η πρώτη μας απόπειρα. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε χαρούμενοι για αυτό. Όταν κάναμε τα πρώτα βήματά μας προς την αναζήτηση της ελευθερίας, νιώθαμε την ανάγκη να απεμπλακούμε από την συνολική καθίζηση του χώρου. Τώρα νιώθουμε την ανάγκη να εκφραστούμε. Οργανώνουμε συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, μικρές συγκεντρώσεις, ενημερωτικές εκδηλώσεις, συναυλιακές δραστηριότητες, συμμετέχουμε σε λαϊκές κινητοποιήσεις, κάνουμε παρεμβάσεις σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, παράγουμε έργο διαδικτυακά, έντυπα, στον λόγο μας, στην καθημερινότητά μας. Σιγά σιγά απλωνόμαστε, όχι μονάχα ποσοτικά, αλλά κυρίως σαν αθόρυβη ενεργός δύναμη που κινητοποιεί τον καθένα στο να γίνει ένας μοναχικός πολιτικός ακτιβιστής. Μία από τις προσπάθειες που καλούμε να στηρίξετε είναι και αυτό το 28σέλιδο έντυπο. Τυπώνοντας σε χαρτί, μοιράζοντάς το χέρι με χέρι, αφήνοντας τη δική μας κατάθεση σε επίπεδο Ιδεών, ανησυχιών, προτάσεων. Σε όλα τα αυτόνομα παιδιά, στους νέους και στους μεγαλύτερους και μεγαλύτερες σε ηλικία, στους συντρόφους που γνωρίσαμε και σε αυτούς που ίσως ποτέ δε θα συναντήσουμε, όμως μαχόμαστε για τα ίδια πράγματα. Σε αυτούς αφιερώνουμε το δοκιμαστικό μας τεύχος, το οποίο διανέμεται από την προσεχή Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου από τα παρακάτω σημεία:

Θεσσαλονίκη: βιβλιοπωλείο "Αριστοτέλειον"

Λάρισα: βιβλιοπωλείο "Σκάλα"

Τρίκαλα: Skinhouse Hellas

Κύπρος: mavrestaksiarhies@hotmail.com

Αθήνα: βιβλιοπωλείο "Αλληλεγγύη των φίλων", περίπτερο Κάνιγγος

Πελοπόννησος: mavroskrinos@gmail.com

Κεντρική διάθεση: ediktyo@hotmail.gr

Δοκιμαστική έκδοση 300 αντιτύπων

Χειμώνας 2011 - 12



Ενημερώνουμε οτι το περιοδικό μας διατίθεται πλέον και στην Αθήνα από το βιβλιοπωλείο "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ". Παλαιότερα τεύχη του περιοδικού διατίθενται στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ, καθώς και δια αντικαταβολής κατόπιν παραγγελίας στην διεύθυνση erimihora@hotmail.com.

ΝΕΑ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΘΕΣΕΩΣ

ΛΑΡΙΣΑ: Βιβλιοπωλείο "Σκάλα"
ΤΡΙΚΑΛΑ: Skinhouse Hellas

Κυκλοφόρησε το τέταρτο τεύχος του περιοδικού «Έρημη Χώρα» με ποικίλη θεματολογία και μεταφράσεις άρθρων και κειμένων των συγγραφέων Ernst Juenger, Ernst Niekisch, Penti Linkola, Francis Parker Yockey. Το περιοδικό διατίθεται από το βιβλιοπωλείο «Αριστοτέλειο» στην Θεσσαλονίκη και θα διατίθεται εντός των ημερών από το βιβλιοπωλείο «Ελεύθερη Σκέψις» στην Αθήνα, ενώ συντόμως θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διαθέσεως. Για παραγγελίες με αντικαταβολή μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στην διεύθυνση erimihora@hotmail.com



εκδήλωση στις 4 Δεκεμβρίου

«Θέλουμε, όμως, Κράτος και όχι Σύστημα. Θέλουμε μια κοινωνία, η οποία θα οργανώνεται συνειδητά σε μία μεγάλη εθνική κοινότητα, και όχι έναν σωρό ατόμων που βρίσκονται στον ίδιον χώρο λίγο-πολύ από τύχη, συνδεόμενα μόνον από τα σύνορα που υπαγορεύθησαν από Ξένες Δυνάμεις και από τον πολιτικό τετραγωνισμό του κύκλου μίας παγκοσμίου αμοιβαιότητος συμφερόντων. Θέλουμε εξουσία, όχι, όμως, την εξουσία των σηπόμενων τραπεζικών διευθυντών και οικονομολόγων ούτε την εξουσία των δειλών κυβερνητικών αξιωματούχων, που τους κόβονται τα παγώνουν σε κάθε μέτρο, ούτε την εξουσία των αποσυντιθεμένων προέδρων της γερουσίας και των διευθυντών υπουργείων […], αλλά την εξουσία ανδρών, για τους οποίους γνωρίζουμε ότι ταυτίζονται με τους σκοπούς μας. Επιθυμούμε ένα σχέδιο, ένα ενοποιημένο σχέδιο, όχι την προέκταση της δημοσίας οικονομικής δραστηριότητας από τις πλέον ποικίλες και αυθαίρετες απόψεις, που επήλθαν από την ανάγκη των περιστάσεων αντί από την αυθόρμητη παρόρμηση, και που δικαιολογήθηκαν στην βάση κωλυσιεργιών, οι οποίες υπάρχουν μέσα στο Σύστημα το ίδιο-αλλά μία συγχώνευση όλων των οικονομολογικών αρχών από συσχετιζόμενα μέτρα, ξεκινώντας με την γή και την κάλυψη των μεταφορών, με τις πρώτες ύλες και εν τέλει με τον άνθρωπο, άπαντα τα οποία περιέχουν την παρότρυνση προς την αυθόρμητη συνοχή. Το Σύστημα καυχάται ότι έχει ήδη παραγάγει έναν τέλειο οργανισμό. Δεν έχει οργανώσει τίποτα άλλο εκτός από πείνα και τον εαυτό του, και αυτά κακώς. Οπουδήποτε έχουν αναπτυχθεί φυσικές μορφές παραγωγής και μία κοινωνία, έχουν αναπτυχθεί σε αντίθεση προς το Σύστημα. Τούτο είναι αλήθεια και όποιος το αρνείται είναι είτε ψεύτης είτε τυφλός.»

Ernst von Salomon από το έργο του «It cannot be stormed», αγγλική μετάφραση, εκδόσεις Arktos

« Ευρωπαϊκός Σοσιαλισμός είναι η ανάπτυξη όλων των πηγών της δικής μας ηπείρου από μία πλήρως ενωμένη Ευρώπη , προς όφελος όλων των λαών της Ευρώπης, με κάθε ενέργεια και κίνητρο που μία Ευρωπαϊκή κυβέρνηση μπορεί να δώσει στην ιδιωτική επιχείρηση, στην εργατική ιδιοκτησία ή σε κάθε άλλη μέθοδο προόδου, την οποίαν η επιστήμη και το δυναμικό σύστημα διακυβερνήσεως βρίσκουν ως το πλέον αποτελεσματικό για τον πλουτισμό όλων των λαών και την εξύψωση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και ακόμα υψηλότερες μορφές ζωής. »

Sir Oswald Mosley

Επειδή το εθνικό κίνημα στην ουσία του δεν είναι δικτατορικό, αναρωτώμεθα λοιπόν: Τι είναι; Είναι δημοκρατία; Καθόλου, διότι ο αρχηγός δεν εκλέγεται από το εκλογικό σώμα και η δημοκρατία βασίζεται στην αρχή της ψηφοφορίας. Άλλως στα εθνικά καθεστώτα ουδείς ηγέτης επιλέγεται με ψηφοφορία. Συγκατίθεται σε αυτό. Εάν λοιπόν τα καθεστώτα αυτά δεν είναι δικτατορίες ή δημοκρατίες, τότε τι είναι; Δίχως να τα ορίζουμε, οφείλει κάποιος να παραδεχθεί ότι εκπροσωπούν ένα νέο είδος διακυβερνήσεως, ιδιώνυμo, στα σύγχρονα κράτη. Δεν έχει αντιμετωπισθεί μέχρι στιγμής και δεν γνωρίζω ποιο όνομα πρέπει να της δοθεί.

Πιστεύω ότι έχει την βάση της αυτό το πνευματικό επίπεδο, αυτήν την ανυψωμένη εθνική συνείδηση η οποία, αργά ή γρήγορα, εξαπλώνεται ως τις παρυφές του εθνικού κορμού.

Είναι κατάσταση εσωτερικής αποκαλύψεως. Αυτό που κάποτε ήταν η ενστικτώδης κρυψώνα του λαού αντανακλάται αυτές τις στιγμές στην συνείδησή του, δημιουργώντας μία κατάσταση ομόψυχης φωτίσεως, η οποία απαντάται μόνον σε μεγάλες θρησκευτικές αναβιώσεις. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρισθεί ως κατάσταση εθνικής οικουμενικότητας. Ένας λαός στην ολότητά του πλησιάζει μία αντίληψη του εαυτού του, του σκοπού του και του πεπρωμένου του στον κόσμο. Κατά το παρελθόν έχουν παρατηρηθεί μόνον αναλαμπές τέτοιας αντιλήψεως, στην εποχή μας, όμως, αντιμετωπίζουμε μερικά τέτοια μόνιμα φαινόμενα.

Σε μία τέτοια περίπτωση ο ηγέτης δεν είναι ένας «αφέντης», ένας «δικτάτορας», «κάποιος που πράττει όπως του αρέσει», που ηγείται «σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του». Αποτελεί την ενσάρκωση αυτής της αφανούς πνευματικής καταστάσεως, το σύμβολο αυτής της συνειδήσεως. Δεν «πράττει όπως του αρέσει», πλέον, αλλά θα κάνει αυτό που «πρέπει». Και οδηγείται όχι από ατομικά ή από συλλογικά συμφέροντα, αλλά από το συμφέρον του αθανάτου έθνους, το οποίο έχει διεισδύσει στην συνείδηση των λαών. Εντός αυτού του πλαισίου και μόνον τα προσωπικά και τα συλλογικά συμφέροντα ικανοποιούνται στο φυσιολογικό μέγιστο.

Corneliu Zelea Codreanu

              Δούρειος Ίππος Τρίπολης: doureiosippostripolis.blogspot.com

Μόλις προ ολίγου πληροφορηθήκαμε από αναγνώστες μας οτι στο πρόγραμμα του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού "ΑΧΙS" περιλαμβάνεται εκπομπή υπό τον τίτλο "ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ". Ενημερώνουμε τους αναγνώστες και τους φίλους μας οτι ουδεμία σχέση έχουμε την παρούσα χρονική περίοδο ή είχαμε σε οποιαδήποτε στιγμή στο παρελθόν με τον παραγωγό της εκπομπής αυτής, συγγραφέας ών, ουδεμία ενημέρωση λάβαμε εκ μέρους του για τον τίτλο της εκπομπής του και φυσικά ουδεμία σχέση έχουμε με την εκπομπή την ίδια. Την εν λόγω δεν έχουμε ακούσει ακόμα, αλλά είτε συμφωνήσουμε με τα λεγόμενα του παραγωγού της είτε διαφωνήσουμε, θεωρούμε οτι ο διαχωρισμός της θέσεώς μας είναι απαραίτητος. Εν όψει μάλιστα της κυκλοφορίας του τετάρτου τεύχους του περιοδικού μας, επιφυλασσόμεθα εν γένει.

Η θέση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ για τη νέα «ρύθμιση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γενικότερης μειονεξίας που εμφανίζει το μεταπολιτευτικό ελληνικό κράτος είναι αδιαμφισβήτητα η ασυνέχεια. Η κομματοκρατική υπόσταση της πολιτείας μας αποτελεί τον βασικό λόγο της ασυνέχειας αυτής. Η έλλειψη μιας βασικής κοινής στόχευσης και η αποδυνάμωση της εθνικής συνείδησης υπήρξαν οι μεταπολιτευτικές πολιτειακές επιλογές που διέλυσαν την οπτική σε βάθος χρόνου (παρελθοντικού και μελλοντικού) την οποία διαθέτει εκ φύσεως κάθε οργανωμένη κοινότητα, εγκαθιδρύοντας στη θέση της την εφήμερη λογική μιας κακού τύπου κομματικής εναλλαγής.

Ο νόμος που αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, και ψηφίστηκε πρόσφατα, δείχνει εκ πρώτης όψεως ότι αποτέλεσε την πρώτη περίπτωση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου της χώρας συμφώνησε σε κοινές θέσεις, επιδεικνύοντας μια πολιτική συμπεριφορά που φαινομενικά διέθετε οπτική συνέχειας. Είναι, όμως, τα πράγματα έτσι; Είναι, δηλαδή, αυτή η προοπτική συνέχειας προσανατολισμένη προς το εθνικό και κοινωνικό αγαθό ή μήπως στρέφεται προς κάπου αλλού ;

Το πρώτο πράγμα το οποίο μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει κανείς κατά την διάρκεια των συζητήσεων που προηγήθηκαν της ψήφισης του νέου νόμου ήταν ο μεγάλος βαθμός αγκύλωσης του πολιτικού κόσμου της χώρας στους πιο απονευρωμένους τρόπους σκέψης του δυτικού Διαφωτισμού. Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την βούληση κοινωνικών ομάδων, με την διάχυτη κουλτούρα και με ριζωμένους τρόπους συμπεριφοράς, επιχειρήθηκαν να λυθούν με καινούργιες νομικές ρυθμίσεις, την ώρα που είναι ευρέως γνωστό ότι στην Ευρώπη η ελληνική νομοθεσία αποτελεί την πληρέστερα καταγεγραμμένη και ταυτόχρονα εκείνη που δεν εφαρμόζεται ποτέ. Ωστόσο, αυτό το γεγονός αποτελεί μαρτυρία της πολιτικής και κοινωνικής υπανάπτυξης που βιώνουμε. Όσο περισσότεροι νόμοι υπάρχουν, όσο περισσότερες επιταγές εκ των άνω δηλαδή, τόσο πιο αδύναμη γίνεται η εθιμοτυπία και αποδιοργανωμένη η κοινωνία.

Ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Μολονότι η ψήφισή του έδωσε την αίσθηση ότι οι πολιτικοί (έστω και γι’ αυτό μόνο το ζήτημα) αποφάσισαν να προσθέσουν στην οπτική τους μια προοπτική συνέχειας, το όλο σκεπτικό τους παραμένει προβληματικό ενώ οι σκοποί τους όχι και τόσο εμφανείς. Γιατί μπορεί η ρητορική τους να φέρνει στο προσκήνιο το «καλό της παιδείας», την «ενδυνάμωση των πανεπιστημίων» κλπ. ωστόσο το ερώτημα που προκύπτει είναι πως θα γίνει αυτό; Με το να αντιγραφούν πρακτικές που εφαρμόζονται σε χώρες όπου υφίστανται εντελώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές της πατρίδας μας ή με το να αφομοιώσουμε τις παγκοσμιοποιούμενες μεθόδους του αγγλοσαξονικού συστήματος; Όπως γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε έρθει σε επαφή με το πνεύμα του Ρομαντισμού, ο κοσμοπολιτισμός και η άνωθεν επιβολή ξένων -προς τα έμφυτα γνωρίσματα του κάθε έθνους- στοιχείων και πρακτικών είναι σίγουρο ότι θα δημιουργήσει μια εργαλειακή πραγματικότητα, η οποία θα βρίσκεται σε απόσταση από τα όσα η κάθε εθνική κοινότητα θέλει και μπορεί να πράξει.

Φρονώ ότι τα όσα περιγράφω είναι τόσο προφανή, που δεν έχει νόημα να επιμείνουμε περαιτέρω. Ο νόμος αυτός εστίασε στα διαδικαστικά θέματα διοίκησης των ιδρυμάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για την παιδεία και την κινητικότητα της ζωής του ακαδημαϊκού κόσμου, για την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε οι Έλληνες που εμπλεκόμαστε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δηλαδή, πουθενά δεν έγινε λόγος. Ζητήματα όπως η γραμματειακή υποστήριξη των σχολών, η λειτουργία και η πληρότητα των βιβλιοθηκών, το περιεχόμενο των μαθημάτων κ.α. δεν απασχόλησαν τους πολιτικούς και ακαδημαϊκούς φορείς που συμμετείχαν στη συζήτηση. Ωστόσο, αυτό φάνταζε εξαρχής αναμενόμενο. Και τούτο γιατί με ζητήματα τόσο ζωντανά είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να καταπιαστεί επιτυχώς η διαχειριστική λειτουργία ενός μηχανιστικού και απόμακρου θεσμού, όπως είναι το χομπεσιανό κράτος της Νεωτερικότητας.

Εκείνο που πραγματικά δείχνει να έχει ενδιαφέρον είναι οι αντιδράσεις της φοιτητικής κοινότητας. Για ένα νόμο που ρυθμίζει το πώς θα εκλέγονται οι πρυτάνεις και το αν θα υπάρχουν πρόσωπα εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας στη διοίκηση των σχολών, για ζητήματα δηλαδή εργαλειακού χαρακτήρα, η σαπισμένη φοιτητική κομματοκρατία των επαγγελματιών καταληψιών κλείνει σχολές, ματαιώνει εξεταστικές και πυροδοτεί εντάσεις, προσπαθώντας με νύχια και δόντια να κινητοποιήσει τους σπουδαστές που εξακολουθούν να συνδέονται μαζί της, προκειμένου να μην απολέσει ούτε ίχνος της αμείλικτης μεταπολιτευτικής τυραννίας της.

Το πιο πιθανό είναι οι δυο πόλοι, του υπουργείου από τη μια και του οργανωμένου ακαδημαϊκού κόσμου από την άλλη, να ισορροπήσουν με το πέρασμα του χρόνου σε κάποιο σημείο, που θα γίνει και για τις δυο πλευρές σιωπηρά αποδεκτό. Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ ως φοιτητική κοινότητα αδιαφορεί για τις τριβές και τις επαφές των δυο αυτών πόλων. Ο κάθε σώφρον άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η όλη σύγκρουση δεν αφορά την παιδεία αλλά ανταγωνιστικά υποπολιτικά συμφέροντα κι αυτά δεν μπορούν να έχουν καμιά σχέση με την κουλτούρα και την προοπτική της λέσχης μας. Εμείς δεν θέλουμε ούτε το «πανεπιστήμιο της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης», ούτε το «πανεπιστήμιο της Αριστεράς». Αντιθέτως, οραματιζόμαστε ένα πραγματικό ελληνικό πανεπιστήμιο και αγωνιζόμαστε για την επίτευξη αυτού του οράματος.

Για να είμαι δίκαιος οφείλω να ομολογήσω ότι ο νέος νόμος περιέχει κάποιες αλλαγές που θα μπορούσαν να έχουν καλό περιεχόμενο. Τέτοιες είναι η μείωση της δύναμης των φοιτητικών κομμάτων στα ακαδημαϊκά όργανα, η οργάνωση του χρόνου των σπουδών και η (υπόσχεση για) δωρεάν διανομή των συγγραμμάτων. Ωστόσο, τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου δεν είναι αυτά. Η ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, δεν πλήττεται σε μεγάλο βαθμό από δικά της προβλήματα. Αντιθέτως, διαπερνάται από τα γενικότερα προβλήματα του ελληνικού κοινωνικού βίου. Η υπόγεια συναλλαγή καθηγητών και φοιτητών, οι ανύπαρκτες υπηρεσίες των δημοσίων υπαλλήλων με το ύφος των δέκα καρδιναλίων που στελεχώνουν της γραμματείες των σχολών, η τυραννία του ακαδημαϊκού κόσμου από κομματικές φράξιες, η αντικατάσταση της ελεύθερης σκέψης από τον νοητικό έλεγχο της Αριστερής επιβολής, αυτά και πολλά ακόμη, δεν αποτελούν αποκλειστικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά έχουν τις ρίζες τους σε παθογένειες της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος νόμος, νέος ή παλιός, μπορεί να θεραπεύσει αυτά τα φαινόμενα; Είναι δυνατόν μια απλή κρατική ρύθμιση, η οποία εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε απόσταση από τα δεδομένα της πραγματικής ζωής, να αποφέρει θετικά αποτελέσματα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, αν πρώτα απ’ όλα δεν υπάρξει μια αισθητική και ηθική επανάσταση που θα πετάξει στο καλάθι των αχρήστων όλα τα σκουπίδια της μεταπολίτευσης; Είναι δυνατόν να μας ικανοποιήσει η οποία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όταν δεν μπορεί να θίξει ουσιαστικά προβλήματα; Ή μήπως μπορούν να μας ξεγελάσουν οι κινητοποιήσεις του όχλου των μαρξιστών, που δεν προβάλουν αιτήματα για πραγματική παιδεία αλλά αναμασούν τις γελοιότητες περί ταξικής πάλης και «επαναστατικού προλεταριάτου» ;

Θα σταθώ, ωστόσο, και στο ζήτημα που φαίνεται ότι απασχολεί περισσότερο τη φοιτητική κοινότητα, δηλαδή εκείνο του ασύλου. Ο προηγούμενος νόμος προέβλεπε ότι το άσυλο ισχύει σε περίπτωση που δεν υφίστανται εγκληματικές πράξεις εντός των ορίων του. Όταν προέκυπτε εγκληματική δραστηριότητα οι αρχές είχαν τη δυνατότητα να επέμβουν και να την σταματήσουν, καταλύοντας το άσυλο προσωρινά. Ωστόσο, αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ επειδή τόσο οι καθηγητές που είχαν την αρμοδιότητα όσο και οι εισαγγελικές αρχές δεν έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες. Σήμερα, ο νέος νόμος έχει καταργήσει το άσυλο. Το αν θα λειτουργήσει ή όχι θα φανεί στο μέλλον. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η απόφαση δεν πάρθηκε ύστερα από πολιτική σκέψη, συζήτηση και αποδοχή εκ μέρους της φοιτητικής κοινότητας αλλά προέκυψε ως νομική ρύθμιση. Και μάλιστα μια νομική ρύθμιση επάνω σε έναν προηγούμενο νόμο ο οποίος κάλυπτε το πρόβλημα !

Εμείς, ως φοιτητική κοινότητα, δηλώνουμε σαφώς πως αδιαφορούμε πλήρως για το αν θα ισχύσει ή όχι ένας τέτοιος παρηκμασμένος και παρεξηγημένος θεσμός όπως είναι το άσυλο. Ωστόσο, εκτιμούμε ότι μεγαλύτερη σημασία από το να καταργήσει κανείς έναν προβληματικό θεσμό έχει το να μπορέσει να τον υπερβεί με κάτι καλύτερο. Αυτή τη χρονική περίοδο, μολονότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας δείχνει να έχει αντιληφθεί τις αρνητικές συνέπειες της χρήσης του ασύλου, η φοιτητική κοινότητα εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να υποστηρίζει την ύπαρξή του. Και είναι αναμενόμενο να το κάνει, εφόσον το άσυλο αποτελεί προέκταση της Αριστερής πνευματικότητας η οποία κυριαρχεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, καθώς επίσης και στο ευρύτερο πλαίσιο «των τεχνών και των γραμμάτων του τόπου».

Η πρόκληση για κάποιον που σέβεται τον εαυτό του, και που παράλληλα απορρίπτει την Αριστερή πνευματικότητα, είναι να την υπερβεί. Να την ξεπεράσει, δηλαδή, προβάλλοντας διαφορετικά πνευματικά σχήματα και εναλλακτικές προτάσεις. Η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ, μολονότι ως κοινότητα Ρομαντικών έχει την Αριστερή πνευματικότητα απέναντί της και θεωρεί το άσυλο ως επιβλαβή θεσμό, δεν υποστηρίζει την κατάργησή του. Εφόσον το μεγαλύτερο μέρος της φοιτητικής κοινότητας εξακολουθεί να το θέλει, εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να ζητήσουμε την κατάργησή του. Κατάργηση ζητούν αυτοί που το φοβούνται.

Εμείς, εδώ και σχεδόν έξι χρόνια, προβάλλουμε πολιτισμικά σχήματα Ρομαντισμού και κοιτάζουμε την Αριστερή πνευματικότητα κατά πρόσωπο. Με παρεμβάσεις στα πανεπιστήμια, με πνευματική δράση, με έντυπα την ποιότητα των οποίων μπορεί να κρίνει ο καθένας και με πληθώρα δράσεων, απλώνουμε τα μυστικά του Ανίκητου Ήλιου εκτός και εντός ασύλου. Απέναντι στον ακαδημαϊσμό αντιπαραθέτουμε τη δύναμη της φαντασίας και του οράματος, απέναντι στη μόδα του μοντέρνου ή μεταμοντέρνου Νεωτερισμού οικοδομούμε τον μύθο του νέου μας Ρομαντισμού, απέναντι στα κατεστημένα λογοτεχνικά είδη προβάλουμε την πρωταρχική και παντοτινή αφήγηση της λογοτεχνίας του φανταστικού, απέναντι στην Αριστερή πνευματικότητα προτάσσουμε την Ελλάδα.

Το 40ο φεστιβάλ βιβλίου που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες και η εγγραφή των νέων φοιτητών στα ακαδημαϊκά τμήματα μάς έδωσαν την ευκαιρία, ως μέλη της Φοιτητικής Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας, να πραγματοποιήσουμε μια ακόμη ενημερωτική δράση και να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας με καινούργιους φίλους.

Ρομαντικοί και παραβάτες σε έναν χαοτικό, αστικό κόσμο κανονισμών και νομοθετημάτων. Ιδεοφόροι και φρουροί του πρωταρχικού Νόμου της ζωής. Με θάρρος και συνέπεια υπερασπιζόμαστε την αισθητική μας και απλώνουμε τα όρια του μαγικού μας βασιλείου στους δρόμους της πόλης, στο πλευρό των συμπατριωτών μας.

Ολοκληρώνοντας αυτή μας τη δράση αποκομίσαμε τα καλύτερα συμπεράσματα για την απήχηση των θέσεων μας. Μπορεί η εποχή που ζούμε να είναι δύσκολη για την χώρα, τουλάχιστον όμως αποδεικνύεται ευνοϊκή για την ανάπτυξη υγιών κοινωνικών ομαδώσεων και νέων νοοτροπιών. Πλέον, το χρέος του κάθε ευαισθητοποιημένου συμπολίτη μας είναι να γίνει πιο συμμετοχικός και να αφήσει στο περιθώριο τη νωθρότητα του παρελθόντος. Από την πλευρά μας, εκείνο που οφείλουμε να θυμίσουμε είναι πως «τα έθνη καταρρέουν ή ευδοκιμούν ανάλογα με το αν η ποίηση, η ζωγραφική και η μουσική τους καταρρέουν ή ευδοκιμούν (W. Blake)». Μια πραγματική πολιτική ή κοινωνική επανάσταση είναι αδύνατον να υπάρξει αν δεν έχει αισθητικό και ηθικό υπόβαθρο.



Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού , τελευταίο μέρος

7.Η Τρίτη Ρώμη-το Τρίτο Ράιχ-η Τρίτη Διεθνής

Μόνον δύο δόγματα της ποικιλίας «εχθροί της ανοικτής κοινωνίας» ήταν ικανά να κερδίσουν μία παροδική νίκη επί του φιλελευθερισμού: πρόκειται για τον σοβιετικό (και τον κινεζικό) Κομμουνισμό και τον Κεντροευρωπαϊκό φασισμό. Μεταξύ αυτών των δύο υπήρχε ο εθνικομπολσεβικισμός ως μία μοναδική και μη εφαρμοσμένη ιστορική ευκαιρία, αναγκασμένος να δρά στην περιφέρεια των φασιστών και των κομμουνιστών, σαν μία λεπτή γραμμή των διορατικών πολιτικών και προορισμένος να δεί την αποτυχία των ολοκληρωτικών ιδεολογικών και πολιτικών προσπαθειών τους.

Στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό η προορισμένη να αποτύχει βαυαρική και καθολική πολιτική του Χίτλερ μοιραία επεκράτησε. Όσο δε για τα Σοβιέτ, αυτά πεισματικά απέρριπταν την ιδέα να διακηρύξουν ανοικτά τις μυστικές ιδεολογικές τους αιτίες, έχοντας πνευματικά αφαιμάξει και διανοητικά ευνουχίσει τον μπολσεβικισμό.

Ο φασισμός έπεσε πρώτος και έπειτα ήλθε η σειρά του τελευταίου αντι-φιλελεύθερου οχυρού, αυτό της Ε.Σ.Σ.Δ. Εκ πρώτης όψεως το 1991 γύρισε η τελευταία σελίδα του βιβλίου της γεωπολιτικής αντιπαραθέσεως με τον Μαμμωνά, τον Ατλαντικό Δυτικό δαίμονα, τον διεστραμμένο «κοσμοπολίτικο άγγελο του Κεφαλαίου». Την ίδια στιγμή, ωστόσο, όχι μόνον η εθνικομπολσεβικική απόλυτη αλήθεια, αλλά επιπλέον η απόλυτη ιστορική ορθότητα των πρώτων εκπροσώπων της γίνεται κρυστάλλινα καθαρή. Ο μόνος πολιτικός λόγος των δεκαετιών του ‘20 και του ’30, ο οποίος είναι παρών έως σήμερα, είναι τα κείμενα των Ρώσων Ευρασιανιστών και των Γερμανών «αριστερών» επαναστατών συντηρητικών. Ο εθνικομπολσεβικισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των «εχθρών των ανοικτής κοινωνίας», εκτός εάν θέλουν να επιμείνουν στα δικά τους ξεπερασμένα, ιστορικά ανεπαρκή και απολύτως ανέφικτα δόγματα. Εάν η «άκρα αριστερά» αρνείται να αποτελέσει το εξάρτημα της παραδόπιστης και οπορτουνιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, εάν οι «ακροδεξιοί» δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν στην ουσία ως μία στρατολογημένη ακραία πτέρυγα του καταπιεστικού μηχανισμού του φιλελεύθερου συστήματος, εάν οι λαοί, κυριευμένοι από την πίστη, δεν βρίσκουν ικανοποίηση στα άθλια ηθικίστικα υποκατάστατα, με τα οποία ευωχούνται υπό των ιερέων των ηθελημένα κακέκτυπων λατρειών ή του πρωτόγονου νέο-πνευματισμού, όλοι τους έχουν τον μοναδικό δρόμο, τον εθνικομποσεβικισμό.

Πέρα από τις «δεξιές» και τις «αριστερές», υπάρχει μόνον μία και αδιαίρετη Επανάσταση στην διαλεκτική τριάδα «Τρίτη Ρώμη-Τρίτο Ράιχ-Τρίτη Διεθνής».

Το βασίλειο του εθνικομπολσεβικισμού, το Regnum, η δική τους Αυτοκρατορία του Τέλους, αυτό είναι το τέλειο επίτευγμα της μεγίστης Επαναστάσεως στην ιστορία, τόσο τοπική όσο και παγκόσμια. Είναι η επιστροφή των αγγέλων, η ανάσταση των ηρώων, η εξέγερση της καρδιάς εναντίον της δικτατορίας της λογικής. Η τελευταία αυτή επανάσταση αποτελεί έγνοια του ακέφαλου, που κουβαλάει τον σταυρό, το δρεπάνι και το σφυρί, στεφανωμένος με το αιώνιο ηλιακό φωτοστέφανο.

Μία μικρή και κατατοπιστική εισαγωγή του Δημητρίου Σαββίδη και των εκδόσεων "PATRIA" στο κίνημα της Νέας Δεξιάς. Αντιγράφουμε από το οπισθόφυλλο:

" Η «Νέα Δεξιά» γεννήθηκε στις ταραχές του ΄68. Τότε που οι νέοι της γαλλικής Δεξιάς, (με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου) δηλαδή οι Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς.  Τότε που η ρήξη με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού («Δεξιού») χώρου της εποχής προέβαλε επιτακτική. Τότε που ο Codreanu, o Jose Antonio, οι λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των Γάλλων Εθνικιστών (και όχι μόνον), από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου. Όπως σημειώνεται στον υπότιτλο του βιβλίου, η Νέα Δεξιά είναι ένα “κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής”. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 μέχρι και τις ημέρες μας, απετέλεσε μία ιδεολογική ασφυξιογόνο μάσκα για το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα. Με τις ιδέες της, την πολεμική της, τα επιχειρηματά της, έδωσε νέα ώθηση στον ιδεολογικό πόλεμο. Σε αυτό το βιβλίο  μπορείτε να διαβάσετε τους κυριώτερους σταθμούς αυτής της προσπάθειας και μία βιογραφική παρουσίαση των σημαντικότερων συντελεστών της."

Οι συντελεστές του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία έχουν καταφέρει κάθε τεύχος του να είναι εξίσου ποιοτικό ή και καλύτερο από το προηγούμενο. Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται από το όγδοο τεύχος, στο οποίο μπορείτε να διαβάσετε άρθρο του Δημήτρη Αργασταρά για τον comics ήρωα The Shadow, κείμενο του Δημήτρη Σιάββα για τα βαμπίρ, άρθρο του Glorfindel by Gondolin και της Melian για τους δράκους, αφιέρωμα του Κιμμέριου στον συγγραφέα υπερφυσικού τρόμου M. R. Jones, το δεύτερο μέρος της παρουσίασης του υποβάθρου των στίχων και των εικαστικών στους δίσκους των Iron Maiden, την στήλη Mysticum of the Grand Magus, καθώς και το εξαιρετικό κείμενο του Σταμάτη Μαμούτου «Προς έναν νέο Ρομαντισμό». Επικοινωνήστε μαζί τους στην διεύθυνση : flefalo@gmail.com

Ernst Juenger Περί του κινδύνου, μέρος β'

Αυτός ήταν ένας πόλεμος που όχι μόνον έθνη, αλλά και δύο εποχές αντιπαρετέθησαν μεταξύ τους. Ως συνέπεια εδώ στην Γερμανία υπάρχουν τόσο νικητές όσο και ηττημένοι. Οι νικητές είναι αυτοί που σαν τις σαλαμάνδρες πέρασαν από το σχολείο του κινδύνου. Μόνον αυτοί θα μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε καιρούς που όχι η ασφάλεια αλλά ο κίνδυνος θα καθορίζει την τάξη της ζωής.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ωστόσο, οι στόχοι που πρέπει να εκπληρώσει η τάξη έχουν γίνει πιο κατανοητοί από ποτέ΄ οι στόχοι αυτοί πρέπει να επιτευχθούν εκεί που ο κίνδυνος δεν αποτελεί την εξαίρεση , αλλά είναι διαρκώς παρών. Ως παράδειγμα θα μπορούσε να αναφερθεί η αστυνομία. Έχει μετατρέψει τον εαυτό της από ομάδα δημοσίων υπαλλήλων σε έναν σχηματισμό που ήδη θυμίζει σε μεγάλο βαθμό στρατιωτική μονάδα. Παρομοίως τα ποικίλα μεγάλα κόμματα αναγνωρίζουν την ανάγκη να υιοθετήσουν μέσα εξουσίας που εκφράζουν το γεγονός ότι η μάχη των απόψεων δεν θα κριθεί μόνον από τις ψήφους και τα προγράμματα αλλά, επιπλέον, από τους γεροδεμένους άνδρες που είναι αφοσιωμένοι στο να παρελαύνουν, για να υποστηρίζουν τα προγράμματα αυτά. Τέτοια γεγονότα επ’ ουδενί πρέπει να απομονώνονται και να θεωρούνται ως μία προσωρινή ή μεταβατική αλλαγή στο πολιτικό τοπίο. Ούτε δύναται η κλίση προς τον κίνδυνο να παραβλεφθεί σε διανοητικές προσπάθειες και είναι βέβαιο ότι νέες μορφές του ηφαιστειακού πνεύματος βρίσκονται στα σκαριά. Φαινόμενα όπως η σύγχρονη ατομική θεωρία, η παγετώδης κοσμογονία, η εισαγωγή της έννοιας της μετάλλαξης στην ζωολογία, εντελώς ξέχωρα από το αληθές περιεχόμενός τους, καταδεικνύουν ξεκάθαρα πόσο έντονα αρχίζει το πνεύμα να συμμετέχει σε εκρηκτικά γεγονότα. Η ιστορία των εφευρέσεων εγείρει, επίσης, ξεκάθαρα το ερώτημα εάν ο χώρος της απόλυτης άνεσης ή ο χώρος του απόλυτου κινδύνου αποτελούν τον απώτερο σκοπό της τεχνολογίας. Εντελώς εκτός από την περίπτωση που μετά βίας μία μηχανή, μετά βίας μία επιστήμη που υπήρξαν ποτέ δεν εξετέλεσαν, ευθέως ή εμμέσως, επικίνδυνες λειτουργίες κατά την διάρκεια του πολέμου, εφευρέσεις όπως η αυτοκίνητη μηχανή έχουν καταλήξει ήδη σε περισσότερες απώλειες σε σχέση με οποιονδήποτε πόλεμο, όσο αιματηρός και εάν ήταν.

Κάτι που ειδικότερα χαρακτηρίζει την εποχή στην οποίαν ζούμε, στην οποίαν εισερχόμεθα ολοένα και βαθύτερα ημέρα με την ημέρα, είναι η στενή σχέση που υφίσταται μεταξύ του κινδύνου και της τάξεως. Αυτή μπορεί να περιγραφεί με τον ακόλουθο τρόπο: ο κίνδυνος εμφανίζεται απλώς ως η άλλη πλευρά της τάξεώς μας. Το όλον είναι λίγο ή πολύ ισότιμο με την εικόνα μας για το άτομο, το οποίο είναι τελείως κινούμενο και τελείως σταθερό. Το μυστικό που είναι σφραγισμένο μέσα είναι μία καινούργια και διαφορετική επιστροφή στην φύση΄ είναι το γεγονός ότι είμαστε ταυτόχρονα πολιτισμένοι και βάρβαροι, οτι έχουμε προσεγγίσει το στοιχειώδες χωρίς να έχουμε θυσιάσει την οξύτητα της συνειδήσεώς μας. Ούτως το μονοπάτι, μέσω του οποίου έχει διεισδύσει ο κίνδυνος στην ζωή μας, παρουσιάζεται ως διττό. Έχει εισορμήσει σε εμάς πρώτα απ’ όλα από μία αρένα, στην οποίαν η φύση ακόμα είναι περισσότερο ζωντανή. Πράγματα «σαν αυτά που ήταν δυνατά μόνον στην Νότιο Αμερική» είναι πλέον γνώριμα σε εμάς. Η διάκριση είναι ότι ο κίνδυνος, υπό μία ρομαντική διάσταση, με τον τρόπο του έχει γίνει αληθινός. Δεύτερον, όμως, στέλλουμε τον κίνδυνο πίσω σε ολόκληρη την υφήλιο με νέα μορφή.

Αυτή η νέα μορφή κινδύνου εμφανίζεται στην στενότερη σύνδεση που έχει γίνει ποτέ μεταξύ των στοιχειακών εκδηλώσεων και της συνειδήσεως. Το στοιχειακό είναι αιώνιο: όπως οι λαοί πάντοτε παθιασμένα πάλευαν με πράγματα, ζώα ή με άλλους λαούς, έτσι είναι και σήμερα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εποχής μας, όμως, είναι ακριβώς ότι όλο αυτό αναπτύσσεται στην παρουσία της πλέον οξείας συνειδήσεως. Βρίσκει έκφραση πρωτίστως στην περίπτωση που σε όλες αυτές οι συγκρούσεις ο πιο ισχυρός υπηρέτης της συνειδήσεως, η μηχανή, είναι πάντοτε παρών. Έτσι η αιώνια διαμάχη της ανθρωπότητας με την στοιχειακή φύση της θάλασσας παρουσιάζεται με την παροδική μορφή μίας εξαιρετικά περίπλοκης μηχανικής επινοήσεως. Ούτως παρουσιάζεται η μάχη ως μία διαδικασία κατά την διάρκεια της οποίας η θωρακισμένη μηχανή μετακινεί τους μαχητές μέσα από την θάλασσα, πάνω από την γή ή στον αέρα. Έτσι και το ίδιο το καθημερινό ατύχημα, με το οποίο οι εφημερίδες , εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά ως μία τεχνολογικού τύπου καταστροφή.

Πέραν τούτου το αξιοθαύμαστο του κόσμου μας , που είναι ταυτόχρονα νηφάλιος και επικίνδυνος, είναι η καταγραφή της στιγμής κατά την οποίαν ο κίνδυνος αποκαλύπτεται –μία καταγραφή που επιτυγχάνεται, επιπλέον, όποτε δεν συλλαμβάνει την ανθρώπινη συνείδηση αμέσως με μηχανικά μέσα. Δεν χρειάζεται κάποιος προφητικές ικανότητες, για να προβλέψει ότι σύντομα κάθε δεδομένο γεγονός θα βρίσκεται για να το δούμε ή να το ακούσουμε σε οποιοδήποτε μέρος. Ήδη σήμερα μετά δυσκολίας υπάρχει γεγονός ανθρώπινης σημασίας, προς το οποίο το τεχνητό μάτι του πολιτισμού, ο φωτογραφικός φακός να μην κατευθύνεται. Συχνά το αποτέλεσμα είναι εικόνες δαιμονικής ακρίβειας, μέσω των οποίων η νέα σχέση της ανθρωπότητας με τον κίνδυνο γίνεται ορατή κατά τρόπον εξαιρετικό. Οφείλει να αναγνωρίσει κανείς ότι εδώ είναι θέμα λιγότερο της ιδιαιτερότητας των καινούργιων εργαλείων σε σύγκριση με την νέα τεχνοτροπία που χρησιμοποιούνται τα τεχνολογικά εργαλεία. Η αλλαγή αυτή φωτίζεται με την έρευνα της αλλαγής των εργαλείων, τα οποία βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό στην διάθεσή μας, όπως η γλώσσα. Μολονότι η εποχή μας παράγει λιγότερα στον τομέα της λογοτεχνίας υπό την παλαιά έννοια, Πολλά σημαντικά επιτυγχάνονται μέσω των αντικειμενικών αναφορών της εμπειρίας. Η εποχή μας υποκινείται από την ανθρώπινη ανάγκη-η οποία εξηγεί μεταξύ άλλων την επιτυχία της πολεμικής λογοτεχνίας. Ήδη κατέχουμε ένα καινούργιο είδος γλώσσας, που βαθμιαία διαφαίνεται κάτω από την γλώσσα της αστικής εποχής. Το ίδιο ισχύει και για την τεχνοτροπία μας συνολικώς΄ αποτελεί κατάλοιπο της νοοτροπίας, σύμφωνα με την οποία το αυτοκίνητο κατασκευαζόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα σαν ιππήλατη άμαξα ή μία εξ ολοκλήρου διαφορετική κοινωνία έχει εδώ και καιρό εγκαθιδρυθεί υπό την επιφάνεια της αστικής κοινωνίας. Όπως και στην διάρκεια του πληθωρισμού, συνεχίζουμε για κάποιο διάστημα να ξοδεύουμε τα συνήθη νομίσματα, δίχως να νοιώθουμε ότι η ισοτιμία δεν είναι πλέον η ίδια.

Κατά αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ήδη καταδυθεί σε καινούργια, πιο επικίνδυνα βασίλεια, χωρίς να έχουμε συνείδηση αυτών.



Ernst Juenger Περί του κινδύνου

Το κείμενο που ακολουθεί με τίτλο στα γερμανικά Über die Gefahr αποτελεί μέρος του βιβλίου Der gefährliche Augenblick. Eine Sammlung von Bildern und Berichten  (Η επικίνδυνη ματιά- Μία συλλογή εικόνων και αφηγήσεων), που εξεδόθη το 1931.

Μεταξύ των σημείων της εποχής που εισήλθαμε συγκαταλέγεται η αυξανόμενη παρείσδυση του κινδύνου στην καθημερινότητα. Δεν υπάρχει κάτι τυχαίο πίσω από αυτήν την συμπεριφορά, αλλά μία πολυσήμαντη αλλαγή στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο.

Το παρατηρούμε αυτό ιδιαιτέρως, όταν ενθυμούμεθα πόση σημασία απεδίδετο στο θέμα της ασφάλειας στην εποχή των αστών που μόλις πέρασε. Ο αστός είναι ίσως αυτός που χαρακτηρίζεται περισσότερο για το ότι τοποθετεί την ασφάλεια μεταξύ των υψηλοτέρων αξιών και διάγει τον βίο του σύμφωνα με αυτές. Οι συμφωνίες του και τα συστήματά του είναι αφιερωμένα στην περιφρούρηση του χώρου του έναντι του κινδύνου, ο οποίος περιστασιακά, όταν μόλις και μετά βίας ένα σύννεφο φαίνεται να σκοτεινιάζει τον ουρανό , έχει διατηρηθεί σε απόσταση. Ωστόσο, πάντοτε υπάρχει: αναζητά με στοιχειώδη αφοσίωση να ρίξει τους φραγμούς με τους οποίους τον έχει περικυκλώσει η τάξη.

Η ιδιαιτερότητα της σχέσεως του αστού με τον κίνδυνο έγκειται στην αντίληψή του περί αυτού ως μία μη αναλύσιμη αντίθεση στην τάξη, δηλαδή ως παράλογη. Σε αυτό διαχωρίζει τον εαυτό του από άλλες μορφές, όπως παραδείγματος χάριν τον πολεμιστή, τον καλλιτέχνη και τον εγκληματία, στους οποίους αποδίδεται μία ανώτερη ή αξιοκαταφρόνητη σχέση με το στοιχειώδες. Έτσι η μάχη στα μάτια του πολεμιστού αποτελεί μία διαδικασία που ολοκληρώνεται με μία υψηλή τάξη. Η τραγική σύγκρουση για τον συγγραφέα είναι μία συνθήκη, στην οποίαν η βαθύτερη ουσία της ζωής μπορεί να γίνει αντιληπτή ξεκάθαρα. Και ο εμπρησμός μίας πόλεως ή η καταπόνηση μέσω μίας εξεγέρσεως αποτελούν πεδίο μίας έντονης δραστηριότητας για τον εγκληματία. Με την σειρά τους οι αξίες του αστού λίγη εγκυρότητα έχουν για τον θρήσκο, διότι οι θεοί εμφανίζονται στα στοιχεία, όπως στην καιόμενη βάτο. Μέσω της κακοτυχίας και του κινδύνου ο θνητός εξυψούται στην ανώτερη σφαίρα μιάς υψηλότερης ιεραρχίας.

Η ανώτερη δύναμη διά της οποίας ο αστός βλέπει εγγυημένη την ασφάλεια είναι η λογική. Όσο πλησιέστερα ευρίσκεται στο κέντρο της λογικής, τόσο οι σκιές στις οποίες ο κίνδυνος κρύβεται διασκορπίζονται, και η ιδανική κατάσταση που αποτελεί το καθήκον της προόδου να επιτύχει, αποτελείται από τον κόσμο της κυριαρχίας της λογικής, μέσω της οποίας οι πηγές του επικίνδυνου δεν πρόκειται απλώς να ελαχιστοποιηθούν , αλλά τελικώς να στερέψουν όλες μαζί. Το επικίνδυνο αποκαλύπτεται στο φώς της λογικής να είναι παράλογο και να εγκαταλείπει την διεκδίκησή του επί της πραγματικότητας. Στον κόσμο αυτόν που όλα εξαρτώνται από την αντίληψη του επικίνδυνου ως παράλογου, εκείνη ακριβώς την στιγμή υπερπηδάται και εμφανίζεται στον καθρέπτη της λογικής ως ένα λάθος.

Αυτό μπορεί να παρουσιασθεί παντού και λεπτομερώς εντός των πνευματικών και πραγματικών συμφωνιών του αστικού κόσμου. Αποκαλύπτεται σε μεγάλο βαθμό στην προσπάθεια να δεί το κράτος, που βασίζεται στην ιεραρχία, όπως η κοινωνία, με την ισότητα ως θεμελιώδη αρχή και το οποίο ιδρύθηκε με μία συμφωνία βασισμένη στην λογική. Αποκαλύπτεται στην κατανοητή εγκαθίδρυση ενός ασφαλιστικού συστήματος, μέσω του οποίου η διακινδύνευση όχι μόνον των ξένων και εγχώριων πολιτικών, αλλά και της ιδιωτικής ζωής δύναται να καταμερισθεί ομοιόμορφα και ούτως να υποταχθεί στην λογική. Αποκαλύπτεται, περαιτέρω, στις πολλές και πολύ περιπλεγμένες προσπάθειες να κατανοήσει την εξέλιξη της ψυχής ως μία σειρά αιτιών και αποτελεσμάτων και έτσι να την μετακινήσει από την απρόβλεπτη σε μία προβλέψιμη συνθήκη, να την συμπεριλάβει, επομένως, εντός μίας σφαίρας, όπου η συνείδηση κυριαρχεί.

Υπ’ αυτήν την έννοια η ασφάλιση της ζωής έναντι της μοίρας , αυτής της μεγάλης μητέρας του κινδύνου, εμφανίζεται ως το πραγματικό πρόβλημα του αστικού κόσμου, το οποίο αντιμετωπίζεται με τις πλέον αντιφατικές οικονομικές ή ανθρωπιστικές λύσεις. Όλες οι μορφοποιήσεις των ερωτήσεων στο παρόν, είτε είναι αισθητικές είτε είναι επιστημονικές ή πολιτικές στην φύση τους, κινούνται στην κατεύθυνση του ισχυρισμού ότι η σύγκρουση μπορεί να αποφευχθεί. Στην περίπτωση που προκύψει η σύγκρουση, καθώς δεν μπορεί να παραβλεφθεί, για παράδειγμα, σε σχέση με την μόνιμη τακτική του πολέμου ή της εγκληματικότητος, τότε όλα εξαρτώνται από την απόδειξη ότι αποτελεί λάθος, του οποίου η επανάληψη δύναται να αποφευχθεί μέσω της παιδείας ή του διαφωτισμού. Τα λάθη αυτά εμφανίζονται για τον μοναδικό λόγο ότι οι παράγοντες της μεγάλης αυτής εξισώσεως-το αποτέλεσμα της οποίας έχει ο πληθυσμός της υφηλίου καθώς γίνεται μία ενιαία, θεμελιωδώς καλή, όπως, επίσης, και θεμελιωδώς λογική και, επομένως, εξίσου θεμελιωδώς ασφαλής ανθρωπότητα-δεν έχουν ακόμα επιτύχει γενική αναγνώριση. Η πίστη στην πειστική δύναμη των απόψεων αυτών αποτελεί μία από τις αιτίες που ο διαφωτισμός τείνει να υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις που του δίδονται.

Μία από τις καλύτερες ενστάσεις που έχουν εγερθεί εναντίον της εκτιμήσεως αυτής είναι ότι υπό αυτές τις συνθήκες η ζωή θα ήταν ανυπόφορα βαρετή. Η ένσταση αυτή ουδέποτε υπήρξε καθαρά θεωρητικής φύσεως , αλλά την απηύθυναν στην πράξη αυτοί οι νέοι , οι οποίοι σε μία ομιχλώδη νύχτα, άφησαν το πατρικό τους σπίτι για να αναζητήσουν τον κίνδυνο στην Αμερική, στην θάλασσα ή στην Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων. Αποτελεί ένδειξη της κυριαρχίας των αστικών αξιών το γεγονός ότι ο κίνδυνος τοποθετείται σε απόσταση, «μακριά στην Τουρκία», στις χώρες που παράγεται το πιπέρι ή οπουδήποτε αρέσκεται ο αστός να ελεεινολογεί οποιονδήποτε δεν συμμορφώνεται με τα πρότυπά του.

Δεν θα είναι ποτέ δυνατόν, ωστόσο, να εξαφανισθούν εντελώς οι αξίες αυτές, όχι μόνον επειδή είναι πάντοτε παρούσες, μα πάνω απ’ όλα επειδή η ανθρώπινη καρδιά δεν χρειάζεται μόνον την ασφάλεια, αλλά και τον κίνδυνο. Και όμως η επιθυμία αυτή είναι ικανή να αποκαλύπτει τον εαυτό της στην αστική κοινωνία μόνον ως διαμαρτυρία, και πράγματι εμφανίζεται με την μορφή της ρομαντικής διαμαρτυρίας. Ο αστός έχει σχεδόν επιτύχει να πείσει την ριψοκίνδυνη καρδιά ότι ο κίνδυνος δεν είναι καθόλου παρόν. Ούτως οι μορφές που μόλις και μπορούν να ομιλούν την δική τους ανώτερη γλώσσα, είτε αυτή του ποιητού, που συγκρίνει τον εαυτό του με το άλμπατρος, τα δυνατά φτερά του οποίου δεν είναι τίποτα άλλο από αντικείμενο μίας ανιαρής περιέργειας σε ένα ξένο και απάνεμο περιβάλλον, ή αυτή του γεννημένου πολεμιστού, που εμφανίζεται να μην κάνει ποτέ τίποτα σωστά, διότι η ζωή του καταστηματάρχη τον αηδιάζει. Αναρίθμητα παραδείγματα θα μπορούσαν να δείξουν πως σε μία περίοδο μεγάλης ασφάλειας κάθε επωφελής ύπαρξη θα αναχωρήσει για τις αποστάσεις που συμβολίζονται από ξένες χώρες, μέθη ή θάνατο.

Υπ’ αυτήν την έννοια ο παγκόσμιος πόλεμος εμφανίζεται σαν η μεγάλη, κόκκινη γραμμή κάτω από την αστική περίοδο, το πνεύμα της οποίας εξήγησε-θεώρησε, δηλαδή, τον εαυτό της ικανό να ακυρώσει-τον πανηγυρισμό του εθελοντού που υπεδέχθη τον πόλεμο, αποδίδοντάς του είτε το λάθος του πατριωτισμού είτε μία ύποπτη επιθυμία για περιπέτεια. Ωστόσο, ο πανηγυρισμός αυτός υπήρξε κατά βάσιν μία επαναστατική διαμαρτυρία κατά των αξιών του αστικού κόσμου΄ ήταν μία αναγνώριση της μοίρας ως η έκφραση της ανωτάτης δυνάμεως. Στον πανηγυρισμό αυτόν ολοκληρώθηκε μία επαναξιολόγηση όλων των αξιών, την οποίαν είχαν προφητεύσει όλα τα εξυψωμένα πνεύματα: ακύρωσε την περίοδο που αναζήτησε να υποτάξει την μοίρα στην λογική, ακολούθησε μία άλλη που αντιμετώπισε την λογική ως υπηρέτρια της μοίρας. Από την στιγμή αυτήν και έπειτα ο κίνδυνος δεν αποτελούσε τον σκοπό μίας ρομαντικής αντιθέσεως΄ υπήρξε περισσότερο μία πραγματικότητα και το καθήκον του αστού ήταν για ακόμα μία φορά να αποσυρθεί από την πραγματικότητα και να αποδράσει στην ουτοπία της ασφάλειας. Από την στιγμή αυτήν και έπειτα οι λέξεις ειρήνη και τάξη έγιναν η επωδός, στην οποίαν το πιο αδύναμο φρόνημα προσέφευγε.

IRA

Εγχειρίδιο εθελοντή

Εκδοτικός Οίκος: Θούλη

Μετάφραση: Παρασκευή Τσαγκαράκου, Νικόλαος Μακρής, Παναγιώτης Κλάδης

Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου

Χρονολογία έκδοσης: Μάιος 2011

Σελίδες: 150

ISBN 978-960-99924-0-4

Η έκδοση αυτή περιλαμβάνει δύο εγχειρίδια, τα οποία συνετάγησαν από τους επικεφαλής του IRA και διανεμήθηκαν στους εθελοντές κρυφά, αφού βέβαια ήταν παράνομα. Το ένα, του 1956, αναφέρεται με λεπτομέρειες στους κανόνες διεξαγωγής ανταρτοπόλεμου (στρατηγική και τακτικές των ανταρτών, οργάνωση, όπλα, κατασκευή και χρήση εκρηκτικών, κανόνες επίθεσης, λαϊκή υποστήριξη, άμυνα των ανταρτών, υπηρεσία πληροφοριών, σημειώσεις μάχης κ.λπ). Το άλλο, γραμμένο στο τέλος της δεκαετίας του ’70, πέρα από τις πολύ σημαντικές αναφορές στη στρατηγική του ανταρτοπόλεμου ή στις τεχνικές αντιμετώπισης της ανάκρισης των Βρετανών (της περίφημης interrogation), αποτελεί συγχρόνως και ένα πολιτικό μανιφέστο, που βάζει τέλος στις παρερμηνείες σχετικά με την ιδεολογία του IRA. Οι αρχές και οι σκοποί του κινήματος συνοπτικά είναι οι ακόλουθοι: ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνικό κράτος, τρόπος ζωής σύμφωνα με την ιρλανδική παράδοση, κοινωνική δικαιοσύνη, εργασία για όλους τους Ιρλανδούς στην πατρίδα τους, ο πλούτος της Ιρλανδίας στα χέρια των Ιρλανδών.

Το έργο αυτό, όμως, έχει και πρόσθετο ενδιαφέρον: οι αρχές, οι μέθοδοι, οι τακτικές, οι κανόνες προπαγάνδας δεν ενδιαφέρουν μόνο όσους εμπλέκονται σε ένοπλο αγώνα, αλλά αποτελούν και έναν εξαιρετικά σημαντικό οδηγό για σύγχρονα ιδεολογικά και πολιτικά κινήματα

http://www.eurasiagr.blogspot.com/

Πρόκειται για ένα ποιοτικό και ενδιαφέρον ιστολόγιο, το οποίο ασχολείται με την μεταϊδεολογία του Ευρασιανισμού και με το έργο του Ρώσου διανοητή Alexandr Dugin. Επισκεφθείτε το!

Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού

6. Παραδοσιασμός (Ο Έβολα από τα «αριστερά»), μέρος β'

Το θέμα είναι ότι στην τάση τούτη όχι μόνον πολιτικοί ανταγωνιστές συνδυάζονται κατά παράδοξο τρόπο («δεξιοί» και «αριστεροί»), όχι μόνον εκ πρώτης όψεως αλληλοαναιρούμενα φιλοσοφικά συστήματα (ιδεαλισμός και υλισμός), αλλά επιπλέον και οι δύο τάσεις του ίδιου τον παραδοσιασμού, η θετική (ορθόδοξη) και η αρνητική (ανατρεπτική). Ο Έβολα εν προκειμένω είναι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας, μολονότι υφίσταται μία συγκεκριμένη ασυμφωνία μεταξύ των μεταφυσικών του θεωριών και των πολιτικών του πεποιθήσεων , οι οποία βασίζεται στην άποψή μας για κάποιες αδρανείς προκαταλήψεις, χαρακτηριστικές των «ακροδεξιών» κύκλων της Κεντρικής Ευρώπης εκείνης της εποχής.

Στο εξαιρετικό βιβλίο του για τον ταντρισμό, το «Η Γιόγκα της Δυνάμεως» ο Έβολα περιγράφει την μυητική δομή (kaula) των ταντρικών οργανώσεων και την χαρακτηριστική για αυτές ιεραρχία. (5) Η ιεραρχία αυτή είναι εξίσου κάθετος με την ιερά ιεραρχία, χαρακτηριστική της Ινδουιστικής κοινωνίας. Η τάντρα (όπως επίσης και η Βουδιστική διδασκαλία) και η συμμετοχή στην τραυματική της εμπειρία κατά κάποιον τρόπο ματαιώνει ολόκληρη την συνηθισμένη κοινωνική και πολιτική δομή, ισχυριζόμενη ότι «αυτός που ακολουθεί τον σύντομο δρόμο, δεν χρειάζεται έξωθεν υποστήριξη». Στον ταντρικό κύκλο είναι απολύτως ασήμαντο ποιος είναι Βραχμάνος και ποιος Τσαντάλα (εκπρόσωπος της κατώτατης κάστας). Όλα εξαρτώνται από την επιτυχία της εκτελέσεως των περίπλοκων μυητικών εγχειρημάτων και την υπερβατική εμπειρία της αυθεντίας. Αποτελεί ένα είδος «αριστεράς ιερότητος» , βασισμένη στην πεποίθηση της ανεπάρκειας, του εκφυλισμού και της απαλλοτριώσεως των επικρατούντων ιερών θεσμών. Με άλλα λόγια ο «αριστερός εσωτερισμός» αντιτίθεται στον «δεξιό εσωτερισμό» όχι εξαιτίας αρνήσεως, αλλά εξαιτίας της ειδικά παραδόξου δηλώσεως, που επιμένει στον αυθεντικό χαρακτήρα της εμπειρίας και του συμπαγούς χαρακτήρος της αυτό-μεταμορφώσεως. Είναι φανερό ότι αντιμετωπίζουμε αυτήν την πραγματικότητα του «αριστερού εσωτερισμού» στην περίπτωση του Έβολα και των μυστικιστών εκείνων, που απετέλεσαν την πηγή για τις σοσιαλιστικές και τις κομμουνιστικές ιδεολογίες. Η κατεδάφιση των εκκλησιών δεν είναι μόνον άρνηση της θρησκείας, αλλα αποτελεί μία ειδική εκστατική μορφή του θρησκευτικού πνεύματος, που επιμένει στον απόλυτο, συμπαγή χαρακτήρα της αυτό-μεταμορφώσεως «εδώ και τώρα». Το φαινόμενο της αυτοθυσίας των παλαιών πιστών ή ο ζήλος των Χλυστί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Ο ίδιος ο Γκενόν στο άρθρο του «Η πέμπτη Βέδα» που είναι αφιερωμένο στον ταντρισμό, έγραψε ότι σε κάποιες ειδικές κυκλικές περιόδους, οι οποίες βρίσκονται εγγύς στην «Σιδηρά Εποχή», στο τέλος της Kali-Yuga, πολλοί αρχαίοι παραδοσιακοί θεσμοί χάνουν την ζωτικότητά τους και κατά συνέπεια η μεταφυσική αυτό-συνειδητοποίηση είναι αναγκαία με ειδικούς και ανορθόδοξους τρόπους και μεθόδους. Η διδασκαλία της Τάντρα, επομένως, αποκαλείται Πέμπτη Βέδα, μολονότι υπάρχουν μόνον τέσσερις Βέδες. Με άλλα λόγια, ενώ οι παραδοσιακοί συντηρητικοί θεσμοί, όπως η μοναρχία, η εκκλησία, η κοινωνική ιεραρχία, το σύστημα των καστών κλπ, παρακμάζουν, οι ειδικές επικίνδυνες και ριψοκίνδυνες μυητικές πρακτικές που σχετίζονται με το «μονοπάτι της αριστεράς χειρός» γίνονται επίκαιρες.

Ο παραδοσιασμός που χαρακτηρίζει τον εθνικομπολσεβικισμό στην απλούστερη έννοιά του είναι ακριβώς ο «αριστερός εσωτερισμός», που συνδυάζει κατά κύριο λόγο τις αρχές της ταντρικής kaula και την διδασκαλία της«καταστρεπτικής υπερβατικότητας». Ο ορθολογισμός και ο ανθρωπισμός του ατομικιστικού είδους έχει κατατροπώσει ακόμα και εκείνους τους σύγχρονους παγκόσμιους θεσμούς, οι οποίοι κατ’ όνομα έχουν ιερό χαρακτήρα. Η εγκαθίδρυση των πραγματικών διατάσεων της Παραδόσεως είναι αδύνατη υπό την βελτίωση του κρατικού περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο τρόπος του «εσωτερισμού της δεξιάς χειρός» και εκ των προτέρων έχει κριθεί στην εσχατολογική κατάσταση. Η έλξη προς την εξέλιξη, επιπλέον, και την αναβάθμιση απλώς ανοίγει τον δρόμο προς την ανάπτυξη του φιλελευθερισμού. Η κατανόηση, επομένως, του Έβολα υπό του εθνικομπολσεβικισμού συνίσταται στην προβολή των σημείων εκείνων, που συνδυάζονται αμέσως με τις διδασκαλίες της «αριστεράς χειρός», το τραυματικό πνευματικό γίγνεσθαι στην συμπαγή επαναστατική και μεταμορφωτική εμπειρία, πέραν των συμβατικοτήτων και των συνηθειών, που έχουν χάσει την ιερά τους νομιμοποίηση.

Οι εθνικομπολσεβίκοι κατανοούν το «παράλογο» όχι απλώς ως «μη λογικό», αλλά ως «την επιθετική και ενεργό καταστροφή του λογικού», ως αγώνα με την «καθημερινή συνείδηση» (και με την «καθημερινή συμπεριφορά»), ως την κατάδυση στο στοιχείο της «νέας ζωής», δηλαδή της ξεχωριστής μαγικής υπάρξεως ενός «διαφορικού ανθρώπου», ο οποίος έχει αποβάλει όλες τις έξωθεν απαγορεύσεις και επιταγές.






5. Είναι σημαντικό το ότι η περιγραφή των ταντρικών σεκτών θυμίζει εκπληκτικά τις ευρωπαϊκές εσχατολογικές τάσεις, τις πεποιθήσεις της ρωσικής Παλαιάς Πίστεως, τους Χλυστί και… τις επαναστατικές οργανώσεις.

Η Μεταφυσική του Εθικομπολσεβικισμού

6. Παραδοσιασμός (Ο Έβολα από τα «αριστερά»), Μέρος Α'

Όταν ο Πόππερ «αποκαλύπτει» τους εχθρούς της «ανοικτής κοινωνίας», σταθερά χρησιμοποιεί τον όρο «ανορθολογισμός». Είναι λογικό, καθώς η «ανοικτή κοινωνία» από μόνη της βασίζεται στους κανόνες της κοινής λογικής και στα αξιώματα της «καθημερινής συνειδήσεως». Συνήθως, ακόμα και οι πλέον ανοικτά αντιφιλελεύθεροι συγγραφείς τείνουν να δικαιολογούν στο ζήτημα αυτό τους εαυτούς τους και να ενίστανται στην κατηγορία του «ανορθολογισμού». Οι εθνικομπολσεβίκοι αποδεχόμενοι με συνέπεια το σχήμα του Πόππερ, αποτιμώμενο κατά τον απολύτως αντίθετο τρόπο, δέχονται την επίκριση αυτήν.

Ορθώς, το κύριο κίνητρο των «εχθρών της ανοικτής κοινωνίας» και των πιο οργισμένων και σταθερών εχθρών της, των εθνικομπολσεβίκων, ουδόλως στηρίζεται σε ορθολογιστικές βάσεις. Σε τούτο περισσότερο βοηθούν τα έργα των παραδοσιαστών, με προεξάρχοντα αυτά των Ρενέ Γκενόν και Ιουλίου Έβολα.

Τόσο ο Γκενόν όσο και ο Έβολα ερμήνευσαν τον μηχανισμό της κυκλικής διαδικασίας, στην οποίαν ο εκφυλισμός του γήινου στοιχείου (και αντιστοίχως της ανθρώπινης συνειδήσεως), η από – ιεροποίηση του πολιτισμού και ο «σύγχρονος» ορθολογισμός με όλα τα λογικά συνεπακόλουθά του θεωρούνται ως ένα από τα τελευταία στάδια του εκφυλισμού. Το παράλογο μεταφράζεται από τους παραδοσιαστές ως μία απλώς αρνητική ή επιδεινωτική κατηγορία, αλλά ως θεόρατη σφαίρα πραγματικότητος, μη υποκείμενης σε μελέτη με μόνον αναλυτικές και κοινής λογικής μεθόδους.

Όθεν στο ερώτημα αυτό το παραδοσιαστικό δόγμα δεν προκαλεί τα πνευματώδη συμπεράσματα του φιλελεύθερου Πόππερ, αλλά συμφωνεί με αυτά, αναστρέφοντας σημεία στο ακριβώς αντίθετό τους. Η παράδοση βασίζεται σε υπερ – διανοητική γνώση, σε μυητικές τελετουργίες, οι οποίες προκαλούν ρήγματα στην ανθρώπινη συνείδηση και δόγματα, τα οποία εκφράζονται με σύμβολα. Η παρεκβατική διανόηση έχει βοηθητικό μόνον χαρακτήρα και, συνεπώς, δεν έχει καμία αποφασιστική σημασία. Το κέντρο βάρους μίας Παραδόσεως βρίσκεται σε μία σφαίρα όχι μόνον μη λογικής, αλλά επιπλέον και μη ανθρώπινης, και το ερώτημα τίθεται όχι σχετικά με τις ενορατικές εικασίες , προβλέψεις και υποθέσεις, αλλά με την αξιοπιστία της εμπειρίας και του ειδικού μυητικού τύπου. Το παράλογο, αποκαλυπτόμενο από τον Πόππερ στο κέντρο των εχθρών των θεωριών της Ανοικτής Κοινωνίας, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον άξονα του Ιερού, από την βάση της Παραδόσεως. Εάν είναι έτσι, τότε οι ποικίλες αντι-φιλελεύθερες ιδεολογίες, συμπεριλαμβανομένων των «αριστερών» επαναστατικών ιδεολογιών, πρέπει να έχουν κάποια σχέση με την Παράδοση. Εάν στην περίπτωση της «άκρας δεξιάς» και των υπερσυντηρητικών είναι προφανές, στην περίπτωση της «αριστεράς» είναι προβληματικό. Ήδη αγγίξαμε το θέμα, όταν μιλήσαμε για την έννοια του «μπολσεβικισμού». Υπάρχει, όμως, άλλο ένα σημείο: οι επαναστατικές ιδεολογίες, ειδικά ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός και ο επαναστατικός σοσιαλισμός αξιώνουν την ριζική καταστροφή όχι μόνον των καπιταλιστικών σχέσεων, αλλά και των παραδοσιακών θεσμών, όπως η μοναρχία, η εκκλησία και οι θρησκευτικές οργανώσεις. Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε αυτήν την αντιφιλελεύθερη οπτική με τον Παραδοσιασμό;

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο ίδιος ο Έβολα (και μέχρι ενός σημείου ο Γκενόν, αν και δεν μπορεί να βεβαιωθεί, καθώς η στάση του απέναντι στην αριστερά δεν ήταν ξεκάθαρα δηλωμένη, όπως στην περίπτωση του Έβολα, οποίος ανοικτά κατέτασσε τον εαυτό του στους ριζοσπάστες συντηρητικούς και στην άκρα δεξιά) ηρνείτο τον παραδοσιακό χαρακτήρα των επαναστατικών θεωριών και τις θεωρούσε ως την υπέρτατη έκφραση της παροδικότητος, του εκφυλισμού και της αποσυνθέσεως. Υπήρχαν, ωστόσο, περίοδοι στην προσωπική διαδρομή του Έβολα, στην πρωτύτερη και την ύστερη, κατά τις οποίες είχε σχεδόν μηδενιστικές, αναρχικές απόψεις σχετικά με την περιρρέουσα πραγματικότητα, προτείνοντας τίποτα άλλο από το να «ιππεύεις την τίγρη», π.χ. να συμμαχείς με τις δυνάμεις της παρακμής και του χάους , προκειμένου να ξεπερασθεί το κρίσιμο σημείο της «παρακμής της Δύσεως». Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η ιστορική εμπειρία του Έβολα ως πολιτική μορφή. Αυτό που είναι σημαντικότερο είναι ότι στα γραπτά του ακόμη και της μεσαίας, υπερσυντηρητικής περιόδου η ανάγκη για προσφυγή σε μερικές εσωτερικές παραδόσεις οξύνεται, ανάγκη που γενικώς δεν ταιριάζει στα μοναρχικά και κληρικά μοντέλα, τα οποία χαρακτηρίζουν τους συνδεόμενους με αυτόν Ευρωπαίων συντηρητικών. Το ζήτημα δεν είναι μόνον ο αντιχριστιανισμός του, αλλά το αυξανόμενο ενδιαφέρον του για την ταντρική παράδοση και για τον Βουδισμό, που στα πλαίσια του παραδοσιακού συντηρητισμού του Ινδουισμού θεωρούνται αρκετά ετερόδοξα και ανατρεπτικά. Η συμπάθεια, εξάλλου, σε πρόσωπα όπως ο Guliano Kremmerz, Maria Naglovska and Alistaire Crowley, που αναμφιβόλως κατατάσσονταν από τον Γκενόν μεταξύ των εκπροσώπων της «αντι-μυήσεως» κατά την αρνητική, καταστροφική τάση του εσωτερισμού, είναι απολύτως σκανδαλώδεις. Έτσι ο Έβολα γεγονός μιλώντας συνέχεια για την «παραδοσιαστική ορθοδοξία» και ασκώντας σκληρή κριτική στις ανατρεπτικές θεωρίες της «αριστεράς», προσφεύγει διαρκώς σε φανερή ετεροδοξία. Σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι κατέτασσε τον εαυτό του μεταξύ αυτών που ακολουθούν το «μονοπάτι της αριστεράς χειρός». Εδώ λοιπόν φτάνουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο που σχετίζεται με την μεταφυσική του εθνικομπολσεβικισμού.

Πόνος πάνω στον πόνο, μαρτύριο πάνω στο μαρτύριο, αγωνία πάνω στην αγωνία, πληγή πάνω στην πληγή στα σώματα και τις ψυχές μας , πτώση μετά την πτώση: με αυτόν τον τρόπο θα νικήσουμε.

Corneliu Zelea Codreanu

Η εξέλιξη των φιλελεύθερων δημοκρατιών, οι οποίες αποτελούν εκλεγμένες πολυαρχίες, αντανακλά ξεκάθαρα τον εκφυλισμό του δημοκρατικού ιδανικού. Τα κόμματα δεν λειτουργούν δημοκρατικά ως θεσμοί. Η τυραννία του χρήματος νοθεύει τον ανταγωνισμό και γεννά την διαφθορά. Η μαζική ψηφοφορία αποτρέπει τις ατομικές ψήφους από το να αποδειχθούν αποφασιστικές. Οι εκλεγμένοι υποψήφιοι δεν ενθαρρύνονται να τηρούν τις δεσμεύσεις τους. Η πλειοψηφική ψήφος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της την ένταση των προτιμήσεων του λαού. Οι γνώμες δεν σχηματίζονται κατά τρόπο ανεξάρτητο: η πληροφορία και προκαταλαμβάνεται (το οποίο εμποδίζει τον ελεύθερο καθορισμό των επιλογών) και την τυποποίηση (η οποία ενισχύει την τυραννία της κοινής γνώμης). Η τάση προς την τυποποίηση των πολιτικών βάσεων και επιχειρημάτων καθιστά αυξανόμενα δύσκολη την διάκριση μεταξύ διαφορετικών επιλογών. Η πολιτική ζωή καθίσταται ούτως απολύτως αρνητική και η καθολική ψηφοφορία φθάνει να θεωρείται ως ψευδαίσθηση. Το αποτέλεσμα είναι η πολιτική απάθεια, μία αρχή που αποτελεί το αντίθετο της συμμετοχής και όθεν της δημοκρατίας.

Alain de Benoist

Ελευθερία είναι το μέρος που μπορείς να ζήσεις καταπώς ευφραίνεται μία γενναία καρδιά΄ το μέρος που μπορείς να ζήσεις σύμφωνα με τα έθιμα και με τους νόμους των πατέρων σου΄ το μέρος όπου σε κάνει ευτυχισμένο αυτό που έκανε ευτυχισμένους τους πιο μακρινούς σου προγόνους.

E. M. Art, «Κατήχησις για τον Τεύτονα Στρατιώτη και Πολεμιστή », 1813

Vilfredo Pareto

Κάθε λαός που τρέμει το αίμα σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην  γνωρίζει πώς να υπερασπισθεί τον εαυτό του, αργά ή γρήγορα θα γίνει το θήραμα ενός πολεμοχαρούς λαού ή κάποιου άλλου. Ίσως δεν υπάρχει ούτε καν ένα μέτρο γής πάνω στην υφήλιο, που να μην έχει κατακτηθεί  με το σπαθί κάποια στιγμή και να μην το έχει διατηρήσει με την δύναμη ο λαός που το κατέχει.

Πιστό στην ρομαντική του τάση και την κριτική του θέση έναντι του Διαφωτισμού κυκλοφορεί το έβδομο τεύχος του περιοδικού «Φανταστική Λογοτεχνία». Για άλλη μία φορά παρουσιάζει ποικιλία θεμάτων από τον χώρο της λογοτεχνίας, της ζωγραφικής και της μουσικής, καθώς η ύλη του περιλαμβάνει ενδιαφέροντα άρθρα, όπως το δεύτερο μέρος από το «Η κόλαση του Δάντη μέσα από τις ενοράσεις του William Blake», όπου η Μαρία Βλαντή παρουσιάζει σχέδια και υδατογραφίες του William Blake, που φιλοτεχνήθηκαν για την εικονογράφηση αγγλικής εκδόσεως του έργου του Δάντη, ενώ το πρώτο μέρος του «Ο Έβδομος υιός του εβδόμου υιού» του Γ. Ματσαγγούρα αναλύει τους στίχους και τις εικαστικές συνθέσεις του ομότιτλου δίσκου των Iron Maiden. Ο Κιμμέριος (ironshadows.blogspot.com) γράφει για τον Robert Bloch, η Μαρία Βλαντή για την ιστορία των Προραφαηλιτών  και ο Δημήτρης Αργασταράς ασχολείται με την έργα φαντασίας που έγραψε ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας Balzac. Οι συμβολισμοί του παραμυθιού του H. K. Andersen «Η Βασίλισσα του χιονιού» ερμηνεύονται εμβριθώς από τον Σταμάτη Μαμούτο και ο Guardian Lord (mysticumofthegrandmagus.blogspot.com) περιδιαβαίνει τόπους της Φαντασίας και του Επικού Heavy Metal.  Επικοινωνήστε μαζί τους στην διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου flefalo@gmail.com



Download:

http://www.mediafire.com/download.php?lpi90xx34to8j7v

Οι ιδέες που θα επιφέρουν την νέα τάξη που είναι ζωτική για ένα καλύτερο μέλλον και ουσιώδης για τις ίδιες τις ζωές μας είναι οι ιδέες της Γερμανικής Επαναστάσεως, οι ιδέες της:


Εθνικής Ελευθερίας

Κοινωνικής Δικαιοσύνης

Ευρωπαϊκής Συνεργασίας

Διότι τούτο και ουδέν άλλο είναι το νόημα και το περιεχόμενο της Γερμανικής Επαναστάσεως: Η Ανάσταση της Δύσεως.

Otto Strasser